ตอนพิเศษ ไดอารี่สีดำ

Michale Part

“เริ่มได้.......” ไมเคิลพูดขณะที่กวาดสายตาไปทั่วห้องอัศวิน วันนี้ไมเคิลมีแผนที่จะขนย้ายข้าวของ ของโรมีโอไปไว้ในห้องคิง คงจะดูแปลกไปสักหน่อย หากให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยานอนพักผ่อนในห้องอัศวินที่ถูกตั้งไว้สำหรับบอดี้การ์ดคนสนิทหรือมือขวาของเจ้าของบ้าน

ความจริงโรมีโอนั้นต้องได้นอนที่ห้องควีนเพื่อคู่กัน แต่น้องน้อยอยู่อาศัยในห้องนั้นตั้งแต่เจ้าตัวจำความได้ และไมเคิลก็ไม่อยากแย่งห้องของน้องน้อยมา ดังนั้นแล้วจึงตัดสินใจให้โรมีโอย้ายข้าวของมานอนด้วยกันในห้องคิง เมื่อคิดดูแล้วก็ถือว่าเหมาะสม

ในตอนนี้โรมีโอกำลังนอนหลับพักผ่อนในห้องโพธิ์แดงหลังจากกลับมาเลี้ยงฉลองปีใหม่กันที่ตระกูลวัลโด้ ซึ่งไมเคิลไม่อยากจะเข้าไปกวนการหลับใหลของภรรยา ดังนั้นเขาจึงเป็นควบคุมการจัดเก็บและขนย้ายด้วยตนเอง ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงหลังกับกำแพงห้อง มองดูเหล่าบอดี้การ์ดและเมดสาวพากันขนย้ายข้าวของด้วยความรวดเร็วและเงียบเชียบทำให้ชายหนุ่มพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ไมเคิลยืนมองนิ่งๆ อยู่ชั่วครู่ แล้วจึงเดินไปนั่งลงบนเตียงของโรมีโอ ยกฝ่ามือลูบไล้บนหมอนนุ่มแผ่วเบา อดที่จะยกมันขึ้นมาดมกลิ่นไม่ได้

แชมพูส่วนตัวที่เป็นกลิ่นเดียวกันกับเอวา แต่กลับหอมเย้ายวนกันคนละแบบ ทำให้ไมเคิลซุกหน้าลงกับหมอนนุ่มอย่างเผลอไผล เรียกความสนใจจากเหล่าบอดี้การ์ดและเมดสาวได้เป็นอย่างดี ทำให้บุคคลทั้งหมดในห้องถึงกับหยุดชะงัก มองบอสใหญ่ของตนเป็นตาเดียว

ภาพของเจ้านายหนุ่มผู้สุขุมนุ่มลึก ใบหน้าที่เคยเย็นชาดวงตาเป็นประกายสองสีสะท้อนผ่านกลุ่มผมสีดำสนิทที่เคยมองจ้องดุดันราวกับจะฆ่าฟันให้ตาย บัดนี้กลับปิดพริ้ม เกิดรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก เมื่อยามที่ได้ซุกหน้าลงกับหมอนและสูดดมกลิ่นหอมที่ติดอยู่บางเบา

ไมเคิลชะงักเมื่อรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังมองจ้องอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นและกระแอมไอเป็นการกลบเกลื่อน ก่อนจะยื่นหมอนใบโตไปทางเมดสาว เอ่ยปากสั่งการเสียงนิ่ง

“เอาไปด้วย.......” เมดสาวยิ้มรับ ก่อนจะรวบเอาเครื่องนอนของโรมีโอติดออกมาด้วย

ไมเคิลกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างพึงพอใจ ของเหล่านี้จะถูกขนย้ายไปไว้ที่ห้องเขาทั้งหมด สำหรับของที่จัดเก็บเข้าที่ได้ เหล่าเมดสาวจะจัดเก็บให้อย่างเป็นระเบียบ อย่างพวกเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย ไมเคิลเว้นที่ว่างฝั่งหนึ่งของห้องแต่งตัวไว้ให้สำหรับภรรยาเรียบร้อยแล้ว หากแต่ของสิ่งไหนที่เหล่าเมดสาวไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ใด ไมเคิลมีคำสั่งให้วางกองไว้ แล้วเขาจะเป็นผู้จัดเก็บด้วยตัวเอง

ไมเคิลลุกขึ้นยืน ตรวจสอบความเรียบร้อยในห้องอัศวินเป็นครั้งสุดท้าย ในตอนที่กำลังจะก้าวเดินนั้น เขากลับสะดุดกับอะไรบางอย่างที่เป็นปุ่มนูนขึ้นเล็กน้อย และมันถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้พรมผืนหนาจนแทบมองไม่เห็นหากไม่ได้สัมผัส

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเพียงชั่วครู่ แล้วจึงทรุดตัวลงคุกเข่า เปิดชายผ้าพรมให้เลิกขึ้นเล็กน้อย จึงเห็นว่าเป็นห่วงกลมๆ อะไรสักอย่างที่ฝังอยู่ในเนื้อไม้ ไมเคิลลงมือเคาะลงไปบนแผ่นไม้นั้นเบาๆ ในคราแรก แผ่นไม้นั้นยังคงหนักและแน่น หากแต่ในเวลาต่อมากลับมีเสียงสะท้อนบ่งบอกถึงความกลวงโบ๋ที่อยู่ข้างใต้

ไมเคิลลองดึงยกแผ่นไม้นั้นขึ้น มันมีขนาดเหมือนช่องเก็บของใต้พื้นบ้านของชาวญี่ปุ่น ที่ชอบซุกซ่อนของไว้ใต้เสื่อทาทามิ เมื่อลองขยับยกดูก็พบกับสมุดสีดำมากมายภายในนั้น ในแต่ละเล่มนั้นก็จะมีตัวเลขสีทองเขียนกำกับเอาไว้อยู่ซึ่งมีมากถึง 14 เล่ม ทำให้ไมเคิลหยิบขึ้นมาดูอย่างสนใจ

Romeo…. #1

เพียงแค่หน้าแรก ก็ปรากฏชื่อของคนรักให้เห็น ตัวหนังสือสีทองถูกตวัดเป็นชื่อของคนรักอย่างงดงาม ตัดกับกระดาษสีดำได้เป็นอย่างดี ไมเคิลพลิกหน้าถัดไปด้วยความสนใจ

หนึ่ง.....

สวัสดีไดอารี่ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่บ้านหลังใหญ่ที่เป็นของคนที่ได้ชื่อว่าศัตรู..... ตอนนี้ฉันเสียน้องชายสุดที่รักของฉันไปแล้ว น้องชายที่ไม่เคยรู้ว่ามีฉันเป็นพี่....... แต่ไม่เป็นไร ฉันจะดูแลน้องน้อยของฉันให้ดีที่สุด

สิ่งที่ฉันเสียดายที่สุดคือการที่ไดอารี่เล่มแรกของฉันถูกเผาอยู่ในกองเพลิง รูปของน้องน้อยที่ฉันสะสมไว้หายไปทั้งหมด น่าหงุดหงิด.......

ไมเคิลยกยิ้มมุมปาก คล้ายกับว่าเขาได้เจอสมบัติส่วนตัวของอดีตผู้ช่วยคนสนิทและภรรยาในปัจจุบันเข้าเสียแล้ว ดังนั้นไมเคิลจึงขยับกายเปลี่ยนท่าทางเล็กน้อย เปลี่ยนจากการนั่งคุกเข่าเป็นขัดสมาธิพร้อมกับพลิกหน้าถัดไปด้วยความสนใจ

สอง.....

ฉันไม่รู้ว่าตาแก่คนนั้นต้องการทำอะไร ทำไมถึงเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี แทนที่จะจับไปทรมาน ฉันคงต้องรอดูอีกสักระยะ.....

สาม.....

วันนี้ฉันได้พบกับใครคนหนึ่ง เขาคนนั้นมีชื่อว่า ไมเคิล วัลโด้ และชายแก่คนนั้นบอกว่าฉันต้องคอยดูแลเขาในฐานะเจ้านาย ให้ตายเถอะ จากคุณชายกลายเป็นคนรับใช้ซะงั้น.....

“หึหึ” ไมเคิลหัวเราะในลำคอเล็กน้อยให้กับถ้อยคำประชดประชันนั้น ก่อนจะเริ่มอ่านต่อไปเรื่อยๆ

ห้า.....

น้องน้อยของฉันน่ารักที่สุด.... คงจะดีหากตัวเล็กเรียกฉันว่า ‘พี่จ๋า’ แบบนั้นบ้าง

แปด.....

ไมเคิล วัลโด้..... บางทีฉันก็สงสัย ว่าหมอนี่มันเป็นคนจริงไหม หรือหุ่นยนต์หุ้มหนังมนุษย์กันนะ? ทำไมมันถึงเก่งไปซะหมด หน้าตาก็ไร้อารมณ์ น่าหงุดหงิดชะมัด ไอ้แบบนั้นฉันก็ทำได้เหมือนกันหรอก เหอะ! ตัวเล็กต้องรักฉันมากกว่า!!

“ขี้อิจฉาเสียด้วย......” ไมเคิลพูดด้วยรอยยิ้มติดมุมปากนิดๆ ก่อนจะเริ่มต้นอ่านต่อ

สิบสอง.....

เอามือออกไปจากน้องของฉันนะ!! ไมเคิล! นายมันคนโรคจิตคิดจะกินเด็กรึไง!!

ยี่สิบเอ็ด.....

ให้ตายเถอะ!! ใครสั่งใครสอนให้เอาเสือมาเลี้ยงเหมือนหมาแบบนี้! เอวาโดนไอ้เสือบ้านั่นงับหัวเข้าไปแล้ว!! แถมยังมาส่งยิ้มหวานให้อีก! หัวใจฉันแทบจะวาย!!

สามสิบห้า.....

ไมเคิล นายมันไม่ใช่คน.......

ห้าสิบหก.....

ตระกูลวัลโด้.... สุนัขรับใช้ราชินี....

หกสิบแปด.....

วันนี้ฉันได้ยินเรื่องราวของตระกูลวอลเลอร์โดยบังเอิญ ตระกูลของฉันล่มสลายลงไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงฉันกับเอวาเท่านั้นที่หนีรอดมาได้

คำถามคือทำไมไอ้แก่นั่นถึงไว้ชีวิตฉัน......

ไมเคิลถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วอ่านเนื้อหาภายในไดอารี่เล่มนั้นไปเรื่อยๆ จนจบ ภายในไดอารี่เล่มแรก เป็นการพูดถึงความรู้สึกที่อิจฉาไมเคิลเสียส่วนมาก สลับกับการสืบข่าวคราวของครอบตนเอง รวมถึงสาเหตุที่ทำให้นิโคลัสไว้ชีวิตตน

เมื่ออ่านจบ ไมเคิลก็ขยับไดอารี่เล่มแรกไปไว้ที่ด้านข้าง แล้วหยิบหน้าปกที่เขียนว่า Romeo…. #2 ขึ้นมาแทน ฝ่ามือหนาเริ่มเปิดอ่านหน้าแรก และมันก็ถูกบันทึกด้วยหน้าที่หนึ่งเหมือนเดิม เพียงแต่ในไดอารี่เล่มที่ 2 และ 3 ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่จะเป็นในเรื่องของพัฒนาการของน้องน้อย รวมไปถึงท่าทีที่เขาแสดงออกต่อเอวา ว่าเด็กน้อยคือคนพิเศษ ทำให้โรมีโอหวาดระแวงอยู่ลึกๆ และค่อยเข้าขัดขวางตลอด แล้วเอามาบ่นระบายลงในไดอารี่เหล่านี้แทน ขณะเดียวกันก็มีเรื่องราวของการแอบเข้าไปสืบหาข้อมูลของตนเองด้วยเช่นกัน ทำให้ไมเคิลอดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายทำงานได้เรียบเนี้ยบไร้ที่ติ จนเขาจับไม่ได้ไล่ไม่ทันกันเลยทีเดียว ไมเคิลโคลงศีรษะไปมาแล้วหยิบไดอารี Romeo…. #4 ขึ้นมาแทน

หนึ่ง.....

พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของตัวเล็ก ไมเคิลยึดถือเอาวันที่เจอกับน้องน้อยวันแรกเป็นวันเกิด แต่แท้จริงแล้ววันเกิดของเอวาก็คือวันนี้นั่นเอง และมีเพียงฉันคนเดียวที่รู้ มาลุ้นกันดีกว่า ว่าเอวาจะชอบของขวัญจากฉันไหมนะ

สอง....

ตัวเล็กทำหน้างงนิดหน่อยตอนฉันเอาของขวัญไปให้ แต่ฉันอธิบายไปว่าวันนี้เป็นวันเกิดของน้องชายที่ฉันรักมากคนหนึ่ง แต่เพราะไม่สามารถไปหาเขาได้ จึงขอให้เอวาเป็นตัวแทนของน้องชาย น้องน้อยของฉันน่ารักมากๆ ขยับเข้ามาหาและปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงให้ ใจฉันเหลวไปหมดแล้ว.....

พี่รักตัวเล็กนะคะ..... สุขสันต์วันเกิดนะเด็กดีของพี่....

ห้า....

ไมเคิลไม่น่าไว้ใจ...... พวกเราอายุ 13 กันแล้ว เรื่องเพศคือสิ่งที่เราได้ศึกษาเล่าเรียน มันคงจะเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่ที่มันผิดปกติเพราะไมเคิลเอาแต่มองตัวเล็กด้วยดวงตาหื่นกระหาย ภาษากายที่สื่อออกมามันบ่งบอก......

อยากครอบครอง.......

ตัวเล็กของฉันอยู่ในอันตราย........

สิบ....

พี่รักตัวเล็กนะคะ.... ความสดใสและบริสุทธิ์ของตัวเล็ก..... พี่จะปกป้องเอาไว้เอง......

ไมเคิลขมวดคิ้วหมุน ความรู้สึกบางอย่างร้องบอกเสียงดังลั่นภายในหัว ทำให้เขารีบเปิดไดอารี่หน้าถัดไปในทันที

สิบเอ็ด....

มึนหัวชะมัด ไมเคิลไม่ยั้งแรงเลยแม้แต่น้อย หากเป็นตัวเล็กไม่มีทางทนแรงแบบนี้ได้แน่ ตอนนี้ผมต้องไปกินยาแล้วล่ะ หวังว่าตัวเล็กจะไม่สังเกตเห็นนะ......

ยี่สิบสาม....

หลังจากวันนั้นไมเคิลทำกับฉันบ่อยขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะเก็บกดมาจากตัวเล็กแล้วมาลงที่ฉันแทนรึเปล่า แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะไม่ไหวแล้วล่ะ

เหมือนจะเป็นไข้เลยแฮะ......

ยี่สิบสี่....

โชคดีที่เพราะการเป็นไข้หวัดทำให้ไมเคิลหยุดทำเรื่องอย่างว่ากับฉันลงได้ แถมยังมีความใจดีเล็กๆ น้อยๆ มอบให้อย่างการสั่งให้หยุดพักพร้อมกับแผงยาแก้ไข้และแก้ปวด

หวังว่าไมเคิลจะไม่ไปลงกับตัวเล็กแทนนะ ไม่งั้นฉันคงใจสลาย......

สามสิบสาม....

ตอนนี้ฉันเริ่มได้ข้อมูลอะไรมาบ้างนิดหน่อย เพราะการทำตัวเป็นเด็กดีเริ่มทำให้ไอ้แก่นั่นตายใจ ดูเหมือนว่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะคิดว่าฉันเป็นลูกของมัน.... น่าขัน พ่อของฉันมีแค่พ่ออาเธอร์แค่คนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่ใช่!

ไมเคิลพลิกกระดาษอ่านต่อไปอีกหลายหน้า จนกระทั่งจบเล่มสำหรับ Romeo…. #4 เนื้อหาหลังจากนั้นเป็นเรื่องราวของเขา เอวา นิโคลัส และเจ้าตัวสลับกันไปมา อย่างการชมว่าน้องน้อยน่ารักน่าเอ็นดูจนทำให้ใจละลาย การเขียนถึงการกระทำของเขาในเรื่องเซ็กส์ที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับบ่นว่าเอวาไม่มีทางทนได้แน่ แล้วต่อด้วยเรื่องราวของนิโคลัสที่สืบได้มาทีละเล็กละน้อย อย่างการเก็บรูปเทียร์ร่า มารดาของตนเอาไว้ในกล่อง เอกสารใบปริญญาที่เรียนที่เดียวกันกับแม่ของโรมีโอเป็นต้น ไมเคิลวางสมุดในมือลงแล้วหยิบเล่มถัดไป เริ่มเปิดอ่านในทันที

หนึ่ง....

สักวัน...... ฉันจะฆ่าแกให้ได้..... นิโคลัส......

เพียงแค่หน้าแรกก็ทำให้ไมเคิลชะงัก ข้อความสั้นๆ หากแต่ส่งผ่านความรู้สึกได้มากมาย บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของไดอารี่เล่มนี้กำลังรู้สึกอย่างไร ไมเคิลเปิดไปหน้าถัดไปทันทีด้วยความสนใจใคร่รู้

สอง....

ครอบครัวของฉันถูกฆ่าตายเพราะคนเห็นแก่ตัว...... นิโคลัส แกจะไม่ได้ตายดี.......

สาม....

ตัวเล็กของพี่.... พี่จะทำทุกทางเพื่อให้เรามีความสุขด้วยกัน แม้จะต้องหักหลังเจ้าชีวิตก็ตามที......

สิบหก....

วันนี้ที่รอคอย......

ไมเคิลยกมือขึ้นลูบรอยสีน้ำตาลคล้ำที่เปรอะเปื้อนหน้ากระดาษจนเต็มไปหมด และมันซึมลึกลงไปถึงหน้าอื่นๆ ด้วยเช่นกัน บ่งบอกให้รู้ว่าวันที่เจ้าตัวรอคอยนั้น บัดนี้ได้สำเร็จลุล่วงแล้ว......

“งั้นหรอ.... วันนี้งั้นสินะ....” ไมเคิลลูบไล้วันที่ ที่ปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษ โรมีโอใช้การเขียนเลขหน้าแทนการลงวันที่ ยกเว้นวันสำคัญๆ ต่างๆ เช่นวันเกิดเอวา วันครบรอบวันตายของพ่อกับแม่ และ.... วันที่ความปรารถนาเป็นจริง..... วันตายของนิโคลัส วัลโด้......

ไมเคิลมองวันที่ ที่ปรากฏอยู่นั้นด้วยดวงตาเรียบนิ่งสีหน้าเรียบเฉย หากจะเรียกว่าอกตัญญูก็คงไม่ผิดนัก เพราะเขานั้นไม่มีความรักหรือความรู้สึกใดๆ ให้แก่ชายคนนี้แม้แต่น้อย คนที่ทำให้เขารัก เคารพ และคิดถึงได้ คือมารดาของเขาเท่านั้น เพราะมารดาของเขามักจะคอยต่อต้านการเรียนการสอนที่เกินวัยไปมากของเขา แถมยังพาไปเล่นอะไรสนุกๆ อย่างที่พ่อของเขาไม่เคยทำ หลังจากกลับมาทั้งเขาและแม่จะถูกทำโทษอย่างรุนแรง จนคล้ายกับสัตว์เดรัจฉานเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ดังนั้นแล้วไมเคิลไม่มีความเห็นใจใดๆ มอบให้แก่ชายผู้ล่วงลับที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของตนเลยแม้แต่น้อย

สิบเจ็ด....

ไมเคิล..... ขอโทษ......

“ไม่เลย.... นายไม่ต้องขอโทษ..... ขอบคุณที่ให้อิสระกับฉัน.....” ไมเคิลพูดเพียงลำพัง แล้วพลิกกระดาษไปที่หน้าถัดไป

สิบแปด....

เพราะมันไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ภาระทุกอย่างถูกโยนมาให้ไมเคิล

ขอโทษนะ.... ผมทำให้คุณลำบากแล้ว......

“ไม่เป็นไร......”

ยี่สิบเก้า

ตัวเล็กดูมีความสุขตอนที่ได้อยู่กับไมเคิล..... โอเค เราอยู่กันแบบนี้ก็ได้ พี่ไม่เป็นไร.......

สามสิบสี่

ไมเคิล...... คุณทำอะไรกับผมกัน.....

ไมเคิลขมวดคิ้วหมุน เมื่อนึกไม่ออกว่าช่วงเวลานี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาบ้าง

ห้าสิบห้า

ผมตอบสนองให้คุณไม่พอใช่ไหม? ........

หกสิบเอ็ด

นายต้องเลิกรู้สึก โรมีโอ.......

หลังจากนั้นมา เนื้อหาภายในก็เป็นการบรรยายถึงเรื่องที่โรมีโอทำมาตลอดหลายปี ทั้งเรื่องที่เริ่มก่อร่างสร้างตัวด้วยเงินเดือนบอดี้การ์ดที่เก็บสะสมไว้ เริ่มลงทุนทำธุรกิจ ความรู้สึกที่มีต่อเอวา ความห่วงหาที่กลัวว่าคนตัวเล็กจะได้รับอันตรายจากงานที่ไมเคิลทำและอีกหลายๆ เรื่องราวที่ถูกกระทำลับหลังไมเคิลมาโดยตลอด

แปดสิบเจ็ด....

คุณใจร้ายมาก ไมเคิล.....

เก้าสิบเก้า....

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวฉันเองเป็นอะไร..... ทำไมถึงละสายตาไม่ได้..... ทำไมถึงมองจ้องอยู่ตลอดเวลา.... ทำไมถึงได้รู้สึก.....

“ฮึ....” ไมเคิลหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพลิกหน้าถัดไป

หนึ่งร้อย....

สวัสดีไดอารี่ ฉันไม่ได้เขียนเธอมาสักพักใหญ่ ช่วงที่ผ่านมาฉันมีหลายเรื่องให้ต้องคิดและฉันยังหาคำตอบสำหรับคำถามนั้นไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันรู้แล้ว......

ฉันรักไมเคิล.....

มันอาจจะดูน่าตลก เขาเห็นฉันเป็นตัวแทนของเอวา เขาใช้ฉันเป็นเครื่องระบายอารมณ์ แรกเริ่มเดิมทีฉัน ‘จำใจ’ แต่หลังจากนั้นมันกลับกลายเป็น ‘เต็มใจ’ ฉันหาคำตอบได้แล้วว่าทำไมถึงใจเต้นตอนที่อยู่กับเขา โอเค ในช่วงเวลาการทำงานมันไม่ค่อยรู้สึกอะไรสักเท่าไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่เราใกล้กันมากเกินไป หัวใจของฉันมักจะทำงานหนักอยู่เสมอ แต่ฉันต้องเสแสร้งว่าไม่มีอะไรระหว่างเรา

สายตาของฉันมักจะจดจ้องเขาตลอดเวลา ราวกับว่าการที่มองจ้องการกระทำของเขามันคือความเพลิดเพลินใจอย่างหนึ่ง ทุกท่วงท่าและการกระทำมักจะตรึงสายตาของฉันเอาไว้ได้เสมอ

ฉันว่า..... ฉันอาการหนักแล้วตอนนี้.....

ไมเคิลวางสมุดไดอารี่สีดำที่เขียนว่า Romeo…. #4 ลงที่พื้นที่ข้างกาย แล้วหยิบเล่มใหม่ขึ้นมาแทน เริ่มกวาดสายตาอ่านอย่างช้าๆ

หนึ่ง....

ให้ตายเถอะ ฉันอยากกระชากผู้หญิงคนนั้นออกมาจากนายชะมัด!!!

สาม....

อยากเลิกรักคุณจัง......

“อย่า.......” ไมเคิลเอ่ยปากพึมพำแผ่วเบา แล้วรีบพลิกกระดาษหน้าถัดไปทันที

ห้า....

ผมไม่อาจเลิกรักคุณได้เลย......

หลังจากนั้นคือการเขียนบรรยายเกี่ยวกับความรู้สึกของเจ้าตัวล้วนๆ เนื้อหาใน Romeo…. #5 ไปจนถึง Romeo…. #14 ต่างเป็นการพรรณนา ถึงความรู้สึกที่มีต่อเอวาและไมเคิลเป็นหลัก มีเรื่องงานบ้างเล็กน้อย เช่นเรื่องที่ไมเคิลใช้งานหนักเกินไป เรื่องที่เริ่มสนิทกับมิลาด้าขึ้นมาบ้างจนสามารถเล่นด้วยกันได้ และเรื่องของการตัดพ้อต่อว่า ว่าไมเคิลนั้นใจร้ายอย่างนั้น ใจดำอย่างนี้ ชอบทำให้ตนเองเจ็บช้ำอยู่เสมอ แต่ก็ไม่อาจเลิกรักได้เสียที

จากหนึ่งปีเป็นสองปี......

จากสองปีเป็นสามปี......

จากสามปีเป็นห้าปี......

และจากห้าปีจวบจนกระทั่งปัจจุบัน.....

สิบสองปี......

เป็นเวลากว่าสิบสองปีที่โรมีโอเขียนถึงความรักและการรอคอยของตนเอง ทั้งการรอคอยที่จะเป็นพี่ให้กับเอวา และการรอคอยที่อยากจะเป็นคนรักของเจ้านายของตน......

ไมเคิลใช้เวลาไปหลายชั่วโมงกับไดอารี่เหล่านั้น เขาขลุกตัวอยู่ภายในห้องอัศวินที่ตรงหน้าเต็มไปด้วยกองหนังสือมากมาย แต่ยิ่งอ่าน รอยยิ้มยิ่งประดับอยู่บนดวงหน้าคมคาย จนแปรเปลี่ยนจากความดุดันกลายเป็นความอ่อนโยนและเมื่อสมุดเล่มสุดท้ายถูกปิดลง ชายหนุ่มรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ที่เนื้อหาทั้งหมดจบลงเพียงเท่านั้น

การเขียนบันทึกไดอารี่ของโรมีโอคล้ายกับกล่องความทรงจำขนาดใหญ่ หลากหลายฉากมากมายผุดขึ้นมาในหัวของไมเคิลอยู่ตลอดเวลา คล้ายกับว่าเหตุการณ์เหล่านั้นพึ่งผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้ ไมเคิลนั่งมองกองสมุดทั้งหลายที่วางอยู่ข้างตัว ก่อนจะรวบเอามาถือไว้ในอ้อมแขนพร้อมๆ กับเมดสาวบางส่วนที่ช่วยกันขนย้ายเข้ามาให้ เดินมุ่งตรงไปที่ห้องนอนของตนเอง ตอนนี้ข้าวของต่างๆ ของโรมีโอถูกวางกองอยู่รวมกัน ไมเคิลก็จัดการเก็บให้เข้าที่เข้าทาง โดยสมุดเหล่านั้นก็ถูกนำไปวางเรียงที่ชั้นหนังสืออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จนชายหนุ่มอดที่จะไล้ปลายนิ้วมือไปตามสันเล่มต่างๆ ไม่ได้ แล้วนำปากกาสีทองในแบบเดียวกันมาเขียนตัวเลขที่สันเล่มด้านล่างกำกับเอาไว้ ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วจึงผละไปจัดการอย่างอื่นแทน

.

.

.

ตอนนี้ไมเคิลกำลังนั่งกอดคนรักไว้ในอ้อมแขนท่ามกลางหมู่ดาวและเสียงคลื่นลมทะเล โรมีโอก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา ไมเคิลยกยิ้มขำกับท่าทางนั้น ก่อนที่ริมฝีปากจะเริ่มฮัมเพลงออกมาเบาๆ

“ดวงตาคู่นั้น ได้มองจ้องฉัน เป็นครั้งที่เท่าไหร่

สองมือเธอนั้น จะนับอย่างไร กี่ครั้งคอยประคอง

ในชีวิตนี้ คงมีบางตอน บางตัวละคร อยากย้อนกลับแก้ไข

แต่มีสิ่งนี้ ให้กลับกี่ที ฉันก็แน่ใจ

อีกสักกี่หน อีกสักกี่ครั้ง

ฉันก็จะยัง เลือกคนๆ นี้

กี่ร้อยเรื่องราว ตลอดชีวี

ฉันช่างโชคดี ได้เคียงข้างเธอ”

ในตอนที่ไมเคิลเริ่มร้องบทเพลง โรมีโอก็หันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกบางอย่างก็ปรากฏขึ้นภายในหัวใจ จนอดไม่ได้ที่จะยกสองมือขึ้นกอบกุมใบหน้าหล่อเหลาคมคายของคนที่ได้ชื่อว่าสามีแล้วเป็นคนเอื้อนเอ่ยบทเพลงนั้นเสียเอง

“อีกสักหมื่นหน อีกสักหมื่นครั้ง

ฉันก็จะยัง เลือกคนๆ นี้

กี่ร้อยเรื่องราว ตลอดชีวี

ฉันช่างโชคดี ได้เคียงข้างเธอ

ผ่านร้อนผ่านหนาว มาจนวันนี้

ขอพูดสักที ดีใจที่พบเธอ....”

เพลง อีกสักกี่ครั้ง : STAMP

ริมฝีปากของคนทั้งคู่แนบชิดกันแผ่วเบาส่งผ่านความรู้สึกมากมายไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้ รอยจูบนั้นประทับเนิ่นนาน คล้ายกับจะให้ท้องนภากว้างและมหาสมุทรสุดลึกล้ำเป็นพยาน ถึงความรักของคนทั้งคู่ ว่าช่วงชีวิตนี้ ไม่ว่าจะมีอะไรผ่านเข้ามาอีกสักกี่ครั้ง อุปสรรคจะพัดผ่านเข้ามากี่หน เขาสองคนก็จะคงอยู่เคียงคู่กัน.....