บทที่ 6 อะแฮ่ม คุกๆ นะครับ

Michael Part

ไมเคิลกำลังลูบศีรษะเล็กที่วางเกยอยู่บนตักด้วยความเอ็นดู ปลายนิ้วมือม้วนปอยผมสีดำสนิทไปมาอย่างเพลิดเพลิน ในขณะเดียวกันก็อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้

“นายเคยเห็นอะไรแบบนี้ไหม โรม.....” ว่าพร้อมใช้ปลายนิ้วมือเกลี่ยแก้มนุ่มแผ่วเบา

“ครับ?”

“เทพธิดาตัวน้อยที่วิ่งเล่นบนโลกมนุษย์.....” เพียงได้ยิน โรมีโอก็เผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะตอบรับกลับไปอย่างนอบน้อม

“เคยครับ”

“เคยรึ?” ถามโดยไม่แม้แต่สนใจจะเงยหน้ามอง หากแต่โรมีโอก็ยังคงเอ่ยปากตอบอย่างหนักแน่น

“ใช่ครับ..... น้องของผมเอง.....” โรมีโอมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเล็กน้อยยามกล่าวถึงบุคคลในอดีตที่ตนกำลังนึกถึง

“นายมีน้อง? .......”

“ครับ จำได้ว่าพ่อกับแม่มักจะไม่ค่อยพาน้องออกงานเท่าไหร่นัก” โรมีโอเว้นไปจังหวะหนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดคุยกับนายของตน

“พวกท่านบอกว่าน้องร่างกายไม่แข็งแรง ต้องแยกอยู่ต่างหาก ให้ใกล้ชิดกับแพทย์ จึงไม่อยากพาออกไปไหนน่ะครับ แต่สำหรับผมแล้วน้องเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ เช่นเดียวกันกับคุณหนูเลยล่ะครับ” ไมเคิลเหลือบตาขึ้นมองเพียงชั่วครู่ แล้วจึงละไป แม้จะเป็นเพียงการสบตากันไม่นานนัก แต่บ่งบอกได้ว่าโรมีโอมองเอวาด้วยความอ่อนโยนอย่างที่สุด

“เอวาเป็นของฉัน.....” พูดพร้อมขยับท่าทางเด็กน้อยให้มานั่งตัก จับเอนศีรษะให้พิงซบอยู่ที่อก สองแขนคอยตระกองกอดไม่ห่างกาย ขณะที่พูดไปก็มองจ้องโรมีโอเขม็ง โรมีโอหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยตอบกลับมาเมื่อเห็นท่าทางนั้นของบอสใหญ่

“ผมเห็นคุณหนูเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่งเท่านั้นครับ บอสสบายใจได้”

“เหอะ.... อย่าให้รู้....” โรมีโอยกยิ้มบางเบาให้กับถ้อยคำนั้น แล้วหันกลับไปสนใจถนนหนทางต่อ

ตอนนี้บุคคลทั้งหมดกำลังเดินทางกลับจากงานเลี้ยงของเพื่อนคนหนึ่งในแวดวงธุรกิจของไมเคิล โดยปกติและชายหนุ่มจะมากับโรม ผู้ช่วยคนสนิท หากแต่วันนี้ผิดแปลกจากปกติไปสักเล็กน้อย เมื่อเจ้าเด็กตัวจ้อยไม่ยอมรออยู่ที่บ้าน ร้องงอแงจะขอตามมาด้วย เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะหนีหายไปในยามตื่นนอน (แน่นอนว่าไมเคิลจะหายไปจริงๆ เพราะงานที่พันรัดตัวจนยุ่งเหยิง) แต่ไม่อาจใจแข็งปฏิเสธน้องน้อยได้ จึงยอมตกปากรับคำว่าจะพามาด้วย และตอนนี้เวลาก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้ว เจ้าเด็กตัวเล็กถึงได้หลับคอพับคออ่อนนอนซบอกคนเป็นพี่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

ไมเคิลไล้ปลายจมูกไปตามกลุ่มผมนุ่มที่วันนี้ถูกจับมัดรวบๆ ไว้ที่ด้านหลัง เพราะไมเคิลปฏิเสธที่จะทำผมให้เด็กน้อยโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คน ดังนั้นแล้วเพียงนิ้วเกี่ยวสะกิดเบาๆ เส้นผมสีดำก็แผ่สยายทิ้งตัวเรียงสวยจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปดอมดม

“หอม.....” ชายหนุ่มค่อยๆ วางร่างของน้องน้อยให้นอนราบไปกับเบาะรถ แล้วพาตัวเองไปคร่อมทาบทับ ปลายจมูกปัดป่ายไปมาที่กลุ่มผมและลามเลยมายังพวงแก้มนุ่ม

“หอม.....” ว่าจบก็กดจมูกลงไปอีกหน

“อื้ออออ” ซึ่งเอวาก็ส่งเสียงครางเครือแล้วหันหน้าหนีไป เปิดเผยลำคอขาวน่าฝากฝังรอยรักเอาไว้ให้ปรากฏ ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกลำคอแห้งผากต้องการน้ำมาหล่อเลี้ยง ปลายลิ้นเรียวแล็บออกมาช้าๆ ก่อนจะตวัดเลียไปตามลำคอขาวอย่างหลงใหลและพลั้งเผลอ

“อื้ออ คิกๆ” เด็กน้อยหัวเราะให้กับความจั๊กจี้นั้น ก่อนจะหันหน้าหนีพลิกไปอีกทาง ไมเคิลมองลำคอขาวอีกข้างด้วยดวงตาพร่ามัว ได้ชิมเมื่อครู่นี้จึงรู้ว่าหวาน.... แล้วถ้าได้ชิมอีกข้าง..... จะหวานมากขนาดไหน.....

และในตอนนั้นเองที่กำลังจะทำอย่างใจอยาก ก็มีเสียงบางอย่างกระแอมไอขึ้นมาเสียก่อน

“อะแฮ่ม..... ถึงแล้วครับ” ไมเคิลหันไปตวัดสายตามองจ้องโรมอย่างดุดัน ทำให้โรมเสมองหลบไปทางด้านนอกแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ แทนเสียอย่างนั้น

“อะแฮ่ม คุกๆ นะครับ” คำว่า ‘คุก’ ที่มาในรูปแบบการกระแอมไอ ทำให้ไมเคิลตวัดตามองด้วยสายตาเย็นเฉียบจนคนถูกจ้องเสียวสันหลังวาบ ชายหนุ่มเอ่ยปากออกมาพร้อมใช้ปลายจมูกไล้ไปตามผิวแก้มเนียนนุ่มแผ่วเบา

“เรื่องอื่นก็คุกยังไม่เห็นจะกลัว......”

“โถ่ ก็มันไม่เหมือนกันนี่ครับ เรื่องพวกนั้นยังมีพระนางคอยสนับสนุน แต่ว่าเรื่องนี้น่ะ...... บอสคนเดียวเลย”

“เหอะ......” ส่งเสียงร้องอย่างดูแคลน แต่แทนจะขยับผละออก กลับก้มลงไปดูดดุนริมฝีปากเล็กๆ นั้นอย่างมันเขี้ยวแทน แล้วจึงยืดตัวขึ้นด้วยความพึงพอใจ ต่างจากโรมีโอที่ชี้มือชี้ไม้ปากคอสั่นระริก

“บอสครับ! คุณหนูยังเด็กนะ!”

“งั้นรึ.....” ตอบรับพร้อมปรายสายตามองเด็กน้อยในปกครองที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว โรมีโอถอนหายใจ ก่อนจะเก็บคืนท่าทีกลับมาสงบนิ่งตามเดิม โคลงศีรษะเล็กน้อย แล้วจึงลงจากรถไปเปิดประตูให้ ไมเคิลโอบอุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอกอีกครั้ง พาเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน แล้ววางลงอย่างนุ่มนวลบนเตียงกว้างของเจ้าตัว ไมเคิลจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าของน้องน้อยให้นอนได้สบายขึ้นโดยเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวสีขาว และสวมใส่ชุดคลุมตัวยาวสีขาวบางทาบทับอีกหนเพื่อระบายความร้อน หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและหาเศษหาเลยให้ตัวเองจนพอใจแล้ว ก็ใช้เวลาอีกชั่วครู่ในการคลอเคลียเด็กน้อยก่อนจะต้องออกเดินทางราวกับไม่อยากจากไปไกล

ประตูห้องถูกเคาะขึ้นเบาๆ เป็นสัญญาณ และถูกเปิดเข้ามาโดยผู้ช่วยคนสนิท ภายในมือของโรมีโอ มีกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งถูกถือไว้แนบตัว และที่พื้นที่ว่างข้างๆ กันนั้นก็มีกระเป๋าใบใหญ่อีกใบ ไมเคิลถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ แล้วจึงกดจูบลงบนหน้าผากกว้าง กระซิบถ้อยคำข้างใบหูเล็ก

“ฝันดีนะครับตัวเล็ก พี่จะรีบกลับนะ” ว่าจบก็ผุดลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตูห้อง หันกลับมามองน้องน้อยอีกครั้งก่อนจะปิดประตูลงอย่างแผ่วเบาไร้สุ้มเสียง สองขายาวของชายหนุ่มก้าวเดินอย่างมั่นคง ไม่ได้เดินไปที่หน้าบ้านแต่กลับไปที่ด้านหลังแทน

เครื่องบินลำใหญ่ถูกตระเตรียมไว้พร้อมสรรพ ไมเคิลหยุดจังหวะการก้าวเดินไปหนึ่งจังหวะ เมื่อเสื้อคลุมสีดำสนิทปักลายดิ้นทองรูปมังกรถูกคลุมลงมาบนไหล่ทั้งสองข้างโดยฝีมือของโรมีโอ ซึ่งไมเคิลทำเพียงปรายสายตามองเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินต่อไปโดยไม่ทักท้วงอะไร เมื่อขึ้นมานั่งประจำที่ ใบพัดก็เริ่มหมุนวน บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังจะขึ้นบินในไม่ช้า

ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำของตน สองขาไขว่ห้างมือเท้าคางมองไปที่หน้าต่างบานหนึ่ง คิ้วคู่คมขมวดเข้าหากันพร้อมกับดวงตาที่เพ่งพิศมองจ้อง ก่อนจะขยับท่านั่งให้เห็นหน้าต่างบานนั้นได้ถนัดถนี่ โรมีโอที่สังเกตเห็นความผิดปกตินั้นหันไปเอ่ยปากถามกับนายของตนด้วยความแปลกใจ

“มีอะไรรึเปล่าครับบอส?” ถามพร้อมหันมองในทิศทางเดียวกัน พบเพียงหน้าต่างที่ถูกเปิดกว้างและผ้าม่านที่พลิ้วไหวตามลม จนอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ไม่ใช่ว่าตอนออกมาหน้าต่างปิดสนิทหรอกหรือ.......

โรมีโอแสดงสีหน้าตื่นตระหนก มือเอื้อมคว้าหยิบโทรศัพท์เตรียมโทรออกเพื่อประสานงานกับบอดี้การ์ดภาคพื้นดิน ในตอนนั้นเองที่ไมเคิลยื่นมือออกมากันไว้เพื่อเป็นการยับยั้งการกระทำ โรมีโอชะงักมือที่กำลังจะโทรออกด้วยความไม่เข้าใจเงยหน้ามองผู้เป็นนาย กลับได้พบรอยยิ้มอ่อนบางและอ่อนโยนประดับบนริมฝีปาก ทำให้โรมีโอหันมองตามทิศทางนั้นอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ใช่เพราะมีคนบุกรุกแต่อย่างใด......

แต่เพราะ.....

เด็กตัวเล็กผิวขาวผ่องภายใต้ชุดนอนสีขาวสบายตากำลังยืนเกาะราวระเบียงห้องเงยหน้ามองขึ้นมาที่ด้านบน เส้นผมสีดำพลิ้วไสวไปตามสายลมพัดหวน แม้จะมองไม่เห็นดวงตาที่มองสบมา แต่จากท่าทางและสีหน้าสามารถบ่งบอกได้ว่าเด็กน้อยรู้สึกเหงาและอ้างว้างมากเพียงใด

โรมีโอมองเจ้านายของตนและเด็กน้อยสลับกันไปมา ก่อนที่จะตัดสินใจเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าเสื้อตามเดิม สายตายังคงมองส่งจนกระทั่งร่างนั้นเล็กลงและเลือนหายไปในที่สุด

ไมเคิลขยับตัวเล็กน้อย ปรับให้ท่านั่งเข้าที่เข้าทาง แผ่นหลังแนบไปกับเบาะนุ่ม สองขาไขว่กันและวางประสานมือลงบนหัวเข่าด้วยท่วงท่าสง่างามดั่งเดิม โรมีโอหันมองเพียงชั่วครู่ แล้วผุดลุกจากที่นั่ง เดินไปตระเตรียมเครื่องดื่มและอาหารว่างเอาไว้ให้เจ้านายของตน ก่อนจะเดินกลับมาอีกครั้งและวางของทั้งหมดลงที่โต๊ะตัวเล็กข้างตัวของบอสใหญ่

“ให้ผมส่งซีนอนไปอยู่กับคุณหนูดีไหมครับ”

“อืม....” ไมเคิลส่งเสียงตอบรับในลำคอแผ่วเบา โรมีโอค้อมศีรษะเล็กน้อยรับคำสั่ง ก่อนจะขยับจากไปเพื่อติดต่อหาคนปลายทาง

ไมเคิลนั่งนิ่งๆ ตลอดการเดินทาง จนกระทั่งเครื่องแลนดิ้งลงที่ผืนแผ่นดินกว้าง เบื้องหน้าคือปราสาทหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ขยับและจัดเสื้อสูทของตนอีกเล็กน้อย แล้วจึงก้าวเท้าเดินลงจากเครื่องบินที่มีโรมีโอยืนรออยู่ที่ด้านล่าง

เพียงปลายเท้าเหยียบย่างลงบนพื้นดิน บางสิ่งบางอย่างก็ซึมขึ้นจากพื้นหญ้าจนเลอะรองเท้าหนังสีดำขัดเงาเป็นดวง กลิ่นคาวที่ลอยคละคลุ้งในอากาศทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน ไมเคิลปรายตามองเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินก้าวเท้าอย่างมั่นคง ไม่สนใจเสียงเฉอะแฉะที่ดังตามการก้าวเดิน จวบจนกระทั่งชายหนุ่มเข้ามาถึงภายในตัวบ้านโดยไม่ต้องมีใครเชื้อเชิญ

ไมเคิลเดินเข้าไปที่โซฟาซึ่งตั้งอยู่กลางปราสาท ฝั่งหนึ่งของโซฟามีร่างของชายคนหนึ่งนอนพาดอยู่ที่พนักพิง โรมีโอขยับเข้าไปเก็บกวาดให้เรียบร้อย ในขณะที่ไมเคิลทรุดตัวนั่งลงที่ตรงกลางของโซฟา ก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้าง มือล้วงหยิบบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ริมฝีปาก โรมีโอขยับเข้ามาจุดบุหรี่ให้อย่างรู้ใจ ไมเคิลอัดบุหรี่เข้าปอด ก่อนจะปล่อยควันลอยคลุ้งซึ่งมีกลิ่นหอมหวานกระจายไปทั่วบริเวณ กลบกลิ่นคาวไปจนหมดสิ้น

“แย่หน่อยนะ......” พูดพร้อมขยับปลายเท้าตบกระทบเข้ากับใบหน้าของชายผู้หนึ่งเบาๆ ก่อนจะปล่อยควันขาวออกมาอีกระลอก

“อึก! ดะ ได้โปรด.....”

“ชู่ว.....” เสียงปรามเบาๆ ของโรมีโอดังขึ้นพร้อมกับปลายนิ้วที่แตะริมฝีปากบางเบา เพื่อเป็นการบ่งบอกให้เงียบเสียงลงซะก่อนที่อะไรๆ จะแย่ลงไปมากกว่านี้

ไมเคิลปรายสายตามอง ก่อนจะยกยิ้มบางเบาดูราวกับเทพบุตร แต่ใครต่างรู้ดีว่าชายผู้นี้เป็นปีศาจในคราบนักบุญ....

และคนที่มีสิทธิ์ได้เห็นคราบนักบุญที่ว่านั้นก็มีเพียงคนๆ เดียว.......

“ยา... ผู้หญิง....อาวุธ....” ไมเคิลไล่ออกมาช้าๆ และไล่นับนิ้วไปพลาง โดยเริ่มตั้งแต่นิ้วโป้งไปจนถึงนิ้วกลาง ชูขึ้นตรงหน้าของชายผู้หนึ่งซึ่งถูกกักขังอย่างไร้สิ้นหนทางขัดขืน ไมเคิลมองคนที่กำลังตัวสั่นงันงกด้วยความตลกขบขันหากแต่รอยยิ้มนั้นเย็นเหยียบดุจน้ำแข็งในห้วงทะเลลึก

“เทียบไม่ได้กับการกระทำเพียงหนึ่ง.....” นิ้วทั้ง 3 ลดลงจนเหลือเพียงนิ้วชี้เรียวยาวเพียงนิ้วเดียว

“นั่นคือท้าทายอำนาจของพระองค์.....” ไมเคิลหันไปรับแก้วไวน์ทรงสูงที่โรมีโอยื่นส่งให้ โคลงแก้วไปมาเบาๆ ราวกับกำลังชมการร่ายรำของหญิงงาม ไม่ใช่การนั่งอยู่เบื้องหน้าของชายคนหนึ่งซึ่งหวาดกลัวจนน่าสมเพช นอกจากนี้แล้วรอบกายยังรายล้อมไปด้วยเศษซาก ร่างไร้วิญญาณของชายฉกรรจ์หลายสิบคนอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้

“วางใจเถอะ..... ผมจะจัดการให้เรียบร้อย.... ท่านบารอน.....” ว่าพร้อมยกยิ้มและยกแก้วขึ้นสูงราวกับกำลังเฉลิมฉลอง ต่างจากกลุ่มคนตรงหน้าซึ่งสวมใส่ชุดสูทตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลของเขาไว้ที่อกด้านซ้าย ขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับดึงทึ้งแขนขาไปกันคนละทิศละทาง ราวกับต้องการจะฉีกกระชากมันออกจากร่างเสียงให้สิ้นอย่างโหดเหี้ยม

“อ้ากกกกกกก” ไมเคิลใช้ปลายนิ้วมือไล้วนที่ปากแก้วใบสวย ก่อนจะเอ่ยปากสั่งการ

“โรม.... เบาๆ หน่อย”

“เยส มายลอร์ด....” ชายหนุ่มรูปกายสูงโปร่ง ยกมือขึ้นแนบอกแล้วโน้มตัวลงเล็กน้อยจนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มระไปกับใบหน้าและทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก

โรมีโอเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แล้วจึงขยับกายเดินเข้าไปหาชายผู้โชคร้าย เล่นตลกไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ จนต้องมีสภาพเป็นเช่นนี้

“ชู่ววววว ยิ่งคุณดิ้นจะยิ่งแย่เอานะครับ” ฝ่ามือเรียวขยับเข้าไปจับที่สันกรามของอีกฝ่าย เอ่ยปากปลอบใจ ยกยิ้มให้กับหยาดน้ำตาที่ตกกระทบหลังมือ

ในคราแรกชายคนนั้นยังคงหยุดนิ่งอยู่ตามคำสั่ง แต่เมื่อแสงบางอย่างกระทบเข้ากับนัยน์ตาจากที่เคยนิ่งเงียบเชื่อฟังก็พลันกลับกลายเป็นพยศอย่างบ้าคลั่ง พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด น้ำหูน้ำตาไหลพรากไม่น่ามองแต่ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือของโรมีโอไปได้

“ช่วยจับให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” แม้น้ำเสียงจะสุภาพและมีรอยยิ้มประดับไม่จางหาย แต่ใครที่ได้พบเห็นต้องพากันขนหัวลุกไปตามๆ กัน

“ฮือออ ไม่!!! อย่า! ฮืออออ” เสียงร้องไห้คร่ำครวญมาพร้อมกับการออกแรงดิ้นเฮือกสุดท้ายเท่าที่ตนเองจะพอมี ชายชุดดำสองคนขยับเข้าไปยืนประชิด คนหนึ่งใช้ใบมีดตัดผ่านที่ข้อเข่าทั้งสองข้างทำให้เส้นเอ็นขาดสะบั้นและล้มลงคุกเข่ากับพื้น ในขณะที่อีกคนนั้นจับตรึงรั้งใบหน้าให้แหงนหงายและจับง้างปากอ้าออกกว้างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

โรมีโอยื่นมือไปรับเอาเหล็กร้อนเผาไฟคล้ายคีมหนีบปลายแหลมมาถือไว้ในมือ และใช้มันเจาะเข้าที่ปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่มีการออมแรง ดึงรั้งให้ปลายลิ้นอวบอ้วนนั้นออกจากริมฝีปากจนยืดยาวออกมาโต้ท้าลมที่ด้านนอก

“อ้ากกกกกกก ฮื้อ! ฮื้ออออออออ” เสียงครางอื้ออึงในลำคอดังลั่นไปทั่วบริเวณด้วยความเจ็บปวดเจียนบ้า แต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกไปจากส่งเสียงกรีดร้องอื้ออึงฟังไม่ได้ศัพท์

“โรม......” น้ำเสียงกดต่ำเย็นชาแสดงออกถึงความอดทนของผู้พูด โรมีโอหันมาค้อมศีรษะให้เชิงขอโทษขอโพย แล้วจึงหันกลับมาสนใจชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายอีกครั้ง กวัดแกว่งปลายมีดสลัดลวดลายดอกกุหลาบตรงหน้าไปมา

“อื้อ! อื้อๆๆๆ ฮืออออ” ใบหน้าของชายผู้มียศบารอนบิดเบี้ยวไม่น่าดู ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ โรมีโอเผยยิ้มบาง ใช้ปลายนิ้วมือไล้ปาดน้ำตาออกให้ ก่อนที่ใบมีดนั้นจะถูกหมุนเปลี่ยนทิศทางและตัดฉับอย่างไม่ปรานี!

ฉับ!

ตุ้บ!

“อ้ากกกกกกกกกกกกก” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วปราสาทจนฝูงนกแตกฮือออกจากรัง

“อื้ออออ ฮือออ อื้ออออ” ชายผู้นั้นทุรนทุรายอยู่กับพื้น สองมือจับกุมปิดปากของตนเอาไว้แน่น แต่ไม่อาจหักห้ามหยาดโลหิตที่ไหลบ่าราวน้ำตกทะลักลงได้ ได้แต่นอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นด้วยความทุกข์ทรมาน ไมเคิลดับบุหรี่ลงที่โต๊ะเล็กข้างตัว ก่อนจะยันตัวขึ้นเต็มความสูง เอ่ยปากสั่งการเสียงนิ่ง

“เอาของฝากมอบแก่พระนางด้วยโรม......”

“ครับ.... บอส....” โรมีโอผินหน้ากลับมาหา หยาดเลือดสาดกระเซ็นใส่ใบหน้างดงามดั่งสวรรค์สร้างของชายหนุ่ม หากแต่ไม่ได้สร้างความน่ากลัวให้เลยแม้แต่น้อย กลับกัน.... กลับกลายเป็นว่าดึงเอาความงดงามให้ยิ่งเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้นไปอีก จนคล้ายกับว่าเหมาะสมแล้วกับความงามเช่นนี้

ไมเคิลใช้ปลายนิ้วไล้ใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิทเบาๆ ปลายนิ้วโป้งปาดไล้หยาดเลือดให้ลบเลือนจากใบหน้า ก่อนจะเอ่ยปากสั่งการอีกหน

“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยโรม..... ก่อนจะขึ้นไปรับใช้ฉัน.....” ว่าจบก็ส่งปลายลิ้นไปตวัดเลียหยาดเลือดที่ติดอยู่ที่ปลายนิ้ว แล้วจึงหมุนกายหันหลังกลับ เดินมุ่งตรงไปที่เครื่องบินส่วนตัวซึ่งจอดรอไว้ เห็นบรรดาลูกน้องต่างพากันราดน้ำมันและจุดประกายไฟใส่ปราสาทหลังงาม บางส่วนก็พากันขนย้ายข้าวของมีค่าอย่างรวดเร็วขึ้นรถบรรทุกที่จอดรออยู่อย่างรู้หน้าที่

ไมเคิลหันไปมองรอบกายตรวจสอบความเรียบร้อยอีกหน เมื่อพบว่าการทำงานของทีมเป็นที่น่าพอใจก็ไม่ได้เอ่ยคำใดอีก เดินขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัวมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำจัดการชำระล้างร่างกาย ลบกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งและกลิ่นควันไฟออกไปจนหมด และกลับออกมาอีกครั้งด้วยชุดคลุมขนสัตว์หนานุ่มและกลิ่นกายหอมสดชื่น

“ฉันบอกว่ายังไงโรม.....”

“ขอโทษครับบอส” ไม่มีคำแก้ตัวใดออกจากริมฝีปาก ไมเคิลเดินผ่านไปอย่างช้าๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมอย่างดี เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังคงยืนก้มหน้าสำนึกผิด

“3 นาทีโรม.... ไปซะ....” พูดพร้อมปัดมือไล่ ทำให้โรมีโอหมุนตัวจากไปอย่างรวดเร็ว ไมเคิลขยับตัวเล็กน้อย หยิบเอาโทรศัพท์มาถือไว้ในมือ อดที่จะสบถไม่ได้เมื่อใช้เวลาที่ปราสาทนั่นมากเกินไปจนดวงตะวันเริ่มสาดฉายแสงให้เห็นรำไร และนั่นยิ่งทำให้กำหนดการอื่นๆ ล่าช้าขึ้นไปอีก

ดวงตาคมกล้าสีทองเรืองรองเหลือบมองเวลาบนหน้าจอ เมื่อเห็นว่าอีกไม่นานจะได้เวลาตื่นจากนิทราของเด็กน้อย ปลายนิ้วมือเรียวยาวก็เริ่มขยับ กดตัวเลขไปทีละตัวอย่างใจเย็น ก่อนจะยกมันขึ้นแนบหูเมื่อกดตัวเลขจนครบถ้วนและกดโทรออกเรียบร้อยแล้ว เสียงรอสายดังอยู่ชั่วครู่ จนชายหนุ่มเกือบจะถอดใจกดตัดสายไป หากแต่เสียงที่ตอบรับกลับมาทำให้ไมเคิลเผยรอยยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู

[อื้อออ พี่จ๋า.....]

“ฮึฮึ พึ่งตื่นหรอครับตัวเล็ก”

[อื้อ...]

“พี่โทรมากวนเรารึเปล่า นอนต่ออีกนิดดีไหมครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยน เมื่อยามที่พูดกับคนที่ได้ครอบครองดวงใจ ในครรลองสายตาเห็นว่าผู้ช่วยคนสนิทเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว และที่ด้านล่างมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาผืนเล็กเพียงตัวเดียวปกปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่อ.....

ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้น ใช้สายตามองลงต่ำจนไปหยุดอยู่ที่พื้นตรงหว่างขาของตน และขยับอ้าออกกว้างอีกเล็กน้อย ทำให้สาบเสื้อคลุมแหวกออกที่บริเวณกึ่งกลางกาย บ่งบอกให้รู้ว่าผู้ช่วยคนสนิทต้องทำอะไรต่อจากนี้ ในขณะที่พูดคุยกับปลายสายไปพลาง

[ไม่นอนแล้ว... จะคุยกับพี่จ๋า....]

“ฮึฮึ... เมื่อคืนพี่ทำให้ตื่นหรอครับ” ปากถาม แต่สายตากลับจับจ้องชายหนุ่มที่ทรุดตัวนั่งลงที่ปลายเท้า จับยกฝ่าเท้าขึ้นสูงและจรดริมฝีปากลงที่ปลายเท้านั้น

[อื้อ พี่จ๋าไม่อยู่ก็เลยตื่น เพราะงั้นพี่จ๋าต้องกลับมาเร็วๆ นะ]

“พี่จะพยายามครับ อ่า.... ตัวเล็กไม่งอแงนะ” การพูดคุยสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เพราะริมฝีปากร้อนที่รุกไล่จากปลายเท้าขึ้นมาจนถึงต้นขาและทาบทับกับแก่นกายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

[หนูเป็นเด็กดี ไม่งอแงหรอกนะ!] เสียงปลายสายว่ามาอย่างแง่งอน ทำให้ไมเคิลหัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดู ในขณะเดียวกันก็ใช้ฝ่ามือหนึ่งจับกดศีรษะพร้อมขยับตอกอัดแก่นกายเข้าสู่ริมฝีปากอย่างเนิบช้าแต่ลึกล้ำ.....

“ฮะๆ ครับๆ อ่า เอาไว้กลับไปแล้วพี่จะซื้อขนมไปฝากนะครับ”

[ขนม!! เอาๆ! หนูอยากกินขนม!] เสียงใสร้องเจื้อยแจ้วแว่วมา ไมเคิลคลี่ยิ้มอบอุ่น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้มมุมปากเมื่อก้มลงมองใต้ร่าง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกกุมขยำอย่างไม่ออมแรง ขยับเสือกไสกายเข้าออกอย่างไม่มีความเห็นใจ ทำให้คนที่ปรนเปรอให้ต้องเร่งปรับจังหวะหายใจก่อนที่จะขาดใจตายไปเสียก่อน

“ซี้ด... อ่า ตัวเล็ก พี่ต้องไปทำงานแล้วครับ....”

[ยังเช้าอยู่เลย....] ปลายเสียงนั้นแผ่วเบาและเหงาหงอยจนชายหนุ่มสัมผัสได้ ไมเคิลอดที่จะครางออกไปไม่ได้

“ตัวเล็ก.....”

[อ้ะ! หนูขอโทษ..... พี่จ๋าไปทำงานนะ] ไมเคิลกัดริมฝีปากตัวเองแรงๆ เป็นการหักห้ามความรู้สึกที่ว่าอยากจะกระชากคนตัวเล็กมากดจูบจนปากบวมช้ำให้หนำใจ แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงตอบรับคำแผ่วเบา

“รักตัวเล็กนะคะ หนูรู้ใช่ไหม”

[อื้อ! พี่จ๋าทำงานก็สู้ๆ นะ!] น้ำเสียงหวานจ๋อยกลับมาสดใสดังเดิม ทำให้ไมเคิลเผยรอยยิ้มบางออกมาบ้าง จนทำให้ใบหน้าที่ติดจะเรียบเฉยนั้นดูอ่อนหวานละมุน

“ครับ ตั้งใจเรียนนะครับ อ่า... ตัวเล็ก....”

[อื้อ! รีบกลับมานะ! หนูจะรอ!] ไมเคิลยกยิ้มให้กับความน่ารักนั้น ก่อนจะกดตัดสายไปอย่างจำใจ หากแต่เมื่อปลายสายนั้นว่างเปล่า โทรศัพท์เครื่องหรูก็ถูกปล่อยทิ้งให้ตกลงที่พื้นเบื้องล่างอย่างไร้ค่า ชายหนุ่มผุดตัวลุกขึ้นแล้วกระแทกกระทั้นกายเข้าสู่โพรงปากอ่อนนุ่มอย่างไม่มีการออมแรง มือข้างหนึ่งใช้กดศีรษะให้ตอบรับตัวตนเข้าไปอย่างแนบแน่น ส่วนอีกข้างนั้นใช้รวบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มมือจนเส้นผมนั้นยุ่งเหยิง

หลังจากนั้นไม่นาน ทั่วทั้งลำเรือของเครื่องบินใหญ่ก็ถูกใช้เป็นที่ระบายความใคร่ ชื่อของคนเพียงคนเดียวที่ดังออกจากริมฝีปากบางสีซีดนั้นก็คือ...

“ตัวเล็ก....”