บทที่ 8 พี่หวง....

Ava Part

“คุณหนู ถึงเวลาแล้วครับ”

“อื้อ!” เอวาตอบรับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพราะช่วงเวลาที่ตนรอคอยมาทั้งวันได้มาถึงแล้ว

“แล้วพี่จ๋าล่ะ?” ถามพร้อมกับเอียงคอมองน้อยๆ โรมีโอส่งยิ้มเอ็นดูบางเบา แล้วตอบกลับเสียงนุ่มทุ้ม

“ไปรอที่งานแล้วครับ” ว่าพร้อมกับยื่นส่งชุดสูทสีขาวส่งให้ เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ แล้วรับไปสวมใส่แต่โดยดี ในขณะที่โรมีโอก็ผละไปจัดการตัวเองบ้าง

วันนี้เป็นวันเกิดของไมเคิล ทำให้เจ้าตัวยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้า เนื่องจากมีคนมากมายเดินตบเท้าเข้ามาหาถึงบริษัทเพื่อแสดงความยินดีและมอบของขวัญเล็กๆ ให้ ในช่วงบ่ายก็ต้องตระเตรียมงานคอยดูแลความเรียบร้อยของงานที่จะมีขึ้นในช่วงเย็นลากยาวไปจนค่ำ ซึ่งสถานที่จัดงานไม่ใช่ที่ไหนไกล แต่เป็นที่คฤหาสน์หลังโตนี้เอง ทำให้เอวาที่เข้าครัวคอยช่วยเรื่องของข้าวปลาอาหารและขนมต่างๆ สุดฝีมือ โดยมีไมเคิลแวะเวียนมาดูเป็นระยะ หาเศษหาเลยไปตามเรื่อง และไม่อยากให้น้องน้อยต้องทำงานหนักเกินไปนัก

ในตอนนี้เป็นเวลาที่เจ้าบ้านต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรอต้อนรับแขกที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ ซึ่งไมเคิลได้จัดเตรียมชุดเอาไว้ให้น้องน้อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เอวาอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่จัดชุดให้เข้าที่เข้าทางอยู่นั้นสายตาก็คอยแต่จะเหลือบมองกล่องของขวัญที่วางแอบอยู่มุมห้อง ซึ่งเป็นขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปนักด้วยความสุขใจ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกกว้าง คนที่เปิดเข้ามาคือโรมีโอที่สวมใส่ชุดสูทสีกรมท่า เด็กน้อยหันมาทำหน้างงใส่ ทำให้โรมีโอชูของในมือขึ้นสูง พบว่าเป็นอุปกรณ์แต่งหน้าทำผมให้กับเด็กน้อย เอวาจึงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างว่าง่าย โรมีโอจึงเริ่มทำผมให้อย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มรวบผมให้อย่างง่ายๆ โดยการมัดแบบครึ่งศีรษะทั้งสองข้าง และใช้หนังยางสีแดงที่มีลวดลายดอกไม้ห้อยระย้า ก่อนจะจับให้เด็กน้อยหันหน้ามาแล้วแต่งหน้าให้บางเบา ไม่ให้หน้าสดเกินไปนัก จนเมื่อแต่งหน้าทำผมให้เสร็จโรมีโอก็มองใบหน้าของเด็กน้อยด้วยความชื่นชมและภาคภูมิใจก่อนจะเอ่ยย้ำความคิดอีกหน

“น่ารักมากครับ” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกจุดขึ้นบนริมฝีปาก ทำให้เอวาหันมายกยิ้มตาหยี

“ขอบคุณนะโรม” โรมีโอลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา และในตอนนั้นเองที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้บุคคลทั้งสองหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

แกร๊ก!

คนที่เปิดเข้ามาคือเจ้าของงานวันเกิดที่กำลังจะเกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ ไมเคิลสวมใส่ชุดสูทสีดำสนิททั่วทั้งตัว บ่าทั้งสองข้างมีเสื้อคลุมตัวยาวสีดำขอบทองและปักลวดลายมังกรคำรามเข้าชุดกัน คราแรกที่ได้พบเด็กน้อยถึงกับลืมหายใจ

เส้นผมสีดำสนิทดุจรัตติกาลของชายหนุ่มถูกเซ็ททรงมาอย่างดี เส้นผมยาวปรกหน้าปกปิดดวงหน้าไปเสียงครึ่งหนึ่ง แต่ไม่อาจลบเลือนความหล่อเหลาอีกครึ่งที่หลงเหลืออยู่ได้ ไมเคิลยกยิ้มอ่อนบางก่อนจะเดินก้าวเท้าเข้ามาหาคนตัวเล็กใช้ปลายนิ้วลูบไล้ใบหน้าของน้องน้อยแผ่วเบาราวผีเสื้อแตะกระทบผิวแก้ม

“น่ารักมาก.....” เด็กน้อยส่งยิ้มเขินๆ ก่อนจะหลบเลี่ยงสายตาพร้อมส่งเสียงเบาๆ

“งื้อ~~~”

“ฮึฮึ ไปเถอะ ไปรับแขกพร้อมพี่” ว่าจบก็จับจูงมือของน้องน้อยให้เดินไปด้วยกันโดยที่มีโรมีโอมองตามหลังไม่ห่าง

บุคคลทั้งหมดพากันลงมาที่โถงจัดเลี้ยง ซึ่งถูกจัดขึ้นเป็นแบบค็อกเทล ตรงกลางงานเป็นพีระมิดแก้วคริสตัลที่มีเหล้าและไวน์หลากสีสันวางเรียงรายตั้งอยู่ และแก้วทั้งหมดนั้นถูกล้อมรอบด้วยอาหารนานาชาติดูน่ารับประทาน ทำให้เด็กน้อยที่เดินเคียงข้างกายถึงกับชะงัก แล้วก้มลงมองอาหารเหล่านั้นอีกครั้ง

ริมฝีปากเล็กบางขบเม้มเข้าหากันด้วยความน้อยใจ รู้สึกดวงตาร้อนผ่าวและปลายจมูกก็แสบร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไมเคิลเห็นว่าเด็กน้อยหยุดอยู่กับที่ไม่ยอมเดินตามมาก็พลันแปลกใจ จนต้องหันกลับไปมอง เห็นน้องน้อยยืนกำชายเสื้อเอาไว้แน่น ดวงตามองจ้องถาดอาหารที่ถูกจัดเตรียมมาจากโรงแรมชื่อดัง ดวงตาแสดงออกถึงความเสียใจ

ไมเคิลเผยรอยยิ้มบางอย่างที่น้อยคนนักจะได้เห็น ทำให้คนทั้งงานหันไปสนใจชายหนุ่มเป็นตาเดียว ชายหนุ่มขยับเดินเข้าไปหาน้องน้อย จับปลายคางให้หันหน้ามาหา ใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยผิวแก้มแผ่วเบา แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“อย่าร้องตัวเล็ก....”

“ฮึก หนูเปล่า....” เอวาร้องปฏิเสธ พร้อมกับใช้มือยกขึ้นขยี้ตา ไมเคิลจับฝ่ามือเล็กบางนั้นให้หยุดลง แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำสีใสออกให้แผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยบอก

“อาหารที่ตัวเล็กทำอยู่ในครัว....” เพียงเท่านั้นริมฝีปากก็เริ่มเบะออก แต่ก็ยังพยายามข่มกลั้นความน้อยอกน้อยใจที่ถูกมองข้ามความตั้งใจอย่างสุดความสามารถ

“พี่ไม่อยากให้คนอื่นได้ชิม......”

“ฮึก....”

“ชู่ว ตัวเล็ก ไม่ร้องนะคะ” ว่าพร้อมกับดึงเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอด เอ่ยปากอธิบายเนิบช้า

“พี่หวง.... ไม่อยากให้ใครได้ชิมฝีมือของตัวเล็ก ไม่อยากให้ใครได้ทานขนมที่ตัวเล็กทำ ไม่อยากให้ใครมองเห็นว่าตัวเล็กน่ารักแค่ไหน.....” เอวาที่ได้ฟังก็พลันน้ำตาเหือดแห้ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่ในทันที เห็นเพียงรอยยิ้มอ่อนละมุนที่ส่งมอบมาให้ เด็กน้อยได้สติ ละล่ำละลักถามด้วยความตื่นตระหนก

“ตะ แต่นั่นมันเยอะมากเลยนะ พี่จ๋าจะทานหมดหรอ”

“ไม่หมดก็เก็บไว้ไงคะ”

“แล้วถ้ามันเสียล่ะ จะทำยังไง” ไมเคิลยิ้มเย็นพูดตอบเด็กน้อยด้วยท่าทีสบายๆ

“สงสัยว่าเชฟของบ้านเราคงไม่อยากมีชีวิตแล้วค่ะ”

“ฮะๆ พี่จ๋านี่ละก็ คุณเชฟได้ยินคงเสียใจแย่” เด็กน้อยได้ยินพลอยคิดว่าเป็นเรื่องตลก แต่บุคคลในงานต่างรู้ดีว่าที่ชายหนุ่มพูดมานั้นมันจะเป็นจริงทุกถ้อยคำหากเชฟไม่สามารถรักษาสภาพอาหารเอาไว้ได้ จนพากันกลืนน้ำลายดังเอื้อก

“เอาล่ะ ไม่ร้องนะคะ ไปนั่งกับพี่นะ”

“อื้อ!” เอวาตอบรับเสียงใส สลัดคราบเด็กขี้แยออกไปจนหมด แล้วเดินตามแรงดึงรั้งของชายหนุ่มให้ไปทรุดตัวลงนั่งประจำที่

ที่นั่งของเอวาติดกับไมเคิลผู้เป็นเจ้าของงาน ที่ด้านข้างอีกฝั่งหนึ่งเป็นโรมีโอที่คอยยืนอารักขาไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย ขยับออกไปอีกเล็กน้อยเป็นโต๊ะที่ใช้วางตั้งกล่องของขวัญมากมายที่ถูกส่งมาให้เจ้าของงาน

ไมเคิลนั่งเท้าคางมองงานเลี้ยงตรงหน้าด้วยความเบื่อหน่าย สิ่งเดียวที่พอจะช่วยให้คลายความน่าเบื่อลงได้คือเด็กตัวขาวข้างกาย ซึ่งสิ่งที่ไมเคิลทำนั้นมีเพียงเอวาและโรมีโอที่รับรู้ ว่าคนพี่นั้นหยอกเย้ากับน้องน้อยที่ใต้ผ้าคลุมของโต๊ะตัวยาวซึ่งถูกจัดเตรียมไว้

แรกเริ่มก็เป็นเพียงการจับกุมมือกันเฉยๆ แต่พอนานๆ เข้าความเบื่อหน่ายก็มาเยือน ทำให้ไมเคิลขยับปลายนิ้วมือลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มบนฝ่ามือ และสุดท้ายคนน้องก็โต้กลับด้วยการเล่นมวยปล้ำนิ้วกับชายหนุ่มที่ใต้โต๊ะนั้น

“คิก” เสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของน้องน้อยที่สามารถเอาชนะคนพี่ได้ ทำให้ไมเคิลยกยิ้มมุมปากเกิดเป็นภาพที่น่ามอง สะกดตรึงสายตาของแขกที่เข้ามาร่วมงาน และนั่นทำให้คนภายในงานหันมาสนใจมองเด็กน้อยข้างกายกันมากขึ้น

ทุกคนต่างรู้ดีว่าชายหนุ่มมีน้องไม่แท้อยู่หนึ่งคน แต่ก็ไม่ค่อยพาออกงานด้วยเท่าไหร่นัก นานๆ ครั้งถึงจะพบเจอได้สักที และครั้งนี้จึงถือเป็นโอกาสพิเศษที่จะได้ทำความรู้จักกับเด็กน้อยคนนี้ บวกกับชายหนุ่มที่เมื่อยามได้อยู่กับน้องน้อยบรรยากาศรอบกายก็แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น อ่อนหวานละมุนจนเกิดเป็นภาพของชายใจดี

ทำให้ใครต่อใครพากันตบเท้าเข้าไปทักทายเจ้าของงาน และไม่ลืมจะทักทายน้องชายข้างตัวด้วย แต่เมื่อขยับกายเข้าไปใกล้ สายตาคมกล้าก็ตวัดมองจ้องอย่างดุดัน เพียงแค่เหลือบสายตามองขึ้นสบ คนถูกจ้องก็พลันสั่นสะท้าน เอ่ยปากทักทายทั้งคู่สั้นๆ แล้วล่าถอยไปในที่สุด

งานเลี้ยงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งได้เวลา พิธีกรก็ส่งซิกให้กับโรมีโอ ผู้ช่วยคนสนิทก็ขยับกายเข้าหาเจ้านายของตน โน้มตัวลงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู ไมเคิลทำเพียงพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วลูบศีรษะเล็กที่นั่งข้างกันแผ่วเบา แล้วเอ่ยปากบอกด้วยเสียงนุ่มทุ้มละมุน

“รอพี่นะครับ” เอวาพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มให้ ไมเคิลผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินไปกับโรมีโอก้าวขึ้นไปอยู่บนเวทีด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย

เอวานั่งมองคนเป็นพี่ชายที่กำลังกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อในงานด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะถูกบดบังจนทำให้มองไม่เห็น เด็กน้อยขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วจึงไล่สายตาสูงขึ้นเรื่อยๆ เห็นเอวเว้าคอดกิ่วได้รูป ผิวขาวนวลสะอาดตา ไล่สูงขึ้นมาอีกนิดคือเกาะอกสีแดงและมีขนนกเป็นระบายริ้วที่ช่วงบน เงยหน้าขึ้นมาอีกนิดก็ได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่แลดูคุ้นตา ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเอวาเคยพบเจอ.....

“อยู่คนเดียวสักทีนะ” หญิงสาวพูดบอกพร้อมปรายสายตามองไปทางเวที เอวามองเลยตามไปจนกระทั่งพบว่าไมเคิลก็กำลังมองจ้องลงมาจากบนเวทีอยู่เช่นกัน หญิงสาวดึงสายตากลับคืนมา ก่อนที่ใบหน้าสวยนั้นจะเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้มส่งให้ เอวาหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง มองคนตรงข้ามอย่างหวาดระแวง สายตามองหาพี่ชายของตนอย่างต้องการหาที่พึ่ง

“ถ้าไม่เป็นเพราะแก ไมเคิลคงไม่สลัดฉันทิ้ง!!” ปลายเสียงนั้นแปรเปลี่ยนเป็นการตะคอก แต่เพราะบรรยากาศงานเลี้ยง ทำให้เสียงของเธอไม่เป็นที่สนใจนัก ต่างจากเอวาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและอยู่ในระดับที่ต่ำกว่า เสียงนั้นก็ทำให้เด็กน้อยถึงกับสะดุ้ง

ดวงตาที่ถูกกรีดอายไลเนอร์ให้ดูโฉบเฉี่ยวกราดมองไปทั่วใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม ก่อนที่สายตานั้นจะไปหยุดอยู่ที่จุดๆ หนึ่ง เอวามองตามสายตานั้นไป อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก และยังไม่ทันจะได้ทำอะไร แก้วไวน์ของไมเคิลก็ถูกหยิบฉวยไปจากโต๊ะ

“ไมเคิลคงรักแกมาก” หญิงสาวพูดพร้อมกดยิ้มมุมปากมาดร้าย เอวามองคนพูดด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดหมุนเข้าหากันอย่างช้าๆ ในขณะที่หญิงสาวโคลงแก้วไปมา

“ไมเคิลคงรักแกมาก.....”

“......”

“ไมเคิลคงรักแกมาก!!” หญิงสาวกรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะสาดน้ำใส่หน้าของเด็กน้อย เอวาดวงตาเบิกกว้าง รีบยกมือขึ้นป้องกันใบหน้าของตนในทันที!

ซ่า!!!!

ทุกอย่างพลันหยุดนิ่ง เอวาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่รับรู้ได้คือแรงกอดรัด โอบกอดตนเองเอาไว้แน่น

“พี่จ๋า......” เอวาครางเสียงเบา เจ้าของร่างผละออกช้าๆ แล้วยกมือลูบไล้ใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม

“ไม่เป็นไรใช่ไหม......”

“อื้อ...” เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็หมุนกายหันหลังกลับ เห็นโรมีโอยกมีดขึ้นจ่อลำคอของหญิงสาว และใช้มันกรีดเล่นเบาๆ ให้พอได้แผล เอวาหลบอยู่ที่ด้านหลังของชายหนุ่ม เห็นว่าเสื้อคลุมลายมังกรเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบไวน์สีแดงสด จนกลายเป็นมังกรเปื้อนเลือด

“ไปซะอลิซ่า”

“หึ! ไอ้วิปริตผิดเพศ! หวังจะฟันน้องชายตัวเอง!”

กึก!

“อย่าพูดมากจะดีกว่านะครับ บอสไม่ได้ใจดีขนาดนั้น” โรมีโอพูดเสียงเหี้ยม กดใบมีดให้ลึกขึ้นจนเลือดไหลซึม ไมเคิลกางแขนออกใช้ชายเสื้อคลุมต่างม่านบังสายตา ปิดบังน้องน้อยจากภาพไม่น่าดู

“ออกไป.....” คำสั่งเสียงเย็นเด็ดขาดดังขึ้นจากริมฝีปากสีซีด นัยน์ตามีประกายโชติช่วง มองสบตากับโรมีโอเชิงออกคำสั่ง ซึ่งอีกฝ่ายเองก็พยักหน้ารับแล้วลากตัวหญิงสาวออกไปจากห้องจัดเลี้ยงท่ามกลางเสียงโวยวายของหญิงสาว ไมเคิลดึงสายตากลับคืนเอ่ยปากเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก

“ขอโทษด้วยครับ เชิญสนุกกันต่อเถอะ......” ถึงจะพูดด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่ใครได้ฟังก็รับรู้ได้ว่าให้ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดี๋ยวนี้ ทำให้แขกมากมายต่างส่งเสียงหัวเราะแห้งๆ แล้วหันไปคุยกันต่อ และเพียงไม่นานก็กลับมาครื้นเครงดังเดิม

ไมเคิลหันมาหาน้องน้อยที่หลบอยู่ทางด้านหลัง เอวาเงยหน้าขึ้นตามแรงดึงรั้งที่ปลายคางให้เงยหน้าขึ้นสบตากับคนเป็นพี่

“ไม่ใช่ความผิดของหนูค่ะ อย่าคิดมาก” ไมเคิลเกลี่ยน้ำตาสีใสให้หลุดออกไปจากใบหน้าหวาน พูดด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน เอวาขบเม้มริมฝีปาก สองมือใช้ขยุ้มชายเสื้อคลุมของชายหนุ่มเอาไว้แน่น

“เพราะหนู.....”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่ เพราะเธอคนนั้นต่างหาก ไม่ร้องนะ” ว่าพร้อมดึงร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ลูบไล้ศีรษะแผ่วเบา ปลอบประโลมใจที่บอบช้ำ

จนเมื่อน้องน้อยคลายอาการสะอื้น ไมเคิลจึงได้ผละออก เอวาก็ขยับเข้ามาใกล้ ร้องบอกด้วยท่าทีขึงขัง

“น้องช่วยถอดนะ”

“ครับ” ตอบรับพร้อมหันหลังให้ เอวาเขย่งเท้าขึ้นอีกเล็กน้อย เพื่อที่จะปลดหมุดที่กลัดอยู่บนบ่าให้คลายลง และเก็บผ้าคลุมที่เปรอะเปื้อนออกไปจากแผ่นหลังกว้าง ปลายนิ้วมือเรียวยาวลูบไล้ไปตามลวดลายมังกรที่ปรากฏ ก่อนที่มันจะถูกดึงออกจากมือไปอย่างสุภาพ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าไมเคิลส่งมอบผ้านั้นให้เมดที่อยู่ใกล้ตัว หลังจากนั้นจึงหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ แล้วฉุดให้ทรุดตัวนั่งลงข้างกันดั่งเดิม

“พ พี่จ๋า...”

“ว่าไงครับ” เอวาอึกอัก เมื่อไมเคิลในยามไร้เสื้อคลุมนั้นดูสูงสง่าน่ามอง ชุดสูทสีดำสนิทที่เข้ารูปพอดีตัว สอดรับกับใบหน้าที่เปิดเผยเพียงครึ่งเดียวนั้นอย่างลงตัว

“หนาวไหม” เอวามอบสบตากับชายหนุ่มพร้อมขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นด้วยความประหม่า ไมเคิลยกยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะตอบกลับ

“นิดหน่อยครับ”

“งั้น..... นี่! สุขสันต์วันเกิดนะพี่จ๋า อยู่กับหนูไปน๊านนานเลยนะ!” เอวาขยับตัวเล็กน้อย แล้วเอื้อมไปหยิบกล่องของขวัญที่ถูกซ่อนไว้ใต้เก้าอี้ ไมเคิลยื่นมือไปรับมาถือไว้ รอยยิ้มติดมุมปากเล็กน้อย แต่แววตานั้นแสดงความยินดีออกมาอย่างไม่ปกปิด ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะเอื้อมไปหยิบคว้าเอาการ์ดมาอ่าน

“ห้ามล้อหนูนะ!” เอวาหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย ไมเคิลยกยิ้มบาง กวาดสายตามองการ์ดที่ถูกทำขึ้นอย่างประณีต ทันทีที่เปิดออก ตัวอักษรก็เด้งออกมาให้เห็น จนชายหนุ่มเกิดรอยยิ้มบางๆ

สุขสันต์วันเกิดนะพี่จ๋า

หนูรักพี่จ๋านะ!

ปล. ของขวัญอาจจะไม่สวย แต่หนูตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ!

เมื่ออ่านจบไมเคิลก็วางกระดาษลงที่ด้านข้าง แล้วขยับไปเปิดกล่องของขวัญขึ้นช้าๆ สิ่งที่พบทำให้ไมเคิลชะงักนิ่งไปชั่วครู่ แล้วจึงใช้มือลูบไล้ไปมาแผ่วเบา ของสิ่งนั้นคือผ้าพันคอสีเหลืองเข้มออกไปทางน้ำตาลที่ถูกถักทอเป็นลายตารางหมากรุกสีดำ มือหนาหยิบคว้าผ้าผืนนั้นขึ้นมาพันคออย่างชำนิชำนาญ ก่อนจะหันไปถามกับคนตัวเล็กข้างกายด้วยรอยยิ้ม

“เป็นไงบ้างครับ” เอวายกนิ้วโป้งส่งให้ ร้องบอกเสียงใสในทันที

“หล่อมากเลยครับ” ว่าจบก็ยิ้มตาหยี จนไมเคิลต้องขยับกายเข้าไปใกล้ กดจมูกลงที่แก้มนุ่มนิ่ม สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วจึงกระซิบเสียงพร่าข้างใบหู

"ขอบคุณครับ" เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ รับ แล้วหันไปจิ้มอาหารป้อนเข้าปากคนเป็นพี่ชายอย่างขันแข็ง เพราะรู้ว่าต้องยุ่งวุ่นวายวิ่งงานไม่หยุดตั้งแต่เช้า

โรมีโอที่กลับเข้ามาภายในห้องจัดเลี้ยงหลังจากจัดการตัวปัญหาออกไปได้แล้ว ภายในอ้อมแขนมีเสื้อคลุมอีกตัวที่ถูกทำสำรองไว้เผื่อเลือก แต่เป็นสีแดงสดแทน กำลังจะนำไปมอบให้กับนายของตน ก็เห็นว่าบอสใหญ่ได้ใช้ผ้าพันคอของเด็กน้อยไปเสียแล้ว จนอดที่จะหลุดขำไม่ได้เมื่อคนหน้านิ่ง ใส่สูทผูกไทเต็มยศ กลับพันผ้าพันคอสีเหลืองลายตารางหมากรุกที่ไม่ได้เข้ากับการแต่งตัวตอนนี้หรือบรรยากาศของงานเลี้ยงแม้แต่น้อย อย่างไม่มีความเขินอาย และดูจะภาคภูมิใจมากกว่าใส่ผ้าคลุมราคาแพงเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงพับเสื้อคลุมในอ้อมแขนนั้นลงยื่นส่งให้เมดและออกปากให้นำไปเก็บไว้ตามเดิม ในตอนนั้นเองที่สายตามองเห็นบางสิ่งถูกขนย้ายเข้ามา จึงรีบก้าวเท้าเข้าไปหาบอสของตน

“บอสครับ” ร้องเรียกพร้อมพยักพเยิดชี้ชวนให้มอง ไมเคิลถอนหายใจเล็กน้อย แล้วจึงลุกจากที่นั่งอีกครั้ง ขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้ชายที่สวมใส่ชุดสูทสีขาว บนอกและบ่าประดับยศศักดิ์ไว้มากมาย ทันทีที่ขยับเข้าไปใกล้ได้ระยะ ไมเคิลก็ทรุดตัวลงคุกเข่า มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นทาบอกด้วยท่วงท่างดงามจับตา

“อุ้บ! ฮะฮะ อ่อ อะแฮ่ม.... ลอร์ดวัลโด้จงรับพระราชโองการ ‘ของขวัญนี้ฉันมอบให้เธอ หลานชายเพียงคนเดียวของฉัน ขอให้เธอจงใช้ชีวิตที่เป็นสุขและก้าวหน้าดั่งใจเธอหวังไว้ และหลังจากนี้อีก 7 วัน ให้เธอเดินทางมาหาฉันด้วย’ จบราชโองการ”

“เป็นพระกรุณาธิคุณ ขอพระนางทรงพระเจริญ” ไมเคิลโน้มตัวลงต่ำเป็นการทำความเคารพ ก่อนจะผุดกายลุกขึ้นเต็มความสูง อีกฝ่ายก็เข้ามากระแซะไหล่ในทันที

“ดูไม่ค่อยเข้ากับนายเท่าไหร่นะ”

“ของขวัญที่มาจากความตั้งใจ มีค่ากว่าสิ่งอื่นใดเสมอ.....” ชายหนุ่มปรายสายตามองแรง จนคนพูดถึงกับต้องยกมือขอยอมแพ้

“โว้วๆๆ ใจเย็นพวก ฉันรู้หรอกน่าว่าใครให้นายมา” ไมเคิลถอนหายใจเหนื่อยหน่ายให้กับคนข้างกาย ก่อนจะพยักพเยิดถาม

“นั่นอะไร.....”

“อารมณ์ขันของพระนาง” อีกฝ่ายว่าพร้อมยักคิ้ว จนมีดในมือกระตุก ยังไม่ทันได้ทำอะไร อีกฝ่ายก็ขยับออกไปเสียก่อน แล้วกระตุกเชือกที่ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ผ้าที่คลุมมาถูกเปิดออก และทันทีที่เห็นไมเคิลก็ทำหน้าเอือมทันที เอ่ยปากย้ำอีกหนอย่างไรอารมณ์

“อารมณ์ขันของพระนาง.....” สิ่งนั้นคือทองคำหลอม เป็นตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลของไมเคิล ก่อนที่ของบางสิ่งจะถูกยื่นมาตรงหน้า

“อะไรกันนาร์.....”

“อันนี้สิอารมณ์ขันของจริง” ไมเคิลได้ยินดังนั้นจึงก้มลงมอง และทันทีที่เห็น ก็จับมันปาใส่คนให้ทันที จนมันกลิ้งตกลงบนพื้นไปอย่างไร้ค่า

“ไมค์!! บ้าจริง! นี่ทองคำแท้นะ!” กันนาร์พูดพร้อมไล่ตะปบทองคำนั้นจ้าละหวั่น ในขณะที่ไมเคิลเอ่ยเสียงเย็น

“ฉันยกให้.... ไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสียมากกว่านี้......”

“อะไรกัน ฉันพึ่งจะมา”

“ไปซะ และกำจัดไอ้ของอัปลักษณ์นั่นทิ้งไปด้วย.......”

“แต่นี่มันรูปนายนะ” ถามพร้อมยกชูขึ้นสูงเป็นการกวนประสาท จนไมเคิลคิ้วกระตุก กัดฟันข่มกลั้นอารมณ์พร้อมเอ่ยปากไล่อีกหนอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ไส... หัว.... ไป.....” ว่าจบก็หมุนตัวหันหลังกลับไปหาน้องน้อย ทิ้งให้องครักษ์หนุ่มมองจ้องของในมือด้วยความมึนงง

“ก็น่ารักดีนี่น่า เสียดายของชะมัด” กันนาร์พูดพร้อมมองจ้องของในมือ มันคือทองคำแท้ที่ถูกหลอมขึ้นใหม่ ขนาดเท่าฝ่ามือ ซึ่งรูปร่างนั้นคือไมเคิลในเวอร์ชันผมยาวและสวมใส่ชุดผู้หญิงในยุควิคตอเรีย ซึ่งก็คือกระโปรงสุ่ม พองๆ บานๆ และรัดเอว ทำให้ไมเคิลแทบจะปามันใส่หน้าคนนำมาให้ด้วยความขุ่นเคือง