บทที่ 14 พบสัญญาณ

Romeo Part

ตอนนี้เรียกได้ว่าใครก็เข้าหน้าบอสใหญ่ไม่ติด แม้แต่ตัวของโรมเอง.....

ชายหนุ่มยกมือขึ้นนวดหัวคิ้วของตนอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาฉายแววเหนื่อยล้า แต่เพราะความเป็นห่วงคุณหนูเล็กของบ้านจึงยังไม่มีใครแยกย้ายไปพักผ่อนแต่อย่างใด มีเพียงบอสใหญ่ของบ้านที่เก็บตัวเงียบ ในขณะที่ทีมระดับ S ทั้ง 8 ทำงานเต็มความสามารถ

โอเว่นนั่งจ้องอยู่หน้าคอมไม่ละสายตา สองมือรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว โอเว่นจัดการค้นหาบ้านพักทั้งหมดของบารอนที่มีอยู่ในครอบครอง และบอกพิกัดให้กับทีม ซึ่งระดับ S ทั้งหมดที่เหลืออยู่ก็กระจายตัวไปตามพื้นที่ต่างๆ เผื่อว่าจำเป็นต้องมีการปะทะ

ตอนนี้ผ่านไปแล้ว 3 วัน ความคืบหน้าก็ยังไม่ปรากฏให้เห็น ไมเคิลเองก็เก็บตัวอยู่ภายในห้อง ไม่มีใครกล้าเข้าไปอีกเมื่อเห็นร่องรอยที่เกิดขึ้นกับโรมีโอ

“โรม คุณไปพักบ้างดีไหม” กันนาร์ที่ถูกองค์ราชินีส่งตัวมาช่วยในการค้นหาเอ่ยทักอย่างเป็นห่วง หากแต่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกลับส่ายหน้าไปมาและส่งยิ้มให้บางเบา กันนาร์ถอนหายใจแล้วบอกให้เมดสาวนำอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาให้

“อย่างน้อยก็ทำอะไรสักอย่างกับแผลนั่นเถอะ หน้าสวยๆ ของคุณพังไปหมดแล้ว” กันนาร์พูดพร้อมลากแขนโรมีโอให้ทรุดตัวนั่งลง โรมีโอเองก็ยอมทำตามแต่โดยดี แต่สายตานั้นยังคงมองจ้องภาพกล้องวงจรปิดที่ตัดสลับไปมาถึงเส้นทางบนถนนที่รถที่บารอนใช้อย่างแน่วแน่ตาไม่กะพริบ

สำลีนุ่มฟูผสมกับแอลกอฮอล์บางเบาแตะลงที่ผิวแก้ม แต่ไม่ได้ทำให้โรมีโอหันไปสนใจได้แต่อย่างใด กันนาร์ไล้สำลีไปบนผิวแก้วแผ่วเบา และตามด้วยการทายาบนลำคอระหงของชายหนุ่ม ก่อนจะถอนหายใจออกมาเอ่ยปากบ่นอย่างอดไม่อยู่

“ไมค์ก็ทำเกินไป....”

“น้อยไปด้วยซ้ำครับ” โรมีโอที่ได้ยินคำพูดนั้นหันมาส่งยิ้มให้จางๆ แล้วกลับไปสนใจหน้าจอตรงหน้าอีกครั้ง

“นายตามใจเขาจนเสียนิสัย” กันนาร์พูดอย่างหงุดหงิดเล็กๆ ในขณะที่โรมีโอคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมง

.

.

.

“บอสครับ.....” ไมเคิลนั่งอยู่ภายในห้องที่ปิดทึบไปทั่วทุกด้าน กลิ่นควันบุหรี่ลอยอบอวลอยู่ภายในห้องนั้น ข้าวของกระจัดกระจายมาจากแรงโทสะของเจ้าของห้อง ข้าวของระเกะระกะแตกกระจายไปทั่วทุกพื้นที่ โรมีโอกวาดสายตามองภาพตรงหน้า เข้าใจถึงความเจ็บปวดที่เจ้านายของตนได้รับ เพราะตัวเขาเองก็มองคุณหนูคนเล็กเหมือนน้องชายไม่ต่างกัน

โรมีโอยับเท้าเข้าไปใกล้ วางถาดอาหารลงที่ด้านข้าง บอสของเขาดูทรุดโทรมลงแม้จะผ่านมาไม่กี่วัน แต่ทำให้ไมเคิลนั้นดูแก่ขึ้นไปอีกเป็นสิบปี

“หาเจอรึยัง......” น้ำเสียงเรียบนิ่งต่างจากดวงตาที่วาววับ โรมีโอถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยตอบกลับไปในที่สุด

“ยังครับ....”

“บัดซบ!!! พวกไร้น้ำยา!!” ไมเคิลยกมือขึ้นทุบลงกับโซฟานุ่มที่ตนกำลังนั่งอยู่ สองมือนั้นกำแน่น โรมีโอขยับตัวไปทรุดลงคุกเข่าตรงหน้า ใช้มือแงะหมัดที่กำแน่นให้คลายออกช้าๆ

“คุณหนูจะต้องปลอดภัยครับ พวกเราจะทำทุกทางเพื่อช่วยคุณหนูกลับมา”

“ทำทุกทาง....... ทำทุกทางแล้วทำไมถึงยังไม่เจอ!!!!” ไมเคิลตวัดสายตามองจ้องคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม โรมีโอก้มหน้านิ่ง ด้วยไม่รู้จะตอบคำใดให้กับบอสใหญ่ที่กำลังเกรี้ยวกราดในตอนนี้

“ไปซะโรม..... ไปทำงานของนาย...... ถ้าไม่เจอ ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้ฉันเห็น......” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองจ้องกดดัน ความอึดอัดก่อตัวขึ้นรายล้อม แต่กระนั้นโรมีโอก็ยังกลั้นใจ ทำใจกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง พูดสิ่งที่ตนคิดออกไป

“ครับบอส...... แต่อย่างน้อยก็ช่วยทานอะไรสักหน่อย- อึก!” เพียงแค่นั้น การพูดคุยก็ถูกปิดกั้นด้วยฝ่ามือใหญ่ที่คว้าเข้าที่ลำคอ ไมเคิลผุดลุกขึ้นจากโซฟา ใช้มือข้างหนึ่งจับกระชับกอบกุมรอบลำคอขาว จนปลายเท้าของโรมีโอลอยขึ้นเหนือพื้น ดวงตาสีทองเรืองรองสอดรับกับดวงตาสีฟ้าที่เปล่งประกายคมกล้า ใบหน้าของไมเคิลแสดงถึงความโกรธเกรี้ยว พูดเสียงลอดไรฟัน

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงโรม......”

“อึก!” โรมีโอยกมือขึ้นวางมือทาบทับกับฝ่ามือใหญ่ของไมเคิลแผ่วเบา แต่ไม่พยายามดิ้นรนหลบหนีความตายที่ขยับเข้ามาใกล้

“เพราะใครกันที่ทำให้ตัวเล็กหายไป....... ใครที่อนุญาตให้มันพาตัวเล็กของฉันไป..... ทั้งหมดมันเป็นเพราะใคร!!!!” สุ้มเสียงทุ้มต่ำตวาดก้องไปทั่วห้อง ลมหายใจหอบกระชั้นตามแรงอารมณ์

“อึก ถ้า.... แค่ก ถ้าบอสว่าผมผิด อึก! ฆ่าผมเลยครับ” ถ้อยคำนั้นทำให้ไมเคิลตาวาวขึ้นอย่างแรงกล้า ก่อนจะสะบัดมือทิ้ง ปล่อยให้โรมีโอร่วงหล่น ตกกระทบกับพื้นเบื้องล่าง

ตุ้บ!!

“เฮือก! แค่กๆ” โรมีโอหอบหายใจ กอบโกยอากาศเข้าปอดและส่งเสียงไอเบาๆ เมื่อไมเคิลผละมือออกจากลำคอ

“ไปซะโรม.... ก่อนที่ฉันจะฆ่านายตอนนี้จริงๆ” ไมเคิลพูดบอกขณะที่หันหลังให้ผู้ช่วยคนสนิท โรมีโอผุดลุกยืนขึ้นช้าๆ ขยับเข้าไปใกล้ วางมือลงบนไหล่ของบอสใหญ่ เอ่ยปากบอกเสียงนุ่ม ใช้ความเย็นเข้าช่วย

“อย่างน้อย.... อย่างน้อยก็ทานอะไรสักหน่อยเถอะครับ”

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!!”

ผลัวะ!!!

ใบหน้าของโรมีโอหันสะบัดไปตามแรงจนเส้นผมสีน้ำตาลสะบัดพลิ้วกระจาย ที่มุมปากของชายหนุ่มมีหยาดโลหิตไหลซึม โรมีโอชะงักนิ่งไปชั่วครู่ แล้วจึงหันกลับมาใหม่อีกครั้งด้วยรอยยิ้มบางๆ บนริมฝีปากที่แตกช้ำ

“อย่างน้อยก็ทานอะไรสักหน่อยเถอะครับ หากคุณหนูกลับมาแล้วพบว่าบอสกินไม่ได้นอนไม่หลับขนาดนี้คุณหนูจะยิ่งเสียใจนะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมขยับเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นลูบไล้ที่สันกรามและปลายคางเบาๆ ภายใต้ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงไรหนวดที่เริ่มผุดขึ้นบางเบา ก่อนจะผละออกไป พร้อมทิ้งท้ายเอาไว้ให้

“อย่างน้อยก็ช่วยดูแลตัวเองดีๆ เพื่อเป็นการต้อนรับการกลับมาของคุณหนูด้วยครับ” พูดจบก็ค้อมตัวน้อยๆ แล้วออกจากห้องไป ไม่คะยั้นคะยอให้ไมเคิลทำอะไรอีก เพราะเชื่อว่าอะไรก็ตามที่ทำเพื่อคุณหนูเล็กของบ้าน ชายหนุ่มมักจะทำตามอย่างว่าง่าย

แววตาของโรมีโอฉายแววเข้มขึ้น ความกรุ่นโกรธคุอยู่ในอก มือกำหมัดเอาไว้แน่น ความมุ่งหวังเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้คือต้องพาคุณหนูของบ้านกลับมาให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม.....

.

.

.

และนั่นทำให้โรมีโอพาตัวเองกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งแปรเปลี่ยนเป็นศูนย์บัญชาการชั่วคราว แทนที่จะกลับไปพักผ่อนบ้างสักเล็กน้อยอย่างที่บอกกับเจ้านายของตน ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย โอเว่นก็ร้องเสียงดังอย่างตื่นเต้น

“คุณโรมครับ!! จับสัญญาณได้แล้วครับ!!!” โรมีโอผุดตัวลุกขึ้นในทันที มองจ้องหน้าจอสีดำที่มีลายเส้นสีเขียวและจุดกะพริบสีแดงบนนั้นตาไม่กะพริบ ก่อนจะหันไปสั่งการในทันที

“ไปเตรียมรถ!!!” พูดจบก็หันหลังออกตัววิ่งด้วยความรวดเร็ว มุ่งตรงไปที่ห้องของบอสใหญ่ที่ถูกเปิดสนิท และเปิดเข้าไปโดยไม่เคาะประตู พูดด้วยเสียงรัวเร็ว ใจเต้นโครมคราม

“พบสัญญาณของบารอนแล้วครับ!!!” เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนที่นั่งนิ่งบนโซฟาขยับตัวลุกพรวดอย่างรวดเร็ว

“เตรียมรถให้ฉัน!” สุ้มเสียงทุ้มต่ำร้องตะโกน ในขณะที่ตนเองหมุนกายไปกดปุ่มลับภายในห้อง ประตูที่ถูกเก็บอาวุธไว้ที่ข้างผนังเปิดออกอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวเท้ายาวๆ ไปหา หยิบจับอาวุธมาไว้ในมือจัดเก็บลงส่วนต่างๆ ของร่างกาย โดยที่มีโรมีโอขยับเข้ามาช่วยแต่งตัวด้วยอีกทาง

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นไมเคิลก็พร้อมสำหรับการเดินทาง โรมีโอก้าวเท้าเร็วๆ ไปเปิดประตูออก แล้วเดินนำบอสของตนไปที่รถ ทันทีที่ขึ้นรถได้ รถก็กระชากออกด้วยความรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าความเร็วจะเกินกฎหมายกำหนดหรือไม่

ไมเคิลจัดการเตรียมอาวุธของตนให้พร้อมใช้งาน กระบอกปืนบรรจุลูกกระสุนจะเต็มแม็กซ์ทั้งหมดที่มี บนรถนั้นเต็มไปด้วยความเงียบชวนอึดอัด เพราะความกดดันที่ชายหนุ่มแผ่ออกมาจากร่าง ทำให้บุคคลที่ติดตามมาด้วยไม่กล้าหายใจแรง

ติ้ง!

ติ้ง!

เสียงข้อความดังขึ้นทั้งจากของโรมีโอและไมเคิล หากแต่บอสหนุ่มไม่สนใจแม้แต่จะหยิบขึ้นมาดู ต่างจากโรมีโอที่ต้องนำโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบ เผื่อว่าจะเป็นลูกค้าสักคนหนึ่งที่ติดต่อเรื่องงานเข้ามา หากแต่ชื่อที่ปรากฏทำให้โรมีโอครางเสียงแผ่วในลำคอ

“บารอน.....” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็หันขวับกลับไปมอง จับดึงกระชากโทรศัพท์ของโรมีโอมาไว้ในมือ กดเข้าไปดูข้อความที่มีชื่อของบารอนปรากฏอยู่

ภายในนั้นเป็นคลิปที่มีความยาวประมาณหนึ่ง และไมเคิลไม่รอช้าที่จะกดเข้าไปดู

“พี่จ๋า.... พี่จ๋า.... ฮึก พี่จ๋าช่วยหนูด้วย ฮืออออ”

ภาพที่เห็นทำให้ภายในอกของไมเคิลและโรมีโอร้อนระอุ ภาพของเด็กน้อยเจ้าของดวงใจถูกจับใส่กุญแจมือและล่ามโซ่ที่แขนขาไว้กับเตียง นัยน์ตาฉ่ำปรือ ใบหน้าแดงระเรื่อ บิดกายไปมาอย่างทรมาน

“บอกพี่สิครับคนสวย..... อยากได้อะไร”

“ฮึก! ไม่รู้ ฮือออ หนูไม่รู้ ฮืออ พี่จ๋า พี่จ๋า”

เสียงพร่ำเรียกหายิ่งทำให้ใจคนพี่ชาหนึบ เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นร่างกายของเด็กน้อยเปลือยเปล่า และมีฝ่ามือใหญ่ของบารอนลูบไล้ไปทั่วตัว

“เตรียมรับความหรรษาที่จะทำให้ขาดใจได้เลยค่ะคนสวย...... มีอะไรอยากฝากถึงไมเคิลไหมคะ”

“ฮึก พี่จ๋า.... ช่วยหนูด้วย อะ อ่า.....”

“หึหึ พี่ช่วยเองค่ะ”

พรวด!!

“อ๊ากกกกกกกกก”

ไมเคิลเบิกตากกว้าง มองภาพเด็กน้อยในดวงใจเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา สีหน้าเจ็บปวดทรมานแสดงออกมาอย่างไม่ปกปิด ในชั่วขณะหนึ่งบารอนเหลือบสายตามองกล้าแล้วแสยะยิ้มออกมาสมใจ ก่อนจะกระแทกกระทั้นกายเข้าหา ไม่สนใจเสียงหวีดร้องของเด็กน้อยที่ครางลั่น

ไมเคิลรู้สึกเหมือนใจสลายลงตรงนั้น ในอกเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด จนแม้แต่การหายใจยังเป็นเรื่องยาก ก่อนที่ดวงตาสองนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ ความกรุ่นโกรธคั่งแค้นแผดเผาจนมอดไหม้ มือข้างหนึ่งกำมีดเอาไว้แน่นจนรอยมีดเริ่มบาดลึกลงในฝ่ามือ ในขณะที่อีกข้างก็กำบีบกระชับโทรศัพท์มือถือที่แสดงภาพการเคลื่อนไหวอย่างทารุณกับน้องน้อย จนหน้าจอเริ่มมีรอยแตกร้าวปรากฏออกมาให้เห็น

เปรี้ยะ!

เปรี้ยะ!

เพล้ง!!!!!

“ตามหามัน.... ล่าตัวมันมาให้ฉัน!!!!!” ไมเคิลโกรธแค้นจนตัวสั่นไปทั้งตัว โรมีโอเองก็ใบหน้าเคร่งขรึมเรียบนิ่ง ดวงตาปรากฏความกรุ่นโกรธไม่ต่างกัน และทำการถ่ายทอดคำสั่งลงไป พร้อมทั้งยังจัดการบางเรื่องลงไปด้วย

รถที่ไมเคิลนั่งมาเพิ่มความเร็วขึ้นอีกจนมองตามไม่ทัน บุคคลทั้งหมดรีบรุดไปตามสัญญาณที่ขาดหายไปของบารอน จนกระทั่งมาโผล่ที่บ้านพักติดริมทะเล แต่บ้านนั้นเก่าซอมซ่อเกินกว่าที่ลูกผู้ดีอย่างบารอนจะมาอยู่ ตัวบ้านเป็นปูนเปลือยหนึ่งชั้นธรรมดาๆ

ไมเคิลก้าวเท้าอาดๆ ไปที่ประตูบ้าน ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างกระจายกำลังโดยรอบ โรมีโอใช้เท้ากระทืบเปิดประตูบ้าน เพียงไม่กี่ครั้งสลักก็หลุดออกอย่างง่ายดาย ทั้งโรมีโอและไมเคิลอยู่ในท่าตั้งเตรียมพร้อมสำหรับการลั่นไก

เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับห้องนั่งเล่นที่มีทีวีเก่าๆ เครื่องหนึ่งและชุดโซฟาเก่าๆ ขาดๆ ที่ด้านหนึ่งเป็นห้องครัว ถัดไปเป็นห้องน้ำ และมีประตูบานหนึ่งถูกปิดอยู่ ไมเคิลกับโรมีโอหันมองหน้ากันแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณ โรมีโอเดินนำเข้าไปก่อน จัดการหมุนลูกบิดเข้าไปดู พบว่าประตูนั้นไม่ได้ล็อก และถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย โรมีโอผลักประตูให้เปิดออกกว้าง ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

บนพื้นนั้นมีเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกระจัดกระจาย ซึ่งชายหนุ่มทราบได้ทันทีว่าเป็นเสื้อผ้าของคุณหนูของบ้าน เป็นเสื้อผ้าของคนที่ได้ครอบครองหัวใจมังกร ถัดไปที่บนเตียงนั้นมีคราบต่างๆ มากมายเลอะเปรอะเปื้อนเป็นดวงๆ ทั้งรอยเลือดที่แปรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำตาล คราบรักสีเหลืองที่แห้งกรัง

“คุณหนู.....” โรมีโอรู้สึกราวกับคนจมน้ำ ครางเสียงเบาเรียกหาคุณหนูของตน ความเจ็บปวดเกิดขึ้นในทันที แน่นอกจนหายใจไม่ออก รับรู้ได้ว่าความแสบร้อนเกิดขึ้นที่ดวงตาและปลายจมูก ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างคนไม่อาจทำใจมองดูต่อไปได้ กัดฟันเอาไว้แน่นกลั้นเสียงสะอื้นที่เกิดขึ้นในลำคอ

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงยิงปืนรัวดังขึ้นมาจากเจ้านายของตน ตอนนี้ใบหน้าของไมเคิลเหี้ยมเกรียม ที่ขมับ หน้าผาก รวมทั้งลำคอปรากฏรอยเส้นเลือดขนาดใหญ่ที่ปูดโปนออกมา ชายหนุ่มสั่นไปทั่วทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธคั่งแค้น ก่อนจะคำรามดังลั่นคล้ายอัดอั้นเต็มทน

“บารอน!!!!!”

“ตามล่าตัวมันมา!! ลากตัวมันมาให้ฉัน!! ฉันจะเลาะกระดูกมันเองกับมือ!!!!” โรมีโอเห็นบอสของตนคลุ้มคลั่งทำลายข้าวของจนเละเทะไปหมด แต่ไม่เปิดปากห้ามแต่อย่างใด นอกจากแจ้งกลับไปที่ศูนย์บัญชาการ ว่าบารอนหนีไปได้ ให้ตามรอยต่อไป พร้อมทั้งกระจายวงกว้างในการค้นหา ไม่ได้มุ่งที่บ้านพักที่บารอนมี แต่ให้มองดูทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่แบบไหนก็ตาม

จะบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่า หรือบ้านหลังเก่ามอซอ แม้แต่เกาะร้างกลางทะเล และบนเรือที่ลอยคว้าง โรมีโอก็สั่งให้คนค้นหาทั่วทุกพื้นที่ไม่มีว่างเว้น เพราะบ้านหลังนี้ไม่อยู่ในรายชื่อที่บารอนครอบครอง ซึ่งคงต้องตามสืบอีกครั้งว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร และมีความเกี่ยวข้องใดกับบารอนคนนั้น

ไมเคิลที่จัดการระบายอารมณ์ออกไปจนหมดกำลังยืนนิ่งพร้อมการหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนท่ามกลางเศษซากต่างๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นที่

“ตัวเล็ก.......” ริมฝีปากสีซีดพร่ำร้องหาคนที่เป็นดวงใจ รู้สึกเหมือนใจสลายที่แม้แต่การยืนให้มั่นคงก็ยังทำได้ยาก และอย่างไม่ทันรู้ตัว ร่างสูงใหญ่นั้นค่อยๆ เอนเอียงและล้มลง โรมีโอที่เห็นท่าทีนั้นของบอสใหญ่ก็ถลาตัวเข้าไปรับไว้ได้ทันท่วงที จึงเห็นว่าไมเคิลหายใจหอบ ความร้องจากเนื้อตัวพุ่งขึ้นสูงจากการฝืนร่างกายมามากกว่า 96 ชั่วโมง หรือก็คือ 4 วันเต็ม

โรมีโอสบถออกมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ จัดการจับให้บอสของตนลุกขึ้น ยกแขนขึ้นพาดบ่าแล้วพาเดินออกจากบ้านหลังเล็กที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด พากลับขึ้นรถและมุ่งตรงกลับบ้าน ตามหมอมาดูแลรักษา และสั่งให้เมดสาวเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนของบอสใหญ่อีกที แล้วจึงกลับมาบัญชาการการทำงานของทีมที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งหนึ่ง กระจายกำลังออกไปทั่วทุกพื้นที่

“คุณหนู.... รอผมนะครับ.... ผมจะตามหาคุณหนูให้เจอ.... ช่วยอดทนรอผมนะครับ” โรมีโอพึมพำเสียงเบาขณะที่มองภาพหน้าจอหาเบาะแสแม้เพียงเล็กน้อยก็ตามที

.

.

.

Ava Part

“อ้ะ อะ อื้ออ บาร์ค.... บาร์คจ๋า.... แฮ่ก แฮ่ก” เอวากำลังขยับกายขึ้นลงบนตักของคนที่ทำร้ายตนอย่างไม่เต็มใจ แต่ห้วงตัณหาและร่างกายสั่งให้ต้องกระทำ ตอนนี้ในพื้นที่คับแคบนั้นร้อนระอุราวกับดวงไฟที่แผดเผา ร่างเล็กเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเกาะพราวอยู่ที่ผิวกาย

ในขณะที่คนใต้ร่างทำเพียงยกมือขึ้นรองศีรษะ นอนรับความสุขสมโดยไม่ออกแรงช่วยแต่อย่างใด มองร่างเล็กที่ขยับโยกย้ายกายอย่างร่านรักร้อนแรง ลำตัวขาวปลอดไร้ริ้วใดเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือที่ถูกบดขยี้จนแดงช้ำ ที่ข้อมือและข้อเท้าเต็มไปด้วยบาดแผลที่มีเลือดซึม แต่นั่นไม่ทำให้บารอนสนใจ

“บาร์คจ๋า.... ไม่พอ.... ฮึก ช่วยหนู.... นะ” เอวาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบไล้ไปทั่วกาย มือข้างหนึ่งขยับรูดรั้งแก่นกายเล็กที่แข็งชัน อีกข้างบีบบี้ยอดอกรุนแรง ในขณะที่สะโพกกลมกลึงยังคงตอกอัดไม่ลดแรง

“ไม่เอาค่ะ พี่เหนื่อย ตัวเล็กอยากก็ทำเองไปก่อนนะคะ”

“ฮึก ฮือออออ” เด็กตัวเล็กเบะริมฝีปาก น้ำตาไหลพรากเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แต่บารอนก็ยังคงนอนมองนิ่งๆ ปรายสายตามองเห็นกลุ่มรถสีดำขับผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ

“ฮะฮะฮ่า ไอ้พวกโง่” ว่าจบก็ใช้ฝ่ามือจับกุมกระชับเอวบาง และกระแทกกายสวนขึ้นไปด้านบนรัวๆ จนศีรษะของเด็กน้อยกระแทกเข้ากับหลังคารถอย่างรุนแรง

ปึก! ปึก! ปึก!

“อะ อ๊า บาร์คจ๋า อื้อออ บาร์คจ๋า” เด็กน้อยครวญครางด้วยความชอบใจ ไม่สนแม้ว่าศีรษะของตนจะกระแทกเข้ากับหลังคารถจนเริ่มปวดหนึบ อ้าปากดูดเลียปลายนิ้วมือที่ยัดเข้าปากอย่างหิวกระหาย

เอวารู้ดีว่าใจตนกรีดร้องมากแค่ไหน แต่ไม่อาจสามารถหักห้ามความต้องการของกายได้ที่อยากได้บางสิ่งบางอย่างเติมเต็ม อยากให้กระแทกกระทั้นจนช่องทางร้อนฉ่า อยากให้ทะลุทะลวงล้ำลึกจนต้องดิ้นพล่านราวคนเสียสติ อยากให้ความรัวแรงนั้นเพิ่มมากขึ้นจนต้องร้องขอชีวิต ทั้งหมดทั้งมวลมันมาจากน้ำขวดนั้น.....

ขวดที่บารอนโยนส่งให้หลังจากที่ไม่ได้กินน้ำมาสามวัน......

บารอนจับกายเล็กให้ลงไปจากตัว บังคับให้พลิกกายหันหลังกอดพนักพิงเอาไว้แน่น แล้วโจนจ้วงเข้าหาอย่างรุนแรงจนรถโยกสั่นคลอน

เพราะโดนเด็กน้อยดูดเลียมาตลอดทาง ในที่สุดก็ทนไม่ไหว จอดรถลงที่ข้างทางแล้วกระหน่ำทิ่มแทงไม่ลืมหูลืมตา เสียงหวานหวีดร้องดังลั่นอย่างถึงอกถึงใจ พร่ำเรียกหาและร้องขอให้เติมเต็มไม่รู้จบ จนเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานฤทธิ์ยาเริ่มหมดลง เด็กตัวน้อยใบหน้าเริ่มซีดเซียวไร้สี ก่อนที่จะหลับคอพับคออ่อนสลบไปในที่สุด

บารอนจับดึงร่างเด็กน้อยออกไปจากตัว ทิ้งให้นอนอยู่ที่ด้านหลังรถไม่แม้แต่จะแต่งตัวให้ แล้วกลับไปจัดการร่างกายของตัวเอง ก่อนจะปีนข้ามเบาะรถ ไปประจำที่คนขับ แล้วขับรถออกไปช้าๆ ใช้เวลาขับรถสักพักใหญ่ บารอนก็มาถึงบ้านกลางป่า ที่ใช้เป็นสถานที่พักผ่อนในครั้งนี้

“ฉันอยากจะรู้นัก ว่านายจะตามหาฉันเจอรึเปล่าไมค์.....” บารอนกระตุกยิ้มมุมปาก สถานที่เหล่านี้ไม่ใช่ที่ของเขา แต่เป็นของใครอีกคนที่เขามอบใจให้ ถ้าเพียงไมเคิลฉุกใจคิดสักหน่อยก็คงพอจะรู้ว่าต้องตามหาตนที่ใด

บารอนไม่กลัวความตายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ เพราะเตรียมใจไว้แล้วว่าไมเคิลต้องไม่มีทางปล่อยตนไปอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้สะใจมากกว่าคือการที่มีเด็กตัวเล็กนอนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงที่ด้านหลังมากกว่า

“ดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์...... นั่นใช่ไหมคือคำนิยายที่นายมอบให้ไอ้เด็กร่านคนนี้ หึหึ ฉันจะบีบขยำทำลายมันให้เองไมเคิล!”