บทที่ 16 ชดใช้

Ava Part

“เอวา!! วางมันลงเดี๋ยวนี้!!”

“ไม่!!”

เอวาร้องตะโกนกลับไปพร้อมทั้งใช้ปลายมีดชี้เข้าหาบารอนไปพลาง ตัวของเด็กน้อยสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม สีหน้าไม่สู้ดี บารอนเก็บคืนท่าทีกลับมาสงบนิ่งตามเดิม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“วางมันลงซะเอวา”

“ไม่..... อยะ อย่าเข้ามานะบาร์ค หนูจะ.... หนูจะฟันจริงๆ นะ” เด็กตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงสั่น ในขณะที่บารอนขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้ จนปลายมีดนั้นจิ้มลงที่เหนือแผ่นอก บริเวณหัวใจ เอวาชักมีดกลับอย่างเกรงกลัว หากแต่บารอนกลับจับข้อมือเล็กเอาไว้ได้ทัน แล้วบังคับให้ปลายมีดกดลงให้ลึกมากยิ่งขึ้นอย่างช้าๆ

“กดลงมาเลยค่ะ.....” บารอนพูดพร้อมกับเดินเข้าหาปลายมีดมากยิ่งขึ้น มือก็จับดึงบังคับทิศทางให้เด็กน้อยแท่งมีดลงที่อกของตัวเอง พูดด้วยรอยยิ้มติดใบหน้าน้อยๆ

“กดมีดลงมาแรงๆ ......”

“หยะ หยุดนะ...”

“กดลงไปให้มิด....” หยาดโลหิตเริ่มไหลซึมผ่านเนื้อผ้าอย่างช้าๆ เอวามองคนตรงข้ามหน้าตาตื่น ภายในดวงตาของบารอนนั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธแต่อย่างใด บัดนี้มันถูกแทนที่ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง เอวาพยายามที่จะชักมีดกลับคืน พร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างแรง เอ่ยปากพูดเสียงสั่น

“มะ มะ ไม่นะ ปล่อย ฮึก ปล่อยหนู!” แทนที่บารอนจะทำตาม กลับบังคับให้กดปลายมีดลงไปลึกยิ่งขึ้น จนมันแท่งทะลุผิวเนื้อเข้าไปแล้ว เอวายิ่งผวา ดวงตาเบิกกว้าง เงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้ามด้วยหยาดน้ำตาเอ่อคลอ

“แทงพี่เลยค่ะ..... ให้พี่ได้ชดใช้ในสิ่งที่พี่ทำ.....” ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มติดอยู่เป็นนิจเริ่มมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ เอวามองท่าทีนั้นด้วยความไม่เข้าใจ หากแต่ก็ยังยื้อมือไว้ ไม่ยอมให้ปลายมีดทิ่มแทงผิวเนื้อไปมากกว่านี้

“ไม่.... ไม่เอา.... ไม่เอา!!!” เอวาเอ่ยปากเสียงแผ่วในคราแรก และครั้งถัดมามันก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาก็แปรเปลี่ยนเป็นการร้องตะโกน

เด็กน้อยตะโกนออกมาดังลั่นพร้อมกับดึงกระชากปลายมีดออกจากอกของชายตรงข้าม แล้วหันหลังเริ่มออกวิ่ง มุ่งตรงไปที่ประตูด้านหน้า แล้วเปิดมันออกกว้างอย่างรุนแรง

“ตัวเล็ก!!!” บารอนร้องตะโกนตามไป ชายหนุ่มออกตัววิ่งตามไปติดๆ เห็นแผ่นหลังเล็กบางภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา บารอนใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมแผลของตน ในขณะที่อีกข้างพยายามเอื้อมคว้าตัวของเด็กน้อยเอาไว้

“ตัวเล็กอย่าไปค่ะ!!” บารอนยังคงร้องตะโกนบอกเสียงดังไปทั่วพื้นที่ เอวาหันหลังกลับมามองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป ก้าวขาออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต บารอนรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของตนเร่งความเร็วขึ้นไปอีก จนกระทั่งจับปอยผมกลุ่มหนึ่งที่พลิ้วไหวตามแรงลมของเด็กน้อยเอาไว้ได้ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะใช้มือพันเส้นผมนั้นให้แน่นขึ้นแล้วจับดึงกระชากจนเด็กน้อยหน้าหงายตามแรงดึงรั้ง

“อ้ะ!!! ไม่นะ!!” เอวาใช้สองมือของตนเอื้อมจับเส้นผมของตัวเอง โดยหลงลืมไปว่าในมือยังคงถือมีดทำครัวเอาไว้อยู่เล่มหนึ่ง จนปลายมีดนั้นกรีดเข้ากับข้อมือของบารอนเป็นทางยาว แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้บารอนยอมปล่อยมือได้แต่อย่างใด กลับกันกลับจับกุมกระชับแน่นขึ้นไปอีก

“ไม่นะ! ปล่อยหนู!!” ในขณะที่ชุลมุนวุ่นวาย มีดที่เอวาถืออยู่ถูกสับเปลี่ยนทิศทางของคมมีดอย่างรวดเร็ว และตัดฉับลงอย่างไม่ลังเล!

ฉับ!!!

สิ้นเสียงนั้น เด็กน้อยก็ออกตัววิ่งอีกครั้งเมื่อเป็นอิสระ บารอนมองเส้นผมสีดำสนิทในมือและพบว่าปอยเส้นผมที่ตนใช้จับดึงรั้งเด็กน้อยนั้นถูกตัดขาดสะบั้นลงอย่างไม่ลังเล บารอนสะบัดเส้นผมในมือทิ้งแล้วเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง และในครั้งนี้ตั้งใจไว้แน่วแน่ว่าอย่างไรก็ต้องจับคว้าเด็กตัวเล็กเอาไว้ให้ได้

ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าให้ก้าวตามหลังคนที่เริ่มแรงตก เอวาหน้าเริ่มเผือดสีเพราะความเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลัง ทำให้ความเร็วในการวิ่งเริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด หากแต่เด็กน้อยยังไม่ยอมแพ้ สองขาก้าวเท้าอย่างมั่นคงแม้ว่าจะเจ็บหนึบที่ช่องทางจนไม่อยากขยับตัวแล้วก็ตามที

บารอนเร่งฝีเท้าเข้ามาใกล้ จนกระทั่งถึงตัวเด็กน้อย ก็จัดการรวบเอวเล็กบางเอาไว้แน่น มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับข้อมือเล็กแล้วบิดให้ทิ้งมีดลงซะ

การกระทำนั้นทำให้มีดกระเด็นหลุดออกจากมือ และทำให้ทั้งคู่ล้มกลิ้งไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้งกรอบ เอวาเอื้อมมือไปคว้ามีดเอาไว้สุดความสามารถ ในขณะที่บารอนนั้นงวนอยู่กับการจับล็อกเด็กตัวเล็กให้หยุดนิ่ง จนกระทั่งเอวาเอื้อมคว้ามีดมาไว้ในมือได้ ก็พลิกกายขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็วและจ่อมีดลงที่ตำแหน่งเดิมอย่างไม่ลังเล

“อย่าขยับ ไม่งั้นหนูแทงจริงๆ นะ” เอวาร้องบอกพร้อมกับเหลือบตาขึ้นมองคนที่อยู่ใต้ร่าง หากแต่การกระทำนั้นต้องชะงักไป เมื่อเห็นบารอนนอนส่งยิ้มบางๆ แล้วจับที่ข้อมือเล็กอีกครั้ง

“แทงเลยค่ะ.... จะกี่แผลก็ได้ตามใจหนูเลย.....” พูดพร้อมกับกดข้อมือเล็กอีกครั้ง เด็กน้อยมองตามด้วยความไม่เข้าใจ เอ่ยปากถามเสียงแหบพร่าอย่างต้องการคำตอบ

“ทำไม......”

“เพราะพี่ทำผิดค่ะ พี่ทำร้ายตัวเล็ก และมันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้ลงไป”

“หนะ หนูไม่เข้าใจ......”

“พี่รักไมเคิลค่ะตัวเล็ก..... รักมากก็แค้นมาก ไมเคิลมองแต่ตัวเล็ก ไม่เคยมองพี่เลย ไม่เคย.....” ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบแดงมีหยาดน้ำปรากฏอยู่จางๆ ความเสียใจถูกแสดงออกผ่านทางสีหน้า ท่าทาง และดวงตาที่เศร้าหมอง

“ตัวเล็กกลับเข้าบ้านนะคะ ข้างนอกอันตราย กลับไปอยู่ในบ้าน รอให้ฟ้าสว่างแล้วค่อยขับรถออกไป” บารอนพูดพร้อมยกมือขึ้นลูบแก้มใสที่ขึ้นสีแดงก่ำจากการออกแรงวิ่งเบาๆ

“ขอโทษสำหรับทุกอย่างค่ะ” เพียงแค่นั้น บารอนก็กระแทกฝ่ามือของตนที่กำลังกอบกุมมือเล็กของเอวาเอาไว้อย่างรุนแรง

ฉึก!!!

“อึก!” เอวาดวงตาเบิกกว้างขยับเลื่อนใบมีดให้หลบออกจากทิศทางอันตราย จนปลายมีดนั้นขยับไปอยู่เหนือหัวใจและถูกฝังลงไปจนมิดด้าม บารอนแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ บารอนเหลือบตามองดูหนึ่งครั้ง ก่อนจะยกยิ้มเย้ยหยันตัวเอง กอบกุมมือเล็กของเด็กน้อยที่นั่งคร่อมอยู่บนตัว บังคับให้ดึงมีดออก แล้วตั้งท่าจะกดลงไปใหม่อีกครั้งที่ตำแหน่งหัวใจ!

“ไม่!!!!” เอวาร้องออกมาเสียงดังแล้วสะบัดมีดให้หลุดออกไปจากตัวจนกระเด็นไปไกล

“ตัวเล็ก!!!” เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เอวาต้องหันไปมอง นัยน์ตากลมโตสีฟ้าครามสดใสเบิกกว้าง ก่อนที่ริมฝีปากจะเริ่มสั่นระริก หยาดน้ำตาไหลอาบดวงหน้าอย่างรวดเร็ว มาพร้อมกับการเอ่ยชื่อของคนที่ร้องเรียกหา

“พี่จ๋า.....” เอวาร้องเรียกคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า บารอนเองก็หันไปมองบ้างเช่นกัน เห็นไมเคิลเดินเข้ามาใกล้ ในมือนั้นมีปืนหนึ่งกระบอกที่ถูกขึ้นรังเพลิงเอาไว้แล้ว เอวาที่เห็นพี่ชายของตนก็โผเข้าหา ซึ่งไมเคิลเองก็อ้าแขนรับร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดด้วยความเต็มใจ

บารอนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง มือถูกยกขึ้นกุมบาดแผลที่มีหยาดโลหิตไหลรินจนชุ่มโชก กลิ่นคาวคลุ้งแตะจมูก ก่อนจะกระจายไปทั่ว บารอนอดที่จะหัวเราะเย้ยหยันให้ตัวเองไม่ได้ แม้ใกล้ตายฟ้ายังคงใจร้ายให้เขาได้เห็นภาพบาดตาจนใจเจ็บไปหมด

ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งกระจายตัวล้อมรอบตัวของบารอนที่นอนกุมอกอยู่บนพื้น และมีโรมีโอที่ยกเท้าขึ้นเหยียบแผ่นอกของบารอนเอาไว้แน่นพร้อมจ่อปืนที่หน้าผาก ใบหน้านั้นเรียบนิ่งจนน่ากลัว ความกดดันและจิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ความกดดันนั้นทำให้ใครหลายคนเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด

บารอนเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของโรมีโอในตอนนี้ดั่งรูปปั้นแกะสลักจากช่างฝีมือดีระดับโลก ใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ หากแต่ภายในดวงตานั้นกลับประกายเจิดจ้าเต็มไปด้วยโทสะและความกรุ่นโกรธรุนแรง ยังไม่ทันที่บารอนจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ไมเคิลก็เดินก้าวเท้าเข้ามาหา ในอ้อมแขนมีเด็กน้อยที่ซุกหน้าลงกับอก ร้องไห้กระซิกๆ อย่างน่าสงสาร

ไมเคิลใช้แขนข้างหนึ่งโอบกอดเอาไว้แน่น มืออีกข้างจับปืนมุ่งตรงมาทางเขาอย่างมั่นคง บารอนส่งยิ้มอ่อนล้าไปให้กับคนที่ตนมอบใจ ยิ่งเมื่อเห็นว่าใบหน้าของไมเคิลที่เคยปกปิดไว้ครึ่งหนึ่ง บัดนี้กลับถูกเสยขึ้นไปด้านบน เปิดเผยรอยแผลเป็น เป็นทางยาวลากลงมาจากหน้าผากจนถึงแก้ม ดวงตาสีฟ้าสดใสสอดรับกับดวงตาสีเหลืองทองเป็นประกายคมกล้า

นั่นทำให้บารอนรู้ว่าตนจะไม่มีทางรอดอีกต่อไป........

“ฆ่าฉัน.... อึก! ฆ่าฉันเลยไมค์” บารอนเอ่ยปากพูดด้วยความยากลำบาก รับรู้ได้ว่าภายในปากและลำคอกำลังลิ้มรสเลือดที่คลุ้งกระจายไปทั่ว เรี่ยวแรงเริ่มถดถอยลดน้อยลง มือที่ยกขึ้นปิดบาดแผลเริ่มขยับเลื่อนออกอย่างอ่อนล้า

“หุบปาก.......” น้ำเสียงเย็นชามาพร้อมสายตาที่มองเหยียดต่ำ กดให้บารอนรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยด้อยค่า

“ตัวเล็กคะ คนดีของพี่....”

“ฮึก ฮึก พี่จ๋า.....”

“หนูปิดตาก่อนนะคะ ได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามลืมตา ถ้ากลัวก็กอดพี่ไว้แน่นๆ ตกลงไหมคะ” เอวาเงยหน้าขึ้นมอง คิ้วคู่สวยขมวดเข้าหากันอย่างช้าๆ ขบเม้มริมฝีปาก พร้อมเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ

“พี่จ๋า ฮึก จะทำอะไรครับ?”

“พี่จะจัดการเรื่องนี้ค่ะ ตัวเล็กเป็นเด็กดีนะคะ” ไมเคิลพูดพร้อมลูบศีรษะเล็กไปพลางอย่างถนอม ส่งยิ้มบางเบา

“หนูเป็นเด็กดี..... แต่....”

“ไม่แต่นะคะ ฟังพี่นะ” แม้จะเป็นประโยคคำสั่ง แต่น้ำเสียงนั้นอ่อนหวานมาพร้อมการกระทำที่อ่อนโยน เอวาก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตากลมโตเลื่อนไปหาคนที่นอนกุมบาดแผลหน้าซีดหน้าเซียว ลมหายใจเริ่มติดขัดและขาดห้วง

“แต่.... พี่จ๋าปล่อยบาร์คไปได้ไหม.....” ไมเคิลที่ได้ยินดังนั้นก็พลันหน้าตึง ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยในทันที เอวาจับกุมมือใหญ่ของคนพี่ที่โอบกอดตนเอาไว้ แล้วเอ่ยความในใจออกมา

“หนูไม่อยากให้บาร์คตาย..... บาร์คแค่หลงผิด”

“มันจะหลงผิดกับใครที่ไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ตัวเล็กของพี่ค่ะ” ไมเคิลเอ่ยตอบเสียงแข็ง ไม่ยอมลงให้เช่นกัน เอวาจับกุมมือใหญ่เอาไว้แน่น แล้วช้อนสายตาขึ้นมอง ภายในนั้นเต็มไปด้วยความเว้าวอนร้องขอชีวิตให้กับชายที่ทำร้ายตน

“นะ..... อย่าฆ่าบาร์คเลยนะ” ไมเคิลยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กน้อยรู้คำตอบ เอวาสวมกอดเข้าที่เอวสอบของคนเป็นพี่ ถูไถใบหน้าอย่างออดอ้อน แล้วช้อนสายตาขึ้นอีกครั้ง

“พี่จ๋า.....”

ปัง!!!

“!!!”

เอวาสะดุ้งสุดตัว ดวงตาเบิกกว้าง หันกลับไปมองบารอนอย่างรวดเร็ว สิ่งที่พบคือหยาดโลหิตที่ไหลซึมออกจากหน้าอกแกร่งแผ่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มนอนหลับตานิ่ง มือที่เคยยกขึ้นกดทับบาดแผลถูกปล่อยตกลงที่ข้างกาย หยาดโลหิตเริ่มกระจายตัวออกเป็นวงกว้าง จนกลิ่นคาวคละคลุ้งลอยขึ้นแตะจมูก ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำเอ่อคลอ ก่อนที่มันจะกลิ้งตกลงกระทบผิวแก้ม เอวาเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่อย่างคาดไม่ถึง เห็นเพียงชายที่ตนไม่รู้จัก ใบหน้านั้นราบเรียบไร้ความรู้สึกใด ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำบอกอย่างเย็นชา

“ลากตัวมันไปให้พ้นหน้าฉัน......” เพียงเท่านั้นชายชุดดำก็พากันไปรุมล้อมร่างของบารอน แล้วช่วยกันคนละไม้คนละมือในการเคลื่อนย้ายร่างของบารอนออกไปให้พ้นหน้าของราชามังกร

“ไม่.... ไม่นะบาร์ค.... ไม่!!!” เอวากรีดร้องตะโกน พยายามที่จะเอื้อมคว้าร่างสูงที่ถูกอุ้มออกไปจากพื้นที่ ไมเคิลใช้สองมือในการโอบรัดร่างของเด็กน้อยเอาไว้แน่น กักขังให้ตกอยู่ภายในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา ในขณะที่เอวากรีดร้องตะโกนดังก้อง

“ไม่นะบาร์ค! ไม่!! ทำได้ยังไง! พี่จ๋าทำได้ยังไง!!!!” ไมเคิลได้ฟังคำพูดตัดพ้อต่อว่าก็ยิ่งกอดรัดร่างเล็กมากยิ่งขึ้นไปอีก โรมีโอเก็บปืนของตนไว้ใต้เสื้อสูทสีดำด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขยับไปยืนคุมเชิงอยู่ที่ด้านหลัง มองสองพี่น้องที่ยื้อยุดกันไปมา

“บาร์คเป็นเพื่อนของพี่จ๋านะ ฮึก ฮืออออออ พี่จ๋าใจร้าย ฮืออออออ”

“.......”

“ใจร้าย.... คนใจร้าย!” เด็กน้อยพูดบอกพร้อมเบะริมฝีปากร่ำไห้ออกมาอย่างสุดทน สองมือยกขึ้นแล้วทุบลงที่อกแกร่งของคนพี่ไปมา

“ใจร้าย อ้ะ! ฮือออ พี่จ๋า อึก! ใจ......” เอวาพูดถ้อยคำออกมาพร้อมกับตัวที่เริ่มเอนเอียง รู้สึกราวกับโลกหมุนและงุนงงจนต้องจับปกเสื้อของไมเคิลเอาไว้แน่นเพื่อใช้เป็นหลักยึด หากแต่เด็กน้อยไม่สามารถต้านทานอาการนั้นได้ สิ่งสุดท้ายที่รับรู้ก่อนจะหมดสติไปคือใบหน้าตื่นตระหนกตกใจของคนเป็นพี่ที่ร้องเรียกเขาเสียงดังลั่น

“ตัวเล็ก!!!!”

.

.

.

Michael Part

ดวงตาสีทองที่เคยเรืองรองบัดนี้กลับขุ่นมัวและเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยเป็น ใบหน้าที่เคยหล่อเหลากลับดูอิดโรยไร้เรี่ยวแรงแต่ยังคงปักหลักนั่งนิ่งๆ อยู่กับที่ สายตาทอดมองเพียงเด็กตัวเล็กที่กำลังหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไม่ละสายตา

ไมเคิลนั่งจับมือของเด็กน้อยมาตลอด 3 วัน ไม่ยอมขยับหายไปไหน งานการถูกละเลยและทิ้งไว้ให้โรมีโอคอยจัดการดูแล ในขณะที่ตัวเองนั่งเฝ้าอยู่ข้างกายไม่ยอมห่าง

“บอสครับ ไปพักหน่อยเถอะครับ” ไมเคิลปรายสายตามองไปยังโรมีโอที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองน้องน้อยตามเดิมเป็นการบ่งบอกกลายๆ ว่า ‘ไม่’ โดยไร้เสียง

ตั้งแต่ที่ไมเคิลไปช่วยเอวากลับมาได้ และลั่นไกปืนยิงบารอนทั้งๆ ที่น้องขอให้ไว้ชีวิต เอวาก็เป็นลมล้มพับไป และนั่นทำให้ไมเคิลรู้ว่าตัวเล็กของเขาเป็นไข้ ลำตัวร้อนผ่าวราวกับไฟ จนต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล และหลังจากที่ฉีดยาเฝ้าอาการหนึ่งคืน ก็ทำเรื่องนำตัวกลับมานอนพักที่บ้าน และจ้างหมอพยาบาลมาคอยดูแลใกล้ชิด แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เท่ากับไมเคิลที่นั่งติดขอบเตียง กินที่นี่ นอนที่นี่ แม้ว่าห้องของตนจะอยู่ห่างไปเพียงกำแพงกั้น

ฝ่ามือใหญ่ของไมเคิลกอบกุมมือน้อยเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างนั้นถูกโรมีโอจับกุมเอาไว้เช่นกัน ทั้งสองนั่งมองหน้ากันแล้วจึงกลับไปสนใจเด็กน้อยที่หลับใหล ภาวนาให้ฟื้นขึ้นมาเร็วๆ

อาการของเอวาส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ เมื่อเจ้าตัวเล็กที่เป็นสีสันของบ้านนอนหลับใหลไม่ได้สติ ไมเคิลและโรมีโอก็พากันไม่กินไม่นอน ความไม่สบายใจนั้นส่งผลกระทบถึงทีมงานระดับ S ที่ถูกเรียกให้มารวมตัว เมื่อเจ้านายของบ้านกินไม่ได้นอนไม่หลับ เหล่าเมดสาวและบอดี้การ์ดภายในบ้านก็พลอยเป็นตามไปด้วย จากบ้านหลังเล็กที่มีเสียงหวานเจื้อยแจ้วก็กลับกลายเป็นเงียบเหงาอ้างว้าง

“นอนเยอะเกินไปแล้วนะคะ” ไมเคิลพูดพร้อมยกมือเล็กขึ้นจรดริมฝีปาก กดแนบประทับรอยจูบเอาไว้หนักแน่น ก่อนจะนำมือนั้นเข้าแนบที่ใบหน้า ดวงตามองจ้องใบหน้าหวานล้ำที่ซีดเซียวและผายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

“มิลาด้าคิดถึงคุณหนูมากนะครับ..... บอสเองก็เช่นกัน.... และผมก็ด้วย....” โรมีโอพูดขึ้นบ้างแล้วเหลือบตามองเจ้านายของตน แต่ไมเคิลไม่ได้หันมาสนใจ ยังคงนั่งมองใบหน้านั้นราวตกอยู่ในภวังค์ ฝ่ามือใหญ่ขยับเข้าไปลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา ไมเคิลพูดด้วยเสียงที่แหบพร่าไร้แรง

“อย่าทรมานพี่ได้ไหมคะ...... รีบตื่นมานะ... กลับมาหาพี่” ไมเคิลขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ทอดกายนอนข้างๆ ใช้แขนของตนต่างหมอนให้เด็กน้อย ขยับกายเข้าไปใกล้ ส่งมอบอุ่นไอจากผิวเนื้อให้กับเด็กน้อย กกกอดไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน

โรมีโอเองก็ตามขึ้นเตียงมาเช่นกัน ทิ้งตัวลงนอนที่ด้านข้าง นอนชันแขนข้างหนึ่งและลูบเส้นผมสีดำที่ถูกตัดสั้นระต้นคอ ก่อนที่ทั้งสามคนจะจมลงสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกันท่ามกลางความเงียบสงัดในยามค่ำคืน......

“อื้ออออ” เสียงของเอวาครางเบาๆ เมื่อรับรู้ได้ว่าตามเนื้อตัวมีความฉ่ำชื้นลูบไล้ จนต้องปรือสายตาขึ้นมองอย่างช่วยไม่ได้ คนแรกที่เห็นคือโรมีโอที่แสดงสีหน้าตกใจออกมา ดวงตาสีฟ้าสดใสนั้นชะงักค้าง ภายในมือมีผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งถือเอาไว้อยู่ ก่อนที่ความรู้สึกถัดมานั้นคือแรงกุมกระชับที่ฝ่ามือบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ ทำให้ต้องหันหน้าไปมองและพบว่าพี่ชายของตนกำลังมองมาด้วยความดีใจ แม้ใบหน้าจะไม่แปรเปลี่ยน แต่ในดวงตานั้นปรากฏร่องรอยความยืนดี

“ฮึก! พี่จ๋า........” เด็กน้อยผุดตัวลุกขึ้นและโผเข้ากอดคนเป็นพี่ จนผ้าห่มที่คลุมกายร่นไปกองที่ตัก เปิดเผยเนื้อตัวที่ขาวนวลกระจ่างตา มีรอยรักปรากฏอยู่บ้างประปราย แต่ก็ซีดจางเต็มที ไมเคิลรับเด็กน้อยเข้ามากอดไว้ทั้งตัว ลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ กระซิบข้างใบหู

“ขอบคุณค่ะ... ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่รอพี่ ขอบคุณที่รอดชีวิตมาได้.... ตัวเล็กของพี่” ไมเคิลกอดรัดเด็กน้อยเอาไว้แน่น ด้วยกลัวว่าจะหายไปที่ใดอีก เอวาซุกหน้าลงกับบ่ากว้างร้องไห้กระจองอแงราวกับเป็นเด็กน้อยอายุ 4 ขวบ เหมือนเมื่อครั้งที่แรกเจอ

โรมีโอยกยิ้มให้กับภาพนั้น ความสุขปรากฏขึ้นภายในจิตใจ ก่อนจะจัดการเก็บข้าวของ และออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้สองพี่น้องได้มีเวลาอยู่ร่วมกัน

ไมเคิลนั่งปลอบเอวาที่ร้องไห้ซ้อนอยู่บนตักอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือใหญ่ลูบเส้นผมและแผ่นหลังของเด็กตัวเล็ก พร้อมจัดท่าทางและหาผ้ามาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าป้องกันลมหนาวที่แตะกระทบผิวกาย ไมเคิลคลอเคลียเด็กน้อยไม่ห่าง ทั้งกอด ทั้งหอม กดจูบแผ่วเบา ปลอบขวัญคนตัวเล็กอย่างเต็มใจ ยินยอมทำให้แม้จะกินเวลาไปมากกว่าชั่วโมง

จนเมื่อเด็กน้อยเริ่มคลายอาการสะอื้นก็ค่อยๆ ผละออกอย่างช้าๆ เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ

“พี่จ๋า..... ฮึก ผมหนูหาย” เอวาลูบเส้นผมของตัวอย่างไม่คุ้นชินเท่าไหร่นัก เพราะแต่เดิมเส้นผมของตนเคยยาวมากถึงกลางหลัง บัดนี้ลูบมาถึงต้นคอก็สุดปลายผมเสียแล้ว จากผมยาวสลวยกลับกลายเป็นผมซอยสั้นระต้นคอ ให้ความรู้สึกเบาสบายที่มากกว่า

“พี่ให้ช่างมาตัดเองค่ะ เพราะผมหนูแหว่งไม่เท่ากัน เลยต้องแก้ทรงใหม่” เอวาทำปากยู่อย่างน่ารักน่ารัก ก่อนจะค่อยๆ ขบคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น พลันดวงตาสีฟ้าก็เบิกกว้าง หันไปมองคนเป็นพี่ด้วยหัวใจที่สั่นไหว หวาดกลัวในคำตอบ

“พี่จ๋า.... บาร์ค..... บารอน..... ขะ เขา....” เพียงแค่ได้ยินชื่อ ไมเคิลก็เบนหน้าหนีคล้ายไม่อยากรับฟัง เอวาเขย่าตัวคนเป็นพี่เล็กน้อย เร่งเร้าเอาคำตอบ

“พี่จ๋า บาร์คล่ะ บาร์คอยู่ที่ไหน”

“หนูจะไปสนใจมันทำไมคะ”

“บาร์ค...... บาร์คเป็นพี่.... เป็นเพื่อน.... เขา.... เขายังไม่ตายใช่ไหม ฮึก พี่จ๋า ตอบหนู เขายังอยู่ใช่ไหม”

“......” ไมเคิลใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ไม่ได้ปริปากบอกเล่าเรื่องราวอะไรอีก เพียงเท่านั้นก็ทำให้เอวาร้องไห้โฮ

“บาร์คเขา เขาบอกหนู ฮึก ฮือออ เขาบอกว่าเขาผิด ฮือ เขาบอกให้หนูฆ่าเขา.... แต่หนูทำไม่ได้ หนูทำร้ายเขาไม่ได้ ฮือออ เขาเป็นพี่ชายของหนู ฮือออ”

“พี่ชายของหนูมีแค่พี่ก็พอแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องมีคนอื่นเพิ่ม”

“ฮือออ หนูไม่ได้อยากให้เขาตาย หนูไม่อยากให้เขาตาย ฮึก ฮืออออ” เอวาพูดด้วยเสียงแหบพร่า ดวงตาเริ่มปูดบวมจากการร้องไห้อย่างหนัก

“เราจะคุยเรื่องนี้กันที่หลังค่ะ ตอนนี้ตัวเล็กต้องนอนพักก่อน” ไมเคิลพูดพร้อมกับจับตัวเด็กน้อยให้เอนลงตามแรง จัดท่าทาง หมอนข้างและผ้าห่มให้พร้อมสรรพ

“พี่จะพาหนูไปหาเขาค่ะ เพื่อเอ่ยคำลา....”

“สัญญานะ พี่จ๋าสัญญากับหนู”

“ค่ะ พี่สัญญา” ไมเคิลพูดพร้อมกับยื่นนิ้วออกไปเกี่ยวก้อยกับนิ้วเล็ก กล่อมให้เด็กน้อยเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างช้าๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานละมุน