บทที่ 20 หนูขอโทษ......

Ava Part

ตอนนี้เอวากำลังนั่งมองคนบนเตียงด้วยอาการเหนื่อยอ่อน เหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้าหวานล้ำ เสื้อสีฟ้าอ่อนเปียกชื้นแนบไปกับลำตัวบาง สาเหตุมาจากคนที่กำลังนอนหลับพักผ่อน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แต่แขนและขาถูกจับมัดตรึงเอาไว้แน่น…..

อยากยา......

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับบารอน ชายหนุ่มมีอาการคลุ้มคลั่งและทำลายข้าวของ เอวาพยายามที่จะเข้าไปหยุดยั้งการกระทำนั้นและพยายามที่จะดึงสติของบารอนให้กลับมาดังเดิม และผลสุดท้ายจบลงที่การทำร้ายร่างกายเด็กตัวเล็ก ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง จนบอดี้การ์ดต้องกรูกันเข้ามาจับกุม กดบารอนลงกับพื้นโดยไม่สนใจบาดแผลตามตัวแม้แต่น้อย

เพียงไม่นานหลังจากนั้นบุรุษพยาบาลก็มาฉีดยานอนหลับเพื่อให้หมดสติลง จับมัดแขนและขาเอาไว้แน่นหนา ป้องกันการเกิดเหตุแบบนั้นอีก เอวานั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ด้านข้าง หันไปถามหาเหตุผลจากหมอสาวประจำกายและผู้ที่เป็นเจ้าของไข้อย่างต้องการคำตอบ

“ทำไมถึงเป็นนั้นครับ.... เมื่อคืนเขายังดีๆ อยู่เลย...”

“เมื่อคืนเขาน่าจะยังพอมีสติอยู่บ้างค่ะ แต่พอขาดยาไปนาน.... ก็เลยแสดงออกในลักษณะนั้น คงจะต้องเข้าสู่การบำบัดต่อไป” แอลพูดตามตรงอย่างไม่ปกปิด เอวาอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

“นานไหมครับ.....”

“แล้วแต่บุคคลค่ะ ขึ้นอยู่กับตัวผู้ป่วยเองด้วยส่วนหนึ่ง อย่างไรก็ตามกำลังใจและแรงใจสำคัญที่สุดค่ะ” แอลหันมายกยิ้มให้ ในขณะที่เอวาถึงกับยิ้มไม่ออก เด็กน้อยพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา เดินออกไปจากห้อง เอ่ยปากบอกกับบอดี้การ์ดถึงความต้องการของตน

“หนูจะกลับบ้าน....”

“ครับ” เหล่าชายชุดดำทำงานกันอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานนักเอวาก็ได้ขึ้นมานั่งบนรถที่วิ่งไปบนเส้นทางที่คุ้นเคยและหยุดลงที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เอวาก้าวเท้าลงจากรถ แม้จะไปเพียงไม่กี่วัน แต่กลับรู้สึกว่าเนิ่นนานสำหรับคนที่อยู่ติดบ้านตลอดเวลา

เอวาหันมองซ้ายมองขวาด้วยความแปลกใจ เมื่อรู้สึกว่าบ้านเงียบผิดปกติจนเข้าขั้นวังเวง เมื่อไม่เห็นใครสักคนทั้งที่ควรจะมีคนทำงานเดินผ่านไปมาอย่างที่เคยเป็น

เพราะไม่มีใครให้ถาม เด็กน้อยจึงเดินมุ่งตรงไปที่ชั้นบน สิ่งที่ทำคือการเปิดเข้าห้องนอนของพี่ชายเป็นอันดับแรก ก่อนจะต้องทำหน้าม่อยลงตามลำดับ เมื่อห้องนั้นว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิต เด็กน้อยหมุนตัวกำลังจะออกจากห้อง แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันกลับมาแล้วพบว่ามีใครบางคนยืนมองอยู่ที่ด้านหลัง

ดวงตาสีทองที่มองสบมายังคงทอดมองอย่างอ่อนโยนเช่นเคยเพียงแต่บรรยากาศรอบกายไม่เหมือนเดิม ใบหน้าของไมเคิลแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเคร่งขรึม แววตาที่เคยอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นคลุ้มคลั่ง เดินก้าวเท้าเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า แต่ดูดุดันอยู่ในที

เอวารู้สึกว่าตนเองตัวหดเล็กลง หรือไม่ก็พี่ชายของตนที่ตัวขยายใหญ่ขึ้น จวบจนกระทั่งชายในชุดสูทพอดีตัวกับรองเท้าสีดำเงาวับมาหยุดอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเนิบชาและเย็นเหยียบ

“ใคร.....” ไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วมือยังคงแตะลงที่มุมปากซึ่งบวมช้ำปรากฏให้เห็น เอวาเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ ก้มหน้าหลบสายตาของคนพี่อย่างหวาดๆ ไมเคิลมองท่าทางนั้นก่อนจะเอ่ยปากสั่งการกับใครอีกคน ที่เอวาไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“โรม.....”

“ครับบอส” โรมีโอรับคำเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป เอวาได้แต่ยืนงุนงง ไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนพูดอะไรกัน ก่อนจะต้องหันกลับมามองคนตรงหน้า เมื่อชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“ไปพักผ่อนนะคะ” ไมเคิลพูดบอก พร้อมกับปล่อยมือจากใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม หมุนกายหันหลัง กำลังจะเดินออกมาจากห้อง

“พี่จ๋า!!”

หมับ!

เอวาร้องเรียกพร้อมกับเอื้อมคว้าข้อมือแกร่งเอาไว้ ไม่ยินยอมให้จากไปโดยง่าย และเพราะคำเรียกนั้นทำให้ไมเคิลหันหน้ากลับมามอง เอวาเบนสายตาหลบ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ยืนบิดไปบิดมาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาแผ่วเบา

“หนูขอโทษ......” ไมเคิลเผยรอยยิ้มอ่อนหวานเต็มดวงหน้า แววตามีความอาทรปรากฏให้เห็น ตอบกลับด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“พี่ไม่โกรธเลยค่ะ” พูดพร้อมวางมือลงบนหัวเล็ก ยีมันไปมาอย่างเอ็นดู นั่นทำให้เอวาใจชื้นขึ้น ก่อนจะเอ่ยปากพูดถึงอีกเรื่อง

“คืนนี้...... หนู..... หนูจะไปเฝ้าบาร์คนะ” คำพูดนั้นทำให้ไมเคิลชะงัก ปล่อยมือออกจากศีรษะเล็ก เอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“เป็นห่วงมัน? .....”

“อื้อ.....” ไมเคิลไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากหมุนกายเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนน้องยืนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง กว่าจะตั้งสติได้ ไมเคิลก็เดินลงบันไดไปเสียแล้ว เอวาถอนหายใจช้าๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องของตน เก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างหงอยเหงา แม้จะกลับมาพูดคุยกับพี่ชายของตนได้ตามปกติ แต่ความรู้สึกที่ได้รับมากลับไม่เหมือนเดิม ซึ่งเด็กน้อยเองก็ไม่รู้ว่ามันผิดปกติที่ตรงไหน

เด็กน้อยใช้เวลาอยู่ชั่วครู่ จึงจะเก็บของเสร็จก็เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

ผลั่ก!

ตุบ!

“อึก!”

เอวายืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นโรมีโอกำลังยกขาขึ้นสูง อยู่ในท่าเตะราวด์คิก ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลลดขาลงอย่างช้าๆ เก็บคืนท่าทีก่อนหน้า เอวามองเลยไปถึงคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ด้วยท่านั่งไขว่ห้าง สองมือประสานกันบนตัก แผ่นหลังเหยียดตรง แต่สีหน้าและแววตาไร้ความรู้สึก ไม่มีความยินดียินร้ายใดๆ ทั้งสิ้น กับภาพที่เห็น

เอวามองคนที่นอนหมอบอยู่ที่พื้นเห็นว่าเป็นพวกพี่ๆ บอดี้การ์ดที่ตามไปเฝ้าเขาที่โรงพยาบาลแทบทุกคน สภาพแต่ละคนนั้นเรียกได้ว่าย่ำแย่ เลือดไหลอาบหน้าจนมีสภาพไม่น่าดู เอวากำชายเสื้อเอาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“พวกเขาทำอะไรผิด.....”

“พวกเขาผิดที่ปล่อยให้คุณหนูมีแผลครับ” โรมีโอที่กลับมายืนตัวตรงเรียบร้อยเป็นคนเอ่ยตอบ เอวาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะลามเลยไปยังคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

“แต่ก็ไม่เห็นต้องทำรุนแรงขนาดนี้” คิ้วของเด็กน้อยเริ่มขมวดเข้าหากัน ดวงตาถูกฉาบไปด้วยหยาดน้ำ

“น้อยไป.....” ไมเคิลพูดด้วยเสียงราบเรียบเย็นชาไร้ความรู้สึก ดวงตาสีทองนั้นไม่หันมามองเอวาแม้แต่น้อย แต่กลับมองไปที่ชายคนหนึ่งที่กำลังยันกายลุกขึ้นและดูท่าว่ายังมีสติอยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหาโรมีโอ ใช้สายตาบ่งบอกถึงสิ่งที่ชายหนุ่มต้องทำ เมื่อเห็นว่าโรมีโอยังนิ่ง ไมเคิลก็เอ่ยออกมาอีกคำ

“หรือจะให้ฉันทำ? ......”

“ไม่ครับ” โรมีโอจำใจตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่กำลังยันกายขึ้นจากพื้น ยืนอยู่เหนือร่างนั้น เอ่ยปากด้วยความลำบากใจ

“โทษทีนะ....”

ผลั๊วะ!

“ไม่!!” เอวาร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ไม่สามารถหยุดยั้งการกระทำของโรมีโอได้ ชายหนุ่มเตะเสยเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายจนกระทั่งแน่นิ่งไป ก่อนจะหมุนกายหันกลับไปหานายของตน

“เรียบร้อยครับ”

“ดี....” ไมเคิลพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน เอ่ยปากสั่งการด้วยเสียงทรงอำนาจดังกังวานก้อง

“ส่งทีมใหม่ไป และดูแลให้ดีกว่านี้......” ไมเคิลพูดจบก็เดินเลยผ่านเด็กน้อยไปโดยไม่สนใจจะหันมอง แต่ถึงกระนั้นหางตาก็ยังคงเหลือบแลในเสี้ยววินาทีที่เดินผ่านซึ่งกันและกัน และทันได้เห็นว่าดวงตากลมโตคู่นั้นมีหยาดน้ำไหลรินอยู่ ยิ่งทำให้ไมเคิลรู้สึกเจ็บปวดในใจอยู่ลึกๆ แต่ก็หักห้ามใจแล้วเดินผ่านไป

โรมีโอเดินตามเจ้านายของตนไปติดๆ แต่ก็ยังคงแวะพูดคุยกับเด็กน้อยที่พึ่งได้พบหน้า ชายหนุ่มขยับเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากผิวแก้ม แล้วจึงดึงเด็กน้อยมากอดแนบอก กดจูบลงที่ขมับหนักๆ แล้วกระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู

“ถ้าบอสลงมือเอง.... แม้แต่ลมหายใจก็ไม่เหลือ....” เอวาได้ยินเช่นนั้นก็ตัวชาวาบ โรมีโอผละอ้อมกอดออก หันมาส่งยิ้มบางเบา

“คุณหนูต้องดูแลตัวเองดีๆ นะครับ อย่าให้มีแผลหรือบาดเจ็บกลับมาอีก ไม่งั้นคนที่ไปกับคุณหนูต้องร่วมกันรับผิดชอบ และมันอาจจะไม่ได้เบามือเหมือนเช่นวันนี้” เอวากวาดสายตามองคนที่นอนสลบอยู่ ใช้สายตานับดูคร่าวๆ ก็พบว่ามีทั้งหมด 5 คนด้วยกัน และภายในใจนั้นอดที่จะแย้งไม่ได้ว่านี่คือเบาแล้วหรือ แต่กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

“บอสจะเดินทางไปต่างประเทศครับ อาจจะไม่ได้กลับมาสักพักใหญ่ คุณหนูดูแลตัวเองดีๆ นะครับ”

“หะ?” เอวาเผลอร้องออกมาเสียงแผ่วเมื่อได้ยินว่าพี่ชายของตนจะไม่อยู่เป็นระยะเวลายาวนาน ตนไม่อยากต้องแยกจากกันด้วยความขุ่นมัวในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย

“อย่าทำให้บอสต้องเป็นห่วงเลยนะครับ..... ร่วมถึงผมด้วยเช่นกัน” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยันกายขึ้นเหยียดเต็มความสูง แล้วจึงเดินตามบอสของตนขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อจัดเตรียมเอกสารและข้าวของจำเป็น

เอวามองตามหลังโรมีโอไปจนสุดสายตา แล้วจึงหันกลับมามองรอบกาย ก็พบว่าพี่ๆ ที่นอนสลบอยู่ถูกพี่ๆ อีกกลุ่มหอบหิ้วออกจากห้องไป

“คุณหนูเชิญครับ” ชายคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้และผายมือเชิญ เอวาหันไปมองตาม มือกำกระเป๋าเสื้อผ้าเอาไว้แน่น

“เดี๋ยวหนูมานะ” เด็กน้อยร้องบอกก่อนจะหันหลังวิ่งขึ้นบันได แล้วเปิดเข้าไปในห้องของไมเคิลโดยไม่ทันได้เคาะประตูก่อน

เอวาชะงักไปเมื่อเห็นว่าไมเคิลกำลังทำอะไร โรมีโอที่กำลังช่วยจัดของก็หยุดชะงักมือลง ขยับเท้าเข้ามาใกล้ แล้วผายมือเชิญคุณหนูของตนให้เข้าไปด้านใน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากห้อง ทิ้งให้เจ้านายทั้งสองคนได้พูดคุยกันตามลำพัง

“พี่จ๋าจะไปไหน.....”

“ทำงานค่ะ....” ไมเคิลพูดพร้อมกับใส่แม็กกาซีนให้เข้าที่เข้าทาง จนได้ยินเสียงดัง กริ๊ก เมื่อลงล็อก ก่อนจะใช้มันใส่ในซองปืนที่อยู่ตามตัว เท่านั้นยังไม่พอ ฝ่ามือใหญ่ยังคงขยับไปหยิบเอามีดคู่เล่มโปรดออกมาเตรียมไว้ และไม่ลืมที่จะเอาของติดตัวไปอีกสองสามอย่าง กระนั้นก็ยังคงเอ่ยถามน้องน้อยด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“มีอะไรคะ.....” เอวาไม่ได้ตอบในทันที แต่ขยับเข้าไปใกล้ มองดูข้าวของตรงหน้า จึงเห็นว่าที่ชั้นหนังสือถูกดัดแปลงไป นอกจากนี้แล้วไม่รู้ว่ามีจุดอื่นอีกรึเปล่า เอวาไม่อาจรู้ได้ ฝ่ามือเล็กเอื้อมออก หมายที่จะแตะสิ่งของเหล่านั้นอย่างสงสัยใคร่รู้ แต่ไมเคิลกลับจับกระชับมือเล็กไว้ได้อย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่ของเล่นค่ะ” พูดจบก็ปล่อยมือออก แล้วจัดการเก็บข้าวของต่างๆ ให้เข้าที่ ดันมันเข้ากับกำแพง และปิดประตูลับลง ก่อนจะหันมาหาน้องน้อยของตน มองสบมานิ่งๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป

“โรมจ๋าบอกว่าพี่จ๋าจะไปนาน......”

“ค่ะ” ไมเคิลตอบรับเสียงนิ่ง เอวายืนอยู่กับที่ มือกำชายเสื้อเอาไว้ด้วยความประหม่า ไม่แน่ใจเช่นกันว่าทำไมตนถึงมายืนอยู่ตรงนี้ รู้เพียงแค่ตนไม่อยากให้ต้องห่างกันทั้งที่ยังรู้สึกเช่นนี้อยู่

“.....”

“.....”

“พี่จ๋า.... จะไปนานไหม....”

“พี่ตอบไปแล้วค่ะ....”

“อ่า.... จริงด้วย.....” ความเงียบที่น่าอึดอัดใจโรยตัวอยู่รอบกาย ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้เอวาเม้มปากแน่น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร ทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันเงียบๆ ไม่สิ... มีเพียงไมเคิลเท่านั้นที่มองตรงมา ในขณะที่เด็กน้อยผู้ครอบครองดวงใจหันเหสายตาหลบ ไม่กล้ามองสบดวงตาคมกล้า

“.....”

“.....”

“.....”

“หนะ-”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“บอสครับ ได้เวลาแล้วครับ” เอวาที่กำลังจะขยับปากพูดเป็นอันต้องหยุดชะงักลงจากการถูกขัดจังหวะ ไมเคิลพลิกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะยกมือลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ แล้วเดินผ่านไป เมื่อเปิดประตูห้องออกกว้าง ก็พบว่าเป็นโรมีโอที่ยืนรออยู่

ผู้ช่วยคนสนิทเดินเข้ามาภายในห้อง และหยิบกระเป๋าเดินทางออกไป ทิ้งให้เอวามองตามหลังตาละห้อย ความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าและดวงตา ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างจำยอม เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

เด็กน้อยเดินออกมาจากห้อง มุ่งตรงไปที่หน้าบ้านที่มีรถจอดรอไว้อยู่ ในชั่วขณะนั้นสายลมพัดหวนรุนแรงจนเส้นผมพลิ้วสะบัดไหว จนปรกหน้าปรกตา เสียงใบพัดดังขึ้นเหนือศีรษะพร้อมกับเครื่องบินลำใหญ่ที่บินผ่านเลยไป

เอวาเงยหน้าขึ้นมอง แม้จะเห็นได้เลือนราง แต่มั่นใจว่าพี่ชายของตนก็กำลังมองสบมาเช่นกัน เด็กน้อยยืนมองส่งจนกระทั่งลับสายตา แล้วจึงเดินไปขึ้นรถที่เปิดรอไว้ตั้งแต่ตนก้าวเท้าออกจากบ้าน

เอวานั่งรถมาด้วยความเงียบนิ่ง ความเหงาหงอยเกิดขึ้นภายในจิตใจ ภายในใจวูบโหวง เด็กน้อยไม่ชอบอาการที่เป็นอยู่เลยสักนิด ใจมันเจ็บ แต่ไม่สามารถร้องออกมาได้ รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ฟูมฟาย แต่ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าสาเหตุมาจากอะไร สิ่งที่รับรู้คือกระบอกตาที่เริ่มแสบร้อน ปลายจมูกที่แดงก่ำ แต่ก็ยังพยายามฝืน กล้ำกลืนความรู้สึกนั้นลงไป

“เป็นอะไรไปคะ” เอวาหันไปมองคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ เรียกสติตัวเองชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเชิงปฏิเสธ

บารอนพยักหน้าเรียกให้เด็กน้อยขยับเข้าไปหา เอวายอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มตั้งใจจะยกมือขึ้นแตะสัมผัส กลับถูกดึงรั้งด้วยแถบผ้าพันข้อมือ ทำให้ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้ดั่งใจอยาก แต่ถึงอย่างนั้น บารอนก็ไม่ได้ร้องขอให้ปลดมันออกแต่อย่างใด กลับบอกว่าดีแล้วที่ถูกมัดไว้แบบนี้

“เจ็บไหมคะ” ดวงตาสีน้ำตาลแดงเลื่อนมามองที่มุมปากของเด็กตัวเล็ก ข้างแก้มบวมช้ำ มุมปากมีรอยแต้มสีม่วงเด่นชัด เพราะไม่สามารถยกมือขึ้นได้จึงใช้สายตาในการบอกแทน ดวงตานั้นลุแก่โทษอยู่ในที สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ เอวาส่ายศีรษะแล้วยกยิ้มส่งให้ ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงใสร่าเริง

“ไม่เจ็บเลยครับ” พูดแล้วก็ฉีกยิ้มหวานอีกหนเป็นการยืนยัน หากแต่บารอนกลับส่ายหน้าส่งให้ เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เข้าอกเข้าใจ

“ไม่ต้องฝืนหรอกค่ะ ไหนเป็นอะไรบอกพี่หน่อยสิคะคนดี” เอวาเม้มปากแน่น ก่อนจะทรุดตัวลงที่เก้าอี้เล็กข้างเตียง

“หนู.... หนูตบพี่จ๋า.....” บารอนมีสีหน้าตื่นตะลึง ความตกใจระคนแปลกใจเกิดขึ้นในทันที ด้วยเด็กน้อยเป็นคนที่มีนิสัยร่าเริงเป็นเอกลักษณ์ เป็นเหมือนแสดงตะวันที่อบอุ่น ยามที่ได้อยู่ใกล้จะรู้สึกสบายอกสบายใจ ชายหนุ่มไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ วันที่เด็กน้อยเอ่ยปากว่าตบหน้าพี่ชายของตน คนที่ตนเคารพรักและเทิดทูน

“ตะ ตะ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจนะ!” เอวารีบร้อนร้องออกมาเสียงดัง ด้วยกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด ก่อนจะละล่ำละลักเอ่ยต่อ

“พะ พี่จ๋าทำหนูเจ็บ.... หนูก็เลยปัดป้องแล้วก็เผลอ.... ทำลงไป....” เอวาหน้าหงอยลงอย่างรู้สึกผิด เอ่ยต่อด้วยเสียงแผ่วเบา

“หนูขอโทษพี่จ๋าไปแล้ว แล้วพี่จ๋าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่.... มันไม่เหมือนเดิม.....” คนตัวเล็กแสดงสีหน้ากังวลใจออกมา ก้มลงมองมือของตัวเอง บีบกำมันไปมาจนเหงื่อชื้นซึม

“แล้ว..... แล้วพี่จ๋าก็ไปแล้ว..... หนูยังไม่ได้คุยกับพี่จ๋าให้รู้เรื่องเลย.....” เสียงนั้นเงียบลงไปอีกครั้ง บารอนมองคนที่ไหล่ลู่คอตกอย่างน่าสงสาร ก่อนจะเอ่ยปากร้องเรียก

“ตัวเล็กมาหาพี่หน่อยค่ะ” เอวาเงยหน้าขึ้นทำหน้างุนงงสงสัยแปลกใจ เอียงคอน้อยๆ อย่างน่ารักน่าชัง

“พี่หมายถึง มานอนบนนี้กับพี่หน่อยค่ะ”

“แต่-”

“มานะคะ พี่อยากกอดตัวเล็ก” เอวาพลันหน้าแดงวาบ เอ่ยดุอย่างไม่จริงจังนัก

“บาร์คจ๋าเจ็บอยู่นะ จะกอดได้ยังไง”

“งั้นนอนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” คราวนี้เอวากะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเข้าใจว่าตนตีความหมายผิดไปเอง ใบหน้าหวานแดงซ่านเล็กน้อยอย่างเขินอาย ในขณะที่บารอนมองงงๆ เอวาก็คลานขึ้นไปนอนที่ด้านข้าง พยายามไม่ทับบาดแผลของชายหนุ่ม ทิ้งศีรษะลงบนหมอนใบเดียวกัน

บารอนหันมากดจูบที่ขมับและข้างแก้ม เอนศีรษะให้นอนซบอิงแนบชิดซึ่งกันและกัน ก่อนจะเอ่ยบอกถึงสิ่งที่ตนคิด

“สรุปว่าตัวเล็กทะเลาะกับไมค์ใช่ไหมคะ”

หงึก

เอวาพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด บารอนจึงเอ่ยปากพูดต่อ

“แต่ไมค์ต้องไปทำงานเลยยังไม่ได้คุยกัน ถูกไหม” เอวาพยักหน้ารับอีกหน บารอนเผยรอยยิ้มอ่อนหวาน แล้วบอกในสิ่งที่ตนคิดออกไป

“งั้นก็โทรไปก็ได้นี่คะ”

“พี่จ๋าไม่ชอบให้โทรไปหา เพราะจะกระทบกับงาน.....”

“งั้นที่ทำได้ก็คือรอไมค์กลับมาค่ะ ระหว่างนั้นก็มาคิดกันดีกว่าว่าจะง้อไมค์ยังไง แบบนี้ดีกว่าไหมคะ” บารอนหันมองคนที่นอนร่วมหมอน เห็นดวงตาเด็กน้อยสดใสเป็นประกายแวววาว ความเศร้าหมองที่ครอบคลุมดวงตาในช่วงก่อนหน้าจางหายไปแล้ว ทำให้คนมองใจชื้นขึ้น

“อื้อ!” เอวาร้องรับคำอย่างกระตือรือร้น หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนคุยกันถึงความชอบของชายหนุ่มเจ้าของหัวข้อสนทนา อย่างสนุกสนาน เสนอความคิดกันไปมาว่าจะทำนั่น นู้น นี่ ให้กับชายหนุ่ม จนท้ายที่สุดก็ตกลงสู่ห้วงนิทรากันไปทั้งสองคน.......