บทที่ 24 หนูจะรอ

Ava Part

ตอนนี้เด็กตัวเล็กกำลังนั่งมองพี่ชายที่กำลังเดินออกจากห้องไปตาละห้อย ริมฝีปากเล็กเอ่ยพึมพำออกมาแผ่วเบา หากแต่คนอยู่ข้างกายตลอดเวลาอย่างโรมีโอก็ยังคงได้ยินชัดเจน

“แต่พี่จ๋าบอกว่าจะอยู่กับหนู.......” ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มหงอยเหงาและมีความกลัวปะปนแฝงไว้อยู่ ทำให้คนมองใจอ่อนยวบ ขยับเข้าไปข้างกาย กำลังจะอ้าปากถามกับคุณหนูของตน ก็เป็นอันต้องหยุดชะงัก เมื่อเจือน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งของคนเป็นนายเรียกเร่งเร้า

“โรม.......” โรมีโอมองสลับไปมาระหว่างเจ้านายของตน และคุณหนูคนเล็กของบ้าน ก่อนจะต้องตัดใจเดินออกมาเพราะมีสายตาคมกล้าคอยเสียดแทง ดึงนั้นแล้วผู้ช่วยหนุ่มจึงจำใจหยิบกระเป๋าเอกสาร แล้วเดินตามเจ้านายไปติดๆ แต่กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคุณหนูของตน ก่อนที่ประตูรถยนต์จะปิดลงและเคลื่อนตัวออกจากบ้านไป

เอวามองตามหลังรถคันหรูตาละห้อย ก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้ เดินกลับเข้าห้องของตน จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดที่กระชับเข้ารูป แล้วมุ่งตรงไปที่ทิศทางหนึ่งเพื่อออกกำลังกาย

เอวาใช้เวลาออกกำลังกายอยู่ครู่ใหญ่ จนกระทั่งมีเมดสาวเข้ามาตามว่าคุณหมอมาถึงแล้ว เด็กน้อยถึงยอมเดินกลับเข้าห้องตัวเอง แล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ ล้างคราบเหงื่อไคลออกจากตัว ในขณะที่เอ่ยปากบอกเมดสาวไปพลาง ว่าให้เชิญคุณหมอไปเตรียมอุปกรณ์รอได้เลย

เอวากลับออกมาจากห้องอีกครั้ง หลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เมื่อเดินออกมาจากห้องก็มีเมดสาวยืนรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมทำหน้าที่นำทาง พาไปพบคุณหมอที่ตระเตรียมข้าวของอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง

ห้องที่ถูกพาไปเป็นห้องพยาบาลภายในคฤหาสน์ เอวายืนทำใจอยู่ที่หน้าประตูห้อง หัวใจเต้นเร็วระรัวด้วยความตื่นกลัว ริมฝีปากถูกขบเม้มแน่น สองมือกำชายกางเกงขยำไปมาจนยับย่น

“คุณหนูคะ” เสียงของเมดสาวข้างกายคล้ายเรียกสติ ทำให้เด็กน้อยสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูเข้าไป ภายในมีเตียงผู้ป่วยถูกปรับขึ้นสูงในท่าเอนหลัง มีหมอนอยู่ที่ข้างเตียงหนึ่งใบ และถูกคลุมไว้ด้วยผ้ายางกันเปรอะเปื้อน

เด็กตัวน้อยกลั้นใจเดินเข้าไปใกล้ แนะนำตัวกับคุณหมอชราท่านหนึ่งที่ถูกส่งมา ทั้งคู่แนะนำตัวกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่คุณหมอจะสั่งให้เอวาขึ้นไปนอนบนเตียงและเหยียดแขนออกมา เอวาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ภายในใจนั้นปั่นป่วน

ชายชราท่าทางใจพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้ม พร้อมกับใช้สายยางรัดที่ต้นแขนเพื่อห้ามเลือด และใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เย็นๆ ไล้วนไปมาที่ข้อมือขาว ก่อนจะกดปลายเข็มลงที่ข้อมือช้าๆ จนเอวาสะดุ้งเฮือกหลับตาปี๋ ยิ่งเมื่อยาที่ถูกบรรจุไว้ภายในฉีดไหลเข้าสู่เส้นเลือด ความรู้สึกปวดจี๊ดก็แล่นขึ้นมาทันที ทำให้เอวากำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น

จนกระทั่งเข็มถูกถอนออกไปช้าๆ และคุณหมอบอกว่าต้องรอยาออกฤทธิ์สักครู่ เอวาจึงเบือนสายตาหนี หันไปมองที่หน้าต่างด้านข้าง ความน้อยใจแล่นพล่านไปทั่วหัวใจดวงน้อยจนอยากจะร่ำไห้ แต่เมื่อคิดว่าเหตุผลนั้นงี่เง่าเกินไปก็เลือกที่จะฮึ้บไว้ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

ความชานั้นเริ่มแผ่กระจายไปทั่วจนแม้จะขยับนิ้วก็ยังไม่รู้สึก ในตอนที่คุณหมอหันไปเตรียมอุปกรณ์มาฆ่าเชื้อ ประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆ ก่อนจะเปิดออกกว้าง เผยให้เห็นใบหน้าของคนที่มาขัดจังหวะ

“พี่ซี....” เอวาร้องเรียกอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นใครบางคนเข้ามาใกล้ พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งลงที่ด้านข้างอีกฝั่งพร้อมพูดไปพลาง

“โรมส่งฉันมา” ว่าจบก็กอดอก เอนหลังพิงเก้าอี้ เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นข้อมือขาวนวลยังไม่ถูกทำอะไร

“ยังไม่ผ่าอีกรึ?” เพียงเท่านั้นคนฟังก็พลันหน้าซีดหน้าเซียว กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“กำลังจะเริ่มครับ” คุณหมอพูดยิ้มๆ ในขณะที่เอวาหันขวับ ริมฝีปากเริ่มบิดเบ้สั่นระริก

“เฮ้ อย่าร้องนะ” เสียงของซีนอนร้องเตือนพร้อมมองตาดุ ในขณะที่เอวาหันกลับไปหาคนพูดอีกครั้ง น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ

“พี่ซี... ฮึก”

“หยุดเลยนะ ฉันปลอบคนไม่เป็น” ซีนอนเริ่มหน้าตาตื่นขึ้นมาบ้างหลังจากเห็นหยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอที่ดวงตา

“ฮึก ฮืออออ”

“เฮ้ย!” เอวาเปล่งเสียงร้องไห้จ้า ในขณะที่ซีนอนผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ ขยับเข้าไปใกล้ จับดึงศีรษะเล็กให้หันมาซบอกของตัวเอง

“ไม่ร้องดิ”

“ฮะ ฮึก! แงงงงงง หนูกละ-”

“เสร็จแล้วครับ” ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี เอวาก็หยุดชะงัก น้ำตาพลันหยุดไหล กะพริบตาปริบๆ ผละออกจากอ้อมกอดของซีนอน หันกลับไปมองแผลของตัวเองที่ถูกผ้าก๊อซผืนหนึ่งแปะไว้ ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปนัก ก่อนจะหันไปกะพริบตาปริบๆ ใส่คุณหมอผู้ชรา

"ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะครับ” คุณหมอพูดด้วยท่าทางใจดี ทำให้เอวาหน้าอ๋อยิ่งกว่าเดิม พอหันไปมองซีนอนก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าเซ็งจัดส่งให้ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเด็กน้อยที่นั่งงงอยู่บนเตียง

“แค่เนี้ยะ อันแค่เนี้ยยยยยะ เท่าขี้เล็บเนี้ย!” ซีนอนพูดพร้อมกะขนาดให้เด็กน้อยดู เพราะอีกฝ่ายไว้เล็บยาวอยู่แล้ว และขนาดที่กะให้ดูก็แค่อันเล็กๆ เท่าปลายเล็บเท่านั้นเอง เอวายังคงกะพริบตาปริบๆ ก้มมองดูแผลของตนเองที่มีรอยเลือดซึมจางๆ จนชักจะสงสัย อยากจะแกะผ้าปิดแผลเปิดออกดู ว่าขนาดบาดแผลมันเท่าไหร่กันแน่ ทำไมมันช่างง่ายดายรวดเร็วถึงเพียงนี้ กำลังจะแกะออกดูดั่งใจสั่ง ใครบางคนก็ตีมือเพี้ยะจนต้องหดมือกลับแทบไม่ทัน

“ยังจะซนอีก!” ซีนอนเอ่ยเสียงดุ ทำให้เอวาทำแก้มพองลม ก้มลงบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ซีนอนมองท่าทีนั้นพร้อมส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันไปบอกกับคุณหมอที่กำลังเก็บของอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เดี๋ยวผมไปส่งครับ” คนเป็นหมอส่งยิ้มให้พร้อมพยักหน้ารับ ก่อนที่จะพากันออกไปจากห้อง โดยที่มีเอวากระโดดลงจากเตียง เดินตามหลังต้อยๆ ยังคงมองแผลตัวเองด้วยความฉงนใจ

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ” ซีนอนเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นมือไปจับเป็นการขอบคุณ คุณหมอชราส่งยิ้มบางเบา เมื่อเห็นคนไข้ของตัวเองโผล่หน้าออกมาจากทางด้านหลัง เอ่ยบอกขอบคุณแผ่วเบา

“อ๊ะ” ในตอนที่กำลังจะหมุนตัวกลับ ก็คล้ายกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก้มลงค้นของในกระเป๋า แล้วส่งหลอดยามาให้ พร้อมเอ่ยบอก

“ทาบ่อยๆ นะครับ จะได้ไม่เหลือแผลเป็น คุณไมเคิลกำชับมาเป็นพิเศษเลยครับ” เพียงเท่านั้นคนฟังก็พลันใจอุ่นวาบ พยักหน้ารัวๆ เหมือนตุ๊กตาเสียกบาล ยื่นมือออกไปรับมาถือไว้ ก่อนที่คนเป็นหมอจะเอ่ยปากขอตัวกลับในที่สุด

“เอาไงล่ะทีนี้ ฉันคิดว่าจะนานซะอีก โรมีโออุตส่าห์รับงานแทนทั้งที” เอวากะพริบตาปริบๆ ขณะที่ยืนฟัง ซีนอนยกมือขึ้นลูบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด มองสลับไปมาระหว่างรถยนต์กับเด็กน้อยคล้ายกับกำลังตัดสินใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาในที่สุด

“ฮัลโหล”

[ครับ มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าครับ?] เสียงปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ แต่เสียงรอบกายไม่นิ่งตาม เมื่อเสียง ผลั๊วะ พลั่ก ตุ้บ ดังออกมาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง

[ย๊ากกกกก ปัง!]

“เฮ้อ นายช่วยจัดการให้เสร็จแล้วค่อยรับสายจะได้ไหม”

[คงไม่ได้ครับ สำหรับผมคุณหนูสำคัญที่สุด (ตุ้บ!!) แล้วตกลงมีอะไรครับ? คุณหนูโอเครึเปล่า?] เสียงปลายสายถามกลับมาอีกครั้ง พร้อมเสียงกร๊อบแกร๊บและเสียงร้องครางที่ดังตามมา ดีว่าตอนนี้ไม่ได้เปิดลำโพง ไม่งั้นคนที่กำลังเอียงคอมองจดจ้องด้วยดวงตาใสแป๋วนั้นคงไม่แคล้วได้เอ่ยปากถามให้หาสงสัยเป็นแน่

ซีนอนยกมือขึ้นนวดหัวคิ้ว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปากถามในที่สุด

“ฉันพาเอวาไปเที่ยวได้ไหม”

[ไม่ได้ครับ]

“ทำไม” ถามพร้อมกับขมวดคิ้วหมุน ทำหน้ายุ่งเมื่อคำตอบไม่เป็นอย่างที่หวัง

[คุณหนูโดนกักบริเวณอยู่ครับ] เพียงเท่านั้นคนฟังก็เลิกคิ้วขึ้น ต้องใจจะหันไปถามคนตัวเล็กข้างกายให้หายสงสัยว่าไปทำอะไรมา หากก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อดวงตาใสแจ๋วเปล่งประกายเจิดจ้า เต็มไปด้วยความยินดี ทำให้ซีนอนหรี่ตามอง แล้วถามออกไปแทนเพื่อขอคำอธิบาย

“ทำไมถึงโดนกักบริเวณ?”

[เพราะคุณหนูไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชาย และเกิดจะพลาดท่ามีอะไรกัน ซึ่งคนๆ นั้นก็คือคุณบารอน และบอสก็ไม่ชอบใจเอามากๆ ครับ] เพียงได้ฟังคิ้วก็ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากพึมพำอยู่คนเดียว

“ไม่ใช่ว่าไอ้เจ้านั่นมันข่มขืนหรอกหรอ?” เอวาที่ได้ยินก็ทำหน้าเศร้า หงอยเหงาลง หูลู่หางตก ไหล่ห่อเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อรู้ว่าคำตอบไปที่อีกฝ่ายจะพูดคืออะไร

[ก็ใช่ครับ แต่เหมือนคุณหนูจะมีความรู้สึกดีๆ มอบให้คุณบารอนด้วยเช่นกัน คุณแอลบอกว่าคุณหนูป่วยเป็นสต๊อกโฮมล์ซินโดรม บอสเลยจับแยกคนทั้งคู่ออกจากกันครับ]

“อ้อ เลยสั่งกักบริเวณสินะ อื้มมม” ซีนอนครางในลำคอ เอวาพลันมือตกอยู่ข้างกายเมื่อรู้ว่าตนหมดหวังที่จะได้ออกไป ซีนอนมองท่าทีนั้น ก่อนจะเอ่ยถามอีกหน

“ถ้าฉันจะพาตัวเล็กไปเที่ยวละ ช็อปปิ้งน่ะ สัญญาว่าจะไม่ทำหายระหว่างทางจะว่าไง ยอมให้มีคนติดตามด้วยเอ้า ฝากถามบอสให้หน่อยสิ”

[ (ตุ้บ!) เฮ้อออ ผมจะถามบอสให้ครับ เดี๋ยวผมแจ้งกลับไปนะครับ]

ติ้ด!

อีกฝ่ายพูดจบก็ตัดสายไป ในตอนนั้นเองที่เอวากระตุกชายเสื้อเบาๆ ช้อนสายตามองด้วยแววตาออดอ้อนสุดฤทธิ์ ซีนอนยกยิ้มมุมปากพร้อมขยิบตาให้ เพียงเท่านั้นคนตัวเล็กก็ยิ้มหน้าบาน

ซีนอนและเอวายืนรอไม่นานนัก ก็ได้รับการติดต่อกลับมาจากโรมีโอ ก่อนที่ปลายสายจะบอกถ้อยคำจากเจ้านายของตนฝากไว้ให้

[บอสบอกว่าไปได้ครับ ให้คนติดตามไปด้วยส่วนหนึ่ง แต่ถ้าคุณหนูนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ คนที่จะโดนทำโทษก็คือคุณ......] เพียงแค่ฟังก็เสียวสันหลังวูบ แต่เมื่อได้สบกับดวงตาใสแจ๋วเป็นประกาย ซีนอนก็ต้องเอ่ยปากตอบรับอยู่ในที

“โอเค”

[คุณซีนอน.....]

“หืม?” ซีนอนครางรับในลำคอพร้อมเลิกคิ้วรอฟัง แม้ว่าปลายสายจะไม่เห็นก็ตามที

[ช่วยทำให้คุณหนูกลับมาสดใสด้วยนะครับ.....]

ติ้ด!

สิ้นประโยคนั้นซีนอนได้แต่ยืนงง ไม่เข้าใจว่าตนจะไปทำให้เด็กน้อยคนนี้สดใสได้ยังไง หรือมันจะมีนัยแฝงอะไรสักอย่างที่อีกฝ่ายต้องการส่งถึง ซีนอนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลง แล้วหมุดตัวไปหาเอวา พยักหน้าส่งให้

เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง เดินขึ้นด้านบนด้วยท่าทีที่ร่าเริง ขึ้นไปเก็บเอาข้าวของส่วนตัวลงมา ก่อนจะพยักหน้าเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ซีนอนลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปที่รถ เปิดประตูให้เด็กตัวเล็กขึ้นไปก่อนและปิดท้ายด้วยตนเอง ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะมุ่งหน้าขับออกไปช้าๆ

ซีนอนพาเอวามาที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองใหญ่ ตั้งแต่การก้าวเท้าเข้ามาภายในห้าง ดวงตากลมก็หลุกหลิก มองไล่ไปเรื่อยๆ เหมือนสนใจสิ่งของรอบกาย หากแต่คนที่เฝ้ามองและจับสังเกตอยู่เสมอกลับยกยิ้มขำ หากซีนอนไม่ใส่ใจเด็กตัวเล็กคนนี้ให้มากพอ ไม่แน่ว่าอาจจะทำหายระหว่างการเดินเที่ยวก็ได้ ดังนั้นแล้วทั้งคู่จึงพากันเข้าร้านเสื้อผ้า จับตัวนั้น ตัวนี้ลองสวมใส่ ในขณะที่ลูกน้องทั้งหมดรอที่ด้านนอก

“ตัวเล็ก มาลองนี่หน่อย” ซีนอนร้องเรียก พร้อมกับพยักหน้า ในมือคือเสื้อคลุมสเวตเตอร์มีฮู้ดที่ด้านหลังสีสันสดใสลายคุณหมีน้อยสีเหลืองน้ำตาล

เอวาเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย เอื้อมมือจะหยิบเสื้อตัวนั้นไป แต่ซีนอนกลับขืนไว้ แล้วเป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกแทน

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เด็กน้อยทำหน้างง เพราะห้องลองเสื้อไม่ได้อยู่ไกลเลยสักนิด และไม่มีทางที่จะหลงแน่นอน หากแต่ซีนอนกลับเดินไปที่ห้องลองเสื้อ แล้วจัดการเปิดประตูเข้าไป พร้อมพาตัวเองเข้าไปตาม ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้เด็กน้อยเข้าไปใกล้

เอวามองอย่างระแวดระวัง ไม่เข้าใจการกระทำสักเท่าไหร่ และเพราะท่าทีนั้น ทำให้ซีนอนหงุดหงิดใจ ดึงแขนเล็กเรียวเข้ามาใกล้ จนเอวาเซถลาเข้ามาทั้งตัว

“อ๊ะ!” เด็กน้อยร้องเสียงดังอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้ใบหน้าของตนเองและซีนอนห่างกันเพียงคืบ รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่รินรดระหว่างกัน จนหน้าแดงวาบอย่างคุมไม่อยู่

“หึหึ” ซีนอนหัวเราะในลำคอ ผละถอยออกห่างพร้อมส่ายหน้าไปมา ขยับอ้อมไปทางด้านหลังแล้วเอื้อมมือปิดประตูลง ก่อนจะยืนพิงประตู กอดอกมองนิ่งๆ พร้อมเอ่ยปากสั่งการ

“ถอดเสื้อ”

“ห๊ะ?!” ซีนอนทำหน้างง ก่อนจะตอบกลับมา

“งงอะไร เข้ามาลองเสื้อ ก็ต้องถอดเสื้ออยู่แล้ว”

“อะ อ่อ....”

“อายพี่? ไม่ต้องอายหรอก ผู้ชายเหมือนกัน” ว่าพร้อมยักไหล่ ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาส่งให้เด็กน้อย

“ระหว่างเปลี่ยนก็ฟังไปพลางแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะพาไปร้านสปา ว่าจะใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง มีทางออกอยู่ที่ประตูด้านหลัง” พูดพร้อมกับมองเด็กน้อยที่ค่อยๆ ถอดเสื้อออกจากตัว เปิดเผยผิวขาวๆ ที่มีรอยแดงเรื่อประปราย ก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้

“จำเป็นต้องใช้นี่สินะ” ว่าแล้วก็หยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วยื่นส่งให้ เอวาที่สวมใส่เสื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยื่นมือไปรับอย่างงงๆ

“ทำไม...”

“อยากเจอใช่ไหมล่ะ แต่เรื่องนี้พี่ไม่รู้ไม่เห็นนะ เราแอบหนีออกไปเอง” พูดพร้อมขยับตัวเข้าไปยืนใกล้ๆ ดึงฮู้ดมาคลุมหัวแล้วจับหมุนตัวไปมา พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“เข้ากับเราดี เอาล่ะ ถอดออกสิ” เอวายอมทำตามอย่างว่าง่าย ยอมถอดเสื้อออกอีกครั้ง ซีนอนยื่นมือไปสัมผัสผิวขาวราวน้ำนมนั้นอย่างสนใจ จนคนโดนสะดุ้งหันขวับมามอง หากแต่ซีนอนกลับไม่สนใจ ยังคงลูบไล้ผิวเนื้อนุ่มนั้นไปมา

“นุ่มชะมัด น่ากัดสุดๆ”

“งื้ออออ” เอวาร้องครางในลำคอพร้อมกับถอยหนีอย่างหวาดระแวง จนไปชนเข้ากับกระจกด้านหลัง ซีนอนยกมือขึ้นกุมท้อง หัวเราะท้องคัดท้องแข็งให้กับท่าทีนั้น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พร้อมยกมือยอมแพ้

“เอาล่ะๆ เอาเสื้อมา พี่จะไปจ่ายเงิน เราก็แต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะ” ว่าจบก็คว้าเสื้อไปไว้ในมือ เปิดประตูออกไปจากห้อง ในขณะที่เอวาลนลานรีบหยิบเสื้อของตนขึ้นมาสวมใส่

หลังจากที่ชำระเงินเรียบร้อยแล้ว ซีนอนก็พาเอวาออกจากร้าน มุ่งตรงไปที่ร้านสปา สั่งให้บอดี้การ์ด ดูแลแค่ข้างนอกร้าน แล้วจึงเข้าไปกับเอวาแค่สองคน แม้อีกฝ่ายจะมีท่าทีอิดออด ไม่ยอมทำตาม แต่เมื่อโดนมองแรงจากซีนอน จึงไม่กล้าขัดคำสั่ง ยินยอมรออยู่ที่ด้านนอกแต่โดยดี

ซีนอนซื้อคอร์สสปาของตนเองและของเอวา ก่อนจะยื่นส่งชุดที่พึ่งซื้อมาหมาดๆ ไปให้ โน้มตัวลงพูดข้างหูของเด็กน้อยเสียงเบาเคล้าความสนุกสนาน

“ตัวเล็ก หากโดนบอสจับได้ ให้อ้อนบอสเยอะๆ นะ”

“อ้อนเยอะๆ ยังไง” ร้องถามพร้อมเอียงคอมองตาปริบๆ ในขณะที่ซีนอนยกยิ้มมุมปากดูเจ้าเล่ห์ แต่ก็ยังยอมตอบแบบไม่ปิดบังเลยสักนิด

“เรียกบอสว่า แด๊ดดี๊ แล้วก็เติมคะๆ ขาๆ แบบที่บอสชอบคุยกับตัวเล็กไง แค่นี้บอสก็ยอมใจอ่อนแล้ว” เอวามองคนพูดตาโต ร้องถามตาวาว

“จริงหรอ!”

“จริงสิ ฮึฮึ” พูดด้วยรอยยิ้มขำ อยากจะเห็นหน้าบอสตอนตื่นตะลึงใจจะขาด เลยเรียกสติกลับมาอีกครั้ง แล้วร้องบอก

“รีบไปเปลี่ยนชุดไป ใช้ทางออกที่ด้านหลัง แล้วระวังด้วยล่ะ กลับมาก่อนครบ 3 ชั่วโมง” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะวิ่งปรู๊ดไปที่ห้องน้ำภายใน จัดการเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พึ่งได้รับมา หลังจากนั้นก็มองซ้ายมองขวา แล้วขยับไปที่ประตูด้านหลัง ซึ่งเป็นลิฟต์ขนส่งสินค้าสำหรับพนักงาน

เอวาหัวใจเต้นตึกตักรัวเร็ว ทั้งหวาดกลัว หวาดระแวง ว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้นจะรู้ จนเมื่อกระทั่งสองเท้าเหยียบลงที่ด้านนอกตัวอาคาร ก็ราวกับรู้สึกได้รับการปลดปล่อย เด็กน้อยวิ่งดี๊ด๊าไปเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านไปผ่านมา เมื่อได้แล้วก็กระโจนขึ้นรถ ร้องบอกจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว

เอวาใช้เวลาเดินทางนานกว่าปกติเล็กน้อยจนเด็กน้อยร้อนใจเพราะการจราจรที่ติดขัด กว่าจะมาก็มาถึงโรงพยาบาลก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เด็กน้อยไม่รอช้าที่จะพุ่งตัวไปหาคนที่อยู่ในชั้น VIP ของโรงพยาบาล ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นชายคนหนึ่งที่พักรักษาตัวอยู่ คนบนเตียงค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ ลดหนังสือในมือลงพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

“ตัวเล็ก” เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็พุ่งเข้าใส่ กอดหมับที่รอบคอของบารอน รัดเอาไว้แน่น จนชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ตวัดแขนรวบเอาเด็กน้อยมากอดไว้ จับให้ขึ้นมานั่งบนเตียง จนกลายเป็นว่าเอวากำลังนั่งคุกเข่าคร่อมตักอีกฝ่าย ในขณะที่สองแขนยังคงโอบกอดเอาไว้แน่น

“เป็นอะไรไปคะ” บารอนถามเสียงนุ่ม สองมือลูบแผ่นหลังเล็กบางสลับขึ้นลงไปมาคล้ายกับการปลอบให้สงบลง

เอวายังคงกอดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งตนเองพอใจถึงได้ผละออก ร้องบอกเสียงสั่นเครือหน้าตาหงอยเหงา

“พี่จ๋ากักบริเวณหนู....” ทันทีที่ได้ฟังบารอนก็ขมวดคิ้วหมุน เอ่ยปากถามด้วยความไม่แน่ใจ

“แล้วนี่มาได้ยังไงคะ”

“หนูหนีมา....”

“ตัวเล็กครับ.....” บารอนครางในลำคอ ลูบกลุ่มผมสีดำนุ่มลื่นดุจแพรไหมด้วยความอ่อนโยน

“ไมค์รู้จะโกรธเอาได้นะคะ” เอวาสะบัดหน้าหนี ร้องบอกอย่างแง่งอน

“พี่จ๋าไม่มีเหตุผล!” ว่าพร้อมทำแก้มพองลม บ่งบอกให้รู้ว่างอนอยู่ บารอนจึงเอ่ยบอกด้วยเสียงนุ่มทุ้มอีกครั้ง

“ไมค์มีเหตุผลค่ะ และเหตุผลที่ว่านั้นก็เพราะเป็นห่วงตัวเล็กไงคะ” ว่าแล้วก็กดจูบที่ขมับและพวงแก้มซ้ำๆ จนแก้มนุ่มแดงเรื่อ เด็กน้อยถึงได้หัวเราะคิกคักอีกหน บารอนเกลี่ยแก้มใสไปมาแผ่วเบา

“ตอนนี้พี่รู้แล้วค่ะว่าตัวเล็กถูกกักบริเวณ เพราะฉะนั้นตอนนี้ตัวเล็กรีบกลับไปก่อนนะคะ” เอวาทำหน้าซึมลงทันตา

“แต่หนู-”

“พี่ไม่อยากให้ตัวเล็กโดนทำโทษเพิ่มเพราะพี่หรอกนะคะ” บารอนขัดขึ้นอย่างนุ่มนวล ระมัดระวังในคำพูดมาเป็นพิเศษ

“เอาไว้พี่หายแล้วพี่จะไปรับตัวเล็กเองครับ รอพี่นะ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับกดจูบที่ริมฝีปากบางซ้ำๆ เมื่อเห็นว่าน้องน้อยยังคงนิ่งอยู่ จึงก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว ฝากฝังรอยรักสีหวานเอาไว้ที่ลำคอ ความร้อนจากริมฝีปากที่ดูดดุน ทำให้เสียงครางหวานลอยมาผะแผ่ว ก่อนที่บารอนจะเอ่ยย้ำอีกครั้งหลังจากผละริมฝีปากออก

“นะคะ”

“อื้อออ” เอวาครางรับในลำคอ สติยังกลับมาไม่เต็มร้อยเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างไรก็ตาม การตอบรับนั้นทำให้ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมาในที่สุด

“ตัวเล็กน่ารักมากค่ะ” ว่าแล้วก็จับต้นคอของเอวาให้โน้มลง ประกบริมฝีปาก กอดจูบดูดดื่ม ส่งปลายลิ้นไปกวาดต้อนเอาหยาดน้ำหวานอย่างตะกรุมตะกราม โหยหาและฝากฝังสลักไว้ในความทรงจำ ริมฝีปากบดขยี้กันซ้ำแล้วซ้ำเล่า สองมือของคนตัวเล็กแปะป่ายไปทั่วอย่างคนไม่ประสา ในขณะที่ของบารอนนั้นบีบขย้ำเนื้อตัว ลมหายใจหอบกระชั้นพร้อมกับความต้องการที่โหมปะทุ

กว่าจะตัดใจยอมผละออกได้ก็กินเวลานานนับนาที เด็กน้อยตัวอ่อนปวกเปียกทรุดตัวลงพิงกับอกแกร่ง ขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ที่หว่างขา บารอนหัวเราะเสียงนุ่มในลำคอ ลูบแผ่นหลังเล็กไปมาอย่างปลอบโยน นั่งกอดเอาไว้นิ่งๆ จนเมื่อลมหายใจของเด็กน้อยกลับมาเป็นปกติ บารอนจึงเชยคางเล็กให้เงยหน้าขึ้น ประทับริมฝีปากลงไปเร็วๆ อีกครั้ง

“รอพี่นะคะ”

“อื้อ”

“อีกไม่นานพี่จะไปรับค่ะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ บารอนจึงกดจูบที่หน้าผากมนเบาๆ อีกหน ก่อนจะจับให้เด็กน้อยปีนลงจากเตียง พร้อมตัวเองที่เดินตามไปติดๆ ก่อนสายตาจะเลื่อนไปมองที่ข้อมือขาว ซึ่งมีผ้าก๊อซแปะติดเอาไว้ ทำให้คิ้วคู่คมขมวดเข้าหากันแน่น

“บาร์คจ๋าเป็นอะไร” เอวาถามพร้อมเอียงคอมอง หากแต่บารอนกลับส่งรอยยิ้มบาง เอ่ยถามออกมาเสียงนุ่มด้วยความไม่แน่ใจนัก

"นี่.... ไปโดนอะไรมาคะ"

"อ๊ะ!! " เอวาสะดุ้งตกใจตัวชาวาบ พึ่งจะจำได้ก็ตอนนี้เองที่ตนพึ่งจะโดนฝังชิพไปหมาดๆ แต่เพราะตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอหน้าจึงหลงลืมไปเสียสนิท ใบหน้าเล็กพลันเผือดสี อ้อมแอ้มตอบ

"พี่จ๋าให้หนูฝั่งชิพ....." บารอนลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา คิดว่าตอนนี้ไมเคิลคงจะรู้แล้วแน่ๆ จึงลูบศีรษะเล็กเบาๆ แล้วเอ่ยปาก

“ตัวเล็กต้องรีบตรงกลับบ้านเลยนะ รู้ไหม” ในตอนนี้บุคคลทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง บารอนประคองแก้มใสไว้ด้วยสองมือ ก้มลงประทับริมฝีปากอีกหน ดันร่างเล็กให้ชิดติดประตูและตะโบมจูบไม่ว่างเว้น เป็นการส่งท้ายที่ทำให้ใจเอวาตัวอ่อนยวบจนชายหนุ่มต้องช่วยประคอง

“ฮึฮึ ยืนไหวไหมคะ”

“วะ ไหวครับ” เด็กน้อยเกาะประตูแล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้นยืน กดจูบที่ปลายคางของบารอนอีกครั้ง เอ่ยย้ำคำสัญญา

“หนูจะรอนะ”

“ค่ะ” ดังนั้นแล้วเด็กน้อยจึงเปิดประตูออกไป แต่ก็มีอันต้องชะงัก เมื่อพบว่าใครบางคนยืนอยู่ที่ตรงหน้าประตู

“พี่จ๋า......”