บทที่ 27 ดอกไม้ฤดูร้อน

Ava Part

ตอนนี้เอวากำลังนั่งขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ที่ชานบ้าน ที่ด้านหลังนั้นถูกซ้อนด้วยคนๆ หนึ่ง บารอนที่ทำตัวเป็นเบาะรองนั่งโอบกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ส่งมอบความอุ่นร้อนไปให้ผ่านผิวเนื้อที่สัมผัสกัน เอวาเหม่อมองไปที่ด้านหน้าซึ่งเป็นบริเวณทางเข้าของบ้านด้วยใจจดใจจ่อ

ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา เอวารับรู้ว่าพี่ชายของตนทำงานอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน มีเพียงโรมีโอเท่านั้นที่เข้าออกบ้านเป็นว่าเล่น ในตอนกลางวันก็ออกไปทำงานกับไมเคิล ตอนกลางคืนก็กลับมาดูแลตนก่อนเข้านอน เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เด็กน้อยออกจากโรงพยาบาล

บารอนที่ตอนนี้พักรักษาตัวหายดีแล้วและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม ก็มุ่งตรงมาหาเอวาที่บ้านหลังนี้ในทันที หากแต่กลับถูกกันตัวไว้ ไม่ยอมให้เข้าไปโดยง่ายจากคำสั่งของไมเคิล แต่เพราะโรมีโอที่กลับมาพอดีและทันเห็นเหตุการณ์เข้า คุณหนูของบ้านร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เมื่อคนรักของตนถูกทำร้าย ชายหนุ่มจึงเข้าไปช่วยจัดการให้ และพาบารอนไปทำแผลที่ห้องพยาบาล โดยมีคุณหนูของบ้านตามไปติดๆ

เด็กน้อยของบ้านนั่งทำแผลไปสะอึกสะอื้นไป จนทำให้บารอนต้องดึงเด็กน้อยเข้ามากอดไว้ ลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจไปพลาง จนเอวาสงบลง โรมีโอถึงได้ยอมให้บารอนเข้าบ้าน แต่ไม่ให้นอนค้าง เพราะยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่นัก

“ตัวเล็กคะ” เสียงของบารอนดังขึ้นข้างใบหูเล็ก หากแต่เอวายังคงนั่งนิ่งอยู่ ไม่มีการตอบกลับจากคนตัวเล็กที่นั่งขดอยู่บนตักแกร่งแม้แต่น้อย

“เข้าไปรอในบ้านดีไหมคะ” เอวาหันมามองด้วยสีหน้าหงอยเหงา ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเบาๆ เชิงปฏิเสธ พร้อมกับการเอ่ยถ้อยคำ

“หนูจะรอพี่จ๋า...”

“แต่ตอนนี้เย็นมากแล้วนะคะ” บารอนพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้เอวาเอนซบใบหน้าลงบนฝ่ามือนั้นอย่างขอไออุ่น

ในตอนนั้นเองที่แสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งก็ขยับเข้ามาใกล้ ทำให้เอวาผุดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความกระตือรือร้น รอจนกระทั่งรถคันงามจอดลงที่หน้าบ้าน และมองเห็นคนที่ก้าวขาลงมาก็ทำให้ท่าทีตื่นเต้นนั้นจางหายไป

“โรมจ๋า.....” โรมีโอส่งกระเป๋าเอกสารให้กับเมดสาวที่มายืนรอรับ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้คุณหนูของบ้าน วางมือทาบทับที่หน้าผากเล็กแคบ ก่อนจะไล่จับไปตามเนื้อตัว

“ตัวเย็นหมดแล้ว คุณหนูรีบเข้าบ้านเถอะครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับดันตัวเอวาเบาๆ ให้เดินเข้าไปในบ้าน โดยที่บารอนเองก็กำลังพับผ้าห่มที่นำมาคลุมตัวคนตัวเล็กก่อนหน้านี้ไปพลาง

“แล้วพี่จ๋า.....”

“วันนี้ไม่กลับครับ” โรมีโอตอบพร้อมส่ายศีรษะไปมาเบาๆ ก่อนจะพากันเดินขึ้นไปที่ชั้นบน จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้ ลงไปอุ่นนมร้อน แล้วกลับขึ้นมาอีกครั้ง ส่งคุณหนูของบ้านถึงเตียง มีบารอนคอยอยู่ข้างกายไม่ห่าง โรมีโอจัดที่นอนหมอนผ้าห่มให้กับคุณหนูของตน ก่อนจะยินยอมให้บารอนเป็นคนกล่อมคนตัวเล็กในค่ำคืนนี้ โดยทิ้งท้ายเอาไว้เบาๆ ให้รับรู้

“ผมจะรออยู่ที่ด้านล่างครับ” ว่าจบก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เอวามองตามตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

“นอนนะคะตัวเล็ก” บารอนนอนเอนกายอยู่ที่ด้านข้างยกมือขึ้นเกลี่ยผิวแก้มเนียนใส เอวายกมือขึ้นจับ กุมประสานกันไว้ ช้อนสายตาขึ้นมอง บารอนส่งยิ้มมาให้บางเบา ก่อนจะก้มลงกดจูบที่ริมฝีปากแนบแน่นก่อนจะผละจากไป

เอวาและบารอนนอนคุยกันไปเรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นบารอนเสียมากกว่าที่คอยเอ่ยปากปลอบใจเด็กน้อยในอ้อมแขนให้คลายความกังวลลง

“หนูคิดถึงพี่จ๋า.... ฮึก คิดถึงพี่จ๋า....” เอวาเอ่ยบอกเสียงเบาขณะซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งของคนรัก หยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนผิวแก้ม บารอนก้มลงจูบซับน้ำตาให้พร้อมกับการเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน ตระกองกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

“ระ หรือพี่จ๋าไม่รักหนูแล้ว ฮึก พี่จ๋าจะทิ้งหนูไหม ฮือ หนูเป็นเด็กไม่ดี... หนูเป็นเด็กดื้อ ฮึก”

“เดี๋ยวไมค์ก็กลับมาค่ะ ไมค์รักตัวเล็กมากนะคะ ไม่มีทางทิ้งตัวเล็กแน่นอนค่ะ” บารอนพูดพร้อมกับก้มลงหอมศีรษะเล็กไปพลาง เอ่ยปากปลอบใจอีกหลายประโยค จนกระทั่งเอวานอนหลับไปทั้งน้ำตา บารอนลูบดวงตาซึ่งบวมช้ำไปมาแผ่วเบา เอ่ยปากพึมพำถึงใครบางคนที่ตนยังไม่ได้พบเจอ

“นายหายไปไหนของนาย ไมค์.....” พูดแล้วก็ก้มลงมองคนในอ้อมแขนอีกครั้ง กดจูบที่ริมฝีปากเบาๆ แล้วผละออกมาในที่สุด บารอนเดินออกจากห้องของเอวา มุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่นด้านล่าง พบว่ามีใครบางคนนั่งคอยอยู่ก่อนแล้วด้วยชุดสูทเรียบหรูเข้ารูปเหมือนตอนกลับมาไม่มีผิด โรมีโอหันหน้ามามองเล็กน้อย ก่อนจะผายมือให้ เอ่ยปากบอก

“เชิญครับ” บารอนนั่งลงตามคำเชื้อเชิญ ทั้งคู่นั่งจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่โรมีโอจะถอนหายใจออกมา เริ่มเอ่ยปากบอกเล่าเรื่องราว

“คือ.......”

.

.

.

“บาร์คจ๋าไปไหน?” เอวาหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าของชื่อ เมื่อคนที่ควรจะมานั่งทานอาหารเช้าร่วมกันกลับไม่มาพบหน้าอย่างเช่นทุกที โรมีโอรวบช้อนไว้ด้วยกัน ทำให้เอวาหันไปมองอย่างสนใจและต้องการคำตอบ เด็กน้อยเอียงศีรษะนิดๆ อย่างน่ารักน่าชังในความรู้สึกคนมอง แต่ไม่อาจทำให้บรรยากาศโดยรอบคลายตัวลงได้

“คุณบารอน ถูกสั่งห้ามไม่ให้พบกับคุณหนูครับ”

“อะไรนะ?” เอวาร้องถามออกมาในทันที คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

“บอส... ท่านทราบว่าคุณบารอนเข้ามาหาคุณหนู จึงมีคำสั่งลงมาว่าห้ามไม่ให้คุณบารอนเข้าบ้านอีก และส่งคุณซีนอนมาดูแลแทนครับ” สิ้นคำนั้นใครบางคนก็เดินเข้ามาในทันที ซีนอนขยับเข้ามายืนอยู่ที่ด้านหลังของเอวา บนใบหน้ายังมีรอยเย็บที่ริมฝีปากปรากฏให้เห็น

“ต่อไปนี้คุณซีนอนเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณหนูครับ ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนอน”

“โรม!!” เอวาร้องตะโกนเสียงดัง ผุดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารในทันที โรมีโอหลับตาลง เตรียมรับพายุลูกหย่อมๆ ที่กำลังจะถาโถมเข้ามาใน ก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง

“ผมเข้าใจครับว่าคุณหนูรู้สึกยังไง แต่ผมเองก็ไม่สามารถขัดคำสั่งบอสได้เช่นกัน” โรมีโอพูดด้วยความเว้าวอน ร้องขอให้คุณหนูของตนเข้าใจ เอวาเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ก่อนจะหมุนกายอย่างรวดเร็ว เดินมุ่งตรงขึ้นห้องของตนโดยไม่หันมามองหน้าอีกฝ่ายแต่อย่างใด

โรมีโอหลับตาลงช้าๆ สูดลมหายใจเข้าออก พยายามตั้งสติ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง พยักหน้าส่งสัญญาณให้กับซีนอน ให้ตามขึ้นไปดูแล ส่วนตัวเองนั้นก็รวบเอกสารมากมายมาไว้ในมือ แล้วเดินออกจากบ้าน เพื่อไปหาเจ้านายอีกคนของตน

“ฮึก ฮืออออออ” เอวาร้องไห้อย่างหนักทันทีที่เข้ามาในห้องของตัวเอง กอดตัวคุดคู้อยู่ที่มุมห้องฝั่งหนึ่งข้างหน้าต่าง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องนอนขนาดใหญ่ แต่ใจกลับรู้สึกอ้างว้าง ไม่มีใครสักคนที่เข้าใจและยืนอยู่ข้างกาย

พี่ชายที่รักหลีกลี้หนีหายไม่ยอมมาพบหน้า ผู้ช่วยหนุ่มที่ตนมองเสมือนพี่ชายอีกคนแม้จะเข้าใจแต่ไม่อาจยืนเคียงข้างได้ ชายคนนั้นเลือกข้างอีกฝั่งอย่างชัดเจน ชายคนรักไม่สามารถมาพบเจอ ไม่อาจได้รับอุ่นไอหรืออ้อมใดๆ หลังจากนี้ คนที่ตนคิดว่าเป็นเหมือนเพื่อนเล่น หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นไป กลับมีสีหน้าแววตาเรียบนิ่งไม่เหมือนเดิม มันทั้งเย็นชาและไร้ความรู้สึก ไม่มีอีกแล้วแววตาขี้เล่นเหมือนเก่าก่อน

รู้สึกราวกับยืนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้.....

ไม่มีใครเข้าใจ.....

ไม่มีใครรับฟัง......

สิ่งที่ทำได้นั้นคือการกอดตัวเองร้องไห้เงียบๆ เพียงคนเดียว......

“ฮึก ไม่มี... ไม่มีใครเลย ฮือออ” เอวานั่งกอดตัวเองร้องไห้จนผล็อยหลับไป

ใครบางคนเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กน้อย ทรุดตัวลงคุกเข่า อุ้มช้อนเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน จัดให้นอนลงบนเตียงพร้อมห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ก่อนจะนั่งมองคนตัวเล็กไม่จากไปไหน ดวงหน้าหวานล้ำเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาแดงช้ำและปูดบวมจากการร้องไห้อย่างหนักในช่วงตลอดหลายวันที่ผ่านมา ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนล้าและทรุดโทรมมากขึ้นกว่าเดิม ร่างกายผอมแห้งไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าซูบตอบจากการทานอาหารเหมือนแมวดม ความมีชีวิตชีวาก่อนหน้าหายไปจนเกลี้ยงราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน นั่นยิ่งทำให้คนมองเจ็บปวดรวดร้าวในใจ ได้แต่กุมมือเล็กเอาไว้ ไม่ยอมห่างแม้เพียงเสี้ยววินาที

เอวาตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอนของตัวเอง รู้สึกเจ็บคอเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งการหายใจก็ยังเป็นเรื่องที่ลำบาก เด็กน้อยหันไปมองที่หน้าต่างห้องนอน เห็นดวงดาวกระจ่างพราวฟ้าก็รับรู้ได้ว่าเวลานี้ยามค่ำคืนได้มาเยือนเสียแล้ว

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่อาการที่คอแห้งสากระคายก็ทำให้ต้องยันตัวขึ้นจากที่นอน แผ่นเจลลดไข้หลุดร่วงจากหน้าผากเล็กแคบ ก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาอย่างเป็นห่วงเป็นใย ทำให้เอวาเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นโรมีโอที่ยืนทำหน้ายุ่งอยู่ที่ด้านข้าง

“ไข้ไม่ลดเลยครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งที่ด้านข้าง ขยับอ่างน้ำเข้ามาใกล้ บิดผ้าขนหนูผืนเล็กให้หมาดเล็กน้อย แล้วนำขึ้นมาจะเช็ดตัวให้กับคุณหนูของตน แต่เอวากลับยกมือขึ้นปัดทิ้งไป หันหน้าหนีไปอีกทาง ขยับตัวอย่างเชื่องช้า หมายจะลงจากเตียง

“คุณหนูจะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งนะครับ” โรมีโอพูดอย่างใจเย็น ลุกขึ้นจากที่นอน แล้วขยับเข้ามาใกล้

“ไม่ต้อง....” น้ำเสียงเย็นชาที่ออกมาจากริมฝีปากเล็กแห้งแตกทำให้โรมีโอชะงักในทันที ครางในลำคอเสียงแผ่ว

“คุณหนู.....” เอวาตวัดสายตาไปมองอย่างเฉยชา ขยับกายก้าวเดินช้าๆ มุ่งตรงไปทางห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล หมายจะอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ เพราะรู้สึกเหนียวตัวจนพาลให้หงุดหงิด หากแต่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ศีรษะที่หนักอึ้งก็พลันมืดมนจนเหมือนจะวูบ คนตัวเล็กก็ซวนเซล้มลงกับพื้น จนใครบางคนต้องรีบพุ่งตัวไปรับเอาไว้แทน

หมับ!

“อย่ามาแตะต้องหนู! ปล่อยหนูนะ!” เอวาร้องออกมาพร้อมกับการดิ้นรนขัดขืน ปัดป้องพัลวัน

“.....”

“โรม!! ปล่อยนะ!” เอวาร้องตะโกนออกมาอีกครั้งด้วยเสียงดังที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ หากแต่อ้อมแขนที่รัดรอบเอวนั้นก็ยังไม่ยอมคลายออกแม้แต่น้อย

“.....”

“โรมีโอ!!”

“ขอโทษค่ะ....” เสียงที่ดังขึ้นข้างใบหูช่างฟังดูคุ้นเคย ทำให้เด็กน้อยหยุดการดิ้นรนขัดขืนในฉับพลัน ดวงตากลมโตหันไปมองจุดที่โรมีโอเคยยืนอยู่ ในครรลองสายตายังคงเห็นผู้ช่วยคนสนิทของพี่ชายยืนนิ่งถือผ้าเช็ดตัวเอาไว้ในมือ เพียงแค่นั้นลำตัวก็สั่นระริก....

“พี่ขอโทษค่ะตัวเล็ก.....”

“ฮึก!”

“ขอโทษค่ะ......”

“ฮือออออออ” เอวายกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ในขณะที่ไมเคิลกระชับวงแขนโอบกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น พร่ำกระซิบบอกคำว่าขอโทษอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ โรมีโอที่ยืนมองมาตั้งแต่ต้น ยอมวางของในมือลง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้สองพี่น้องได้คุยกันเอง

“พี่ขอโทษค่ะ ขอโทษ.....”

“ฮือออออ” เอวาก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ยิ่งได้ยินเสียงนุ่มทุ้มก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ในท้ายที่สุดก็หมุนตัวหันกลับไปหา สองแขนตวัดขึ้นโอบกอดคล้องคอ ซุกใบหน้าลงที่บ่ากว้างร้องไห้โฮ

“ฮืออออ พี่จ๋า! พี่จ๋า! ฮื้ออออ”

“ชู่ว พี่อยู่นี่ค่ะ ขอโทษนะคะตัวเล็ก พี่ขอโทษ.....”

หลังจากที่เอวาคลายอาการร้องไห้ลง ไมเคิลก็อุ้มเด็กน้อยมานอนบนเตียง ใบหน้าฉายถึงความกังวลได้อย่างชัดเจน ขยับตัวไปที่โต๊ะเล็กด้านข้าง เทน้ำใส่แก้วแล้วป้อนให้คนตัวเล็กถึงปาก เอวาอ้าปากรับอย่างว่าง่าย เพราะร้องไห้หนักมาหลายครั้งติดกัน จนรู้สึกแสบคอเป็นที่สุด จนกระทั่งดื่มน้ำหมดแก้ว ไมเคิลก็ลูบศีรษะเล็กเบาๆ เอ่ยปากบอกเสียงนุ่มทุ้ม

“รอพี่ก่อนนะคะ” พูดจบก็ยกอ่างน้ำขึ้น เดินมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ จัดการเปลี่ยนถ่ายน้ำมาใหม่ให้อุ่นขึ้นเล็กน้อย แล้วเดินกลับมาทรุดตัวนั่งลงที่ด้านข้าง บิดผ้าให้พอหมาด แล้วนำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องน้อย

“งื้อออ หนาว” เอวาห่อตัวห่อไหล่หันหน้าหนี ไมเคิลเผยรอยยิ้มบางให้กับท่าทางนั้น เอ่ยปากด้วยเสียงทุ้มนุ่มละมุน

“ทนหน่อยนะคะ” พูดจบก็ขยับไปเช็ดตัวส่วนอื่นของร่างกาย เช็ดส่วนต่างๆ จนสะอาดหมดจด ก็จับเปลี่ยนชุดใหม่ให้อย่างใจเย็น พยายามที่จะไม่คิดอะไรเกินเลยกับน้องน้อยที่ตัวแดงเป็นกุ้งจากพิษไข้ จนในท้ายที่สุดก็ประแป้งให้จนตัวหอมฟุ้ง อดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงสูดดมกลิ่นหอมที่คิดถึงมานาน

“นอนพักนะคะ” ไมเคิลพูดในตอนที่กำลังจะออกจากห้อง หากแต่เอวากลับจับชายเสื้อเอาไว้พร้อมการกระตุกเบาๆ

“พี่จ๋านอนกับหนู” เมื่อได้ฟังแบบนั้นไมเคิลก็ไม่ขัดใจ เดินไปทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง ขยับเข้าไปโอบกอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน เอวาก็ขยับตัวเบียดเข้ามาใกล้ ซุกตัวลงขออุ่นไอ ถูไถใบหน้ากับอกแกร่งอย่างวางใจ ไมเคิลกดจูบที่หน้าผากเล็กแคบแนบแน่น กระซิบบอกเสียงหวานชวนฝันจนคนฟังเผยรอยยิ้มเต็มดวงหน้า

“ฝันดีค่ะ”

“อื้อ พี่จ๋าด้วยนะ” เอวาครางงึมงำตอบรับแผ่วเบา ก่อนจะจมลงสู่ห้วงนิทรา ไมเคิลเองก็ยังคงนอนกอดนอนหอมคนในอ้อมแขนด้วยความคิดถึง จนเอวาครางอื้ออึงด้วยความขัดใจที่โดนรบกวนการนอน ไมเคิลหัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหลับตาลงพักผ่อนเช่นกัน

“อื้ออออ” เอวาครางเสียงแผ่วพร้อมกับบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงกว้าง รู้สึกว่าตนเองนอนหลับสนิทได้มากกว่าคืนไหนๆ ที่ผ่านมา ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ กาย มองหาใครบางคนที่เป็นสาเหตุของความอบอุ่นที่นอนกอดตนอยู่ทั้งคืน แต่สิ่งที่พบมีเพียงความว่างเปล่า......

เพียงเท่านั้นเอวาก็สะบัดผ้าห่มออกจากตัว วิ่งตึงตังออกจากห้อง มุ่งตรงไปห้องที่อยู่ข้างกัน เปิดเข้าไปในทันที ภายในห้องนั้นว่างเปล่า จนหัวใจเริ่มเต้นเร็วระรัวด้วยความตื่นกลัว กังวลว่าสิ่งที่พบเมื่อวานนี้จะเป็นเพียงความฝัน เพ้อไปเพราะพิษไข้ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ หมุนตัวออกจากห้องอีกครั้ง วิ่งลงบันไดไปที่ห้องรับประทานอาหาร

สองเท้าเปลือยเปล่ารับรู้ถึงความเย็นเหยียบของพื้นหินอ่อนที่เป็นบันไดบ้าน แต่กระนั้นเด็กน้อยยังคงก้าวย่างอย่างรวดเร็ว ในครรลองสายตามองเห็นใครบางคนที่นั่งหันหลังให้ มีโรมีโอกำลังยกแก้วกาแฟมาวางลงตรงหน้า ในขณะที่ชายคนนั้นเปิดหนังสือพิมพ์กางออกอย่างไม่ใส่ใจ

หัวใจของเอวาเต้นเร็วระรัว เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกเซ็ททรงมาอย่างดี รอยสักรูปมังกรที่ต้นคออันเป็นเอกลักษณ์ ชุดสูทสีดำพอดีตัวเข้ารูปทำให้ดูสง่างาม แผ่นหลังเหยียดตรงดูองอาจและทระนง เพียงเท่านั้นเอวาก็โถมกายเข้าใส่จากทางด้านหลัง ทำให้คนถูกกอดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหันมาหา

“เป็นอะไรไปคะ”

“ฮึก”

“ร้องไห้ทำไมคะ” ไมเคิลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ จับดึงเด็กน้อยมานั่งตัก หันหน้าเข้าหากัน

“ฮือออ พี่จ๋าไม่รอหนู ฮือออ”

“พี่อยากให้ตัวเล็กนอนพักเยอะๆ ค่ะ ดูสิ ตัวยังรุมๆ อยู่เลย”

“ฮืออออ”

“ไม่ร้องนะคะ” พูดพร้อมปาดน้ำตาให้อีกหน ในตอนนี้เองที่เอวารับรู้ถึงความแตกต่าง เมื่อมือที่ยืนมาสัมผัสมีความสากระคายปะปน ต่างจากความอบอุ่นอย่างเช่นทุกที เอวาก้มหน้าลงมองมือของไมเคิล เพียงแค่ได้เห็น ดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง

“มือพี่จ๋าเป็นอะไร!!” พูดพร้อมกับจับฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างพลิกไปมา เห็นรอยเลือดซึมออกมาจากผิวผ้าจางๆ เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นทันควัน ดวงตากลมโตมองจ้องเขม็งไม่ละสายตา

“......” ไมเคิลไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หากแต่เลื่อนสายตาไปมองโรมีโอแทน ซึ่งผู้ช่วยคนสนิทก็เลือกที่จะทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมสบตา ไมเคิลจึงต้องหันกลับมาสนใจน้องน้อยอีกครั้งเมื่อโดนเขย่ามือเรียกความสนใจ ไมเคิลถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปให้เด็กน้อยได้รู้

“ที่พี่ไม่ได้มาหาตัวเล็กเพราะพักรักษาตัวอยู่ค่ะ” เพียงเท่านั้นริมฝีปากเล็กก็เผยออ้าออกน้อยๆ จนไมเคิลอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วไปแตะริมฝีปากนั้น สอดเข้าไปเบาๆ สัมผัสกับปลายลิ้นเล็ก ในตอนนั้นเองที่เอวาได้สติ อ้าปากงับลงกับนิ้วของไมเคิล ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถอนนิ้วออก

“แล้ว..... มีตรงไหนอีกไหมครับ” เอวาพูดพร้อมกับมองจ้องไปตามเนื้อตัวของไมเคิล คล้ายกับจะสแกนให้เห็นว่ามีตรงไหนที่บาดเจ็บอีกบ้าง ไมเคิลเห็นท่าทีนั้นก็อดที่จะเอ่ยหยอกเย้าไม่ได้

“ถ้าสงสัยพี่ยอมให้ถอดเสื้อตรวจเลยนะ” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างใบหู เอวาหันหน้ามามองในทันที กระโดดลงจากตัก จับข้อมือพี่ชายของตนเอาไว้แน่น

“งั้นไป!” ไมเคิลหัวเราะเสียงนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะรั้งเด็กตัวเล็กให้กลับมานั่งลงตามเดิม

“ไม่มีแล้วค่ะ มีแค่ที่มือ ส่วนที่ว่าได้มาได้ยังไงนั้น.....” ไมเคิลพูดพร้อมกับเหลือบมองโรมีโออีกหนเหมือนหาตัวช่วย แต่ผู้ช่วยคนสนิทก็ไม่ยอมสบสายตาตามเดิม

“มันมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย.....”

“ทำไมพี่จ๋าไม่บอกหนู....” เอวาพูดเสียงเศร้า ท่าทางหงอยเหงาปะปนไปกับความเสียใจ ทำให้คนมองใจสะท้านวูบ รีบตอบกลับไปในทันที

“พี่ไม่อยากให้ตัวเล็กเป็นห่วงค่ะ ตอนนั้น..... พี่ทำร้ายตัวเล็ก.....” ท้ายเสียงของไมเคิลเบาบางจนแทบไม่ได้ยิน ก่อนจะเอ่ยต่ออีกครั้งด้วยเสียงที่หนักแน่นขึ้น

“พี่ทำร้ายตัวเล็ก ทำให้ตัวเล็กต้องนอนพักที่โรงพยาบาล พี่รู้สึกผิดมากๆ ค่ะ พี่กลัวว่าตัวเล็ก.... จะเกลียดพี่......”

“หนูไม่เกลียด!! หนูไม่เกลียดพี่จ๋าเลยนะ! ฮึก! ไม่โกรธด้วย!” เอวาร้องตะโกนเสียงดังพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ไมเคิลจับดึงให้เอวาขยับเข้ามาใกล้ ปาดน้ำตาออกให้อย่างแผ่วเบา

“พี่รู้แล้วค่ะ ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีกนะ” เอวาจับมือของไมเคิลให้หยุดนิ่ง ด้วยกลัวว่าจะเลือดออกที่แผลอีก จึงพยายามสูดน้ำมูกและปาดน้ำตาด้วยตัวเอง จมูกเล็กๆ นั้นแดงก่ำ จนคนมองอดใจไม่ไหวก้มลงจุ๊บที่ปลายจมูกรั้นนั้นอีกหน

“นั่นแหละค่ะ ทำให้พี่ไม่กล้าบอกตัวเล็ก แล้วก็ส่งโรมมาดูแลแทน แต่ไม่คิดว่าจะปล่อยให้หนูสกปรกเล็ดลอดมาได้” เอวากะพริบตาปริบๆ เอียงคอมอง

“บ้านเราไม่มีหนูนะพี่จ๋า”

“หึหึ” ไมเคิลหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อได้ยินถ้อยคำน่ารักนั้น

“เอาเถอะ ยังไงก็ตอบขอบใจเจ้าหนูสกปรกนั่นละนะ” พูดพร้อมกับลูบศีรษะเล็กไปพลาง กดจมูกลงสูดกลิ่นหอมของแชมพูจากกลุ่มผมนุ่มดุจแพรไหม ก่อนจะจับให้นั่งตัก เอ่ยปากด้วยถ้อยคำอ่อนหวาน

“ทานข้าวกับพี่ก่อนนะคะ แล้วค่อยทานยานอนพักนะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ อย่างว่าง่าย ไมเคิลจึงส่งสัญญาณให้คนตั้งโต๊ะ นั่งทานอาหารไปพลางป้อนกันไปพลาง เรียกรอยยิ้มให้เกิดขึ้นได้ไม่ยากเย็น

บรรยากาศเยือกเย็นดุจภูเขาน้ำแข็งที่ปกคลุมมาตลอด 2 เดือนจางหายไป กลายเป็นแสงแดดที่สดใสและอบอุ่นท่ามกลางทุ่งดอกไม้ฤดูร้อนที่บานสะพรั่ง พลอยทำให้เหล่าเมดสาวและบอดี้การ์ดลอบยกยิ้มให้กับเสียงหัวเราะสดใสที่ลอยมาตามลม หลังจากที่ไม่ได้ยินมาหลายวัน.....