บทที่ 33 ลักพาตัว

Ava Part

ตอนนี้เอวากำลังหันซ้ายทีขวาทีพร้อมๆ กับการอ้าปากงับชิ้นเนื้อที่พวกพี่ๆ ผลัดกันป้อน เอวาตกอยู่กลางวงล้อมของชายหนุ่มหน้าตาดีทั้ง 4 คน จนกลายเป็นที่อิจฉาตาร้อนของคนที่เดินผ่าน คนที่เดินเข้าร้าน หรือแม้แต่พนักงานเสิร์ฟ

ในวันนี้เอวาออกมาเที่ยวห้างกับพวกพี่ๆ ทั้ง 4 คนที่พึ่งกลับมาจากภารกิจของตัวเอง โดยที่แต่ละคนมีจุดหมายที่แตกต่างกัน อย่างโอเว่นนั้นตั้งใจไปดูอุปกรณ์ไอทีที่ออกมาใหม่เมื่อเร็วๆ นี้ ออสการ์ต้องการไปทำสปาผิวหลังจากที่กร่ำงานมาหลายสัปดาห์ เบลซนั้นอยากจะไปดูอุปกรณ์ออกกำลังกายเพิ่มเติมและจะไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยอีกนิดหน่อย ส่วนซีนอนตั้งใจมาช็อปปิ้งโดยเฉพาะไม่ว่าจะเสื้อผ้าหน้าผม ซึ่งชายหนุ่มลั่นวาจาไว้แล้วว่าจะซื้อทุกอย่างที่อยากได้ให้คุ้มกับค่าเหนื่อยที่ลงแรงไป

แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าจะทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน เพราะกลัวเด็กตัวเล็กที่สุดในกลุ่มจะปวดท้องเอาจนบอสหยิบปืนมายิงทิ้งรายคน โทษฐานที่ทำให้น้องน้อยต้องเป็นโรคกระเพาะ เพราะทานอาหารไม่ตรงเวลา

ดังนั้นแล้วตอนนี้เอวาจึงถูกห้อมล้อมด้วยชายหนุ่มรูปงามถึง 4 คน ซึ่งแต่ละคนพากันเอาอกเอาใจ อยากกินอะไรก็สั่ง อยากทานอะไรก็ป้อน จนเอวาแทบไม่ต้องทำอะไรเอง และเอวาก็ให้ความร่วมมืออย่างดีด้วยการอ้าปากงับทุกอย่างที่พวกพี่ๆ ส่งมาให้ไม่มีอิดออด เคี้ยวง่ำๆ อย่างน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งทำให้พวกพี่ๆ ต่างยกยิ้มชอบใจ ยิ่งรักยิ่งหลงมากกว่าเดิม

หลังจากจบมื้ออาหาร แต่ละคนก็แยกย้ายไปจัดการธุระของตัวเอง เอวาที่ไม่รู้จะไปกับใครดีมองซ้ายมองขวา มองหน้าพวกพี่ๆ แต่ละคนที่กำลังยืนจ้องมา

“ง่าาา อย่ากดดันหนู!” เอวาร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาตัวเอง ไม่อยากสบตาใครทั้งสิ้น เพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปกับใครดี สุดท้ายแล้วก็เลือกไม่ได้สักคน

“พอเลย! ให้ตัวเล็กมากับพี่นี่!” ซีนอนที่ทนไม่ไหว ขยับเข้าไปกอดรัดตัวของเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน กดให้ศีรษะของเอวาซบลงที่อกของตัวเอง

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นกัน” ซีนอนหันกลับไปมองเพื่อนๆ ของตนอีก 3 คนที่เหลือ พบว่าแต่ละคนทำตาละห้อย มองซีนอนอย่างเคืองๆ

“ทำไมต้องไปกับนายด้วย” ออสการ์ยืนกอดอก เชิดหน้าขึ้น แสดงถึงความไม่ยินยอม

“นั่นสิ” เบลซต่อคำพร้อมกับการมองมานิ่งๆ

“ตัวเล็กไปดูของเล่นกับพี่ไหม” โอเว่นถามในขณะที่มือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นสูง เพื่อให้เอวาเห็นภาพตัวอย่างของเล่นซึ่งเป็นอุปกรณ์ไอทีชนิดหนึ่งที่ล้ำสมัย

“อ่า..... หนู......” คำพูดที่ดูลังเลเหมือนกับกำลังตัดสินใจเลือก ทำให้คนอื่นๆ ต่างพากันลุ้นตัวโก่ง เอวาเงยหน้ามองคนนั้นที คนนี้ที มองซีนอนที ซึ่งอีกฝ่ายทำเพียงการเลิกคิ้วขึ้นมองเท่านั้น

“หนูจะไปกับพี่ซี” สิ้นคำพูดนั้น บุคคลทั้ง 3 ที่กำลังรอคำตอบก็หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด หันมาสั่งกับซีนอนแทน

“ดูแลตัวเล็กดีๆ” เบลซพูดขึ้นก่อนจะเข้ามาลูบศีรษะเล็กแล้วเดินออกไปก่อนใครเพื่อน

“เอาคนติดตามไปด้วยนะตัวเล็ก” โอเว่นพูดพร้อมกับยกมือขึ้นบีบแก้มของเอวาเบาๆ อย่างเอื้อนเอ็นดู แล้วจึงผละไปอีกทาง เมื่อเอวาหันกลับมาอีกครั้งก็พบว่าออสการ์โถมตัวเข้าใส่จนเซถอยหลังไปเล็กน้อย

“งื้ออออ ไม่ไปทำสปากับพี่จริงหรอออออ” เอวาส่ายศีรษะน้อยๆ เชิงปฏิเสธ อีกฝ่ายถูไถใบหน้าของตนลงกับเส้นผมนุ่มลื่นสีดำสนิทอยู่หลายที จนซีนอนหมดความอดทน ดึงเอวาออกจากอ้อมกอดนั้น ยกขาเตะออสการ์ไปอีกที แล้วจึงพาเอวาออกเดิน เอวาหันไปโบกมือหย็อยๆ ให้กับออสการ์ที่กำลังทำท่าไม่สบอารมณ์ แล้วจึงเดินตามแรงดึงจากซีนอนไป

เอวาเดินเที่ยวกับซีนอนอย่างสนุกสนาน เข้าร้านนั้นออกร้านนี่เป็นว่าเล่น แถมไม่ได้ออกมามือเปล่า เข้าร้านเสื้อก็ได้เสื้อ เข้าร้านสร้อยก็ได้สร้อย เข้าร้านเครื่องสำอางก็ได้เครื่องสำอาง ทุกสิ่งที่ตนได้มาเกิดจากซีนอนต้องการซื้อให้ เมื่อลองแล้วเห็นว่าดีก็ซื้อ ลองแล้วเหมาะก็ซื้อ ลองแล้วใช่ก็ซื้อ เรียกได้ว่าใช้เงินมือเติบอย่างสนุกสนาน จนเอวาอดที่จะเอ่ยทักท้วงไม่ได้

“พี่ซี หนูไม่เอาแล้ว” เอวาส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่อซีนอนหยิบเอานาฬิกาข้อมือสีเงินขึ้นมาทาบทับกับผิวขาวเรื่อสุขภาพดีของน้องน้อยพร้อมเปรียบเทียบไปพลาง

“ไม่ต้องห่วงน่า บอสให้เงินมาแล้ว นี่ไง” ซีนอนพูดพร้อมกับชูแบล็คการ์ดขึ้นสูง การ์ดใบนี้มีวงเงินสูงถึงเลข 10 หลัก เรียกได้ว่าเอวาสามารถเที่ยวได้อย่างสนุกสนานไร้ความกังวลใดๆ ขนาดจะซื้อทั้งห้างนี้ก็ยังได้

“พี่จ๋าให้มาหรอ?” เด็กน้อยร้องถามพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ อย่างน่ารักน่าชัง

“ใช่ บอสให้มาก่อนออกจากบะ- ระวัง!!! ”

พลั่ก!!

ปัง!!

ยังไม่ทันที่ซีนอนจะพูดจบประโยคดี อีกฝ่ายก็ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง นัยน์ตาเบิกกว้าง พร้อมกับผลักเอวาให้พ้นทางอย่างรวดเร็ว จนเด็กน้อยเซล้มไปที่ด้านข้าง

“คุณหนูหาที่หลบเร็วครับ!!”

ปัง! ปัง!

“เอวามาหาพี่!!” ซีนอนร้องตะโกนเรียกพร้อมกับยกปืนขึ้นยิงฝั่งตรงข้ามกลับไป เช่นเดียวกับบอดี้การ์ดอีก 5 คนที่ทำหน้าที่ของตนอย่างสุดความสามารถ เสียงหวีดร้องของผู้คนดังสนั่น หลีกลี้หนีตายกันอุตลุดจนดูคล้ายกับฝูงมดแตกรัง

“พี่ซี!” เอวาค่อยๆ คลานออกจากที่ซ่อน ขยับไปหาซีนอนอย่างรวดเร็วและระมัดระวังตัวอย่างที่สุด จนเมื่ออยู่ในระยะเอื้อมถึง ซีนอนก็จับดึงเอวาให้ขยับเข้ามาใกล้ตัว ดันน้องน้อยไว้ที่ด้านหลัง ใช้ตัวเองเป็นโล่ป้องกันสลับกับการยิงสวนกลับไป

“พี่ซี....” เอวาร้องเรียก สองมือจับชายเสื้อของซีนอนเอาไว้แน่น ตัวสั่นอย่างน่าสงสาร

“ตัวเล็กไม่ต้องกลัว” ซีนอนหันมาลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา แล้วหันกลับไปยิงตอบโต้ในทันที หลังจากการปะทะกันอยู่ครู่หนึ่ง ซีนอนประเมินสถานการณ์แล้วพบว่าไม่น่าจะต้านทานไหว เพราะอีกฝ่ายมีคนมากเกินไป ดังนั้นแล้วซีนอนจึงหันไปหาเด็กน้อย จับกุมมือกระชับเอาไว้แน่น

“เอวา เราต้องหนี” ซีนอนหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจังเคร่งเครียด เอวามองสบกับดวงตานั้น พยักหน้ารับฟังอย่างเข้าใจ ดังนั้นแล้วซีนอนจึงออกตัววิ่ง โดยที่จับมือของน้องน้อยให้วิ่งตามมาด้วย

“ไปที่ประตู!!” ซีนอนร้องตะโกนพร้อมกับผลักเอวาให้มุ่งตรงไปก่อน ปลายนิ้วชี้ไปที่ทิศทางหนึ่งซึ่งเป็นบันไดหนีไฟที่แทบจะร้างไร้ผู้คน

“แต่-”

“ไป!!!” ซีนอนร้องตะโกนพร้อมกับหันไปยิงสวนอีกฝ่ายเพื่อเป็นการสกัดเอาไว้ก่อน

ปัง! ปัง! ปัง!

เอวาวิ่งไปที่ประตูนั้นตามคำสั่ง ก่อนที่ร่างเล็กจะเปิดประตูออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามอง เห็นภาพของซีนอนที่กำลังหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ และยิงสวนกับอีกฝ่ายไปพลาง ทำให้เอวาเม้มปากแน่น ผละมือออกจากประตู ร้องตะโกนบอกไป

“พี่ซี! ให้หนูชะ-”

“อยู่นี่เอง” เสียงทุ้มต่ำคมเข้มทำให้เอวาชะงัก เมื่อมองหันกลับไปก็มีบางสิ่งที่เป็นสีดำมะเมื่อมจ่ออยู่ที่หน้าผากของตนเสียแล้ว ทำให้เด็กน้อยตัวแข็งค้างไม่กล้าขยับตัว

กริ๊ก!

“อย่าดื้อน่า.....” อีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้มผุดพรายเต็มดวงหน้า ก่อนที่ชายคนนั้นจะใช้สันปืนตบกระแทกเข้าที่ท้ายทอยของเอวา จนร่างเล็กทรุดตัวลงในอ้อมแขน หมดสติไปในทันที

ที่อีกด้านหนึ่ง.....

“ไม่ติด” เบลซพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อไม่สามารถติดต่อหาใครบางคนได้ ในขณะที่โอเว่นกำลังรัวนิ้วลงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของร้านที่อยู่ใกล้ๆ โดยที่พื้นนั้นมีศพของกลุ่มคนชุดดำนอนล้มตายกลืนพื้น หยาดเลือดแดงฉานอาบย้อมพื้นลายหินอ่อนไปทั่วจนมองไม่เห็นลวดลายเดิม

“แจ้งบอสเดี๋ยวนี้!!” โอเว่นพูดเสียงเครียด เมื่อตรวจหาสัญญาณชีพจรของคนตัวเล็กผู้เป็นแก้วตาดวงใจของบอสใหญ่ที่กำลังเคลื่อนที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ด้วยความรวดเร็วจนผิดปกติ

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr

ติ้ด!

“บอสครับ คุณหนูถูกลักพาตัวครับ”

[.......]

.

.

.

Michael Part

[บอสครับ คุณหนูถูกลักพาตัวครับ]

“.......” เพียงคำไม่กี่คำ แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบกายเย็นเยือก ใบหน้าของชายหนุ่มมืดครึ้มไม่น่ามอง มือที่ถือโทรศัพท์ถูกกำเอาไว้แน่นจนเริ่มส่งเสียงประท้วงถึงความรวดร้าวปริกแตก

เปรี้ยะ!

เสียงหน้าจอโทรศัพท์ที่เกิดรอยแตกลายงาขึ้นไม่อาจทำให้ไมเคิลหยุดมือลงได้ ฝ่ามือที่แข็งแกร่งทรงพลังนั้นยังคงกำแน่น ใบหน้าเคร่งขรึมคลุ้มคลั่งไปด้วยความโกรธมหาศาล ไอสังหารแผ่กระจายโดยรอบจนคล้ายมีความมืดครึ้มลอยวนอยู่รอบตัว ความกดดันแผ่ออกจากร่างจนทำให้ผู้ช่วยคนสนิทขยับตัวอย่างอึดอัด คล้ายกับจะหายใจไม่ออก แม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามที

“ตามหามัน...... ตามล่ามัน..... ลากตัวมันมาให้ฉัน!!!”

เพล้ง!!

สิ้นคำออกคำสั่ง ไมเคิลก็ปาโทรศัพท์ไปชนกับกำแพงจนแตกละเอียด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธคลั่งแค้นตวัดสายตาไปมองผู้ช่วยคนสนิท เอ่ยปากเสียงเย็นจนคนฟังสะท้านวูบกับความกดดันนั้น

“ตรวจสอบชีพจรเอวา หาตำแหน่งของตัวเล็กให้ได้ หาให้เจอ ต้องหาให้เจอ!!!” เพียงแค่ได้ฟัง โรมีโอก็ขมวดคิ้วแน่น

“ตรวจสอบหรือครับ หรือว่า......”

“ไป!!!” ไมเคิลร้องตะโกนลั่นห้องพร้อมกับกวาดเอากองเอกสารบนโต๊ะลงไปกองอยู่บนพื้น เพียงเท่านั้นโรมีโอก็ผละไปจัดการอย่างรวดเร็วเมื่อเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งตามเดิม หยิบเอาโทรศัพท์ออกมากดค้นหาตำแหน่งของน้องน้อย เห็นว่ามันหยุดอยู่กับที่ กระพริบอยู่อย่างนั้น ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดหายไป

“ตัวเล็ก.....” ไมเคิลพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวดใจอย่างที่สุด.........

.

.

.

Ava Part

“อื้ออออ” เอวาครางในลำคอเมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น ลองขยับกายเล็กน้อยก็ทำให้รู้ว่าตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน มือทั้งสองข้างของตนถูกมัดเอาไว้แน่นหนา ที่ดวงตามีผ้าถูกผูกปิดไว้ไม่ให้มองเห็น แถมยังถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้จนไม่สามารถขยับตัวได้

“พี่ซี.....” เอวาส่งเสียงร้องเรียกคนที่ตนคิดว่าน่าจะอยู่ด้วยกันในตอนนี้ แต่สิ่งที่ตอบรับกลับมามีเพียงความเงียบสงัด รอบกายไร้เสียงใดที่บ่งบอกถึงสัญญาณชีวิต

“พี่จ๋า.... โรมจ๋า.... ฮึก ฮึก บาร์คจ๋า.....” ริมฝีปากเล็กนั่งท่องชื่อของคนที่ตนรักและคิดถึงมากที่สุดในยามนี้ ท่องวนซ้ำไปซ้ำมาสลับกับการสะอื้นไห้ ภายในใจดวงน้อยหวาดกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปหาคนที่ตนรัก แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงมีความหวัง เอวาพยายามปลอบใจตนเอง มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลัง ปลายนิ้วลูบลงบนบริเวณที่ถูกฝังชิพเอาไว้แผ่วเบา

“บาร์คจ๋า ฮึก ฮือออ”

ไม่รู้ว่าเวลาไหลผ่านไปมาเท่าไหร่ แต่เอวายังคงเปล่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นท่ามกลางความเงียบ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของเด็กน้อย เพียงแค่ไม่กี่นาทีหรือไม่กี่ชั่วโมง กลับรู้สึกราวชั่วกัปชั่วกัลป์ จนกระทั่งเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นจากทางขวามือ ทำให้เด็กน้อยสะดุ้ง พยายามขดตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

แกร๊ก!

“อ้าว อะไรกันนั่น”

“ฮึก!” เอวาพยายามสะกดกลั้นเสียงร่ำไห้ของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงผู้มาใหม่

“นายทำอะไร” เสียงนั้นเอ่ยถามใครบางคน ซึ่งนั่นทำให้เอวาแปลกใจจนต้องขมวดคิ้ว ด้วยคิดว่าตนเองอยู่ภายในห้องนี้เพียงลำพัง......

“ฉันไม่ได้ทำ” เสียงนั้นตอบกลับมา แต่มันกลับทำให้เอวาตัวชาวาบเมื่อได้ยิน เสียงเมื่อกี้.....

“ฮึก!” หยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอมากกว่าเดิมอย่างไม่อาจควบคุม หยาดน้ำสีใสไหลออกจากดวงตาจนเปียกชุ่มผ้าปิดตานั้นจนชื้นแฉะ

“ไม่ได้ทำแล้วทำไมมันร้องไห้อย่างนั้นล่ะ”

“ถามมันสิ”

“นายนี่มัน.... นายต้องถนอมสินค้าหน่อยสิ เราต้องไปต่อรองกับไอ้บ้านั่นนะ”

“แล้วไง แค่ไม่ตายก็พอนี่” อีกฝ่ายพูดอย่างไม่สนใจ น้ำเสียงเรียบนิ่ง ต่างจากใจของเอวาอย่างที่สุด ตอนนี้หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วสั่นระรัว ความรู้สึกบางอย่างพุ่งจู่โจมในทันที ริมฝีปากเล็กๆ อ้าออก คล้ายกับไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาได้ แม้ว่าจะมีเรื่องที่อยากพูดมากแค่ไหนก็ตาม

“ไปจัดการเร็วๆ เข้า เดี๋ยวพ่อเดี๋ยวผัวมันก็แห่มาหรอก” เสียงใครบางคนถูกผลักออก และเซไปเล็กน้อย ก่อนที่ฝีเท้ามั่นคงหนักแน่นจะก้าวเข้ามาใกล้ วางมือลงบนศีรษะของเอวา ยีเส้นผมนุ่มไปมา

“เจ็บหน่อยนะไอ้หนู.......”

“ฮึก!”

“อ่า ความจริงมันเจ็บมากเลยล่ะ หึหึหึ” อีกฝ่ายหัวเราะเสียงเหี้ยม พร้อมๆ กับฝ่ามือหยาบกร้านที่เอื้อมมาจับข้อมือของคนตัวเล็ก แล้วเริ่มต้นแกะเชือกที่พันรัดตัวให้คลายลง

กริ๊ก!

“อย่าขัดขืน ไม่งั้นไอ้ไมเคิลจะได้ศพของแกไปแทน” ความเย็นชืดที่สัมผัสได้ กดแนบลงบนหน้าผากของคนตัวเล็กที่กำลังสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร ลำตัวสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม

“ฮึก! พี่จ๋า... ฮืออออ” ภายในใจดวงน้อยนี้อยากจะแกะที่ปิดตาออกเหลือเกิน อยากจะเห็นหน้าชัดๆ ว่าคนที่พูดประโยคเหล่านั้นจะเป็นคนที่ตนคิดจริงๆ หรือไม่ ยังไม่ทันทำอะไรไปมากกว่านั้น เอวาก็ถูกจับดึงขึ้นจากพื้น ลากพาตัวไปนอนบนเตียงโดยที่เด็กน้อยพยายามดีดดิ้นสุดกำลัง เมื่อมือสองข้างเป็นอิสระ สิ่งที่ทำให้ทันทีคือการเปิดผ้าปิดตาออกด้วยความรวดเร็ว

“!!!”

“หึ” ทันทีที่ได้เห็นหน้า เอวาก็ชะงักแข็งค้าง ลืมการปัดป้องไปเสียสิ้น หยุดนิ่งยอมให้ชายอีกคนพาตัวเองขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย แต่แตกต่างตรงที่มีที่ล็อกแขนล็อกขาเหมือนหนูทดลองในห้องวิจัย เด็กน้อยเริ่มสะอื้นไห้หนักขึ้น มองคนที่จ่อปืนมาทางตนอย่างไม่มีความลังเล

“ฮึก! ฮือออออ” หยาดน้ำตาไหลอาบดวงหน้าหวานล้ำ ดวงตาแดงก่ำและปูดบวม แต่นั่นกลับไม่สามารถเรียกความสงสารใดๆ ได้เลยแม้แต่น้อย

“อ๊ะ!!” เอวาร้องเสียงดัง สะดุ้งสุดตัว เมื่อข้อมือข้างหนึ่งถูกรีดเป็นแนวยาว ลึกลงไปประมาณหนึ่ง ผ่านชั้นเนื้อและไขมันลงไป ก่อนที่คีมคีบปลายแหลมจะถูกยื่นไปใกล้ๆ เจาะลงที่ผิวเนื้อแล้วเริ่มคว้านไปมา

“อ้ากกกกกกก” เอวาร้องออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกับดีดดิ้นไปพลาง ความเจ็บปวดร้าวรานพุ่งตรงเข้ามาอย่างหนักหน่วงเกินต้านทาน แต่ไม่สามารถหลีกหนีได้แต่อย่างใด ดวงตากลมโตมองตรงไปที่ใครบางคนซึ่งยืนกอดอกพิงกำแพงด้วยแววตาตัดเพ้อ ความผิดหวังและเสียใจ หลากหลายความรู้สึกที่ปะปนกันไปจนไม่อาจแยกออกว่าสิ่งใดมีมากกว่ากัน

“ได้แล้ว” อีกคนพูดพร้อมกับชูบางสิ่งขึ้นสูง มันคือชิพที่อยู่ในห่อพลาสติกเล็กๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะวางมันลงในถาด แล้วใช้มีดจิ้มมันซ้ำๆ จนไม่อาจใช้งานได้อีกเป็นการตัดสัญญาณ

“ได้แล้วก็เร่งมือเข้า ก่อนที่จะเป็นเราที่ตายที่นี่” คนที่ข้างกำแพงพูดขึ้น พร้อมกับขยับเดินเข้ามาใกล้ หยิบยาขวดเล็กและเข็มฉีดยาขึ้นมาถือไว้ในมือ

“มะ ไม่ ฮึก! ไม่” เด็กตัวเล็กส่ายศีรษะไปมาอย่างรุนแรง แต่ไม่อาจต้านทานได้ สุดท้ายแล้วเข็มอันเล็กนั้นก็ทิ่มแทงเข้าสู่ผิวเนื้อ พร้อมกับตัวยาที่ถูกดันเข้ามาจนปวดจี๊ด เพียงไม่นานหลังจากนั้น เด็กน้อยก็นอนตาปรือปรอยทั้งที่ยังคงมีน้ำตาอาบหน้า ก่อนที่สติสุดท้ายจะหลุดลอยหายไปพร้อมกับความหวังที่ไม่มีทางเป็นจริง……

.

.

.

Michael Part

ตอนนี้ไมเคิลกลับมาตั้งหลักที่บ้านหลังจากที่เอ่ยปากสั่งการออกไป โรมีโอทำหน้าที่ในการวางแผนและประสานงานกับทุกฝ่ายอยู่ที่ห้องบัญชาการใต้ดิน ส่วนตัวเองนั้นผละออกมาจัดการอาวุธของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแม้ว่าภายในใจจะร้อนรุ่มจนแทบจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้

ชายหนุ่มนั่งเช็ดมีดคู่กายของตัวเองด้วยความเนิบช้า ไม่ลืมที่จะลับคมไปพลาง ไล้ปลายนิ้วมือไปตามคมมีดนั้นจนมันบาดเข้าผิวเนื้อ เรียกให้หยาดเลือดไหลอาบใบมีดอย่างเชื่องช้า

“กลับมาหาพี่นะคะ...... ไม่ว่าจะยังไง.... ก็ต้องกลับมา.....” ไมเคิลพูดขณะที่ใช้ผ้าเช็ดรอยเลือดออกจากใบมีด ตอนนี้เขาแค่รอเวลา รอตำแหน่งที่แน่นอนของน้องน้อย ทันทีที่ได้มา เขาจะออกไปจัดการมันด้วยตัวเอง ไมเคิลคิดขณะที่ปรายสายตามองอาวุธที่วางเรียงอยู่ตรงหน้า เซ็ทมีดคู่ 3 เซ็ท ทั้งสั้นและยาว รวมถึงมีดอาบยาพิษที่ได้รับมาเป็นของขวัญวันเกิด นอกจากนี้ยังมีปืนอีก 6 กระบอก ซึ่งถูกเก็บไว้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย ที่เขาทำได้ตอนนี้ เพียงแค่รอ......

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น พร้อมๆ กับไมเคิลที่เอ่ยปากอนุญาต คนที่เข้ามานั้นคือเมดสาวที่เข้ามาแจ้งข่าวให้ไมเคิลได้รับทราบ

“คุณบารอนมาขอพบค่ะ” ไมเคิลเหลือบสายตามอง เหน็บอาวุธไว้ตามร่างกาย แล้วจึงลุกขึ้นยืนช้าๆ เดินลงบันไดมุ่งตรงไปที่ด้านหน้าของคฤหาสน์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะคำสั่งที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ ว่าไม่ให้ชายหนุ่มเหยียบย่างเข้ามาในบ้านนี้ได้อีก ดังนั้นภาพที่เห็นจึงไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่นัก เมื่อคนของทั้งสองฝ่ายต่างหันปืนเข้ากันและกัน

“เอวาอยู่ที่ไหน! ตัวเล็กอยู่ที่ไหน!!” บารอนพูดด้วยสีหน้าดุดัน ในช่วงนี้ตนและเอวาไม่ค่อยได้เจอกันมากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไร้หนทางในการพูดคุย เมื่อตอนนี้เทคโนโลยีก้าวล้ำ สามารถวีดีโอคอลคุยกันได้ตลอดเวลา หรือถ้าล้ำขึ้นอีกหน่อยก็เป็นเป็นคุยแบบโฮโลแกรม

ดังนั้นในช่วงที่เอวาไม่สามารถออกจากบ้านได้ตามคำสั่งของไมเคิล บารอนก็กำลังสร้างฐานอำนาจและแผ่ขยายธุรกิจ เพื่อให้มีความสามารถเทียบเท่ากับไมเคิล แล้วจึงจะเข้าไปขอพบองค์ราชินีเพื่อขอเป็นสุนัขรับใช้เช่นเดียวกันกับไมเคิล ตั้งใจจะยกฐานะตัวเองให้สูงขึ้น ให้เป็นที่น่าเชื่อถือ ให้ไมเคิลได้มั่นใจว่าตนสามารถดูแลคนตัวเล็กได้จริงๆ หรือถ้าไม่ได้ ก็อาจจะร้องขอให้องค์ราชินียื่นมือเข้าช่วย และในช่วงที่ไม่ได้พบกันนี้เอง เอวาและบารอนใช้เวลาก่อนเข้านอนในการพูดคุย ให้กำลังใจกันและกัน

“ฉันหาสัญญาณชีพของเอวาไม่เจอ นายเอาเขาไปไว้ที่ไหนไมค์!!” เพียงแค่ได้ยิน คิ้วคู่คมก็ขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนที่โรมีโอจะวิ่งออกมาจากบ้าน ร้องบอกกับเจ้านายของตนอย่างร้อนรน

“บอสครับ! พบแล้วครับ!!” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็เลิกสนใจบารอน ออกคำสั่งในทันที

“เตรียมรถ!!” โรมีโอกระโดดขึ้นรถประจำตำแหน่งคนขับ ทุกคนพากันมุ่งตรงออกจากบ้านพร้อมกับบอดี้การ์ดจำนวนมากที่ติดตามมาด้วยและระดับ S อีกหลายคนที่ถูกเรียกตัวกลับมาเป็นการด่วน ยกเว้นโอเว่นคนเดียวที่ต้องประจำการอยู่ในศูนย์บัญชาการ รัวนิ้วมือบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ กำหนดเส้นทางและจุดหมายปลายทางให้กับไมเคิลและโรมีโอ พร้อมกับเคลียร์เส้นทางให้อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้แล้ว......

“ใครให้นายขึ้นมา.....” ไมเคิลถามเสียงเย็นปรายตามองบารอนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของตน อาศัยช่วงรีบร้อนกระโดดขึ้นรถมาด้วยกัน และออกคำสั่งให้คนของตนทำงานร่วมกันกับคนของไมเคิล คอยซับพอร์ตทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ และสั่งให้กำลังพลของตนติดตามมาด้วยจำนวนมาก

“ไม่มี แต่ฉันจะไปด้วย” บารอนตอบขณะที่ยังคงรัวนิ้วมือลงบนโทรศัพท์มือถือออกคำสั่งไปพลาง

“ลงไป”

แกร๊ก!

ปืนที่เหน็บอยู่ข้างตัวถูกยกขึ้นจ่อไปทางบารอน ทำให้ชายหนุ่มเหลือบสายตาขึ้นมอง หันมาจ้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ก่อนจะพูดสิ่งที่ตนคิดออกไป

“นายรักเอวายังไง ฉันก็รักอย่างนั้น หากนายไม่ช่วย ฉันจะหาทางของฉันเอง”

แกร๊ก!

คราวนี้เป็นบารอนบ้างที่ยกปืนขึ้นเล็ง หากแต่ทิศทางนั้นไม่ได้พุ่งตรงมาที่ไมเคิล มันกลับมุ่งตรงไปที่ศีรษะของโรมีโอที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ

“พอสักที!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

“ถ้าพวกคุณคุยกันดีๆ ไม่ได้ก็ลงไปทั้งคู่!!” โรมีโอพูดพร้อมกับปลดสายเข็มขัดนิรภัย เอี้ยวตัวหันหน้ามาหา ยกปืนขึ้นจ่อไปที่บารอนและไมเคิลทั้งสองทางด้วยความรวดเร็ว ที่ด้านหลังนั้นรถยนต์เกือบร้อยคันตามาหยุดอยู่ใกล้ๆ เมื่อผู้นำทางกลับจอดรถหยุดอยู่ที่กลางถนน

ไมเคิลเหลือบตามองโรมีโอ เห็นใบหน้าที่จริงจังเคร่งเครียดไม่มีแววล้อเล่นใดๆ แม้แต่น้อย หลังจากที่รถตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ ในที่สุดไมเคิลก็ยอมลดปืนลง บารอนเองจึงลดลงตาม และคนสุดท้ายก็คือโรมีโอ

“ถ้าพวกคุณตีกันอีกผมจะโยนพวกคุณทิ้งจริงๆ นะครับ” พูดจบก็กระชากตัวออกอย่างรวดเร็ว เพราะการทะเลาะกันเป็นเด็กนี้ ทำให้เสียเวลาไปเกือบ 5 นาที และเป็น 5 นาทีที่สามารถชี้เป็นชี้ตายกับชีวิตของน้องน้อยได้เลย พวกเขาไม่รู้ว่าหากช้าไปเพียงเสี้ยววิ จะสามารถช่วยชีวิตเอวาไว้ได้หรือไม่.......