บทที่ 39 ถึงเวลาต้องสิ้นสุด

Romeo Part

โรมีโอปรือตาขึ้นช้าๆ หลังจากผ่านศึกหนักบนเตียงใหญ่ สิ่งที่เห็นไม่ใช่คนที่นอนรวมเตียง แต่เป็นความว่างเปล่าที่เย็นชืด ชายหนุ่มผุดตัวลุกนั่งช้าๆ ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของความรุนแรง ตามเนื้อตัวแขนขาเป็นรอยม่วงช้ำ ผสมปนเปไปกับคราบรักที่พ่นรดร่างกายจนเหนียวเหนอะหนะ

โรมีโอหันมองไปรอบกายเพื่อหาใครบางคน เมื่อไม่พบจึงฝืนลากขา พาร่างที่สั่นสะท้านทุกครั้งยามก้าวเดิน ไปจนถึงห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องโพธิ์แดง

ประตูถูกเปิดออกช้าๆ ทำให้เห็นว่ามีใครบางคนกำลังนั่งแช่น้ำอยู่ ไมเคิลตวัดสายตาหันมามองด้วยความเฉยชา ไม่แม้แต่จะเข้ามาช่วยพยุงแม้จะเห็นว่าโรมีโอซวนเซจะล้มลงจนต้องจับกำแพงไว้เพื่อพยุงตัวก็ตามที

โรมีโอเค้นยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะฝืนพาร่างไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว เปิดให้สายน้ำอุ่นร้อนรินรดกาย ความแสบสันแล่นพล่านไปทั่วกายจนชายหนุ่มต้องขบฟันเอาไว้แน่น ปล่อยให้ร่างกายเริ่มคุ้นชิน สายธารอุ่นขับไล่ความเมื่อยล้าตามเนื้อตัวและคราบคาวขุ่นออกไปจนหมดสิ้น ชายหนุ่มอาบน้ำอย่างเชื่องช้า แม้ว่าจะมีไมเคิลอยู่ในห้องน้ำด้วยก็ตามที

จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จสิ้น โรมีโอก็ปรายตามองชายที่มีรอยสักรูปมังกรคำรามภายในอ่างน้ำ ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเนิบช้าไร้ความรู้สึก

“ขึ้นจากอ่างแล้วไปแต่งตัว”

ซ่า!

เพียงสิ้นคำ ไมเคิลก็ลุกขึ้นจากอ่างในทันที ไม่แม้แต่จะหาผ้ามาคลุมกาย เดินออกไปจากห้อง จนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องแล้วนิ่งเฉยอยู่เช่นนั้นโดยไม่ปริปากพูดอะไร

“.....” โรมีโอกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปที่กองเสื้อผ้า หยิบเอากางเกงที่ไมเคิลสวมใส่เมื่อวานมาถือไว้ ควานมือไปมาเล็กน้อยก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ แล้วจึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของไมเคิล แทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างบานประตู หันไปไขกุญแจเสียเอง

เมื่อไขแล้วก็ไม่ได้รีบร้อนเปิดออกในทันที หากแต่พลิกกายกลับมาหา ใช้มือข้างหนึ่งเชิดปลายคางของไมเคิลขึ้นสูง เอ่ยปากด้วยเสียงแหบพร่ายั่วยวน

“ชุดของคุณ.... อยู่ที่ห้องผม....”

“......” ว่าจบก็กระตุกยิ้มมุมปาก คาดหวังว่าจะได้เห็นไมเคิลแสดงสีหน้าขัดใจออกมา แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงใบหน้าเรียบเฉย ปรายสายตามองด้วยความเย็นชา สะบัดใบหน้าให้หลุดออกจากการจับกุม หันไปปลดล็อกประตู แล้วเบี่ยงตัวเดินออกไป ทิ้งให้โรมีโอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สนใจ

โรมีโอชะงักไปตั้งแต่เห็นสายตานั้น ภายในแววตาไม่หลงเหลือสิ่งใดอีก ความรู้สึกที่มอบให้มีเพียงความเฉยชา มองกันราวกับเป็นคนแปลกหน้า เหมือนเป็นสิ่งไร้ค่าที่ไม่จำเป็นต้องสนใจ ในดวงตานั้นไม่เหลืออะไรอยู่เลย.......

“ฮึ.... ฮึๆ .... ฮะๆ .....” โรมีโอยืนหัวเราะอยู่กับที่ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง หลังพิงประตูอย่างอ่อนล้า เสียงหัวเราะยังคงเปล่งออกมาให้ได้ยิน พร้อมกับหยดน้ำตาที่พรั่งพรู

โรมีโอนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูร้องเรียกให้ออกไปทานอาหารเช้า จึงได้ฝืนกลืนก้อนสะอื้นและตอบรับกลับไป

ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นยืนอย่างอ่อนล้า ยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำออกจากใบหน้า เก็บคืนใบหน้าที่เศร้าเสียใจ แล้วดึงเอาหน้ากากเย็นชามาสวมใส่ เปิดประตูออกไปจากห้อง มุ่งตรงเข้าห้องอัศวินที่อยู่ด้านข้าง นำเสื้อผ้ามาสวมใส่ และสุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองจ้องคนในกระจกไม่วางตา

“นายทำถูกแล้วโรม..... นายทำดีแล้ว.....” พูดจบก็หยิบเอาครีมรองพื้นมาแต่งแต้มรอบดวงตาที่แดงช้ำ ปกปิดร่องรอยความเศร้าเสียใจและรอยช้ำบนเนื้อตัวโดยเฉพาะใบหน้าและลำคอ แล้วจึงก้าวเท้าออกจากห้อง มุ่งตรงไปที่ห้องรับประทานอาหาร

โรมีโอไม่ได้ยึดเอาห้องคิงเป็นของตัวเอง แต่ยกให้เป็นห้องของไมเคิลเช่นเดิม และตัวเองก็อยู่ที่ห้องอัศวินอย่างเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ยกเว้นความรู้สึกของคน......

โรมีโอลอบยกยิ้มขืน เมื่อเดินมาที่ห้องอาหารแล้วพบว่าไมเคิลกำลังนั่งรออยู่ ดวงตานั้นเหลือมองเพียงชั่วครู่ แล้วเลื่อนกลับไปมองทิศทางเดิม ราวกับไม่อยากเห็นหน้ากัน มองกันเป็นอากาศธาตุไร้ตัวตน โรมีโอขยับเดินเข้าไปใกล้ ทรุดตัวนั่งลงที่ตำแหน่งหัวโต๊ะ

“ทานเสร็จแล้วก็ไปเตรียมรถให้ผมด้วยนะครับ” สิ้นคำ แทนที่ไมเคิลจะยกช้อนขึ้นทานอาหาร กลับผุดตัวขึ้นจากเก้าอี้ มุ่งตรงออกไปจากห้องรับประทานอาหารในทันที ทำให้โรมีโอหมดอารมณ์ที่จะทานอาหารด้วยเช่นกัน ช้อนที่ถูกยกขึ้นยังไม่ทันได้นำเข้าปากก็พลันลดลงช้าๆ ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

“อ่อ... คุณโรมคะ จะให้ทำอาหารง่ายๆ ติดรถไปไหมคะ” คำถามนั้นมาจากหัวหน้าแม่บ้านประจำตระกูล โรมีโอเหลือบมองแผ่นหลังของคนที่เดินไวๆ ออกไป อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็คงต้องดัดนิสัยกันบ้าง ดังนั้นแล้วจึงส่ายหน้าช้าๆ เอ่ยปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรครับ เก็บโต๊ะเลย” พูดจบชายหนุ่มก็ผุดตัวลุกขึ้นยืน เดินก้าวเท้าออกไปจากห้อง เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็ได้เห็นรถสีดำคันหรูที่มีใครบางคนนั่งประจำอยู่ในตำแหน่งสารถีอย่างรู้งาน

โรมีโอไม่มีอิดออด ก้าวเท้าขึ้นไปนั่งที่ด้านหลัง นั่งไขว่ห้างขณะที่มือก็เปิดแม็คบุ๊คไปพลาง

“ไปบริษัท” เพียงเท่านั้นรถก็กระชากตัวออกด้วยความรวดเร็ว ขับปาดซ้ายปาดขวาจนบอดี้การ์ดแทบตามไม่ทัน หากแต่โรมีโอนั้นยังคงนั่งนิ่งได้อยู่ จนกระทั่งรถคันหรูหยุดลงที่หน้าบริษัท โรมีโอก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ ไมเคิลเหลือบตามองผ่านกระจกมองหลัง ในขณะที่โรมีโอนั้นก็เงยหน้ามองตอบกลับไปเช่นกัน ทั้งสองคนต่างมองจ้องหน้าอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ในท้ายที่สุดแล้ว โรมีโอก็พูดออกมาหนึ่งคำ ทำให้ไมเคิลนั้นชะงัก

“ประตู.....” พูดจบก็ปรายสายตามอง ทำให้เห็นว่าที่ด้านนอกนั้น มีบอดี้การ์ดยืนตั้งแถว คอยอำนวยความสะดวกและดูแลเรื่องความปลอดภัยเอาไว้ให้อย่างแน่นหนา

ไมเคิลกำพวงมาลัยเอาไว้แน่น ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ปริปากพูดอะไร เดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูให้อย่างกล้ำกลืน

โรมีโอก้าวเท้าลงมาจากรถด้วยท่าทีองอาจ จัดสูทให้ตัวเองเล็กน้อย แล้วจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในบริษัทอย่างมั่นคง โดยที่มีไมเคิลเดินตามมาติดๆ จนกระทั่งมาหยุดลงที่หน้าห้องของผู้บริหาร โรมีโอก็เริ่มทำงานในทันที

ชายหนุ่มเอ่ยปากสั่งงานกับไมเคิลหลายอย่าง ในตอนนี้ บทบาทหน้าที่ของทั้งสองคนสลับกันเสียแล้ว จากผู้ช่วยคนสนิท ทำงานเป็นมือเป็นเท้าให้กับบอสใหญ่มาหลายปี มาบัดนี้กลับนั่งกระดิกนิ้ว ใช้นิ้วชี้ในการสั่งงาน ใช้สายตาในการกดดัน หากทำไม่ได้ก็ไล่ให้ไสหัวไป

ทำให้ไมเคิลต้องจำใจกล้ำกลืนความเจ็บแค้นแทบกระอักเลือดของตนลงไป ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายโดยไม่ปริปากบ่น

แต่ถึงกระนั้น งานแต่ละอย่างที่โรมีโอเอ่ยปากสั่งการมา ก็ดูเหมือนว่าไมเคิลจะได้เรียนรู้อะไรได้มากขึ้น จากเดิมที่สนใจเพียงตัวเลข และผลรวมสุทธิ เพราะมีโรมีโอคอยตรวจสอบก่อนนำเข้ามาส่ง ตนจึงไว้ใจและลงนามไปง่ายๆ มาบัดนี้ต้องมานั่งคิดคำนวณละตรวจสอบแทน ก่อนจะส่งให้กับโรมีโออนุมัติเอกสารเสียอย่างนั้น

ไมเคิลหันมองนาฬิกาบอกเวลาอยู่บ่อยครั้งจนโรมีโอต้องเอ่ยปากต่อว่า ทำให้ไมเคิลเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ นั่นก็เพราะใจของเขาไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน อยากจะพบหน้าน้องน้อยใจจะขาด หากแต่ดันถูกผูกติดอยู่กับโรมีโอไม่ห่างกาย

โรมีโอและไมเคิลทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น เมื่องานในวันนี้หมดลงแล้วโรมีโอก็เอนหลังพิงกับเก้าอี้ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หลับตาลงนั่งนิ่งๆ ลมหายใจเข้าออกในจังหวะสม่ำเสมอ เอ่ยปากโดยไม่ลืมตาขึ้นมอง

“ไมค์ มานวดไหล่ให้ผม” ไมเคิลยืนจ้องมองนิ่งๆ ดวงตานั้นเขม็งจ้องมอง กัดฟันแน่น จนสุดท้ายเมื่อไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เปลือกตาสีมุกก็ลืมขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสดใสเป็นประกายกำลังมองจ้องกลับมาอย่างดุดัน

“อย่าให้ผมต้องเอ่ยซ้ำไมค์.... มานวดไหล่ให้ผม” ดังนั้นแล้วเมื่อไมเคิลไม่สามารถทำอะไรได้ จึงจำใจเดินเข้าไปใกล้ แล้วเริ่มต้นบีบนวดบ่ากว้างแต่บอบบางของอดีตผู้ช่วย แม้ว่าไมเคิลจะแกล้งนวดแรงๆ ลงน้ำหนักมือค่อนข้างมาก แต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของคนเป็นเจ้านายแม้แต่น้อย ด้วยความสงสัย จึงชะโงกไปมองดู ทำให้ได้รู้ว่าโรมีโอเองก็เจ็บ ไม่ใช่ไม่เจ็บ

ใบหน้าที่เคยมองกันอย่างเย่อหยิ่งมาบัดนี้หัวคิ้วกลับขมวดหมุน หลับตาแน่น ขบฟันเอาไว้จนขึ้นสันกรามบางเบา เหงื่อเริ่มผุดพรายบนใบหน้า แต่กลับไม่ยอมปริปากบ่นเลยสักคำ เมื่อเห็นดังนั้น ไมเคิลจึงค่อยๆ เบาแรงของตัวเองลง จนกลายเป็นน้ำหนักมือที่พอดี ทำให้เห็นใบหน้านั้นผ่อนคลายมากขึ้น

“เลิกแกล้งแล้วรึไง” คำถามนั้นทำให้ไมเคิลชะงักมือไปชั่วครู่ แต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ นวดต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่คิดหาคำแก้ตัวให้ตัวเอง ไม่คิดเอ่ยถ้อยคำใดออกไปนอกจากเรื่องงาน

“พอ” โรมีโอพูดพร้อมกับบิดคอไปมา เสียงกระดูกลั่นกร๊อบดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ ก่อนที่โรมีโอจะส่งบางสิ่งบางอย่างให้

“ทำผมให้ฉัน” พูดจบก็หันไปนั่งนิ่งดังเดิม

ไมเคิลก้มลงมองหวีและหนังยางหลากหลายเส้นในมือ ก่อนจะเริ่มรวบผมของโรมีโออย่างช้าๆ จับแบ่งผมออกเป็นช่อ แล้วจึงถักเป็นเปียเส้นเล็ก ก่อนจะใช้กิ๊ฟดำหนีบกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มมือ จนกลายเป็นเปียผมช่อดอกกุหลาบราว 5 ดอกประดับอยู่บนศีรษะ เส้นผมที่เหลือถูกปล่อยให้เหยียดตรง ระไปกับแผ่นหลัง

โรมีโอมองภาพสะท้อนจากกระจกหน้าต่างภายในห้องทำงาน รอยยิ้มอ่อนบางปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก เมื่อพบว่ายามนี้ คนที่เป็นอดีตบอสใหญ่กำลังมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับการทำผม จนอดคิดไม่ได้ว่าอดีตบอสใหญ่นึกเสียดายมันบ้างหรือไม่ ที่น้องน้อยตัดผมตัวเองทิ้งไปจากเหตุการณ์ของบารอน และตอนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยาวได้เท่าเดิม คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก.....

“ขอบใจ” โรมีโอเอ่ยปากบอกกับไมเคิลหลังจากที่ชายหนุ่มขยับตัวก้าวเท้าถอยหลังเพื่อชื่นชมผลงานตัวเอง โรมีโอก็เอ่ยปากสั่งให้เตรียมอีกครั้ง และครั้งนี้จุดหมายปลายทางคือร้านอาหารขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง โรมีโอเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะที่ได้จองเอาไว้ ไมเคิลกำลังจะขยับนั่งลงบ้าง โรมีโอก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ใครให้คุณนั่ง?”

“......”

“นั่นมีไว้สำหรับลูกค้า” โรมีโอพูดพร้อมปรายตามองไปที่มุมหนึ่งของห้องรับประทานอาหารแบบส่วนตัว เป็นการบ่งบอกให้รู้ว่าไมเคิลจะอยู่เฝ้าระวังที่จุดนั้นห้ามขยับไปไหน เพียงไม่นาน ลูกค้าที่ได้ทำการนัดหมายไว้ก็มาถึง ซึ่งอีกฝ่ายก็มีคนคุ้มกันติดตามมาเช่นกัน และทำหน้าที่เดียวกันกับไมเคิลคือเฝ้าระวังให้เจ้านายของตัวเอง

จนกระทั่งทั้งสองฝั่งสลับกันลงนามในเอกสาร ผุดตัวลุกขึ้นยืน จับมือซึ่งกันและกัน แสดงถึงความร่วมมือทางธุรกิจ แล้วจึงออกจากห้องไป เหลือทิ้งไว้เพียงโรมีโอที่ยกยิ้มฉาบบนดวงหน้า กับเลขาผู้เงียบนิ่ง คล้อยหลังลูกค้าไป โรมีโอก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน เอ่ยปากออกคำสั่งอีกหน

“มานั่ง” พูดบอกพร้อมเปิดเมนูไปพลาง เริ่มสั่งอาหารหลากหลายอย่าง โดยที่มีไมเคิลนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม เมื่อนั่งลงแล้วก็ยื่นเมนูส่งให้ เอ่ยปากสั่งด้วยเสียงทรงอำนาจ

“สั่งอาหารให้ผม” ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้น มองดูเมนูอาหารในมือ แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ภายในความเงียบงัน

“......” เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไมเคิลก็ยังคงนั่งจดๆ จ้องๆ มองเมนูนั้นโดยไม่เอ่ยปากอะไรออกไป โรมีโอยกยิ้ม พร้อมกับแย่งเมนูมาถือไว้เอง

“ไม่รู้สินะ ไม่เป็นไร” โรมีโอดึงเมนูกลับมา แล้วสั่งอาหารมาแค่หนึ่งอย่าง แตกต่างจากครั้งก่อนหน้าที่สั่งไปหลายรายการ

ไมเคิลไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรให้กับโรมีโอ.....

เขาเองก็พึ่งจะรู้ตัว ว่าเขาไม่ทราบเลยแม้แต่น้อยว่าโรมีโอชอบหรือไม่ชอบอะไร ทำงานด้วยกันมาหลายปี จากผู้ช่วยกลายมาเป็นเพื่อนสนิทจนบัดนี้กลายมาเป็นเจ้านาย มีชายหนุ่มคอยเป็นมือเท้าทำงานให้ แต่เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรของโรมีโอเลยสักอย่าง แต่หากเป็นเรื่องของน้องน้อย เขามั่นใจมากว่าตัวเองจะได้คะแนนเต็ม เผลอๆ จะได้มากกว่าคะแนนเต็มเสียด้วยซ้ำ

ในขณะที่นั่งคิดอยู่นั้น อาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟลงตรงหน้า ทำให้ไมเคิลรู้ว่าโรมีโอสั่งอาหารที่เขาชอบมาให้หลายอย่าง ในขณะที่ตรงหน้าของโรมีโอ มีเพียงถ้วยไข่ตุ๋นหมูสับง่ายๆ วางตั้งอยู่ ทำให้ไมเคิลขมวดคิ้วมอง หากแต่โรมีโอกลับไม่สนใจ นั่งทานอาหารของตนไปเงียบๆ และปล่อยให้ไมเคิลได้ทานอาหารของตัวเอง หลังจากที่ไม่ได้ทานทั้งอาหารเช้าและอาหารกลางวัน มารวบเอาเบ็ดเสร็จในมื้อเย็นนี้เอง

โรมีโอที่กำลังละเลียดทานไข่ตุ๋นของตัวเองก็มีอันต้องชะงัก เมื่อไมเคิลวางเนื้อปลากะพงนึ่งมะนาวลงในจานข้าว ทำให้โรมีโอต้องเงยหน้าขึ้นมอง เอ่ยปากเสียงเนิบช้า

“ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม แต่ไม่ต้องแสดงออกชัดขนาดนี้ก็ได้” พูดจบก็เขี่ยเนื้อปลาออกไปที่ด้านข้าง แล้วเริ่มทานไข่ตุ๋นของตนเองต่อเงียบๆ ต่างจากไมเคิลที่ชะงักนิ่ง มือไม้พลอยหยุดขยับไปด้วย

“ฉัน......” โรมีโอเลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นมอง ยกยิ้มบางเบา

“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ...... คุณเคยสนใจคนอื่นนอกจากเอวาหรือไง” จบถ้อยคำนั้นระหว่างมื้ออาหารก็ไม่มีถ้อยคำใดอีก ต่างคนต่างทานอาหารของตนเองเงียบๆ ไมเคิลไม่พยายามตักอะไรให้โรมีโออีก ต่างจากโรมีโอที่ตักอาหารอย่างอื่นใส่จานให้ชายหนุ่มเป็นการตอบแทน

หลังจากจบมื้ออาหาร โรมีโอก็มีคำสั่งให้มุ่งตรงกลับบ้าน โดยไม่แวะไปหาน้องน้อยแต่อย่างใด ทำให้ไมเคิลขัดอกขัดใจ ใบหน้าดุดันขึ้นตามลำดับ จนใครก็เข้าหน้าไม่ติด ยกเว้นเพียงแต่โรมีโอที่เคยรองรับอารมณ์อดีตเจ้านายมาในทุกรูปแบบ มาตอนนี้ก็ยังนับว่าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่นัก

หลังจากกลับมาถึงบ้าน โรมีโอก็ปล่อยให้ไมเคิลไปพักผ่อน โดยให้นอนในห้องโพธิ์แดงที่ถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อยดี ส่วนตัวเองนั้นแยกออกไปนั่งทำงานต่อ โทรศัพท์หาบารอน และขอดูน้องน้อยที่กำลังหลับใหล ผ่านวิดีโอคอลด้วยรอยยิ้มบางเบา โรมีโอใช้เวลาพูดคุยฝากฝังน้องน้อยไว้กับบารอนอีกครู่หนึ่ง แล้วจึงกดวางสายลง เอ่ยปากพึมพำแผ่วเบา

“รอพี่นะคะตัวเล็ก.....”

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป......

โรมีโอและไมเคิลก็ยังคงเป็นเช่นเดิม หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ทำให้โรมีโอจับสังเกตอะไรได้บางอย่าง อดีตบอสใหญ่ของตนมีท่าทีเหินห่างมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ในเรื่องของหน้าที่การงานที่ต้องทำแทนโรมีโอกลับดีขึ้นมาก

สาเหตุของความเหินห่างนั้นก็คือการที่โรมีโอเข้าไปในห้องโพธิ์แดงทุกๆ ค่ำคืน มีอะไรกันอย่างเร่าร้อน แม้ว่าไมเคิลจะไม่ยินยอมก็ตามที ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงต้องสรรหาวิธีต่างๆ มาช่วยปลุกเร้าอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นการแต่งกายยั่วยวน การใช้กลิ่นหอมของอโรม่า หรือแม้แต่การเปิดคลิปเร้าอารมณ์

ในคราแรกนั้นมักจะเป็นโรมีโอที่ขยับควบขี่ จนไมเคิลทนไม่ไหวต้องพลิกตัวให้ชายหนุ่มลงมาอยู่ที่ด้านล่าง แล้วกระแทกกระทั้นเข้าหาอย่างรุนแรงจนโรมีโอหวีดเสียงร้องครางดังลั่น

และดูเหมือนว่าเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ย่ำแย่ลงทุกที แต่กระนั้นโรมีโอก็ไม่สนใจ ในยามกลางวัน ไมเคิลคือผู้ช่วยคนสนิท ในยามกลางคืนคือชายอุ่นเตียงให้เร่าร้อน ตอบสนองตัณหาของตนเองไม่ต่างจากนายบำเรอ.....

“ออกไป....” ไมเคิลพูดขณะที่นั่งพิงกาย ชันขาขึ้นขึ้นข้างหนึ่ง ส่วนโรมีโอนั้นนอนคว่ำหน้า ในวงแขนกอดหมอนนุ่มใบโตเอาไว้แน่น

“ไม่....” สิ้นคำ ไมเคิลก็ตวัดสายตาดุดันมองจ้อง เอ่ยถามอย่างสุดทน

“ต้องการอะไร...... ต้องการอะไรจากฉัน.......”

“ต้องการอะไรจากคุณงั้นหรอ......” โรมีโอพูดพร้อมกับยันกายขึ้นเท้าคางมองอย่างครุ่นคิดพิจารณา

“......”

“เรื่องนั้นคุณไม่จำเป็นต้องรู้” ว่าจบก็นอนหันหลังให้ในที่สุด ไม่สนใจคนร่วมเตียงอีก ไมเคิลกัดฟันกรอด หุนหันลุกขึ้นจากเตียง ปิดประตูลงดังปัง! ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ โดยที่โรมีโอเองก็ไม่ได้ตามไปแต่อย่างใด เมื่อแผ่นหลังกว้างหายไปจากครรลองสายตา โรมีโอก็เปิดเปลือกตาขึ้นมอง ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

“เรื่องแบบนั้น.... คุณอย่ารู้เลยจะดีกว่า.....” พูดจบ ชายหนุ่มก็ผุดตัวลุกขึ้นจากที่นอน หยิบเอาเสื้อคลุมผ้าซาตินสีแดงเข้มมาสวมใส่ เดินกลับไปที่ห้องอัศวิน เปิดเพลงพร้อมกับรินไวน์ไปพลาง ยืนจิบไวน์แดงเหม่อมองออกไปที่หน้าต่าง เห็นว่ามีใครบางคนเดินออกจากคฤหาสน์ มุ่งตรงไปที่ทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว เปิดประตูเข้าไป แล้วทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างกับเสือขาวตัวใหญ่ ใช้ขนนุ่มฟูต่างหมอนใบโต

“Trust me, darlin', trust me darling...... (แค่เชื่อในฉันที่รัก, เชื่อในฉัน.....) ” ริมฝีปากบางเอ่ยพึมพำตามเนื้อเพลงสลับกับการจิบไวน์ไปพลาง ปลายนิ้วมือถูวนรอบขอบแก้วอย่างเลื่อนลอย

ในเช้าวันถัดมา โรมีโอตื่นขึ้นก่อนเวลาเล็กน้อย เพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังอยู่ข้างตัว แม้จะหงุดหงิดอยู่บ้างที่ถูกรบกวนเวลานอน แต่เมื่อดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ หัวใจก็พลันเต้นเร็วระรัว ความหวาดกลัวเข้าแทรกซึมลงภายในจิตใจ กดรับสายด้วยความรวดเร็ว

[คุณโรมีโอใช่ไหมคะ]

“ครับ”

[ค่ะ ทางโรงพยาบาลต้องขอโทษที่รบกวนเวลานะคะ แต่ตอนนี้ทางโรงพยาบาลขอแจ้งให้ทราบค่ะ ว่าคุณเอวา วัลโด้ฟื้นแล้วนะคะ]

“!!!” โรมีโอนิ่งอึ้ง หัวสมองว่างเปล่าไปชั่วครู่

[คุณโรมีโอคะ?]

“คะ ครับๆ ผมจะรีบไปครับ!”

ติ๊ด!

หลังจากกดวางสาย โรมีโอก็กดเบอร์โทรภายใน ไม่สนใจว่าตอนนี้จะกี่โมงกี่ยาม จะมีใครตื่นอยู่หรือไม่ เมื่อกดโทรออกไป โทรศัพท์ก็ถูกกดรับอย่างรวดเร็ว โรมีโอเอ่ยปากสั่งการให้จัดเตรียมรถไว้ในทันที ในขณะที่ตนเองผละไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็พร้อมออกจากบ้าน ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ เดินมุ่งตรงไปที่รถ ขึ้นไปนั่งประจำที่พร้อมกับออกคำสั่งให้ไปส่งที่โรงพยาบาลในทันที

เรียวขายาวก้าวมาตามทางด้วยความรีบร้อน เปิดประตูห้องพักวีไอพีเข้าไปอย่างรวดเร็ว เห็นเอวาที่กำลังร้องไห้ซุกอกของบารอน โรมีโอก็พลันยกยิ้มทั้งน้ำตา ขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยปากร้องเรียกเสียงแหบพร่า

“ตัวเล็ก.....” เอวาค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ เมื่อได้เห็นโรมีโอเด็กน้อยก็พลันน้ำตาไหลพราก ร้องเรียกเสียงครือ

“โรมจ๋า.....” เด็กน้อยอ้าแขนออกกว้าง โรมีโอรวบเอาเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน กอดรัดเอาไว้แน่น แต่ไม่ทำให้เด็กน้อยต้องเจ็บปวด

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ” โรมีโอพูดพร้อมกับพรมจูบไปทั่วกระหม่อมบางของน้องน้อย บารอนมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองหาใครอีกคน ซึ่งเป็นคนสำคัญมากสำหรับเอวา

“ไมค์ละ?” โรมีโอพลันชะงักกึก พร้อมๆ กับเอวาที่มองซ้ายมองขวา ใบหน้าเริ่มหมองเศร้า ช้อนสายตาขึ้นมองร่ำๆ จะร้องไห้

“พี่จ๋า ฮึก ไม่มา ฮึก ฮืออออ” เอวาร้องไห้น้ำตานองหน้า ความเสียใจพวยพุ่งมหาศาล ต่างจากโรมีโอที่ใบหน้าแข็งค้างนิ่งสนิท กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“อะ อ่อ... บอสท่านงานเยอะครับ เดี๋ยว.... เดี๋ยวคงตามมา” โรมีโอพูดตะกุกตะกัก ความรู้สึกราวกับมีชนักติดหลัง หลังจากที่ปลอบใจน้องน้อยจนอาการสะอื้นเริ่มคลายลง โรมีโอก็กล่อมน้องน้อยให้นอนหลับพักผ่อนโดยมีบารอนคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ

โรมีโอแอบหลบออกมาจากห้อง ต่อสายหาบอดี้การ์ด ออกคำสั่งให้พาตัวไมเคิลมาที่โรงพยาบาลเป็นการด่วน แล้วจึงกลับเข้าไปอีกครั้ง ใช้เวลาเพียงไม่นานไมเคิลก็มาถึง ใบหน้าของชายหนุ่มถมึงทึง พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว ง้างหมัดขึ้นสูงและชกเข้าที่ใบหน้าของโรมีโอด้วยความรวดเร็ว สร้างความตกใจระคนแปลกใจให้กับบารอนเป็นอย่างมาก

โรมีโอใบหน้าสะบัดหันไปอีกทางตามแรงกระแทก ก่อนจะดึงกายกลับมาพร้อมกับการดุนดันลิ้นไปพลาง เงยหน้าขึ้นมองไมเคิลที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำ มีหลากหลายอารมณ์ปะปนอยู่ภายในนั้น ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ความรู้สึกมากมายถูกบ่งบอกผ่านดวงตานั้นออกมาจนหมดสิ้น ยังไม่ทันได้พูดอะไรเพื่ออธิบาย แผ่นอกของโรมีโอก็ถูกผลักออกไปให้พ้นทาง พร้อมๆ กับไมเคิลที่ขยับเข้าไปแทนที่ ทรุดตัวลงนั่งข้างเด็กน้อย ยกฝ่ามือเล็กบางขึ้นจรดริมฝีปาก แนบใบหน้าลงกับฝ่ามือนั้นอย่างเว้าวอน

โรมีโอยืนมองแผ่นหลังของอดีตบอสใหญ่ เหลือบตามองบารอนที่กำลังมองมาด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มจึงส่งยิ้มบางเบากลับไปให้ เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเฝ้าไข้ภายในห้องแทน

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาโรมีโอและไมเคิลไม่ได้มาเยี่ยมน้องน้อยเลยแม้แต่น้อย เพราะชายหนุ่มเร่งสอนงานให้กับไมเคิลจนแม้แต่เวลาพักผ่อนยังแทบไม่มี กระทั่งเมื่อเช้านี้ที่ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งข่าว ทำให้โรมีโอรีบร้อนออกมาจากบ้าน ลืมแม้แต่ไมเคิล ซึ่งนั่นคงทำให้ไมเคิลโกรธเคืองเป็นอย่างมาก โรมีโอเองก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี จึงไม่ถือโทษโกรธเคืองแต่อย่างใด

โรมีโอเหม่อมองแผ่นหลังกว้าง เห็นความโดดเดี่ยวอ้างว้างปรากฏอยู่แม้จะไร้เสียงใด ก่อนจะต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นอดีตบอสใหญ่ฟุ้บหน้าลงกับที่นอน บ่ากว้างนั้นสั่นสะท้านสะท้อนขึ้นลงอย่างรุนแรง

ความปวดหนึบเกิดขึ้นภายในจิตใจ โรมีโอก้มหน้าลงซ่อนร่องรอยความรู้สึกเอาไว้ภายใน ครุ่นคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อจากนี้ นึกถึงช่องทางที่เป็นไปได้ ก่อนจะพึมพำออกมาเสียงเบาราวกระซิบ

“ถึงเวลาต้องสิ้นสุดซะที......”