บทที่ 42 จูเรียส

ไมเคิลใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มในการค้นหาตัวน้องน้อย ซึ่งเป็นหนึ่งเดือนแห่งความล้มเหลว......

ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ใบหน้าของไมเคิลยิ่งมืดครึ้ม ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งกำยำสมส่วนกลับกลายเป็นซูบซีดผอมบางลงอีกหลายระดับ ไมเคิลถึงขั้นไม่กินไม่นอน ใต้ตาดำคล้ำใบหน้าทรุดโทรม

กว่าไมเคิลจะหาคนมาทำหน้าที่กู้ข้อมูลของโอเว่นได้ก็กินเวลาไปกว่า 3 สัปดาห์ และถึงแม้จะได้คนมาก็ยังต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ในการแกะรอย จนทำให้ไมเคิลความอดทนต่ำลงทุกที นอกจากนี้แล้วทางฝั่งขององค์ราชินีเองก็ไร้วี่แววว่าจะพบตัวเอวา ราวกับว่าบุคคลทั้งสองหายตัวไปเฉยๆ

แม้แต่กระทั่งกับบารอนเองก็ยังออกตามหาเอวาอย่างบ้าคลั่ง หอบร่างพังๆ กลับมาบัญชาการหลังจากผ่านไป 3 วัน ที่ไม่สามารถติดต่อกับเอวาได้เช่นกัน ไม่มีแม้แต่สายเรียกเข้าที่เขารอคอย ทำให้บารอนดิ้นรนออกจากโรงพยาบาล แม้ว่าตัวเองจะบาดเจ็บหนักอยู่ก็ตามที ทำให้ตอนนี้ทั้งไมเคิลและบารอนหันกลับมาร่วมมือกันในการออกตามหาเอวา จนไมเคิลอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าโรมีโอใช้วิธีใดในการกีดกันน้องน้อยเอาไว้ได้

ขณะนี้ไมเคิลกำลังนั่งอยู่บนรถที่กำลังมุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่งอย่างมั่นคง แม้ใจของเขาจะอยากละทิ้งทุกสิ่งและตั้งหน้าตั้งตาหาน้องน้อยใจจะขาด แต่เพราะอำนาจที่มีและงานที่มากจนล้นมือทำให้เขาต้องแยกเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวออกจากกัน

ทำให้ในตอนนี้ไมเคิลต้องเดินทางไปร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทคู่ค้าที่มีการซื้อขายกันมานาน เพราะอีกฝ่ายใช้บริการทีมนักวิจัยของเขาด้วยในการสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ ที่มีมูลค่ามหาศาล ทำให้ไมเคิลต้องเข้าร่วมในฐานะของซับพลายเออร์ผู้จัดส่งวัตถุดิบหลักให้กับบริษัทนี้ และมันก็เป็นอีกช่องทางหนึ่งที่จะขยับขยายธุรกิจ แม้ตัวเขาเองจะไม่ได้สนใจมันมากนักก็ตามที

เมื่อมาถึงโรงแรมหรูระดับ 8 ดาว ไมเคิลก็หยิบเอาหน้ากากสีขาวเรียบๆ ขึ้นมาสวมใส่ เพราะธีมของงานเป็นงานเลี้ยงหน้ากาก เพื่อความสนุกสนานและเพลิดเพลิน ไมเคิลก้าวขาลงจากรถอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเดินไปถึงประตูทางเข้าของงานก็ถูกพนักงานยกแขนขั้นกันเอาไว้ ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมอง ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นในทันที

“ขอบัตรเชิญด้วยครับ” เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็ชะงัก เหลียวหลังหันกลับไปมอง ไร้ร่างของผู้ช่วยคนสนิทที่คอยจัดการเรื่องหยุมหยิมให้ ทำให้ไมเคิลต้องยกโทรศัพท์ขึ้นสั่งการ บอกให้ใครสักคนนำเอาบัตรเชิญมาให้

นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ไมเคิลยังไม่คุ้นชิน เพราะทุกครั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ โรมีโอจะเป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ไม่ว่าเสื้อผ้าหน้าผมข้าวของเครื่องใช้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาต้องมานั่งดูรายการของใช้ในบ้านและเขียนยอดจำนวนรวมถึงการสั่งซื้อด้วยตัวเอง เพราะโรมีโอคอยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ ภายในบ้านได้เป็นอย่างดี ทำการตรวจสอบ นับจำนวน แล้วทำการสั่งซื้อ โดยที่เขามีหน้าที่เซ็นอนุมัติเท่านั้น

ไมเคิลถอนหายใจขณะที่เดินเข้าไปในงานเลี้ยง โรมีโอทำให้เขาเสียนิสัยโดยการที่มีคนๆ นั้นอยู่ข้างกายเสมอมา เมื่อโรมีโอเลือกที่จะละทิ้งทุกสิ่งและหายตัวไปทั้งอย่างนั้นทำให้ไมเคิลรู้สึกเหมือนกับขาดเพื่อนคู่คิดที่คอยให้คำปรึกษา คอยจัดการปัญหาเรื่องต่างๆ ให้อย่างละเอียดรอบคอบ

เมื่อไมเคิลก้าวเท้าเข้ามาในงานก็พบกับความงดงามตระการตา ทั้งจากหญิงสาวงดงามที่ทำหน้าที่เป็นพรีเซ็นเตอร์ หรือแม้กระทั่งแขกผู้ร่วมงานเองก็ยังแต่งกายเต็มที่ ขนเครื่องเพชรมาประชันกันไม่มีใครน้อยหน้าใคร ส่วนพวกผู้ชายเองก็มีการโอ้อวดที่ไม่ได้มาในรูปแบบของเครื่องเพชร อย่างเช่นนาฬิกาแบรนด์ดัง ชุดสูทที่มีราคาแสนแพงจากนักออกแบบชื่อดัง รองเท้าสีดำมันเงาสะท้อนแสงจนแสบตา แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นไม่มีใครตรึงสายตาเขาได้เลยแม้แต่น้อย

ไมเคิลเดินหลบฉากไปยืนอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง ในมือถือไวน์แดงไว้แก้วหนึ่งพลางโคลงแก้วไปมา ละเลียดจิบอย่างเชื่องช้า คิดเอาไว้ว่าเมื่อจบการกล่าวเปิดงานเขาจะเดินทางกลับในทันที ยืนรอได้ไม่นานเท่าไหร่นัก ไฟในห้องก็ค่อยๆ หรี่ลงจนกลายเป็นความมืดมิด แต่ก็ไม่ถึงกับมืดสนิทเสียทีเดียว เมื่อที่บนเวทีนั้นมีแสง สี เสียง อลังการ พร้อมกับสาวงามมากมายที่พากันเดินชักแถวอวดโฉมกันอย่างสนุกสนาน ไมเคิลมองทั้งหมดทั้งมวลนั้นด้วยความเบื่อหน่าย รอคอยคำกล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการจากทางผู้จัด และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อเจ้าของงานก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนเวที

“ต้องขอขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านนะครับที่สละเวลามาในวันนี้ นอกจากวันนี้จะเป็นงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่แล้ว ยังเป็นการเปิดตัว CEO คนใหม่ประจำบริษัทของเราอีกด้วย ต้องขอบอกเลยว่าเราพึ่งจะจับมือเซ็นสัญญากันไปเมื่อไม่นานมานี้ และเพราะบุคคลคนๆ นี้นี่เองครับ ที่ทำการเสนอผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ ออกมาตอบสนองความต้องการของผู้บริโภคโดยยึดเอาจากผลการวิจัยมาปรับใช้และเปลี่ยนแปลง ขอเสียงปรบมือให้กับคุณจูเรียส วอลเลอร์ด้วยครับ!!!” ไมเคิลโคลงแก้วไปมา มองอย่างสนใจในตัวของคนๆ นี้ ใครกันที่สามารถคิดค้นผลิตภัณฑ์ใหม่และสามารถปล่อยมันออกมาได้พร้อมๆ กันเกือบ 10 อย่างได้ขนาดนี้ ในระยะเวลาอันรวดเร็ว

หญิงสาวคนหนึ่งเดินก้าวขาอย่างเชื่องช้าและสงวนท่าที ที่ข้างกายมีบอดี้การ์ดสองคนยืนประกบอยู่ไม่ห่าง เธอคนนั้นสวมใส่ชุดสีแดงสดเข้ารูป ช่วยขับให้รูปกายนั้นสูงโปร่งน่ามองราวกับนางแบบมืออาชีพ คอเสื้อคว้านลึกจนเผยให้เห็นแผ่นอกนิดๆ สอดรับกับทรวงอกที่มีขนาดพอดีตัวไม่ใหญ่จนเกินไป ทำให้รับรู้ได้ว่าไม่ได้ผ่านมีดหมอมาอย่างแน่นอน

เรือนผมของเธอเป็นสีน้ำตาลเข้มถูกจับเป็นช่อดอกกุหลาบขดม้วนอย่างสวยงามที่ด้านหลัง มีลูกผมถูกทำเป็นลอนนิดๆ คลอเคลียไปทั่วใบหน้าและลาดไหล่ ที่ด้านหลังนั้นคว้านลึกจนถึงสะโพกพร้อมกับสร้อยคอที่รัดรอบลำคอระหง ที่ด้านหลังเป็นไข่มุกเม็ดเล็กที่ส่วนปลาย คลอเคลียแผ่นหลังขาวนวลนั้นไปมาในยามที่ก้าวเดิน

บอดี้การ์ดคนหนึ่งนำเสื้อสูทสีดำของตัวเองถอดคลุมไหล่ให้หญิงสาว ทำให้เธอเงยหน้า ส่งยิ้มอ่อนบางและกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะมาหยุดยืนที่หน้าเวที กวาดสายตามองไปรอบๆ เอ่ยปากด้วยเสียงนุ่มนวลน่าฟัง

“ฉันต้องขอขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกๆ ท่านที่สละเวลามาในวันนี้ ผลิตภัณฑ์นี้ฉันได้แนวคิดมาจากงานวิจัยของบริษัท..........” ไมเคิลถึงกับเหม่อลอยไปชั่วครู่ ยืนมองหญิงสาวที่กล่าวถ้อยคำอย่างฉะฉานอยู่บนเวที น้ำเสียงนี้..... ช่างคุ้นเคย.....

แม้จะแหลมสูงและออกจากแผ่วเบาไปสักหน่อย แต่ไมเคิลก็อดคิดไม่ได้ว่ามันเหมือนกับใครคนหนึ่ง คนที่ตนเฝ้าตามล่าหาตัวมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เธอคนนั้นมีดวงตาสีฟ้าสดใส ใบหน้าถูกสวมทับด้วยหน้ากากลวดลายกากเพชรที่ปกปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง ช่างแลดูละม้ายคล้ายกับใครบางคน....

“โรมีโอ.....” ไมเคิลครางเสียงแผ่ว จากที่ต้องการจะออกจากงานในทันทีที่กล่าวเปิดงานจบลง กลับกลายเป็นว่ายังละล้าละลังไม่ยอมขยับไปไหน แต่ในท้ายที่สุดก็ตัดสินใจนำแก้วไปวางไว้บนโต๊ะ เดินไปที่อีกด้านหนึ่ง แฝงตัวอย่างแนบเนียน เฝ้ารอจนกระทั่งเธอคนนั้นเดินลงจากเวที แล้วแอบตามไปอย่างเงียบเชียบ

หญิงสาวคนดังกล่าวชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยปากสั่งการ แล้วจึงออกตัวเดินไปเพียงลำพัง ในขณะที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นแยกกันไปคนละทาง จูเรียสเปิดประตูเข้าห้องพักแห่งหนึ่งที่ชั้นสูงสุด แล้วปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา

ไมเคิลลอบมองซ้ายมองขวา ขยับไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู ขณะที่กำลังคิดตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับประตูนั้นดี ฉับพลันประตูนั้นก็ถูกเปิดออกอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว ไมเคิลจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทีเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไรออกไป ในขณะที่อีกฝ่ายทำเพียงเลิกคิ้วขึ้น

“เป็นคุณนี่เอง.....” เสียงนั้นทุ้มต่ำน่าฟัง แตกต่างจากตอนอยู่บนเวทีเล็กน้อย ก่อนที่สาวเจ้าจะหัวเราะแผ่วเบา ยกแขนขึ้นกอดอกพิงประตู

“ตามฉันมาทำไม?”

“......” ไมเคิลใช้ความเงียบแทนคำตอบ เพราะเขาเองก็ไม่อาจแน่ใจว่าคนตรงหน้าจะใช่โรมีโอจริงหรือไม่ จึงไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรมากนัก

“เฮ้อ เข้ามาสิ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมอง ขานั้นยังไม่ยอมก้าวเข้าห้อง จึงได้แต่หยุดยืนอยู่กับที่ ทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมาร้องถาม

“จะเข้ารึเปล่า?” ไมเคิลกะพริบตาหนึ่งครั้งก็สามารถเรียกสติกลับเข้าร่างได้ จึงก้าวเท้าอย่างมั่นคงเข้ามาภายในห้องชุดสุดหรูของโรงแรม

“ฉันสั่งให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว อีกสักพักก็คงมา” อีกฝ่ายพูดขณะยืนหันหลังถอดหน้ากากออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ มือขาวเรียวนั้นขยับไปถอดกิ๊ฟที่ติดอยู่บนศีรษะให้ตัวเองด้วยความช่ำชอง

“ระหว่างนั้นเราคงทำอะไรสนุกๆ ได้สักยกสองยก” จูเรียสพูดพร้อมกับการปล่อยให้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มทิ้งสะบัดตัว คลอเคลียไปมา อีกฝ่ายใช้นิ้วมือสอดเข้าไประหว่างสายเสื้อของชุดที่สวมใส่ ปลดมันลงช้าๆ จากไหล่บางทั้งสองข้าง แล้วจึงหันหน้ากลับมา ทำให้ไมเคิลรู้ว่าเรือนร่างนี้ภายใต้ชุดเดรสสุดร้อนแรงนั้นคือความเปลือยเปล่าที่ถูกพันรัดด้วยพลาสติกสีใส ทำให้เอวเว้าคอดกิ่วมากยิ่งขึ้นจนเหมือนเรือนร่างของอิสตรีและปิดบังอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกไม่ควรให้แนบสนิทไปกับลำตัว

“คุณว่างั้นไหม? ไมเคิล......”

“โรมีโอ.....” เจ้าของชื่อหัวเราะในลำคอ เริ่มต้นแกะพลาสติกเหล่านั้นออกจากตัวอย่างช้าๆ

“ผิดหวังรึเปล่า ที่หญิงสาวที่คุณเดินตามมาไม่ใช่อย่างที่คิด”

“.....”

“ไม่สินะ เพราะคุณได้ทั้งชายและหญิงอยู่แล้วนี่”

“.....”

“ยังไงดีล่ะ? จะทำรึเปล่า?” ชายหนุ่มเอียงคอน้อยๆ ลอบยกยิ้มมุมปากเมื่อใบหน้าของไมเคิลมืดครึ้มไม่น่าดู ชายหนุ่มกัดฟันกรอด พูดเสียงลอดไรฟัน

"เอวาอยู่ที่ไหน....." โรมีโอพลันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมใส่ผูกเชือกไปพลาง

"ผมต้องตอบ? ...." โรมีโอพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ทำให้ไมเคิลยิ่งรู้สึกกรุ่นโกรธมากยิ่งขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม

“.....”

"ไมค์... คุณควรจะเลิกยึดติดได้แล้วนะ" โรมีโอพูดพร้อมกับใช้ริบบิ้นผูกผมของตัวเองไปพลาง ไมเคิลมองตามการกระทำนั้นไม่ละสายตา ก้าวย่างสุขุมเดินเข้าไปหา จับกระชากแขนเรียวนั้นให้หันกลับมามองหน้ากัน

"!!! "

"นายจะไปรู้อะไร..... นายจะไปรู้อะไร!!!! " ไมเคิลตวาดก้องไปทั่วห้อง โรมีโอปัดมือนั้นออกอย่างไม่สนใจ

"ผมรู้มากกว่าที่คุณคิดไมเคิล.... รู้มากกว่า... ชนิดที่ว่าคุณคาดไม่ถึงเลยทีเดียว" โรมีโอผลักอกของไมเคิลให้ขยับออกห่าง ในขณะที่ตัวเองนั้นเดินผ่านไปอีกทาง แต่ไมเคิลไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น จับดึงกระชากแขนเรียวเล็กนั้นแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวใหญ่หนานนุ่ม โรมีโอทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนอกสนใจ เอ่ยปากพูดเนิบช้า

"คุณคงไม่คิดจะลงโทษผมด้วยเซ็กส์หรอกนะ? "

“.....”

"หึหึ...." โรมีโอหัวเราะในลำคอ จับดึงกระชากต้นคอของไมเคิลให้โน้มตัวลงมา ประทับริมฝีปากกดจูบดูดดื่ม ริมฝีปากบดขยี้ซึ่งกันและกันอย่างร้อนแรง โรมีโอที่ทอดกายนอนอยู่ใต้ร่าง หยัดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดแทรกปลายลิ้นเข้าสู่ริมฝีปากของไมเคิล

ส่งปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อพัวพัน ในขณะที่ไมเคิลนั้นพยายามขบกัดและดุนดันให้โรมีโอล่าถอยไป เมื่ออีกฝ่ายไม่ยินยอมถอนออกไปแต่โดยดี ไมเคิลจึงขบกัดจนได้เลือด ทำให้โรมีโอหัวเราะในลำคอแม้ว่าริมฝีปากจะถูกปิดอยู่ก็ตามที....

โรมีโอยกมือขึ้นนวดคลึงต้นคอของไมเคิลไปพลาง การบดจูบนั้นยาวนานและหนักหน่วงจนริมฝีปากเริ่มเจ็บชา โรมีโอถึงได้ถอนริมฝีออก หยาดน้ำสีใสไหลเยิ้มและเชื่อมติดกันเป็นสาย อดีตผู้ช่วยคนสนิทยันตัวขึ้นพูดด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาแหบพร่า

"ผมคิดถึงคุณ.... ไมค์...." ไมเคิลชะงักนิ่งกับถ้อยคำนั้น ภายในใจอดคิดไม่ได้ว่าเขาเองก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน.....

และในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเอวาด้วย.....

ไมเคิลทิ้งตัวนอนทับโรมีโอเอาไว้ ทิ้งศีรษะซบลงที่ศอกคอของอีกฝ่าย เอ่ยปากพึมพำ

"ทำไม..... ทำไมถึงไปจากฉัน...."

"ไมเคิล... เราทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง....." โรมีโอพูดพร้อมกับลูบกลุ่มผมนุ่มมือสีดำสนิทราวอีกานั้นแผ่วเบา ขยับริมฝีปากกดจูบหนักๆ ที่ขมับของไมเคิลหนึ่งที ก่อนจะกระซิบอีกครั้งที่ริมใบหู

“พักผ่อนบ้างนะครับ”

ปึก!

สิ้นคำนั้น โรมีโอก็ใช้สันมือสับลงที่หลังคอของไมเคิลอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มหมดสติและทิ้งตัวลงนอนทับโรมีโอในทันที ชายหนุ่มที่มีเรือนผมสีน้ำตาลยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของอดีตเจ้านาย กระชับวงแขนให้โอบกอดแนบแน่น ซุกใบหน้าลงที่ซอกคอ ร้องขออุ่นไอที่แผ่ออกจากร่างกาย

โรมีโอนอนกอดไมเคิลอีกเกือบนาทีก่อนจะยอมผละกายออก ดันให้ไมเคิลทิ้งตัวลงนอนที่ด้านข้าง หลังจากนั้นจึงย้ายตัวเองลงจากโซฟา ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยใบหน้าของไมเคิลแผ่วเบา

“ผมคิดถึงคุณไมเคิล.......”

ไมเคิลตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้างภายในห้องชุดสุดหรู ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง ยกมือขึ้นกุมขมับพร้อมกับการส่ายศีรษะไปมาไล่อาการปวดตุ้บๆ ภายในหัวสมองไล่เรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

“โรมีโอ!!” ชายหนุ่มผุดตัวลุกขึ้นนั่งและหันมองรอบกายในทันที ดวงตาคมกล้าสองสีกวาดมองไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว กลับได้พบเพียงแค่ความว่างเปล่า จนอดที่จะสบถไม่ได้

ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าออก หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาถือไว้ กดโทรออกหาบอดี้การด์พร้อมออกคำสั่ง

“หาข้อมูลของตระกูลวอลเลอร์มาให้ฉัน แล้วก็สืบหามาด้วยว่า CEO ชื่อจูเรียส ที่ร่วมมือกับบริษัทโรมานซ์เป็นใคร เข้ามาร่วมมือได้ยังไงตั้งแต่เมื่อไหร่”

ติ๊ด!

เมื่อสั่งการเสร็จ ชายหนุ่มก็ตัดสายทิ้งทันทีไม่สนว่าปลายสายจะพูดว่าอะไร ไมเคิลหันกลับมามองที่รอบกายอีกครั้ง เห็นหน้ากากสีขาวของเขาวางคู่กันกับหน้ากากลวดลายกากเพชรของอีกฝ่าย จนอดที่จะเค้นเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้

“เหอะ” ไมเคิลหมุนตัวเดินหันหลัง มุ่งตรงกลับบ้านเพื่อไปทำงานในช่วงสายของวัน แต่ในครั้งนี้เขามีจุดหมายมากกว่าเดิม คือการหาข้อมูลของผู้หญิงที่ชื่อจูเรียส หรืออีกนัยหนึ่งก็คือชื่อแฝงที่โรมีโอใช้ในการโลดแล่นอยู่บนเส้นทางธุรกิจ ชายหนุ่มชื่อว่าโรมีโอต้องใช้ตัวตนนี้ในการติดต่อประสานงานต่างๆ รวมถึงการแสดงตัวตนให้เป็นที่น่าเชื่อถืออีกด้วย

ไม่นานเกินรอ ไมเคิลก็ได้ข้อมูลของผู้หญิงที่ชื่อจูเรียสมาอยู่ในมือ ทำให้พบว่าผู้หญิงคนนี้มีตัวตนจริงในแวดวงธุรกิจ รูปถ่ายและใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ค่อยปรากฏมากนักในสื่อออนไลน์หรือนิตยสารต่างๆ น้อยครั้งที่กล้องจะสามารถถ่ายภาพจับเอาไว้ได้ ถ้าไม่มีหน้ากากอนามัยมาสวมทับก็มักจะถูกปกปิดด้วยหน้ากากหริอแว่นตาอยู่เสมอ เรียกได้ว่าใบหน้าที่ไร้สิ่งใดปกปิดนั้นหาแทบไม่ได้เลย.....

ไมเคิลอ่านข้อมูลของจูเรียสอยู่อีกครู่ใหญ่ พบว่าหญิงสาวคนนี้มักจะส่งคนอื่นไปรับหน้าในการแสดงตัวตน และนานๆ ครั้งถึงจะออกไปพบลูกค้าด้วยตัวเองสักที และเธอคนนี้โลดแล่นอยู่ในแวดวงธุรกิจมามากกว่า 3 ปีเสียด้วยซ้ำ ข้อมูลที่ได้รับมาทำให้ไมเคิลเผลอจิกเล็บลงบนเนื้อกระดาษสีขาวนวลจนยับย่น

“นายสร้างตัวตนให้ตัวเองตั้งแต่ 3 ปีก่อนเลยงั้นหรอโรมีโอ....” ไมเคิลครุ่นคิดขณะที่สายตากวาดมองรูปถ่ายเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย อดสงสัยไม่ได้ว่าโรมีโอใช้ใครเป็นมือเท้าในการทำงานให้ และทำอย่างไรเมื่อต้องแสดงตัวตนต่อลูกค้าของตัวเอง แอบลักลอบออกไปเมื่อไหร่ ตอนไหน ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้สึกเลยสักนิด

ในตอนนั้นเองที่ไมเคิลพลันนึกขึ้นได้ โรมีโอชอบที่จะลากิจอย่างน้อยปีละ 2 – 3 ครั้ง และจะเป็นวันเดียวกันซ้ำๆ ในทุกๆ ปี ให้เหตุผลว่าไปสักการะหลุมศพของผู้เป็นบิดามารดา หรือบางครั้งก็เป็นการออกไปซื้อของขวัญให้กับน้องชายที่หายไปของตน และทุกครั้งจะกลับมาพร้อมกับกล่องของขวัญหนึ่งใบ ที่ส่งมอบมันให้กับเอวา ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากจะซื้อของขวัญให้น้องชาย แต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ที่ใด จึงขอให้เอวาเป็นตัวแทนของคนๆ นั้น เพียงแต่มันเป็นคนละวันกับวันเกิดเอวาที่เขาจัดให้ในทุกๆ ปี และมันล่าช้าหลังจากนั้นไปประมาณ 3 เดือน.....

ในตอนนี้เองที่หัวสมองของไมเคิลพลันสว่างวาบ ที่โรมีโอส่งเอกสารการทวงสิทธิ์ในการดูแลน้องน้อยมาให้เป็นเพราะเอวาต้องใช้เวลาอีก 5 เดือน หรือก็คือครึ่งปีจึงจะบรรลุนิติภาวะนั่นเอง เนื่องจากโรมีโอเป็นคนเดียวที่รู้วันเกิดของน้องน้อย ส่วนไมเคิลนั้นนับเอาวันที่พบกับน้องน้อยเป็นครั้งแรกในการตั้งเป็นวันเกิดให้คนตัวเล็ก

ไมเคิลโยนกระดาษในมือทิ้งอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะหยิบเอาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับตระกูลวอลเลอร์ขึ้นมาอ่านดู

ชายหนุ่มเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นักว่านามสกุลนี้จะเป็นของโรมีโอจริงหรือไม่ หรือเป็นแค่นามแฝงที่อีกฝ่ายเลือกใช้เช่นเดียวกันกับชื่อของจูเรียส แต่ถึงกระนั้นไมเคิลก็ยังคงกวาดสายตาอ่านข้อมูล พบว่าบุคคลในตระกูลนี้มีตัวตนจริง เพียงแต่บัดนี้ไม่มีใครหลงเหลืออยู่ในตระกูลอีกต่อไปแล้ว

ตระกูลวอลเลอร์เป็นตระกูลเก่าแก่ โดยผู้นำตระกูลคนสุดท้ายคืออาร์เธอร์และเทียร์ร่าที่เป็นภรรยา ทั้งคู่มีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน จากการสืบค้นข้อมูลพบว่าอาเธอร์ถูกบุกรุกบ้านในยามวิกาลและออกคำสั่งให้ภรรยาพาลูกหนีออกไปก่อน แต่เพราะความเร่งรีบและสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย ทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงเกิดขึ้น ผู้ที่เป็นภรรยาและลูกเสียชีวิต ส่วนอาเธอร์นั้นกลายเป็นศพภายในบ้านของตนเอง จากข้อมูลที่ทางตำรวจรวบรวมได้มา คาดว่าอาจเป็นการขัดแข้งขัดขาทางธุรกิจ เพราะตระกูลนี้เองก็เคยเป็นสุนัขรับใช้ของราชวงศ์เช่นกัน

ไมเคิลอ่านแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วมอง หากตระกูลนี้เคยเป็นสุนัขรับใช้ราชวงศ์ บางทีพระนางอาจจะรู้จักคนในตระกูลก็เป็นได้ เมื่อคิดดังนั้นไมเคิลก็ไม่รอช้า ต่อสายหากันนาร์ แจ้งความต้องการในการเข้าพบในทันที ทำให้ช่วงเย็นของวันไมเคิลต้องเดินทางไปที่พระราชวังแทนการมุ่งตรงกลับคฤหาสน์ของตน

เมื่อมาถึงแล้วไมเคิลถูกเชื้อเชิญให้อยู่ร่วมกันรับประทานอาหารเย็นร่วมกับพระนาง ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะทวงถามความคืบหน้าของน้องน้อยไปพลางขณะรับประทานอาหาร พระนางทำเพียงถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมาโดยที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

หลังจากทานอาหารเสร็จ ไมเคิลและองค์ราชินีก็ย้ายสถานที่เป็นห้องทรงงานส่วนพระองค์ เมื่อทั้งสองฝ่ายได้นั่งลงเรียบร้อยแล้ว ไมเคิลก็ไม่รอช้า หยิบยื่นเอกสารพร้อมกับรูปถ่าย 2 – 3 ใบ ไปตรงหน้าของพระองค์ในทันที

“เสด็จย่ารู้จักตระกูลนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” พระนางเลิกพระขนงขึ้นเล็กน้อย ยื่นพระหัตถ์ออกมาข้างหน้า รับเอาเอกสารไปเปิดดูคร่าวๆ กดพระพักตร์ขึ้นลงแล้วจึงแย้มพระโอษฐ์เอ่ยตรัสถ้อยคำ

“รู้จักสิ ตระกูลวอลเลอร์เป็นหนึ่งในตระกูลสุนัขรับใช้ น่าเสียดายที่ถูกฆ่ายกครอบครัว....”

“เสด็จย่าช่วยเล่าให้หลานฟังได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” องค์ราชินีทอดพระเนตรสบกับดวงตาคมกล้าสองสีนั้นอย่างเงียบงัน ความเงียบเข้าโอบล้อมอยู่ชั่วอึดใจ เมื่อได้พบความแน่วแน่ภายในดวงตาจึงแย้มประโอษฐ์บอกเล่าเรื่องราวอย่างเชื่องช้า

“แต่เดิม ตระกูลวอลเลอร์เป็นตระกูลที่ถือว่าเป็นมิตรสหายของเชื้อพระวงศ์ในทุกรุ่นทุกสมัย ในขณะที่ตระกูลวัลโด้เป็นผู้ครอบครองบัลลังก์มังกร ก็จะมีตระกูลวอลเลอร์คอยเป็นผู้ช่วย เป็นมิตรสหาย หรือแม้แต่คู่ชีวิต ผู้นำตระกูลรุ่นก่อนก็คืออาเธอร์ เป็นสหายร่วมเรียนกันกับนิโคลัส ทำให้ทั้งคู่นั้นสนิทสนมกันมากทีเดียว” องค์ราชินีแย้มพระโอษฐ์จนเกิดเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวต่อ

“เธอคนนี้.... คือเทียร์ร่า เป็นสหายร่วมเรียนด้วยเช่นกัน หลานรู้เหตุผลที่ทำให้ตระกูลวัลโด้ในรุ่นของหลานไม่ได้เป็นองค์ชายหรือองค์รัชทายาทหรือไม่” ไมเคิลทำเพียงจ้องมองอย่างเงียบงัน ไม่ส่ายหน้าหรือตอบรับคำใด รอคอยให้พระนางเป็นผู้เอ่ยบอกด้วยตัวเอง

“นั่นเป็นพระนิโคลัสรักใคร่ชอบพอกับเทียร์ร่า ด้วยความที่นางเป็นสามัญชนคนธรรมดา ทำให้นิโคลัสได้รับการกดดันจากพวกขุนนางน้อยใหญ่ที่อยู่ภายใต้การปกครองถึงความไม่เหมาะสมนี้ นิโคลัสที่อยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทต้องต่อสู้เป็นอย่างมากเพื่อให้ได้นางมาครอบครอง และสุดท้ายนิโคลัสเลือกที่จะสละราชบัลลังก์ เพื่อกลับสู่สามัญชน เพื่อครองรักกับนาง....

แต่อนิจจา.... เทียร์ร่าไม่ได้มีความรักให้กับนิโคลัสแม้สักเสี้ยว กลับกัน นางกลับไปหลงรักอาเธอร์สหายร่วมเรียนแทน ทำให้นิโคลัสเลือกหญิงสาวที่มีชาติตระกูลดีและเพียบพร้อมมาแต่งงานด้วยเป็นการประชดกลายๆ ซึ่งก็คือแม่ของหลานนั่นเอง

ไมอาร์เป็นหญิงสาวที่ดี เธออ่อนหวานและน่าทะนุถนอม แม้ว่านิโคลัสจะได้เข้าหอกับเธอแค่คืนเดียวในวันแต่งงานแต่ก็ทำให้เธอตั้งครรภ์ได้และมีหลานขึ้นมา ไมอาร์ถูกละเลยความสนใจ ชีวิตของเธอจึงอยู่กับบุตรชายมากกว่า ในขณะนั้นนิโคลัสเองก็เริ่มระรานเทียร์ร่าและอาเธอร์เพิ่มมากขึ้น จากเรื่องเล็กน้อยและค่อยๆ ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะไฟรักและไฟแค้นเป็นสาเหตุ สุดท้ายแล้วเรื่องราวก็จบลงที่ตระกูลวอลเลอร์หายไปจากหน้าบันทึกประวัติศาสตร์ของเชื้อพระวงศ์.....”

“เสด็จย่าจะบอกกับหลานว่าตระกูลนี้หายไปเพราะท่านพ่ออย่างนั้นหรือ.....” องค์ราชินีถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลงเป็นการยอมรับกลายๆ ไมเคิลที่มองเห็นท่าทีนั้นพลันหัวเราะอย่างไร้เสียง รู้สึกชิงชังบิดาของตนเองเพิ่มมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนจะนึกขึ้นได้และเอ่ยปากถามพระนางอีกครั้ง

“หลุมศพของตระกูลวอลเลอร์อยู่ที่ไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ” องค์ราชินีเลิกพระขนงขึ้นอย่างสนใจ แล้วจึงหันไปหากันนาร์ที่ยืนคอยรับใช้อยู่เงียบๆ

“กันนาร์ เตรียมรถให้ฉันที”

“พ่ะย่ะค่ะ” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่องค์ราชินีทรงลุกขึ้นจากพระที่นั่ง หันมาเอ่ยบอกกับไมเคิลไปพลาง

“ไปเถอะ เราจะไปหลุมศพนั้นด้วยกันหลานรัก” ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงลุกขึ้นยืน ขยับเข้าไปประคององค์ราชินี ทำให้พระองค์หันมาส่งยิ้มให้บางเบา แล้วจึงพากันไปที่รถ

ไมเคิลขึ้นรถมาพร้อมกับพระนาง ตลอดการเดินทางนั้นเต็มไปด้วยความเงียบงัน ไมเคิลจมอยู่ในความคิดของตัวเอง อดคิดไม่ได้ว่าโรมีโออาจจะเป็นเพียงคนๆ เดียวที่หลงเหลืออยู่ของคนในตระกูลนี้ อาจจะเป็นเด็กรับใช้ของใครสักคน และเพราะแบบนั้นชายหนุ่มจึงเลือกหยิบเอานามสกุลวอลเลอร์กลับมาใช้หรือเปล่า หรือเป็นเพราะโรมีโอคือบุตรชายคนนั้น แต่ในข้อมูลที่ได้มาระบุไว้ชัดเจนว่าบุตรชายได้ตายไปพร้อมกับผู้เป็นมารดาทางอุบัติเหตุรถยนต์ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นโรมีโอมีความสัมพันธ์อย่างไรกับครอบครัวนี้กันแน่

ไมเคิลนั่งครุ่นคิดเพียงคนเดียวเงียบๆ จนไม่ได้สังเกตรอบกายเลยสักนิดว่าเส้นทางที่รถยนต์ส่วนพระองค์กำลังวิ่งผ่านด้วยความรวดเร็วนั้นกำลังมุ่งตรงไปที่ใดกันแน่ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เงยหน้าขึ้นมองและรอบกายก็แปรเปลี่ยนจากตึกรามบ้านช่องกลับกลายเป็นป่าสนขนาดใหญ่ ทำให้ไมเคิลหันมองรอบกายด้วยความสนใจ ความรู้สึกบางอย่างกำลังร้องเตือน

รถยนต์ที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มกำลัง ทำให้เพียงไม่นานนักก็เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางป่าเขา คฤหาสน์หลังนั้นคล้ายกับพระราชวังขนาดย่อม ที่หลังคาเป็นทรงแหลมสูง มีนาฬิกาขนาดใหญ่ติดอยู่ที่ด้านบน ตัวคฤหาสน์เป็นสไตล์ยุโรปโบราณ ทำให้ไมเคิลเงยหน้ามองอย่างสนใจ แม้ว่าเวลานี้จะดึกมากเต็มที แต่ภายในบ้านยังคงเปิดไฟสว่างไสว จนไมเคิลได้แต่ขมวดคิ้วมอง

“โบสถ์หรือพ่ะย่ะค่ะ” พระนางทรงพระสรวลแผ่วเบาสลับกับการส่ายพระพักตร์ไปมา

“ไม่ใช่หรอกหลานรัก นี่คือบ้านของตระกูลวอลเลอร์” ไมเคิลได้ฟังก็ขมวดคิ้ว เงยหน้ามองคฤหาสน์ที่มีแสงไฟประดับประดา หรือว่าหลุมศพของตระกูลนี้จะอยู่ที่ด้านหลัง? ถ้าอย่างนั้นใครเป็นผู้อาศัยอยู่ที่นี่?

ไมเคิลนั่งรถที่ขับเข้าไปด้านในและหยุดลงที่หน้าประตูบ้าน กันนาร์ขยับตัวลงจากรถ ไปเปิดประตูรถพร้อมส่งมือให้พระนางใช้ประคองในการยันตัวขึ้น ไมเคิลเองก็ก้าวเท้าลงจากรถเช่นกัน และเมื่อหันกลับมาเขาก็พบกับใครบางคนที่กำลังนั่งทำความเคารพให้กับองค์ราชินีอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญ”

“ขอบใจ” องค์ราชินียิ้มรับ ลูบศีรษะของคนที่อยู่ต่ำกว่าอย่างอ่อนโยน ทำให้คนๆ นั้นเงยหน้าขึ้นมอง เส้นผมสีน้ำตาลที่ระใบหน้าในคราแรกถูกแยกออก เปิดเผยใบหน้างดงามดั่งรูปสลักให้เห็น ทำให้ไมเคิลครางในลำคอ

“โรมีโอ.......”