บทที่ 48 เมื่อไหร่จะได้กิน

สามวันต่อมาไมเคิลก็ได้รับจดหมายกำหนดการในการประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาทของอาณาจักร ซึ่งจะถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า จนอดที่จะทอดถอนหายใจไม่ได้กับความเร่งรีบนี้ ราวกับอีกฝ่ายกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจในภายหลังกระไรอย่างนั้น

เนื่องจากเขาต้องตัดชุดที่ใช้ในพระราชพิธีและยังมีชุดออกงานอื่นๆ อีกมากมาย องค์ราชินีจึงพระราชทานช่างทำเสื้อหลวงมาให้ ทำให้ไมเคิลต้องละมือจากงานตรงหน้า มายืนกางแขนกางขาให้ช่างเสื้อวัดตัว อีกฝ่ายจดรายละเอียดลงในสมุดอย่างขะมักเขม้น

ใช้เวลาอยู่อีกครู่ใหญ่ การวัดตัวจึงเสร็จสิ้น ช่างทำเสื้อบอกเวลาคร่าวๆ ว่าชุดฉลองพระองค์จะเสร็จภายใน 2 สัปดาห์ หลังจากที่มีการเลือกแบบได้แล้ว ไมเคิลพยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไรออกไป เชื่อว่าอย่างไรผู้เป็นย่าของตนคงจะเร่งรีบดำเนินการจัดการทั้งหมดทั้งมวลนั้นให้เสร็จทันวันงานอยู่ดี

ด้วยอุปนิสัยของไมเคิลที่ไม่ชอบเรื่องยุ่งยากรำคาญใจ ดังนั้นแล้วคนที่ถูกดึงตัวไปช่วยในงานจึงเป็นเอวาและโรมีโอ อดีตผู้ช่วยคนสนิทของเขาที่องค์ราชินีเอ่ยปากขอด้วยพระองค์เอง จนดูคล้ายกับว่าโรมีโอและองค์ราชินีจะสนิทสนมกันขึ้นอีกระดับ ดูได้จากการที่องค์ราชินีชี้ชวนให้ดูเนื้อผ้าส่วนอีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยอยู่ในที

ไมเคิลเดินกลับมานั่งลงข้างเอวา มือข้างหนึ่งวางพาดที่พนักพิง ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กไปมาอย่างอ่อนโยนขณะที่เด็กน้อยกำลังก้มลงดูทรงผมที่จะทำในวันงาน เวลานี้เส้นผมของน้องน้อยเริ่มยาวสยายคลอเคลียไปกับไหล่บาง ชายหนุ่มจับปลายเส้นผมของน้องน้อยและม้วนมันเล่นไปมาอย่างเพลิดเพลิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามความเห็นของน้องน้อย

“ตัวเล็กอยากไว้ผมยาวรึเปล่าคะ” คำถามนั้นของไมเคิลทำให้เอวาเงียบไปชั่วครู่อย่างใช้ความคิด ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาขณะที่เหลือบมองหน้าเขาอย่างกังวลใจ

“หนูไม่อยาก...... มันยาวปรกหน้าและแห้งช้าเวลาเปียก” เอวาทำปากยู่อย่างน่ารักน่าชังส่งให้ ไมเคิลยิ้มบางพร้อมกับเอ่ยปากบอก

“ถ้าอย่างนั้นตัดทิ้งดีไหมคะ”

“แต่.... พี่จ๋าชอบ......” เอวาเอียงคอมองกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าบ้องแบ๊วใส่ จนใจคนมองอ่อนยวบราวน้ำผึ้งเหลว

“ค่ะ พี่ชอบ......” ไมเคิลตอบรับอย่างไม่ปิดบัง ขณะเหลือบสายตามองใครบางคน ก่อนจะหันมากล่าวกับน้องน้อยจนจบประโยค

“ถ้าตัวเล็กไม่ชอบ..... ก็ตัดทิ้งก็ได้ค่ะ ตัวเล็กทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเลย”

“จริงนะ!” เอวาดวงตาเป็นประกายเมื่อรู้ว่าตนเองจะสามารถทำผมได้ตามใจ ไม่ว่าจะเป็นการดัด ยืด ทำสี แต่เพียงไม่นาน ประกายแวววาวในดวงตาก็จางหายไป

“แต่ผมในนี้สวย......” ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสหลุบลงมองสมุดภาพในมือที่รวบรวมเอาทรงผมหลากหลายแบบเอาไว้ด้วยท่าทีแสนเสียดาย

“ตัวเล็กเลือกไว้ให้โรมีโอทำก็ได้นี่คะ” ไมเคิลพูดพร้อมกับกดจูบที่ขมับอย่างแสนรัก เอวาพยักหน้ารัวเร็ว ประกายในดวงตากลับมาเปล่งประกายเจิดจ้าอีกครั้ง และช่วยกันกับไมเคิลในการเลือกหาทรงผมที่จะทำให้กับโรมีโอในวันงาน มีทั้งแบบเรียบง่ายอย่างการจับมัดไม่กี่ทบ การรวบผมสูง หรือหนักสุดคือการเกล้ามวยผมที่มีความยุ่งยากหลายขั้นตอน โดยปล่อยให้องค์ราชินีและโรมีโอเลือกชุดเลือกแบบเสื้อกันไป ไม่คิดยื่นมือเข้าไปสอด

“แต่กระหม่อมคิดว่าแบบนี้น่าจะเข้ากับไมค์มากกว่านะพ่ะย่ะค่ะ” โรมีโอเอ่ยตอบด้วยท่าทีสุภาพอ่อนน้อม ในขณะที่องค์ราชินีเอ่ยแย้งอย่างไม่เห็นด้วย

“ไมเคิลใส่สีดำมาทั้งชีวิตของเขาแล้ว เราอยากให้มีสีอื่นที่มีสีสันสดใสเสียบ้าง”

“แต่กระหม่อมเกรงว่า......” เสียงของโรมีโอเงียบหายไป ด้วยไม่แน่ใจว่าควรพูดดีหรือไม่ เมื่อองค์ราชินีทรงมีพระประสงค์ให้องค์รัชทายาทสวมใส่อาภรณ์สีกรมท่าเข้าคู่กันกับกางเกงแสล็คสีขาวสะอาดตา สวมทับกับผ้าคลุมไหล่สีแดงสดที่ชายโดยรอบเป็นขนนุ่มสีขาวนวลอย่างที่พบเห็นได้ทั่วไป

“ทำตามโรมีโอ.......” น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกเย็นชาเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่โรมีโอจะได้ทันเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป ทำให้องค์ราชินีเลิกพระโขนงขึ้นอย่างแปลกพระทัย เอ่ยถามกลับไปอย่างเสียไม่ได้

“หลานเห็นด้วยกับโรมีโออย่างนั้นหรือ?” ไมเคิลเหลือบมองร่างสูงโปร่งที่ได้รับพระราชอนุญาตจากองค์ราชินีให้นั่งเคียงคู่พระองค์บนโซฟาตัวใหญ่นั้นชั่วครู่ แล้วจึงหันมาตอบกลับผู้เป็นย่าของตนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

“เขารู้จักหลานดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ......” กว่าจบก็หันกลับไปสนใจเอวาที่ยื่นสมุดทำผมมาหาตนอีกครั้ง พลางเอ่ยถามว่าแบบนี้พี่จ๋าทำได้ไหม แบบนี้ยากไปรึเปล่า หรือแบบนี้จะเข้ากับโรมจ๋าของตนหรือไม่ ซึ่งไมเคิลเองก็ตอบรับไปตามเรื่องตามราว โดยไม่สนใจเสด็จย่าหรืออดีตผู้ช่วยของตนอีก ต่างจากใครบางคนที่คอยเหลือบแลมองตลอดเวลาจนสมาธิในการทำงานแทบจะหลุดลอย

กว่าจะจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเย็นย่ำพอดี องค์ราชินีจึงเอ่ยปากชักชวนให้หลานชายทั้งสองและอดีตผู้ช่วยอยู่ร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน โดยที่กันนาร์เองก็ได้รับเชิญให้ร่วมโต๊ะด้วย องค์ราชินีมองภาพตรงหน้าด้วยความสุขใจ ที่ฝั่งขวามือขององค์ราชินีเป็นไมเคิลและเอวานั่งเคียงคู่กันในขณะที่ทางซ้ายเป็นโรมีโอและกันนาร์ จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้นมาแผ่วเบา

“หากเป็นเช่นนี้ทุกวันก็คงดี” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ของมารดาแห่งแผ่นดิน เห็นเพียงองค์ราชินีส่งยิ้มอ่อนบาง ก่อนจะกล่าวต่อ

“หากประกาศแต่งตั้งแล้ว หลานจะกลับมาอยู่กับย่าที่นี่ไหม”

“คงไม่พ่ะย่ะค่ะ.....” ไมเคิลตอบกลับไปในทันที ทำให้พระองค์ตอบรับอย่างอ่อนใจ

“นั่นน่ะสินะ..... เอ้า ทานกันต่อเถอะ” พูดพร้อมกับตักอาหารใส่จานของบุคคลทั้งหมดบนโต๊ะซึ่งมีรุ่นราวคราวหลานกันแทบทุกคนอย่างสุขใจ

ปกติแล้วช่วงเวลารับประทานอาหารในแต่ละมื้อของพระองค์มักจะนั่งทานเพียงลำพังอยู่เสมอ ยกเว้นว่าจะมีกำหนดการเข้าร่วมงานเลี้ยงใดๆ จึงจะมีเพื่อนเสวยร่วมโต๊ะอยู่บ้าง และในบางวันก็จะชักชวนองครักษ์คนสนิทให้นั่งร่วมโต๊ะเสวยเป็นเพื่อนบางครั้งคราว

กันนาร์เข้าใจองค์ราชินีดีว่าพระองค์ทรงโดดเดี่ยวและอ้างว้างมากเพียงใดเมื่อต้องอยู่ในพระราชวังอันโอ่อ่านี้เพียงลำพัง การประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาทนอกจากจะเป็นการหาผู้สืบทอดบัลลังก์แล้ว ยังพอจะช่วยให้พระองค์คลายความอ้างว้างลงบ้าง เพราะไมเคิลจะต้องเข้าวังบ่อยมากขึ้นเพื่อสะสางราชกิจต่างๆ ที่กองสูงท่วมโต๊ะเป็นภูเขาขนาดย่อม ชายหนุ่มคิดขณะที่ตักกุ้งมังกรตัวใหญ่วางลงในจานขององค์ราชินีที่รับอุปการะตนมาเลี้ยงดูเหมือนลูกเหมือนหลาน ก่อนจะขยับมาตักมันลงให้กับโรมีโอที่นั่งอยู่ข้างกัน โรมีโอเงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มอ่อนบางพลางเอ่ยขอบคุณเบาๆ

ในขณะที่กันนาร์กำลังจะละมือลงเพื่อจัดการอาหารของตนบ้างก็มีจานอาหารสองจานถูกยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับใบหน้าน่ารักสดใสที่กะพริบตามองปริบๆ อย่างออดอ้อน

“กันนาร์ ตักให้หนูด้วยจิ” กันนาร์กะพริบตาปริบ เมื่อตรงหน้าของตนมีจานอาหารสองจาน จึงมองสลับกันไปมาเป็นเชิงถาม ทำให้เอวาอธิบายเสียงใส

“ตักให้พี่จ๋าด้วยไง!” กันนาร์ถึงกับนั่งบื้อใบ้ไปชั่วครู่ เหลือบตามองไมเคิลพร้อมกับทำปากขมุบขมิบ แต่ก็ยอมตักอาหารใส่จานทั้งสองอย่างเท่าเทียม เมื่อเงยหน้ามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของตนเพราะพบหน้ากันมาหลายครั้ง กลับเห็นอีกฝ่ายขยับมุมปากอย่างสะอกสะใจทำให้มือที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากถึงกับชะงัก

ไมเคิลละสายตาจากกันนาร์หันไปรับจานอาหารของตนจากน้องน้อย ยกมือขึ้นลูบศีรษะพร้อมกับเอ่ยปากบอกขอบใจอย่างอ่อนโยน กันนาร์มองภาพนั้นมุมปากกับหางคิ้วกระตุกสั่นระริก และยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายหันมายิ้มเยาะเขาเพราะอดีตผู้ช่วยตักอาหารใส่จานของตน

โรมีโอตักอาหารใส่จานให้กับองค์ราชินี ไมเคิล เอวา และกันนาร์ตามลำดับ แต่เมื่อหันไปหากันนาร์กลับพบใบหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดชีช้ำ ยกมือขึ้นกุมอกคล้ายกับเจ็บปวดรวดร้าวเหลือคณา จนชายหนุ่มตกใจ รีบหันไปถามในทันที

“คุณกันนาร์เป็นอะไรไปครับ!” เพราะเสียงนั้นทำให้ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะหันไปมองกันนาร์เป็นตาเดียว เหลือเพียงแต่ไมเคิลที่เหลือบตามองพลางยิ้มเยาะใส่อย่างคนเหนือชั้นกว่า กันนาร์กลั้นใจเอ่ยปฏิเสธเสียงสั่นอย่างเจ็บแค้น มือกำหมัดแน่นสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม โรมีโอวางมือลงบนบ่าของอีกฝ่าย เอ่ยอย่างเป็นห่วงอยู่ในที

“คุณต้องไปหาหมอบ้างนะครับ อาการเจ็บหน้าอกแบบนี้น่าเป็นห่วงนะ” คล้ายกับได้น้ำหล่อเลี้ยงชีวิต แม้โรมีโอจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ว่าเป็นห่วงเขา แต่ในประโยคที่พูดคุยกันก็มีความ ห่วง ดังลอยมาให้ได้ยิน ชายหนุ่มจึงยิ้มหน้าบาน ปล่อยมือออกจากอกที่จับกุมกระชับไว้ในทีแรก เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ” โรมีโอยังคงมองมาอย่างเป็นกังวล จนถามซ้ำอีกหลายครา และมีองค์ราชินีช่วยสนับสนุน ทำให้กันนาร์ยอมตกลงที่จะไปพบแพทย์ในที่สุด บุคคลทั้งสองจึงยอมล่าถอยไปอย่างพึงพอใจ ต่างจากใครบางคนที่ใบหน้าบึ้งตึง ปล่อยรังสีสังหารออกมาจนเห็นภาพมายาเป็นประกายดำมืด กันนาร์หันไปหาเจ้าของรังสีนั้น เอ่ยปากอย่างไร้เสียง

‘หัวเราะที่หลัง ดังกว่า.....’

เคร้ง!

ไมเคิลมุมปากกระตุก เผลอกำมือจนช้อนส้อมหักเบี้ยวผิดรูป ท่ามกลางสายตาตื่นตกใจของทุกคน จนองค์ราชินีต้องสั่งเปลี่ยนส้อมให้ใหม่พร้อมกับเอ่ยบ่นไปพลางเรื่องคุณภาพของสิ่งที่ใช้ มีคำสั่งให้กันนาร์หาซื้ออันใหม่ที่ทนทานกว่าเดิม ชายหนุ่มรับคำเสียงใสหันไปยักคิ้วหลิ่วตาใส่ไมเคิลอย่างผู้กำชัย จนว่าที่องค์รัชทายาทหมดอารมณ์ที่จะทานต่อ จึงรวบช้อนลงและนั่งนิ่ง

“ทานสักหน่อยเถอะครับ คุณทานน้อยเกินไป......” กุ้งมังกรที่ถูกแกะเปลือกจนเห็นเนื้อนวลขาวน่ารับประทานวางลงในจานตรงหน้า ทำให้ไมเคิลเหลือบตาขึ้นมอง พบเปลือกกุ้งกองอยู่ในจานของอดีตผู้ช่วย ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง จึงยอมหยิบช้อนส้อมมาทานต่อโดยไม่พูดคำใด

“พี่จ๋าๆๆ แกะให้หนูบ้างงงงง” เอวาพูดพร้อมเบ้หน้า ใช้ส้อมจิ้มกุ้งตัวโตที่หัวหางหลุดไปคนละทาง และเนื้อแกะที่มีสภาพเละเทะ บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงจะพยายามในการแกะกุ้งด้วยตนเองมาก่อนแล้วแต่ไม่สัมฤทธิผลเท่าไหร่ โรมีโอหัวเราะให้กับท่าทีนั้น ก่อนจะตอบรับกลับไป และนั่งแกะกุ้งให้กับเอวาเป็นหลักจนไม่ได้สนใจใครอีก ไมเคิลลอบยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นกุ้งวางลงบนจานของตนเป็นระยะ แม้ว่าจะได้รับน้อยกว่าเอวาก็ตามที

หลังจบมื้ออาหาร ก็เป็นปัญหาโลกแตกอีกครั้งสำหรับเอวา เมื่อข้างซ้ายและขวาของตนถูกประกบข้างด้วยพี่ชายทั้งสองที่ผลัดกันพูดจาชักชวนให้ตนกลับไปนอนด้วยเช่นทุกๆ วัน เรียกได้ว่าเป็นความวุ่นวายที่มีความสุขอย่างหนึ่ง เมื่อเอวาตกลงจะไปนอนกันใครในค่ำคืนนี้ อีกคนก็จะมาฉกชิงตัวเขากลับในค่ำวันถัดไป หลังจากสะสางงานการในตอนเช้าเสร็จสิ้น เป็นเช่นนี้วนไปเรื่อยๆ โดยบางครั้งก็ถูกขัดด้วยบารอนที่มาฉกเอาตัวไปนอนกกกอดเอาเสียดื้อๆ และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เอวาถูกล้อมหน้าล้อมหลังจากพี่ชายทั้งสองของตนที่สรรหาถ้อยคำชักชวนและสิ่งของล่อตาล่อใจ

“ตัวเล็กนอนกับพี่นะคะ” ไมเคิลพูดพร้อมกับจับกุมมือนิ่มเอาไว้แน่น

“ตัวเล็กจะปล่อยให้พี่นอนเหงาคนเดียวจริงหรอคะ” โรมีโอพูดพร้อมกับยกมือน้องน้อยแนบแก้มสลับกับการกดจูบอย่างออดอ้อน เอวาถอนหายใจเฮือก นิ่วหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยบอก

“หนูจะไปนอนกับบาร์คจ๋า”

“ไม่! /ไม่เอานะคะ” น้ำเสียงแรกที่ดุดันเฉียบขาดมาจากไมเคิล ในขณะที่โรมีโอเอ่ยห้ามด้วยความอ่อนนุ่มยิ่งกว่า

“แต่หนูไม่ได้นอนกับบาร์คจ๋านานแล้ว” เอวาดึงมือของตนทั้งสองข้างที่ถูกคนพี่ทั้งสองกุมกระชับไว้มายืนกอดอก มองพี่ทั้งสองสลับกันไปมาพร้อมกับเอ่ยย้ำถ้อยคำเป็นครั้งสุดท้าย

“วันนี้หนูจะไปนอนกับบาร์คจ๋า!!” พูดจบก็หยิบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที ไม่สนใจพี่ชายทั้งสองคนที่แสดงสีหน้าต่างกัน คนหนึ่งแสดงท่าทีว่ากรุ่นโกรธไม่สบอารมณ์ ในขณะที่อีกคนมองตามการกระทำของน้องน้อยตาละห้อย ทำให้เอวาที่กำลังจะกดโทรออกถึงกับหยุดชะงัก ยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วอย่างอ่อนล้า แล้วจึงเงยหน้าขึ้นใหม่ พร้อมกับการยื่นคำขาด

“หนูจะนอนกับพวกพี่ก็ได้ ถ้าหากพวกพี่ยอมนอนด้วยกัน” สิ้นคำนั้นทั้งไมเคิลและโรมีโอก็หันมองหน้ากัน ไมเคิลพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด ในขณะที่โรมีโอกะพริบตาปริบ จนเอวาต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

“โรมจ๋าจะนอนไหม ถ้าโรมจ๋าไม่นอนหนูจะไปนอนกับบาร์คจ๋าแล้วนะ” เพียงสิ้นคำ ดวงตาคมกล้าก็ตวัดกลับมามองจ้องในทันที โรมีโอจนพยักหน้ารับในที่สุด ดวงตาที่มองจ้องเขม็งจึงได้ผละจากไป พอให้หายใจหายคอโล่งมากขึ้น

“แล้ว..... เราจะไปนอนที่บ้านของใครดีคะ” โรมีโอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ยกมือขึ้นจับปอยเส้นผมที่ปรกหน้าให้น้องน้อย ขยับมันไปทัดกับใบหูเล็ก อดไม่ได้ที่จะแวะหยอกเอินกับแก้มนุ่มด้วยการบีบขย้ำไปมาแผ่วเบา

“อื้มมมม ที่คฤหาสน์วัลโด้ หนูอยากไปหามิลาด้า” เอวาหันมาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ไมเคิลและโรมีโอเองก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีเกี่ยงงอน ก่อนที่คนทั้งหมดจะพากันเคลื่อนย้ายออกจากพระราชวัง ยังไม่ทันจะพ้นประตูดี กันนาร์ก็เอ่ยขัดเรียกใครบางคนไว้เสียก่อน

“คุณโรมีโอครับ” เสียงนั้นทำให้ทั้งไมเคิลและเอวาหยุดชะงักพร้อมกับเจ้าของชื่อ และหันไปมองในทิศทางเดียวกัน เห็นกันนาร์เดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของโรมีโอในที่สุด

“ระหว่างสีแดงกับสีน้ำเงินคุณชอบอะไรมากกว่ากันครับ?” โรมีโอเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ไมเคิลขมวดคิ้วเข้าหากันเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะคลายออกอย่างรวดเร็ว ดุนดันหลังของน้องน้อยให้เดินต่อ พร้อมกับเอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ

“ไปกันเถอะค่ะ ใครช้าก็ทิ้งไว้นี่.......” เอวาเดินตามแรงดุนดันนั้นอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพี่ชาย สลับกับใครอีกคนที่ยังคงติดธุระพูดคุยกับกันนาร์ เด็กน้อยก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“ถ้าทิ้งโรมจ๋าไว้นี่ โรมจ๋าก็ต้องนอนค้างที่นี่น่ะสิครับ” คำถามนั้นทำให้ไมเคิลชะงักไปเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงติดห้วนสั้นสะบัดเสียงและความไม่พอใจที่ปรากฏขึ้นบางเบา

“โตจนป่านนี้ ถ้าหาทางกลับบ้านไม่ได้ก็ไม่ควรเป็นคนแล้วค่ะ” เอวารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่คุกรุ่นของพี่ชายของตน จึงอดไม่ได้ที่จะบ่นอุบอิบแผ่วเบา

“ถ้างั้นอยู่รอกลับพร้อมกับซะก็หมดเรื่องแล้วนี่น่า......” ไมเคิลเหลือบมองที่ด้านหลังที่ยังคงเห็นโรมีโอยืนคุยกับกันนาร์อยู่นานสองนาน แล้วจึงหันมาพูดคุยกับคนตัวเล็กต่ออีกที

“ดูท่าว่าเจ้าตัวเขายังไม่อยากกลับนะคะ เราไปกันดีกว่า” ไมเคิลพูดพร้อมกับจูงมือน้องน้อยให้เดินไปตามทาง จัดการเปิดประตูรถและให้เอวาขึ้นไปนั่งก่อน ก่อนที่ตนจะตามเข้าไป จนเมื่อเสียงประตูรถปิดลงดังปังใหญ่ โรมีโอก็ยังคงไม่ละสายตาหันมามอง

ไมเคิลที่นั่งมองคนทั้งคู่ยังสนทนาติดพันไม่ยอมจบสิ้นเสียที ก็สั่งให้คนรถบีบแตรเพื่อเร่งอีกฝ่าย และคราวนี้ดูเหมือนว่าจะได้ผล เมื่อโรมีโอหันมามองพร้อมกับทำท่าตกใจ รีบหันกลับไปล่ำลากับอีกฝ่ายด้วยความรีบร้อน แล้วจึงก้าวเดินยาวๆ จนเส้นผมปลิวสยายไปตามจังหวะการก้าวเดิน ทิ้งให้ใครบางคนมองตามตาละห้อย ไมเคิลลอบกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมใจ ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อเสียงหวานใสก็เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

“ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะจีบโรมจ๋าติดกันล่ะ” เด็กน้อยพูดพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา แต่กลับทำให้ไมเคิลชะงักค้าง หันไปมองน้องน้อยด้วยความประแปลกใจ

“พี่ไม่ได้-”

“ขอโทษที่ให้รอนะคะตัวเล็ก” โรมีโอที่ตามขึ้นมานั่งข้างคนขับหันมาร้องบอก ริมฝีปากนั้นเผยออ้าออกน้อยๆ คล้ายกับการหอบหายใจ ทำให้คนมองรู้สึกลำคอแห้งผากจนต้องเสตาหลบหันไปมองสิ่งอื่นแทน สิ่งที่อยู่ในครรลองสายตาคือใบหน้าของคนขับรถที่ได้นั่งคู่กันกับโรมีโอ ไมเคิลคิ้วกระตุก ความไม่ชอบใจปรากฏขึ้นอีกครั้ง ออกคำสั่งอย่างไร้ที่มาที่ไป

“ลงไป......” คำสั่งนั้นไม่กระจ่างชัดว่าหมายถึงใคร ทำให้บุคคลบนรถทั้งหมดถึงกับมองตากันปริบๆ ไมเคิลไม่อยู่รออธิบายกับใครทั้งสิ้น เปิดประตูก้าวขาลงจากรถ เดินอ้อมไปอีกฝั่ง และเปิดประตูที่ตำแหน่งคนขับออกกว้าง พร้อมกับเอ่ยคำสั่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขึ้นอีกเล็กน้อย

“ลงไป......” เพียงเท่านั้นก็เข้าใจได้ คนขับรถรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว ก้าวลงจากรถในทันที ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งแทนที่ ปรับแต่งกระจกมองหลัง มองข้าง และเบาะนั่งอีกเล็กน้อย แล้วจึงเริ่มเคลื่อนรถออกอย่างนิ่มนวลเพราะมีน้องน้อยนั่งอยู่ด้วยที่ด้านหลัง

บรรยากาศภายในรถนั้นปราศจากเสียงใด ไม่มีบทเพลงขับกล่อมหรือเสียงหัวเราะพูดคุย แต่ดูเหมือนว่าท้ายที่สุดแล้วจะมีคนทนไม่ไหว จนต้องพูดออกมาเอง

“เป็นขนาดนี้ยังไม่ยอมรับอีก อยากได้ใจเขาแต่ไม่ยอมบอกเขา แล้วเมื่อไหร่จะได้กิน” เอวาพูดพร้อมกับส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ ทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนเบาะ หยิบหมอนอิงมาหนุนนอนแล้วจึงเริ่มต้นตอบแชทกับคนรักไปพลางระหว่างการเดินทาง ทิ้งให้โรมีโองุนงงด้วยความไม่เข้าใจ อย่างไม่คิดจะอธิบายคำใดให้เสียเวลา เพราะคนที่ต้องการจะพูดคุยด้วยน่ะ ได้รับสารที่เด็กน้อยต้องการสื่อไปแล้วแน่ๆ

ไมเคิลไม่ได้พูดสิ่งใดออกไป ได้แต่แอบแย้งในใจเบาๆ ว่าเขาได้ ‘กิน’ มาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว เพียงแต่น้องน้อยไม่รู้ก็เท่านั้นเอง.......

ใช้เวลาไม่นานนักไมเคิลก็ขับรถมาหยุดลงที่หน้าคฤหาสน์ของตน เมื่อรถจอดสนิทดีแล้วแต่ไม่พบการเคลื่อนไหวใดๆ จากผู้โดยสารทั้งสอง ทำให้ชายหนุ่มต้องหันหน้าไปมองด้วยความแปลกใจ สิ่งที่เขาเห็นคือโรมีโอกำลังนั่งเท้าแขนอยู่ที่ขอบประตูเปลือกตาสีมุกนั้นปิดสนิท สอดรับกับลมหายใจเข้าออกในจังหวะสม่ำเสมอ เมื่อได้คำตอบจากคนหนึ่ง ก็หันหน้าไปมองที่อีกคนหนึ่ง

สิ่งที่ไมเคิลเห็นนั้นคือน้องน้อยที่นอนขดตัวบนเบาะรถ มีหมอนหนุนอยู่หนึ่งใบ ในขณะที่อีกใบใช้ก่ายกอดเอาไว้แน่น เหมือนเด็กทารกกอดตุ๊กตาตัวโปรด ทำให้ไมเคิลเผลอยกยิ้มด้วยความเอ็นดู อยากที่จะโน้มตัวลงแล้วฟัดแก้มนุ่มนั้นแรงๆ ให้หายมันเขี้ยว ชายหนุ่มมองสลับกันไปมาระหว่างเอวาและโรมีโอ ในท้ายที่สุดจึงตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถ ก้าวขาลงไปหาคนที่นอนหลับอยู่ทางด้านหลัง กดจมูกลงบนแก้มนุ่มเสียหลายที สูดกลิ่นกายหอมกรุ่น คลอเคล้าไปกับกลิ่นแป้งเด็กที่เข้ากันได้ดีจนต้องปัดป่ายจมูกของตนไปมา ทำให้เกิดเสียงครางอื้ออึงในลำคอของเด็กน้อยผะแผ่ว

“งื้ออออ”

“ตัวเล็กคะ ถึงแล้วนะ” ไมเคิลกระซิบชิดใบหูของน้องน้อย ทำให้เอวาปรือตาขึ้นมองอย่างยากลำบาก พร้อมๆ กับการยันตัวขึ้นนั่ง ยกมือขยี้ตา มองไปรอบๆ เมื่อเห็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคย ก็เปิดประตูลงจากรถ เดินเตาะแตะเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

ไมเคิลยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางนั้นด้วยความเอ็นดู ก่อนจะผละลงจากรถอีกครั้ง พยักหน้าให้บอดี้การ์ดที่ดูแลอยู่แถวนั้นมารับกุญแจรถไปเก็บ ในขณะที่ตนเองก็เดินไปที่ด้านข้างคนขับ เปิดประตูออกอย่างระมัดระวัง ทำให้โรมีโอที่เท้าแขนอยู่ถึงกับเซออกจากตัวรถและไมเคิลก็โอบรับไว้ได้ทัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวฟาดพื้นไป

ชายหนุ่มค่อยๆ โอบประคองอดีตผู้ช่วยลงมาจากรถอย่างแผ่วเบา เมื่อไหร่ที่โรมีโอครางในลำคอก็จะหยุดขยับไปชั่วครู่ จนเมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ตื่นแน่ๆ ถึงได้ขยับตัวอีกครา จนในที่สุดไมเคิลก็สามารถพาโรมีโอออกมาจากรถได้

บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้จัดการปิดประตูรถให้ แต่เหมือนว่าจะปิดดังเกินไปจนเกิดเสียงดัง ปัง! ทำให้คนในอ้อมแขนขมวดคิ้วหมุนเมื่อถูกรบกวน ไมเคิลตวัดสายตาเย็นเหยียบไปหาคนที่เป็นต้นเหตุในทันที ทำให้อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งเมื่อได้รับสายตามองจ้องดุดันและใบหน้าที่เรียบนิ่งติดออกจะถมึงทึง จึงรีบก้มหน้าหลบในทันที

ไมเคิลปรายสายตามองคนในอ้อมแขนและบอดี้การ์ดผู้โชคร้ายคนนั้นสลับกันไปมา บ่งบอกให้รู้ว่าหากทำเสียงดังจนขัดจังหวะการนอนของอีกฝ่าย คนที่จะได้นอนตลอดไปก็คือบอดี้การ์ดผู้โง่งมคนนี้เอง ทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองสลับกับการพยักหน้ารับรัวเร็ว

ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงหมุนกายมุ่งตรงเข้าสู่คฤหาสน์ ตรงไปที่ห้องนอนของน้องน้อย เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าเอวานอนคว่ำหน้ากอดหมอนไปเสียแล้ว ไมเคิลวางโรมีโอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ พร้อมกับกะละมังใส่น้ำอุ่นหนึ่งใบ ชายหนุ่มจัดการจับตัวน้องน้อยให้นอนหงาย เริ่มปลดอาภรณ์ออกจากร่างบาง ใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้า ลำคอ และเนื้อตัว

ไมเคิลทำไปด้วยรอยยิ้ม คิดถึงเมื่อคราวที่เอวาไม่สบายในยามเด็ก ก็เป็นเขากับโรมีโอที่ช่วยกันดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พร้อมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพร่วมกันกับโรมีโอ ซึ่งหลังจากจัดการเอวาเสร็จ อีกฝ่ายก็ล้มตัวลงนอนบ้างทั้งๆ ที่ยังไม่อาบน้ำ ทำให้ไมเคิลต้องมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมือนในครานี้ไม่มีผิด

ต่างกันความรู้สึกในครั้งนั้นกับครั้งนี้ต่างกันอย่างสิ้นเชิง.......

ในครานั้น เขามองจ้องเอวาตาเป็นมัน ลำคอแห้งผากหื่นกระหายอย่างครอบครองร่างเล็กใจจะขาด ในขณะที่ทำให้โรมีโอนั้นกลับมีท่าทีเฉยเมย ติดออกจะทำไปส่งๆ อย่างไม่ใส่ใจ แต่ในครั้งนี้แตกต่างกันตรงที่ว่า เขายังคงทะนุถนอมเอวาเช่นเดิม เพิ่มเติมคือความรู้สึกที่มีต่อโรมีโอเริ่มแจ่มชัดยิ่งขึ้น

ไมเคิลคิดขณะที่ปลดเสื้อเชิ้ตสีแดงไวน์ออกจากร่างของอดีตผู้ช่วย ที่บัดนี้นั่งอยู่ในตำแหน่ง CEO หรือผู้บริหารให้กับหลายบริษัท สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือร่างกายผอมบางแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเรียงตัวสวย ไม่ใช่หน้าท้องแบนราบเอวเว้าคอดกิ่วเฉกเช่นเอวา แต่เป็นกล้ามลอนหน้าท้อง และเอวบางทรงสอบเป็นวีเชฟเรียงตัวสวยของชายหนุ่ม

เมื่อเงยหน้ามองขึ้นสูงไปอีกนิดก็พบกับตุ่มไตสีชมพูระเรื่อที่น่าส่งปลายลิ้นเข้าไปสัมผัสและหยอกเย้าให้ดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างราวกับคนขาดอากาศหายใจ แต่สิ่งที่ไมเคิลทำมีเพียงก็กดจูบทาบทับที่แอ่งชีพจร ดูดดุนเบาๆ จนขึ้นรอยแดงเด่นชัด แล้วจึงขยับไปกระซิบชิดริมใบหูของคนที่กำลังหลับใหล

“ฉันจะทำยังไงดี........”

“.......”

“หลงรักนายแล้วรึเปล่านะ?”