บทที่ 52 ฉันทำให้ภรรยา......

Romeo Part

"แต่งงานกับฉัน"

"ห๊ะ?! " ผมได้ยืนอึ้งอยู่กับที่หลังสิ้นประโยคของคนตรงหน้า ดวงตาคมกล้ามองสบมาด้วยความแน่วแน่

เพราะผมได้แต่ยืนนิ่งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป สุดท้ายแล้วคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ก็ผุดลุกขึ้นในที่สุด มือข้างหนึ่งของไมเคิลยื่นออกมาด้านหน้า จับคว้ามือซ้ายของผมเอาไว้ สวมใส่แหวนวงหนึ่งเข้าที่นิ้วนาง ก่อนจะจับยกมือของผมจรดริมฝีปากด้วยใบหน้าเรียบเฉย ต่างจากผมที่ยืนกะพริบตาปริบด้วยความอึ้งปะปนกับความงุนงงเป็นรอบที่สอง

"ดะ เดี๋ยว-" ยังไม่ทันจบประโยคดี ผมก็ถูกไมเคิลฉุดรั้งให้เดินออกไปด้านหน้าด้วยกัน จนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงที่องค์ราชินีทรงยืนประทับอยู่ โรมีโอทรุดตัวลงคุกเข่าทำความเคารพองค์ราชินี พระนางขยับกายเข้ามาใกล้พร้อมกับช่วยฉุดประคองให้ลุกขึ้นยืน พาไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างไมเคิลที่ยืนมองมานิ่งๆ

ความสับสนมึนงงปรากฏขึ้นภายในดวงตาสีฟ้ากระจ่างใสของโรมีโอ จนทำให้พระนางแย้มสรวลเล็กน้อยอย่างขบขัน ก่อนส่งมือของโรมีโอให้ไมเคิลได้จับกุม ไมเคิลรับมือของโรมีโอมากุมกระชับเอาไว้แน่น แล้วจึงหันหน้าไปหาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานในวันนี้ เอ่ยปากด้วยเสียงราบเรียบทว่าเฉียบขาด

"ต่อแต่นี้ไป..... โรมีโอ วอลเลอร์ คือคู่ชีวิตเรา.....

จงให้เกียรติเขาดั่งที่ให้เกียรติเรา.....

จงเคารพเขาดั่งที่เคารพเรา....

จงรักเขาดั่งที่รักเรา.....

หาไม่แล้ว..... หึหึ! " เสียงที่เงียบหายไปถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะในลำคอและรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่ปรากฏบนริมฝีปาก ทำให้คนมองใจสั่นสะท้านไหว ภายในห้องโถงใหญ่ที่บรรจุผู้คนเอาไว้มากมายแต่ดูคล้ายกับห้องโถงร้างที่ไร้ผู้คน

“เนื่องจากองค์รัชทายาทได้เลือกคู่ชีวิตของตนแล้ว ดังนั้นเราจึงขอประกาศให้โรมีโอ วอลเลอร์.... ไม่สิ โรมีโอ วัลโด้ เป็นพระชายาคู่บัลลังก์มังกร เป็นคู่ชีวิตเคียงข้างองค์รัชทายาท และเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน!!” โรมีโอหันขวับไปหาองค์ราชินีที่ตรัสประโยคเหล่านั้นออกมาด้วยสุรเสียงทรงอำนาจในทันที เสียงภายในใจของเขาร้องดังก้องกังวาน

เขายังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย!!!

หลังจากนั้นคือเสียงเพลงเฉลิมฉลองการประกาศรับตำแหน่งขององค์รัชทายาท องค์ชายน้อย และพระชายา ก็ถูกบรรเลงไปทั่วทุกพื้นที่ กลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาจากด้านบนทำให้บรรยากาศนั้นชื่นมื่น ต่างจากความรู้สึกที่โรมีโอกำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้ ชายหนุ่มยังคงมึนงงและตามเรื่องราวไม่ทันเท่าไหร่นัก ได้แต่หันมองคนนั้นที คนนี้ที แต่ไร้คำตอบใดๆ ยิ่งจากคนข้างกายที่ยังคงจับมือของเขาแน่นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พอขยับขืนฝืนดึงมือออก ก็พบว่าไมเคิลนั้นจับกุมกระชับมือมากกว่าเดิม ไม่ยินยอมให้หลุดออกโดยง่าย จนเขาต้องเอ่ยปากด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา

"ปล่อยได้แล้วครับ"

"....." นิ่ง......

"บอสครับ" โรมีโอเอ่ยเรียกซ้ำอีกครั้ง และครั้งนี้มันก็ได้การตอบรับจากคนข้างกาย ไมเคิลหันมาหาเพียงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก

"ไม่....."

"คุณจะจับมือผมไปจนจบพิธีเลยรึไง" โรมีโอพูดพร้อมกับกระตุกมือเบาๆ อีกครั้ง

"ใช่....." สิ้นคำ โรมีโอได้แต่ชะงักนิ่ง มองคนข้างกายด้วยความแปลกใจ เพราะน้องครั้งที่ไมเคิลจะแสดงออกมาตรงๆ อย่างที่ทำกับน้องน้อย และในตอนนั้นเองที่โรมีโอเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่ง บริเวณโหนกแก้มของคนข้างตัวปรากฏริ้วสีแดงจางๆ พาดผ่าน ในขณะเดียวกับบริเวณใบหูกลับกลายเป็นสีแดงก่ำจนเห็นได้ชัดเจน โรมีโอก้มหน้าลงต่ำ ขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ความร้อนเริ่มปรากฏที่ข้างแก้ม ก่อนจะลุกลามไปทั่วใบหน้าด้วยเช่นกัน

แล้วทำไมเขาต้องมาเขินตามไมเคิลด้วยเนี้ยะ!!

โรมีโอได้แต่ตีอกชกลมกับตัวเอง ใจอยากจะยกมือขึ้นทึ้งศีรษะตัวเองใจจะขาด จนกระทั่งเสียงบรรเลงบทเพลงเริ่มเปลี่ยนไป ไมเคิลก็จับจูงมือเขาเดินออกไปจากงาน โดยมีองค์ราชินีนำหน้า ตามด้วยไมเคิลและโรมีโอ ปิดท้ายด้วยเอวาที่มีบารอนเข้ามาดูแลอยู่ข้างกาย

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทในช่วงเช้า ช่วงเย็นถึงจะเป็นงานเฉลิมฉลองเฉพาะเหล่าเชื้อพระวงศ์และข้าราชบริพาร นั่นทำให้โรมีโอ ไมเคิล เอวาและบารอนได้มีเวลาพักสักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มงานในช่วงหัวค่ำ และตอนนี้บุคคลทั้งหมดกำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงในเวลาบ่ายโมงของวัน

โรมีโอนั่งมองไมเคิลที่ลงมือหั่นเนื้อสเต๊กเงียบๆ โดยไม่ได้ลงมือตักอาหารทานอะไร นั่นก็เพราะจานอาหารของเขาไปอยู่กับอีกฝ่ายแทนนั่นเอง เมื่อตอนที่เข้ามานั่งภายในห้องรับประทานอาหาร จานอาหารก็ถูกนำมาวางลงตรงหน้า แต่ยังไม่ทานจะได้ลงมือทาน จานอาหารของเขาก็ถูกไมเคิลยกไปแทน ทำให้มือที่กำลังจับมีดและส้อมหยุดชะงัก และการกระทำต่อมาของไมเคิลยังทำให้เขาอึ้งหนักเข้าไปอีก เมื่ออีกฝ่ายลงมือหั่นชิ้นเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"บอสครับ...." เมื่อโรมีโอส่งเสียงเรียกคล้ายว่าจะเอ่ยแย้ง ดวงตาสองสีนั้นก็ตวัดมองจ้องมาอย่างดุๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

"ไมค์......"

"ครับ? " ผมกะพริบตาปริบ ไม่เข้าใจว่าไมเคิลเรียกชื่อตัวเองทำไม แต่หลังจากนั้นไม่นานก็เข้าใจ เมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขยายความ

"เรียกฉันว่าไมค์......"

"โอเค ไมค์.... คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ให้ผม" โรมีโอพูดพร้อมกับพยายามเอื้อมมือไปยกจานของตนเองกลับมา แต่ไมเคิลกลับเลื่อนจานหนี ก้มลงหั่นชิ้นเนื้อสลับกับการเอ่ยตอบไปพลาง

"ฉันทำให้ภรรยา......" คล้ายกับว่าโรมีโอได้ยินเสียง ฉ่า ของใบหน้าที่ดังสะท้อนไปทั่วห้อง รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าของตนคงเริ่มจะเปลี่ยนสีไปบ้างแล้ว ต่างจากเอวาที่หัวเราะคิกคัก หันไปกระซิบกระซาบกับบารอนด้วยความชอบใจ

โรมีโอสูดลมหายใจเข้าลึก เรียกสติของตนเองที่กระเจิงไปกลับเข้าร่างอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงจริงจังเป็นการเป็นงานมากขึ้น ทำให้บรรยากาศหวานๆ ที่ลอยอบอวลอยู่ภายในห้องรับประทานอาหารจางหายไป

"เราต้องคุยกัน" โรมีโอพูดพร้อมกับวางมือประสานกันบนโต๊ะอาหาร มองจ้องนิ่งงันอยู่ที่คนฝั่งตรงข้าม

"ไม่มีอะไรต้องคุย......" ไมเคิลตอบกลับพร้อมกับวางจานอาหารคืนให้กับโรมีโอ ก่อนจะกลับไปทรุดตัวลงนั่งตามเดิม ยกมือขึ้นลูบศีรษะของน้องน้อยที่หันมามองและจับมือเอาไว้เบาๆ เชิงให้กำลังใจ

"แต่คุณจะประกาศออกไปแบบนั้นไม่ได้" โรมีโอยังคงไม่ละสายตาไปจากคนตรงหน้า แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เหลือบตาขึ้นมองเลยแม้แต่น้อยก็ตามที

"ฉันขอแต่งงาน........ไม่ใช่คนประกาศ......"

"แต่ผมยังไม่ได้ตกลง" โรมีโอพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น ต่างจากไมเคิลที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เอ่ยปากเสียงเรียบ

"แหวนอยู่ที่นาย......" สิ้นคำทำให้โรมีโอนึกขึ้นมาได้ จึงก้มหน้าลงตั้งใจจะถอดแหวนออกจากนิ้วของตน

"หยุด! " เสียงนั้นดังก้องเกือบจะกลายเป็นการตะคอก เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นกับใบหน้าบึ้งตึงเต็มไปด้วยความดุดันไม่ชอบใจ ทำให้มือที่กำลังจะถอดแหวนนั้นออกต้องหยุดชะงัก ไมเคิลวางส้อมและมีดในมือลง ผุดตัวลุกขึ้นยืน เดินอ้อมไปที่อีกฝั่งหนึ่ง ขยับเข้าไปจับกุมมือของโรมีโอเอาไว้แน่น แล้วจึงดึงกระชากให้ลุกออกมาจากห้องรับประทานอาหารด้วยกันในทันที

"พี่จ๋าอย่าทำพี่โรมจ๋านะ! " เอวาร้องบอกพร้อมกับการผุดตัวลุกขึ้นจากที่นั่งของตน แต่ถูกเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานเอ่ยขัดเสียก่อน

"ไมเคิลไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก ทานข้าวเถอะเอวา" องค์ราชินีที่ทรงประทับนั่งอยู่ตั้งแต่ต้นเอ่ยบอกขณะตักซุปครีมเห็ดขึ้นทานไปพลาง ทำให้เอวาค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงตามคำสั่ง แต่ยังไม่วายชะเง้อชะแง้มองด้วยความกังวลใจ บารอนเอื้อมไปจับกุมมือเล็กเอาไว้อย่างให้กำลังใจ พร้อมกับการป้อนอาหารให้ทานไปพลาง

"คุณจะทำอะไร" ทันทีที่เข้ามาภายในห้องพักส่วนตัวของไมเคิล โรมีโอก็เปิดฉากถามทันที บิดข้อมือหนีการจับกุมจากคนตรงหน้าซึ่งไมเคิลก็ยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี แต่กลับก้าวเท้าเข้าหาอย่างมั่นคง เดินไล่ต้อนให้โรมีโอต้องถอยหลังมากขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมไม่เข้าใจ......" ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขัดใจ คิ้วคู่คมขมวดเข้าหากันแน่น โรมีโอถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแผ่นหลังแนบสนิทกับกำแพงห้อง เขาก็ไร้ซึ่งหนทางหลีกหนี เมื่อตั้งใจจะหันออกไปทางด้านข้าง กลับมีวงแขนข้างหนึ่งขวางกั้นเอาไว้ ไม่ยินยอมให้หนีไปโดยง่าย

"ผมต้องเข้าใจอะไร" โรมีโอเอ่ยถามพร้อมกับการหันหน้ามามอง ในดวงตานั้นแข็งกร้าวไม่ยินยอม

"ทำไมไม่เข้าใจ......" ไมเคิลย้ำคำเดิมอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นจับปลายคางมน บังคับให้หยุดอยู่กับที่ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปบดขยี้อย่างเอาแต่ใจ

"อื้อ! " โรมีโอร้องอึกอักในลำคอ สองมือยกขึ้นหมายจะผลักคนตรงหน้าออกไปให้ห่าง แต่เพราะแบบนั้นทำให้ไมเคิลจับรวบมือทั้งสองของโรมีโอเอาไว้แน่น แล้วกดให้แนบกับกำแพงที่ด้านบน และยิ่งบดคลึงริมฝีปากนั้นรุนแรงยิ่งขึ้น

โรมีโอดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้อ้อมกอดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นองค์รัชทายาท ริมฝีปากร้อนผ่าวแนบบดขยี้ลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากจังหวะเร่งร้อนรุกเร้า ค่อยๆ กลายเป็นอ่อนหวานละมุน ทำให้การดิ้นรนขัดขืนเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ และสุดท้ายก็หยุดนิ่งยินยอมให้อีกฝ่ายมอบจุมพิตหวานล้ำ เมื่อไมเคิลเห็นว่าคนตรงข้ามไร้การต่อต้าน มือที่จับกุมอยู่นั้นก็ค่อยๆ คล้ายออก และครั้งนี้เจ้าของร่างนำมือทั้งสองข้างนั้นยกขึ้นโอบกอดรอบคอ กอดรัดกันมากยิ่งขึ้น

ริมฝีปากร้อนบดคลึงไปมาสลับกับการขบเม้มและดูดดึง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าหาความหวานที่ภายใน เกี่ยวกระหวัดพัวพันกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร จากรสจูบร้อนแรงกลายเป็นอ่อนหวานชวนเคลิบเคลิ้มจนใจสั่นไหว

เวลาไหลผ่านไปนานนับนาทีจนโรมีโอเริ่มหมดลมหายใจแข้งขาพลันอ่อนแรงเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นถ้าไม่ได้ไมเคิลใช้วงแขนแข็งแกร่งโอบกระชับรอบเอวสอบเอาไว้มั่น ไมเคิลยกมือขึ้นไล้เกลี่ยริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบไปด้วยหยาดน้ำสีใส ปาดมันออกให้อย่างอ่อนโยนอย่างที่น้อยครั้งนักจะทำให้ เอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มทุ้มแหบพร่าเจือไปด้วยกระแสอารมณ์

"เข้าใจรึยัง......."

"มะ ไม่...." โรมีโอเสตาหลบ เอ่ยตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก ไมเคิลจับเชิดปลายคางให้เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะประกบแนบริมฝีปากของตนลงไปอีกหน ทำให้โรมีโอได้แต่ร้องครางในลำคอด้วยความตกใจ แต่เพียงไม่นานนักก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานแว่วให้ได้ยิน

ไมเคิลดูดกลืนหยาดน้ำหวานจากริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง ลิ้นร้อนกวาดต้อนรุกไล่ไม่ยอมลดละ สลับกับการดูดดึงริมฝีปากอย่างเร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานชวนให้ใจสั่นไหว โรมีโอยกสองมือขึ้นจับกุมชุดสูทเนื้อดีของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นจนมันยับย่นไม่น่าดู หากแต่ไมเคิลไม่สนใจ ริมฝีปากร้อนยังคงรุกไล่อยู่ไม่ห่าง จนเมื่อโรมีโอใกล้หมดลมหายใจอีกครั้งก็ผละหันหน้าหนีออกไปที่ด้านข้าง เป็นโอกาสให้ไมเคิลใช้จมูกและริมฝีปากไล้ไปทั่วแก้มขาวนวลและลามลึกไปจนถึงลำคอ

"เข้าใจรึยัง...." เสียงกระซิบดังขึ้นข้างใบหูชวนให้สยิว ริมฝีปากกดแนบลงที่ลำคอ ดูดดุนเบาๆ จนขึ้นรอยสีช้ำแดงเรื่อ

"ไม่....." ผมตอบกลับไปอีกครั้งด้วยดวงตาเหม่อลอย สิ้นคำ ริมฝีปากร้อนก็กดแนบลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง พร้อมคำถามเดิมๆ ที่ถูกถามออกมาอีกครั้งและผมเองก็ตอบคำเดิมเช่นกัน

กว่าที่ผมจะหลุดออกจากห้องนั้นมาได้ ท้องของผมก็ร้องประท้วงเสียงดัง ทำให้ไมเคิลยินยอมที่จะปล่อยผมออกมาจากห้องพัก ก่อนที่จะเดินไปจัดการตัวเองภายในห้องน้ำ และไล่ให้ผมออกมาทานอาหารกลางวันที่ถูกลากยาวมาจนถึงบ่ายแก่ๆ ของวันแทนเสียอย่างนั้น

ริมฝีปากของผมก็เจ่อบวม จนขึ้นรอยแดงช้ำ นอกจากนี้แล้วบริเวณลำคอยังมีรอยสีแดงระเรื่อปรากฏขึ้นไปทั่วลำคอ จนเมื่อเดินผ่านสาวใช้ต่างๆ เธอเหล่านั้นย่อกายทำความเคารพเขาอย่างอ่อนน้อมด้วยใบหน้าแดงก่ำแล้วจึงเดินผ่านไป จากการพูดคุยที่ไร้เสียง ทำให้เขาเข้าใจถึงสิ่งที่ไมเคิลต้องการจะสื่อ เพียงแต่สิ่งที่ผมอยากจะได้ยิน เขาไม่ได้พูดออกมา.....

ไมเคิลคงคิดจะใช้การกระทำบ่งบอกความรู้สึก เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นความรู้สึกจริงๆ จากอีกฝ่ายหรือไม่ การกระทำของไมเคิลแม้จะแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่มันก็ยังคงมีความรู้สึกส่วนลึก ที่กลัวว่าไมเคิลจะใช้ผมเป็นที่ระบายอารมณ์ หรืออาจจะเป็นตัวแทนเพื่อกันคนอื่นๆ ไม่ให้เข้ามายุ่งวุ่นวาย

ผมคิดไปถึงการที่ว่าเขาขอแต่งงานกับผม เพียงเพราะผมเป็นคนเดียวที่เขาสนิทด้วย และหากเขาต้องถูกคลุมถุงชนจับแต่งงานกับลูกสาวบ้านไหนสักหลังหนึ่ง เขาคงจะเลือกคนที่ไว้ใจได้มาแต่งงานด้วยแทน โดยไม่เกี่ยงเพศสภาพของคนๆ นั้น และผมคือตัวเลือกของเขา.......

ผมเข้าใจว่าการคิดแบบนี้อาจจะมองโลกในแง่ร้ายไปสักหน่อย แต่การกระทำของไมเคิลที่ผ่านมา ไม่เคยมีอะไรที่จะบ่งบอกได้เลยว่าเขาชอบผมด้วยใจจริง ต่างจากผมที่รักเขาจนหมดหัวใจ......

ขาที่ก้าวเดินหยุดลงในที่สุด เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ผมก็อดที่จะเจ็บปวดภายในใจลึกๆ ไม่ได้ หากผมได้รับความอ่อนหวานนุ่มละมุนเหมือนที่เขาทำให้กับเอวาสักนิด ผมคงจะพอเชื่อได้บ้างว่าเขารักผมจริง แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด เขายังคงพูดน้อยคำ ปล่อยให้ผมคิดเอง และไม่เคยอธิบายอะไรให้มันชัดเจน ไม่เหมือนที่ทำกับเอวา.......

ไม่มีมือที่โอบกอดกันอย่างรักใคร่ทะนุถนอม ไม่มีอ้อมแขนที่กอดรัดมอบไออุ่น ไม่มีถ้อยคำหวานหูให้ได้ยิน มีเพียงการเร่งเร้าให้ตอบสนองอารมณ์ทางเพศที่โหมกระหน่ำรุนแรง โดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าผมจะรู้สึกยังไง มีความสุขหรือไม่กับสิ่งที่เขาทำ

"ทำอะไร......" เสียงของคนที่ผมกำลังคิดถึงดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้ผมเหลียวหลังหันกลับไปมอง เห็นไมเคิลที่เสื้อผ้าหน้าผมอยู่ในสภาพเรียบร้อยดีต่างจากตอนที่ผมออกมา แม้ว่าชุดสูทของอีกฝ่ายจะยับย่นไปบ้าง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ทำให้อีกฝ่ายน่ามองน้อยลง

"......" ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป นอกจากยืมมองนิ่งๆ แต่แล้วไมเคิลก็ทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเปิดไปเปิดประตูห้องรับประทานอาหาร และผายมือเชื้อเชิญให้ผมเข้าไปภายใน

ผมเดินตัวลอยเข้าไปด้านในตามอีกฝ่ายผายมือให้ด้วยสติสตังที่ยังไม่เข้าที่ดีนัก แต่แล้วไมเคิลก็ทำให้ผมตกใจอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าไปขยับให้เก้าอี้เลื่อนออก รอจนผมนั่งลงแล้วจึงขยับเก้าอี้ให้ โน้มตัวก้มลงแนบริมฝีปากที่ข้างแก้มของผมก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกัน ในขณะที่ผมได้แต่นิ่งอึ้ง ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ

เพียงแค่เรานั่งลงประจำที่ หลังจากนั้นไม่นานนัก เมดสาวก็เดินถือถาดอาหารเรียงออกมาจากห้องครัว จัดวางมันลงตรงหน้าระหว่างเราทั้งคู่ และไมเคิลก็ลงมือตักอาหารใส่จานให้ผม ก่อนจะเริ่มทานอาหารของตัวเอง ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารด้วยความหิวโหย เพราะตั้งแต่เช้ามีเพียงอาหารรองท้องก่อนจะเริ่มพิธีแค่นั้น ไมเคิลเองก็ไม่ต่างกัน จนตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่าย 3 โมงเข้าไปแล้ว ดังนั้นเราจึงต่างคนต่างทาน มีตักอาหารให้กันบ้างเป็นระยะ เพราะไมเคิลเป็นคนตักให้ผมก่อน ผมเลยต้องตักคืนให้เขาเป็นการตอบแทน

"คิกคิก" เสียงหัวเราะใสกังวานดังมาแผ่วๆ แต่ผมก็ยังคงได้ยินมันอย่างชัดเจน ผมว่าไมเคิลเองก็คงจะได้ยินเช่นกัน เพียงแต่รู้ว่าใครที่เป็นต้นเสียงนั้น จึงยังคงนั่งทานต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากผมที่เริ่มมองหาต้นเสียง จึงได้เห็นว่าเอวาแอบอยู่ที่ประตูทางเข้า แอบมองดูผมและไมเคิลที่นั่งทานอาหารร่วมกัน

"ตัวเล็ก ไปเตรียมตัวได้แล้วค่ะ" ไมเคิลพูดพร้อมกับใช้ผ้าเช็กปากไปพลาง เอวาทำหน้ามุ่ยไปชั่วครู่ แล้วจึงตอบรับคำเสียงใส

"อื้อ! " สิ้นคำ เด็กน้อยก็วิ่งปร๋อออกไปจากห้องรับประทานอาหาร

"อิ่มแล้วใช่ไหม......" ผมหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าที่กำลังมองจ้องมา จึงพยักหน้ารับพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดปากไปพลาง ไมเคิลลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินอ้อมมาหาผมอีกครั้ง ในขณะที่ผมได้แต่กะพริบตาปริบด้วยความงุนงง จนกระทั่งฝ่ายื่นมือมาตรงหน้า การกระทำบ่งบอกให้ผมวางมือทาบทับ ผมจึงนิ่งคิดไปชั่วครู่ และอีกฝ่ายก็ใจเย็นพอที่จะรอ

เมื่อตัดสินใจได้ ผมจึงค่อยๆ ยกมือขึ้นวางบนมือหนา ไมเคิลจับกุมกระชับมือผมเอาไว้แน่น แล้วฉุดให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พาผมออกตัวเดินกลับไปทางเก่า ซึ่งก็คือห้องพักของอีกฝ่ายนั่นเอง

"นี่ไม่ใช่ห้องผม" ผมเอ่ยทักเมื่อตัวเองถูกพากลับมาที่ห้องเดิม และทำท่าจะดึงมือออก หากแต่ไมเคิลกลับจับกุมกระชับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เปิดประตูเข้าไปภายใน มุ่งตรงไปที่ห้องนอน ก่อนจะหันกลับมาหาผม เริ่มปลดกระดุมเสื้อสูทออกจากตัว

"คุณจะทำอะไร" ผมพูดพร้อมกับพยายามยกมือขึ้นจับกุมมือของอีกฝ่ายไม่ให้ถอดอาภรณ์ของผมออกจากตัว แต่ไมเคิลก็ส่งสายตาดุๆ มองกลับมาพร้อมสำทับอีกคำ

"อยู่นิ่งๆ ....." หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็ถอดชุดสูทออกจากตัวผมได้ในที่สุด เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา สิ่งที่ถูกถอดตามมาคือเนคไทและเข็มขัด ไมเคิลปลดกระดุมเสื้อผมออกไปถึง 3 เม็ด แล้วจึงผละจากไป จัดเก็บเสื้อผ้าของผมที่ถูกถอดออก แขวนไม้เองเรียบร้อย ก่อนจะเริ่มทำกับตัวเองบ้าง

ในตอนนี้ผมกับไมเคิลมีสภาพเดียวกัน คือถอดเสื้อสูทออก ปลดกระดุมให้สบายตัวมากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นไมเคิลก็จับจูงมือของผม และพาไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

"นอน...." อีกฝ่ายพูดพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ จับดึงผมไปไว้ในอ้อมกอด แขนข้างหนึ่งใช้รองศีรษะของผมต่างหมอน ส่วนอีกข้างพาดอยู่ที่ช่วงเอว ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอ จนลมหายใจอุ่นร้อนเบารินรดอยู่ไม่ห่าง

"คือ....."

"นอน...." อีกฝ่ายเอ่ยด้วยเสียงที่เข้มขึ้นอีกนิด ราวกับไม่ต้องการฟังคำใดอีก นอกจากการนอนหลับพักผ่อน

"ให้ผมไปนอน-"

"โรมีโอ....." ไมเคิลพูดด้วยเสียงกดต่ำ ทำให้ผมปิดปากเงียบในที่สุด เมื่อไม่สามารถพูดอะไรได้ ผมจึงต้องนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนดวงตาเริ่มปรือปรอย และจมลงในห้วงนิทราในที่สุด.....