บทที่ 54 Marry Crismistmas

ในที่สุดโรมีโอก็ได้ออกจากห้องเสียที หลังจากที่เสียเวลาไปอีกเกือบ 40 นาที เพราะคนที่อาสาช่วยเขาแต่งตัวเอาแต่จับตรงนั้นตรงนี้ไม่หยุด จนเกือบจะได้ถอดชุดทิ้งไปอีกรอบ ถ้าหากองค์ราชินีไม่เปิดประตูเข้ามาตอนครบเวลาเสียก่อน

หลังจากนั้นเมดสาวหลากหลายคนก็รุมล้อมเขาเต็มไปหมด ใบหน้าถูกจับหันไปทางนั้นทางนี้ ในขณะที่มีอะไรต่อมิอะไรไม่รู้ถูกสวมใส่บนร่างกาย จนเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้มองตัวเองภายในกระจกชัดๆ

ชุดที่โรมีโอสวมใส่ในขณะนี้คือชุดสีขาวขลิบทองทั้งตัว เครื่องอิสริยาภรณ์ถูกติดตามร่างกายจนหนักอึ้ง และสิ่งที่เด่นชัดที่สุดเห็นจะเป็นสายสะพายที่ถูกพาดอยู่บนบ่าด้วยสีแดงกำมะหยี่หรูหราสมกับตำแหน่งมารดาของแผ่นดินคนถัดไป เรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกจับถักเปียหลวมๆ ธรรมดา แต่เครื่องประดับที่ใช้ไม่ธรรมดาตาม เมื่อบนศีรษะของเขานั้นเต็มไปด้วยเพชรพลอยที่ร้อยเรียงปักลดหลั่นกันลงมา

ไมเคิลที่กำลังถูกเมดสาวรุมล้อมอยู่เช่นกันได้แต่ยืนมองโรมีโอนิ่งๆ ไม่ละสายตาราวกับถูกมนต์สะกด โรมีโอไม่ได้สวยงามน่ามองเฉกเช่นหญิงสาว ไม่ได้น่ารักอ่อนหวานเหมือนกับเอวา แต่เต็มไปด้วยเสน่หาที่มากล้น สะกดตรึงทุกสายตา ไม่ว่าจะชายหญิงคนชรารึว่าเด็ก

โรมีโอในตอนนี้ดูคล้ายกับเจ้าชายที่อยู่ภายใต้แสงตะวันแม้ว่าจะเป็นเวลามืดค่ำแล้วก็ตามที แตกต่างจากไมเคิลที่คล้ายกับเป็นนายของรัตติกาลที่ดำมืด ทั้งดุดันและเย็นเหยียบ หากแต่เมื่อยืนอยู่ข้างกันก็กลับกลายเป็นความต่างที่ลงตัว

“?” โรมีโอหันมองคนที่เดินเข้ามาใกล้พร้อมส่งสายตาเป็นคำถาม แต่ไมเคิลไม่ได้หันไปตอบแต่อย่างใด จับเส้นผมที่ระอยู่ข้างแก้มให้ขยับขึ้นไปทัดใบหู ลูบไล้ผิวหน้าของโรมีโออย่างเชื่องช้า ใช้นิ้วโป้งบดคลึงริมฝีปากชั่วครู่ แล้วจึงผละลงไปจับที่กลุ่มผมนุ่มที่เหลือจากการมัดถักเปีย แล้วยกขึ้นจรดริมฝีปากแผ่วเบา

“ไม่ให้ไป.....” องค์ราชินีกลอกตาให้หลานชายที่รวบเอาตัวพระชายาของตนเข้าไปในอ้อมกอด แล้วหันมาร้องบอกเสียงนิ่ง ก่อนจะตัดสินใจจับดึงโรมีโอออกจากอ้อมกอดของไมเคิลพร้อมตรัสบอกเสียงเข้ม

“ไม่ได้ หากหลานอยากได้ตัวเขาก็มาตามเอาในงานแล้วกัน” ตรัสจบก็เดินจูงมือของโรมีโอออกไปจากห้อง ทิ้งให้ไมเคิลมองตามด้วยความขุ่นเคือง ดวงตาแข็งกร้าวไม่ยินยอม

“พระองค์..... ทรงช้าลงหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” โรมีโอเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อม ทำให้องค์ราชินีชะงัก แล้วผินหน้ามามองคนที่ตนกำลังจับจูง สิ่งที่พบคือใบหน้าของโรมีโอที่ปรากฏหยาดเหงื่อผุดพรายแม้อากาศจะหนาวเย็นก็ตามที ริมฝีปากบางนั้นขบเม้มเอาไว้แน่นข่มกลั้นอาการของตน ใบหน้าเริ่มเผือดสีและซีดจาง

โรมีโอก้าวขาอย่างเชื่องช้า แลดูคล้ายว่าขาจะสั่นระรัวยามก้าวเดิน ชายหนุ่มฝืนกายเดินต่อไปอีกไม่กี่ก้าว ก็คล้ายว่าแข้งขาจะอ่อนเปลี้ย จนแทบทรุดตัวลงกับพื้น ถ้าไม่ได้อ้อมแขนของใครบางคนรองรับเอาไว้เสียก่อน

“อ้ะ!” โรมีโอร้องออกมาแผ่วเบา เมื่อจู่ๆ ร่างกายก็ถูกอุ้มยกลอย ในยามที่เงยหน้าขึ้นมองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมคายของไมเคิลที่ฉายแววขุ่นเคือง

“ดื้อ.......”

“......” โรมีโอไร้คำพูด ลอบถอนหายใจเบาๆ ย่าหลานตีกันทำไมเขาเป็นคนรับเคราะห์เล่า!

ไมเคิลก้าวเดินตรงไปอย่ามั่นคงเมื่อไร้เสียงตอบกลับจากคนในอ้อมแขน จวบจนกระทั่งเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่อันเป็นสถานที่จัดงาน โรมีโอก็เริ่มดิ้นอีกครั้งเพื่อจะลงจากอ้อมแขน จนไมเคิลต้องเอ่ยดุอีกครั้ง

“อยู่นิ่งๆ ....”

“แต่-”

“นิ่ง.....” เพียงเท่านั้นโรมีโอก็หุบปากฉับ ได้แต่บ่นขมุบขมิบเพียงลำพัง ไมเคิลพยักให้องครักษ์ผู้เฝ้ารักษาประตูเข้าออกเปิดออกได้ เสียงร้องประกาศการมาถึงขององค์รัชทายาทและพระชายาดังก้องกังวานไปทั่วทุกพื้นที่ พร้อมกับประตูบานใหญ่ที่ค่อยๆ เปิดอ้าออกเผยให้เห็นสถานที่ภายใน

ปัง!!!

“องค์รัชทายาทและพระชายาเสด็จ!!!!” เพียงสิ้นคำ แขกเหรื่อในงานก็พากันทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าทำความเคารพ ไมเคิลเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ มุ่งตรงไปนั่งที่บัลลังก์ของตนจับให้โรมีโอนั่งตัก แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงราบเรียบ

“ลุกขึ้น.....” สิ้นคำ แขกทั้งหลายในงานก็พากันลุกขึ้นตามคำสั่ง หลังจากนั้นก็เป็นลำดับพิธีการ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอกจากการที่โรมีโอและไมเคิลลงนามในทะเบียนสมรส ในตอนนี้โรมีโอพยายามที่จะดิ้นลงจากตัก แต่ไมเคิลก็รั้งเอวสอบเอาไว้ โดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น ทำให้โรมีโอต้องลงนามในทะเบียนสมรสบนตักแกร่งด้วยท่าทีกระอักกระอ่วนใจ

ไมเคิลจัดการลงนามในส่วนของตนเองแล้วจึงส่งให้กับโรมีโอ ซึ่งชายหนุ่มจับปากกาเอาไว้แน่น คิ้วคู่คมก้มมองเอกสารตรงหน้าด้วยแววตาครุ่นคิด หลังจากนั้นจึงเลื่อนสายตาขึ้นมองหาเอวาไปทั่วงาน จึงเห็นว่าน้องน้อยของเขากำลังส่งยิ้มมาให้จากทางด้านข้าง เอวาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ทำให้โรมีโอหันกลับมามองเอกสารในมืออีกครั้งอย่างใช้ความคิด

ความเงียบเริ่มรายล้อมตัว เนื่องจากโรมีโอไม่ยอมลงนามในเอกสารเสียที ทำให้บรรยากาศงานรื่นเริงค่อยๆ เลือนหาย และทุกสายตาจับจ้องมาที่โรมีโอไม่ละสายตา ชายหนุ่มก้มลงมองแหวนบนนิ้วนางของตน ไมเคิลที่มองโรมีโอมาตั้งแต่ต้นจึงเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“เซ็น.......” โรมีโอเม้มปากแน่น คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตนกำลังนั่งทับตักอยู่ในขณะนี้

“คุณแน่ใจแล้วหรอครับ?”

“ทำไม.......”

“ถ้าผมเซ็น.... เราจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนะครับ” ความเคร่งเครียดปรากฏขึ้นในแววตา ในขณะที่ไมเคิลมองด้วยความโกรธขึ้ง

“ทำไมต้องแก้......”

“ก็เราไม่ได้รัก-” คำพูดของโรมีโอถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้สบกับดวงตาวาวโรจน์ประกายไฟลุกโชน ถ้อยคำกดต่ำ พยายามข่มกลั้นอารมณ์ เอ่ยปากพูดเสียงเย็น

“เซ็น......” โรมีโอหันกลับมามองเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ จรดปลายปากกาลงไป แล้วตวัดวาดลวดลายเป็นชื่อของตนอย่างงดงาม

เมื่อลงนามเสร็จ ไมเคิลก็จับเอกสารตรงหน้าไปมองดูเพียงชั่วครู่ กระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว แล้วส่งให้ข้ารับใช้นำไปจัดเก็บ เพียงคล้อยหลังไม่นาน เสียงปรบมือแสดงความยินดีก็ดังกึกก้องกังวานไปทั่วทุกพื้นที่ แต่ใบหน้าของไมเคิลยังคงนิ่งเฉย โรมีโอเองก็ลอบสังเกตใบหน้าคมของคนข้างกายอยู่เนื่องๆ

หลังจากพิธีเซ็นหนังสือสัญญาในทะเบียนสมรสเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็กลับกลายเป็นงานเลี้ยงฉลอง ไมเคิลโอบอุ้มโรมีโอแล้วพาเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะจัดเลี้ยง จัดให้ชายหนุ่มนั่งลงอยู่ข้างตัวฝั่งซ้าย ในขณะที่เอวานั่งอยู่ฝั่งขวา

โรมีโอนั่งทานอาหารไปพลาง มองไมเคิลไปพลาง จึงได้เห็นว่าชายที่เป็นถึงองค์รัชทายาทเอาอกเอาใจน้องน้อยไม่ห่าง จนพี่ชายอย่างเขานึกอิจฉาตาร้อนอยู่บ้าง แต่เพราะไม่อยากจะเข้าไปแทรกกลางจึงทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนเช่นเคย

“อ้าปาก.....” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นอยู่ข้างตัว ทำให้โรมีโอชะงัก เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นเนื้อกุ้งล็อบเตอร์ตัวใหญ่ที่ถูกปอกเปลือกแล้วเรียบร้อยจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าคนที่ส่งให้นั้นคือคนที่พึ่งจะจดทะเบียนสมรสกันไปหมาดๆ ที่เป็นคนยื่นส่งให้

“อ้า.....” ไมเคิลย้ำอีกครั้งในขณะที่โรมีโอถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก แต่สุดท้ายก็ยอมเผยอริมฝีปาก รับเอาเนื้อกุ้งนั้นเข้าปากแต่โดยดี

บุคคลทั้งหมดนั่งทานอาหารร่วมกันสลับกับหันไปดูการแสดงเป็นระยะ โรมีโอลูบท้องของตนแผ่วเบาความรู้สึกจุกแน่นจนไม่สบายตัวนั้นส่งผลให้ชายหนุ่มขยับตัวอย่างอึดอัด ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่กินเยอะจนไม่ประมาณตนเช่นนี้ แต่เพราะวันนี้ถูกไมเคิลสูบเรี่ยวแรงไปจนเกือบหมด แถมยังมีคนข้างกายที่คอยป้อนอาหารเข้าปากไม่ขาด พอมีคำแรก คำที่สองจึงต่อมา และตามด้วยคำที่สาม สี่ ห้า และอีกหลายๆ คำหลังจากนั้น จนโรมีโออดสงสัยไม่ได้ว่าไมเคิลไม่หันไปป้อนน้องน้อยแล้วหรืออย่างไร สุดท้ายก็ได้คำตอบเมื่อบารอนคอยตักจานนั้นจานนี้เอาอกเอาใจอยู่ไม่ห่าง ทำให้ไมเคิลหันกลับมาสนใจเขาแทน

“เป็นอะไร.....”

“ผม.... ปวดท้องครับ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่” ไมเคิลพยักหน้ารับ มองโรมีโอที่ค่อยๆ ผุดลุกขึ้น แล้วเดินมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำไม่ละสายตา จนกระทั่งร่างสูงโปร่งนั้นหายลับไปหลังบานประตู ดังนั้นสายตาของไมเคิลจึงหันกลับมาสนใจเอวาตามเดิม

โรมีโอเดินมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาที่ด้านนอก ชายหนุ่มหันมองทางซ้ายและขวาของตนอย่างละครั้ง ทางซ้ายเป็นทางออกไปสวนหย่อม ในขณะที่ด้านขวาเป็นทางกลับเข้าไปในงานเลี้ยง

“เดินย่อยสักหน่อยก็ดี” คิดพลางก้าวเท้าเดินมุ่งตรงออกไปทางซ้าย ชายหนุ่มเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งทะลุออกมาที่สวนด้านนอกซึ่งเป็นสถานที่ที่องค์ราชินีโปรดปรานและมักจะออกมาจิบน้ำชาอยู่เสมอ หากแต่ตอนนี้เป็นเวลายามค่ำคืน จึงมีแสงไฟจากสปอร์ตไลท์ฉายแสงให้เห็นทางเดิน และบริเวณต้นสุ่มพุ่มไม้ก็มีการประดับตกแต่งไฟเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูนุ่มนวลและโรแมนติกมากยิ่งขึ้น ตรงกลางของสวนหย่อม เป็นศาลาเหล็กดัดสีขาวงดงามขลิบทองบ่งบอกถึงความหรูหราของสถานที่ มีโต๊ะน้ำชาตั้งอยู่และล้อมรอบด้วยเก้าอี้ตัวเล็กให้เอนพิงหลังพักผ่อน โรมีโอขยับเดินเข้าไปใกล้หมายจะนั่งพักลงสักครู่

ตึก!

เสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหยิบคว้าปืนเอามาถือไว้ในมือแล้วหมุนกายหันหลังอย่างรวดเร็ว จดจ่อปลายกระบอกปืนเข้าหาผู้บุกรุกด้วยแววตาเรียบนิ่ง

“อ่อ....” คนตรงข้ามส่งเสียงอึกอักและหยุดชะงักการก้าวเดิน โรมีโอลดปืนลงพลางถอนหายใจแผ่วเบา เอ่ยปากดุไม่จริงจังนัก

“อย่ามาเงียบๆ สิครับ” ว่าจบก็เก็บปืนเข้าที่แล้วจึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งตามที่ตนตั้งใจไว้ อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งที่ฝั่งตรงข้าม และมองจ้องโรมีโอนิ่งๆ ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเงยหน้าขึ้นชมท้องนภากว้างในยามค่ำคืนที่ประดับไปด้วยดวงดาวพร่างพราย แววเสียงบรรเลงบทเพลงมาจากห้องจัดเลี้ยงแผ่วเบา

“มีอะไรรึเปล่าครับ?” โรมีโอที่ถูกจับจ้องมาพักใหญ่เอ่ยถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว เมื่อคนฝั่งตรงข้ามยังคงจ้องมองมาเงียบๆ ไม่พูดไม่จา

“คุณ.....”

“?” โรมีโอเหลือบพร้อมเล็กคิ้วเล็กน้อยเชิงสงสัยใคร่รู้ คนตรงหน้าเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปในที่สุด

“คุณเต็มใจรึเปล่า?”

“นั่นสินะ..... ผมเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน” โรมีโอเอ่ยตอบกลับมาพร้อมครุ่นคิดไปพลาง

“หากคุณไม่มีความสุข บอกผมโรมีโอ...... หากคุณไม่มีความสุขที่จะต้องทนอยู่กับเขา ผมพร้อมที่จะทำทุกทางเพื่อช่วยคุณ” โรมีโอที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันมาส่งยิ้มเบาบางให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะตอบกลับไป

“ขอบคุณนะครับกันนาร์ แต่ผมคิดว่าคนที่ไม่มีความสุขน่าจะเป็นฝ่ายนั้นมากกว่า..... ผมรักเขา ย่อมต้องอยากแต่งงานกับเขา และอาจจะเป็นเขาเองที่ต้องมาทนทุกข์ทรมานกับผม.....” โรมีโอด้วยรอยยิ้มหม่น ในตอนนั้นเองที่กันนาร์ตัดสินใจทำบางสิ่ง แม้จะรู้ว่ามันสายไปแล้วก็ตามที

“คุณกันนาร์!” โรมีโอร้องเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ฝั่งตรงข้าม เดินมาหาเขาแล้วทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้า พร้อมกับจับมือของเขาเอาไปกอบกุมไว้แน่น

“ผมรักคุณ.....”

“.......”

“ผมรักคุณโรมีโอ.....”

“คุณกันนาร์......”

“ผมรู้ว่ามันคงจะสายไป แต่ผมอยากจะบอกให้คุณรู้ ผมรักทุกอย่างที่เป็นคุณ ไม่ว่าจะตอนโกรธ ตอนยิ้ม ตอนหัวเราะ หรือแม้แต่ตอนที่ใบหน้าของคุณเรียบเฉย ผมก็ยังรักคุณ..... หากคุณไม่มีความสุขกับเขา อย่าลืมผมคนนี้นะครับ ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้เสมอ....” กันนาร์พูดพร้อมกับก้มลงประทับริมฝีปากลงบนหลังมือของโรมีโออย่างนุ่มนวล หยาดน้ำอุ่นร้อนแตะกระทบบนหลังมือ น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอย่างเงียบงัน ก่อนจะค่อยๆ ผุดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่แม้แต่จะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตน

“รีบเข้าข้างในนะครับ เดี๋ยวคุณจะไม่สบาย อีกไม่นานหิมะคงจะตกลงมาแล้ว”

“ครับ.....” โรมีโอตอบรับเสียงแผ่ว มองแผ่นหลังขององครักษ์ประจำกายองค์ราชินีที่เดินจากไปอย่างมั่นคงและหนักแน่น ต่างจากใบหน้าที่เศร้าหมองและเต็มไปด้วยรอยหยาดน้ำตา โรมีโอนั่งอยู่เช่นนั้นพร้อมกับครุ่นคิดไปพลาง โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคงจ้องมองด้วยแววตาเรียบนิ่งเยือกเย็น

เขามีความสุขจริงๆ ดั่งปากว่า เมื่อได้แต่งงานกับคนที่ตนรัก คนที่ทุกข์ทรมานน่าจะเป็นไมเคิลมากกว่า และถ้าหากเป็นแบบนั้น เมื่อถึงคราวที่ต้องเลิกรากันไป เขาเองก็ยินยอมที่จะเซ็นใบหย่าให้โดยไม่อิดออดแม้แต่น้อย....

ใครเล่าจะทนได้หากคนที่ตนรักต้องทุกข์ทรมาน.....

โรมีโอที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนมีอันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีผ้าผืนใหญ่คลุมลงมาบนตัว พร้อมกระซิบนุ่มทุ้มข้างใบหูแผ่วเบา

“เดี๋ยวไม่สบาย.....” ถ้อยคำนั้นมาพร้อมผ้าคลุมผืนใหญ่สีแดงสดที่ด้านหลังปักลวดลายมังกรคำรามสีทองอร่ามงดงามและทรงพลัง ดูคล้ายกับผ้าคลุมของไมเคิลก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน และมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะอยู่บนตัวเขามากที่สุด เพราะเป็นสิ่งสำคัญที่ใช้บ่งบอกถึงความสูงศักดิ์และฐานะองค์รัชทายาทเช่นไมเคิล

โรมีโอที่ได้เห็นเช่นนั้นก็พยายามจะถอดผ้าคลุมออกจากตัว แต่ไมเคิลกลับใช้วงแขนโอบกอดคนใต้ร่างเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้ชายหนุ่มถอดออกได้ดั่งใจ

“ใส่ไว้..... อากาศหนาว.....” สิ้นคำ บางสิ่งที่เป็นสีขาวสะอาดบริสุทธิ์และเย็นเหยียบก็ตกกระทบกับผิวแก้มของโรมีโอจนชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นหันมองไปรอบๆ ตัว จึงเห็นว่าหิมะแรกของฤดูกาลเริ่มโปรยปราย และพวกเขาทั้งสองคนกำลังโอบกอดเพิ่มอุ่นไอให้กันและกันท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น

“ฉันไม่ได้ฝืนใจ.......”

“ครับ?” โรมีโอร้องถาม พร้อมกับหันหน้าไปมองคนข้างกายที่ยังคงโอบกอดอยู่ไม่ห่าง

“แต่งงานกับนาย..... ไม่ใช่เรื่องฝืนใจ.... แต่ฉัน ตั้งใจ ที่จะทำ.....” โรมีโอชะงักนิ่งไปกับถ้อยคำนั้น ความรู้สึกมากมายพวยพุ่งออกมาจากอกจนใจสั่นระรัว เงยหน้ามองอีกฝ่ายไม่ละสายตาราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด อย่างไม่ทันรู้ตัว ร่างของเขาก็ถูกโอบอุ้มขึ้นจากเก้าอี้ทั้งๆ ที่มีผ้าคลุมห่อหุ้มพันกาย ครั้นจะเอ่ยแย้งไมเคิลก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียงเรียบ

“หิมะตกแล้ว...... อากาศหนาว......” โรมีโอที่ได้ยินเช่นนั้นก็ก้มหน้าลงต่ำ ไม่ได้พูดอะไรออกไป ต่างจากไมเคิลที่ก้มหน้าลงมองคนในอ้อมแขนขณะที่สองขาวก้าวเดินไปพลาง

“โรม......” เพราะเสียงเรียกนั้นทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง

“Marry Crismistmas” ถ้อยคำนั้นมาพร้อมกับริมฝีปากอุ่นร้อนที่ทาบกับริมฝีปากของเขาแผ่วเบาราวกับปีกผีเสื้อ ไม่มีการรุกล้ำ ไม่มีการขบเม้มและขบกัด มีเพียงการแตะสัมผัสแผ่วเบา แต่ทำเอาใจของเขาสั่นระรัว

เนิ่นนานกว่าที่ริมฝีปากนั้นจะผละออก ไมเคิลเงยหน้าขึ้นแล้วก้าวเดินอีกครั้งอย่างมั่นคง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เป็นเขาเองที่ก้มหน้าลงต่ำ หลบซ่อนใบหน้าแดงเรื่อจากการกระทำที่อ่อนหวาน แบบที่นานๆ ครั้งจะเกิดขึ้นสักที อุบอิบตอบกลับไปเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ

“Marry Crismistmas เช่นกันครับ.....”

“........” ไมเคิลไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเบาบางจนแทบมองไม่เห็น พร้อมกับครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

“ของขวัญปีนี้..... คุณอยากได้อะไรรึเปล่าครับ?” โรมีโอถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังโอบอุ้มตนเองอยู่ในขณะนี้ ไมเคิลมองจ้องนิ่งงันเพียงชั่วครู่ แล้วจึงตอบกลับไปเสียงเรียบ

“ไม่มี.......”

โรมีโอคงไม่รู้.....

คริสต์มาสปีนี้เขาได้รับของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตมาแล้ว.......