บทที่ 51 ห๊ะ?!

Michael Part

จุดหมายปลายทางของรถยนต์คันหรูนั้นคือบริษัทที่อยู่ในเครือของตระกูลวัลโด้ เอวาตรงขึ้นไปที่ห้องทำงานของไมเคิลโดยไม่ลังเล ตลอดสองข้างทางพนักงานทั้งหลายต่างเอ่ยปากทักทายผู้เป็นนายทั้ง 3 คน ไมเคิลพยักหน้ารับน้อยๆ ในขณะที่โรมีโอส่งยิ้มบางเบาให้กับคนคุ้นเคย

เมื่อคนทั้งสามมาถึงห้องทำงานของไมเคิล เอวาก็กระโดดขึ้นโซฟานอนเขี่ยโทรศัพท์ในทันที ไมเคิลเดินไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ของตน ในขณะที่โรมีโอยืนหยุดอยู่กับที่ ด้วยความไม่แน่ใจว่าตนต้องทำอะไร ไม่แน่ใจว่าไมเคิลจะให้ตนช่วยทำงานหรือไม่ ในขณะที่ยืนตัดสินใจอยู่นั้น ไมเคิลก็เอ่ยปากเสียงเรียบ

“ตัวเล็กคะ” เอวาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ มองคนเป็นพี่ตาแป๋ว เอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารักน่าชัง ไมเคิลยกยิ้มบางเบาให้กับท่าทางนั้นแล้วจึงเอ่ยต่อ

“หลังจากนี้พี่จะให้โรมีโอสอนงานให้ตัวเล็กนะคะ”

“หืออออ” เอวาครางในลำคอ กะพริบตาปริบๆ ในขณะที่โรมีโอทำเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานก็ทำหน้าคล้ายกับเข้าใจอะไรในบางสิ่ง ซึ่งนั่นทำให้ไมเคิลพอใจที่อดีตผู้ช่วยมีความคิดฉับไวและรวดเร็วเช่นเคย ไม่ทิ้งลายอดีตผู้ช่วยคนสนิทไปเลยแม้แต่น้อย

“ในวันประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาท พี่จะประกาศมอบตำแหน่งองค์ชายน้อยให้ตัวเล็กด้วยค่ะ ดังนั้นแล้วเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาของคนอื่น รวมถึงคนที่หวังผลประโยคจากความไร้เดียงสาของตัวเล็กของพี่ พี่จะให้โรมีโอสอนงานให้หนูพอมีเขี้ยวเล็บติดตัวไงคะ” สิ้นคำ เอวาก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เอ่ยปากด้วยความไม่แน่ใจนัก

“หนู......”

“......”

“หนู.....” เอวาอ้ำอึ้งคล้ายกับต้องการพูดในบางสิ่งแต่ไม่มีความกล้าพอ ดวงตากลมโตหันมองที่พี่ชายทั้งสองคนสลับกันไปมา จนเมื่อโรมีโอพยักหน้าให้ เชิงบอกให้พูดในสิ่งที่คิด เด็กน้อยจึงเริ่มเอ่ยปากอีกหน

“หนู.... หนูไม่ควรได้ตำแหน่งนี้......” ไมเคิลขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน ในขณะที่โรมีโอลอบผ่อนลมหายใจ

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นคะ” ไมเคิลเอ่ยด้วยเสียงดุ ติดไม่ชอบใจอยู่มาก แต่ยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่งเยือกเย็น เอวาขยับกายเสียใหม่ให้เป็นการพูดคุยที่เป็นทางการมากขึ้นอีกนิด ด้วยการนั่งหันหน้ามาหาคนเป็นพี่ทั้งสองคน แผ่นหลังเล็กบางที่เคยปล่อยแบบสบายๆ กลับกลายเป็นเหยียดตึง

“เพราะหนูเป็นลูกของแม่เทียร์ร่า......” เด็กน้อยพูดจบก็เม้มปากแน่น แม้จะพูดเช่นนั้น ให้แปลความให้ง่ายอีกนิดก็คงไม่ต่างอะไรกับการที่จะบอกว่าตนเองเป็นลูกชู้ เพราะนิโคลัสผู้เป็นบิดาไปได้เสียกับภรรยาของผู้อื่น แม้จะเกิดขึ้นจากความรักของบิดา หากแต่มารดากลับเกลียดชังเขาจับใจ

“ไม่ว่าเลือดอีกครึ่งหนึ่งของตัวเล็กจะเป็นใคร แต่ตัวเล็กมีสายเลือดของราชวงศ์ไหลเวียนอยู่ในตัวค่ะ” ไมเคิลพูดด้วยความใจเย็น ในขณะที่เอวาเอ่ยแย้งขึ้นอีกครั้ง

“แต่ถ้าให้หนูรับตำแหน่งเป็นองค์ชายน้อย..... คนอื่นอาจจะต่อต้าน......” กล่าวจบก็ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตากับผู้ใดอีก

“แสดงว่าเขาคงไม่อยากหายใจอีกแล้ว........” ไมเคิลพูดด้วยเสียงเย็นเหยียบจนคนฟังสั่นสะท้าน เมื่อเอวาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นคนเป็นพี่ยกยิ้มบางเบาแต่ส่งไปไม่ถึงดวงตาเมื่อกล่าวประโยคนั้น แต่เพียงไม่นานความเย็นชานั้นก็จางหายไป พร้อมกับรอยยิ้มบางเบาบนริมฝีปากและบรรยากาศที่อ่อนโยนนุ่มละมุน

“ไม่ว่าตัวเล็กจะรับตำแหน่งเพราะเป็นลูกอีกคนของนิโคลัสหรือเพราะตัวเล็กคือน้องชายบุญธรรมของพี่ จะไม่มีใครหน้าไหนแตะต้องตัวเล็กได้ทั้งนั้น” ไมเคิลพูดด้วยเสียงเฉียบขาด บ่งบอกให้รู้ว่าเอาจริง แล้วจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าน้องน้อย ใช้มือจับเชยปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นมองสบกัน เอ่ยปากด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบางเบา

“เชื่อพี่นะคะ” เอวาเงยหน้ามองสบตาชายผู้มีนัยน์ตาสองสี เห็นแววจริงจังในดวงตานั้น มันทั้งมั่นคงและหนักแน่น เมื่อเงยหน้ามองพี่ชายอีกคน ก็พบว่าโรมีโอพยักหน้าให้อย่างสนับสนุน ขยับเดินเข้ามาใกล้ วางมือลงบนศีรษะเล็กและลูบไล้แผ่วเบา

“พี่เห็นด้วยกับที่ไมค์พูดนะคะ หากไมค์ได้สถาปนาเป็นองค์รัชทายาทแล้ว ผู้คนจะเพ่งเล็งและเข้าหาทางตัวเล็กมากกว่า เพราะความน่ารักและไร้เดียงสาของหนู ดังนั้นแล้วการมีเขี้ยวเล็บติดตัวไว้ อย่างน้อยๆ ก็เพื่อให้รู้และดูออกว่าใครมาดีหรือร้าย ใครที่ควรจะรักษาสัมพันธ์หรือใครที่ควรจัดการให้เด็ดขาด ดังนั้นแล้วพี่เห็นด้วยกับไมเคิลค่ะ” โรมีโอพูดจบก็กดจมูกลงที่แก้มนุ่มไปหนึ่งทีอย่างคนอดใจไม่ไหว ทำให้เอวาเงยหน้ามองคนทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้า เมื่อได้พบกับรอยยิ้มจากพี่ชายทั้งสองคน ดังนั้นแล้วเด็กน้อยจึงพยักหน้ารับ ยินยอมในที่สุด และทำให้โรมีโอยกยิ้มเต็มดวงหน้ามากขึ้น ในขณะที่ไมเคิลกดแนบหน้าผากลงกับหน้าผากของคนตัวเล็ก ขยับถูไถไปมาซึมซับความรู้สึกที่ส่งผ่านผิวหนังแล้วจึงผละออก

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจพี่” ไมเคิลพูดด้วยรอยยิ้ม กดจมูกลงที่แก้มนุ่มอีกข้างของน้องน้อย ก่อนจะลุกกลับไปที่โต๊ะของตน หันมาเอ่ยปากบอกกับโรมีโอเสียงนิ่ง

“ฝากด้วย......”

“ครับ” โรมีโอพยักหน้ารับ แล้วจึงเอ่ยปากขอเอกสารอื่นๆ เพิ่มเติมจากเลขาของไมเคิล เริ่มตั้งแต่รายชื่อลูกค้าและคู่แข่ง ประเภทธุรกิจ รูปร่างหน้าตาไปจนถึงลักษณะนิสัย ซึ่งเอวาก็ตั้งใจเรียนรู้เป็นอย่างดี ไมเคิลนั่งมองน้องน้อยที่ตั้งใจเรียนรู้งานด้วยรอยยิ้มบางเบา แล้วจึงก้มหน้าลงจัดการเอกสารของตนเอง

โรมีโอใช้เวลาสอนเอวาอยู่นานหลายสัปดาห์ และดูเหมือนว่าช่วงนี้โรมีโอและเอวาจะยุ่งวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะถึงวันประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาท ในขณะที่ทั้งสองคนวิ่งวุ่นหัวหมุน ไมเคิลนั้นยังคงทำงานต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีบ้างบางครั้งที่ต้องไปลองชุดที่ตัดเย็บเสร็จสิ้น มีจุดที่ต้องปรับแก้อีกเล็กน้อย และเดินตรวจความเรียบร้อยของสถานที่

“คุณมีตรงไหนที่อยากจะให้แก้ไขอีกไหมครับ” ไมเคิลเหลือบตามองอดีตผู้ช่วยคนสนิทที่เดินตามหลังด้วยท่าทางนอบน้อม สอบถามด้วยความสุภาพอย่างเช่นทุกที ไมเคิลกวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง เอ่ยปากสั่งเสียงเรียบ

“เพิ่มคน.....”

“ครับ” โรมีโอรับคำ ก่อนจะหมุนกายเดินจากไป ไมเคิลมองตามหลังไป เห็นว่าโรมีโอขยับเข้าไปพูดคุยกับกันนาร์ คนที่ทำหน้าที่จัดเวรยามและดูแลความปลอดภัยในงาน เพราะมีองค์ราชินีเข้าร่วมงานนี้ด้วย คิ้วคู่คมกระตุกเข้าหากันก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าทั้งสองนั้นพูดคุยกระซิบกระซาบด้วยใบหน้าที่ใกล้ชิดกว่าปกติ

“พี่กันนาร์ชอบพี่โรมจ๋า” ไมเคิลยังคงนิ่งมองทิศทางเดิม ต่างจากเด็กตัวเล็กข้างกายที่ยืนกอดอกมอง ดวงตาเป็นประกายแพรวพราว เหลือบตามองคนพี่เป็นระยะ

“โอ๊ะ! โอบเอวด้วย”

“.....”

“อ่า ซบอกแล้วแฮะ” ไมเคิลยังคงรักษาสีหน้าเรียบนิ่งไว้ได้อย่างดีเยี่ยม เขาเห็นตั้งแต่ต้นจนจบว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เริ่มแรกคือการที่สองคนนั้นพูดคุยกันและกระซิบกันที่ข้างใบหู เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายจากรอบข้าง อาจจะทำให้ได้ยินไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก หลังจากนั้นก็มีคนยกเสาวางแจกันดอกไม้ผ่านไป แต่เพราะแจกันมันจะร่วง กันนาร์จึงจับเอวของโรมีโอแล้วขยับเข้ามาหาตัว เป็นเหตุให้ชายหนุ่มผมน้ำตาลต้องซุกซบที่อกของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่แจกันดอกไม้นั้นถูกคนที่ทำร่วงจับคว้าเอาไว้ได้ทัน หลังจากนั้นกันนาร์ก็จับตัวของโรมีโอหมุนไปหมุนมา หาร่องรอยบาดเจ็บ เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ไมเคิลหมุนกายหันหลัง เดินมุ่งตรงไปที่ประตู โดยไม่ได้พูดคุยกับเอวาที่ร้องถามแต่อย่างใด

“แน่ใจนะ?”

“หลานแน่ใจ.......”

“ถ้าอย่างนั้นย่าตกลง และหวังว่าหลานจะไม่ผิดหวัง” หญิงสูงศักดิ์หนึ่งเดียวในแผ่นดินพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก้าวเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ไมเคิลมองตามจนลับสายตา รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนริมฝีปากก่อนที่มันจะจางหายไป......

หลังจากนั้นไม่นานนักก็ถึงวันพระราชพิธี ในวันนี้ทั้งไมเคิล เอวา บารอน และโรมีโอต้องตื่นมาแต่เช้า แม้ว่างานจะเริ่มในเวลา 9 โมงเช้าก็ตาม เพราะถือว่าเป็นการฤกษ์ดี แต่เพราะต้องลุกมาแต่งหน้าทำผม ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ไมเคิลโปรดปรานเลยสักนิด

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็สวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ช่างแต่งหน้าจัดการรวบเส้นผมสีดำสนิทดุจปีกอีกาไปไว้ที่ด้านบน และร้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งที่ถูกปกปิดไว้

“อุ้ย!!” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็ลืมตาขึ้นมอง ตวัดสายตามองจ้องดุดันผสมผสานไปกับความเย็นชา ต่างจากหญิงสาวช่างแต่งหน้าที่ยกมือปิดปากด้วยความคลาดกลัว โรมีโอเห็นเช่นนั้นจึงวางมือลงบนไหล่ของเธอ บีบมันเบาๆ แล้วเอ่ยปากบอก

“ผมจัดการเองครับ” เพียงเท่านั้นสาวเจ้าก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วและถูกเปลี่ยนเป็นโรมีโอที่ทรุดตัวลงนั่งลงแทนที่ ปลายนิ้วมือเรียวลูบไล้ไปตามรอยแผลเป็นบนใบหน้าของว่าที่องค์รัชทายาทแผ่วเบา แล้วจึงหันไปจัดการทาครีมบำรุงผิวลงบนใบหน้า โดยที่มีไมเคิลมองอยู่ตลอดเวลา

โรมีโอทาครีมหลากหลายชนิดบนใบหน้าของไมเคิล แต่ก็ทำได้เพียงกลบรอยแผลเป็นให้กลมกลืน ไม่เด่นชัดมากนัก จนในที่สุดความอดทนของไมเคิลก็หมดลง ยกมือขึ้นจับข้อมือของโรมีโอเอาไว้แน่น เอ่ยปากเสียงเด็ดขาด

“พอ.....” ว่าจบก็หยิบหน้ากากประจำกายขึ้นมาสวมใส่ ยกมือขึ้นเสยเส้นผมลากเอากิ๊ฟและหนังยางที่ถูกมัดไว้ติดมือออกมาด้วย ทำให้เส้นผมสีดำกลุ่มหนึ่งหลุดร่วงระกับใบหน้า ปกปิดใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นอย่างมิดชิด โรมีโอลูบไล้ใบหน้าของไมเคิลผ่านหน้ากากนั้นแผ่วเบา แววตาสะท้อนถึงบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ภายใน ไมเคิลเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เอ่ยปากเสียงเรียบพร้อมกับการหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง

“ไปแต่งตัว.....” พูดจบก็หมุนกายหันกลับเข้าไปในห้อง โดยมีโรมีโอเดินตามหลังมาติดๆ ทำให้ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นและหันหลังกลับไปมอง

“ผมช่วยนะครับ” เพียงนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้ารับ เดินเข้าไปในห้องโดยที่มีโรมีโอคอยช่วยจับตรงนั้น ติดตรงนี้ เครื่องราชอิสริยยศถูกประดับตามร่างกายจนหนักอึ้ง ไมเคิลใช้เวลานานร่วมชั่วโมงในการแต่งตัว แม้ว่าจะมีโรมีโอคอยช่วยหยิบจับก็ตามที

จนเมื่อแต่งตัวเสร็จ โรมีโอก็ผละถอยออกมาชื่นชมผลงานของตนเอง ปลายนิ้วมือลูบไล้ไปบนอาภรณ์ของอดีตเจ้านายแต่กลายเป็นว่าที่องค์รัชทายาทแผ่วเบา จัดปกเสื้อให้เข้าที่เข้าทางรอยยิ้มประดับบนริมฝีปาก เอ่ยด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“เสร็จแล้วครับ”

“อืม......” ไมเคิลตอบรับเสียงนิ่ง ก่อนจะหมุนกายหันหลัง ตั้งใจจะไปดูน้องน้อยสักนิด แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงเหลียวหลังหันไปบอกกันคนที่ตื่นมาช่วยแต่งหน้าทำผมตั้งแต่เช้า

“ไปแต่งตัว.....”

“ครับ” โรมีโอรับคำ แต่ยังคงยืนมองส่งจนอีกฝ่ายหายลับจากห้องไป แล้วจึงหมุนกายหันหลังเดินไปทางห้องของตัวเองที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งเพื่อแต่งตัวบ้าง

ในวันนี้ไมเคิล เอวา โรมีโอ และบารอนต่างแต่งตัวด้วยชุดสูททางการแต่ติดเครื่องราชอิสริยยศตามตำแหน่งที่ตนได้รับกันอย่างครบถ้วน บารอนสวมใส่ชุดสูทสีงาช้าง ที่กลางลำตัวมีสายสะพายบ่าสีแดงสดพาดผ่านและมีการติดประดับยศของตนนั่นก็คือยศบารอน

เอวานั้นสวมใส่ชุดสูทสีครีมเครื่องราชอิสริยยศและสายสะพายบ่าสีแดงขอบทองลวดลายมังกร บ่งบอกถึงความเป็นราชวงศ์ ซึ่งจะถูกประกาศแต่งตั้งภายในวันนี้ซึ่งเป็นวันพระราชพิธี

โรมีโอนั้นสวมใส่ชุดสูทสีขาวขอบทองบริเวณปกเสื้อ ข้อมือ ชายเสื้อ รางกระดุมและกระเป๋าเสื้อ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง เครื่องราชอิสริยยศและสายสะพายบ่าเป็นสีน้ำเข้มอันหมายถึงบุคคลใกล้ชิดผู้คอยรับใช้ราชวงศ์

และสุดท้ายคือไมเคิลที่สวมใส่ชุดสูทสีดำเข้ารูป มีสีแดงและสีทองของเครื่องราชอิสริยยศประดับอยู่ตามร่างกาย นอกจากนี้แล้วยังมีผ้าคลุมสีแดงสดลวดลายมังกรคำรามที่ชายขอบเป็นปุยขนสีขาวนุ่มนิ่มล้อมรอบทำให้ดูสูงส่งและทรงอำนาจมากยิ่งขึ้นไปอีกที่มือข้างหนึ่งถือไม้คทาและเหน็บดาบไว้ที่เอว

เพียงแค่ไมเคิลปรากฏตัว ทุกเสียงสรรพสิ่งรอบข้างก็พลันสงัดเงียบลง จนเมื่อไมเคิลนั่งลงที่พื้นที่ด้านข้างแล้ว องค์ราชินีที่พระประทับอยู่บนบัลลังก์ก็ลุกขึ้นแทนเพื่อกล่าวเปิดงาน

“เราขอบใจทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้..... หลังจากที่เรารอคอยมาอย่างยาวนาน บัดนี้เราได้ผู้สืบทอดที่เหมาะสมแล้ว ดังนั้นเราจึงขอประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาทของอาณาจักร โดยมีไมเคิล วัลโด้ เป็นผู้สืบสายเลือดแห่งเรา!!” เสียงใสกังวานขององค์ราชินีดังก้อนสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง สิ้นคำเอ่ยนาม ไมเคิลก็ขยับลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทรุดตัวลงคุกเข่าเบื้องหน้าพระพักตร์ขององค์ราชินี

“เราขอให้เจ้าครองแผ่นดินโดยธรรมและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความเมตตา จงจำไว้ว่าทุกคนภายในอาณาจักรแห่งนี้เป็นบุตรของเจ้า ดูแลพวกเขาให้เหมือนกับที่เจ้าดูแลตนเอง รักพวกเขาให้เหมือนกับที่เจ้ารักตนเอง ในยามต้องเข้มแข็งขอให้เจ้าแข็งแกร่งดุจหินผา ในยามต้องอ่อนหวานขอให้เจ้าอ่อนโยนดุจปุยนุ่น ใช้ความคิดและมีสติให้มาก เห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ ปกครองแผ่นดินด้วยความเป็นธรรมสืบไป!!” สิ้นคำขององค์ราชินีมงกุฎที่อยู่ในมือก็สวมลงบนศีรษะของไมเคิลอย่างพอดิบพอดี

ไมเคิลจึงลุกขึ้นจากพื้น เดินผ่านองค์ราชินีและไปทรุดตัวลงนั่งบนบัลลังก์แทนที่ แผ่นหลังนั้นเหยียดตรง กวาดสายตามองทุกผู้ทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ทำให้คนที่สบตาต้องก้มหน้าหลบเสียแทน

“นอกจากนี้แล้ว ในวันนี้เรายังตั้งใจประกาศแต่งตั้งองค์ชายแห่งเรา นั่นก็คือ องค์ชายเอวา วัลโด้!!” หลังสิ้นสุรเสียงทรงอำนาจ ก็ผายมือไปทางเอวาที่ยืนรอคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นเอวาจึงขยับเดินเข้าไปใกล้ และทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าขององค์ราชินี เพียงเท่านั้นก็เกิดเสียงซุบซิบดังขึ้นไปทั่วบริเวณ จนทำให้เอวาหน้าเสีย เหลือบสายตามองบารอน โรมีโอ และไมเคิล คล้ายกับจะบอกให้รู้ว่าตนนั้นคิดไว้ไม่ผ่าน ไมเคิลที่ได้สบตากับน้องน้อยก็เอ่ยออกมาหนึ่งคำที่ได้ผลชะงักงัน

“เงียบ.....” ใบหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงเด็ดขาด แม้จะพูดน้อยคำ แต่คำพูดนั้นกลับก้องกังวานไปทั่วห้องโถงจังพิธี ทำให้ทุกคนเงียบเสียงลงในบัดดลราวกับเสกสรรได้

เมื่อทุกคนเงียบลงแล้ว องค์ราชินียกมือขึ้นลูบศีรษะของหลานตัวน้อยแผ่วเบา ก่อนจะหันไปรับเอามงกุฎทองอันเล็กแต่ประดับไปด้วยเพชรพลอยงดงามจากกันนาร์ที่ขยับมายืนอยู่ข้างตัว องค์ราชินีสวมมงกุฎให้แก่เอวา แล้วเอ่ยบอกด้วยถ้อยคำอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม

“ยินดีต้อนรับ หลานรักของย่า” พระองค์ทรงไล้ปลายนิ้วมือลูบไล้ใบหน้าของน้องน้อยแผ่วเบา แต่กลับทำให้เอวาน้ำตาคลอ เอ่ยปากบอกด้วยเสียงสั่นเครือ

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

“อย่าร้องเด็กดี หลานควรจะยิ้มรับ ก่อนที่ย่าจะโดนไมเคิลโกรธไปมากกว่านี้” เอวาหัวเราะทั้งน้ำตา เมื่อหันไปเห็นพี่ชายที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่นักที่เห็นน้ำตาของตน หลังจากนั้นเอวาจึงลุกขึ้นยืน ขยับเดินเข้าไปหาไมเคิลและหยุดอยู่ที่ด้านข้างเข้าประจำที่ของตน แต่แล้วไมเคิลกลับลุกขึ้นจากบัลลังก์ ดึงให้น้องน้อยทรุดตัวลงนั่งแทน เอวาทำหน้าตาตื่น พยายามที่จะหยัดกายขึ้นยืน หากแต่ไมเคิลกลับจับบ่าและกดเอาไว้เชิงห้ามปราม พร้อมกับสายตาดุๆ ที่มองมา ทำให้เอวายอมที่จะนั่งลงบนบัลลังก์ในที่สุด ไมเคิลขยับไปยืนที่ด้านข้างของน้องน้อยแทน ใช้มือข้างหนึ่งจับพนักพิงเก้าอี้เอาไว้ เกิดเป็นภาพน่ามองเมื่อสองพี่น้องอยู่ด้วยกัน

“ไมเคิล กล่าวอะไรสักหน่อยเถิด” องค์ราชินีผายมือเชื้อเชิญ ทำให้ไมเคิลขยับกายลงไปยืนที่ตรงกลางด้านหน้า กวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วจึงเอ่ยปากพูด

“ขอบใจ......”

“......” เอวา

“......” องค์ราชินี

“ฮะๆ” บารอน

“เฮ้อ” โรมีโอ ชายหนุ่มกลอกตาใส่ไมเคิลและบารอนไปพร้อมกัน รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจเป็นอย่างมาก รู้ว่าอดีตเจ้านายของตนเป็นคนปากหนัก แต่ก็ไม่คิดว่าจะหนักถึงเพียงนี้ ปกติแล้วมันต้องกล่าวอะไรสักอย่างที่จะทำให้ผู้คนไว้ใจสิ! แต่กลับบอกแค่ขอบใจแล้วปล่อยเดดแอร์แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!!

“ไมเคิล.... กล่าวอะไรมากกว่านี้สักหน่อยเถอะ” องค์ราชินีพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจพร้อมการส่ายพระเศียรไปมา

ไมเคิลเหลือบตามองผู้เป็นย่าเพียงชั่วครู่ แล้วจึงหมุนตัวเดินไปที่ทิศทางหนึ่ง จนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มและสวมใส่สูทสีขาวขอบทอง การกระทำนั้นทำให้โรมีโอชะงัก ขมวดคิ้วหมุนว่าไมเคิลจะทำอะไรกันแน่ และสิ่งที่อีกฝ่ายทำไม่มีอยู่ในกำหนดการในวันนี้เลย

พรึ่บ!!

“!!!” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่โรมีโอตกใจจนผงะถอยหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อจู่ๆ ไมเคิลก็ทรุดตัวคุกเข่าลงเบื้องหน้า ก้มตัวลงหาของในกระเป๋าเล็กน้อย จนกระทั่งได้สิ่งที่ต้องการ ก็ยื่นมันไปตรงหน้า พร้อมเอ่ยปากด้วยเสียงหนักแน่น

“แต่งงานกับฉัน”

“ห๊ะ?!”