บทที่ 50 พี่จ๋าคิดถึงพี่โรมจ๋าจริงๆนะ!!

“พักสักหน่อยไหมครับ” โรมีโอยกมือขึ้นนวดขมับหลับตาลงเพื่อพักสายตา ในขณะที่เรนเดลวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าของชายหนุ่ม โรมีโอส่ายศีรษะช้าๆ รับแก้วกาแฟมาจิบเล็กน้อยก่อนจะวางลงตามเดิม ตอนนี้โรมีโอกำลังโอนย้ายงานที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวในตระกูลวอลเลอร์ให้กับเรนเดล ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์หลังนี้ สิ่งที่เรนเดลต้องคอยดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง นอกจากนี้ยังมีงานของตระกูลอีกเล็กๆ น้อยๆ ที่โรมีโอไม่จำเป็นต้องเป็นคนดูแลเอง

เพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่มีความสามารถ และเป็นมันสมองของทีมอยู่แล้ว ดังนั้นการโอนย้ายงานจึงเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้น เพราะการที่โรมีโอฟื้นฟูกิจการของตระกูลวัลโด้ตั้งแต่เมื่อ 3 ปี ก่อน ทำให้ทั้งสองต้องทำงานอย่างหนักจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพื่อให้ทันกำหนดหนึ่งสัปดาห์ตามที่ไมเคิลสั่งไว้

ตอนนี้เป็นเวลากว่า 5 วันแล้วที่โรมีโอโหมงานหนัก เพราะต้องคอยสอนให้เรนเดลทำงานแทนตน เมื่อถึงเวลาพักของเรนเดล โรมีโอกลับนั่งเตรียมเอกสารแผนงานที่อีกฝ่ายต้องทำในวันถัดไป ทำให้ตอนนี้โรมีโอไม่ได้พบหน้าของเอวาหรือไมเคิลมาพักใหญ่ เพราะต้องเร่งสะสางงานการที่ค้างคา

“บอสโหมหนักมากเกินไปแล้วนะครับ” เรนเดลเอ่ยพร้อมกับขยับกายไปยืนอยู่ที่ด้านหลัง สองมือถูกวางลงบนบ่าแกร่ง และเริ่มต้นลงน้ำหนักมือด้วยความพอดี บีบนวดคลายกล้ามเนื้อที่แข็งตึงและเคร่งเครียดมาเป็นเวลานาน

“อืม.....” โรมีโอครางในลำคอด้วยความผ่อนคลาย ปกติแล้วหากว่าคนที่นั่งทำงานเป็นไมเคิล ก็มักจะเป็นเขาที่ยืนซ้อนด้านหลังและลงมือบีบนวดให้กับผู้เป็นนาย แต่เมื่อได้สลับบทบาทกลายเป็นคนที่นั่งทำงาน และมีคนคอยปรนนิบัติเช่นนี้ก็นับว่าดีไม่น้อย

“สูงอีก....”

“......”

“แรงๆ .... อืมมมม”

“......” เมื่อโรมีโอออกคำสั่ง เรนเดลก็ทำตามไม่อิดออด เสียงครางหวานถูกเปล่งออกจากภายในลำคอ ความเบาสบายจากการผ่อนคลายกล้ามเนื้อทำให้โรมีโอหมุนคอไปมาคลายความเมื่อยขบ คล้ายกับการสลับเปลี่ยนจุดที่ถูกนวดคลึงอย่างสบายอารมณ์

ปัง!!

เสียงบานประตูที่ถูกเปิดออกอย่างแรงจนกระแทกกับกำแพงที่ด้านข้างดังลั่นสนั่นไปทั่วห้อง ทำให้โรมีโอและเรนเดลต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนด้วยความงุนงง สิ่งที่แรกที่เห็นคือใบหน้าถมึงทึงของอดีตเจ้านายที่กำลังเขม็งมองจ้องมาด้วยสายตาดุดัน

โรมีโอกะพริบตาปริบด้วยความไม่เข้าใจ ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดออกไป สายตานั้นก็ตวัดหันไปมองคนที่ซ้อนอยู่ทางด้านหลัง เรนเดลสะท้านเฮือกเมื่อได้สบตากับบอสอีกคนก่อนที่ดวงตาสองสีของเจ้านายจะเลื่อนลงไปมองมือของเขาที่กำลังบีบนวดต้นคอและบ่ากว้างของโรมีโอ

เพียงเท่านั้นก็เข้าใจ ชายหนุ่มผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศรีบผละมือออก ราวกับเนื้อตัวบอสเป็นเผือกร้อนที่ไม่อยากแตะต้อง ทำให้ใบหน้าเคร่มขรึมนั้นคลายลงได้บ้าง ไมเคิลก้าวเดินอย่างมั่นคงหนักแน่น แต่เต็มไปด้วยความดุดัน บรรยากาศในห้องกดต่ำจนแทบหายใจไม่ออก จนกระทั่งมาหยุดลงตรงหน้าของโรมีโอ เหลือบสายตามองงานบนโต๊ะเพียงชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยปาก

“ชักช้า.....” โรมีโอกะพริบตาปริบอีกหน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเรนเดล ทั้งคู่ประสานสายตาให้กันด้วยความงุนงง ก่อนที่โรมีโอจะหันกลับไปสบตาไมเคิล เอ่ยปากบอกอย่างใจเย็น

“ก็ไม่ช้านะครับ ยังไม่ถึงกำหนดที่คุณตั้งไว้ด้วยซ้ำ” ไมเคิลทรุดตัวนั่งลงตรงหน้า เหลือบตามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ตามกำหนด..... ก็ดี..... แต่เสร็จก่อนกำหนด..... จะดีมากกว่า......”

“....” โรมีโอถึงกับบื้อใบ้ อะไรคือจะให้เสร็จก่อนกำหนด? ตัวเขาเข้าใจดีในสิ่งที่อดีตเจ้านายต้องการจะสื่อ แต่เดิมเขาขอเวลาในการโอนถ่ายงาน 1 เดือน เจ้าตัวกำหนดให้เสร็จภายใน 1 สัปดาห์ นี่ก็เรียกได้ว่าบีบคั้นมากแล้ว เพราะต้องเร็วกว่าเดิมถึง 4 เท่า พอมาคราวนี้กลับอยากให้เสร็จเร็วกว่าที่กำหนดเสียอย่างนั้น!

โรมีโอสูดลมหายใจเข้าลึก กัดฟันเอ่ยอย่างอดทน

“เผื่อคุณจะลืมนะไมค์..... ผมไม่ใช่ลูกน้องของคุณ.....” โรมีโอเอ่ยเสียงเย็นชา สองมือประสานกันบนโต๊ะ เอนหลังพิงกับพนักพิง ดวงตาคมกล้าสีฟ้าสดใสเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงข้ามด้วยความไม่ชอบใจ

“และอีกอย่าง ผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของคุณด้วยซ้ำ แค่ที่ผมยอมเคลียร์งานให้เสร็จภายใน 1 สัปดาห์ ก็ถือว่าผมให้เกียรติคุณมากแล้ว....” ไมเคิลยังคงขีดเขียนแผนงานที่วางค้างอยู่บนโต๊ะคล้ายกับไม่ใส่ใจ ซึ่งโรมีโอเองก็ใจเย็นพอที่จะเฝ้ามองอีกฝ่ายเงียบๆ จนกระทั่งเอกสารฉบับนั้นถูกเขียนต่อจนเสร็จสิ้น ไมเคิลจึงดันมันไปอยู่ตรงหน้าของโรมีโอ เอ่ยปากด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ในฐานะองค์รัชทายาท..... ฉันขอสั่ง..... นายต้องกลับตระกูลวัลโด้คืนนี้.......” โรมีโอถึงกับคิ้วกระตุกเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นักที่อีกฝ่ายใช้อำนาจในทางมิชอบ กำลังจะอ้าปากเอ่ยแย้ง หากแต่ผู้มาใหม่ทำให้เขาหยุดชะงัก และแปรเปลี่ยนเป็นคำทักที่อ่อนหวานนุ่มละมุน

“ตัวเล็ก” เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อโรมีโอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเร็วๆ เข้าไปหาน้องน้อย ก่อนจะรวบตัวเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กดจูบลงที่ข้างแกมนุ่มเสียหลายที

“คิดถึงจังค่ะ” เอวายิ้มหวานตาหยี พร้อมกดจมูกลงที่แก้มของผู้เป็นพี่ชายแล้วจึงตอบรับคำ

“หนูก็คิดถึงพี่โรมจ๋า” เด็กน้อยออดอ้อน กอดรัดคนเป็นพี่เอาไว้แน่น ยิ่งทำให้โรมีโอระดมกอดระดมหอมคนตัวเล็กเสียยกใหญ่

“ตัวเล็กไปรอพี่ที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะคะ” พูดพร้อมกับจับจูงน้องน้อยให้เดินออกจากห้อง เด็กน้อยเดินแกว่งมือไปมาระหว่างทาง จนกระทั่งทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โรมีโอก็จัดการอำนวยความสะดวกให้น้องน้อยเต็มที่ ขนมนมเนยนำมาวางกองไว้ เปิดทีวีและนำแมคบุ๊คมาวางให้เสร็จสรรพ กดจูบลงที่กระหม่อมบางของเด็กน้อยและทำท่าจะผละออกไปเร่งจัดการงานของตนเอง แต่เอวากลับดึงมือเอาไว้ สายตาสอดส่ายไปมา ราวกับกลัวว่าใครจะมาได้ยิน นอกจากนี้ยังคงขวักมือเรียกยิกๆ ดึงให้โรมีโอโน้มตัวลงต่ำ เอ่ยกระซิบข้างใบหูเสียงแผ่ว

“พี่จ๋าคิดถึงพี่โรมจ๋าล่ะ!!” เมื่อได้ฟัง โรมีโอก็หลุดขำพรืดออกมา พร้อมกับการโคลงศีรษะเล็กน้อย ผละถอยห่างจากเอวาอีกทั้งยังดีดนิ้วใส่หน้าผากมนไปเสียหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว

“ล้อพี่เล่นอีกแล้ว”

“หนูพูดจริงนะ!” เอวาทำท่าทีขึงขัง แสดงให้รู้ว่าตนจริงจังแค่ไหน ทำให้โรมีโอหัวเราะในลำคอ ตอบรับกลับไป

“ค่ะๆ พี่เชื่อก็ได้”

“พี่โรมจ๋าไม่จริงใจเลย” เอวาทำปากยู่อย่างน่ารักน่าชัง หันซ้ายหันขวาอีกหน พูดด้วยเสียงที่กระซิบแผ่วเบาให้แค่พอได้ยิน

“จริงๆ วันนี้หนูมีนัดไปนอนกับบาร์คล่ะ! แต่พี่จ๋าชิงอุ้มหนูออกมา บอกว่าโรมจ๋าทำงานช้า ให้หนูมาตาม แต่ว่าเป็นพี่จ๋าต่างหากที่อยู่ไม่สุขเลย!” โรมีโอเลิกคิ้วขึ้น ท่าทีตั้งใจฟังเพิ่มมากขึ้นอีกนิด แสดงให้น้องน้อยรู้ว่าตนใส่ใจฟังจริงๆ เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะงอนเขามากขึ้นไปอีก

“หื้ม ไม่สุขยังไงคะ?”

“ก็พี่จ๋าทำงานได้แป๊บๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองประตู วันแรกๆ ยังไม่เท่าไหร่ วันหลังๆ นี่มองถี่มากๆ แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย แถมช่วง 2 – 3 วันมานี้ก็หงุดหงิดง่ายด้วย อะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ขัดใจไปหมดเลย เอาแต่ถามหนูตลอดเวลาว่าคิดถึงพี่โรมจ๋าไหม จะไปหาพี่โรมจ๋ารึเปล่า หนูบอกว่าคิดถึง แต่ตอนนี้พี่โรมจ๋ารีบเคลียร์งานอยู่ หนูไม่อยากไปกวนให้พี่โรมจ๋าทำงานช้าลง พี่จ๋าทำหน้าไม่ชอบใจแป๊บหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ สักพักก็ถามขึ้นมาอีก วนเวียนอยู่อย่างเนี้ยะ จนหนูจะหนีไปนอนกับบาร์คจ๋านี่แหละ ถึงได้ชิงตัวหนูมา!” เอวาพูดด้วยความโมโหเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรมากนัก เพราะถึงจะไม่ได้พบหน้าคนรัก แต่ก็ยังสามารถพูดคุยผ่านวีโอคอลได้ โรมีโอได้ฟังก็นิ่งคิดไปชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยปากตอบกลับไป

“บางทีไมค์เขาอาจจะหงุดหงิดเพราะพี่ทำงานช้าก็ได้ค่ะ” โรมีโอตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก เอวาทำแก้มป่องพองลมอย่างขัดใจ

“ทำไมพี่โรมจ๋าไม่เชื่อหนูล่ะ!! พี่จ๋าคิดถึงพี่โรมจ๋าจริงๆ นะ!!” โรมีโอมองเด็กน้อยด้วยความอ่อนใจ ลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา

“ถึงตัวเล็กจะบอกว่าเขาคิดถึงพี่ แต่ถ้าเขาไม่ได้พูดมันออกมาเองก็คงไม่มีความหมายหรอกค่ะ ตัวเล็กนั่งเล่นไปก่อนนะคะ ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนในห้องพี่ได้เลย หรือจะนอนห้องตัวเองก็ได้ค่ะแล้วแต่ตัวเล็กเลยนะ” โรมีโอเอ่ยย้ำพร้อมกับก้มลงกดจูบที่หน้าผากมน แล้วจึงผละออกจากห้องนั่งเล่น เดินเข้าห้องครัวจัดชาและขนมใส่ถาดอีกเล็กน้อย แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตน

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับไมเคิลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในตำแหน่งของเขา ส่วนเรนเดลนั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้านข้าง ชายหนุ่มจัดการเสิร์ฟชาและขนมลงตรงหน้าของไมเคิล ซึ่งชายหนุ่มปรายสายตามองเล็กน้อย แล้วก้มหน้าลงทำงานต่อโดยไม่พูดอะไร

โรมีโอเองก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรเมื่อไร้คำจากคนตรงข้าม เพราะเป็นปกติเสียแล้วที่เขาจะทำเช่นนี้ให้กับไมเคิลทุกครั้งที่ต้องทำงานหนักจนแทบไม่ได้พัก หากแต่ในครั้งนี้ความห่วงใยกลับเพื่อแผ่ไปถึงใครอีกคนในห้อง

โรมีโอเดินไปหาเรนเดลวางแก้วชาหย่อนน้ำตาลลงไปสองก้อน คนแก้วแผ่วเบาจนมั่นใจว่าน้ำตาลละลายดี จึงวางลงที่ด้านข้างของเรนเดลพร้อมขนมจานเล็ก

“ทานสักหน่อยนะครับ ลำบากคุณมากทีเดียว” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มบางเบา ในขณะที่เรนเดลแสดงสีหน้าตกใจ หันมองคนเป็นนายด้วยสีหน้าแตกตื่น

“บอสครับ! ไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ให้ผมหรอกครับ!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเตรียมมาให้ไมค์พอดี ไหนๆ ก็เตรียมแล้วก็เลยทำมาทีเดียว ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” โรมีโอส่งยิ้มอ่อนจางมาให้อีกครั้ง ต่างจากเรนเดลที่กลืนน้ำลายด้วยความฝืดคอเหลือบมองใครบางคน ดวงตาคมกล้าราวกับเปล่งประกายเต้นระริก เรนเดลคลับคล้ายคับคลาว่ามองเห็นเปลวไฟพวยพุ่งออกจากดวงตาของคนเป็นนายอีกคน สายตานั้นทิ่มแทงราวหอกแหลมอย่างกับจะฆ่ากันให้ตาย จนคนมองใจสั่นสะท้าน หนาวสั่นไปทั่วทั้งกาย หากแต่เมื่อโรมีโอหมุนตัวกลับไป แววตานั้นก็กลับกลายเป็นราบเรียบดั่งไม่เคยมีพายุคลื่นลมใดๆ มาก่อน....

“อ่า.....”

“ครับ?” เรนเดลส่งเสียงครางในลำคอ คล้ายว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เสียงนั้นกลับเป็นการเรียกให้โรมีโอหันกลับมาอีกครั้ง ด้วยคิดว่าผู้ช่วยคนนี้คงมีอะไรจะพูดคุยด้วย และนั่นก็ทำให้เรนเดลได้เห็นมัจจุราชในคราบมนุษย์เต็มตาอีกครั้ง และครั้งนี้คล้ายกับว่าจะเห็นเขาและปีกงอกออกมาจากกายของเจ้านายอีกคนอย่างน่าหวาดผวาเพราะตนดึงความสนใจจากโรมีโอไปจากคนตรงหน้า ทำให้เรนเดลละล่ำละลักตอบอย่างร้อนรน

“ไม่มีอะไรครับ พอดีผมคิดเรื่องอะไรบางอย่างได้ขึ้นมาแค่นั้นเอง” โรมีโอยังคงมองจ้องนิ่งๆ เอียงคอเล็กน้อยคล้ายกับจะถามว่าเรื่องอะไร เกี่ยวกับงานหรือไม่ จนเรนเดลอึกอัก ด้วยพญามัจจุราชที่ด้านหลังเริ่มขยายตัวให้มีขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าเริ่มมืดครึ้มไม่น่ามอง แววตาเย็นชาเปล่งประกายแวววาวเรืองรองในความมืด แม้ว่าภายในห้องนี้จะเปิดไฟสว่างจ้าเพราะทำงานอยู่ก็ตามที

“คือ... เรื่องส่วนตัวน่ะครับ”

“อ้อ ครับ” โรมีโอพยักหน้ารับแล้วหมุนกายหันกลับไป คล้ายกับว่าพญามัจจุราชคืนร่างกายเป็นมนุษย์หนุ่มผู้แสนต่ำต้อย นั่งทำงานด้วยความนิ่งเฉย ไม่ได้ให้ความสนใจสิ่งใด ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังมองจ้องแยกเขี้ยวขู่แม้จะไร้เสียงก็ตามที เรนเดลยกมือขึ้นลูบอกของตัวเอง ภายในกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ใครก็ได้เอาผมออกไปจากห้องนี้ที!!!

โรมีโอทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับไมเคิล โคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อตำแหน่งที่นั่งของตนถูกแย่งชิงไปโดยคนที่เป็นว่าที่องค์รัชทายาท จนเขาต้องมานั่งอีกฝั่งแทนเสียอย่างนั้น แต่เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้วก็เห็นแผนงานและรายละเอียดที่ไมเคิลทำออกมาวางกองไว้ที่ฝั่งหนึ่งอย่างทึ่งๆ

เขาใช้เวลาหลายวันในการถ่ายโอนงาน สอนและอธิบายในส่วนที่เรนเดลต้องทำแทนตนอย่างละเอียด เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีสิ่งใดตกหล่น แต่สิ่งที่ไมเคิลทำนั้นคือการขีดเขียนถ้อยคำออกมาในรูปแบบของแผนผังโฟลชาร์ต เขียนคำอธิบายกำกับเอาไว้ทุกกระบวนการ สิ่งใดที่สำคัญยังมีการเขียนดอกจันและขีดเส้นใต้ไว้อย่างชัดเจน นอกจากนี้แล้ววิธีการกระบวนการเหล่านั้นยังเป็นในรูปแบบการทำงานของเขาเสียด้วย

สิ่งที่โรมีโอต้องทำในตอนนี้คือการเรียกเรนเดลมาอธิบายเรื่องต่างๆ ที่ไมเคิลเขียนเอาไว้ให้อย่างละเอียดอีกครั้ง เพื่อย้ำถึงความเข้าใจ ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงรวบเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ ลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้งและเดินไปนั่งที่ด้านข้างของเรนเดล ซึ่งทำให้เจ้าตัวผวาสะดุ้งเฮือก

“อะ อะไรครับบอส?”

“พอดีไมค์เขาเขียนสรุปไว้ให้น่ะครับ ค่อนข้างละเอียดทีเดียว เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังนะครับ”

“อ้อ ได้ครับ” เรนเดลตอบรับพร้อมขยับกายเข้ามานั่งใกล้ๆ เตรียมสมุดจดงานอย่างตั้งใจ

เปาะ!

เสียงที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนทั้งสองที่นั่งข้างกันได้เป็นอย่างดี เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าไมเคิลวางปากกาลงบนโต๊ะ หลับตานิ่งโดยไม่พูดอะไร โรมีโอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วละความสนใจจากว่าที่องค์รัชทายาท หันกลับมาสนใจเรนเดลตามเดิม แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากเริ่มสอน ก็มีเสียงๆ หนึ่งเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

“ปากกา......” ไมเคิลพูดทั้งที่ยังคงหลับตา โรมีโอกะพริบตาปริบๆ จนไมเคิลลืมตาขึ้นมอง ตวัดสายตามองอดีตผู้ช่วย เอ่ยปากอีกครั้ง

“ปากกา.....” เพียงเท่านั้นโรมีโอก็เข้าใจ พยักหน้ารับพร้อมเอ่ยตอบ

“รอสักครู่นะครับ” โรมีโอหันมองปากกาของไมเคิล ที่ส่วนปลายของปากกาอันหรูหักไปอย่างงงๆ แล้วจึงลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินออกจากห้องเพื่อไปเอาปากกา คล้อยหลังของโรมีโอเพียงชั่วครู่ ไมเคิลก็เอ่ยปากเสียงเรียบแต่ทำให้คนฟังสะท้านเฮือก

“ห่างจากเขา......”

“ครับ....” เรนเดลตอบรับเสียงแผ่ว สูดลมหายใจเข้าลึก หลังสิ้นบทสนทนาโรมีโอก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง แต่ภายในมือนั้นว่างเปล่า ทำให้ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นมอง

“ผมนึกขึ้นได้ว่ามีปากกาของผมบนโต๊ะน่ะครับ” โรมีโอพูดพร้อมส่งยิ้มบางไปให้ แล้วเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เรนเดลเช่นเดิม ไมเคิลเหลือบตามองเรนเดลนิ่งงัน ทำให้เจ้าตัวรีบร้อนขยับจนได้ยินเสียงล้อเลื่อน โรมีโอเงยหน้าขึ้นมองพลางเลิกคิ้วเป็นคำถาม ซึ่งเรนเดลก็ส่งยิ้มกลับมาให้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงก้มหน้าลงอ่านเอกสารและเริ่มต้นอธิบายให้เรนเดลได้ฟัง

ตลอดการทำงานภายในห้องนั้นมีเสียงของโรมีโอที่เอ่ยอธิบายเรื่องราวให้เรนเดลได้ฟัง ในขณะที่ไมเคิลนั้นขีดเขียนเอกสารไปพลางสลับกับการเงยหน้ามองเป็นระยะ บุคคลทั้ง 3 นั่งทำงานจนมืดค่ำ เวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว โรมีโอใช้เสียงในการอธิบายงานที่เรนเดลต้องทำต่อจากตนจนเสียงแหบแห้ง เอวานั้นแวะเข้ามาดูบ้างเป็นครั้งคราว เอาน้ำและของว่างรองท้องมาให้ ก่อนที่สุดท้ายจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวหนานนุ่มภายในห้องทำงานของโรมีโอ

ไมเคิลเห็นเช่นนั้นจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ อุ้มน้องน้อยขึ้นแนบอก พาเอวาเข้าไปนอนในห้อง แล้วกลับเข้ามาทำงานต่อ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลาตี 3 เข้าไปแล้ว ชายหนุ่มผู้มีลวดลายมังกรคำรามที่ต้นคอ หันมองคนข้างกาย เมื่อเสียงทุ้มต่ำติดนุ่มนวลเงียบหายไป

ภาพที่ได้เห็นทำให้คิ้วคู่คมกระตุกเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจ โรมีโอนั้นผล็อยหลับฟุ้บหน้าลงกับโต๊ะอย่างอ่อนแรง ในขณะที่เรนเดลเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ศีรษะแนบชิดกันจนทำให้คนมองเกิดความขุ่นมัว ไมเคิลวางปากกาในมือลงแล้วเดินขยับเข้าไปอุ้มอดีตผู้ช่วยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พาคนที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเข้าไปนอนในห้องอย่างนุ่มนวล ส่วนใครอีกคนนั้น..... ปล่อยไปเถอะ ไม่เห็นจะต้องสนใจ......

ไมเคิลไล้เกลี่ยปลายนิ้วมือไปบนใบหน้าของใครอีกคน คล้ายกับเจ้าตัวจะออดอ้อนกันกระไรอย่างนั้น เมื่อเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มขยับใบหน้าเข้าหาปลายนิ้วมือคล้ายกับการร้องของไออุ่น ไมเคิลขยับยิ้มมุมปากเล็กน้อยค้างมือไว้อย่างนั้นด้วยความพึงพอใจ ไมเคิลนั่งมองอย่างนั้นอยู่อีกครู่ใหญ่ แล้วจึงออกจากห้องกลับไปทำงานเช่นเดิม

คล้อยหลังผู้เป็นนาย คนที่หลับใหลก็ลืมตื่น โรมีโอพลิกกายนอนตะแคงข้าง คว้าหมอนใบใหญ่เข้ามากอดก่าย ซุกใบหน้าลงกับหมอนซ่อนรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนดวงหน้า เขาได้ยินถ้อยคำที่ไมเคิลเอ่ยบอกกับเรนเดลชัดทุกถ้อยคำ นอกจากนี้ยังมีการกระทำที่อ่อนหวานชวนให้ใจสั่นสะท้าน และในคืนนั้นโรมีโอก็จมลงสู่ห้วงนิทราด้วยรอยยิ้ม

ในเช้าวันถัดมาเมื่อตื่นขึ้นจากนิทรา โรมีโอก็พบกับเอกสารตั้งใหญ่ที่มีการเขียนสรุปความอย่างรวบรัดแต่เข้าใจง่าย รายละเอียดครบถ้วนพร้อมกับการรีมาร์คจุดสำคัญให้เห็น ซึ่งคนที่ทำก็ไม่ใช่ใคร อดีตเจ้านายของเขานั่นเอง

ไมเคิลลุกจากเก้าอี้ที่นั่งทำงานมาตั้งแต่เมื่อวานช่วงบ่ายของวันจนกระทั่งรุ่งสาง งานการทั้งหมดของโรมีโอก็เสร็จเรียบร้อยดี ไมเคิลอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับการไปทำงาน ในขณะที่โรมีโออธิบายงานที่ยังคงค้างอยู่ของตนกับเรนเดลอย่างต่อเนื่อง จวบจนกระทั่งไมเคิลและเอวาพร้อมที่จะออกจากบ้าน โรมีโอที่ยังคงคุยงานติดพันอยู่ ถูกไมเคิลดึงเอกสารออกไปจากมือ แล้วยื่นส่งทั้งหมดนั้นให้กับเรนเดลแทน เอ่ยปากบอกเสียงเรียบ

“อ่านเอง.....” เรนเดลรับเอกสารที่ถูกยัดเหยียดให้อย่างงงๆ ก่อนที่จะจับคว้าต้นแขนของโรมีโอเอาไว้แน่น ฉุดให้ลุกขึ้นจากโซฟาและดึงลากออกไปจาห้อง ชายหนุ่มได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง ถูกจับยัดให้นั่งที่ด้านหน้า ส่วนตัวเองนั้นเดินขยับไปที่ด้านหลังซึ่งมีเอวานั่งอยู่ เมื่อเจ้านายทุกคนนั่งประจำที่ รถประจำกายของไมเคิลก็ขับออกจากคฤหาสน์วอลเลอร์ในทันที เอวาส่งสายตาเป็นประกายวิบวับส่งมาให้ โรมีโอถอนหายใจให้กับท่าทีหยอกล้อของน้องน้อยพลางโคลงศีรษะไปมาด้วยความอ่อนใจ