บทที่ 47 ไม่ให้ไป......

“อะ อะ อื้ออออ อึก!”

ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงกายกระทบกายดังก้องกังวานไปทั่วทุกพื้นที่ภายในห้องๆ หนึ่ง โรมีโอถูกใครอีกคนกระแทกกระทั้นกายเข้าหาไม่มีหยุดพัก ริมฝีปากที่เปล่งเสียงร้องครวญครางเริ่มแหบพร่าเจือสะอื้นจากความสุขสมที่ได้รับ

ทั่วทุกพื้นที่ภายในห้องนอนกว้างที่เคยถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงามพร้อมใช้งานอยู่ตลอดเวลา มาบัดนี้กลับกลายสภาพกลายเป็นไม่น่าดู คล้ายกับผ่านสมรภูมิรบ

ตอนนี้โรมีโอกำลังถูกกระแทกกระทั้นจากชายร่างกายกำยำสมส่วน สองมือถูกจับมัดไขว้กันที่ด้านบน อย่างไม่อาจหลีกหนี มีเพียงยอมก้มหน้ารับความสุขสมและเสียวซ่านแทบขาดใจ เนื่องจากถูกพันธนาการไว้อย่างแน่นหนา ทำได้เพียงบิดกายเร้าไปมาอย่างทุกข์ทรมานปะปนไปกับความสุขสม สภาพห้องที่ไม่เอื้ออำนวย ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับไมเคิลเลยสักนิดในการสรรหาขอเล่นมาใช้กับกายบางรูปร่างสูงโปร่ง

เนคไทที่เคยผูกอยู่ที่คอกลับกลายมาเป็นผ้าปิดตา.......

เข็มขัดที่เคยคาดอยู่ที่เอวกลับกลายเป็นสายรัดข้อมือ.......

ชั้นในสีดำสนิทที่เคยสวมใส่กลับกลายเป็นผ้าอุดปาก ส่งเสียงครางได้เพียงอื้ออึงในลำคอ.......

นอกจากนี้แล้วไมเคิลยังใช้สายไฟจากโคมไฟข้างเตียงต่างสายรัดป้องกันไม่ให้ปลดปล่อย ใช้ผ้าปูเตียงแทนเสาชิงช้าผู้ไว้ที่ชานระเบียง.......

บทรักของไมเคิลยาวนานและเสียวซ่านไปทั่วทุกอณูของร่างกาย หลายสิ่งที่ชายหนุ่มสรรหามาเสริมสร้างความสุขให้ตนเองและคนที่เป็นฝ่ายรองรับ จนช่องทางนั้นบวมช้ำแดงก่ำและบานอ้าขมิบตอดรัดไม่หยุดหย่อน ภายในช่องทางสีหวานนั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีขาวขุ่นที่ถูกปลดปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า หากแต่ใครบางคนยังคงที่จะเติมเต็มมันเข้าไปเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยที่โรมีโอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากร้องครวญครางอยู่อย่างนั้น

“อืม.....” เสียงครางลึกแหบพร่าในลำคอดังคลอเคลียอยู่ข้างใบหูนิ่ม ไมเคิลไม่ใช่คนที่พูดมากนักในบทรักที่เร่าร้อน ชายหนุ่มทำเพียงตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้น ตอกอัดเข้าลึกสุดใจ ถอดถอนใหม่แล้วอัดเสยกระแทกสุดแรง โรมีโอเสียววาบไปทั่วร่างกายจนขนอ่อนตามร่างกายพากันลุกชันและตัวสั่นอย่างกระสันซ่าน

ใบหน้างดงามของโรมีโอเชิดรัดขึ้นราวกับไขว่คว้าหาอากาศหายใจ เปิดเผยลำคอ ยินยอมให้ใครอีกคนฝากฝังรอยรักสลับกับขบกัดจนช้ำม่วง สองมือของไมเคิลบีบคลึงนวดเฟ้นไปทั่วทั้งตัวจนขึ้นรอยมือแดงป้าน ที่ยอดอกนั้นแดงก่ำและแข็งเป็นไต หากแต่ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มหยุดมือที่จะดึงรั้งและบดขยี้ยอดอกนั้นไปมา

เพียงเท่านั้นดูเหมือนว่ายังไม่สาแก่ใจ เมื่อไมเคิลใช้มือข้างหนึ่งจับดึงล้อเล่นที่ส่วนปลายแก่นกายขนาดพอเหมาะ ส่งเล็บไปจิกและกรีดกรายลงส่วนปลายหัวของแท่งร้อนสีแดงสดอย่างหยอกเย้า แต่กลับทำให้คนถูกกระทำเสียวซ่านจนกายร้อนนั้นสั่งกระตุกใกล้จะหลั่งไหลเต็มที

ไมเคิลไม่ยินยอมให้อดีตผู้ช่วยแตะขอบห้วงสวรรค์ได้โดยง่าย ใช้ฝ่ามือบีบกุมกอบกระชับแก่นกายร้อนผ่าวเอาไว้แน่น ก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างใบหูราวปีศาจร้ายที่ชอบเห็นผู้คนทนทุกข์ทรมาน

“ไม่ให้ไป......”

“อะ อื้ออออ ฮึก ฮึก”

“ไม่มีทาง..... ไม่ให้ไป......” เสียงเจือสะอื้นในลำคอคล้ายกับการอ้อนวอนร้องขอ หากแต่ไมเคิลกลับไม่ยินยอมจนต้องเอ่ยย้ำอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ แต่น้ำเสียงนั้นทั้งดุดันและจริงจังจนโรมีโอไม่แน่ใจ ว่าหมายถึงสิ่งใดกันแน่ หมายถึงไม่ให้เขาไปถึงฝั่งฝัน หรือจะไม่มีทางปล่อยเขาไปกันแน่ คนที่ตอบได้คงมีเพียงชายที่โอบกอดตนไว้เท่านั้นที่รู้.....

“อื้อออออ” เมื่อโรมีโอครวญครางได้แค่ในลำคอ ไมเคิลจึงจับดึงชั้นในออกจากริมฝีปาก ทำให้หยาดน้ำสีใสไหลเยิ้มเพราะต้องอดทนอดกลั้นมาเป็นเวลานาน ไมเคิลจับพลิกกายของโรมีโอให้หันมาหากัน ก่อนจะส่งปลายลิ้นไปเล็มชิมความหวานที่ออกมาจากริมฝีปาก

ริมฝีปากของไมเคิลวนเวียนอยู่โดยรอบ แต่ไม่ยอมแตะสัมผัสริมฝีปากของโรมีโออีกครั้งอย่างที่เจ้าตัวคาดหวังไว้ จนแววความน้อยใจและตัดพ้อปรากฏขึ้นบนใบหน้า นอกจากจูบที่เป็นจุดเริ่มต้นบทรักในครั้งนี้แล้วมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีก.......

จูบแรกของเขา เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธและรุกเร้ารุนแรงจนริมฝีปากแตกช้ำ ไม่น่าจดจำเลยสักนิด หากแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกดีใจ....

ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนแค่ไม่กี่คนที่มีโอกาสได้รับจุมพิตจากชายคนนี้......

เขาดีใจที่อีกคนยอมจูบเขาที่ริมฝีปาก แทนการจุมพิตลงที่บริเวณอื่นของร่างกาย และเขานั้นคาดหวังให้มันเกิดขึ้นอีกซ้ำๆ แม้จะเป็นจุมพิตที่ไม่น่าจดจำนักก็ตาม แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้มัน อยากได้จูบจากคนที่ได้ชื่อว่าไร้หัวใจ.........

สิ่งที่ไมเคิลทำคือการเล็มชิมไปตามลำคอและรอบริมฝีปาก แต่ไม่เคยทาบทับมันอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยนเลยสักครั้ง

โรมีโอคิดขณะที่ปล่อยให้อีกฝ่ายฉกชิมได้ตามใจ แถมยังอำนวยความสะดวกให้โดยการเชิดใบหน้าขึ้นเป็นการเปิดทาง จมูกโด่งซุกไซร้สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นผสมกลิ่นหอมสะอาดของครีมอาบน้ำ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบทับแอ่งชีพจร ดูดดุนจนขึ้นรอยแดง ทำให้โรมีโอรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งแผ่นอก

ไมเคิลจัดการแกะพันธนาการที่พันมัดข้อมือเรียวออกอย่างเชื่องช้า เมื่อชายหนุ่มได้รับอิสระ สองแขนก็ยกขึ้นโอบกอดกายสูงเอาไว้แน่น ซุกใบหน้าลงที่ลำคอแกร่งสลับกับการถูไถใบหน้าไปมาระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ ริมฝีปากบางครวญครางแหบพร่าลึกลงในลำคอ เสียงครางหวีดหวิวแผ่วเบาแต่ไม่แหลมสูงเฉกเช่นสตรี แต่กลับกระสันซ่านสร้างอารมณ์หวามได้มากกว่า

ไมเคิลตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นกายเข้าหารัวเร็ว จับยกกายบางแต่สูงโปร่งของโรมีโอขึ้นมาไว้บนตัก ในขณะที่ตนเอนกายพิงหัวเตียง สองมือร้อนผ่าวจับกระชับรอบเอว กดให้แนบสนิทลึกล้ำจนโรมีโอเชิดหน้าขึ้นสูง ซูดปากด้วยความเสียวซ่านลำตัวสั่นระริก ก่อนจะขยับโยกย้ายคล้ายการเต้นระบำบนตักแกร่ง

จังหวะการขยับเคลื่อนไหวหนักหน่วงรัวเร็วร้อนเร่าจนเกิดเสียงกายกระทบกายไปทั่วทุกพื้นที่ ไมเคิลกัดฟันเอาไว้แน่นจากความเสียวซ่านที่ได้รับ รอยจีบพับที่ช่องทางด้านหลังของโรมีโอร้อนระอุและบวมแดง ภายในร้อนฉ่าบีบรัดกายแกร่งแท่งร้อนเอาไว้แน่น ส่วนปลายหัวของแท่งร้อนกดกระแทกตอกย้ำเข้าลึก โจนจ้วงอย่างตะกละตะกลาม ไมเคิลยันตัวขึ้นเล็กน้อย กดทาบทับริมฝีปากลงที่ลำคออีกครั้ง พร้อมกับการดูดดุนและขบกันสร้างร่องรอยและเพื่อระบายห้วงอารมณ์ที่พัดโหมให้เบาบาง โรมีโอยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอของคนใต้ร่าง ก้มหน้าเล็กน้อย คลอเคลียใบหน้าของอดีตเจ้านายของตนไปมา เอ่ยอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก

“จะ จูบ..... อะ อึก! จะ จูบได้ไหมครับ? ....” เพียงสิ้นคำทุกการขยับก็พลันหยุดชะงักลง ไมเคิลเงยหน้าขึ้นมองจ้องสบตากับคนที่ด้านบนนิ่งงัน

“เข้าใจแล้วครับ......” โรมีโอตอบรับเสียงเบา ก้มหน้าลงต่ำไม่ยอมสบตากับอีกฝ่าย

“.....” ไมเคิลไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่กลับผลักโรมีโอให้ออกไปจากกาย แล้วผุดตัวลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำภายในห้องพักนั้น เปิดสายน้ำชำระล้างร่างกาย

โรมีโอกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นจนเลือดซึม พยายามหักห้ามความรู้สึกที่พวยพุ่งขึ้นสูงเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ตามเก็บเสื้อผ้าของตนขึ้นมาสวมใส่ ไม่สนใจว่าร่างกายจะบาดเจ็บและปวดเมื่อยไปทั้งตัวมากแค่ไหน ไม่สนใจว่าที่ช่องทางยังคงมีน้ำสีขาวขุ่นอุ่นร้อนอ่อล้นเต็มช่องทางจนไหลไปตามขาเรียว

โรมีโอแต่งกายอย่างเชื่องช้าขณะที่ฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้องน้ำนั้นไปด้วย เขาได้ยินเสียงครางลึกในลำคอของอดีตเจ้านายเล็ดลอดมาจากห้องน้ำ ทำให้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าคนในห้องกำลังปลดปล่อยห้วงอารมณ์ที่คั่งค้างและเขาไม่ใช่คนที่ถูกเลือกอีกต่อไป

โรมีโอยกยิ้มขื่นให้กับตัวเอง แล้วจึงเดินกลับเข้าห้องของตน อาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะย้ายไปประจำอยู่ที่ห้องทำงาน ดึงเอาเอกสารสิทธิ์การดูแลออกมา ใส่ชื่อของไมเคิลลงไป แล้วเซ็นชื่อของตนกำกับที่ด้านท้ายของเอกสาร และนั่งมองมันอยู่อย่างนั้นจนผล็อยหลับไปบนโต๊ะทำงานภายในห้องกว้างที่เงียบงัน.....

.

.

.

Michael Part

“จะ จูบ..... อะ อึก! จะ จูบได้ไหมครับ? ....” ไมเคิลชะงักเมื่อได้ยินถ้อยคำนั้นออกมาจากร่างสูงโปร่งที่ด้านบน คำถามของอีกคนทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่นานมานี้ ที่อีกคนบอกว่าจะจากเขาไป ไม่มาให้เห็นหน้าอีก และขอฝากเอวาไว้ในความดูแล

เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็แทบขาดสติ เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีก จนต้องเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ กดแนบประทับริมฝีปากที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ และนั่นคือจูบแรกระหว่างเรา.........

“เข้าใจแล้วครับ......”

“.....” โรมีโอเอ่ยต่อหลังจากนั้นและก้มหน้าลงเมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบ ไม่ยอมปริปากอะไรแม้แต่ครึ่งคำ ไมเคิลมองท่าทางเหงาหงอยของอีกฝ่าย ดวงตาเรียวนั้นก็ฉาบเคลือบไปด้วยหยาดน้ำบางๆ ชนิดที่ว่าถ้าไม่สังเกตก็คงจะไม่เห็น ริมฝีปากบางถูกขบกัดและเม้มเอาไว้แน่น หากเป็นภาพมายา ไมเคิลคิดว่าตนเองได้เห็นท่าทีเหงาหงอยเหมือนสุนัขที่ถูกเจ้าของดุด่าจนน้ำตาคลอ

และท่าทางเช่นนั้นของอีกฝ่ายทำให้ไมเคิลไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก มันไม่ใช่เพราะความรำคาญที่อีกฝ่ายแสดงท่าทีเช่นนี้ เป็นความปวดหนึบในใจที่ไม่อาจรู้ได้ว่าคืออะไรกันแน่ ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงผลักให้โรมีโอลงจากตัก แล้วเดินเข้าห้องน้ำ เปิดสายน้ำเย็นจัดให้รินรดศีรษะและปล่อยให้มันไหลไปตามลำตัว สองมือถูกยกขึ้นยันกับกำแพง ก้มหน้าลงต่ำปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านโดยไม่คิดที่จะทำความสะอาดที่ส่วนใดของร่างกาย

เมื่อก้มหน้าลง ทำให้ไมเคิลได้เห็นแก่นกายที่แข็งขื่นชูชัน บ่งบอกถึงความต้องการที่ยังไม่ถูกปลดปล่อย ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้นลูบไล้มันช้าๆ แท่งร้องกระตุกหงึกๆ เป็นการตอบรับสัมผัสนั้น ก่อนที่ไมเคิลจะขยับลูบไล้มันเร็วขึ้นจนเกิดเสียงครางลึกในลำคอ และสุดท้ายห้วงปรารถนานั้นก็ทะลักทลาย กลายเป็นสายธารอุ่นร้อนฉีดพ่นรดที่กำแพง

ไมเคิลมองดูคราบรักสีขาวขุ่นบนกำแพงนั้นด้วยความนิ่งเงียบ ความรู้สึกเริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อได้ปลดปล่อย ห้วงอารมณ์สุดท้าย คนที่เขานึกถึงยามเสร็จสมนั่นก็คือ.......

“โรมีโอ......”

ไมเคิลจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เมื่อกลับออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งใครบางคนก็หายไปจากห้องเสียแล้ว ไมเคิลเดินออกจากห้องที่เขากำลังพักอาศัยอยู่โดยไม่ถามความสมัครใจของเจ้าของบ้าน เดินมุ่งตรงไปที่ห้องของอดีตผู้ช่วยหนุ่มที่คาดว่าคงอยู่ไม่ไกลจากห้องของเอวาเท่าไหร่นัก

ไมเคิลเปิดประตูห้องโดยรอบของเอวาทางด้านซ้ายและด้านหน้า เมื่อห้องที่เขายืนอยู่คือห้องทางขวาของคนตัวเล็กที่อยู่ติดกัน จนสุดท้ายก็ได้พบกับห้องนอนของโรมีโอที่ฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ หวังจะแก้ความเข้าใจผิดที่อีกฝ่ายคิดไปเองและคงเศร้าเสียใจอยู่ในขณะนี้ หากแต่กลับไม่พบใครภายในห้องนั้นเลยสักคน ไมเคิลเริ่มครุ่นคิดอีกครั้งว่าในเวลาเช่นนี้ ดวงตะวันใกล้จะฉายแสง อดีตผู้ช่วยคนสนิทจะหายไปที่ใดได้ สุดท้ายไมเคิลจึงออกตามหาคนที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์ภายในบ้านของอีกฝ่าย ไปดูทั้งห้องครัว ห้องน้ำ ห้องเสื้อผ้า และห้องทำงาน

ในห้องสุดท้ายนี้เองที่ไมเคิลได้เห็นคนคุ้นเคยนั่งเอนหลังพิงกับเก้าอี้ มือประสานกันบนตักหลับตานิ่ง เหมือนกับการงีบหลับพักผ่อน แต่ดูท่าว่าน่าจะหลับลึกเสียมากกว่า เมื่ออีกฝ่ายเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสไวมาก แต่ในยามนี้จนเขาเข้าประชิดตัว อีกฝ่ายก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมอง

ไมเคิลขยับเข้าไปหาอย่างแผ่วเบาและเงียบเชียบ ปรายสายตาดูเอกสารที่อีกฝ่ายวางทิ้งไว้บนโต๊ะโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แตกต่างจากแววตาที่ทอประกายยินดีอยู่เพียงชั่วครู่แล้วจางหายไป ก่อนจะลากสายตากลับมามองคนที่กำลังนั่งหลับ พลิกข้อมือดูเวลาก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานจะเช้า ในวันนี้ทั้งเขาและอีกฝ่ายใช้พลังงานไปมาจนต้องได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอเสียหน่อย ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงค่อยๆ ช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน พาเดินกลับไปที่ห้องนอนของเจ้าตัว วางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลและห่มผ้าให้ในตอนท้าย

ไมเคิลยืนนิ่งครุ่นคิด ว่าเขาควรจะไปนอนกับน้องน้อยดีหรือจะนอนกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งนี้ดี

สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจทรุดตัวลงนอนเคียงข้าง ขยับเข้าไปใกล้และกดแนบประทับริมฝีปากแผ่วเบา เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชา แต่เจือกระแสความอบอุ่นอยู่ในที

“ฝันดี.... โรมีโอ.....” หลังจากเอ่ยคำ ก็ปิดเปลือกตาลงและนอนพักผ่อนเอาแรง จึงไม่ทันเห็นว่าใครอีกคนลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางความมืด ขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นสกัดกั้นความรู้สึกยินดีที่แล่นริ้วไปทั่วอก รับรู้ได้ว่าใบหน้าของตนเห่อร้อนและแดงก่ำมากแค่ไหนเมื่อได้รับจูบจากคนที่ไม่คาดคิด ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองคนที่นอนหลับพักผ่อนด้านข้างขณะที่คิดการใหญ่ หมายจะกระทำการบางอย่างจนใจเต้นตึกตัก

ชายผมยาวเป็นยวงพลิกกายเข้าหาร่างสูงใหญ่ วาดแขนออกกว้างตวัดโอบกอดคล้ายกับการกอดหมอนข้าง แนบใบหน้าลงที่ต้นแขนของอดีตเจ้านายด้วยหัวใจลุ้นระทึก สิ่งที่ตอบกลับมาคือการที่อีกฝ่ายพลิกกายหันหน้ามาหา และอ้อมแขนที่ตวัดโอบรัด ดึงให้ขยับเข้าใกล้มากยิ่งขึ้นจนลำตัวแนบสนิทชิดกัน

โรมีโอใจเต้นโครมครามเป็นการใหญ่ นอนตัวแข็งอยู่ภายใต้วงแขนนั้นอย่างแข็งเกร็ง แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีใด ยังคงหลับสนิทอยู่เช่นนั้นจึงค่อยๆ วางใจและตกลงสู่ห้วงนิทราในที่สุด

เมื่อไมเคิลได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกในจังหวะสม่ำเสมอก็ลอบยกยิ้มมุมปากทั้งที่ยังหลับตา อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะรู้ไหมนะว่าภายในห้องนี้ไม่มีหมอนข้างให้ก่ายกอด เพราะฉะนั้นการแสร้งทำทีเป็นว่านอนกอดหมอนข้างเหมือนอย่างทุกทีจึงไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน

หลังจากที่ไมเคิลตื่นขึ้นมาในเช้าวันนั้น สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความว่างเปล่า ที่ข้างกายของเขาไม่มีผู้ใดนอนอยู่ เมื่อแตะสัมผัสเตียงดูพบว่ามันเย็นชืดไร้อุ่นไอ จึงคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงลุกออกจากเตียงไปนานแล้ว เมื่อหันไปมองที่รอบๆ ห้อง ดวงตาสองสีก็พบกับชุดสูททำงานที่แขวนอยู่ที่ด้านหน้า บ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายได้เตรียมชุดทำงานให้เขาแล้ว

ดังนั้นไมเคิลจึงไม่รอช้า ผุดกายลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปจัดการตนเองก่อนจะกลับออกมาอีกครั้ง พบว่าเป็นเวลาสายเต็มที เมื่อลงมาที่ด้านล่างก็พบกับเมดสาวที่ทำหน้าที่คอยดูแลเขา เชื้อเชิญไปที่ห้องรับประทานอาหาร จัดอาหารขึ้นโต๊ะและรอคอยผู้เป็นแขกจัดการอาหารเช้าของตนอยู่เงียบๆ ที่มุมห้อง

“เอวาไปไหน.....” ไมเคิลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใด แต่กลับทำให้หญิงสาวกดดันจนตัวสั่นด้วยความกลัว

“ไปเที่ยวกับคุณโรมีโอค่ะ” ไมเคิลได้ฟังก็ขมวดคิ้วเข้าหากันครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป คิดว่าสองพี่น้องอาจจะต้องใช้เวลาในการบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นสักเล็กน้อย ดังนั้นไมเคิลจึงทานอาหารเช้าของตนไปเรื่อยๆ เมื่อทานเสร็จแล้วก็พยักหน้าบ่งบอก เมดสาวขยับกายเข้ามาจัดการถ้วยชามอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับไมเคิลที่ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวที่จะออกไปทำงาน ในตอนนั้นเองที่เมดสาวยื่นส่งเอกสารบางอย่างมาให้

ไมเคิลรับมาดูเพียงชั่วครู่แล้วจึงเก็บลงซองตามเดิม

เอกสารสิทธิ์ในการดูแลเอวาที่เขาเห็นเมื่อช่วงเช้ามืดที่ผ่านมา บัดนี้อยู่ในมือเขาแล้ว และเขาจะพาเอวากลับไปอยู่กับตระกูลวัลโด้ให้ได้

“ประทานโทษค่ะ คุณไมเคิลจะให้ขนของของคุณหนูเอวาไปวันไหนดีคะ” เมดสาวคนเดิมเอ่ยถามพร้อมกับการกุมมืออย่างเรียบร้อยที่ด้านหน้ารอฟังคำตอบ ต่างจากไมเคิลที่เลิกคิ้วขึ้นมองเชิงคำถามโดยไม่พูดอะไร

“คุณโรมีโอสั่งไว้ค่ะ ว่าให้เรียนถามคุณไมเคิลก่อนเพื่อที่จะเตรียมจัดส่งของของคุณหนูเอวาไปให้ที่คฤหาสน์ค่ะ” เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็เข้าใจได้ในทันที ไมเคิลนิ่งเงียบไปชั่วครู่อย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป

“ไม่ต้อง..... เอวาจะสลับกันอยู่ทั้งคฤหาสน์วัลโด้และวอลเลอร์.....” เมดสาวตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับเดินจากไปเพื่อแจ้งให้เจ้านายของตนรับทราบ ไมเคิลจึงเดินออกจากห้องรับประทานอาหาร ขึ้นรถของตนที่ถูกเตรียมรอไว้ แล้วจึงมุ่งตรงไปที่ทำงานในทันที

เขายังคิดไม่ตกว่าจะให้เอวาสลับกันนอนวันละคืนหรืออยู่ที่วัลโด้ 3 วัน และที่วอลเลอร์ 3 วัน ส่วนอีกวันหนึ่งนั้นแล้วแต่เจ้าตัว อย่างไรก็ตามเขาเชื่อว่าการทำเช่นนี้จะทำให้ใครบางคนดีใจจนไม่ต้องร่ำไห้ขึ้นมาอีก ไมเคิลคิดไปพลาง ในขณะที่ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว.......