บทที่ 46 คุณต้องการอะไร

“ทรงทราบตั้งแต่เมื่อไหร่......” ไมเคิลเอ่ยถามเสียงเรียบ ดวงตามองจ้องคนตรงหน้าไม่ละสายตาไปไหน

องค์ราชินีวางแก้วชาลงหลังจากที่ยกขึ้นจิบเพียงเล็กน้อย พร้อมกับทอดถอนพระทัยอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะทรงตรัสถ้อยคำเอื้อนเอ่ยบอกแก่หลานชายของตน

“ตั้งแต่แรก”

“.....” องค์ราชินีมองคนเป็นหลานที่มีดวงตาประกายวาวโรจน์เรืองรอง ความคุกรุ่นปรากฏอยู่ภายในดวงตาแจ่มชัด องค์ราชินีมองสบกับดวงตาสองสี อันเป็นเอกลักษณ์ของวงศ์ตระกูลวัลโด้ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำอีกครั้ง ช้าๆ ชัดๆ

“ย่ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว หลังจากนิโคลัสเสียชีวิตได้ไม่นาน..... หลานคงไม่คิดว่าย่าจะปล่อยให้คนที่สังหารโอรสสวรรค์ได้อยู่อย่างสบายหรอกกระมัง?”

“แต่เท่าที่หลานเห็น..... ชายผู้นั้นยังคงมีความสุขดี.....” ไมเคิลกัดฟันกรอด พูดอย่างอดทน มองจ้องพระองค์เขม็ง

หลังจากที่ไมเคิลกลับมานอนพักที่บ้านเพื่อเอาแรง แม้จะนอนไปได้ไม่นานนัก แต่ก็พอเรียกให้กำลังวังชากลับคืนฟื้นขึ้นมาได้เล็กน้อย ทำให้เขาตั้งใจสะสางงานการที่คั่งค้างอย่างรวดเร็ว แล้วแจ้งข่าวแก่กันนาร์ เพื่อแจ้งให้ทราบว่าตนมีความต้องการที่จะเข้าพบองค์ราชินี

ดังนั้นแล้วหลังจากที่เขาจัดการงานเสร็จสิ้น จึงอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่และมุ่งตรงมาหาพระองค์ถึงมหาราชวังในทันที เมื่อมาถึงแล้วองค์ราชินีก็เอ่ยตรัสชักชวนให้หลานชายร่วมจิบชาในยามบ่ายเป็นเพื่อนกันก่อนแล้วจึงค่อยพูดคุยถึงธุระที่ทำให้คนเป็นหลานมาหาถึงพระราชวัง ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพระองค์ในเวลาบ่ายคล้อย ดวงตะวันฉายแสงแรงกล้า ชายหนุ่มตั้งใจฟังถึงเรื่องราวที่กำลังออกมาจากริมฝีปากบางถูกเคลือบทาด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนหวานดูนุ่มนวล

“ย่าเสียลูกชายไปทั้งคนนะไมเคิล จะให้ย่าทำใจได้อย่างไร......” พระองค์เปรยบอก ก่อนจะเริ่มต้นบอกเล่าเรื่องราว

“หลังจากที่นิโคลัสจากไป ย่าก็เริ่มออกตามหาตัวฆาตกร..... เริ่มจากการตรวจสอบร่างกายของนิโคลัส.... ผลที่ได้จากการชันสูตรนั้นบอกชัดเจนว่านิโคลัสถูกลอบทำร้าย โดยมีร่องรอยบวมช้ำในหลายจุด จนกลายเป็นสีคล้ำม่วง ทุกจุดนั้นเน้นที่จุดตายเป็นหลัก แต่สิ่งที่ปลิดชีพของเขาได้คือการขาดอากาศหายใจ.... เหล่าแพทย์ผู้ชันสูตรแจ้งกับย่าว่าภายในริมฝีปาก ลำคอ และโพรงจมูก มีความเปียกชื้นมากกว่าที่อื่น อาจเป็นไปได้ว่าผู้สังหารนั้นกดใบหน้าของนิโคลัสให้จมลงบนพื้นน้ำแข็งจนสิ้นใจ และปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นจนหิมะกัดกินผิวหน้าจนแทบจำไม่ได้

นอกจากนี้แล้วยังพบว่าภายในร่างกายมีสารบางชนิดแทรกซึมอยู่ทั่วทุกอณูของร่างกาย มันคือสารโพโลเนียม 210 ที่ผสมในชาและกาแฟที่นิโคลัสใช้ดื่มอยู่ทุกๆ วัน.....”

“โพโลเนียม.......”

“ใช่..... สารกัมมันตรังสีที่หลานกำลังนำไปวิจัยและค้นคว้าในห้องทดลองนั้นอย่างไรเล่า......” ไมเคิลร่างกายเย็นเหยียบ ตัวชาวาบอย่างไม่อาจควบคุม

ที่เกาะแห่งการทดลองนั้นลึกลงไปใต้ดินยังมีสารเคมีและอาวุธชีวภาพอีกมากที่ยังอยู่ในขั้นตอนของการทดลองและค้นคว้า เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด และสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ทั้งโลกบนดินและใต้ดิน และตอนนี้องค์ราชินีกำลังจะบอกว่าหนึ่งในงานวิจัยที่เขาถือครอง คือหนึ่งในอาวุธที่ถูกใช้เพื่อสังหารบิดาของเขาน่ะหรือ......

“ย่าคงไม่ต้องบอก ว่าโรมีโอนำมันออกมาจากห้องทดลองได้อย่างไร.......” ไมเคิลหลับตาลงช้าๆ ราวกับกำลังรวบรวมกำลังใจเพื่อฟังเรื่องราวต่อจากนี้

“หลังจากที่ย่ารู้ว่ามันถูกผสมอยู่ในชาและกาแฟ ย่าก็ให้คนไปควบคุมจับกุมหญิงสาวและแม่ครัวใหญ่ที่ดูแลห้องเครื่องของคฤหาสน์ เริ่มทรมานพวกเธอทีละคนเพื่อเค้นความจริง ในตอนที่หญิงสาวคนหนึ่งเกือบจะสิ้นใจ ในที่สุดโรมีโอก็มาขัดขวางไว้ เขาทรุดตัวลงตรงหน้าของย่าพร้อมกับการหมอบต่ำ เอ่ยปากยอมรับผิดอย่างไม่เกรงกลัวความตายที่กำลังจะติดตามมา......

เรื่องราวต่างๆ พรั่งพรูออกจากปาก จุดเริ่มต้นของเรื่องราว สิ่งที่เขาทำลงไป และสิ่งที่เขาหวังไว้หลังจากที่ตัวเองสิ้นลม.....

ชายคนนั้นลมหายใจเข้าออกของเขาก็คือเอวา น้องชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของวงศ์ตระกูล......

ถ้อยคำสารภาพของโรมีโอทำให้ย่าต้องส่งกันนาร์เข้าไปตรวจสอบ ในขณะเดียวกันก็ควบคุมความประพฤติของเขาเอาไว้ด้วย เงื่อนไขการไว้ชีวิตของโรมีโอมีเพียงสองข้อเท่านั้น......” เมื่อพระองค์กล่าวมาถึงตรงนี้ไมเคิลก็มีท่าทีตั้งใจเพิ่มมากขึ้นอีกเล็กน้อย องค์ราชินียกยิ้มมุมปากบางเบา ก่อนจะเอ่ยต่อ

“หนึ่ง เขาต้องปกป้องเอวาด้วยชีวิต ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เขาต้องเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับน้องน้อยซึ่งเป็นยอดดวงใจแม้ว่ามันจะทำให้คนตัวเล็กนั้นขัดอกขัดใจก็ตามที และสอง.....

เขาต้องซื่อสัตย์ ไม่ทรยศหักหลังและมอบกายถวายชีวิตให้กับไมเคิล วัลโด้ องค์รัชทายาทของวงศ์ตระกูล......”

“.....”

“นั่นก็คือเขาเป็นเกราะกันกระสุนให้กับหลานและเอวาอย่างไม่มีเงื่อนไข เมื่อถึงเวลามีภัย เขามีหน้าที่รับความตายที่คืบคลานเข้ามาแทน......” ไมเคิลถึงกับคิ้วกระตุก เอ่ยปากอย่างอดใจไว้ไม่อยู่

“เขาสังหารเพียงหนึ่ง แต่ต้องแลกชีวิตตัวเองถึงสอง......”

“เพราะหนึ่งชีวิตที่เขาฆ่า คือบิดาแห่งแผ่นดิน ชดใช้เพียงสองชีวิตย่าก็ยังคิดว่ามันไม่มากพอ......” ไมเคิลเบือนหน้าไปอีกทางราวกับไม่อยากฟังถ้อยคำอะไรเช่นนี้อีก แต่เพียงไม่นานนักก็หันกลับมาตามเดิม พร้อมกับเปิดประเด็นเรื่องใหม่ขึ้นมา

“เหตุใดเสด็จย่าจึงไม่บอกหลาน”

“เพราะเขาขอเอาไว้..... เขากลัวว่าหลานจะมองเขาเปลี่ยนไป เวลาถึงยืดเยื้อมาจนป่านนี้ เขายอมที่จะอยู่ในเงา มากกว่าที่จะสัมผัสกับแสงสว่าง ราวกับว่าการซ่อนตัวอยู่ในเงามืดนั้นคือบทลงโทษที่สาสมกับสิ่งที่เขาทำ”

“.....” ไมเคิลนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่อีกครู่ใหญ่ เมื่อไม่มีอะไรที่จะไถ่ถามกับพระองค์อีก จึงลุกขึ้นยืนช้าๆ ตั้งใจจะเดินทางกลับ หากแต่องค์ราชินีกลับเอ่ยขัดเอาไว้เสียก่อน

“หลานคงไม่ลืม ว่าทำข้อตกลงใดกับย่าเอาไว้”

“.....”

“หลานจงเลือกเอา ว่าจะให้ย่าแต่งตั้งหลาน หรือจะให้เอวามารับตำแหน่งแทน” สิ้นคำนั้น ไมเคิลก็หันกายกลับไปมองอย่างรวดเร็ว แทนที่จะได้พบความจริงจังในน้ำเสียงและถ้อยคำนั้น กลับได้พบรอยยิ้มอ่อนบางราวกับคาดเดาคำตอบได้อยู่แล้ว ทำให้ไมเคิลถึงกับกัดฟันกรอด เอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างอดทนอดกลั้น

“กำหนดวันได้เมื่อไหร่เสด็จย่าก็ส่งคนไปแจ้งหลานแล้วกันพ่ะย่ะค่ะ หลานขอตัว.......” สิ้นคำ ไมเคิลก็หมุนกายเดินออกไปในทันที องค์ราชินีหันไปทางด้านข้าง เอ่ยปากสั่งการกับกันนาร์อย่างรวดเร็ว คล้ายกับกลัวว่าหลานชายคนสำคัญจะเปลี่ยนใจในภายหลัง

.

.

.

Romeo Part

ตอนนี้โรมีโอกำลังนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะรับประทานอาหารในฐานะเจ้าบ้าน ที่ฝั่งหนึ่งมีชายผู้หนึ่งที่มีเรือนผมสีแดงเพลิงกำลังนั่งกำส้อมและมีด มองจ้องไปที่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่ละสายตา ดังนั้นแล้วอดีตผู้ช่วยหนุ่มจึงหันไปมองบางอย่างสนอกสนใจ

ภาพที่เห็นคือชายผู้หนึ่งที่มีเรือนผมสีดำสนิทราวขนของอีกา กำลังใช้มีดตัดชิ้นเนื้อสเต๊กสีสวยน่ารับประทานและส่งป้อนถึงปากคนตัวเล็กที่สุดในบ้านด้วยท่าทีอ่อนโยน เด็กน้อยอ้าปากรับเหมือนลูกนกรอมารดาป้อนอาหารด้วยความเต็มใจ เมื่ออาหารเข้าปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมกับการหันมาฉีกยิ้มหวานให้คนเป็นพี่ชายทั้งสองคนและแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฝั่งอย่างน่ารักน่าชัง

โรมีโอได้แต่กะพริบตาปริบอีกครั้ง เหมือนกับว่าเรื่องนี้จะมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนก่อนหน้าที่อดีตคนเป็นนายเดินเข้ามาในบ้านอย่างไม่สนใจใคร และไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม เมื่อพบเขาที่เป็นเจ้าบ้านก็ยังเมินเฉยคล้ายกับว่าไม่อยู่ในสายตา แต่กลับพุ่งตัวไปหาเอวาได้อย่างแม่นยำ

เมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา ก็ถือวิสาสะลงไปนั่งที่ด้านข้าง จัดท่าทางให้น้องน้อยนอนหนุนตักของตน ก้มหน้าลงทั้งกอดและหอมจนเอวาครางครือในลำคอด้วยความรำคาญใจ ก่อนจะพลิกตัวหนีไป ซุกใบหน้าลงกับหน้าท้องอีกฝ่าย ยิ่งทำให้ไมเคิลหลงรักและเอ็นดูมากขึ้นไปอีก

ตั้งแต่นั้นโรมีโอก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองการกระทำของอดีตเจ้านาย บารอนที่เดินกลับลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์ อ้าปากค้างจนเผลอทำหมอนและผ้าห่มที่สู้อุตส่าห์ขนลงมาจากด้านบนร่วงหล่นลงพื้นหินอ่อนขัดเงา

หลังจากนั้นเอวาก็ถูกไมเคิลตามติดเสียยิ่งกว่าอะไรดี จนแทบไม่มีเวลาได้เข้ามาหาพูดคุยและออดอ้อนเหมือนเมื่อก่อน เมื่อถูกไมเคิลยึดตัวเอาไว้เพียงผู้เดียว

ในคราแรกโรมีโอคิดว่าตนจะได้ใช้เวลาด้วยกันกับน้องน้อยตลอดระยะเวลา 15 วัน โดยไม่มีใครมาแทรกแซง อาจจะมีบารอนที่มาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว ไหนเลยจะรู้ว่าอดีตคนเจ้านายจะกลับมาเหยียบที่คฤหาสน์หลังนี้ซ้ำอีกครั้งหลังจากที่ได้รับรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แม้จะจงใจมองข้ามและละเลยเขาที่เป็นเจ้าของบ้านจนทำให้หน้าเจ็ดเจื่อนไปบ้าง แต่ใครจะคิดว่าชายหนุ่มจะนำตัวเองมาผูกติดกับเอวาหลังเลิกงานเช่นนี้

โรมีโอลอบถอนหายใจ อดคิดไม่ได้ว่าอย่างน้อยๆ เอวาก็ยังอยู่กับเขา เขายังสามารถใช้เวลาร่วมกันกับน้องน้อยในเวลากลางวัน ขณะที่ไมเคิลทำงาน.........

ไมเคิลทำงาน.......

ในเวลากลางวัน........

เขาเองก็ต้องทำด้วยเช่นกันนี่น่า!!!

สิ้นความคิดนั้น โรมีโอก็หันขวับไปหาน้องน้อย ขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ และตักซุปข้าวโพดรสหวานกลมกล่อมจ่อถึงริมฝีปากบางพร้อมการร้องเรียก

“ตัวเล็กครับ สนใจพี่บ้างสิครับ.....” ถ้อยคำนั้นได้ผลเมื่อเอวาหันมาสนใจ ทำให้ไมเคิลตวัดสายตาดุดันมองจ้องในทันที โรมีโอค่อนแคะในใจว่าทีแบบนี้กลับกลายเป็นมีตัวตนขึ้นมาทันที หากแต่ชายหนุ่มก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วป้อนซุปอุ่นๆ รสชาติล้ำเลิศเข้าสู่ริมฝีปากบาง หลังจากที่เด็กน้อยทานซุปเข้าไปแล้ว ใบหน้าก็ถูกจับให้หันไปอีกทาง บัดนี้มีเนื้อกุ้งที่ถูกปอกเปลือกจนเหลือแต่เนื้อเด้งดึ๋งจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก โดยคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายอีกคน

“ทานนี่ด้วยนะคะ” พูดก็ส่งเนื้อกุ้งเข้าปากคนตัวเล็ก เอวาที่ยังคงกลืนซุปข้าวโพดไม่เสร็จดีก็เริ่มทำหน้าเลิกลัก มองหาตัวช่วยจนมองสบตากับคนเป็นแฟนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ประกายความคาดหวังปรากฏขึ้นภายในดวงตาสีฟ้าสดใสกลมโต แต่แล้วเอวาก็ต้องชะงัก เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่มีดวงตาสีน้ำตาลแดงที่ฝั่งตรงข้าม เนื่องจากอีกฝ่ายยื่นขนมเค้กที่ถูกตัดออกมาพอดีคำอย่างไม่ยอมน้อยหน้าใคร

“อ่อ......” เอวาถึงกับอึกอัก หันไปทางซ้ายก็เจอซุป หันไปทางขวาก็มีเนื้อสเต๊ก ที่ฝั่งตรงข้ามกลายเป็นขนมหวาน

“หนะ หนูจะทานเอง” เอวาเอ่ยปากพูดด้วยเสียงที่ตะกุกตะกักพร้อมกับการระแวดระวัง เห็นท่าทียินยอมอย่างง่ายดายของพี่ชายทั้งสองรวมถึงคนรักก็พลอยลอบหายใจ รู้สึกเหมือนกับว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องยุ่งวุ่นวายตามมา

หลังจบมื้ออาหาร โรมีโอก็เอ่ยปากชักชวนให้น้องน้อยขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวเข้านอน เอวาออดอ้อนพี่ชายหมาดๆ ของตนจนคนฟังถึงกับใจสั่น ยินยอมโดยไม่มีข้อแม้และไร้ข้อสงสัยใดๆ เมื่อน้องน้อยหันหน้ามาหาพร้อมเอ่ยถ้อยคำ

“พี่จ๋าอุ้มหน่อย” เด็กน้อยพูดพร้อมกับซุกอกคนพี่ เงยหน้าขึ้นมองช้อนสายตาออดอ้อน จนโรมีโอตวัดวงแขนขึ้นโอบรับ อุ้มเด็กน้อยในท่าเจ้าหญิง ตั้งใจจะพาไปส่งที่ห้องอาบน้ำของเจ้าตัว หากแต่เพียงเดินไปไม่กี่ก้าว กลับถูกขวางหน้าเอาไว้ด้วยชายคนเดิม ไมเคิลก้มหน้าลงพูดบอกกับเด็กน้อยด้วยเสียงอ่อนหวานนุ่มละมุน

“ให้พี่อาบให้นะคะ” พูดจบก็รวบเอาเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน จัดให้นั่งลงบนลำแขนแกร่งข้างหนึ่ง จนเอวาที่ยกสองมือขึ้นโอบรอบคอของคนเป็นพี่อีกคนเพื่อกันตก

โรมีโอที่โดนแย่งน้องน้อยไปจากอ้อมแขนและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินั้นยังคงยืนงุนงงให้กับความว่างเปล่าในอ้อมแขนอยู่อีกชั่วครู่ ครั้นพอตั้งสติได้ ตั้งใจจะเดินตามไป แต่ก็มีเหตุให้ต้องชะงักอีกครั้ง พร้อมกับมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสนอกสนใจมากกว่าเดิม

“ฉันพาเอวาไปเอง” บารอนพูดพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยขึ้นพาดบ่า ทำให้ไมเคิลและเอวากะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงงไม่ต่างกัน ก่อนที่บารอนจะเอ่ยสำทับมาอีกประโยค

“ฉันเป็นแฟนตัวเล็ก และฉันหวง”

เพี้ยะ!

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่ยังสะบัดมือตีลงบนก้นนุ่มของเอวาอย่างหยอกล้อ ก่อนจะออกตัวเดินจากไปพร้อมกับเสียงโวยวายของเอวา และในตอนนั้นเองที่โรมีโอและไมเคิลต่างนึกขึ้นมาได้พร้อมกันและตะโกนไล่หลังบารอนไป

“แต่ฉันเป็นพี่!! //แต่ผมเป็นพี่!!” ทั้งโรมีโอและไมเคิลตะโกนออกมาด้วยประโยคเดียวกัน ในใจยังคงคิดไปด้วยว่าตนเองนั้นเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เพราะจับน้องน้อยอาบน้ำถูสบู่ให้ตั้งแต่เด็ก หากอีกฝ่ายจะหวงตอนนี้เห็นที่ว่าคงจะไม่ทัน

แต่เมื่อสิ้นประโยคนั้นของโรมีโอและไมเคิล ทั้งคู่ต่างหันมองหน้ากัน ก่อนที่ไมเคิลจะสะบัดหันไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ โรมีโอมองดูท่าทีนั้นด้วยความนิ่งเงียบ

“เหอะ!” ไมเคิลสบถออกมาพร้อมกับการหมุนตัวหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์ ไม่สนใจแม้แต่การล่ำลาคนที่เป็นเจ้าของบ้าน ราวกับอีกฝ่ายไร้ตัวตนและไม่มีค่าพอให้เหลือบแลสายตา แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพ้นผ่านไป โรมีโอตัดสินใจคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วดึงรั้งให้หันกลับมา ก่อนจะเอ่ยปากบอกด้วยเสียงจริงจังแน่วแน่

“อยู่คุยกันสักครู่สิครับ” ไมเคิลตวัดสายตามองจ้องดุดัน ก่อนจะกระชากแขนออกจากการจับกุม โรมีโอจึงปล่อยมือออกช้าๆ เมื่อเห็นว่าอดีตคนเป็นนายยังคงยืนนิ่งเฉย ก็เข้าใจได้ในทันที ดังนั้นแล้วเขาจึงหมุนตัวออกนำไปก่อน โดยมีไมเคิลเดินตามมาข้างหลังห่างๆ อย่างสงวนท่าที

โรมีโอพาไมเคิลลงมาที่ยิมออกกำลังกาย ก่อนจะถอดชุดสูทออกจากตัวจนเปิดเผยเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ด้านบน กางเกงยังคงเกาะเอวสอบเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่อ ก่อนที่ชายหนุ่มจะมัดรวบเส้นผมของตนขึ้นอย่างเชื่องช้า เมื่อมัดเสร็จแล้วก็ก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนสังเวียน

“มาจัดการเรื่องของเรากันเถอะครับ และผมขอให้มันจบลงภายในวันนี้” ไมเคิลเข้าใจถ้อยคำนั้นได้เป็นอย่างดี จึงเริ่มที่จะถอดเสื้อผ้าของตนออกบ้างเช่นกัน หากแต่เมื่อถอดเสื้อสูทตัวนอกออกไปแล้ว โรมีโอก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน

“คุณไม่จำเป็นต้องปลดอาวุธ.....” ความหมายของเขาก็คือเขาจะต่อสู้กับอีกฝ่ายด้วยมือเปล่า ในขณะที่ไมเคิลจะใช้อาวุธอะไรในการสังหารเขาก็ได้ เขามีหน้าที่แค่รักษาตัวให้รอดและโค่นล้มไมเคิลให้ได้ หากไม่ได้....

ก็จะเป็นเขาเองที่ตายแทน........

“ฉันไม่อยากเอาเปรียบใคร.......” ไมเคิลพูดพร้อมกับเริ่มปลดอาวุธที่ถูกซุกซ่อนอยู่ตามตัว จนกระทั่งเหลือเพียงเสื้อผ้าติดกาย ชายหนุ่มก็ก้าวขึ้นไปยืนบนสังเวียนพร้อมการพับแขนเสื้อขึ้นไปพลาง และปลดกระดุมลงมาถึงสามเม็ดเพื่อความคล่องตัว

“หากผมแพ้คุณจะฆ่าผมก็ได้ แต่หากผมชนะคุณต้องเลิกตั้งแง่กับผม” โรมีโอพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่จริงจัง ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นมอง แล้วจึงเอ่ยปากย้อนถามกลับไป

“นายมีสิทธิ์มาต่อรอง? ....” โรมีโอเม้มริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น

“ถ้าอย่างนั้น..... คุณต้องการอะไร........”

“ถ้าฉันชนะ..... สิทธิ์ในการดูแลเอวาเป็นของฉัน......” โรมีโอราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่ที่ใบหน้าจนชาดิก เขาพึ่งจะได้น้องน้อยคืนมาไม่เท่าไหร่ แต่คนตรงหน้ากลับต้องการให้เขาหายไปจากชีวิตของน้องน้อยที่เขาพึ่งได้แสดงตัวตน......

“หึหึ.....”

“.....”

“คุณใจร้ายมากไมเคิล........”

“.....”

“ไม่สิ.... คุณก็เป็นของคุณอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ผมน่าจะถามตัวเองมากกว่าว่าหลงรักคุณไปได้ยังไง......” ไมเคิลยืนรับฟังด้วยท่าทีนิ่งเฉย ไม่แสดงท่าใดออกมา ต่างจากภายในใจที่เริ่มเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อยจากถ้อยคำนั้น ในวินาทีที่ได้ยินคำว่ารักดังออกมาจากริมฝีปากบางของคนตรงข้าม......

“ขอโทษด้วยนะครับ......” เพียงสิ้นคำ โรมีโอก็พุ่งตัวไปหาไมเคิลอย่างรวดเร็ว ซึ่งอีกฝ่ายก็เตรียมการตั้งรับได้ทันท่วงที ก่อนจะสวนหมัดหนักๆ และตามด้วย ศอก เข่า ที่ปล่อยรัวออกมาเป็นชุด ภายในหัวสมองของโรมีโอวิ่งวนอย่างรวดเร็วเพื่อหาคำตอบให้ตัวเอง ว่าเขาควรจะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ดี

เขาอยากเอาชนะ เพื่อให้ได้มีเวลาอยู่กับน้องน้อยที่พลัดพรากกันไป ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่อยากลงมือทำร้ายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจของตนเอง ดังนั้นแล้วสมาธิของโรมีโอจึงไม่มั่นคงมากนัก มีหลายครั้งที่เกือบพลาดท่าแต่ก็หลบเลี่ยงได้มาอย่างหวุดหวิด

“สติ โรม...... อดีตผู้ช่วยของฉันไม่น่ากระจอกขนาดนี้.....” ไมเคิลพูดปรามาสเพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายเริ่มออกหมัดต่อสู้และโต้กลับมาบ้าง ไม่ใช่ทำเพียงตั้งรับหลังจากที่ปล่อยหมัดแรกออกมาเพียงครั้งเดียว ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงเข้าโรมรันฟาดฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย โรมีโอถูกดันให้ถอยร่นกลับไปเรื่อยๆ จนพื้นที่ว่างรอบกายเริ่มคับแคบ แผ่นหลังใกล้แตะกับเขตกั้นของสังเวียน ไมเคิลกระตุกยิ้มมุมปาก แววตามาดร้าย มุ่งหมายเอาให้ตายพร้อมกับการลงมือหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้โรมีโอต้องย่อตัวลงเมื่อไร้ทางหนี ยกแขนขึ้นกันใบหน้าและศีรษะเมื่อไมเคิลยกเท้าขึ้นมาหวังเตะให้เขาสลบน็อกกลางอากาศ แต่โรมีโอก็กันเอาไว้ได้ ทำให้อีกฝ่ายทำท่าว่าจะยกเข่ามาซ้ำโดยไม่ปล่อยเว้นช่วงพักเอาไว้นาน

ผลั่ก!

โรมีโอกัดฟันอดทนเอาไว้แน่น ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือออกไปจับที่ข้อเท้าของอีกฝ่ายแล้วดึงให้ล้มลงโดยมีตัวเองเป็นเบาะรองป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ เมื่อไมเคิลล้มลงแล้ว ชายหนุ่มก็พลิกตัวขึ้นคร่อมข้างบน พร้อมกับการใช้เข่ากดที่หน้าขาของอดีตเจ้านาย และใช้มือทั้งสองข้างจับตรึงข้อมือของไมเคิลไม่ให้ออกอาวุธใดมาทำร้ายเขาได้อีก

แหมะ......

แหมะ......

หยาดน้ำฉ่ำชื้นแตะสัมผัสลงบนใบหน้าของคนที่อยู่ต่ำกว่า จนทำให้ไมเคิลที่ทำท่าจะดิ้นรนให้หลุดออกจากการจับกุมของอีกฝ่ายถึงกับหยุดนิ่ง

“ที่แท้คุณก็เกลียดถึงผมเพียงนี้.......” โรมีโอพูดพร้อมกับพยักหน้ารับกับตัวเอง ดวงตาที่ไร้แววประกายสดใสใดปรากฏอยู่ในดวงตาของอดีตผู้ช่วยหนุ่ม ไมเคิลทำเพียงเงยหน้าขึ้นมองมันอย่างเงียบๆ โดยไม่เอ่ยคำใด

โรมีโอรับรู้ได้ตลอดการต่อสู้ ว่าเจ้านายของเขาเล็งแต่จุดตายทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นที่ศีรษะ ดวงตา คอหอย หรือชายโครง เพียงเท่านี้ก็บอกได้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการเห็นหน้าของเขาอีก รวมถึงอีกฝ่ายยังออกแรงไม่ถึง 2 ใน 4 ที่เคยนำมาใช้เวลามีศัตรูบุกมาจริงๆ เลยด้วยซ้ำ เขาก็เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายแล้ว....

“ผมแพ้แล้ว......” โรมีโอพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากร่างของอีกฝ่ายอย่างคนอ่อนล้า ก้มหน้ายอมรับผลในการกระทำของตัวเอง

“.....”

“ผมแพ้แล้ว.......” โรมีโอพูดอีกครั้งพร้อมกับหยิบเสื้อที่ถูกถอดทิ้งไปมาถือไว้ในมือ เหม่อมองมันอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยย้ำอีกหน ราวกับคำย้ำคิดย้ำทำ

“ผมแพ้แล้ว...... แพ้ให้คุณอีกครั้ง และอีกครั้ง..... ผมพ่ายแพ้ให้แก่คุณชั่วทั้งชีวิต” โรมีโอหันมาส่งยิ้มขื่นๆ ให้กับอดีตเจ้านาย ที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งชันเข่ามองตรงมาที่เขาโดยไม่พูดอะไร

“ในวันพรุ่งนี้คุณจะไม่ได้เห็นผมอีก..... ผม....” โรมีโอเอ่ยทอดท้ายเสียง ราวกับมีอะไรบางอย่างที่จะพูด แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้าย แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องฝึกซ้อมภายในคฤหาสน์

“ดูแลเอวาแทนผมด้วยนะครับ......” โรมีโอพูดเพียงเท่านั้นก็ปิดประตูลง เสียงของบานประตูที่ลงล็อกดังลั่นไปทั่วห้องราวกับจะตอกลึกสลักลงในใจ ไมเคิลนั่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน พยายามหาเหตุผลให้ตนเอง ว่าเหตุใดกันเขาถึงไม่ชอบหยาดน้ำตานั่น ทั้ง ๆ ที่เขาเห็นคนขอร้องอ้อนวอนร่ำไห้มาทั้งชีวิต เพียงแต่ไม่มีใครทำให้ใจเขาสั่นคลอนได้เฉกเช่นโรมีโอ.......

เมื่อมานั่งนึกดู เขาไม่เคยเห็นอดีตผู้ช่วยร่ำไห้ด้วยความเสียใจเลยสักครั้ง นี่อาจเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายร้องไห้ให้เขาเห็น หากไม่นับรวมตอนมีอะไรกันแล้วทรมานจากความเสียวซ่านจนอยากจะปลดปล่อยจนต้องร่ำไห้หรืออาจจะเป็นตอนที่สุขสมถึงขีดสุดจนหยาดน้ำตาพรั่งพรู

นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบน้ำตาของอีกฝ่ายในวันนี้......

ไมเคิลคิดขณะที่ลุกขึ้นจากพื้นสังเวียน เมื่อเปิดประตูออกไปก็เห็นบอดี้การ์ดยืนอารักขาอยู่หน้าห้อง จึงส่งสัญญาณให้เข้าไปจัดการข้าวของข้างในห้องฝึกซ้อม แล้วจึงเดินกลับไปที่ชั้นบน มุ่งตรงไปหาน้องน้อยที่อยู่ชั้นบนของบ้าน

จากตอนแรกที่ตั้งใจจะเปิดประตูเข้าไป ก็ได้พบกับโรมีโอที่แต่งกายเสียใหม่ หน้าห้องมีกระเป๋าเดินทางวางตั้งอยู่ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองและได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาดังลอยมาให้ได้ยิน

ไมเคิลยืนมองโรมีโอที่บอกรักเอวาซ้ำๆ สลับกับการกดจูบไปทั่วใบหน้าของคนตัวเล็ก จนเอวาร้องครางอย่างรำคาญก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง ทำให้โรมีโอหัวเราะให้กับท่าทีนั้น แล้วจึงนั่งมองน้องน้อยหลับใหลอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน

“พี่รักตัวเล็กนะคะ” โรมีโอกระซิบบอกข้างใบหูเล็ก พร้อมกับการกดจูบที่ขมับอีกหนึ่งที ก่อนจะเดินออกจากห้องมา เมื่อเปิดประตูแล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าประตู แต่แปลกใจมากกว่าที่อีกฝ่ายสามารถอดทนยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนแม้ว่าเขาจะใช้เวลาในการร่ำลาน้องน้อยนานนับชั่วโมงก็ตามที

ไมเคิลยืนมองจ้องหน้าของโรมีโอนิ่งๆ ก่อนจะตัดสินใจในเสี้ยววิ จับดึงแขนของอดีตผู้ช่วยให้เดินตามออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วจึงผลักเข้าไปในห้องว่างห้องหนึ่งที่อยู่ข้างกัน จัดการเหวี่ยงโรมีโอไปที่โซฟาจนเจ้าตัวส่งเสียงร้องด้วยความตกใจเพียงช่วงครู่ ยังไม่ทันจะได้ยันตัวขึ้น ไมเคิลก็ตามลงมาทาบทับ เอ่ยถามเสียงนิ่ง

“นายร้องไห้เพราะอะไรโรมีโอ.......” ตอนที่เอ่ยถาม ฝ่ามือใหญ่ก็ไล้เกลี่ยน้ำตาแผ่วเบา ทำให้น้ำตาเอ่อคลอมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“ฮึก....”

“ตอบ......”

“เพราะ....... ผมจะไม่ได้เจอเอวา.....” โรมีโอพูดพร้อมกับสะอื้นไห้เบาๆ ในขณะที่ไมเคิลขมวดคิ้วแน่น

“ทำไมถึงไม่ได้เจอ?”

“เพราะคุณไม่อยากให้ผมเจอ.....”

“ฉันเคยพูด? ....” ไมเคิลถามเสียงเรียบพร้อมเลิกคิ้วมอง ทำให้โรมีโอชะงัก ด้วยความไม่เข้าใจ

“นายต้องยกสิทธิ์ในการดูแลเอวาให้ฉัน เอวาต้องกลับไปอยู่กับฉันที่คฤหาสน์” ไมเคิลพูดด้วยเสียงจริงจังไม่ละสายตาขณะที่พูดแม้แต่น้อย

ในตอนนี้ราวกับว่าสติของโรมีโอเริ่มแจ่มชัดขึ้นมาบ้าง ความหมายของอดีตเจ้านายก็คือสิทธิ์ในการเป็นผู้ปกครอง จะต้องเป็นของไมเคิลที่มีอำนาจตัดสินใจเรื่องต่างๆ ของน้องน้อย เช่นเรื่องโรงเรียนหรือมหาลัยที่เจ้าตัวจะต้องเข้ารับการศึกษาในอนาคต หรือแม้แต่เรื่องการแต่งงานหรือเรื่องอื่นใดที่ผู้ปกครองมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าอนุญาตหรือไม่อนุญาตจะเป็นอำนาจของไมเคิลเพียงผู้เดียว ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต่างกับช่วงเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ที่ไมเคิลนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้ปกครองของน้องน้อยและเขามีหน้าที่ทำได้แค่เพียงแนะนำ คิดมาถึงตรงนี้ โรมีโอก็ร้องไห้หนักขึ้น ทำให้คนบนร่างขมวดคิ้วหมุนอีกครั้งด้วยความไม่เข้าใจ

“ร้องไห้ทำไม? ......”

“ผม ฮึก ผมดีใจ...... ฮึก”

“หยุดร้องสักที...” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะผุดยิ้มพราย กระซิบเสียงพร่าข้างใบหู

“หากจะร้อง..... นายควรจะร้องครวญครางใต้ร่างของฉันมากกว่า......” สิ้นคำนั้นริมฝีปากก็ประกบจูบดูดเดิมและเต็มไปด้วยความร้อนแรง ปิดกั้นเสียงสะอื้นที่ออกมาจากลำคอของใครอีกคนไปจนมิด