บทที่ 45 โรมจ๋ารักพี่จ๋าใช่ไหม?

Romeo Part

โรมีโอมองตามหลังคนที่หมุนกายเดินออกจากห้องไปเงียบๆ บนตักของตนมีน้องน้อยที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น กอดรัดเขาเอาไว้แน่น จนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นสูง ลูบแผ่นหลังเล็กบางนั้นแผ่วเบา สลับกับการกอดปลอบและโยกตัวราวกับกำลังปลอบใจเด็กน้อยที่มีอายุเพียงไม่กี่ขวบ

“ฮึก! หนะ หนูเกิดมาจากความผิดพลาดหรอ...... ฮืออออ” เอวาร้องถามมือหนึ่งยกขึ้นปาดน้ำตา ในขณะที่อีกมือนั้นจับเสื้อสูทของโรมีโอเอาไว้แน่น

“ไม่ใช่ค่ะ ตัวเล็กเกิดขึ้นจากความตั้งใจของคนเป็นพ่อนะ”

“ฮึอ ตะ แต่ ฮือออ แต่แม่ไม่ต้องการหนู ฮือออ” เอวาพูดทั้งน้ำตา ร่ำไห้ปานจะขาดใจ ทำให้โรมีโอต้องเอ่ยปากอีกครั้งอย่างอ่อนโยน

“ถ้าแม่ไม่ต้องการ ตัวเล็กจะได้เกิดมาหรอคะ ถึงแม้พ่ออาเธอร์จะช่วยพูดเอาไว้ แต่ถ้าแม่ไม่รักตัวเล็กจริงๆ หนูคงไม่ได้มานั่งอยู่บนตักพี่อย่างนี้” โรมีโอพูดพร้อมกับยกนิ้วจิ้มปลายจมูกแดงก่ำอย่างหยอกล้อ

“ตัวเล็กร้องไห้ได้ค่ะ แต่พี่ให้ร้องแค่วันนี้นะ ร้องจนกว่าตัวเล็กจะพอใจเลย หลังจากนั้นยิ้มให้พี่เยอะๆ ยิ้มมากๆ เท่าที่จะมากได้ อย่าให้เป็นพี่ที่เป็นคนพรากรอยยิ้มของตัวเล็กไปเลยนะ” โรมีโอพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นไล้เกลี่ยริมฝีปากบางไปมา

เมื่อเอวาได้ฟังแบบนั้น เด็กน้อยก็ร้องไห้จ้าให้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ร้องให้กับความเสียใจและความหวาดกลัวที่เกิดขึ้น โดยที่มีอ้อมแขนของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ และหวังดีกับเขามากที่สุดคอยดูแลกอดปลอบไม่ห่าง

โรมีโอนั่งอยู่อย่างนั้นจนเริ่มเป็นเหน็บชา หากแต่ไม่พยายามผลักไสเอวาให้ลงไปจากตัว เขาทำเพียงนั่งรอเงียบๆ อย่างรอคอย เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนเมื่อเสียงสะอื้นไห้เงียบหายไป ชายหนุ่มถึงได้ผละตัวออกพร้อมกับการก้มหน้าลงมองดูคนในอ้อมกอดเล็กน้อย

เอวาผล็อยหลับไปแล้ว........

ชายหนุ่มโน้มตัวลงกดริมฝีปากทาบทับที่หน้าผากของคนตัวเล็ก และขยับเลื่อนไปที่ดวงตาทั้งสองข้าง และจบลงด้วยการกดจูบที่ขมับอย่างแสนรัก แล้วจึงคอยๆ จัดท่าทางให้เอวา อุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขนและหยัดตัวขึ้นยืน แม้จะเซไปบ้างเล็กน้อยในช่วงแรกจนต้องหยุดยืนอยู่นิ่งๆ เพื่อรอให้อาการเหน็บชานั้นจางหายไป หลังจากนั้นจึงก้าวเท้าเดินออกมาจากห้อง

เมื่อเขาออกมาจากห้อง ก็เห็นว่ามีใครบางคนยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู ควันสีขาวขุ่นลอยคลุ้ง กลิ่นของมันหอมเย็นแต่คงไม่เหมาะกับเด็กสักเท่าไหร่ เพราะน้องน้อยในอ้อมแขนขมวดคิ้วทันทีที่ได้กลิ่นควันที่ไม่คุ้นชินจนรบกวนการนอน โรมีโออดไม่ได้ที่จะเอ่ยปราม

“ดับบุหรี่ก่อนได้ไหมครับ” ดังนั้นแล้วคนที่มีเรือนผมสีดำสนิทราวอีกาจึงขยี้ปลายบุหรี่ลงกับขอบแจกันลายคราม เจ้าของบ้านยืนมองแล้วอดที่จะเอ่ยปากไม่ได้

“คุณทำให้มันหมดค่าไปเลย....”

“ก็แค่เศษเงิน.....”

“เศษเงินของคุณครับ ไม่ใช่ของผม” พูดจบโรมีโอก็เดินนำออกไปก่อน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว กลับถูกขวางหน้าเอาไว้ด้วยชายคนเดิม ทำให้ต้องเลิกคิ้วมองเชิงคำถามส่งกลับไป

“ส่งเอวามาให้ฉัน......” ไมเคิลพูดพร้อมกับขยับเข้าไปแนบชิดเอวาที่อีกฝั่ง ใช้สองแขนโอบประคองน้องน้อย แย่งตัวมาจากอ้อมแขนของโรมีโอ เพราะการปลัดเปลี่ยนนี้เอง ทำให้โรมีโอและไมเคิลแตะเนื้อต้องตัวกัน

ชายที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านผิวผ้าที่สวมใส่ของอีกฝ่าย แต่เพียงไม่นานนักความอบอุ่นนั้นก็จางหายไปพร้อมกับน้ำหนักที่แบกรับอยู่ในอ้อมแขน โรมีโอมองตามหลังของไมเคิลที่หมุนตัวเดินไปในทันที ขาทั้งสองข้างตั้งใจจะก้าวเดินตามไปคอยช่วยดูแล หากแต่คนที่มุ่งตรงนำออกไปก่อนกลับชะงักและเหลียวหลังมามองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พร้อมกับเอ่ยบางคำที่ทำให้โรมีโอถึงกับหยุดนิ่ง

“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย......” โรมีโอเงยหน้าขึ้นมองในทันที แต่เขาไม่ได้พบหน้าคนพูด แต่ได้พบกับแผ่นหลังและบ่ากว้างของอดีตเจ้านาย เขาเคยเดินตามหลังชายผู้นั้นมาตลอดจนเกือบเรียกได้ว่าทั้งชีวิต แต่ในครั้งนี้มันกลับต่างออกไป ราวกับว่าเขาจะไม่มีทางได้เข้าใกล้แผ่นหลังนั้นอีกต่อไปแล้ว ไม่มีโอกาสได้รับอุ่นไอที่ได้เคยอิงแอบแนบชิดกัน......

โรมีโอมองไมเคิลที่มุ่งตรงเข้าห้องนอนของน้องน้อยที่เคยไปเยือนมาครั้งหนึ่งอย่างมั่นคง ปล่อยให้โรมีโอมองตามหลังไปจนสุดสายตาจากชั้นล่างของบ้านด้วยสายตาที่บอกถึงความเจ็บปวดอยู่ภายใน

เขาสูงส่ง......

เขาสูงค่า.....

และเขาอยู่ไกลเกินกว่าจะคว้าเอื้อม.....

แม้ตอนนี้ไมเคิลจะไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่โรมีโอนั้นรู้ดีแก่ใจว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสามคนคงไม่อาจกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว เขารักไมเคิล ในขณะที่ชายหนุ่มนั้นรักเอวา คนที่เป็นน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง หลังจากนี้ไมเคิลคงต้องทำใจยอมปล่อยให้เอวาได้คบกับบารอนหรือจะฉีกกฎแห่งศีลธรรมของความเป็นพี่น้อง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม โรมีโอจะไม่ให้ใครมาบังคับขืนใจน้องน้อยโดยเด็ดขาด

โรมีโอหันกายหมุนไปอีกทาง มุ่งไปทางบาร์ที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งในห้องครัว จัดการหยิบแก้วไวน์มาวางรอไว้ เลือกไวน์รสชาติดีออกมาขวดหนึ่ง จัดการเปิดมันแล้วเทรินใส่แก้ว เมื่อได้ไวน์แดงรสชาติหวานล้ำมาอยู่ในมือ ชายหนุ่มก็ขยับกายอีกครั้ง เดินไปที่เครื่องเล่นเพลง ก่อนจะเปิดให้มันดังคลอไปเบาๆ พร้อมกับการจิบไวน์ชมจันทร์ในตอนตี 3 ครึ่งยามค่ำคืน

It's the start of a new day (เริ่มต้นวันใหม่แล้วสินะ)

But it feels as though everything’ s ending (แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะจบลง)

Still picking up pieces (ยังคงอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนพวกนั้น)

From the broken love you gave to me (ความรักพังๆ ของคุณที่เคยให้ผมไว้)

My earth feels Like it's stopped turning (โลกของผมมันเหมือนหยุดหมุน)

And my sun feels Like it's stopping burning (และดวงอาทิตย์ ไม่ส่องแสงอีกต่อไป)

Have you ever seen the sun after the heartbreak? (คุณเคยเห็นดวงอาทิตย์หลังจากที่ใจสลายไปแล้วไหม?)

Frozen somewhere in time (ติดอยู่ในช่วงเวลานั้น)

Have you ever seen the stars after the word goodbye? (คุณเคยเห็นดวงอาทิตย์ หลังจากที่ได้ยินคำร่ำลาไหม?)

After the heartbreak...... (หลังจากที่หัวใจสลาย......)

เพลง After The Heartbreak : Brielle Von Hugel

โรมีโอยืนจิบไวน์อยู่อย่างนั้น กดฟังเพลงเดิมซ้ำๆ จวบจนกระทั่งดวงตะวันทอแสงส่องในยามรุ่งอรุณ........

.

.

.

Michael Part

ไมเคิลอุ้มพาน้องน้อยขึ้นมานอนบนห้อง วางลงบนเตียงแผ่วเบา ค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจากกายบาง แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าเช็ดผมพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่นออกมา ชายหนุ่มเริ่มต้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้น้องน้อยยอดดวงใจ ใบหน้าหวานนั้นถูกอาบย้อมไปด้วยหยาดน้ำตาจนเห็นเป็นคราบที่หางตาของคนตัวเล็ก ดวงตาบวมช้ำและจมูกแดงก่ำอย่างน่าสงสาร ที่ผิวแก้มบริเวณใต้ตากลายเป็นผิวแห้งๆ สากๆ หลุดลอกออกมาเป็นขุย บ่งบอกว่าน้องน้อยร้องไห้หนักมากแค่ไหน

ไมเคิลใช้ผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ ลูบไล้ไปตามใบหน้าหวานล้ำ ไล่เช็ดให้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน แม้ว่าน้องน้อยจะเปลือยกายอยู่ต่อหน้า หากแต่ไมเคิลกลับไม่รู้สึกหื่นกระหายอยากครอบครองเหมือนช่วงใกล้ค่ำที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำตาของน้องน้อยที่มาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจหรือเป็นเพราะเรื่องราวที่ได้รับรู้ว่าเอวาเป็นน้องชายแท้ๆ ของเขากันแน่

สิ่งที่เขารู้ก็คือความรักและความรู้สึกที่เขามีต่อเอวาไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขากลับรู้สึกรักใคร่หวงแหนมากขึ้นกว่าเดิม รู้สึกเอ็นดูเพิ่มมากขึ้นไปอีก ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเอวา แม้ว่าคนนั้นๆ จะเป็นพี่ชายแท้ๆ อีกคนของเอวาก็ตามที ไมเคิลใช้ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยใบหน้าของน้องน้อยในขณะที่ภายในหัวสมองก็ครุ่นคิดไปพลาง

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโกรธแค้นโรมีโอหรือไม่ที่ลงมือสังหารบิดาของตนอย่างเลือดเย็น ปล่อยให้นอนทิ้งท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บและปล่อยให้คนเดินเหยียบย่ำไปมาอย่างไม่สนใจหรือเลือกที่จะปล่อยผ่านมันไป เพราะอย่างไรสิ่งเหล่านี้ก็คืออดีตที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อยู่ดี

เรื่องราวมากมายวนเวียนอยู่ภายในหัวสมอง ชายหนุ่มตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาจะยอมรับเอวาและมองว่าเป็นเพียงน้องชายคนหนึ่งได้หรือไม่ ในเมื่อช่วงก่อนหน้าเขานั้นคลั่งรักมากแค่ไหน แม้ว่าน้องน้อยจะมีชายในดวงใจ แต่เขาก็ยังอยากที่จะยื้อแย่งมา แต่ในตอนนี้เมื่อเขาเห็นคนตัวเล็กร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาก็ไม่มีความคิดที่จะล่วงเกิน มีเพียงการลูบไล้ผิวผ้าไปตามเนื้อตัวเพื่อหวังช่วยให้น้องน้อยนอนหลับสบายมากยิ่งขึ้น

ไม่มีอีกแล้วความคิดที่อยากจะสัมผัสผิวขาวนวลนุ่มนิ่ม ไม่มีอีกแล้วความคิดที่อยากจะฝากฝังรอยรักไปตามเนื้อตัวและเนื้อผิวที่บอบบาง ไม่มีอีกแล้วความคิดที่จะอยากแทรกฝังกายแล้วกระแทกกระทั้นให้ร้องไห้คร่ำครวญ

ตอนนี้หัวสมองของเขาวนเวียนเอาแต่ตั้งคำถามว่านี่คือน้องชายเขาจริงๆ งั้นหรือ เป็นน้องชายแท้ๆ ที่สืบสายเลือดกันมา แม้ใจนั้นจะพยายามปฏิเสธว่ามันไม่จริง แต่เขาก็คิดว่ารู้จักอดีตผู้ช่วยคนนี้มานานพอควร ไม่มีทางที่โรมีโอจะเอาเรื่องนี้มาล้อเล่น ถ้อยคำที่บอกเล่าเรื่องราวมาพร้อมแววตาที่จริงจังและเคร่งขรึม ทำให้เขาปักใจเชื่อไปมากกว่าครึ่งแล้วว่าที่อีกฝ่ายพูดมานั้นคือเรื่องจริง

หลังจากนี้เขาคงต้องตรวจดีเอ็นเอ (DNA) ซ้ำอีกครั้งเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง ในขณะที่โรมีโอนั้น เขาไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไรกับชายคนนั้น ไมเคิลนอนครุ่นคิดอยู่ทั้งคืน และได้ยินเสียงเพลงที่บรรเลงแว่วมาจากห้องโถงกลางของคฤหาสน์ เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจ และไม่อยากรับรู้ด้วยว่าใครเป็นคนเปิด

ไมเคิลนอนนิ่งอยู่ข้างๆ กับเอวา แขนข้างหนึ่งใช้เป็นหมอนหนุนให้คนตัวเล็ก ในขณะที่อีกข้างนั้นตวัดโอบรัดรอบเอวาบาง ขยับให้ตัวแนบชิดกันมากยิ่งขึ้นจนเป็นการนอนกอดกลายๆ หากแต่มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ไม่มีฝ่ามือใหญ่ที่อุ่นร้อนคอยลูบไล้ ไม่มีริมฝีปากที่กดจูบประทับแนบชิด ไม่มีจมูกโด่งเป็นสันที่คอยซุกไซร้ดอมดม ชายหนุ่มทำเพียงนอนกอดเอวาไว้นิ่งๆ จวบจนกระทั่งแสงแห่งรุ่งอรุณมาเยี่ยมเยือน.....

ในเช้าวันถัดมา ไมเคิลรอคอยให้เอวาตื่นจากนิทราอย่างใจเย็น ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยผิวแก้มไปมาแผ่วเบา รอเพียงไม่นานขนตาเป็นแพงามงอนก็กระพือเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เอวาผงะถอยหลังไปเล็กน้อยเมื่อพบไมเคิลที่อยู่ตรงหน้าในระยะประชิด

ความหวาดกลัวและความเศร้าเสียใจปรากฏให้เห็นในดวงตานั้น ทำให้ไมเคิลเจ็บปวดอยู่ภายในใจลึกๆ ชายหนุ่มฝืนยกยิ้มมุมปาก เอ่ยบอกเสียงนุ่มหวังจะคลายความหวาดกลัวของคนตัวเล็ก

“ไปอาบน้ำนะคะ จะได้ลงไปทานข้าวกันนะ” พูดจบชายหนุ่มก็ยันตัวขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ เอวามองตามหลังของคนเป็นพี่ที่เดินออกจากห้องไป แผ่นหลังกว้างนั้นดูอ้างว้างและโดดเดี่ยว ทำให้เด็กน้อยตัดสินใจสะบัดผ้าห่มออกไปจากตัว วิ่งตามหลังคนเป็นพี่ตามไปติดๆ และสุดท้ายก็จบลงที่การสวมกอดจากทางด้านหลัง สองแขนของเด็กน้อยโอบรัดตัวของไมเคิลเข้าไว้แน่น ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักการก้าวเดิน และหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน

“ฮะ ฮึก หนูรักพี่จ๋า ฮือออ หนูรักพี่จ๋า ฮือ” เอวาร่ำบอกพร้อมกับการร่ำไห้ไปพลาง ถ้อยคำนั้นเหมือนฉุดดึงให้ไมเคิลโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เหมือนกับได้รับอากาศในการต่อลมหายใจใช้ชีวิต ชายหนุ่มหมุนตัวหันกลับมาหาน้องน้อย แล้วสวมกอดเอาไว้แนบแน่น พร่ำบอกรักคนในอ้อมกอดซ้ำไปซ้ำมา

“พี่ก็รักตัวเล็กค่ะ ตัวเล็กคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของพี่...... พี่ขอโทษที่ทำให้กลัวนะคะ พี่ขอโทษ.....”

“ฮึก ฮือออ หนูรักพี่จ๋า ฮือออออ” เอวาร้องไห้พร้อมกับการซุกหน้าลงกับอกของคนที่เป็นพี่ชาย ไมเคิลยกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มมือ กดจูบที่ศีรษะของน้องน้อยซ้ำๆ กอดรัดพร้อมกับโยกตัวไปมา เวลาผ่านไปเนิ่นนานในที่สุดเอวาก็ผละออก เงยหน้าขึ้นพร้อมกับการฉีกยิ้มหวานให้กับคนเป็นพี่ เหมือนกับความหนักอกหนักใจทั้งหมดได้จางหายไป ความรู้สึกคุ้นเคยและไว้วางใจหวนกลับมาอีกครั้ง จนทำให้สองพี่น้องส่งยิ้มให้แก่กัน

“ไปอาบน้ำได้แล้วนะคะ” ไมเคิลพูดบอกอีกครั้งพลางใช้นิ้วโป้งปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานล้ำ เอวาพยักหน้ารับพร้อมกับวิ่งกลับเข้าไปในห้อง จัดการถอดเสื้อผ้าออกจากตัว เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการชำระล้างร่างกาย

ไมเคิลมองตามแผ่นหลังเล็กบาง เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วจึงเดินลงบันได มุ่งตรงไปที่ห้องรับประทานอาหาร เขาเห็นโรมีโอนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับชะงัก ด้วยไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเป็นที่ต้อนรับของชายหนุ่มหรือไม่ จึงยืนลังเลอยู่ที่หน้าห้องนั้น

โรมีโอลดแก้วกาแฟลงวางบนถาดรอง เงยหน้าขึ้นมองอดีตเจ้านายที่หยุดยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชักชวน

“เข้ามาสิครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง ไมเคิลจึงยอมขยับเท้าเข้าไปนั่งที่ฝั่งหนึ่ง ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไร ไมเคิลเสหน้าหันไปอีกทางหนึ่ง ไม่ได้โฟกัสที่จุดใดเป็นพิเศษในขณะนั้นเขารับรู้ได้ว่าตนเองถูกจับจ้องมองจากคนที่เป็นเจ้าของบ้าน แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงนิ่งเงียบ เฝ้ารอจนกระทั่งเห็นน้องน้อยปรากฏอยู่ในสายตา

ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มอ่อนบางขึ้นบนริมฝีปาก เมื่อเห็นเอวาเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร น้องน้อยนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับไมเคิล เมื่อสมาชิกมาครบหมดแล้ว เมดสาวจึงเริ่มเสิร์ฟอาหารให้กับเจ้านายของบ้านทั้งสองคนและแขกอีกหนึ่งคนอย่างเขา

ตลอดมื้ออาหารมีเพียงเอวาที่คอยชวนคนเป็นพี่ทั้งสองพูดคุยอยู่เสมอ เมื่อทั้งโรมีโอและไมเคิลมีท่าทีบึ้งตึงแสดงต่อกัน ทำให้น้องน้อยสรรหาถ้อยคำที่หวังจะช่วยให้บรรยากาศดีขึ้น อย่างการชมฝีมือการทำอาหารของแม่ครัวที่คฤหาสน์ของไมเคิล หรือการตกแต่งสวนที่อลังการไม่ต่างกันมากนัก

“ตัวเล็กจะกลับไปอยู่กับพี่ไหมคะ” คำถามของไมเคิลทำให้การขยับส้อมและมีดของโรมีโอและเอวาถึงกับหยุดชะงัก เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมอง คนตัวเล็กเม้มปากเอาไว้แน่น มองสลับกันไปมาระหว่างไมเคิลและโรมีโอ โรมีโอเหลือบตามองไมเคิลที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะหันไปหาน้องน้อยยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมสีดำสนิทที่เหมือนพี่ชายอีกคนอย่างนุ่มนวล

“ตัวเล็กอยู่กับพี่ 15 วัน แล้วอยู่กับไมค์อีก 15 วันดีไหมคะ” เอวาดวงตาเปล่งประกายแพรวพราวเหมือนเจอแสงสว่าง หันไปมองไมเคิลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามในทันที ไมเคิลมองเห็นถึงความคาดหวังที่ปรากฏขึ้นในดวงตา ทำให้เขาต้องยอมพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้

“งั้น.... อยู่กับพี่ก่อนเน๊อะ” โรมีโอพูดพร้อมกับผละมือออก แล้วขยับไปตักอาหารมาใส่จานให้น้องน้อยไปพลาง ไมเคิลตวัดสายตาไปมองจ้องโรมีโอในทันที ทำให้ชายที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเผยรอยยิ้มยั่วยวนกวนอารมณ์ ไมเคิลกัดฟันกรอด ก่อนที่จะสะบัดหน้าหันหนีไปอีกทาง

ชายหนุ่มนั่งทานอาหารจนกระทั่งจบมื้อเช้า แล้วจึงเดินออกมาจากบ้านของตระกูลวอลเลอร์โดยที่มีเอวาเดินติดตามมาด้วย ชายหนุ่มโน้มตัวลงกดจมูกลงที่แก้มนุ่มของน้องน้อยทั้งสองข้าง ก่อนจะทิ้งท้ายเอาไว้ให้เด็กน้อยได้รับรู้

“ไว้ครบ 15 วันแล้วพี่จะมารับนะคะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ เขย่งตัวขึ้นเล็กน้อย โอบกอดคนเป็นพี่เอาไว้แน่น โรมีโอที่ยืนกอดอกอยู่ที่ด้านหลัง มองสองพี่น้องที่ผลัดกันกอดผลัดกันหอมไปมาด้วยความยินดี ก่อนที่ไมเคิลจะหมุนตัวจากไป มุ่งตรงไปที่รถที่เรียกให้มารับ โดยไม่สนใจจะเอ่ยปากบอกลาใครอีกคนที่มีศักดิ์เป็นเจ้าของบ้าน และนั่นทำให้โรมีโอก้มหน้าลงต่ำ ดวงตาหลุบมองปลายเท้าของตน ถอนหายใจแผ่วเบา

แต่เพียงไม่นานนักก็มีฝ่ามือนุ่มนิ่มเข้ามากอบกุมกระชับมือของชายหนุ่มเอาไว้ เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างตรงไปตรงมา

“โรมจ๋ารักพี่จ๋าใช่ไหม?” ถ้อยคำนั้นทำให้ไมเคิลที่กำลังขยับก้าวเดินถึงกับหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว ความคาดหวังปรากฏขึ้นเล็กๆ ภายในจิตใจ ไมเคิลหยุดนิ่งรอฟังคำตอบของอดีตผู้ช่วยอย่างตั้งใจ

โรมีโอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของอดีเจ้านายที่หยุดอยู่ตรงประตูรถยนต์ เผยรอยยิ้มบางเบาตอบรับเสียงดังฟังชัด ถ้อยคำหนักแน่น

“รักค่ะ...... พี่รักไมเคิล......” สิ้นคำนั้นไมเคิลก็ก้าวเท้าขึ้นรถและปิดประตูลงในที่สุด โดยไม่หันไปมองคนพูดเลยแม้แต่น้อย จึงไม่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่มองตามหลังมาจนลับสายตา......

ไมเคิลไม่ได้กลับไปที่บ้านเพื่อนอนพะกผ่อน แต่กลับมุ่งตรงไปที่บริษัท หวังจะเคลียร์งานออกให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะมีเวลาได้พูดคุยกับองค์ราชินีถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และเพื่อที่จะเอ่ยถามกับพระองค์ว่าทรงทราบหรือไม่ว่าเอวาก็ถือเป็นองค์ชายพระองค์หนึ่งของวงศ์ตระกูล หากแต่สิ่งเหล่านั้นไม่เป็นดั่งที่เขาตั้งใจ เมื่อถ้อยคำตอบรับของโรมีโอยังคงวนเวียนอยู่ภายในหัวจนไม่สามารถอ่านเอกสารได้ จะขีดเขียนอะไรก็ติดขัดไปเสียทุกที

สุดท้ายแล้วชายหนุ่มจึงวางปากกาลงบนเอกสารแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไมเคิลสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าเมื่อไม่มีโรมีโออยู่ข้างกัน งานการต่างๆ กลับไม่ราบรื่นเหมือนเช่นเคย ทำตรงนั้นติดตรงนี้ ทำตรงนี้ตรงนู้นขาด เรียกได้ว่ามีปัญหาเข้ามาไม่หยุดหย่อน จนอดคิดไม่ได้ว่าตอนโรมีโอมายืนอยู่ข้างกายเขา จะต้องรับมือเรื่องพวกนี้ด้วยหรือไม่ และมีวิธีการรับมืออย่างไร ถึงจัดการปัญหาได้หมดจด ไม่มีเรื่องยุ่งยากวุ่นวายหลุดมาถึงเขาแม้แต่นิดเดียว

ชายหนุ่มใช้ปากการาคาแพงเคาะลงบนกองเอกสารอย่างครุ่นคิด ก้มหน้าลงอ่านเอกสารอีกครั้งเป็นรอบที่ 5 แต่ถึงกระนั้นถ้อยคำนั้นก็ยังคงตามมาหลอกหลอนไม่หยุดหย่อน

“โรมจ๋ารักพี่จ๋าใช่ไหม?”

“รักค่ะ...... พี่รักไมเคิล......”

ไมเคิลละมือจากปากกาอีกครั้ง ยกมือขึ้นนวดขมับหวังให้ผ่อนคลายอาการความเหนื่อยล้า ตอนนี้หัวสมองของเขากำลังปวดตุ้บๆ จากอาการอดนอน ทำให้บรรยากาศรอบกายเย็นเหยียบและไม่น่าเข้าใกล้มากกว่าเดิม ดวงตาสองสีที่คมกล้าเป็นนิจ มาบัดนี้กลับยิ่งทวีความดุดันเพิ่มมากขึ้นไปอีก อ่านเอกสารไม่รู้เรื่อง และถ้อยคำของอดีตผู้ช่วยที่คอยวนเวียนไม่ห่าง ทำให้เวลานี้ไม่มีใครกล้าเข้าหา ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าเปิดประตูนำเอกสารเข้ามาให้เซ็นหรือแม้แต่นำเรื่องราวที่ได้รับคำสั่งไปมารายงานให้ได้ยิน

ในท้ายที่สุดไมเคิลก็ยอมยกธงขาว ปิดเอกสารทั้งหมดลงแล้วนำใส่กระเป๋าเอกสาร ก่อนจะเดินออกจากห้อง เอ่ยปากบอกกับเลขาคนใหม่ให้นำเอกสารทั้งหมดที่ต้องให้เขาเซ็นใส่ในกระเป๋า วันนี้เขาจะกลับบ้านแล้ว ทำให้แฟ้มเอกสารหลายฉบับอัดแน่นอยู่ภายในจนแทบจะปริแตก

ไมเคิลส่งมันให้กับบอดี้การ์ดที่คอยดูแลความปลอดภัย ก่อนจะเดินนำไปที่ลานจอดรถด้านหน้าบริษัท บอกให้ออกรถและมุ่งตรงไปที่บ้าน เมื่อกลับมาถึงก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเอวาภายในห้องควีนนั้น ซุกใบหน้าลงกับหมอนของน้องน้อยที่ยังเหลือกลิ่นหอมบางเบา แล้วจมลงสู่ห้วงนิทรา โดยมีเสียงตอบรับถ้อยคำของโรมีโอคอยวนเวียนอยู่ไม่ห่าง ราวกับมันถูกสลักลึกลงภายในจิตใจ.....

“โรมจ๋ารักพี่จ๋าใช่ไหม?”

“รักค่ะ...... พี่รักไมเคิล......”

“รักค่ะ...... พี่รักไมเคิล......”