บทที่ 44 บอกเล่าเรื่องราว.....

“ตัวเล็กเป็นน้องแท้ๆ ของคุณ......”

“!!!”

“น้องที่มีสายเลือดเดียวกัน.....”

สิ้นคำพูดนั้นของอดีตผู้ช่วยหนุ่ม ทั่วทั้งห้องพลันตกอยู่ในความเงียบงัน แม้แต่เสียงลมหายใจก็แลดูคล้ายว่าจะเลือนหายไปชั่วขณะ โรมีโอพูดด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความจริงจังในน้ำเสียงนั้น และเพราะถ้อยคำนั้นเองที่ทำให้ไมเคิลถึงกับนิ่งอึ้ง ดวงตาเบิกกว้าง ไม่ต่างกันกับเอวาที่ผละตัวออกจากโรมีโอแล้วเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรวดเร็ว

โรมีโอสูดลมหายใจเข้าลึก ประคองน้องน้อยให้ลุกขึ้นจากพื้น เอ่ยปากเสียงเย็นกับคนที่ยังคงนิ่งอึ้งอยู่บนเตียง

“คุณออกไปก่อนนะครับ เราจะคุยกันหลังจากนี้” โรมีโอพูดด้วยเสียงเด็ดขาด ไมเคิลลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เดินตัวลอยออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ สติของชายหนุ่มขาดหายไปแล้วในช่วงเวลานี้ ในขณะเดียวกันโรมีโอก็ประคองน้องน้อยให้กลับไปนั่งบนเตียงพร้อมกับการลูบหลังปลอบใจ กอดรัดเอาไว้แน่นกระซิบถ้อยคำปลอบโยน สลับกับการใช้มือไล้ปาดหยาดน้ำตาออกจากดวงหน้าหวานที่ฉ่ำชื้น ประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงเสียงสะอื้นของน้องน้อยที่ลอดออกมาจากห้อง

ไมเคิลเดินออกมาจากห้อง ก้าวขาลงบันไดอย่างสติเลื่อนลอย แล้วจึงเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ภายในหัวสมองของไมเคิลมึนงงจนถึงขีดสุด เรียกได้ว่าเขาคิดอะไรไม่ออกในช่วงเวลานี้แล้ว

อะไรคือการที่โรมีโอบอกว่าน้องน้อยเป็นน้องชายแท้ๆ ของเขา? มันจะเป็นไปได้อย่างไร? เขากับเอวาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เหตุใดน้องชายที่เขาเฝ้าทะนุถนอมถึงกลายเป็นน้องชายแท้ๆ ไปได้? เขาไม่เข้าใจ..... ไม่เข้าใจเลยสักนิด......

ไมเคิลนั่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังเนิ่นนาน ใจของเขาปฏิเสธเรื่องราวนี้ ปฏิเสธว่าน้องน้อยเป็นน้องชายแท้ๆ ของเขา อย่างไรเขาก็ไม่อาจทำใจเชื่อได้ว่าเอวาจะกลายเป็นน้องชายแท้ๆ ของตน จิตใจต่อต้านอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าตระกูลวอลเลอร์มีทายาทเพียงคนเดียว ในบันทึกเอกสารก็ลงว่ามีคนเดียว และเขาก็มั่นใจว่าเด็กคนนั้นคือโรมีโอ แล้วทำไมโรมีโอถึงพูดออกมาเช่นกันนั้น แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเอวาและมีโอมีสายเลือดพิเศษเหมือนกัน มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ในโลกนี้ก็ยังมีคนอีกมากที่เป็นสายเลือดพิเศษเช่นนี้ เพียงแค่โอกาสที่มีมันต่ำมากเท่านั้นเอง

ไมเคิลรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่มีเมดสาวคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้าง เอ่ยปากด้วยเสียงสุภาพเรียบร้อยพร้อมการย่อกายลงต่ำอย่างนอบน้อม

“คุณโรมีโอเชิญคุณไมเคิลที่ห้องทำงานค่ะ” ไมเคิลกะพริบตาหนึ่งครั้ง เรียกสติของตัวเองคืน เขาผุดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินก้าวขาตามหลังเมดสาวที่ออกตัวเดินนำไปก่อน ไมเคิลร้อนใจหนัก สาวเท้าก้าวเดินอย่างมั่นคงและเพิ่มความเร็วขึ้นอีกระดับ

จนกระทั่งเดินมาถึงห้องทำงานของโรมีโอ ภายในห้องนั้นมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และที่ด้านข้างมีตู้โชว์และมีตู้เอกสารวางอยู่คู่กัน โรมีโอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวใหญ่ภายในห้อง บนตักมีน้องน้อยนั่งกอดคอซุกใบหน้าลงกับอกกว้างอยู่บนตัก ไมเคิลเดินไปทรุดตัวลงที่ฝั่งตรงข้ามของอดีตผู้ช่วย

เอวาเหลือบตามองเขาเล็กน้อยแล้วรีบก้มหน้าหลบสายตา ตัวสั่นอย่างน่าสงสารอยู่บนตักของโรมีโอ สองมือขยุ้มเสื้อของคนเป็นพี่เอาไว้แน่น ไมเคิลมองเอวาด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นอยู่ภายในใจ ยิ่งเห็นน้องน้อยแสดงท่าทีหวาดกลัวเขา ใจของไมเคิลก็ยิ่งรวดร้าวจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

“ตัวเล็กคะ..... พี่.....”

“เอกสารอยู่ตรงหน้าคุณ” ยังไม่ทันที่ไมเคิลจะได้เอ่ยปากอธิบายถึงการกระทำ โรมีโอก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ไมเคิลต้องจำใจเก็บคืนคำพูดลงไปในคอ เหลือบตามองโรมีโอและเอวาสลับกัน

ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวกระดาษแผ่นนั้น มากพอๆ กับที่อยากรู้ใจแทบขาดด้วยเช่นกัน ดังนั้นแล้วฝ่ามือใหญ่จึงหยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างเชื่องช้าคล้ายกับการประวิงเวลาเพื่อตัดสินใจ และนั่นทำให้เอวายอมหันหน้ามามองด้วยความอยากรู้ด้วยเช่นกัน เนื่องจากตอนที่อยู่ในห้องโรมีโอปลอบใจเด็กน้อยจนคลายอาการสะอื้นลง แล้วจึงเอ่ยปากเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง พาน้องน้อยไปอาบน้ำอย่างนุ่มนวล ขัดถูเนื้อตัวอย่างเอาใจใส่ และบอกเพียงแค่ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ต่อหน้าไมเคิลทีเดียว และนั่นทำให้เอวาเองก็ยังไม่รับทราบเรื่องราวเหล่านี้ด้วยเช่นกัน

ไมเคิลยกกระดาษขึ้นมอง กวาดสายตามองเอกสารสองฉบับที่มีเนื้อหาคล้ายกัน นั่นคือผลการตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอ (DNA) เอกสารฉบับแรกเป็นการเทียบกันระหว่างบุคคลทั้งสอง คือเอวากับโรมีโอ และผลนั้นก็ระบุเอาไว้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดด้วยกันจริง นั่นก็คือโรมีโอและเอวาเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ไมเคิลวางเอกสารฉบับนั้นลงบนโต๊ะอย่างเงียบงัน เขาไม่ตื่นเต้นตกใจเท่าไหร่ แต่ก็เพิ่มความมั่นใจให้กับเขาได้มาก จากความไม่แน่ใจในคราแรกก็ถูกฝังกลบไปจนสิ้น

เมื่อไมเคิลวางเอกสารฉบับนั้นลง โรมีโอก็เอื้อมคว้า พร้อมกับการส่งมันให้น้องน้อยได้อ่านบ้าง ทำให้ทันทีที่เอวาอ่านจบ หยาดน้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นบนดวงหน้า และกอดรัดรอบคอของโรมีโอแนบแน่นขึ้น อดีตผู้ช่วยหนุ่มทำเพียงยิ้มบาง ลูบแผ่นหลังเล็กนั้นอย่างปลอบโยน

ไมเคิลก้มลงอ่านเอกสารในมืออีกฉบับที่เหลืออยู่ และในคราวนี้เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อผลตรวจพิสูจน์นั้นระบุว่าเป็นของไมเคิลและเอวา หัวใจของชายหนุ่มเต้นเร็วระรัวรุนแรง กวาดสายตาอ่านทุกบรรทัดอย่างเชื่องช้า แต่ฝั่งลึก สลักลงที่กลางใจ จนเมื่อมาถึงบรรทัดสุดท้ายที่เป็นการยืนยันผลการตรวจ

ผลการตรวจพิสูจน์ DNA : 88%

ความสัมพันธ์ : ระดับพี่น้อง

ไมเคิลมองจ้องเอกสารที่ถูกระบุด้วยตัวหนานิ่งงันอย่างเลื่อนลอย ริมฝีปากเอ่ยเค้นถ้อยคำอย่างยากลำบาก

“ไม่จริง........”

“จริง” โรมีโอตอบกลับมาทันควัน ทำให้ไมเคิลตวัดสายตาหันไปมองจ้องอย่างเกรี้ยวกราด ร้องคำรามลั่นผสมผสานไปกับการตะโกน

“นายโกหก!!”

“ผมไม่ได้โกหก!” โรมีโอตะโกนกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ไมเคิลเองก็เช่นกัน

“นายปลอมผลตรวจบ้าๆ นี่ขึ้นมา!!”

“สติไมเคิล.....ดูวันที่ให้ดี.....” โรมีโอพูดเสียงเนิบช้า บ่งบอกให้เห็นถึงจุดสำคัญของเอกสารฉบับนี้ ไมเคิลก้มลงดูวันที่ตามที่ไมเคิลบอก และมันก็ระบุไว้ว่าเอกสารฉบับนี้ถูกจัดเก็บมามากกว่า 10 ปีแล้ว

10 ปี......

ไมเคิลขมวดคิ้วหมุน คิดไปว่าบางทีโรมีโออาจจะแกล้งลงวันที่ให้ย้อนหลังไปนานๆ แต่เมื่อดูสภาพกระดาษและกลิ่นของน้ำหมึกที่เจือจางลงไปมาก ก็บ่งบอกได้ดีว่าเอกสารฉบับนี้ไม่ได้ถูกจัดทำขึ้นลวกๆ หรือพึ่งจัดทำขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

“ไม่จริง...... นายรู้เรื่องนี้มาเป็น 10 ปี..... แต่นายไม่เคยคิดจะบอกฉัน!” ไมเคิลขยำกระดาษจนยับย่นแล้วปาใส่หน้าโรมีโอ ซึ่งชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นจับคว้าไว้ได้อย่างแม่นยำ แล้วคลี่ออกช้าๆ ก่อนจะส่งมันให้เอวาด้วยแววตาอ่อนโยน เด็กน้อยมือสั่นระริกขณะรับกระดาษที่ยับย่นจนไม่น่ามองนั้นไปถือไว้ในมือ ในขณะที่โรมีโอเริ่มเอ่ยปากอีกครั้ง

“คุณอยากฟังนิทานไหม ไมเคิล......”

“......”

“ฮึก!!” ไมเคิลได้แต่ยืนนิ่งเงียบที่ฝั่งตรงข้ามกับโรมีโอ ในขณะที่เอวาอ่านจบก็เงยหน้าขึ้นมองไมเคิลพร้อมกับการหลั่งน้ำตา ตั้งใจฟังเรื่องราวที่จะได้รับรู้ต่อจากนี้......

“มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง ทำหน้าที่คอยพิทักษ์ราชวงศ์ของอาณาจักรอันรุ่งเรืองจนได้ฉายาว่าเป็นสุนัขรับใช้ แรกเริ่มคือเชื้อสายที่มีความสนิทสนมชิดเชื้อ เคยเป็นตระกูลที่มีสายเลือดเดียวกันมาก่อน จนกระทั่งมีการแต่งงาน ทั้งแต่ลูกหลานออกไปและรับเข้ามาในตระกูล ทำให้สายเลือดนั้นยิ่งจืดจางจนไม่ต่างกับปุถุชน แต่กระนั้นสายสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ก็แน่นแฟ้นเสมอมา หากมีบุตรสาวก็จะได้สมรส หากมีบุตรชายก็จะได้เป็นมิตรสหายคอยพึ่งพากันและกัน

วันหนึ่งองค์รัชทายาทนั้นเกิดต้องตาต้องใจกับหญิงสาวคนหนึ่ง จนยอมละทิ้งฐานันดร สละราชบัลลังก์ หวังอยู่เคียงคู่กับหญิงสาวผู้นั้น แต่น่าเสียดายที่เธอไม่รัก และไม่มีใจให้ เธอหลงรักกับคนที่เป็นสหายของพระองค์ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสุนัขรับใช้

ทั้งสองคนได้แต่งงานกันและมีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคนโดยมอบชื่อให้ว่าโรมีโอ......

ครอบครัวนั้นอยู่อย่างมีความสุข แม้จะมีปัญหาเข้ามากล้ำกรายอยู่เนื่องๆ แต่ก็ยังช่วยกันประคับประคองฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน

จนกระทั่งงานเลี้ยงสวมหน้ากากในวันหนึ่ง เธอคนนั้นสนุกสนานกับงานเลี้ยงและดื่มหนักมากจนเกินไป ในตอนที่ไม่ทันระวังนั้นเองเธอก็ถูกฉุดกระชากเข้าไปที่ห้องหนึ่งและถูกกระทำการย่ำยีขืนใจ.....” กระดูกสันหลังของไมเคิลเย็นเหยียบ เดาเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้นได้เลื่อนราง สองมือกำหมัดเอาไว้แน่นกลั้นใจรอฟังเรื่องราวต่อจากนั้น

“ชายคนที่เป็นสามีตามหาภรรยาทั้งค่ำคืน กระทั่งได้มาเจอในภายหลัง เห็นคนที่รักกำลังนั่งร้องไห้น้ำตานองหน้า คล้ายกับหัวใจแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ที่ข้างกันนั้นคือชายคนที่สละราชบัลลังก์กำลังนอนหลับด้วยใบหน้าที่อิ่มเอม

คนที่เป็นสามีเมื่อได้เห็นก็รู้สึกใจสลายไม่ต่างกัน แต่เพราะความจงรักภักดีนั้นก็มีมากกว่า ดังนั้นเขาจึงไม่เอาเรื่องราวอะไร ไม่ทำอะไรแม้แต่น้อย นอกจากการโอบอุ้มคนรักด้วยความถนอมออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบและเงียบงัน

หลังจากนั้นทั้งสองตระกูลก็เป็นศัตรูกันอย่างชัดเจน และโจมตีหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ แต่เรื่องราวไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น เมื่อเธอคนนั้นตั้งครรภ์....

หน้าท้องกลมนูนออกมาจนเห็นได้ชัด สิ่งนั้นทำให้หญิงสาวบุคลิกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ลงมือทำร้ายทารกในครรภ์ซ้ำๆ จนเกือบแท้ง แต่เพราะคนเป็นสามีที่ยังมองเห็นค่าของชีวิตน้อยๆ นั้นก็พยายามหยุดยั้งเอาไว้สุดความสามารถ และในที่สุดทารกตัวเล็กก็ลืมตาดูโลก....” โรมีโอพูดพร้อมกับเกลี่ยน้ำตาออกจากผิวแก้มของน้องน้อยอย่างอ่อนโยน

เอวาราวกับคนที่สติสตังไม่อยู่กับตัว เขาเกิดขึ้นจากความผิดพลาดอย่างนั้นหรือ? คนตัวเล็กได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ จิตวิญญาณราวกับแตกสลาย ความเจ็บปวดไหลเวียนไปทั่วร่าง แต่แล้วก็มีวงแขนอบอุ่นโอบอุ้มประคอง กอดรัดเอาไว้แน่น ทำให้เด็กน้อยซุกใบหน้าลงด้วยความอ่อนแรง โรมีโอจึงเริ่มเอ่ยปากต่อ

“เด็กชายตัวน้อยในวัยเด็กไม่เข้าใจถึงท่าทีที่คนเป็นแม่แสดงต่อเด็กในครรภ์ ดังนั้นแล้วเขาจึงเฝ้ารอคอยด้วยใจจดใจจ่อ อยากจะเห็นหน้าน้องเร็วๆ อยากจะมีน้องไว้คอยวิ่งเล่นด้วยกัน

แต่เมื่อน้องน้อยได้ลืมตาออกมาดูโลก น้องก็ถูกจับแยกไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กที่ด้านหลังของบ้าน ถูกปิดกั้นจากผู้คนโดยรอบ มีเพียงแม่นมเท่านั้นที่คอยดูแลอยู่ตลอดเวลา พ่อและแม่ของเด็กชายเข้าไปเยี่ยมน้องบ้างในบางครั้ง แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่นานๆ ที

ดังนั้นแล้วเด็กชายตัวน้อยจึงมักจะคอยมาแอบดูน้องเล่นของเล่นผ่านกระจกหน้าต่างอยู่เสมอ เห็นน้องตัวเล็กมักจะส่งยิ้มสดใสเขาก็จะนึกอยู่ภายในใจ ว่าเหตุใดคนเป็นแม่ถึงไม่ค่อยชอบน้องมากนัก และทำไมเขาถึงเข้าไปเล่นกับน้องไม่ได้

เมื่ออยากได้คำตอบ จึงต้องวิ่งไปร้องถามกับบิดามารดา คำตอบที่ได้กลับมาคือน้องน้อยนั้นไม่สบาย ไม่สามารถออกมาอยู่นอกห้องได้ เป็นเหตุผลที่ทำให้ถูกแยกออกจากคนอื่นๆ เด็กชายตัวน้อยเชื่ออย่างสนิทใจ ไม่ร่ำร้องจะเข้าไปเล่นกับน้องอีก เพราะกลัวว่าอากาศภายนอกจะทำร้ายให้เด็กตัวเล็กต้องทุกข์ทรมาน

แต่นั่นไม่ใช่ความจริง.....

และความลับไม่มีในโลก.......

สิ่งที่ครอบครัวนั้นทำคือการลบตัวตนของเด็กคนนี้ออกไปจากวงศ์ตระกูล ผู้คนจะรับรู้เพียงว่าครอบครัวนี้มีบุตรชายเพียงคนเดียวที่ ไม่มีใครอื่นอีก

ในวันหนึ่ง ครอบครัวนั้นกลับถูกบุกรุกปล้นบ้าน เสียงปืนดังสนั่นลั่นไปทั่วทุกพื้นที่ ฝูงนกโผบินอย่างแตกตื่นไปคนละทิศละทาง เกิดความวุ่นวายโกลาหล เสียงกรีดร้องสลับกับเสียงดังลั่นที่ออกมาจากปลายกระบอกปืน ในวันนั้นมีชายคนหนึ่งที่เป็นผู้นำของกลุ่ม เขาดูสูงส่งเหนือกว่าใครๆ ออกคำสั่งให้รื้อบ้านทั่วทุกพื้นที่

ผู้นำตระกูลวอลเลอร์หรือก็คือบิดาของเด็กน้อยออกปากสั่งการอย่างรวดเร็ว สั่งให้ภรรยาและลูกน้อยหลบหนีออกไปจากบ้าน ในขณะเดียวกันก็ส่งคนไปบุกรุกหวังชิงตัวบุตรชายและภรรยาของอีกฝ่ายมาเช่นกัน

เด็กน้อยนามว่าโรมีโอเป็นห่วงน้องชายจับใจ ดังนั้นเขาจึงวิ่งกลับไปหาน้องที่ห้องเลี้ยงด้านหลังคฤหาสน์ ไม่สนใจคำสั่งของมารดาที่ร้องบอกให้เข้าไปซ่อนในตู้ แต่กลับออกตัววิ่งไปหาน้องที่อยู่ในห้องเพียงลำพัง

เมื่อเขาไปถึง ก็เห็นว่าคนเป็นแม่กำลังอุ้มกระชากเด็กน้อยออกไปจากห้อง จับยัดขึ้นรถในขณะที่น้องน้อยกำลังหัวเราะชอบใจดวงตาใสแป๋ว ไม่รับรู้เลยสักนิดว่าคนเป็นแม่นั้นจะพาไปไหน พาไปทำอะไร ในตอนนี้เด็กน้อยนามว่าโรมีโอหมุนกายหันหลังกลับ เตรียมจะไปหาผู้เป็นพ่อ ก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง ดวงตาที่มองมานั้นทั้งตื่นเต้นและอ่อนโยนสะท้อนอยู่ภายในดวงตาสองสี

‘ตาของเธอนั้นเหมือนแม่.....’ ชายคนนั้นพูดพร้อมกับลูบศีรษะของเขาแผ่วเบา ก่อนจะใช้ฝ่ามือประคองหลัง สลับการดันไปพลาง ริมฝีปากนั้นพูดเพียงสั้นๆ ว่า

‘ไปกับฉัน’ หลังจากนั้นเด็กชายก็เดินผ่านเศษซากต่างๆ มากมาย และสิ่งที่ทำให้เขาถึงกับตกใจนิ่งอึ้งก็คือร่างของบิดาที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น แผ่นหลังนั้นมีรอยกระสุนอยู่นับไม่ถ้วน นอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น ไร้ลมหายใจ.....

เด็กชายรู้สึกราวกับใจแหลกสลาย ถูกชักจูงพาไปอย่างเลื่อนลอยไร้สติ จนกระทั่งถูกพาไปอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ชายคนนั้นลูบที่กลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มมือของเด็กตัวเล็กที่ถูกพามาด้วย พร้อมกับเอ่ยปากบอก

‘ฉันคือพ่อของเธอและที่นี่คือบ้านของเธอต่อจากนี้.....’ ในคราแรกเด็กชายไม่เข้าใจ และถูกพาเข้าไปพักที่ห้องๆ หนึ่ง ห้องนั้นถูกตกแต่งอย่างหรูหราสมฐานะ แต่ใจของเขากลับเคว้งคว้างไร้ที่พึ่ง จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขา

ในคืนนั้นเด็กชายนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ยังเฝ้าวนเวียนคิดถึงบุพการีที่จากไปและน้องชายที่ถูกพลัดพรากพาหายไปจากบ้าน จนกระทั่งในเช้าวันต่อมา เขาก็ถูกเรียกตัวให้ลงไปที่ห้องโถงด้านล่าง

เด็กชายรู้สึกเกลียดชังคนที่พาเขามา ดวงตานั้นแข็งกร้าวไม่ยินยอม หากแต่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ ดันตัวเขาไปอยู่ตรงหน้าชายที่อายุไล่เลี่ยกัน และในวันนี้เขาก็ได้พบกับน้องน้อยของตน แววตานั้นแสดงออกถึงความยินดีอย่างไม่ปกปิด พร้อมกันนั้นก็สำรวจมองร่องรอยอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นตามเนื้อตัว

หลังจากนั้นเด็กชายก็ทำความเข้าใจเรื่องราว เริ่มสืบเสาะหาความจริงที่เกิดขึ้น ถึงได้รู้ว่าสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี้คือใคร....

ชายที่มีชื่อว่านิโคลัส......

องค์รัชทายาทที่ยอมสละบัลลังก์......

คนที่ฉุดกระชากหญิงอื่นไปบังคับขื่นใจ.......

คนที่ทำให้ครอบครัวหนึ่งแตกแยก.......

และคนที่ฆ่าล้างทั้งครอบครัว เพียงเพื่อตามหาคนๆ เดียว......

คนที่เป็นบุตรของเขา.....

และคนนั้นๆ ก็คือเอวา.....”

ไมเคิลทอดเสียงในตอนที่พูดประโยคสุดท้าย โน้มตัวลงจุมพิตที่ดวงหน้าของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตัก น้องน้อยตัวสั่นขณะที่ถูกกอดรัดอยู่อย่างนั้น เอ่ยปากด้วยเสียงสั่นแหบพร่า

“เพราะ.... เพราะหนูหรอ..... หนะ หนูทำให้พ่อกับแม่ตายหรอ..... ฮึก! เพราะหนูหรอ.... ฮือออออออ” เอวาร้องไห้ปานจะขาดใจ โรมีโอกระซิบถ้อยคำปลอบโยนสลับกับการโยกตัวไปมาคล้ายกับการกล่อมนอน เอวาซบหน้าลงกับบ่ากว้าง กอดรัดรอบคอแกร่งเอาไว้แน่น ลูบหลังไปพลาง หวังให้น้องน้อยสงบลง

“ที่แม่ของเราพาตัวเล็กออกไปวันนั้น เพราะท่านต้องการพาตัวเล็กไปหาพ่อแท้ๆ จะได้เลิกมายุ่งรังควานกับครอบครัวของเธออีก เนื่องจากท่านไม่ทราบว่านิโคลัสเดินทางมาที่บ้านด้วยตัวเองถึงได้ขับรถออกไปอย่างรีบร้อนในวันนั้น แต่ท่านก็ประสบอุบัติเหตุเสียก่อนและมันก็เป็นรถคันเดียวกันกับที่ที่ไมเคิลนั่งอยู่ในวันนั้น” ไมเคิลหวนนึกไปถึงวันที่เกิดอุบัติเหตุในคืนนั้น คืนที่เขาถูกปลุกขึ้นกลางดึก มารดาของเขาขับรถด้วยความรีบร้อนพร้อมกับการบอกว่าจะพาไปเที่ยว คืนที่เขาได้เจอกับเอวาเป็นครั้งแรก....

“เราจะไปไหนกันครับ?”

“เรากำลังจะไปเที่ยวกันครับ”

“เที่ยว?”

“ใช่ครับ ไปเที่ยว”

“สองคนหรือครับ?”

“อ่อ......”

“เดี๋ยวแด๊ดดี๊ก็ตามมาครับ”

“หรือคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่มา....”

“มัม!!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด

โครม!!!

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แสดงว่าโรมีโอรับรู้มาโดยตลอดระยะเวลา 10 ปี ที่อยู่กับไมเคิลว่าเรื่องราวในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง สิ่งที่เขาบอกให้อีกฝ่ายตามสืบหาความจริงว่าวันนั้นมารดาของเขาตั้งใจจะทำอะไร แต่ชายหนุ่มไม่เคยปริปากพูดออกมาเลยสักคำ.....

โรมีโอเหลือบมองไมเคิลชั่วครู่ แล้วก็ก้มหน้าลงพูดคุยกับน้องน้อยที่นั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่บนตักด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“พี่ขอโทษนะคะตัวเล็ก..... ขอโทษคุณด้วยไมเคิล.....”

“ฮึก! โรมจ๋า ฮึก ขอโทษหนู ระ เรื่องอะไร ฮึก” ไมเคิลยืนนิ่งฟังคำพูดนั้น คิ้วเข้มขมวดหมุนคล้ายว่าจะเดาเรื่องราวต่อจากนั้นได้

“คนที่สังหารนิโคลัส....... เป็นพี่เองค่ะ...... คนที่ฆ่าพ่อของตัวเล็กและไมเคิลก็คือพี่.....” ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึก เอ่ยปากถามด้วยเสียงแหบพร่า

“ทำไม......”

“เพราะเขาทำร้ายครอบครัวของผมก่อน..... ผมตามสืบเรื่องราวจนรู้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมีความเป็นมาอย่างไร ใครที่เป็นคนผลักให้พวกเราลงสู่หุบเหวของนรกบนดิน..... ผมสูญเสียทุกสิ่ง...... แม้แต่น้องชายของตัวเอง......” โรมีโอพูดพลางลูบกลุ่มผมนุ่มมือของเอวาไปพลาง

“.....”

“คุณคงไม่รู้หรอกว่าที่ผมรอดพ้นจากความตายมาได้ เป็นเพราะเขาเข้าใจผิด คิดว่าผมคือสายเลือดเดียวกันกับเขา เขาเข้าใจว่าผมคือผลผลิตของความรักที่เกิดขึ้นจากการบังคับขืนใจผู้หญิงคนหนึ่ง..... เขาดูแลผมเป็นอย่างดี อยากได้อะไรก็หามาให้ ในขณะที่น้องชายของผมถูกผลักไส ทั้งๆ ที่เป็นสายเลือดเดียวกับเขา ส่งมอบให้คนที่อายุมากกว่าไม่เท่าไหร่ดูแล......

แต่เพราะตอนที่ตัวเล็กได้อยู่กับคุณ เขาสดใสและร่าเริง ความสุขอยู่รอบตัว..... และผมดีใจที่มันเป็นแบบนั้น..... แม้ผมจะต้องซ่อนอยู่ในเงา ก็ยังดีกว่าให้ตัวเล็กมารับรู้เรื่องราวอันโสมมของพวกผู้ใหญ่ ดีกว่าที่จะให้ตัวเล็กได้รู้ว่าเขามีพี่ชายเป็นฆาตกร..... ใช่.... ไมเคิล..... คนที่ฆ่าพ่อของคุณก็คือผมเอง.....

เพราะผมตามสืบเรื่องราวจนปะติดปะต่อได้ทั้งหมด ผมก็เรียกเขาให้ออกไปคุยที่สวนด้านหลัง เปิดเผยเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง ทุกการกระทำที่เกิดขึ้น รวมทั้งสารภาพว่าผมไม่ใช่บุตรชายของเขา เขาเข้าใจผมผิดมาตลอดระยะเวลา 2 – 3 ปี ที่เขาดูแลผมมา

นิโคลัสโกรธมาก เราต่อสู้ซึ่งกันและกัน และสุดท้ายผมก็สังหารเขาได้ ปล่อยเขาทิ้งไว้ที่ข้างกำแพง เขาไม่มีค่าพอแม้แต่จะให้ผมขุดหลุมฝังหรืออำพรางศพเสียด้วยซ้ำ ปล่อยให้หิมะฝังกลบเขา.... ปล่อยให้เขานอนตายอย่างเดียวดาย ปล่อยให้คนเดินเหยียบย่ำไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นั่นก็ยังไม่สาสมกับสิ่งที่เขาทำ.....”

“......”

“โชคดีที่คุณไม่คิดจะสืบหาว่าใครที่เป็นคนทำ ทั้งๆ ที่ถ้าคุณทำ เพียงไม่นานคุณก็ได้คำตอบแล้วแท้ๆ ผมจะไม่ขอโทษหรอกพี่ผมได้ฆ่าเขาไป แต่ผมจะขอโทษที่พรากคนเป็นพ่อไปจากคุณ..... ไปจากตัวเล็ก...... และนั่นคือสิ่งที่ผมทำ......”

“โรม จะ จ๋า......” เอวาครางเสียงแหบเจือสะอื้น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าของคนที่เป็นพี่ชาย โรมีโอแนบใบหน้าลงกับฝ่ามือนั้นหลับตาลงรับสัมผัสที่อบอุ่น ปล่อยให้ความรู้สึกห่วงหาแทรกซึมเข้าไปภายในใจ

“เพราะแบบนั้นผมถึงสนับสนุนเอวากับบารอน เพราะแบบนั้นผมถึงคอยกีดกันคุณกับเอวาอยู่กลายๆ ผมไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องราวที่ไม่อาจแก้ไขได้ ไม่อยากให้เกิดเรื่องราวแบบนั้นขึ้นกับสายเลือดเดียวกัน เพราะถ้าคุณหรือเอวามารู้ที่หลังมันจะแย่ยิ่งกว่านี้...... มันจะไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้ พวกคุณจะตกอยู่ในความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต....

โชคดีที่วันนี้เอวาสามารถหนีรอดมาได้ และผมสามารถเข้าไปขัดขวางได้ทันเวลา แต่เมื่อคุณได้ลองทำแบบนี้ไปแล้วครั้งหนึ่ง มันก็จะมีครั้งอื่นๆ ตามมาอีกเรื่อยๆ จนกว่าคุณจะได้ครอบครองเอวา เพราะฉะนั้นผมจึงเปิดเรื่องราวทุกอย่าง บอกเล่าความผิดบาปของตัวเอง เพราะมันจะช่วยหยุดยั้งการกระทำของคุณได้ ผมไม่อยากให้คุณและเอวาต้องเจ็บปวด......”

“พระองค์..... ทรงทราบใช่ไหม.....” ไมเคิลหมายถึงองค์ราชินีทรงทราบหรือไม่เกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดนี้ โรมีโอเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะเอ่ยปากตอบ

“พระองค์ทรงทราบ..... และทรงเข้าใจดีว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นผลมาจากการกระทำของพระโอรสของพระองค์เอง พระองค์ไม่ถือโทษโกรธเคืองผมเลยแม้แต่น้อย กลับกันพระองค์กลับเห็นใจและเวทนาผมยิ่งกว่า ที่ต้องซ่อนตัวอยู่ในเงามืดมาเป็นสิบปี แสดงตัวตนได้เพียงผู้ช่วยที่รู้ใจ พี่เลี้ยงของน้องน้อยที่ดูแลประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน แต่ไม่อาจเคยได้ยินเอวาเรียกผมว่าพี่ได้เลยสักวัน.....” เอวาริมฝีปากบิดเบ้ เอ่ยเสียงแหบพร่าจนยากที่จะฟัง

“พะ พี่จ๋า..... ฮึก ฮืออออ” เอวาซุกหน้าลงกับอกของโรมีโอ ทำให้ชายหนุ่มกดจูบที่ขมับอย่างแสนรัก เผยรอยยิ้มออกมาพร้อมคราบน้ำตา

“ขอบคุณค่ะ” ชายหนุ่มกระซิบบอกถ้อยคำด้วยความยินดี

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เอวามักจะเรียกไมเคิลว่าพี่จ๋า แต่กลับเรียกโรมีโอว่าโรมจ๋าเท่านั้น ไม่เคยได้ยินคำว่าพี่ออกจากริมฝีเล็กบางนี้เลยสักครั้ง ทำให้โรมีโอรู้สึกอิจฉาอยู่ภายในใจลึกๆ ตลอดเวลา อยากจะได้ยินคำนั้น อยากให้เอวาหันมาเอ่ยเรียกตนเองบางในสักวัน และวันนี้เขาก็สมหวังแล้ว.....

“ผมรักคุณนะไมค์ และผมก็รักเอวาด้วยเช่นกัน รักพวกคุณทั้งคู่......” โรมีโอพูดพร้อมกับทอดมองด้วยความรักสุดหัวใจไปให้คนทั้งคู่สลับกันไปมา

“หนูก็รักพี่จ๋า! ฮืออออ” เอวาร้องบอกพร้อมการกอดรัดที่แน่นขึ้นอีก โรมีโอก็กอดตอบคนบนตักแนบแน่น แต่ดวงตากลับมองตรงไปที่ไมเคิลด้วยความเสียใจ

“แต่ใครเล่าจะทนรักคนที่ฆ่าของพ่อของตัวเองได้...... ถ้าคุณเกลียดผม.... ไมเคิล..... หยิบมีดของคุณออกมาฆ่าผมตอนนี้ได้เลย.... ผมจะไม่ตอบโต้กลับแม้แต่น้อย...... แต่สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือการขอให้คุณช่วยดูแลเอวาไปตลอดชีวิตของคุณที่เหลืออยู่จะได้ไหม.....”

“.....”

“.....”

“ฮึก ฮืออออ ไม่เอานะ ฮือออ” เอวาร้องบอกไมเคิลพร้อมกับหันมาแสดงสีหน้าอ้อนวอน หากแต่ไมเคิลไม่ได้สนใจมอง เอ่ยปากด้วยเสียงเนิบช้า

“ฉันจะฆ่านายได้ยังไง.......” ไมเคิลพูดพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา

“ตัวเล็กอยู่กับโรมไปก่อนนะคะ” พูดจบชายหนุ่มก็หมุนกายหันหลัง เดินออกไปจากห้อง เขาแค่ต้องการเวลาคิดและต้องการเวลาในการทำความเข้าใจ ข้อมูลที่เขาได้รับรู้มีมากเกินไป ในวันนี้การกระทำทุกอย่างของโรมีโอได้เปิดเผยออกมาหมดแล้ว สิ่งที่ทำให้เขาตะขิดตะขวงใจมาโดยตลอด เคยหวาดระแวงว่าโรมีโอจะหันมาสนใจน้องน้อยของเขา แต่สายตานั้นกลับไม่มีความหื่นกระหายอยากครอบครองอย่างเช่นที่เขามี มีเพียงความต้องการลึกๆ ที่มักจะแอบแสดงออกมาอยู่เสมอ.....

เขาแค่ต้องการใช้เวลาคิดอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก......