บทที่ 43 น้อง....

“โรมีโอ.......”

ไมเคิลเอ่ยปากครางเรียกชื่อของอีกฝ่าย ทำให้โรมีโอหันหน้ามามองคนที่ยืนอีกฝั่งของประตูรถยนต์ อดีตผู้ช่วยหนุ่มทำเพียงเลิกคิ้วมอง แล้วจึงหันไปมององค์ราชินีเชิงเป็นคำถาม

“เห็นใจฉันเถอะเด็กน้อย หลานของฉันย่ำแย่เต็มที....” องค์ราชินีลูบเส้นผมของโรมีโอเบาๆ ขณะที่เหลือบมองไมเคิลไปพลาง แล้วจึงถามหาใครอีกคนแทน

“เอวาอยู่ที่ไหนเสียล่ะ”

“ทำแผลให้กับบารอนอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ไมเคิลขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เหลือบมองบุคคลทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็คลับคล้ายคับคลาว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างอยู่ในที

“ฉันจะเข้าไปหาตัวเล็กสักหน่อย พวกเธอคุยกันเถอะ” โรมีโอก้มหน้าลงคล้ายกับการน้อมรับคำสั่ง ในขณะที่องค์ราชินีเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์ ส่วนกันนาร์นั้นยืนละล้าละลัง ตามหน้าที่ของเขาจำต้องเดินตามพระองค์ไป หากแต่ใจของเขากลับอยากยืนอยู่ที่นี่ ที่ข้างๆ โรมีโอ คอยช่วยดูแลสอดส่อง เผื่อว่ามีการลงไม้ลงมือเกิดขึ้น

โรมีโอผุดตัวลุกขึ้นโดยที่มีกันนาร์ยื่นมือให้ใช้ยึดจับยันตัว ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงเอ่ยปากบอกขอบคุณเบาๆ พร้อมกับร้องบอก

“ขอบคุณครับ คุณตามพระองค์ไปเถอะครับ ผมอยู่ได้” โรมีโอพูดพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนบางให้กับกันนาร์ ทำให้ไมเคิลรู้สึกคันยุบยิบในใจอย่างแปลกประหลาด ไมเคิลไม่รู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้คืออะไร แต่ก็คิดไปว่าคงเป็นเพราะรู้สึกไม่ชอบที่โรมีโอมองเมินตนเอง สนใจคนอื่นมากกว่าที่จะมาพูดคุยเคลียร์ปัญหาให้เข้าใจ

กันนาร์มองโรมีโอและไมเคิลสลับกันไปมา จนกระทั่งโรมีโอพยักหน้าส่งยิ้มบางเบาให้อีกครั้งก็ยอมที่จะถอนใจ หมุนกายมุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ไมเคิลมองตามหลังไปก็ได้ยินกับเสียงเจื้อยแจ้วใสแววาวราวแก้วเจียระไนของเอวาดังลอยมาแผ่วเบา

“เชิญครับ....” โรมีโอพูดพร้อมกับหมุนกายหันหลัง เดินมุ่งตรงเข้าไปในบ้าน เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นทำให้ไมเคิลต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ แต่เมื่อเขาเข้ามาแล้วก็พบกับเอวาที่กำลังถูกองค์ราชินีกอด หอม ลูบคลำเนื้อตัวไปพลาง พร้อมการพูดคุยสนุกสนาน ที่ด้านหลังนั้นมีกันนาร์คอยทำหน้าที่เฝ้าระวังภัย ขยับไปที่ด้านข้าง มีโซฟาเอนนอนอยู่หนึ่งตัว ซึ่งถูกจับจองโดยบารอน และมีหมอสาวกำลังทำแผลที่ช่วงตัวอยู่ข้างๆ

“พี่จ๋า!!” เอวาร้องเรียกเสียงดัง ผุดลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งข้างกันกับองค์ราชินี และวิ่งเข้าใส่ไมเคิลเต็มแรง ไมเคิลอ้าแขนออกกว้าง โอบรัดรวบตัวน้องน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กอดรัดเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเด็กน้อยจะหายไปอีกครั้ง

“ตัวเล็กของพี่.....” ไมเคิลพึมพำกระซิบข้างใบหูของเอวา กดจูบไปตามพวงแก้มและใบหน้าของเด็กน้อยขยับไปทั่วทุกพื้นที่ ในขณะที่เอวาเองก็กอดรัดไมเคิลเอาไว้แนบแน่นเช่นกัน

“คิดถึง! หนูคิดถึงพี่จ๋า!” ไมเคิลกดจมูกลงที่ผิวแก้ม สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นของเด็กน้อยเข้าเต็มปอด ซึมซับทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ตักตวงช่วงเวลาแห่งความสุขเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะเขาอาจจะต้องสู้รบกับโรมีโอเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการดูแลเอวาคืน และเขาจะทำมันสุดความสามารถ ไม่ว่าต้องแลกอะไรเขาก็จะทำ

“ฉันอยากจะทักทายอาเธอร์และเทียร์ร่าสักหน่อย เธอช่วยนำทางให้ฉันได้ไหม” องค์ราชินีหันไปร้องถามกับโรมีโอ ซึ่งชายหนุ่มเองก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีอิดออดแล้วจึงหมุนกายไปที่ทิศทางหนึ่ง เดินไปที่ด้านหลังคฤหาสน์ในทันทีโดยมีองค์ราชินี กันนาร์ เอวา ไมเคิล และบารอนเดินตามมาด้วย

แม้ว่าคฤหาสน์หลังนี้จะอยู่ติดกับป่าเขา แต่บริเวณที่เป็นสวนด้านหลังกลับถูกจัดตกแต่งอย่างงดงามและนวลตา แต่มีสถานที่แห่งหนึ่งที่โดดเด่นเป็นสง่ามากเป็นพิเศษ

สถานที่แห่งนั้นเป็นลานกว้างขนาดใหญ่ มีหลังคาคล้ายกับวิหารของกรุงโรม แต่มีเพียงเสาหินอ่อนสีขาวที่ถูกแกะสลักมาอย่างประณีตชดช้อยใช้ในการค้ำยัน และที่สถานที่แห่งนั้นมีการตั้งป้ายหลุมศพในขนาดที่แตกต่างกันไปมากมาย บ่งบอกให้รู้ว่าสมาชิกของตระกูลวอลเลอร์ถูกกลบฝังร่างเอาไว้ที่นี่แทบทุกคน

โรมีโอเดินไปจนกระทั่งหยุดลงที่สุดปลายทาง หันมาหาน้องน้อยพร้อมกับลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา ก่อนจะหันมาเอ่ยบอกกับทุกๆ คน

“เสียดายที่ตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ สิ่งที่ฝั่งอยู่ข้างในเป็นแค่พวกสิ่งของที่ผมพอจะจำได้เกี่ยวกับพวกท่าน.....”

ในตอนนั้นเองที่ไมเคิลหันไปมองหน้าโรมีโออย่างตื่นตะลึง หากว่าอดีตผู้ช่วยเอ่ยปากออกมาเช่นนี้ ก็แปลความได้อย่างเดียวว่าชายหนุ่มคือทายาทที่เหลืออยู่ ถ้าอย่างนั้นแล้วเอวากลายเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันได้อย่างไร ในเมื่อบันทึกถูกระบุไว้ชัดเจนว่าอาเธอร์และเทียร์ร่ามีบุตรด้วยกันแค่หนึ่งคนเท่านั้น ไมเคิลขมวดคิ้วหมุน รู้สึกสับสน มึนงง และตั้งตัวไม่ทันกับเรื่องราวที่ได้รับรู้มาในระยะเวลาอันสั้น

องค์ราชินีขยับตัวเข้าไปยืนอยู่หน้าหลุมศพของบุคคลทั้งสอง ยกมือขึ้นประทับบนพระอุระแล้วยืนสงบนิ่ง มีเพียงองค์ราชินีและบารอนเท่านั้นที่ทำ ในส่วนของบารอนนั้นเขาเดาว่าคงจะคิดฝากเนื้อฝากตัวให้บุพการีของน้องน้อยได้รู้จักและไว้วางใจ แต่ในส่วนขององค์ราชินีนั้นเขาไม่อาจเดาความคิดได้เลย

เวลาผ่านไปอย่างเงียบงันอีกชั่วครู่ องค์ราชินีจึงได้ผ่อนพระหัตถ์ลงช้าๆ หันกลับมามองโรมีโอที่ยืนคอยอยู่ข้างหลังร่วมกันกับกันนาร์และไมเคิล

“ฉันรู้ว่ามันรวดเร็วเกินไป แต่ขอให้เธอเข้าใจฉันด้วยเถอะนะ” โรมีโอเหลือบตามองไมเคิลครู่หนึ่ง ก่อนจะผละไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับการตอบรับถ้อยคำนั้นขององค์ราชินี

“กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“ถ้าเช่นนั้นฉันคงต้องฝากเขาไว้ให้เธอแล้ว” โรมีโอนึกอยากจะเอ่ยแย้ง แต่เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันจะต้องมาถึงวันนี้ในสักวันใดวันหนึ่งข้างหน้า เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะถูกเปิดเผยออกมาจนหมด โรมีโอเหลือบตามองเอวาที่ยังคงยืนส่งยิ้มให้บารอนด้วยดวงตาสุกใสเป็นประกาย แขนข้างหนึ่งคล้องเข้ากันกับไมเคิล ในขณะที่มืออีกข้างจับกุมประสานกันกับบารอน

โรมีโอมองดูด้วยความน้อยใจ อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า สวมกอดเด็กน้อยเอาไว้ แม้ว่าเอวาจะจับมืออยู่กับบารอนและคล้องแขนไมเคิลก็ตามที

“โรมจ๋า”

“พี่น้อยใจนะคะ มีทั้งไมค์ทั้งบาร์คก็ลืมพี่ไปเลย.....” โรมีโอแกล้งทำใบหน้างอง้ำ ทำให้เด็กน้อยรีบสะบัดคนทั้งสองออกในทันที ยกมือขึ้นโอบกอดโรมีโอแนบแน่น

“โอ๋ๆ โรมจ๋าไม่งอนนะ” เอวาพูดพร้อมกับซุกหน้าลงกับอกของโรมีโอไปพลาง จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มที่กดลึกขึ้นบนริมฝีปาก ทำให้บารอนและไมเคิลถึงกับคิ้วกระตุก ใบหน้าแค้นเคืองไม่ยินยอม โรมีโอผละอ้อมกอดออกเล็กน้อยก่อนจะก้มลงบอกกับคนในอ้อมแขน

“ดึกมากแล้ว ไปส่งองค์ราชินีกันนะคะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ คล้องแขนโรมีโอเดินผ่านหน้าของบารอนและไมเคิลไป ทำให้บุคคลทั้งสองได้แต่กัดฟันแน่นอย่างอดทน

บุคคลทั้งหมดพากันออกมาส่งองค์ราชินีที่หน้าประตูบ้าน พระองค์กล่าวกับไมเคิลและเอวาอีกเล็กน้อย พร้อมทั้งบอกให้โรมีโอและเอวาไปหาบ้างหากมีเวลา ซึ่งชายหนุ่มก็ตกปากรับคำอย่างยินดี แล้วจึงพากันทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ยกมือขึ้นทาบทับบนแผ่นอก เพื่อเป็นการกล่าวคำลา

ในตอนแรกกันนาร์ยังคงละล้าละลังไม่อยากกลับ แต่เมื่อหน้าที่ของเขามันค้ำคอ ทำให้ต้องจำใจกลับไปพร้อมกับองค์ราชินีในที่สุด แต่ก่อนไปยังไม่วายหันมาเอ่ยปากบอกกับโรมีโอด้วยความกังวล

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้รีบบอกผมนะ”

“ผมว่าผมเอาอยู่นะครับ คงไม่รบกวนคุณหรอก” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนบาง กันนาร์ยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มมือนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะงึมงำตอบรับในลำคอ

“อืม.....”

“นี่ก็ดึกมาแล้ว คุณรีบไปพักเถอะครับ ขับรถกลางคืนจะยิ่งอันตราย ยังไงก็ระวังด้วยนะครับ” ในถ้อยคำนั้นมีกระแสความเป็นห่วงปะปนมาด้วย ทำให้กันนาร์รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอีกระดับ ต่างจากไมเคิลที่อารมณ์เริ่มดิ่งวูบลงเหว รู้สึกหงุดหงิดขัดอกขัดใจจนกลับกลายเป็นความงุ่นง่าน และแสดงออกทางสีหน้าด้วยการขมวดคิ้วเข้าหากันขณะมองทั้งสองคนที่กำลังพูดคุย

“อย่าให้พระองค์รอนาน......” ในที่สุด ชายหนุ่มก็รู้สึกทนไม่ไหว จนต้องเอ่ยปากเตือนสติ ว่าเวลานี้มีองค์ราชินีของแผ่นดินกำลังนั่งรออยู่บนรถ ทั้งๆ ที่พระองค์ไม่ควรต้องเป็นฝ่ายรอใครเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้นแล้วกันนาร์จึงหันมาบอกลาโรมีโอ เอวา และบารอนอีกครั้งอย่างเป็นทางการ แต่เว้นไมเคิลเอาไว้หนึ่งคนด้วยท่าทีแง่งอนอย่างเห็นได้ชัด จนโรมีโออดที่จะหัวเราะในลำคอให้กับท่าทีนั้นไม่ได้ และนั่นทำให้ไมเคิลหันขวับกลับไปมอง ไม่รู้ว่าเขาไม่ค่อยได้ยินหรือไม่เคยได้ยินกันแน่ จึงรู้สึกว่าเสียงหัวเราะนี้ฟังดูแปลกหูและห่างไกล ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยเมื่ออีกฝ่ายอยู่ข้างตัวเขา เมื่อคล้อยหลังองค์ราชินีและกันนาร์ โรมีโอก็หันมาหาเอวาพร้อมกับการเอ่ยปากบอก

“ตัวเล็กขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“อื้อ” เอวาพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหันไปหาไมเคิล แล้วเอ่ยปากบอก

“พี่จ๋านอนกับหนูนะ” ไมเคิลยกยิ้มบางก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ ทำให้เอวาโผเข้ากอดเอวสอบเอาไว้แน่น ถูไถใบหน้าไปมาอย่างออดอ้อน ไมเคิลเงยหน้ามองโรมีโอที่เป็นเจ้าของบ้าน เห็นอีกฝ่ายไม่เอ่ยปากว่าอะไร เขาจึงก้มลงไปหาน้องน้อยแล้วพยักหน้ารับแผ่วเบา ดังนั้นแล้วเอวาจึงฉีกยิ้มหวาน แล้วเดินจับมือไมเคิลมุ่งตรงไปที่ห้องนอนในทันที

“คุณเองก็ควรกลับไปพักผ่อนนะครับ” โรมีโอหันมาหาบารอน ทำให้ชายหนุ่มแสดงสีหน้าขัดใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ คำพูดนั้นทำให้เอวาหยุดชะงัก หมุนตัวกลับมา วิ่งเข้าหาบารอน เขย่งตัวขึ้นเล็กน้อย กดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย ทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มแม้ว่าริมฝีปากจะถูกทาบทับอยู่ก็ตาม วงแขนแข็งแกร่งตวัดโอบรอบเอวบาง กอดรัดเอาไว้แนบแน่น ไม่สนใจแม้ว่าจะมีโรมีโอและไมเคิลกำลังยืนมองอยู่ก็ตามที โรมีโอเหลือบตามองไมเคิล ก็ได้พบใบหน้ามืดครึ้มดุดันของชายหนุ่ม จนต้องส่งเสียงกระแอมเตือนเบาๆ

“อะแฮ่ม พอได้แล้วมั้งครับ?” ดังนั้นแล้วบารอนจึงยอมผละริมฝีปากออก แลบลิ้นเลียฝีปากอย่างกระหาย มองเอวาด้วยแววตาล้ำลึก ต่างจากเอวาที่เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ดวงตาหลุบต่ำ ก้มหน้าหลบสายตาใครต่อใคร ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ก่อนจะก้มหน้างุด วิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

ไมเคิลยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มองตามหลังของน้องน้อยที่วิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะก้าวเท้าตามไปอย่างเชื่องช้า เดินตามหลังน้องน้อยเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง เมื่อเข้าไปแล้วก็เห็นว่าน้องน้อยกำลังทิ้งตัวนอนคว่ำ ซุกหน้าลงกับหมอนดีดขาไปมาบนอากาศด้วยความเขินอาย ไมเคิลทิ้งตัวนั่งลงที่ด้านข้าง ยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของเอวาไปมา เอ่ยถามแผ่วเบาแห้งแล้ง

“ชอบมันหรอคะ? ......”

“งื้อออออ” เอวาครางรับในลำคอ แต่มันกลับทำให้ไมเคิลรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วกาย อยากจะร่ำไห้ออกมาแม้จะไร้น้ำตาหลั่งริน

ชายหนุ่มโน้มตัวลงกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มหอมสะอาด สูดกลิ่นกายเฉพาะของเอวาเข้าปอด ดูเหมือนว่าโรมีโอจะจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้ของเอวาเอาไว้พร้อมสรรพ ทุกสิ่งทุกอย่างยังใช้แบบเดิม ของแบบเดิม แสดงให้รู้ว่าโรมีโอใส่ใจน้องน้อยมากขนาดไหน

“ตัวเล็กรักพี่ไหมคะ? ......” เอวาเงยหน้าแดงๆ ขึ้นจากหมอน หันมาร้องบอกพร้อมการส่งยิ้มหวาน

“รักจิ!” ไมเคิลอดใจไม่ไหว กดทาบประทับริมฝีปากบนกลีบปากนุ่มหยุ่น เอวาตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยออ้าน้อยๆ ทำให้ไมเคิลยกมือขึ้นจับปลายคางของคนตัวเล็ก บังคับไม่ให้หันหนี สอดแทรกปลายลิ้นร้อนไล่ชิมรสหวานจากริมฝีปากเล็ก

“อื้อ!!” เอวาเริ่มดิ้นรนขัดขืน ทำให้ไมเคิลใช้ฝ่ามือนั้นจับล็อกใบหน้าให้แนบแน่นยิ่งขึ้น เอวาสะบัดส่ายใบหน้าหันไปมาไม่ยินยอม พร้อมกับการยกมือขึ้นเริ่มทุบตีลงบนบ่ากว้างของชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น แต่เมื่อเอวาเริ่มทำเช่นนั้น ไมเคิลก็จับพลิกกายน้องน้อยให้นอนหงาย ทาบทับตัวเองบนลงบนร่างกายเล็ก ใช้เรือนร่างที่ใหญ่โตและแข็งแกร่งกว่ากักขังเด็กน้อยไว้ในอ้อม

“อ้ะ!” ไมเคิลส่งปลายลิ้นเข้าสอดแทรกและไล่ตอนอย่างไม่ลดละ แม้ว่าเอวาจะเบี่ยงหน้าหลบและดิ้นรนขัดขืนสุดแรง ก็ยังไม่สามารถผลักคนตัวโตกว่าออกไปได้ สองขาเรียวเล็กเริ่มปัดป่ายไปมา พยายามใช้เข่าดันไมเคิลให้ขยับถอยห่างออกไป

จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ

เสียงบดจูบแลกน้ำลายดังขึ้นภายในห้องนอนกว้าง จนกระทั่งไมเคิลพอใจถึงยอมถอนริมฝีปากออก ขณะนั้นเองเขาถึงได้เห็นคนตัวเล็กใบหน้าแดงเรื่อ ริมฝีปากบิดเบ้บวมช้ำ หยาดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายราวกับจะขาดใจ เสียงหวานเล็กแหบพร่าและสั่นเครือ

“ทะ ทำไม..... ฮึก!” ไมเคิลยกนิ้วโป้งขึ้นปาดหยาดน้ำสีใสที่ไหลพรากออกจากดวงตากลมโต ยกยิ้มอ่อนแต่กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เพราะพี่รักตัวเล็กไงคะ..... รักมาก......”

“ตะ แต่หนู ฮึก รักบาร์ค ฮึก” เอวาพูดพร้อมกับการสะอื้นไห้ ไมเคิลส่ายหน้าไปมาให้กับประโยคนั้น ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะแนบชิดกันอีกครั้ง

“ชู่ววว พี่ไม่อยากฟังค่ะ.....”

“ฮึก! ฮืออ”

“ตอนนี้พี่อยากให้เอวาเป็นของพี่...... ของพี่แค่คนเดียว......”

“ฮืออออ บาร์คจ๋า ฮึก! โรมจ๋า ฮืออออ” เอวาร้องเรียกคนที่จะสามารถช่วยตนเองได้ในขณะนี้ด้วยเสียงแหบพร่า สองมือน้อยๆ ถูกยกขึ้นขยี้ดวงตาไปมา ไล่ปาดน้ำตาออกไปอย่างต่อเนื่อง

“เป็นของพี่นะคะตัวเล็ก......” สิ้นคำ ไมเคิลก็ดึงกระชากกางเกงสามส่วนของเอวาออกจากร่างจนเด็กน้อยหวีดร้องเสียงดังลั่น

“ไม่นะ!! ฮืออออ พี่จ๋า! ไม่เอา! ฮือออออ” เอวาเริ่มดิ้นรนขัดขืนรุนแรงอีกครั้ง และครั้งนี้ถึงกับทำให้ไมเคิลเลือดตกยางออก เริ่มต้นด้วยการจิกเล็บลงที่ต้นแขนและกรีดลากเป็นทางยาวลงมา แต่เพราะไมเคิลสวมใส่ชุดสูทเนื้อดี ทำให้การจิกข่วนของเอวาไม่สามารถหยุดยั้งการกระทำของไมเคิลได้ ดังนั้นแล้วเด็กน้อยจึงใช้มือยกขึ้นตบสลับกับการใช้เท้าถีบไมเคิลไปมา จนชายหนุ่มได้เลือดที่มุมปาก และใบหน้ามีรอยเล็บถูกข่วนเป็นทางยาว

ชายหนุ่มทำการจับแยกขาของน้องน้อยให้อ้าออกกว้าง วางพาดลงบนบ่าของตนเอง เพราะขนาดตัวที่แตกต่างกันทำให้เอวของเอวาลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย แก่นกายขนาดเล็กนอนสงบนิ่งภายใต้ชั้นในสีเทาอ่อน เสื้อถูกเลิกขึ้นจนเปิดเผยหน้าท้องเรียบเนียนไร้ไขมัน ยอดอกสีชมพูระเรื่อวับๆ แวมๆ และนั่นทำให้ไมเคิลที่ก้มลงมองถึงกับตาวาวด้วยความกระหาย

ไมเคิลทำการถูไถแก่นกายขนาดใหญ่ของตนลงกับแท่งร้อนของน้องน้อยผ่านเนื้อผ้าเพื่อปลุกปั่นอารมณ์ พร้อมกันนั้นก็ยังคงก้มหน้าลงซุกไซร้จมูกไปตามใบหน้าและลำคอ เริ่มฝากฝังรอยรักเอาไว้ให้เห็นประปราย เอวาร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ไม่อาจหยุดความกระหายบ้าคลั่งรุนแรงของไมเคิลลงได้แม้แต่น้อย

ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เมื่อเด็กน้อยที่เขาเฝ้าดูแลและทะนุถนอมเอ่ยปากบอกว่ารักชายอื่นมากกว่าเขา เขาที่เฝ้าถนอมดอกไม้ตูมนี้เพื่อรอวันที่มันจะเบ่งบานอย่างดงาม กลับถูกบดขยี้ทำลายลงด้วยใครบางคนที่เขาเคยไว้ใจ

เมื่อทราบว่าบารอนลักพาน้องน้อยไปหัวใจก็เจ็บช้ำ และยิ่งเจ็บช้ำมากยิ่งกว่าเมื่อคนที่เขาดูแลดุจไข่ในหินกลับเห็นชอบ มีความรู้สึกให้กับคนที่ทำร้ายตัวเอง ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่สิบปีเขาก็ไม่อาจมีวันอภัยให้กับคนๆ นั้นได้ ซึ่งคนที่ว่านั้นก็คือบารอน.....

“ไม่!! ไม่เอา!! พี่จ๋าหยุดนะ! ฮืออออ” เอวายังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนของไมเคิล ทำให้ชายหนุ่มยิ่งบดจูบลึกซึ้งมากขึ้นไปอีกจนริมฝีปากบางนั้นถึงกับได้เลือด ฝ่ามือของชายหนุ่มลูบไล้บีบเคล้นไปตามเนื้อตัวของคนใต้ร่าง สิ่งที่เขาต้องการมันมาโดยตลอดกำลังจะได้ครอบครองในไม่ช้า ความปรารถนาที่ถูกกักเก็บมานานนับปีกำลังจะถูกเติมเต็ม

ความคิดนั้นทำให้ไมเคิลเกิดความสุขขึ้นภายในหัวใจ ไม่สนว่าน้องน้อยจะเคยผ่านมือใครมาหรือดอกไม้ดอกนี้จะถูกบดขยี้จนทำให้ชอกช้ำไปมาแค่ไหน เขาเต็มใจที่จะอ้าแขนรับเอาทุกอย่างที่เป็นน้องน้อยมาไว้ในอ้อมกอด

ฝ่ามืออุ่นร้อนสอดเข้าไปใต้กางเกงชั้นในสีเทาอ่อนอย่างเชื่องช้า หวังจะใช้ความนุ่มนวลในการสยบเด็กน้อยให้หายการอาการดิ้นรนขัดขืน แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเอวาหวีดเสียงร้องลั่นห้องและผลักไสไมเคิลไปมามากกว่าเดิม

“ไม่!!!”

“ตัวเล็ก.... ไม่ดิ้นนะคะ.... เดี๋ยวหนูจะเจ็บเอานะ.....”

“ฮืออออ โรมจ๋า ฮือ บาร์คจ๋า ช่วยหนูด้วย ฮือออออ” เอวาน้องร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักหน่วงพร้อมกับการปัดป้องไปมาพัลวัน

เอวานอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งไมเคิลได้แตะสัมผัสกับกลางกายที่สงบนิ่งอนู่ใต้ชั้นใน ฝ่ามือใหญ่ทำการนวดคลึงไปมาเพื่อเป็นการเร่งเร้าปลุกอารมณ์ สลับไปกับการบดจูบรุนแรง ไม่ยินยอมให้น้องน้อยผละจูบออกได้โดยง่าย

“ไม่!!!!” คราวนี้เอวาร้องออกมาสุดเสียง ทำให้ไมเคิลถึงกับชะงักนิ่ง ดวงตากลมโตที่เคยสดใสเปล่งประกาย บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ และหวาดกลัว และสายตานั้นจ้องมาตรงมาที่เขาราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน ท่าทีนั้นทำให้ไมเคิลรู้สึกตัวและผ่อนแรงออกในที่สุด

เมื่อสบโอกาส เอวาก็รีบสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม ใช้เข่ายันตัวไมเคิลให้ถอยออกห่าง จนชายหนุ่มถึงกับเซถอยหลังและกลายมาเป็นการนั่งอยู่ที่ปลายเตียงอย่างงงๆ เด็กตัวเล็กรีบวิ่งไปที่ประตูห้อง เมื่อเปิดประตูออกไปก็ได้พบกับโรมีโอที่ยืนหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับสาวใช้อีก 2 – 3 คน โดยที่ในมือของโรมีโอนั้นเป็นพ่วงกุญแจที่มีรูปลักษณ์แปลกตา เพียงแค่เห็นหน้าโรมีโอ เอวาก็โผเข้ากอด ก่อนจะทรุดตัวลงด้วยความอ่อนแรง

โรมีโอโอบรับเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเมื่อน้องน้อยไม่อาจยืนไหว สองแขนของชายหนุ่มกอดรัดเอวาเอาไว้แน่น กดให้เด็กน้อยซุกซบ ใช้อกของตนเป็นผ้าซับน้ำตา ตามเนื้อตัวของน้องน้อยสั่นสะท้าน จนชายหนุ่มตวัดสายตาไปมองคนต้นเหตุด้วยแววตาดุดัน ไม่มีการอ่อนข้อแม้แต่น้อย

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!! ตัวเล็กเป็นน้องของคุณนะ!!” โรมีโอตวาดดังลั่นจนเหล่าสาวใช้พากันสะดุ้ง แล้วขยับฝีเท้าแผ่วเบา ก้าวเท้าออกจากไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ

โรมีโอและไมเคิลจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงสะอื้นไห้ของเอวายังคงมีมาอย่างต่อเนื่อง เด็กน้อยตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เป็นพี่ชายแท้ๆ อย่างไม่สนใจผู้ใดอีก มีเพียงความรู้สึกเศร้าเสียใจที่เกิดขึ้นกับคนตัวเล็ก และมันมีมากพอที่จะทำให้ใจดวงน้อยๆ นั้นถึงกับแตกสลาย

“ตัวเล็กเป็นน้องบุญธรรม.....” ความหมายของไมเคิลนั้นก็คือ เอวาเป็นเพียงน้องแต่ในนาม แต่พวกเขาทั้งสองคนไม่มีความผูกพันกันทางสายเลือด เช่นนั้นก็คงไม่ผิดหาเขาตกหลุมรักน้องชายตัวเอง

“ไม่...... ผิดแล้วไมเคิล.....”

“.......” ไมเคิลขมวดคิ้วมองโรมีโออย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ดังนั้นเขาจึงใช้คำตอบเป็นความเงียบโดยไม่ได้กล่าวคำใด

“ตัวเล็กเป็นน้องแท้ๆ ของคุณ......”

“!!!”

“น้องที่มีสายเลือดเดียวกัน.....”