บทที่ 41 ข้อแลกเปลี่ยน

Michael Part

ย้อนกลับไปตอนก่อนหน้า......

ไมเคิลถูกจับแยกกับน้องน้อยตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ทำให้หงุดหงิดขัดใจเป็นอย่างมาก ตลอดการเดินทางดวงตาคมกล้าสองสีมองจ้องรถที่น้องน้อยนั่งอยู่ไม่ละสายตา

แต่แล้วคิ้วคู่คมก็ต้องขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อพบว่ารถที่โรมีโอและน้องน้อยนั่งนั้นขับแยกไปอีกทางอย่างผิดวิสัย

“หยุดรถ!” ชายหนุ่มออกปากสั่งการในทันที หากแต่รถยนต์นั้นยังคงมุ่งไปในทิศทางที่คุ้นเคยโดยที่ความเร็วไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ไมเคิลชักปืนออกมายกขึ้นจ่อไปที่คนขับ ร้องตวาดเสียงดังก้องไปทั่ว

“ฉันบอกให้หยุดรถ!!!”

กึก!

ในตอนนั้นเองที่หน้าต่างด้านหลังเปิดขึ้นทั้งสองบาน คนขับรถยังคงทำหน้าที่ของตนได้อย่างดีเยี่ยม ขับรถด้วยความเร็วสม่ำเสมอ หากแต่ตอนนี้ คนที่นั่งข้างคนขับ และบอดี้การ์ดสองคนที่นั่งประกบคู่กับเขายกปืนขึ้นจ่อ นอกจากนี้แล้วยังมีรถคันข้างๆ อีกคันละสองคนที่เล็งปืนมาหา เรียกได้ว่าตอนนี้ไมเคิลถูกปืนทั้ง 7 กระบอกมุ่งตรงมาที่ตนเองโดยไม่มีการยั้งมือ

“คุณนั่งเงียบๆ จะดีกว่านะครับ ถ้าคุณยังยกปืนขึ้นจ่อแบบนี้ พวกผมเองก็คงลดปืนลงไม่ได้เช่นกัน” เสียงคนขับรถพูดขึ้น ทำให้ไมเคิลกัดฟันกรอด

“โคลด์.....” เจ้าของชื่อเหลือบมองเพียงครู่ แล้วจึงหันกลับไปขับรถตามเดิม ก่อนจะเอ่ยปากอีกหน

“บอสเขาเป็นพี่แท้ๆ ของคุณหนูนะครับ บอสเขาไม่ทำร้ายคุณหนูหรอก” ไมเคิลกัดฟันแน่ ข่มกลั้นโทสะของตัวเอง แต่ปืนนั้นยังคงเล็งอยู่ที่โคลด์โดยไม่ละไปไหนแม้แต่น้อย

“เมื่อไหร่......” ชายหนุ่มเหลือบมองเพียงครู่ ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น

“ตั้งแต่แรก”

“ว่าไงนะ......” ไมเคิลกำปืนในมือเอาไว้ พยายามห้ามตัวเองสุดความสามารถไม่ให้ลั่นไกออกไป ต้องการที่จะได้รับคำอธิบายเพิ่มเติม

“บอสครับ คุณรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร” ใช่...... ไมเคิลรู้ดี คำว่าตั้งแต่แรกนั้นหมายถึงอะไร และนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าโรมีโอจะเก่งกล้าได้ขนาดนี้……

“ระดับ S ทุกคนที่อยู่ในมือคุณ โรมีโอ.... ไม่สิ บอสน่ะ เป็นคนคัดเลือกมาเองกับมือ พูดคุยทำความเข้าใจกับทุกคนก่อนจะส่งตัวให้คุณเสียอีก ดังนั้นพวกเรารู้ตั้งนานแล้วว่าบอสมีความสัมพันธ์แบบไหนกับคุณหนู และเพราะแบบนั้น คำว่า ‘ปฏิวัติ’ ของบอสถึงได้ดำเนินการอย่างรวดเร็ว แต่แทบไม่มีผลกระทบอะไรเลย ไม่งั้นคุณก็คงเห็นบ้านที่นองไปด้วยเลือดแล้วล่ะ” โคลด์พูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่ไมเคิลได้แต่ตกตะลึง

“อะไรนะ.....”

“ผมพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่งั้นบอสจะโกรธเอา” โคลด์พูดพร้อมกับเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น เพื่อพาไมเคิลไปส่งให้ถึงบ้าน และหน้าที่ของเขาสิ้นสุดลงแค่นั้น

ไมเคิลได้แต่นิ่งอึ้งหลังจากที่ได้ฟังข้อมูลบางส่วน เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะถูกตลบหลังอย่างร้ายแรงเช่นนี้ เหมือนเขาเป็นเพียงหุ่นกระบอกที่มีโรมีโอคอยชักใยอยู่ข้างหลัง และความไว้ใจที่สั่งสมมานาน เมื่อโรมีโอบอกว่าดี เขาก็จะเชื่อว่ามันดี เมื่อโรมีโอบอกว่าไม่ดี เขาก็จะไม่ทำ โดยทุกครั้งนั้นมีเหตุผลที่น่าเชื่อถือออกมาจากริมฝีปากบางในทุกๆ ครั้ง

ไมเคิลกรุ่นโกรธคั่งแค้นจนมือที่กำปืนสั่นระริก กำหมัดเอาไว้แน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ อดทนอดกลั้นไม่ให้อาละวาดออกไป ดึงเอาหน้ากากสงบนิ่งเยือกเย็นมาสวมใส่ไว้ แผ่ขยายอำนาจความกดดันเข้าโอบล้อม สมาชิกร่วมทางเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัดแทบหายใจไม่ออก แต่ความดำมืดที่ออกจากร่างนั้นยังคงหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่งในที่สุดโคลด์ก็พาไมเคิลมาถึงบ้านได้สำเร็จ ไมเคิลยังคงนั่งนิ่งบนรถ ไม่ยอมขยับเคลื่อนกาย จนโคลด์ต้องใช้ปืนข่มขู่อีกครั้ง ไมเคิลถึงยอมก้าวขาลงจากรถ

“เอกสารทุกอย่างอยู่ที่ห้องทำงานครับ” โคลด์พูดพร้อมกับเล็งปืนไปพลาง เมื่อไมเคิลหันหน้ากลับมาก็ได้พบเซราฟมือสุ่มยิงประจำองค์กรและโอเว่นหน่วยไอทีอยู่ที่ด้านหน้าประตูบ้าน ซึ่งในมือของทั้งคู่ก็มีปืนเล็งมาทางตนเองอยู่เช่นกัน

ไมเคิลกัดฟันกรอดความกรุ่นโกรธเพิ่มมากขึ้นไปอีกระดับ สูดลมหายใจเข้าลึกข่มกลั้นอารมณ์สุดความสามารถ ไมเคิลเดินไปที่ห้องทำงาน เมื่อเปิดเข้าไปแล้วก็ได้พบกับห้องว่างเปล่า บนโต๊ะมีเอกสารชุดหนึ่งวางกองอยู่ พร้อมกับตราประทับลายมังกรคำราม ชายหนุ่มหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านดูคร่าวๆ

เป็นเอกสารการคืนสิทธิ์ในการอนุมัติเอกสารต่างๆ และอำนาจในการตัดสินใจให้ไมเคิลตามเดิม เอกสารการคืนสิทธิ์ในการครอบครองทรัพย์สินต่างๆ ที่โรมีโอมีอยู่ในมือ และเอกสารฉบับสุดท้ายที่ทำให้ไมเคิลกัดฟันกรอด คือเอกสารการทวงสิทธิ์ในการดูแลเอวาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แม้ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าน้องน้อยจะอายุครบ 18 ปีเต็มก็ตามที เมื่อไมเคิลหันหน้ากลับมาก็ได้พบว่าที่ด้านหลังเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดชุดดำซึ่งเป็นคนของเขาเอง

“เอวาอยู่ไหน......”

“.....”

“เอวาอยู่ที่ไหน!!!!” น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจตวาดก้องไปทั่วห้อง เมื่อไม่มีใครตอบคำถามของเขา

“คุณไม่ต้องห่วงครับ ตอนนี้คุณหนูอยู่กับบอสแล้ว”

“คืนเอวามาให้ฉัน!!” ไมเคิลก้าวเท้าย่างสุขุมเข้าหา ผลักอกของโอเว่นให้พ้นทางก่อนที่จะโดนขวางเอาไว้โดยโคลด์ที่ดักอยู่ตรงประตู

“หลบไป!!!” ไมเคิลร้องบอกพร้อมกับการตวัดแขนชกเข้าที่ใบหน้าของโคลด์ไปเต็มๆ จนชายหนุ่มใบหน้าสะบัดหันไปอีกทาง ในตอนนั้นก็เป็นเซราฟที่เข้าชาตร์ในทันที ทำการเตะตัดขาแล้วขึ้นคร่อม กดไมเคิลนอนอยู่กับที่ ไมเคิลดึงมือออกพร้อมกับการใช้ขาล็อกแขนของเซราฟเอาไว้ สะบัดหลุดจากการเกาะกุม แต่เมื่อลุกยืนขึ้นมาได้ ก็ถูกโคลด์กอดรัดไว้ที่รอบเอว ไม่ยินยอมให้ไมเคิลออกจากห้อง ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปศอกใส่ที่ศีรษะของอีกฝ่ายในทันที โคลด์ถึงกับงุนงงไปชั่วครู่ แล้วจึงตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางไมเคิลเต็มกำลัง

การตะลุมบอนนั้นมีเพียงไมเคิล โคลด์ และเซราฟเท่านั้น ในขณะที่โอเว่นเดินออกจากห้องไปเงียบๆ และมีบอดี้การ์ดชุดดำในการยืนคุมเชิงอีกที มองอดีตบอสใหญ่และนักฆ่าระดับ S ขององค์กรซัดกันไปมา เหมือนกับการชมมวยคู่เอกของการแข่งขัน

ไมเคิลซัดกับโคลด์และเซราฟอย่างหนักหน่วงรุนแรง หมัดแลกหมัด เท้าแลกเท้า โดยไม่มีการนำเอาอาวุธมาใช้ในการต่อสู้แม้แต่น้อย ไมเคิลยืนหอบหลังจากต่อสู้มาเป็นระยะยาวนาน ยกมือขึ้นเช็ดรอยเลือดที่ออกมาจากมุมปากขณะมองจ้องระดับ S ทั้งสองที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งมีสภาพไม่ต่างกัน

โคลด์และเซราฟถึงกับเหนื่อยหอบ อาการหนักกว่าไมเคิลหลายเท่า เซราฟถึงกับยืนพิงกำแพงในขณะที่โคลด์โน้มตัวลงใช้มือยันเข่าเพื่อพยุงตัวอดที่จะบ่นไม่ได้

“โอเว่นเสร็จรึยัง! อึก!” ไมเคิลขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นโคลด์เอ่ยปากพูด ภายในหัวสมองวิ่งเร็วจี๋ กวาดสายตาหันมองไปรอบๆ ตัวด้วยความรวดเร็ว โอเว่นไม่อยู่ในห้องนี้......

ไมเคิลตวัดสายตาไปมองที่หน้าประตูห้องสาวเท้าด้วยความรวดเร็วตั้งใจจะมุ่งตรงออกจากห้อง หากแต่โคลด์กลับรีบขยับตัวเข้ามาขวางไว้

“หลบ...... หลบไป!!”

“ไม่ได้!!” โคลด์พูดพร้อมกับการกอดรัดไมเคิลเอาไว้อย่างแน่นหนา ในตอนที่ไมเคิลสะบัดหลุดนั้นเอง ชายหนุ่มก็เห็นโอเว่นเดินขึ้นบันไดขึ้นมา ทำให้ไมเคิลพุ่งเข้าหาแล้วกระชากคอเสื้อของโอเว่นอย่างรุนแรง

“ทำอะไร! แกทำอะไร!!”

Rrrrrrr Rrrrrrr

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือทำให้บรรยากาศรอบข้างพลันเงียบสนิท ไมเคิลหายใจเข้าออกด้วยความกรุ่นโกรธ มือยังคงขย้ำคอเสื้อของโอเว่นเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ในขณะที่โอเว่นปรายสายตามอง เอ่ยปากเสียงเรียบนิ่ง

“รับสายก่อนไหมครับ”

Rrrrrrr Rrrrrrr

Rrrrrrr Rrrrrrr

ไมเคิลยังคงยืนนิ่งอยู่อีกชั่วครู่ แล้วถึงยอมแพ้ต่อสายเรียกเข้านั้น ผลักอกของโอเว่นออกอย่างรุนแรง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือไว้ขณะที่มองหน้าของโอเว่นไปพลาง ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าจอที่ปรากฏชื่อคนปลายสาย ทำให้กดรับอย่างรวดเร็วโดยไม่รั้งรอ กรอกเสียงลงไปดังลั่น

“เอวาอยู่ที่ไหน!!!”

[อยู่กับผม คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกไมค์ น้องคนเดียว ผมดูแลได้]

“พาเอวากลับมาเดี๋ยวนี้!!” ไมเคิลกัดฟันกรอด อย่างจะพุ่งเข้าไปจับตัวคนปลายสายออกมาเขย่าคอเค้นหาความจริง มีหลายเรื่องที่เขาไม่เข้าใจว่าอดีตผู้ช่วยทำไปทำไม ทั้งๆ ที่เขายอมลงให้ขนาดนี้เหตุใดถึงยังพาน้องน้อยหนีไปจากเขา

[ทำไมผมต้องทำตามด้วยงั้นหรือไมเคิล? คุณเป็นอะไรกับเอวา? เทียบกันแล้ว ผมมีสิทธิ์ในการดูแลมากกว่าคุณอีกนะ]

“โรมีโอ!!!!” ไมเคิลคำรามดังลั่น เจ็บปวดจากคำพูดของอีกฝ่ายอย่างไม่อาจบรรยายได้ เมื่อทุกอย่างที่โรมีโอพูดคือความจริงที่ตอกหน้าจนเขาไม่อาจพูดแย้งอะไรได้อีก

[อำนาจของคุณ ผมคืนให้ ต่อจากนี้ไป คุณกับผมไม่เกี่ยวข้องกันอีก อ้อ ถ้าอยากจะออกตามหา ตามล่าตัวผมก็เชิญเลย แต่คุณจะไม่มีวันได้ตัวเอวาไป ผมไม่มีทางยกเอวาให้คุณ]

“โรมีโอ!!”

ติ๊ด!

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดี ปลายสายก็ตัดไปเสียแล้ว ทำให้ชายหนุ่มหันไปหาโอเว่น ตั้งใจจะออกคำสั่งให้แกะรอยตามสัญญาณโทรศัพท์มือถือไป แต่เมื่อเงยหน้ามาอีกครั้ง ระดับ S ทั้ง 3 คน ก็อันตรธานหายไปเสียแล้ว คนที่เหลืออยู่คือบอดี้การ์ดชุดดำ ปืนที่เคยอยู่ในมือยกขึ้นเล็งตรงมากลับกลายเป็นการยืนก้มหน้าสงบนิ่ง มือประสานกันไว้ที่ตรงกลางอย่างสุภาพนอบน้อม ไมเคิลโกรธจนตัวสั่น คำรามลั่นไปก้องทั่วทุกพื้นที่

“บัดซบ!!! ไสหัวไป! ไสหัวไปให้หมด!!!” สิ้นคำนั้น ชายชุดดำเกือบ 10 กว่าคนก็ทยอยออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ไมเคิลเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงาน กวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างบนโต๊ะลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับการตะโกนดังลั่น

“โธ่เว้ย!!!”

ไมเคิลใช้เวลาอยู่กับตัวเองครู่ใหญ่กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูห้องทำงานออกมา เหล่าเมดสาวและบอดี้การ์ดที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันสะดุ้งสุดตัว ขนแขนลุกชันขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ยิ่งตอนที่เจ้าของบ้านอย่างไมเคิลเดินผ่าน ยิ่งทิ้งความเย็นยะเยือกจนเสียวสันหลังวาปไปทั่วทุกอณูของพื้นผิวเนื้อ ไอดำสังหารแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ราวกับพญามัจจุราชที่พึ่งขึ้นมาจามขุมนรก กำลังตามล่าวิญญาณของคนที่เป็นเป้าหมาย

เมดสาวชะโงกหน้าไปมองภายในห้องทำงาน พบว่ามันพังเละเทะไม่เป็นท่า เอกสารกระจัดกระจายปลิวว่อน โซฟาถูกกรีดเป็นทางยาวจนปุยนุ่นลอยฟุ้ง ผ้าม่านถูกกระชากจนขาดวิ่น ชั้นหนังสือถูกล้มทับต่อกันเป็นโดมิโน กองหนังสือร่วงหล่นอยู่บนพื้นเป็นจำนวนมาก สภาพห้องราวกับผ่านสมรภูมิรบ.....

เมดสาวที่ยืนมองอยู่หน้าห้องต่างมองหน้ากัน ลอบกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว แม้ว่าตนจะถูกฝึกฝนให้รับมือกับผู้บุกรุก เตรียมพร้อมสำหรับความตาย แต่บอกเลยว่าไม่ว่าจะเป็นศัตรูแบบไหน คนที่น่ากลัวที่สุดก็คือบอสของตนนั่นเอง หญิงสาวต่างลอบถอนหายใจ แล้วจึงเข้าไปทำความสะอาด เก็บกวาดสิ่งที่หลงเหลือหลังผ่านสมรภูมิ

ไมเคิลเดินก้าวย่างอย่างมั่นคงไปห้องบัญชาการ ทุกการก้าวเดินเต็มไปด้วยความดุดันจนไม่มีใครกล้ามองหน้า ยิ่งชายหนุ่มนิ่งเงียบมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ใครหลายคนหวาดผวา เมื่อมาถึงห้องบัญชาการแล้วก็ใช้มือข้างเดียวหิ้วคอเสื้อของคนที่กำลังนั่งแก้ระบบไอทีออกไปให้พ้นทาง แล้วเริ่มต้นรัวนิ้วมือบนแป้นพิมพ์นั้นอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มเรียกข้อมูลต่างๆ ที่ใช้ในการติดตามตัวออกมาหลายชุด ไม่ว่าจะเป็นของโรมีโอ เอวา หรือแม้กระทั่งทีมงานระดับ S ทุกคน พบว่าข้อมูลในส่วนนั้นถูกลบทิ้งไปจนหายเกลี้ยง ไม่สามารถติดตามตัวได้อีกต่อไป ใบหน้าของบอสใหญ่ยิ่งพลันมืดครึ้มราวกับมีพายุกำลังเริ่มก่อร่างสร้างตัว ไมเคิลระบายอารมณ์ด้วยการยกกำปั้นขึ้นทุบลงบนแป้นพิมพ์อย่างรุนแรง จนตัวอักษรบนแป้นพิมพ์นั้นหลุดกระจัดกระจาย ใช้งานไม่ได้ไปในทันที

“ตามหามัน.... ตามล่ามัน..... ยังไงก็ต้องเอาตัวเอวามาให้ได้!!!!” ไมเคิลออกคำสั่งด้วยความดุดัน ทำให้ทีมงานแต่ละคนก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาแต่อย่างใด

ไมเคิลยืนกำหมัดแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะสั่งเตรียมรถเพื่ออกไปพบกับคนๆ หนึ่ง ที่จะสามารถช่วยเหลือตนเองได้

องค์ราชินี......

ไมเคิลเดินทางมาอย่างกะทันหันโดยไม่มีการแจ้งให้ทราบล่วงหน้า จึงต้องรอพระนางจัดการกิจธุระส่วนพระองค์ให้เสร็จสิ้นเสียก่อนจึงจะออกมาพบได้ ชายหนุ่มนั่งรอด้วยความใจเย็น บรรยากาศผ่อนคลายในสวนสวยท่ามกลางแสงไฟนวลตาไม่อาจลดความเคร่งเครียดของไมเคิลลงได้ ยิ่งรอนานเท่าไหร่ ยิ่งร้อนใจมากขึ้นเท่านั้น

เพราะไมเคิลออกจากที่ทำงานในเวลายามเย็น แถมเรื่องที่เกิดขึ้นยังกินระยะเวลายาวนานหลายชั่วโมง ทำให้ตอนนี้เป็นเวลาค่ำมืดดึกดื่นเสียแล้ว แต่กระนั้นไมเคิลก็ยังคงดึงดันใช้สิทธิ์ของสายเลือดมาแจ้งขอเข้าพบ แม้ว่าพระนางจะเข้าบรรทมแล้วก็ตามที

“มาเสียดึกเชียวนะเรา” พระนางเอ่ยปากบอกขณะที่กระชับเสื้อคลุมให้มากยิ่งขึ้น กันนาร์นำผ้าห่มผืนหนามาคลุมไหล่ให้พระนางอีกชั้นเพื่อป้องกันลมหนาว องค์ราชินีเอ่ยบอกขอบใจแผ่วเบา แล้วจึงหันมาสนใจชายหนุ่มตรงหน้าที่นั่งนิ่งมองจ้องมาด้วยความคาดหวัง

“เสด็จย่า.... ช่วยหลานด้วย.....” พระนางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”

“ช่วยหลานตามหาน้องด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ......”

“เอวาหายไปงั้นหรือ” องค์ราชินีขมวดพระขนงเอาไว้แน่น เช่นเดียวกันกับกันนาร์ที่มองจ้องมาด้วยความแปลกใจเช่นกัน

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เราพอจะสงสัยใครหรือไม่ ย่าจะได้ตามรอยได้ถูกคน”

“โรมีโอ......” ทันทีที่ได้ฟัง พระนางก็ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

“ยากนัก..... เขาเป็นคนที่ทำอะไรหมดจดเสียด้วย”

“เสด็จย่า.....” ไมเคิลครางในลำคอ ความหวังเริ่มริบหรี่ องค์ราชินีมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสุนัขรับใช้องค์ราชินี แต่ในความจริงแล้วคือหลานชายที่สืบสายเลือดกันมาด้วยความอาทรใจ ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นปรากฏอยู่ในดวงตา แม้ว่าใบหน้าจะเรียบนิ่งดุจหินผาไร้ความรู้สึก แต่ดวงตานั้นราวกับกำลังจะแตกสลายลงในไม่ช้า

“ย่ามีข้อแลกเปลี่ยน......”

“.....” ไมเคิลนิ่งเงียบรอฟัง ในขณะที่กันนาร์เหลือบสายตามององค์ราชินีของตน

“ย่าอยากให้หลานขึ้นครองบัลลังก์”

“.....”

“หากหลานยินยอม ย่าจะช่วยตามหาเต็มกำลัง” องค์ราชินีทอดพระเนตรด้วยความเรียบนิ่ง ไม่มีแววล้อเล่นอยู่ภายในนั้น

“แต่หลานรักน้อง และหลานจะไม่แต่งงานกับผู้ใด ไม่อาจมีทายาทได้ เสด็จย่ายังต้องการอยู่อีกหรือ?”

“หลานรัก.... ตอนนี้โลกได้ไปไกลเสียแล้ว สังคมเปิดกว้าง การรักเพศเดียวกันนั้นไม่ใช่ความผิดและการสร้างบุตรจากวิธีทางวิทยาศาสตร์ก็ไม่ผิดเช่นกัน.... ตอนนี้ย่าชราลงเต็มที เป็นไม้ใกล้ฝั่งที่ใกล้จะจมลง ย่าไม่เห็นผู้ใดจะเหมาะสมมากไปกว่าหลานอีกแล้ว” ไมเคิลขบคิดอย่างหนักหน่วง หากเขายอมรับข้อเสนอนี้ ทั่วทั้งดินแดนจะตกอยู่ในมือของเขา อำนาจของเขาจะมีล้นฟ้า แต่ตัวเล็กของเขาล่ะ จะทนอยู่ในกรอบและระเบียบการที่น่าอึดอัดนี้ได้อย่างไร

ถึงแม้พระนางจะเอ่ยปากบอกว่ามันจะไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างไรกระแสสังคมก็ไม่ใช่สิ่งที่จะต่อสู้ด้วยได้ น้องน้อยจะต้องทนรับแรงกดดัน เสียงด่าทอ และการดูถูกเหยียดหยามจากผู้อื่น โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถช่วยเหลือ โดยการใช้วิธีรุนแรงได้

“หลาน.....”

“ค่อยๆ คิดเถอะ อย่ารีบปฏิเสธย่าตอนนี้เลย” องค์ราชินีพูดพร้อมกับหันไปทางกันนาร์ ออกคำสั่งให้เริ่มต้นค้นหาโรมีโอและเอวาทุกวิถีทาง แม้จะไม่ได้รับคำตอบจากไมเคิลก็ตามที พระนางเพียงพูดขึ้นเผื่อไมเคิลจะยินยอมเท่านั้น หากได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร และอย่างไรเอวาก็สำคัญต่อชายหนุ่มมากที่สุด และพระองค์เองก็เอ็นดูเด็กคนนี้มากนัก

เมื่อพระองค์หันไปสั่งการกับกันนาร์เสร็จ ก็หันกลับมาหาไมเคิลอีกครั้ง มองดูใบหน้าที่ถอดแบบกันมาจากผู้เป็นบิดา อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้

“หลานกับพ่อของหลานเหมือนกันยิ่งนัก ทั้งใบหน้า ลักษณะนิสัย และการกระทำ......” พระองค์ส่งยิ้มบางเบา ก่อนจะผุดลุกขึ้นโดยมีกันนาร์คอยช่วยประคองอยู่ข้างกาย

“พักผ่อนเสียบ้างหลานรัก ลองหยุดยืนนิ่งๆ ดูเสียบ้าง แล้วหลานจะรู้ว่าต้องเริ่มต้นจัดการจากจุดใด” พระองค์พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วจึงเดินจากไป ทิ้งให้คนเป็นหลานนั่งนิ่งอยู่ในสวนเพียงลำพัง.....

ไมเคิลกลับมาที่คฤหาสน์ด้วยความอ่อนล้า เดินไปทิ้งกายนอนลงบนเตียงของน้องน้อย ซุกใบหน้าลงกับหมอน สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่บางเบาด้วยความทรมานใจ นอนหลับตานิ่งๆ ครุ่นคิดถึงหนทางที่จะได้เจอน้องน้อย

ในตอนนั้นเองที่หัวสมองพลันสว่างวาป แม้ใจจะไม่อยากยอมรับ แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเวลานี้เขาจำต้องพึ่งพาบารอนเข้าแล้ว แต่จะให้เข้าไปพูดคุยกันตรงๆ ต่อหน้าก็ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นเขาจึงต่อสายหาบอดี้การด์สักคน แล้วบอกให้ไปติดตามบารอน โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว คอยดูแลสอดส่องว่าเอวาได้แวะมาเยี่ยมหาบ้างหรือไม่ และคอยเช็คสัญญาณโทรศัพท์มือถือเมื่อมีเสียงเรียกเข้าว่ามาจากที่ใด

เขาไม่เชื่อว่าโรมีโอจะกีดกันเอวาออกห่างจากบารอนได้ ขนาดเขาทำทุกวิถีทางยังไม่สามารถทำได้ แล้วโรมีโอจะมีวิธีใดมาจัดการได้กัน ไมเคิลแสยะยิ้มอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืด ดวงตาเปล่งประกายลุกโชติช่วง เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

นอกจากนี้แล้วเขาจะต้องหาใครสักคนที่เก่งในเรื่องของไอที ทำการกู้ข้อมูลที่โอเว่นทำลายทิ้งไปกลับมาให้ได้โดยเร็ว ไมเคิลนอนคิดไปพลางสลับกับการต่อสายโทรออกไปพลาง และมันเป็นอยู่อย่างนั้นทั้งคืนจนไม่มีใครได้หลับได้นอน

ในเช้าวันถัดมาไมเคิลยังคงฝังตัวอยู่ในห้องนอนของเอวา มองข้าวของทุกอย่างด้วยความคิดถึง นึกถึงยามที่ตัวเองยืนเป่าผมให้น้องน้อยที่หน้ากระจก นอนกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ปลายนิ้วมือยังคงจำสัมผัสยามเกลี่ยไล้ผิวแก้มเนียนนุ่มนั้นได้ไม่ลืม

ไมเคิลลูบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะฝืนดึงกายขึ้นจากเตียง ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปจัดการเรื่องอื่นๆ ต่อ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกในตอนนี้คือไม่อยากทำอะไรแม้แต่การขยับตัว

เอวาเปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ที่แสนสดใส เมื่ออยู่ใกล้ก็มีพลังชีวิตที่จะกระทำสิ่งต่างๆ ด้วยความกระฉับกระเฉง แต่บัดนี้เมื่อไม่มีน้องน้อยอยู่ด้วยแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าตนเองจะทำงานหนักไปเพื่อใคร ไม่รู้ว่าจะหาเงินมามากๆ เพื่อใคร ในเมื่อคนที่ตนอยากมอบสิ่งเหล่านี้ให้ไม่อยู่ด้วยกันเสียแล้ว

ไมเคิลเดินเข้าไปที่ห้องบัญชาการหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่สนใจที่จะทานอาหารเช้าแม้ว่าเมื่อคืนนี้จะไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ตามที ชายหนุ่มไปหยุดยืนที่หน้าจอมอนิเตอร์ มองจ้องตาไม่กะพริบ มองตัวเลขที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตั้งปณิธานไว้ในใจ

อย่างไรจะต้องพาน้องน้อยกลับมาให้ได้!!!!