บทที่ 38 ดวงจันทร์ พระอาทิตย์และดวงดาว...... NC นิดๆ

Michael Part

“ใส่ชุดที่เตรียมไว้นะครับ คืนนี้คุณต้อง ปรนนิบัติ ผม.....”

ตึง!

บานประตูปิดลงไปแล้ว หากแต่ไมเคิลยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง ความโกรธาสุมอกจนแทบคลั่ง จวนเจียนจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ จนอดไม่ได้ที่จะยกฝ่าเท้าขึ้นยันประตูเพื่อเป็นการระบายอารมณ์อย่างเสียกิริยา ชายหนุ่มกำมือเอาไว้แน่น หมุนกายหันหลังเดินออก

เขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ มีหรือจะไม่รู้ว่ามีที่ใดให้นอนได้บ้าง ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงเดินไปทั่วคฤหาสน์ด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง ใครก็เข้าหน้าไม่ติด ยิ่งเมื่อไมเคิลได้ลองบิดประตูลูกบิดในทุกๆ ห้อง ก็พบว่าแต่ละห้องนั้นลงกลอนไปหมดแล้ว ทำให้ไม่สามารถเปิดได้ หากไร้ซึ่งลูกกุญแจ

“เหอะ” ไมเคิลแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ในขณะที่ดวงตาคมกล้าสอดส่ายหาอุปกรณ์ไปทั่วพื้นที่ ขอแค่มีอุปกรณ์ ก็สามารถสะเดาะกุญแจได้ง่ายๆ แต่น่าเสียดายที่มันไม่มี.....

ไมเคิลได้แต่เดินหงุดหงิดงุ่นง่านไปทั่วคฤหาสน์ จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ห้องคิง หยุดยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน เมื่อลองขยับลูกบิดประตูก็พบว่าถูกล็อกไว้อยู่เช่นกัน ดังนั้นแล้วจึงลองเดินไปที่ห้องอัศวิน อันเป็นห้องเดิมของโรมีโอ และผลนั้นก็คือเช่นเดิม.....

ไมเคิลเดินกลับมาอยู่ตรงหน้าที่ห้องโพธิ์แดง เมื่อลองปลดล็อกประตูกลับกลายเป็นว่าสามารถเปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ไมเคิลกัดฟันกรอด เมื่อตนเองได้รับความอัปยศจนยากจะกล้ำกลืน ภายในห้องนั้นยังคงเป็นสีแดงสด ข้าวของทุกอย่างยังคงเป็นเช่นเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ที่ด้านข้างมีชุดแขวนเตรียมเอาไว้อยู่ ชุดที่ว่านั้นทำให้ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึก

เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวถูกแวนเตรียมไว้ มีโชกเกอร์สีดำคล้องอยู่ที่ไม้แขวนเสื้อ หากแต่จะบอกว่าเป็นโชกเกอร์ก็คงไม่ถูกนัก แลดูเหมือนปลอกคอเสียมากกว่า ไมเคิลกระชากชุดที่ว่านั้นทิ้งลงพื้นอย่างกรุ่นโกรธ เดินไปทรุดตัวลงที่บนเตียง นั่งไขว่ห้างอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ แผ่นอกกว้างเคลื่อนไหวขึ้นลงรัวเร็ว เมื่อเจ้าของร่างพยายามข่มกลั้นความรู้สึกให้ลึกสุดใจ

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าเมื่อไม่มีอะไรให้ทำ จากคนที่มีงานทำยุ่งวุ่นวายตลอดเวลาจนแทบหาเวลาพักไม่ได้กลับกลายเป็นคนว่างงาน ไม่รู้จะทำอะไร ภายในห้องนั้นนอกจากห้องน้ำและอุปกรณ์สร้างความสนุกสำหรับเซ็กส์แล้วก็ไม่มีสิ่งอื่นใด......

ไมเคิลนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้ถูกคุมขัง ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงขยับตัว มุ่งตรงออกจากห้อง ตรงไปสถานที่หนึ่งซึ่งเงียบสงบ

ไมเคิลเดินลงมาหามิลาด้าภายในกรง ผิวปากเพียงครั้งเดียว กลุ่มก้อนสีขาวสลับดำขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงเข้าใส่จนทำให้ไมเคิลที่ยืนรอรับถึงกับเซ ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำการล็อกคอแล้วจับทุ่มด้วยมือเปล่า ทำให้มิลาด้า นอนหงายหมดสภาพ แต่ก็กลับมาพลิกตัวยืนตรงได้อย่างรวดเร็ว แล้วกระโจนเข้าหาเป็นการใหญ่ พยายามอ้าปากงับคล้ายหยอกเอินเล่นด้วยกับชายหนุ่ม

ไมเคิลและมิลาด้านเล่นด้วยกันครู่ใหญ่ ก่อนที่ไมเคิลจะขยับไปนั่งนิ่ง หลังพิงกรงขังเอาไว้ มิลาด้านำคางมาวางเกยบนตักแกร่งคล้ายออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ ทำให้ชายหนุ่มลูบศีรษะใหญ่โตนั้นไปมาโดยไม่พูดอะไร หันมองข้างกายที่เคยเป็นภาพแห่งความสุข เมื่อมีใครบางคนนั่งเคียงข้าง ยกยิ้มและหัวเราะ พร้อมการปรบมือชื่นชมเจ้าเสือขาวแสนรู้และน่ารักน่าเอ็นดูในสายตา ภาพของน้องน้อยที่หันมาส่งยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน จนทำให้คนมองเผลอยกยิ้มตามไม่รู้ตัว

แต่บัดนี้กลับไม่มีคนที่ว่านั้นเคียงข้างกัน น้องน้อยกำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ซึ่งมีเขาเป็นสาเหตุของความเจ็บปวดนั้น แผ่นหลังกว้างดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวเมื่อยามที่อยู่ลำพัง ทำให้ใครบางคนที่เหม่อมองจากหน้าต่างห้องได้แต่ทอดถอนหายใจ หันไปกดปิดเพลงที่ตนฟังอยู่บ่อยครั้ง แล้วหันกลับไปมองทิศทางเดิมเอ่ยปากสั่งการโดยไม่มองหน้าคนรับคำสั่ง

“ไปตามไมเคิลมาทานข้าว”

“ค่ะ” เมดสาวเคลื่อนกายออกไปอย่างเงียบเชียบ ละมุ่งตรงออกจากคฤหาสน์ไปอย่างรวดเร็ว

ไมเคิลหันไปมองที่ทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบแผ่วเบาจากทางด้านหลัง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจรอดพ้นจากคนที่มีประสาทสัมผัสเฉียบคมไปได้ ทำให้ไมเคิลหันมองทิศทางนั้นอย่างระแวดระวัง จนพบเข้ากับเมดสาวคนหนึ่งที่ขยับเข้ามายืนอยู่ทางด้านหลัง เว้นระยะห่างจากมิลาด้าพอสมควร

“คุณไมเคิลคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ”

“.......” ไมเคิลใช้การนิ่งเงียบเป็นคำตอบ มองจ้องหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงเบือนสายตากลับไปทางเดิม คล้ายกับว่าการมองสีเขียวสดใสที่ถูกอาบไล้ด้วยสีส้มทองของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า คล้ายจะน่ามองมากกว่าคฤหาสน์หลังงามที่ตั้งอยู่ทางด้านหลัง หญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณไมเคิลคะ”

“ไปให้พ้น......” ไม่พูดเปล่า แต่ยังคงส่งสายตาดุดันมองจ้อง ทำให้คนที่เคยเป็นข้ารับใช้รู้สึกหนาวยะเยือกสั่นสะท้าน ความกลัวเกรงสำหรับชายผู้นี้ยังมีอยู่มาก ต่างกับใครอีกคนที่อบอุ่น สุภาพ และอ่อนโยน แต่หากมีใครที่กระทำความผิด คนๆ นั้นก็กลับกลายเป็นพยัคฆ์หน้ายิ้มไปในทันที ฆ่าคนด้วยรอยยิ้มที่มีติดประดับอยู่บนใบหน้า ซึ่งไม่ต่างจากคนตรงหน้าเลยสักนิด ที่ใช้เพียงความเงียบ ก็รู้สึกเหมือนถูกกดไว้ด้วยมือใหญ่ที่ไม่อาจมองเห็น เย็นชาหนาวเหน็บจนแทบหายใจไม่ออก

“ไป!!” ถ้อยคำตวาดดังก้องไปทั่วพื้นที่ และเพราะคำนั้น ทำให้มิลาด้าที่นอนสงบนิ่งผงกหัวขึ้นมอง มองจ้องหญิงสาวไม่วางตาพร้อมกับครางในลำคอ เพียงเท่านั้นก็มากเพียงพอที่จะทำให้หญิงสาวล่าถอยไปด้วยความรวดเร็ว

เมื่อหมดเรื่องแล้วไมเคิลก็หันกลับมาสนใจทิวทัศน์ตรงหน้าต่ออย่างไม่ใส่ใจ ยกมือขึ้นลูบศีรษะเป็นการปลอบมิลาด้าให้ใจเย็นลง คล้อยหลังหญิงสาวเพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงสวบสาบอีกครั้ง ทำให้ไมเคิลนึกหงุดหงิดใจ จนหันขวับไปพร้อมกับถ้อยคำดุดัน

“ฉันบอกว่าไปให้พ้น!” คนที่มาใหม่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นมอง ยืนกอดอกนิ่งๆ เอ่ยปากถาม

“คุณเป็นเจ้าของคฤหาสน์นี้งั้นหรอไมเคิล?” ไมเคิลมองจ้องด้วยความกรุ่นโกรธ ใบหน้าพลันเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใด ทำให้โรมีโอถอนหายใจพร้อมๆ กับนั่งลงข้างๆ แม้ว่าจะมีไมเคิลมองกดดันทุกการกระทำก็ตามที

“มิลาด้า คุณหนูกำลังบาดเจ็บอยู่ นายมีของขวัญอยากให้คุณหนูไหม” โรมีโอพูดพร้อมกับลูบหัวมิลาด้าไปพลาง เจ้าเสือขาวตัวโตสะบัดส่ายหางไปมาครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งกระโจนเข้าไปในป่ากว้าง ทิ้งให้ไมเคิลและโรมีโอได้นั่งชมพระอาทิตย์ตกกันเพียงสองคน

“คุณต้องกินข้าว” โรมีโอพูดพร้อมกันมองอดีตเจ้านายด้วยสีหน้าจริงจังไม่มีแววล้อเล่นใด

“ไม่” ไมเคิลเองก็ปฏิเสธออกมาในทันทีเช่นกัน

“เอาตามตรง ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณหรอกนะ แต่ผมเป็นห่วงเอวา ถ้าตัวเล็กรู้ว่าพี่จ๋าของเขาทำการประชดด้วยการอดข้าวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้ คงจะเป็นกังวลมาก พอกังวลมาก แผลก็จะหายช้า นอนพักผ่อนไม่เพียงพอ......ไม่ไหวเลยจริงๆ ผมน่าจะไล่คุณออกจากบ้านไปเลยมากกว่า” โรมีโอพูดพร้อมทำท่าครุ่นคิด ลูบคางตัวเองไปมา แต่กลับทำให้ดวงตาของไมเคิลวาวโรจน์

ลำพังแค่ว่าเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโตก็น่าโมโหพอแล้ว ไหนจะความรู้สึกผิดที่อาจจะทำให้น้องน้อยเป็นกังวลแล้วอาการทรุดหนักลง แต่อะไรก็ไม่เท่ากับประโยคสุดท้ายที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากนั้น คำที่พูดเหมือนกับจะไล่เขาออกไปให้พ้น ปิดกั้นเอวาให้ออกห่างจากเขา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ไมเคิลรับไม่ได้เป็นที่สุด!

เขายอมอยู่อย่างคนไร้ค่า ยอมถูกเหยียดหยามและยอมก้มหน้ารับความอัปยศ ดีกว่าต้องแยกจากน้องน้อย ไม่ได้เห็นเด็กตัวเล็กอยู่ในสายตา ไม่ได้มีโอกาสแม้แต่การเห็นหน้า ได้สัมผัสหรือพูดคุย ซึ่งมันคงไม่ต่างจากคนที่ตายจากกันไป และไม่อาจหวนกลับมาพบเจอได้อีก

เขารู้ว่าโรมีโอจะทำ.... อดีตผู้ช่วยคนสนิทคนนี้มักจะทำอะไรจริงจังเสมอ และจะทำจนถึงที่สุด จนกว่าจะได้ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจ และนั่นเป็นสิ่งที่ไมเคิลจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น

ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงผุดตัวลุกขึ้นยืน เดินหมุนกายออกจากกรงไปเพียงลำพัง ทิ้งให้ใครบางคนนั่งอยู่ภายในกรงขนาดใหญ่ที่มีเจ้าเสือขาวกำลังวิ่งวุ่นหาของขวัญอยู่ในป่าจำลอง

โรมีโอกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อเหลียวหลังกลับไปมอง ก็พบว่าไมเคิลเดินออกไปไกลแล้ว ทำให้ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มสมใจออกมา แล้วจึงเอนกายนอนลงบนพื้นหญ้า เหม่อมองท้องฟ้าที่กำลังสลับไล่สีงดงาม หมู่ดวงดาราเริ่มเปล่งประกายแสงให้เห็น จนอดไม่ได้ที่จะรำพึงรำพันเปรียบเปรย

“คุณเหมือนดวงจันทร์..... แม้จะนวลตาเป็นแสงให้ผู้อื่นในยามค่ำคืน แต่กลับให้ความรู้สึกลึกลับ เงียบเหงาและอ้างว้าง

ตัวเล็กเหมือนพระอาทิตย์...... ให้ความสดใสร่าเริง ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกถึงความมีชีวิตชีวา รับรู้ได้ถึงพลังชีวิตที่เต็มเปี่ยมจากความสดใสนั้น

ส่วนตัวผมนั้นขอเป็นเพียงดาวดวงเล็กๆ ...... ดวงดาวที่อยู่ในทั้งยามกลางวันและกลางคืน แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็ยังได้อยู่เป็นเพื่อน

เพราะดวงจันทร์ไม่อาจเคียงคู่พระอาทิตย์...... แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่คู่ควรกับดวงจันทร์........” โรมีโอยกยิ้มเศร้า ก่อนจะผุดตัวขึ้นนั่ง เมื่อมิลาด้าวิ่งกลับมาหาพร้อมกับคาบอะไรบางอย่างมาด้วย ทำให้ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนรักใคร่

“นายยอมให้ลูกบอลนี่กับเอวางั้นหรอมิลาด้า” โรมีโอพูดพร้อมกับหยิบลูกบอลเปื้อนดินลูกหนึ่งขึ้นมา โรมีโอลูบศีรษะใหญ่โตนั้นแผ่วเบา พร้อมเอ่ยบอก

“ขอบใจนะ ฉันจะเอามันไปให้เอวาเอง” พูดจบก็ผุดตัวลุกขึ้น โดยไม่ลืมที่จะถือลูกบอลนั้นมาด้วย ก้าวเท้าออกจากกรง แล้วปิดล็อกให้เรียบร้อย นำลูกบอลไปล้างทำความสะอาด แล้วจึงเดินเข้าห้องรับประทานอาหารพร้อมกับลูกบอลสีสันสดใสในมือ

“ชักช้า..... ไร้มารยาท......” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหลือบตามองโรมีโอที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ซึ่งโรมีโอเองก็นำลูกบอลนั้นวางลงบนโต๊ะ

“มิลาด้าแค่หาของฝากไปเยี่ยมไข้เอวา” พูดจบก็รับประทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ต่างจากไมเคิลที่นั่งจ้องนิ่งๆ เมื่อเห็นว่าโรมีโอไม่มีท่าใดอีก จึงก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าบ้างเช่นกัน บรรยากาศในการทานอาหารระหว่างคนทั้งสองกลับกลายเป็นความอึดอัดอึมครึม หลังจากจบมื้ออาหารโรมีโอก็ยกผ้าขึ้นเช็ดริมฝีปากของตนเอง ผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมหันมาเอ่ยปากบอกกับไมเคิลด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“เตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะครับ” โรมีโอมองจ้องไมเคิลด้วยสายตานิ่งๆ ไม่มีแววล้อเล่นอยู่ภายในนั้น ไมเคิลพลันคิ้วกระตุก ตวัดสายตาไปมองจ้อง ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก โรมีโอก็เดินออกไปก่อนแล้ว

ไมเคิลเดินกลับห้องด้วยความฉุนเฉียว กระแทกปิดประตูดังปังจนส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ หอบหมอนและผ้าห่มเดินออกจากห้อง ไม่สนใจจะทำตามที่โรมีโอบอก ใช่ว่าจะต้องนอนเตียงอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่ ถึงเขาจะอยู่สุขสบายมาทั้งชีวิต แต่ก็ใช่ว่าจะติดหรูจนทำอะไรเองไม่เป็น จะทนไม่ได้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงหอบเครื่องนอนมาที่โซฟาภายในห้องนั่งเล่น ใครเห็นเข้าคงหัวเราะตาย คนที่เป็นถึงบอสใหญ่ มีสายเลือดของราชวงศ์ ตกอับจนต้องระเห็จมานอนโซฟาบ้านตัวเอง คิดพลางจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนที่ร่างกายจะเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนต้องถอดเสื้อสูทออกจากตัว

“อึก!” ไมเคิลครางในลำคอแผ่วเบา เริ่มปลดเนคไทออกจากลำคอ ดึงกระชากเสื้อให้เปิดอ้าออก จนกระดุมกระเด็นหลุดหายไปถึงสามเม็ด เปิดเผยแผ่นอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเรียงตัวสวย แต่ไม่ใหญ่โตเทอะทะจนเป็นพวกกล้ามหนา หยาดเหงื่อเริ่มไหลโซมกาย แผ่นหลังเปียกชุ่มจนแนบไปกับผิวเนื้อ พร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่ดุนดันขึ้นจากกลางกาย

“โรมีโอ!” ไมเคิลคำรามลั่นในลำคอ ผุดกายลุกขึ้น เดินตึงตังกลับไปที่ห้องโพธิ์แดง ปิดประตูลงดังปังพร้อมกับการลงกลอนแน่นหนา ดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากกายด้วยความรีบร้อน หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าออกได้ก็โยนทิ้งไว้ตามรายทาง เดินก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบ

เมื่อมาหยุดยืนใต้ฝักบัวก็เปิดสายน้ำเย็นฉ่ำรินรดบนศีรษะของตนเอง ในขณะที่ฝ่ามือขยับรูดรั้งของร้อนผะผ่าวกลางกายรัวเร็ว ส่งเสียงคำรามครางลึกในลำคอสลับกับการหอบหายใจ

ไมเคิลมั่นใจว่าในมื้ออาหารพวกนั้นต้องมีการใส่ยาปลุกเอาไว้แน่ ไม่เช่นนั้นผ่านไปไม่กี่นาทีเขาคงไม่มีอาการเช่นนี้ ทุกลมหายใจของชายหนุ่มเต็มไปด้วยคนที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่มีอารมณ์จะมาสนใจอะไรแบบนี้ หากไม่โดนวางยา ไม่มีทางที่เขาจะมาช่วยตัวเองปลดปล่อยในเวลาเช่นนี้แน่

ยิ่งคิดยิ่งโมโห เมื่อโมโห มือที่ขยับอยู่นั้นก็พลันรัวเร็วขึ้นอีกระดับพร้อมเสียงร้องครางราวสัตว์ที่บาดเจ็บ แต่ใบหน้านั้นเชิดหงาย กำมือเอาไว้แน่น เมื่อความเสียดเสียวแล่นพล่านไปทั่วกาย เอวสอบเริ่มขยับตามจังหวะการรูดรั้ง ใจนึกอยากหาใครสักคนมากระแทกกระทั้นระบายความอัดอั้นภายใน เพราะการใช้มือของเขาเพียงอย่างเดียวมันไม่พอ......

ภายในห้วงคำนึงของไมเคิลคิดไปถึงภาพของน้องน้อยที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง แต่โก่งโค้งกระดกก้นยั่วยวนให้เขากระแทกเข้าใส่จนเด็กน้อยครางร้องลั่นทั้งน้ำตา ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน มือก็ยิ่งขยับเร็วระรัว คิดถึงยามที่ได้สอดแทรกความเป็นชายเข้าสู่ช่องทางเล็กๆ นั่น กระแทกกระทั้นจนบานอ้าและเป็นหลุมลึก หรือเมื่อยามขมิบตอดรัดความเป็นชายที่โจนจ้วงเข้าหา ก็ยิ่งทำให้ไมเคิลถึงกับคลั่งและปลดปล่อยหยาดอุ่นร้อนสีขาวขุ่นออกมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าถูกใครบางคนมองจ้องอยู่ตั้งแต่ต้น.....

“ไมเคิล....” เสียงครางแหบพร่าของใครบางคนดังขึ้นข้างหู ทำให้ไมเคิลหันขวับไปมอง และนั่นทำให้เขาได้เห็นเสี้ยวหน้าของโรมีโอที่อยู่ห่างไปเพียงคืบ

“เป็นเด็กดีจังนะ หึหึ” โรมีโอพูดพร้อมกับลูบไล้ไปทั่วตัวของไมเคิล ไล้หลังฝ่ามือไปตามแผ่นอกแน่นตึง ต่ำลงมาอีกนิดเป็นลอนกล้ามหน้าท้องที่เรียงตัวสวย ขยับลงมาอีกหน่อยก็ท้องน้อยที่เริ่มมีเส้นขนปกคลุมบางเบา ก่อนจะจบลงที่การใช้นิ้วกรีดไปบนแท่งร้อนผ่าวแข็งเกร็งดุจหินผานั้นอย่างหยอกล้อ

“สกปรก.......” ไมเคิลกัดฟันพูดพร้อมกับปัดมือโรมีโอออกจากร่างกายของตน หันมาจ้องหน้าดุดันไม่ยินยอม โรมีโอเผยรอยยิ้มพราย ใช้มือข้างหนึ่งจับเชิดหน้าของไมเคิลให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะพิจารณามองจ้อง

“เพราะผมรู้ว่าคุณจะเป็นแบบนี้ไง ถึงได้ใช้วิธีสกปรก แต่ก็นะ ถ้าไม่พอใจก็ออกไปซะสิ” โรมีโอพูดพร้อมกับผายมือออก เชื้อเชิญไปที่ประตู ไมเคิลกัดฟันตอบ พร้อมกับผลักโรมีโอออกไปให้พ้นทาง

“ฉันไปแน่......”

“ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมานะครับ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มที่ไมเคิลตีความหมายของมันไม่ออก ความลังเลเริ่มปรากฏขึ้นภายในดวงตา ทำให้คนมองลอบยิ้มพราย

ไมเคิลยืนนิ่ง ด้วยไม่รู้ว่าคำเชื้อเชิญให้ออกไปได้นั้นหมายถึงออกจากห้องนี้หรือออกไปจากบ้านหลังนี้กันแน่ แต่แล้วยังไง เมื่อเขาหน้าทนเสียอย่าง ต่อให้โดนจับโยนออกไป เขาก็จะหาวิธีอื่นในการเจอกับน้องน้อยให้ได้อยู่ดี ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงมองหาเสื้อผ้าที่จะสวมใส่ หันซ้ายหันขวาก็ยังไม่เจอ จนได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น

“หานี่อยู่หรอครับ?” โรมีโอพูดพร้อมกับชูเสื้อผ้าของไมเคิลในมือ ชายหนุ่มกำหมัดเอาไว้แน่น ความร้อนเริ่มกระจุกตัวอยู่ที่ส่วนปลายอีกครั้ง หยาดน้ำสีใสไหลปริ่มส่วนปลายแท่งร้อนที่แข็งขืน

ไมเคิลไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียง ดังนั้นแล้วจึงหมุนกายอีกครั้ง เดินมุ่งตรงไปที่เสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งที่ตนกระชากทิ้งไว้บนพื้น ก่อนจะสวมใส่มันอย่างเร่งรีบ ตั้งใจจะออกไปจากห้อง แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู กลับพบว่าเปิดไม่ได้ดั่งใจ ดังนั้นแล้วสายตาคมกล้าจึงตวัดหันไปมองใครอีกคนที่อยู่ร่วมห้อง เดินสาวเท้าเข้าไปหาด้วยท่าทีดุดัน ความกดดันแผ่ซ่านไปทั่วทุกพื้นที่

“กุญแจ.....” ไมเคิลกัดฟันกรอด ใช้น้ำเสียงทรงอำนาจพยายามกดข่ม และมันคงจะน่ากลัวไม่ใช่น้อยหากเป็นเวลาปกติ เพียงแต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้น

ในสายตาของโรมีโอตอนนี้กำลังมองดูชายผู้เคยเป็นเจ้านายด้วยความขบขัน ไมเคิลสวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวหนึ่ง ติดกระดุมเพียงเม็ดเดียว กลางกายแข็งค้างชี้โด่มาทางเขาอย่างไม่กลัวเกรง ในขณะที่ใบหน้าของผู้เป็นเจ้าของนั้นถมึงทึง แต่กลับขึ้นริ้วสีแดงจางๆ ที่ข้างแก้ม คล้ายกับความอดทนใกล้หมดลงเต็มที โรมีโอยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของไมเคิล เอ่ยปากด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

“บอกว่าไม่ต้องกลับมาไงครับ คุณยังเดินไปไม่ถึง 10 ก้าวเลยด้วยซ้ำ ฮึฮึ”

“กุญแจ!!” ไมเคิลกระชากเสียง ความอดทนใกล้หมดเต็มที ในขณะที่โรมีโอกางแขนออกทั้งสองข้าง เอ่ยปากอย่างยั่วยวน

“มาค้นสิครับ” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็พุ่งถลาเข้าใส่ ผลักให้โรมีโอล้มลงบนพื้น ขยับกายขึ้นคร่อม แล้วเริ่มต้นไล่ตะปบตามหากุญแจสลับกับซุกซบลงที่ซอกคอ ฝากรอยสีหวานเอาไว้พร้อมลมหายใจหอบครางกระเส่า ในขณะที่โรมีโอเชิดหน้าขึ้น อำนวยความสะดวกโดยไม่ต้องบอกให้เสียอารมณ์

“คุณจะหากุญแจหรือจะมีอะไรกับผมกันแน่ เลือกเอาสักอย่างสิครับ”

“หุบปาก!!” ไม่พูดเปล่า ไมเคิลใช้มือข้างหนึ่งสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากของอดีตผู้ช่วย สอดปลายนิ้วหยอกล้อกับปลายลิ้นเล็ก ในขณะที่อีกมือก็ไล่ตามหากุญแจที่ว่าไปทั่วกายสลับกับการบีบเคล้นรุนแรงด้วยความกรุ่นโกรธสลับกับความหงุดหงิดโมโห

โรมีโอยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับมือของไมเคิล แล้วตวัดปลายลิ้นเลียนิ้วมือเรียวสวยนั้นไปมา คล้ายกับว่ามันคือบางสิ่งที่จะต้องทำให้คนเป็นบอสร้องครางฟังไม่ได้ศัพท์ ก็ยิ่งทำให้ไฟในดวงตาของไมเคิลโชติช่วง ไมเคิลยังคงง่วนกับการฝากฝังรอย สลับกับการขบกัดแรงๆ จนได้กลิ่นคาวเลือด แต่กระนั้นก็ยังไม่หยุด จมูกคมสันยังคงไล้ไปตามลำคอ กระชากเสื้อเชิ้ตสีแดงไวน์ของโรมีโอให้อ้าออกกว้าง จนเผยให้เห็นแผ่นอกเปลือยเปล่าใต้ผิวผ้า

ชายหนุ่มพลันรู้สึกลำคอแห้งผาก เลียริมฝีปากอย่างกระหาย จนโรมีโอยกสองมือขึ้นประคองใบหน้า เอ่ยปากด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“อย่าสะกดมัน ปล่อยมันออกมาไมค์..... ฉันรู้ว่าความอดทนนายต่ำเต็มที” เพียงเท่านั้น ริมฝีปากร้อนก็ฉกวูบลงที่ยอดอกจนโรมีโอถึงกับตัวกระตุก ก่อนที่ไมเคิลจะตวัดลิ้นเลีย ขบกัดและดูดดึงจนปลายยอดแข็งชัน ที่กลางกายปวดหนึบจนยากจะบรรยาย หยาดน้ำใสหยดแหมะลงบนหน้าท้องของโรมีโอตลอดเวลา ความกระสันอยากทำให้ไมเคิลเริ่มไสเอวเข้าหาความว่างเปล่าเบื้องหน้าอย่างร้อนรน

“ถึงจะสุขุมเยือกเย็นยังไง เวลาโดนยาเข้าไปก็เหมือนหมาติดสัดกันหมดสินะ หึหึ อึก!” ทันทีที่ได้ฟังถ้อยคำแสลงหู ไมเคิลก็กัดโรมีโอจนจมเขี้ยว ทำให้ใบหน้าของโรมีโอมืดครึ้ม เอ่ยปากเสียงเย็น

“เหมือนว่าผมจะใจดีมากเกินไปรึเปล่าไมค์......” ไมเคิลที่ยังไม่ปล่อยริมฝีปากออกเหลือบมองโรมีโอเห็นแต่เพียงความเฉยชา

และอย่างไม่ทันรู้ตัว ข้อมือของชายหนุ่มก็ถูกพันธนาการ จับมัดไพล่หลัง แล้วจึงพันไปทั่วตัว ตามมาติดๆ ด้วยผ้าผืนหนึ่งที่มาทาบทับกับดวงตา และอันสุดท้ายรัดเข้าที่รอบคอพร้อมเสียงดัง คลิ๊ก เหมือนอะไรสักอย่างที่ลงล็อกกัน

ไมเคิลถูกลากให้มาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง บนตักรับรู้ได้ถึงน้ำหนักของใครบางคนที่ตามมานั่งทับคร่อมตักของตนเอาไว้

“ชอบกัดมากนักใช่ไหม?” น้ำเสียงนั้นเย็นเหยียบ พร้อมกับอะไรบางอย่างที่ตบกระทบเข้าที่ใบหน้าเบาๆ

“คุณเป็นพวกซาดิสม์สินะ...... จะเป็นยังไงถ้าวันนี้คุณเป็นมาโซคิมส์บ้าง? ผมจะรับบทเป็นคนซาดิสม์ให้เอง”

เพี้ยะ!

สิ้นคำ อะไรบางอย่างก็กระแทกเข้าที่ลำตัว ทำให้ไมเคิลถึงกับกัดฟันแน่น กลางกายแข็งขืนเครียดเกร็ง

“ชอบกัดนักก็คาบไว้ ผมจะทำให้คุณทรมานจนแทบขาดใจ” โรมีโอพูดพร้อมกับเชิดปลายคางของไมเคิลขึ้น โน้มตัวลงกดจูบลงที่ลำคอแกร่ง แล้วแลบลิ้นเลียไปตามผิวเนื้อร้อนผ่าว

“ปรนนิบัติผมให้ดีล่ะ เพราะตอนนี้คุณคือนายบำเรอของผม...... หึหึ”

“นาย!” ไมเคิลถึงกับทนไม่ไหว ตะคอกออกมาเสียงดัง

“อึก!”

“พูดดีๆ กับเจ้านายหน่อยไมค์ คุณคงไม่อยากให้มันหักไปก่อนหรอกนะ”

“โรมีโอ.......”

“เว้นแต่ว่ามันจะหักในรูของผม ฮะๆ” ไมเคิลกัดฟันกรอดเมื่อยามที่โรมีโอจับคว้าของแข็งร้อนมาอยู่ในมือ บีบมันรุนแรงเสียจนไมเคิลใบหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นไม่น่าดู ใครๆ ก็รู้ว่าผู้ชายมีจุดอ่อนที่ตรงไหน และโรมีโอกำลังใช้จุดนั้นในการต่อรองกับอดีตเจ้านายตนเอง

“เอาล่ะ มาเริ่มต้นความสนุกกันเถอะไมเคิล.....”