บทที่ 37 ปรนนิบัติ

Romeo Part

“ฉันจะทำยังไงกับเธอดี.....” สุรเสียงนุ่มนวลแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงพลังเอ่ยปากขึ้นขณะยกน้ำชาขึ้นจิบ ที่ด้านข้างนั้นมีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนอบน้อม เรือนผมสีน้ำตาลเป็นยวงนั้นทิ้งตัวเรียงสวยราวกับม่านกำมะหยี่หนานุ่มน่าสัมผัส ปิดบังเสี้ยวหน้าทำให้ไม่อาจมองเห็นดวงตาสื่ออารมณ์

“แล้วแต่พระองค์จะทรงกรุณาพ่ะย่ะค่ะ”

“มีอย่างที่ไหนกัน ทำการปฏิวัติลอร์ดที่สืบเชื้อสายราชวงศ์ ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วหรือ” องค์ราชินีเอ่ยปากบ่นอีกครั้ง ก่อนจะวางแก้วชาลงเบาๆ

“......”

“เอาเถอะ อย่างไรก็ฝากเธอด้วยแล้วกัน”

“ครับ”

“กลับไปดูน้องเถอะ” กล่าวจบ พระนางก็โบกพระหัตถ์เบาๆ แล้วจึงละความสนใจไป โรมีโอยกมือขึ้นทาบที่อก โน้มตัวลงแม้จะยังคงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่กับพื้นเป็นการทำความเคารพ ก่อนจะยืดกายเหยียดตรง แล้วเดินจากไปเงียบๆ เหมือนเมื่อตอนที่มา

“เธอว่าฉันควรมอบรางวัลให้เขาไหม?”

“แล้วแต่พระองค์ ฝ่าบาท”

“กันนาร์..... ฉันคิดจะมอบสมรสพระราชทานให้เขา.... เธอคิดเห็นอย่างไร”

“ระหว่างเขากับผู้ใดหรือพระองค์” องครักษ์หนุ่มเอ่ยถามอย่างนอบน้อม ในขณะที่องค์ราชินีเหลือบสายตามอง กล่าววาจาหยอกเย้า

“กับเธอเป็นอย่างไร?”

“ฝ่าบาท หากเขาผู้นั้นมีกระหม่อมสักเพียงนิดในหัวใจ กระหม่อมคงตอบว่าดี หากแต่นี่แม้แต่หางตา เขายังไม่แลกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรกัน เธอน้อยใจเขางั้นหรือ”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ คนผู้นั้นไม่มีกระหม่อมอยู่ในหัวใจ หากผูกคนทั้งคู่ไว้แต่ไร้ใจเปรียบเสมือนตกนรกทั้งเป็น ขอฝ่าบาทตรองดูอีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นแสดงว่าสมรสพระราชทานนับว่าดี เพียงแต่ต้องจับคู่ให้ถูกคน เช่นนั้นดีหรือไม่”

“ฝ่าบาท......” กันนาร์ครางในลำคออย่างอ่อนใจ

โรมีโอเดินออกมาจากพระราชวังอันโอ่อ่า มุ่งตรงขึ้นรถที่ถูกนำมาจอดรอไว้ มือก็หยิบเอางานขึ้นมาทำไปพลางระหว่างเดินทาง

ตั้งแต่ข่าวการปฏิวัติของโรมีโอแพร่ออกไป ทำให้ทุกคนล้วนตกตะลึง แทนที่งานการในมือของไมเคิลจะดิ่งฮวบลงเหว กลับกลายเป็นว่าอู้ฟู่ขึ้นมากอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าทุกคนต่างอยากร่วมมือกับไมเคิลในการทำธุรกิจ เพราะสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ภายในกาย แต่ถึงจะอยากมากแค่ไหนก็ไม่อาจเอื้อมถึง เพราะสูงส่งเกินไป อยู่สูงเกินไป ดุดัน เฉียบขาด และนิ่งเงียบเกินไป ทำให้การพูดคุยธรรมดาๆ กับกลายเป็นกดดันจนไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากถาม

แต่เมื่อธุรกิจทั้งหมดถูกเปลี่ยนมือ ซึ่งมีโรมีโอผู้ช่วยคนสนิทเป็นคนดูแลเองทั้งหมด ก้าวข้ามผ่านนายของตนขึ้นมาปกครองแทน ด้วยภาพลักษณ์สุภาพอ่อนโยน เข้าถึงง่าย ฉลาดเฉลียว เป็นมือเท้าให้ไมเคิลมานานจนชื่อเสียงแพร่หลายในวงธุรกิจ หากไม่มีลอร์ดคนนั้นคอยคุ้มหัว คงไม่แคล้วโดนลักพาแย่งชิงตัวให้ไปทำงานเป็นเลขาคนสนิท หรืออาจจะเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวไม่เว้นแต่ละวัน ทำให้แทนที่โรมีโอจะมีเวลานั่งเฝ้าน้องน้อยได้มาก กลับกลายเป็นว่าต้องมานั่งสะสางเอกสารมากมายจนอยากจะปาทิ้งเสียให้หมด แล้วกลับไปนั่งกุมมือของน้องน้อยอยู่ข้างเตียงไม่จากไปไหน

และเพราะข่าวนี้เองที่ทำให้โรมีโอถูกเรียกตัวเข้าพบเป็นการด่วนจากองค์ราชินี พระองค์ทรงตำหนิเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการ แต่นอกจากนั้นก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรอีก พระองค์กำลังรอคอยบางสิ่ง....... ผลลัพธ์ที่พระองค์ต้องการจากกระทำของเขา......

โรมีโอนั่งรถกลับมาที่โรงพยาบาล ท่อนขาเรียวยาวภายใต้ชุดสูทเข้ารูปพอดีตัว ยิ่งทำให้ชายหนุ่มแลดูร่างกายสูงโปร่ง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วไหวตามจังหวะการก้าวเดิน ในมือมีช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ช่อหนึ่งถือเอาไว้ ชายหนุ่มมุ่งตรงไปห้องประจำที่ตนคุ้นเคยดี เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ได้พบกับภาพคุ้นตาที่ได้เห็นมันมาตลอดในช่วงนี้

ชายหนุ่มก้าวเท้าอย่างมั่นคง วางดอกไม้ลงที่ด้านข้างเตียงผู้ป่วย โน้มตัวลงเล็กน้อย แนบริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็กแคบโหนกนูนของน้องน้อย กระซิบถ้อยคำร้องบอก

“กลับมาแล้วค่ะ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ แต่งแต้มริมฝีปาก แล้วจึงผละถอยออกอย่างช้าๆ ยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มใสแผ่วเบาราวขนนกแตะสัมผัส เอ่ยปากโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

“คุณควรจะพัก....”

“ไม่....” บุคคลตรงข้ามเอ่ยตอบกลับมาในทันที ทำให้โรมีโอเลื่อนดวงตาสีฟ้าสดใสดุจดั่งอัญมณีของตนเองไปมอง เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

“งั้นผมสั่ง..... กลับไปนอนที่ของคุณซะไมเคิล.....” ไมเคิลเองก็เหลือบตาขึ้นมองเช่นกัน หลังจากสบตาดูเชิงกันสักพัก ก็หลุบตาลงต่ำ มองจ้องน้องน้อยที่ยังคงหลับใหล ฝ่ามือใหญ่ยังคงกอบกุมกระชับฝ่ามือเล็กเอาไว้แน่น เอ่ยตอบกลับไปด้วยถ้อยคำเดิม

“ไม่....”

แกร๊ก!

“ดูเหมือนคุณจะไม่รู้นะว่าตัวคุณอยู่ใน ‘ฐานะ’ อะไร.....” ชายผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยกปืนขึ้นเล็ง ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึก ไมเคิลหัวเราะในลำคอหนึ่งคำ ก่อนจะเอ่ยปากพูด

“นายไม่กล้า-”

ปัง!

ยังไม่ทันที่ไมเคิลจะพูดจบประโยคดี โรมีโอก็ลั่นไกออกไปเสียแล้ว และมันก็เฉียดแก้มของอดีตเจ้านายไปจนฝารอยแผลไว้บนใบหน้า หยาดโลหิตไหลออกมาเป็นทาง ตามที่รอยกระสุนนั้นวาดผ่าน ดวงตาของไมเคิลยิ่งมืดครึ้ม ยกหลังมือขึ้นปาดหยาดเลือดเชื่องช้า มองจ้องโรมีโอดุดันไม่ละสายตา

“รู้ฐานะของตัวเองบ้างขึ้นรึยัง....” โรมีโอพูดด้วยเสียงเนิบช้าเย็นชา ก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้งให้รับรู้ถึงสถานะที่ควรจะเป็นให้กระจ่างชัด

“ตอนนี้ผมเป็นนาย.... คุณเป็นบ่าว.... ถ้าทำตามคำสั่งไม่ได้ก็ไสหัวไป……” คิ้วของไมเคิลกระตุกเข้าหากันก่อนที่มันจะคลายออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาสองสีเลื่อนมองเด็กน้อยที่ยังคงหลับใหลมาตลอด 1 สัปดาห์ ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นแม้แต่น้อย ร่างกายที่ผอมบาง มาบัดนี้กลับซูบซีดยิ่งกว่าที่เคย บนศีรษะมีร่องรอยของการพันแผลหลังการผ่าตัดปรากฏให้เห็น ที่หลังมือบางมีสายน้ำเกลือและสายยางให้เลือดเสียบเอาไว้อยู่

ไมเคิลกัดฟันกรอด ก่อนจะลุกขึ้นยืน หมุนกายหันหลังกลับ เดินจากไปอย่างเชื่องช้า มุ่งตรงไปที่เตียงตัวเอง ก้าวขาขึ้นเตียงแล้วนอนตะแคงหันมองน้องน้อยที่ยังคงหลับใหล

โรมีโอลอบถอนหายใจ หลับตาลงพร้อมกับลดปืนในมือลงอย่างช้าๆ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งดวงตาจากที่เคยเฉยชาไร้แววใดก็กลับมาเอื้ออาทรตามเดิม ชายหนุ่มเก็บปืนใส่ซองรัดหน้าอก ก้มตัวลงหันไปจัดการกับน้องน้อย จับพลิกตัวอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าจะกลายเป็นแผลกดทับ ซึ่งชายหนุ่มเองก็ยังพอใจจะใจดีให้บ้าง โดยการจัดให้เอวาหันไปทิศทางตรงข้ามกับที่ไมเคิลหันมา จึงกลายเป็นว่าทั้งสองคนกำลังนอนมองหน้ากันและกัน หลังจากนั้นโรมีโอก็จัดผ้าห่มให้กับน้องน้อย ไม่ให้อึดอัดเกินไปนัก แต่ก็ไม่หนาวลึกบาดกระดูก ก่อนที่จะขยับไปดูแลบารอนด้วยอีกคน

ตอนนี้อาการของเอวาและบารอนค่อนข้างน่าเป็นห่วง เพราะผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว แต่คนทั้งคู่กลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่นฟื้นคืนสติแม้แต่น้อย ซึ่งอาการของบารอนและเอวาเรียกได้ว่าน่าเป็นห่วงพอๆ กัน หลังจากที่จัดผ้าห่มให้บารอนเสร็จ จึงเดินไปหาไมเคิล เพียงแค่จับผ้าห่มขึ้น น้ำเสียงเย้ยหยันก็ดังออกจากริมฝีปากของชายผู้สูงศักดิ์

“ไม่ต้อง.....” ถ้อยคำนั้น ทำให้โรมีโอชะงัก เมื่อหันไปมองจึงเห็นสายตาเฉยชาไร้ความรู้สึกใดส่งให้ โรมีโอผละมือออกจากผ้าห่ม หมุนกายหันหลังกลับ เดินไปจัดดอกไม้ที่ข้างเตียงของน้องน้อย ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าของเอวา

จับยกมือน้อยๆ ที่ผอมแห้งจนเริ่มเห็นกระดูกขึ้นมาแผ่วเบา ประทับริมฝีปากกับหลังมือนั้นแผ่วเบา ก่อนจะแนบแก้มลงไปพร้อมเอ่ยถ้อยคำเว้าวอน

“รีบตื่นเร็วๆ นะคะตัวเล็ก พี่รออยู่.....”

เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงบ จนในที่สุดศีรษะของโรมีโอก็ฟุ้บลงที่ข้างเตียงเพราะความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด ทั้งเรื่องวุ่นวายภายใน ทั้งเรื่องเอกสารที่มีมากขึ้น แต่มือนั้นยังคงจับกุมกับน้องชายเพียงคนเดียวเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ ไมเคิลที่นอนมองมาเงียบๆ ตั้งแต่ต้นเห็นท่าทางนั้นมาตลอดในครรลองสายตา

แม้ดวงตาจะมองดวงหน้าของคนที่เป็นยอดดวงใจ แต่กลับได้เห็นใครอีกคนที่นั่งสัปหงก โดยที่ยังคงจับมือและแนบแก้มลงกับหลังมือของน้องน้อยเอาไว้ตลอดเวลา แม้กระทั่งจะฟุ้บหน้าหลับลงไปแล้ว ก็ยังคงจับกุมกระชับมือน้อยๆ ไม่ห่างกาย

ไมเคิลผุดตัวลุกขึ้นจากเตียง ดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อมือของตนอย่างไม่ใส่ใจ ขยับเดินเข้าไปใกล้คนที่มีสถานะเป็นเจ้านายในตอนนี้ ใช้สองแขนโอบอุ้มประคอง ตั้งใจจะพาไปนอนแทนที่ของตนเอง หากแต่มือที่จับกันระหว่างพี่น้องนั้นไม่ยอมคลายออก กลับกัน โรมีโอกลับยิ่งกุมกระชับไว้มากขึ้นราวกับกลัวว่ามือน้อยๆ คู่นี้จะหลุดหายไปอีกครั้ง แม้ว่าจะยังคงหลับใหลตกอยู่ในห้วงนิทราก็ตามที ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงจัดให้โรมีโอนอนลงเคียงข้างกับเอวา จัดให้นอนหันหน้าเข้าหากัน

โรมีโอขยับตัวเล็กน้อยหาท่าที่สบาย แล้วจึงหลับสนิทลงไปอีกครั้ง ไมเคิลที่เห็นเช่นนั้นก็มองที่ว่างอีกฝั่งที่ยังว่างเว้นเอาไว้อยู่ เพราะเป็นห้องพักวีไอพี เตียงนอนจึงมีขนาดใหญ่ หมอนใบโตนุ่มฟูและผ้าห่มนุ่มนิ่มมอบความอบอุ่น ไมเคิลเดินอ้อมไปที่อีกฝั่งหนึ่ง ทรุดตัวลงนอนเคียงข้างกับน้องน้อยที่ด้านหลัง ใจนึกอยากให้น้องได้นอนทับแขนตัวเอง แต่เพราะเอวาพึ่งผ่านการผ่าตัดมา จึงกลัวว่าจะยิ่งทำให้น้องบาดเจ็บมากกว่าเดิม

สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ไมเคิลทำก็คือการวางพาดแขนข้างหนึ่งลงบนเอวบาง ขยับตัวเข้าไปแนบชิดจนแผ่นหลังน้องน้อยแนบติดกับแผ่นอกกว้าง ก้มลงกดจูบที่หลังคอของน้องน้อยแผ่วเบา

“ตัวเล็ก.....” ถ้อยคำปรารถนาไม่ได้เอื้อนเอ่ย มีเพียงการเว้าวอนอยู่ภายในใจ รับรู้อยู่เพียงผู้เดียว.....

3 วันถัดมา ในที่สุดบารอนก็รู้สึกตัว ชายหนุ่มครางในลำคอด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่หายใจ โรมีโอกุลีกุจ่อเข้าไปดูแล คอยประคองขึ้นนั่งพร้อมกับป้อนน้ำเข้าสู่ริมฝีปาก เอ่ยปากถามอย่างเป็นห่วง

“เป็นยังไงบ้างครับ ผมจะตามหมอให้นะครับ” พูดจบก็หันไปกดอินเตอร์โฟน แจ้งให้นางพยาบาลรับทราบ เพื่อตามหมอมาดูแลอาการ บารอนที่ยังคงมึนงงอยู่เอ่ยปากพึมพำเรียกหาใครบางคนด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง

“เอวา.....” โรมีโอที่พึ่งวางสายลงเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะเผยมือออก เชื้อเชิญให้หันมองตาม ในสายตาของบารอนเห็นเด็กตัวเล็กกำลังนอนหลับพักผ่อน ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก รอยยิ้มบางเบาแต่งแต้มริมฝีปาก โรมีโอจึงกล่าวต่อในทันที

“คุณหลับไปประมาณ 10 วันได้ครับ คุณหนูเองก็เช่นกัน.....” พูดแล้วก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มร่ายอาการที่บารอนเป็นและที่เอวาเป็นให้ได้ฟัง โดยมีไมเคิลนั่งฟังอยู่เงียบๆ และในท้ายที่สุด โรมีโอก็เป็นฝ่ายถามกลับบ้าง

“ว่าแต่ในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ? คุณพบเจอคุณหนูได้ยังไง”

“เรื่องนั้น......”

บารอนที่ลักลอบเปิดประตูอาคารเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ดวงตาคมกล้ามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง ค่อยๆ ไล่เปิดประตูแต่ละบานอย่างรวดเร็ว แต่ตรวจตราละเอียดทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่พบใครหรืออะไรที่น่าผิดสังเกต จนกระทั่งได้เข้าไปที่ห้องๆ หนึ่ง......

ภายในห้องนั้นมีใครบางคนยืนนิ่ง ทำให้บารอนยกปืนขึ้นจ่อในทันที นัยน์ตาคมกล้าพร้อมสังหารหากเป็นศัตรู แต่เมื่อก้าวเท้าเข้าไปใกล้ กลับพบว่ามีบางสิ่งขวางกันทาง ไม่อาจเข้าใกล้ได้ดั่งใจ ที่บนแผ่นอก มีบางสิ่งบางอย่างพาดผ่านอยู่ 3 – 4 เส้น จนทำให้บารอนต้องถอยหลังกลับ ใช้มือสัมผัสไปตามอากาศ จนแตะลงบนเส้นเอ็นสีใสที่แฝงตัวอยู่ในความมืด

บารอนไล่มือไปมาอยู่ที่ชั่วครู่ ก็พบว่ามีช่องว่างเล็กๆ ให้พอลอดตัวผ่าน แต่เพราะเขามีขนาดตัวที่ใหญ่โต จึงไม่สามารถเข้าไปได้ นอกจากใช้มีดตัดเส้นเอ็น แต่เมื่อพิจารณาดูแล้ว ช่องวางเล็กแคบนั้นเพียงพอให้ใครบางคนรอดผ่านเท่านั้น เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ และมองคนที่ถูกตรึงร่างไร้ลมหายใจ ภายในใจของบารอนยิ่งร้อนรนด้วยความเป็นห่วง

ไม่รู้ว่าคนที่ทำเช่นนี้จะเป็นคนที่ลักพาตัวมา หรือเป็นคนที่ตนกำลังตามหากันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อไร้ร่างของเอวา เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจ ดังนั้นแล้วบารอนจึงขยับเดินออกจากห้องนั้นในที่สุด เดินไปตามทางที่ทอดยาวพร้อมกับการเปิดประตูห้องเข้าไปดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในขณะที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้องๆ หนึ่ง ใครบางคนก็พุ่งกระโจนเข้าใส่ คนๆ นั้น เตะตัดขา แล้วกลิ้งตัวหลบยามเขาล้มลง ในขณะที่บารอนเองก็หมุนตลบพลิกกายอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันจะทรงตัวได้ดี บ่ากว้างก็ถูกกระชากดึงให้หงายหลังล้มลงอีกครั้ง พร้อมกับใครบางคนที่ขยับขึ้นมานั่งทับกาย สองมือยันอยู่ที่ข้างศีรษะ แต่มีบางสิ่งพาดผ่านที่ลำคอ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ได้สบกับดวงตาสีฟ้าส่อแววอาฆาตมาดร้ายหมายเอาชีวิต

บารอนยกมือขึ้นจับข้อมือเล็กที่อยู่ข้างศีรษะ แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงแหบพร่า พยายามเค้นเสียงของตน ต่อสู้ดิ้นรนกับเส้นเอ็นที่พาดลำคอ

“ตัว... อึก! เล็ก...” เพียงเท่านั้นคนบนร่างก็ชะงักไป ดวงตาทอแสงอ่อนลง ก่อนที่แรงกดทับจะจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยหยาดน้ำตา

“ฮึก! ฮืออออ” เอวาน้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร น่าแปลกที่น้ำหนักของเส้นเอ็นที่พาดผ่านลำคอหายไปแล้ว แต่กลับพบว่าน้ำตาเพียงไม่กี่หยดบนหน้าอกนั้นหนักอึ้งยิ่งกว่า จนอดไม่ได้ที่จะจับดึงแขนเด็กตัวเล็กให้ทรุดตัวลงนอนทับบนอกแกร่ง สองแขนโอบอุ้มประคองกอดรัดเอาไว้แน่น ยอมให้เด็กน้อยใช้อกของตนต่างผ้าซับน้ำตา ฝ่ามือของบารอนลูบไล้เส้นผมสีดำนุ่มมือ ริมฝีปากกระซิบถ้อยคำปลอบโยน รอจนกระทั่งเด็กน้อยสงบลง จึงยอมปล่อยตัวออกจากอ้อมแขน

“ออกไปกันเถอะค่ะ ไมค์กับโรมีโอเป็นห่วงแย่แล้ว” เอวาพยักหน้ารับรัวๆ ทั้งน้ำตา ก่อนจะพากันลุกขึ้นยืน บารอนส่งน้ำขวดเล็กที่ติดอยู่ในกระเป๋า เอาไว้ให้น้องน้อยดับกระหาย พร้อมกับซีเรียลบาร์แท่งเล็ก เพราะไม่รู้ว่าเอวาถูกสั่งให้อดข้าวหรืออาหารหรือไม่ ดังนั้นทีมค้นหาทุกคนจึงติดชุดอาหารแบบนี้เหมือนกันทุกคน เผื่อว่าได้เจอคุณหนูของบ้าน ก็ยังพอช่วยประทังความหิวโหยออกไปได้

เอวารับมาทานอย่างไม่อิดออด แม้ว่าจะถูกลักพาตัวมาไม่นาน แต่ก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาหลายมื้อ พอได้ทานอะไรลงท้องเสียบ้าง หน้าท้องผอมบางก็เลิกส่งเสียงประท้วง บารอนยกนิ้วมือเกลี่ยแก้มใสอย่างหยอกล้อ แล้วจึงพากันเดินออกจากห้อง

คล้อยหลังประตูปิดลงเพียงไม่นาน เสียงสนั่นหวั่นไหวราวสายฟ้าฟาดก็ดังขึ้นไปทั่วทุกพื้นที่ จนทำให้หูนั้นอื้ออึง แต่การตอบสนองของร่างกายก็ยังมีมากกว่า เมื่อทันทีที่เสียงดังก้อง บารอนก็ตวัดแขนรับเอาเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนที่พื้นที่ยืนอยู่จะทรุดตัวลงไป พร้อมๆ กับบางสิ่งที่ตกกระทบเข้ากับแผ่นหลัง ทำให้บารอนถึงกับหมดสติไปในทันที

“เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับ” โรมีโอพยักหน้ารับ พร้อมกับเอ่ยบอก

“คุณบารอนนอนพักอีกสักหน่อยก็ได้ครับ คุณพึ่งจะฟื้น น่าจะเพลียอยู่มาก ได้พักอีกสักนิดน่าจะดี”

“ผม......”

“ครับ?”

“ผมขอไปนอนข้างๆ ได้เอวารึเปล่า” คนที่บารอนพูดด้วยไม่ใช่โรมีโอ หากแต่เป็นไมเคิลที่ยังคงนั่งมองน้องน้อยนิ่งๆ ราวกับขออนุญาต โรมีโอเห็นเช่นนั้นก็พยักหน้ารับ

“ได้ครับ ผมจะจัดการให้นะครับ” สิ่งที่โรมีโอทำให้นั่นก็คือการย้ายเตียงของบารอนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม กลายมาเป็นฝั่งเดียวกันกับเอวาและไมเคิล โดยที่จัดให้บารอนได้นอนติดกับเอวา จนสามารถขยับข้ามเตียงไปนอนร่วมกันได้

ไมเคิลที่เห็นเช่นนั้นไฟโทสะในใจพลันลุกโชนโชติช่วง ตวัดสายตามองโรมีโออย่างดุดัน แสดงถึงความไม่ยินยอม ทำให้โรมีโอเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยปากด้วยเสียงเนิบช้า

“มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ทำไม.....”

“ครับ?”

“ทำไมมันถึงได้นอนติดกับเอวา.......” พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปหาบารอน ที่ไม่สามารถขยับตัวได้ แต่มือข้างหนึ่งก็กอบกุมมือเล็กเอาไว้ไม่ห่าง ในขณะที่ไมเคิลนั้นถูกจัดให้นอนเว้นระยะห่าง ตรงกลางว่างไว้ ไม่ได้นอนเตียงติดกันเช่นบารอน

“เพราะคุณไม่ใช่คนรักของเอวา..... และเพราะผมพอใจที่จะทำแบบนี้..... คุณมีปัญหางั้นหรือไมเคิล” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงทรงพลัง ดวงตาเหลือบมองคนที่นั่งทำหน้ายักษ์อยู่บนเตียง ไมเคิลทำเพียงกำมือเอาไว้แน่น แล้วสะบัดหน้าหันหนีไปอีกทาง ไม่ยอมมองหน้าใครทั้งสิ้น

โรมีโอไม่ได้สนใจไมเคิลอีก แต่เอาใจไปดูแลเอวาและบารอนเป็นหลัก ความรู้สึกขอบคุณและสำนึกในบุญคุณยังคงหลงเหลือ เพราะบารอนช่วยชีวิตน้องของตนเอาไว้ น้องชายเพียงคนเดียวที่เหลือรอดมาได้จากการกระทำอันโหดร้ายของมนุษย์.....

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดไมเคิลก็ได้รับอนุญาตให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ โรมีโอเป็นคนจัดการทุกอย่างให้พร้อมสรรพ รวมถึงการขับรถกลับบ้านหลังใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเจ้าของ โรมีโอนั่งรออยู่บนรถในตำแหน่งสารถี ไมเคิลเปิดประตูที่ด้านหลัง ก้าวขาขึ้นนั่งด้วยความเคยชิน แต่จนแล้วจนรอด รถก็ยังไม่ขยับเคลื่อน เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็ได้สบกับดวงตาสีฟ้าสดใสที่มองจ้องมานิ่งๆ เอ่ยปากเสียงเนิบช้าถึงสาเหตุที่ยังไม่ออกรถ

“ดูเหมือนว่าคุณจะลืมไปอีกแล้วนะครับ ว่าคุณเป็นใคร.... และผมเป็นใคร.....”

“.....”

“ย้ายมานั่งข้างหน้า ไม่อย่างนั้นก็ลงจากรถไปแล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็นอีก.....” พูดจบโรมีโอก็นิ่งเฉยอย่างใจเย็น ไมเคิลมองจ้องจนแผ่นหลังแทบทะลุ มือกำหมัดเอาไว้แน่น กัดฟันกรอด คนอย่างเขาไม่สิ้นไร้ไม้ต่อ หากเขาจะไป ย่อมมีหนทางให้เดิน เพียงแต่ใครคนหนึ่งที่ยังคงไม่ได้สติ และไมเคิลเอาแต่คำนึงหา จนอดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตามองที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล โรมีโอก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งคำเป็นการดักทาง

“อย่าหวังว่าจะได้เจอเอวา หากไปแล้วก็ไปลับ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยินยอมให้คุณได้พบ”

“นาย.....” ไมเคิลกัดฟันกรอดอย่างอดทน ทำให้โรมีโอเอี้ยวตัวหันไปมอง

“คุณรู้จักผมดีไมเคิล คุณรู้ว่าอะไรที่ผมสามารถทำได้และทำไม่ได้ คุณคงรู้ว่าการที่ผมจะซ่อนใครคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก เวลาของผมมีไม่มาก เลือก.....” ไมเคิลกำมือจนตัวสั่น ก่อนจะหุนหันเปิดประตูรถออกไป ปิดลงดังปังเสียงดังสนั่น แล้วขยับร่างเปิดประตูข้างคนขับ ทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะรถจนตัวรถโยกคลอน

โรมีโอกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ แล้วจึงค่อยๆ ถอยรถออกอย่างช้าๆ ขับมุ่งตรงกลับบ้านโดยมีบอดี้การ์ดคอยประกบหน้าหลังอย่างแน่นหนา เมื่อกลับมาถึงบ้าน โรมีโอก็เดินนำออกไปก่อน มุ่งตรงไปที่ห้องคิงอย่างมั่นคง โดยมีไมเคิลเดินตามหลังมาติดๆ ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ หันมามองไมเคิลที่อยู่ด้านหลัง เอ่ยปากบอกเสียงราบเรื่อยไร้ความรู้สึกใด

“ต่อไปนี้ห้องคิงคือห้องของผม ห้องควีนของเอวา ส่วนของคุณนั้นคือห้องโพธิ์แดง.....” ทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าของไมเคิลก็พลันมืดครึ้ม ห้องนอนของเขาคือห้องโพธิ์แดงอย่างนั้นหรือ..... บังอาจเกินไปแล้ว!!!

“เหมือนนายจะลืมไป..... สายเลือดของฉัน...... มีความสำคัญอย่างไร......”

“อ้อ งั้นหรือครับ งั้นก็ไปซะสิ” โรมีโอพูดอย่างไม่ใส่ใจ เอื้อมมือเปิดประตูห้อง ก่อนที่บานประตูจะปิดลง ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่เอ่ยปากสั่งการ

“ใส่ชุดที่เตรียมไว้นะครับ คืนนี้คุณต้อง ปรนนิบัติ ผม.....”