บทที่ 36 สุดจะทน......

Michael Part

“อือ......” เสียงครางแหบพร่าดังขึ้นจากในลำคอของชายหนุ่ม ทำให้โรมีโอที่นั่งทำงานอยู่ตรงโซฟาเงยหน้าขึ้นมองในทันที เห็นบอสของตนแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา คิ้วขมวดหมุน ด้วยความเป็นห่วง จึงถอดแว่นออกวางลงบนโต๊ะ แล้วขยับเดินเข้ามาดูใกล้ๆ เห็นเปลือกตาของคนเป็นนายขยับไปมาคล้ายว่าจะตื่นขึ้นในไม่ช้า ทำให้โรมีโอมองจ้องด้วยใจจดใจจ่อ

“อึก เอวา....” เสียงเรียกแหบพร่าแต่ทำให้คนมองเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจ

เพราะไมเคิลไม่ได้อยู่ใกล้กับจุดระเบิด แต่ก็ได้รับผลกระทบไม่น้อย แรงระเบิดนั้นอัดกระแทกร่างจนกระเด็นทะลุหน้าต่างออกมาที่ด้านนอก กระแทกเข้ากับต้นไม้และหมดสติลง ดังนั้นแล้วบาดแผลตามตัวถือว่าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่นักถ้าเทียบกับบาดแผลจากการต่อสู้ครั้งที่ผ่านๆ มา เพียงแต่ครั้งนี้ถึงกับหมดสติ จึงใช้เวลาหนึ่งวันเต็มในการฟื้นตื่นขึ้นจากนิทรา

โรมีโอกุลีกุจ่อหันไปเทน้ำและเสียบหลอดใส่แก้วอย่างว่องไว ปรับเตียงของเจ้านายให้เอนขึ้นเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้พร้อมร้องเรียก

“บอสครับ ดื่มน้ำก่อนครับ” ไมเคิลยอมดื่มน้ำอย่างว่าง่าย เพราะยังคงมึนงงจากการนอนหลับเป็นระยะเวลายาวนาน หลังจากที่ความชุ่มฉ่ำไหลผ่านลงคอไปแล้ว คล้ายว่าจะได้สติขึ้นมาบ้าง ทำให้ดวงตาคมกล้าปรับโฟกัสสายตา เห็นใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิทชัดเจน ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องด้วยความไม่คุ้นเคย จนกระทั่งสายตาไปสะดุดลงกับบางสิ่ง

“ตัวเล็ก.....” เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็ผุดตัวลุกนั่งอย่างรวดเร็ว หากแต่โรมีโอก็กดลงที่หน้าอกของบอสหนุ่มไว้เบาๆ

“คุณหนูปลอดภัยแล้วครับ บอสอย่าพึ่งขยับตัวดีกว่าครับ”

“ปล่อย.....” น้ำเสียงเย็นชา มาพร้อมกับสายตาคมกล้าดุดัน โรมีโอถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยปากบอกอย่างจำยอม

“บอสรอสักครู่นะครับ” ว่าจบโรมีโอก็เดินออกไปจากห้อง แต่ไมเคิลไม่ได้ทำตามคำบอกนั้น กลับกระชากสายน้ำเกลือออกจากข้อมือ ตวัดผ้าห่มไปให้พ้นทาง แล้วขยับตัวลงจากเตียง ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วกายทันทีที่ฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้นกระเบื้องเย็นเหยียบ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงพยายามก้าวย่างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงเตียงที่มีคนตัวเล็กนอนหลับใหล

ไมเคิลทรุดตัวนั่งลงบนเตียงที่ด้านข้าง ยกมือลูบไล้เกลี่ยผิวแก้มขาวซีดของน้องน้อย โน้มตัวลงเล็กน้อยแล้วประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากซีดจางนั้นอย่างถนอมแผ่วเบา แล้วผละออกพร้อมพูดถ้อยคำ

“ขอบคุณที่ยังอยู่กับพี่นะคะ ขอบคุณที่ตัวเล็กยังมีชีวิต....” โรมีโอที่หายออกไปจากห้องกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมรถเข็น แล้วก็ต้องทอดถอนหายใจ เมื่อบอสไม่ฟังคำร้องขอ แต่กลับพยายามฝืนร่างกายมาจนถึงเตียงของคุณหนูตัวเล็กเสียได้ เมื่อไม่สามารถห้ามปรามได้ จึงนำรถเข็นไปเก็บไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง แล้วจึงเดินอ้อมมาหาบอสใหญ่ที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกันกับเอวา

“ตัวเล็ก.... แก้วตาดวงใจของพี่.....” ไมเคิลยังคงพึมพำไม่หยุด ฝ่ามือลูบไล้ใบหน้าหวานล้ำที่บัดนี้ซีดเผือด แล้วขยับเข้าไปกดจมูกลงบนแก้มนุ่มนิ่มอีกครั้งอย่างอดใจไว้ไม่ไหว ไมเคิลเกือบจะเสียคนๆ นี้ไปแล้ว คนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตน

ในตอนที่ถอนใบหน้าออก หัวคิ้วของไมเคิลกลับขมวดหมุน เงยหน้าขึ้นมองโรมีโอที่ทอดมองสายตาอาทรคนตัวเล็กไม่ต่างกัน

“เอวามีแผลที่ไหนบ้าง” โรมีโอกะพริบตาหนึ่งครั้งด้วยความแปลกใจ แล้วจึงเอ่ยตอบ

“หมอแจ้งว่าไม่มีนะครับ มีแค่รอยฟกช้ำที่แผ่นหลัง” สิ้นคำนั้น ไมเคิลก็เลิกผ้าห่มของน้องน้อยออกอย่างช้าๆ ก่อนจะจับประคองให้คนตัวเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง จับศีรษะให้เอนพิงซบอกของตนเองก่อนจะเบนสายตามองไปที่แผ่นหลังเล็ก เพียงเท่านั้น บางสิ่งบางอย่างก็ปรากฏแก่สายตา ทำให้ไมเคิลร้องตะโกนสั่งเสียงดังลั่น

“ไปตามหมอมา!!!!” สิ้นคำสั่งโรมีโอก็หมุนกายหันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว สิ่งที่ไมเคิลพบนั้นไม่ใช่แผ่นหลังขาวนวลที่มีรอยม่วงช้ำ แต่กลับเป็นเสื้อผู้ป่วยที่มีรอยเลือดซึมเป็นวงกว้าง และเลือดเหล่านั้นยังซึมเปื้อนไปบนเตียงสีขาวสะอาดตาจนกลายเป็นภาพที่ไม่น่ามอง ตอนที่ก้มลงหอมแก้มน้องน้อย ชายหนุ่มได้กลิ่นคาวคลุ้งฉุนกึกลอยขึ้นจมูก จึงคาดเดาเอาว่าน้องน้อยน่าจะมีแผลใต้ร่มผ้าอาการคงจะสาหัสน่าดู แต่กลับพบว่าไม่ใช่.....

ใบหน้าของเอวาที่ซุกซบอยู่บนแผ่นอกนั้นทำให้ไมเคิลร้อนใจจนแทบบ้า ตามเนื้อตัวของน้องน้อยนั้นร้อนผะผ่าว แต่ตามผิวเนื้อกับเย็นชื้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ริมฝีปากซีดจางผิวหน้าไร้สีเลือด

“ตัวเล็ก! ตัวเล็กคะ! ตัวเล็กได้ยินพี่ไหมคะ!” ไมเคิลอดไม่ได้ที่จะตบมือลงบนใบหน้าหวานล้ำนั้นแผ่วเบา ได้แต่นั่งมองบานประตูนั้นอย่างร้อนใจ จนกระทั่งหมอผู้ชายคนหนึ่งรีบร้อนเดินเข้ามาหา ไมเคิลก็ตวัดสายตาไปมองโรมีโอในทันที

“ไปตามหมอแอลมา!!” คำสั่งนั้นทำให้โรมีโอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่หมอผู้ชายคนนั้นยืนละล้าละลัง ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะยอมให้ตนเป็นคนรักษาหรือไม่

“ยืนบื้ออยู่ทำไม!! รีบมารักษาเขาเร็ว!” ไมเคิลตวาดออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าถมึงทึง จนคนเป็นหมอรีบร้อนเข้ามาดูอาการ เปิดเปลือกตาที่ปิดสนิทให้ลืมขึ้นพร้อมส่องไฟ แต่เพียงเท่านั้นไมเคิลก็แทบบ้า เมื่อดวงตาของน้องน้อยในตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดจนดวงตาแดงฉาน หลังจากนั้นคนเป็นหมอก็รีบร้อนจับตัวเอวาให้นอนลงตามเดิม ร้องสั่งนางพยาบาลเสียงดังพร้อมกับเข็นเตียงออกไปด้วยความรวดเร็ว

“เตรียมทำซีทีสแกนและเอ็มอาร์ไอเร็วครับ!!” นางพยาบาลวิ่งนำล่วงหน้าไปก่อน ในขณะที่หมอและไมเคิลช่วยกันเข็นเด็กน้อยไปตามทิศทางอย่างรวดเร็ว ใจของชายหนุ่มเต้นรัวบ้าคลั่งรุนแรง แม้จะไม่รู้ว่าเด็กน้อยของเขาเป็นอะไรแน่ แต่จากอาการแล้วค่อนข้างรุนแรงเป็นอย่างมาก ภายในหัวสมองของชายหนุ่มเต็มได้ด้วยโรคหรืออาการต่างๆ ที่อาจเป็นได้อย่างรวดเร็ว

จวบจนกระทั่งเข็นมาถึงห้องสแกนและเอวาถูกพาเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไมเคิลที่อยู่ในชุดผู้ป่วยเช่นกันหอบหายใจแรง ทั้งร่างซวนเซเกือบจะล้มลงกับพื้นหากไม่ได้คนมาช่วยประคองเอาไว้เสียก่อน

“บอสครับ!” โรมีโอร้องเรียกเสียงดัง แล้วจึงพาบอสของตนไปนั่งพักที่เก้าอี้ข้างกำแพง เอ่ยปากสั่งการด้วยเสียงแหบพร่า หอบสะท้าน

“เล่ามา... อึก ทั้งหมด...” หลังจากนั้นเรื่องราวมากมายก็ไหลบ่าเป็นสายน้ำ พร้อมกับใจคนฟังที่ร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ จนไฟแทบสุมอก

“ไอ้หมอเวรนั่น!! ฉันจะไล่มันออก!!” ไมเคิลกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินว่าหมอคนแรกที่ทำการรักษาเอวาบอกว่าน้องน้อยปลอดภัยดี มีบาดแผลแค่ที่ด้านหลังนั้นอย่างเคียดแค้น รู้ทั้งรู้ว่าน้องน้อยของเขาโดนระเบิดแถมยังตกมาจากที่สูง ทั้งถูกกระแทกและถูกกดทับ แต่กลับบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ไม่รู้ว่าเอาสมองส่วนไหนคิด หรือซื้อใบปริญญามาหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่สิ่งที่รู้แน่ชัดนั้นคือตัวเล็กของเขาตกอยู่ในอันตรายจากความสะเพร่าของคนบางคน!!

ไมเคิลกัดฟันกรอด กำมือเอาไว้แน่น หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นประตูเปิดออกอย่างรุนแรง หมอและนางพยาบาลหลายคนรุมล้อมอยู่รอบเตียงของน้องน้อย แล้วเข็นผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ไมเคิลทะลึ่งตัวลุกพรวดเช่นเดียวกันกับโรมีโอ ทั้งสองหันมองหน้ากันเพียงชั่วครู่ แล้วรีบวิ่งตามไปในทันที

สุดท้ายแล้วจุดหมายปลายทางของน้องน้อยก็คือห้องผ่าตัด.......

คล้ายกับมีสัญญาณบางอย่างร้องเตือนอยู่ในหัวสมองของไมเคิลอยู่ตลอดเวลา เมื่อไม่สามารถไปร้องถามกับใครได้ จึงเอาแต่เดินวนเวียนอยู่หน้าห้องผ่าตัดนั้นด้วยใบหน้ากังวลเคร่งเครียด เดี๋ยวมืดครึ้มเดี๋ยวซีดจางสลับกันไปมา ในขณะที่โรมีโอต่อสายเป็นว่าเล่น เรียกตัวคนที่จะสามารถมาช่วยคุณหนูของตนได้ในเวลานี้ แถมยังเผื่อแผ่ไปยังบารอนที่มีคำสั่งให้ตรวจสอบอาการอย่างละเอียดอีกครั้งเป็นการป้องกัน

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของคนรอ ยิ่งนานยิ่งเครียด ความเงียบตกอยู่รายล้อมตัว ไม่มีใครปริปากพูดอะไร ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

หนึ่งคนคิดว่าเป็นความผิดของตนที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องแบบนี้ ทำให้น้องน้อยต้องได้รับอันตรายเลือดตกยางออก สุ่มเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต หากไม่ใช่เพราะตน น้องน้อยคงไม่ถูกจับตัวไป เพียงแค่จับตัวไปทรมานก็นับว่าแย่มากแล้วแต่นี่ยังถูกเคราะห์ซ้ำกรรมซัดโดนแรงระเบิดอีกหนจนตกลงสู่เบื้องล่าง ทำให้อาการน่าเป็นห่วงถึงเพียงนี้

หนึ่งคนคิดว่าเป็นความผิดของคนที่เฝ้าดูแลถนอมคุณหนูตัวเล็กของบ้านได้ไม่ดีพอ ไม่เอะใจในอาการที่เป็น ไม่เอะใจต่อคำวินิจฉัยอาการ ไม่ได้ติดตามเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด แต่กลับก้มหน้าก้มตาทำงานทั้งที่คุณหนูของตนนอนเจ็บปวดอยู่บนเตียงเพียงลำพังทั้งๆ ที่ห่างกันแค่เอื้อม

ปัง!

เสียงกระแทกประตูเปิดออกอย่างรุนแรง พร้อมกับนางพยาบาลผู้ช่วยประจำห้องผ่าตัดที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ตามเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือด เป็นอีกครั้งที่ไมเคิลและโรมีโอหันมองหน้ากันด้วยความกังวล ก่อนที่จะมีหมอคนหนึ่งเดินออกมาทั้งชุดผ่าตัดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“ใครเป็นญาติผู้ป่วยครับ?”

“ฉัน/ผมครับ” คนเป็นหมอฟังแล้วก็พยักหน้ารับ เอ่ยถามต่อในทันที

“ในคุณสองคนมีใครมีกรุ๊ปเลือดอาร์เอชลบ (Rh-) ไหมครับ?” เมื่อได้ฟัง ไมเคิลก็ถึงกับนิ่งงัน ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น

เขาลืมไปได้อย่างไร ว่าน้องน้อยของเขา ‘พิเศษ’ เอวาไม่ได้มีกรุ๊ปเลือดธรรมดาเช่นคนปกติทั่วไป หากแต่เป็นอาร์เอชลบ เขาที่ถึงจะถือตัวว่าเป็นญาติ แต่ก็ไม่ใช้ทางสายเลือดโดยแท้ ทำให้กรุ๊ปเลือดไม่เหมือนกัน และเพราะแบบนั้น ทำให้น้องน้อยต้องถ่ายเลือดเก็บไว้เสมอ

ถ่ายเลือด......

“โรม.... ติดต่อไปที่โรงพยาบาลใหญ่ เรียกเอาเลือดสำรองของเอวามาโดยเร็วที่สุด!”

“ครับบะ-”

“คุณหมอคะ!! ทางเราติดต่อไปทางโรงพยาบาลต้นสังกัดแล้วค่ะ เขาแจ้งว่าเลือดสำรองของผู้ป่วยไม่พอ เพราะมีการเบิกออกไปใช้ครั้งก่อนหน้าและยังไม่มีการถ่ายเลือดเก็บไว้เพิ่มเติมค่ะ!” เพียงเท่านั้นใบหน้าของไมเคิลก็พลันมืดครึ้ม นึกถึงคำพูดของหมอสาวที่เป็นพึ่งเข้ามาทำหน้าที่ได้ไม่นาน เอ่ยเตือนเขาเรื่องนี้........

“สรุปแล้วระหว่างคุณสองคนมีใครเป็นอาร์เอชลบกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ไหมครับ?”

“น้องของฉันป่วยเป็นอะไร......” ในตอนนี้เองที่คนเป็นหมอคล้ายพึ่งนึกขึ้นได้ รีบอธิบายรัวเร็ว

“ตอนนี้คนไข้มีอาการเลือดคั่งในสมองและทรวงอกครับ เราต้องทำการเจาะระบายเลือดออก ตอนนี้ก็กำลังดูดเลือดออกอยู่ แต่เพราะผู้ป่วยเสียเลือดมากจึงต้องการเลือดทดแทน ดังนั้นแล้วตอนนี้ระหว่างคุณทั้งสองมีใครมีเลือดอาร์เอชลบไหมครับ” ไมเคิลยืนกำหมัดเอาไว้แน่นอย่างคนอับจนหนทาง ความเงียบรายล้อมตัวอยู่ชั่วครู่ คนเป็นหมอมองเห็นท่าทีนั้นจึงเอ่ยปากต่อในทันที

“หากพวกคุณไม่มีใครมีเลือดกรุ๊ปนี้ก็มีอีกวิธีที่จะช่วยได้ คือการถ่ายเลือดปกติในกรุ๊ปเดียวกันเข้าไป แต่จะสามารถทำได้เพียงแค่หนึ่งครั้ง และอาจก่อให้เกิดการแอนตี้หมู่เลือดในภายหลัง ทำให้มีอาการอื่นแทรกซ้อน หากคุณต้องการผมจะ-”

“ผมครับ” โรมีโอพูดขัดขึ้นเมื่อไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป คุณหนูของเขากำลังทรมาน น้องน้อยของเขากำลังแย่.......

“ผมมีเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับคนไข้ครับ” ไมเคิลขมวดคิ้ว หันมองโรมีโอด้วยความแปลกใจ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยแสดงออกเลยสักครั้งว่าตนเองมีกรุ๊ปเลือดพิเศษเช่นนี้ แถมยังดาหน้าเข้าสังหารศัตรูอย่างไม่มีเกรงกลัวเลยสักนิดว่าตนจะเป็นอันตรายจากความพิเศษนั้น

“งั้นเชิญทางนี้ครับ” คนเป็นหมอหันไปพยักหน้าให้นางพยาบาลให้พาไปทำการถ่ายเลือด โรมีโอเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องปลอดเชื้อด้วยความรวดเร็วไม่รั้งรอ ถูกจัดให้นอนลงบนเตียง ในขณะที่ถูกเข็มเจาะเข้าที่เส้นเลือดพร้อมกับการต่อสายยาง

ชายหนุ่มมองเส้นสายนั้นจนมันผลุบหายเข้าไปใต้ผืนผ้า ม่านกันผืนใหญ่ที่ขวางตนกับคุณหนูของบ้านเอาไว้ทำให้ไม่สามารถมองเห็นกันได้ เนื่องจากเอวากำลังผ่าเปิดกะโหลกศีรษะเพื่อระบายเลือดออก ซึ่งเป็นภาพไม่น่าดู

แต่ถึงกระนั้นโรมีโอก็ยังอยากที่จะเห็น......

“ตัวเล็ก......” ถ้อยคำที่ใช้เรียกยามเอื้อเอ็นดูถูกเปล่งออกจากริมฝีปาก โรมีโอนอนให้เลือดอยู่นานมากราวหนึ่งชั่วโมง เนื่องจากต้องถ่ายเลือดให้ในระหว่างผ่าตัดและ ต้องถ่ายเลือดให้เพื่อใช้สำหรับเก็บสำรองในยามฉุกเฉินและหลังจากออกจากห้องผ่าตัดอีกจำนวนหนึ่ง

หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วชายหนุ่มก็พาร่างอ่อนระโหยโรยแรงของตนกลับมานั่งที่เดิม เอนศีรษะพิงซบกับกำแพงห้องผ่าตัดอย่างอ่อนล้า

“ไม่เห็นนายบอก......”

“มันไม่ใช่เรื่องสำคัญนี่ครับ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนบาง ความรู้สึกง่วงงุนและวิงเวียนศีรษะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่ทันรู้ตัว ที่หัวไหล่ทั้งสองข้างก็ถูกใครบางจับตรึงดึงรั้ง ให้เอนตัวนอนหงาย จนพบกับใบหน้าของคนๆ หนึ่ง ชายผู้มีนัยน์ตาสองสีและรอยสักมังกรคำรามที่ต้นคอดูทรงพลัง

“นอนพักก่อน.....” คำว่านอนพักนั้นคือบนตักแกร่งของคนเป็นนาย ทำให้โรมีโอเผยรอยยิ้มออกมาบางเบา ไมเคิลมองใบหน้าหวานล้ำแต่สุขุมลุ่มลึกชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำแผ่วเบา

“ขอบใจที่นายช่วยตัวเล็ก”

“คุณหนูก็เป็นน้องของผมเช่นกันครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง เมื่อไม่อาจฝืนความง่วงงุนและวิงเวียนศีรษะเอาไว้ได้

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าอีกนานนับชั่วโมง ใบหน้าของไมเคิลเริ่มไม่น่าดูมากขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะเวลาที่ไหลผ่าน แม้ว่าขาของตนจะชาหนึบจนไร้ความรู้สึก ก็ไม่ได้ทำการผลักไสศีรษะของคนที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเป็นยวงนั้นเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งระยะเวลาหนึ่ง ดวงตาเรียวคู่งามก็เปิดปรือขึ้นอย่างช้าๆ

“บอส.....” โรมีโอครางเอ่ยเรียก ก่อนจะยันกายลุกขึ้น ยกมือคลึงนวดดวงตาไล่อาการมึนงงให้จางหายไป แล้วหันไปมองทางประตูห้องผ่านตัดพร้อมเอ่ยปากเสียงแผ่ว

“คุณหนู.....” พูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหันไปที่ทิศทางหนึ่ง เมื่อเสียงรองเท้าที่มีส้นดังก้องกังวานกลางทางเดินด้วยความรีบร้อน ผู้มาใหม่นั้นก็คือแอล หมอสาวประจำกายของน้องน้อยนั่นเอง ในอ้อมแขนมีกล่องโฟมใบย่อมกอดเอาไว้แน่น

“บอสคะ”

“รีบไป” ไมเคิลพยักหน้ารับก่อนจะรีบไล่อีกฝ่ายเข้าไป ในอ้อมแขนของหมอสาวนั้นคือเลือดสำรองของเอวาและโรมีโอที่ใส่ร่วมกันมา จากคำสั่งของโรมีโอที่ให้เอาเลือดมาด้วยในครั้งก่อนหน้า ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเริ่มใจชื้น ความหวังเริ่มเปล่งประกายอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

เวลาไหลผ่านไปอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ใช้เวลาน้อยกว่ามาก ก่อนที่ไฟห้องผ่าตัดจะดับลง พร้อมๆ กับประตูที่ถูกเปิดออกมา บัดนี้อาการของเอวานั้นดูย่ำแย่กว่าทีแรก แต่ถ้อยคำบอกกล่าวของหมอสาวทำให้เกิดความโล่งใจและความปีติยินดี

“คุณหนูปลอดภัยแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม ทำให้ไมเคิลพลอยพยักหน้ารับไปด้วย แม้ว่าเอวาในตอนนี้จะถูกโกนผมออกไปกระจุกหย่อมๆ มีผ้าก๊อซปิดแผลแปะไว้ บนใบหน้าเล็กมีหน้ากากออกซิเจนสวมใส่ไว้ ที่กลางลำตัวถูกพันด้วยผ้าพันแผลคล้ายมัมมี่ แต่ช่วยในเรื่องของเลือดซึมตามผิวหนัง แม้สภาพของน้องน้อยจะย่ำแย่ แต่ในความรู้สึกของคนมองราวกับนี่คือปาฏิหาริย์

เอวาถูกพาไปนอนพักที่ห้องวีไอพีอีกครั้ง พร้อมๆ กับไมเคิลที่กลับไปนั่งเฝ้าข้างๆ น้องน้อยและโรมีโอก็นั่งเฝ้าที่อีกข้างหนึ่งเช่นกัน ในขณะที่หมอสาวนั้นเข้าไปตรวจอาการของบารอน พบว่าชายหนุ่มนั้นอาการคงที่แล้ว จึงมีคำสั่งให้ย้ายเข้าห้องพักได้ หากแต่......

“ใครให้มันเข้ามา......” บุรุษพยาบาลถึงกับชะงัก เมื่อไมเคิลเอ่ยปากบอกพร้อมเหลือบสายตามองจ้องด้วยความดุดัน บรรยากาศรอบกายพลันกดต่ำเย็นยะเยือก จนไม่กล้าขยับตัว

“ผมเองครับ” โรมีโอเอ่ยตอบพร้อมกับพยักหน้าให้บุรุษพยาบาลคนนั้น ชายหนุ่มจึงเข็นบารอนมานอนเคียงที่ฝั่งตรงข้าม ระหว่างเตียงของไมเคิลและเอวาก่อนจะรีบเผ่นแหนบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ให้มันอยู่.....” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงชิงชัง แสดงออกถึงความไม่ยินยอม

“แต่ผมจะให้อยู่ครับ” โรมีโอตอบกลับด้วยความเรียบนิ่ง ทำให้ไมเคิลตวัดสายตาหันมามองในทันที

“แต่ฉันไม่ให้มันอยู่!!!”

“แต่ผมจะให้เขาอยู่ครับ เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตคุณหนูจนได้รับบาดเจ็บแบบนี้ และคงจะดีหากทั้งคู่ได้ตื่นมาและพบหน้ากันและกัน”

“โรม!!” ไมเคิลร้องตะโกนพร้อมกับผุดตัวลุกขึ้นยืน เอวาคิ้วกระตุกไปชั่วครู่หลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น และโรมีโอก็หันมาเห็นพอดี จนอดที่จะเอ่ยเตือนไม่ได้

“เบาหน่อยเถอะครับ คุณหนูกำลังหลับอยู่”

“เอามันออกไปจากห้องของฉัน....” ไมเคิลกัดฟันพูดเสียงเบา มองจ้องผู้ช่วยหนุ่มเขม็ง โรมีโอมองตอบกลับไป พร้อมกับผุดตัวลุกขึ้นยืนประจันหน้ากัน

“ผมต้องการให้เขาอยู่ครับ เขาควรได้รับการรักษาและการดูแลที่ดี เพราะเขาช่วยปกป้องชีวิตของคุณหนูเอาไว้”

“นายกล้าขัดคำสั่งของฉันงั้นหรอโรมีโอ......” ไมเคิลกัดแน่น สองมือกำแน่น

“กล้าครับ.....”

แกร๊ก!

“ผมขอทำการปฏิวัติ.....” สิ้นคำนั้นไมเคิลถึงกับชะงักนิ่ง มองจ้องปลายกระบอกปืนที่จดจ่อมาทางตนแน่วแน่ ก่อนที่โรมีโอจะเอ่ยปากต่อในทันที

“ผมทนไม่ได้อีกแล้วครับ คุณหนูต้องมารับเคราะห์เพราะบอสกี่ครั้งกี่หนแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว.....”

“เหอะ.... ตัวคนเดียว..... จะทำอะไรได้......” ไมเคิลพูดเย้ยหยัน ดวงตาคมกล้ามองจ้องผู้ช่วยคนสนิทของตนเองนิ่งเงียบ มองหาร่องรอยอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่าเรื่องนี้เป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่น เรื่องนี้เป็นเพียงความคิดชั่ววูบของผู้ช่วยหนุ่ม คนที่เขามองว่าเป็นเพื่อน เป็นคู่คิด และเข้าอกเข้าใจเขามากที่สุด

“นายทำด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ฉันเข้าใจ ฉันให้อภัย......” ไมเคิลพูดพร้อมกับมองจ้องสบกับนัยน์ตาสีฟ้าสดใสไม่ละสายตา ในขณะที่โรมีโอส่ายศีรษะไปมา

“ผมไม่ได้ทำด้วยอารมณ์ชั่ววูบ.... ผมสุดจะทนแล้วจริงๆ ...... คุณทำร้าย น้องชาย ของผมทางอ้อมซ้ำไปซ้ำมา แต่ละครั้งยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนี้..... มันจะไม่มีอีกแล้ว.....” ไมเคิลคล้ายกับคนหูดับไปชั่วครู่ตั้งแต่ได้ยินคำว่าน้องชายจากปากของอีกฝ่าย มองหน้าโรมีโออย่างไม่เชื่อและไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก

“นายโกรธแค้นแทนตัวเล็ก..... ฉันเข้าใจ.... เพราะนายมองเขาเหมือนน้องคนหนึ่ง.....” โรมีโอส่ายหน้าช้าๆ กับคำพูดนั้น ก่อนจะเอ่ยปากออกมา

“คุณไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย...... เอวา.... เป็นน้องชายแท้ๆ ของผม......” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็ชะงักค้าง ต่างจากโรมีโอที่สอดมือเข้าไปใต้เสื้อสูทของตนเอง หยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมเอ่ยปากสั่งการ

“เริ่มการปฏิวัติ......”

[รับทราบครับ บอส] นั่นคือเสียงที่ดังออกมาจากปลายสาย ก่อนที่สายจะตัดไป และไมเคิลก็รู้ดีว่าคนๆ นี้คือใคร ทีมงานระดับ S ของเขา.... เบลซ.....

โรมีโอเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเสื้อด้านในด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาไร้แววใดปรากฏ ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเนิบช้า

“ตอนนี้ที่คฤหาสน์และบริษัทของคุณถูกยึดไว้ทั้งหมดแล้ว ตอนนี้คุณไม่เหลืออะไรอีกแล้วไมเคิล...... หากคุณอยากได้มันคืน.... คุณก็ต้องฆ่าผม......” โรมีโอพูดพร้อมกับดึงมือออก เก็บปืนลงในซองใต้รักแร้ แล้วทรุดตัวนั่งลงที่ข้างเอวาตามเดิม เอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณจะอยู่รักษาตัวจนกว่าจะหายก็ได้ หลังจากนี้คุณก็อยู่อาศัยที่บ้านหลังนั้นได้ เพียงแต่อำนาจการตัดสินใจทุกอย่าง..... เป็นของผมเพียงคนเดียว.....” โรมีโอพูดพร้อมกับเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่ยังคงยืนนิ่งอึ้งค้าง แล้วเลื่อนสายตาไปทางบารอน เอ่ยปากบอก

“และตอนนี้ผมต้องการให้คุณบารอน ‘อยู่’ ในห้องนี้.....”