บทที่ 34 ความจริงที่ถูกเปิดเผย

Ava Part

เอวาตื่นขึ้นอีกครั้งที่ห้องๆ หนึ่ง ห้องขนาดเล็กที่ปิดทึบทั้งสี่ด้าน มีเพียงเตียงนอนและประตูเท่านั้นเท่าที่เห็น ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมา ครางในลำคอเล็กน้อย ความเจ็บที่ข้อมือแล่นริ้วขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนต้องก้มลงมองดู

“เป็นแผลเป็นแน่เลย....” เด็กน้อยเอ่ยปากพร้อมกับลูบรอยแผลที่ถูกเย็บเอาไว้อย่างหยาบๆ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก ไม่มีแม้แต่การทำแผลหรือพันผ้าปิดให้ ทำให้เด็กน้อยแสดงสีหน้ากังวลออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ตัว

“ที่นี่.... ที่ไหน” คิ้วคู่งามขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เมื่อนึกถึงใครบางคนที่ทำให้ตนต้องมาอยู่ที่นี่ มาอยู่ในสภาพนี้

เอวานั่งร่ำไห้เพียงลำพัง จนเมื่ออาการสะอื้นเริ่มจางไป เด็กน้อยก็ก้มลงมองสำรวจตัวเองหลังจากที่ตื่นมาในคราแรกไม่มีโอกาสได้ทำ สิ่งที่หายไปจากตัวนอกจากเครื่องมือสื่อสารและเครื่องประดับก็ไม่มีอะไรอื่นอีก เอวายังคงสวมใส่ชุดเอี๊ยมน่ารักสดใสชุดเดิม ถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบเช่นเดิม เด็กน้อยขยับตัวเข้าไปนั่งชิดมุมห้อง นั่งรอเวลาอย่างเงียบๆ

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า จวบจนกระทั่งบานประตูถูกเปิดอ้าออก ใครบางคนก้าวเท้าเข้ามาใกล้ รองเท้าสีดำเงาวับมาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับการจับเชยปลายคางเล็กให้เงยหน้าขึ้น

“ไม่คิดว่าดวงใจมังกรจะน่ารักน่าชังขนาดนี้.....” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่ามีเสน่ห์ดังขึ้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เอวาหวาดกลัวแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตมองจ้องสบมานิ่งๆ จนชายหนุ่มที่มีรูปกายสูงใหญ่กำยำครางในลำคอด้วยความสนใจ ลูบไล้ปลายนิ้วมือลงบนใบหน้าขาวนวล ไล้เกลี่ยริมฝีปากเล็กไปมา เอวานั่งมองนิ่งๆ ไม่หันหลบหรือปัดป้อง เอ่ยปากถามเสียงเรียบนิ่ง

“คุณเป็นใคร....”

“หึ ศัตรูคู่อาฆาตของหมาบ้ามันล่ะมั้ง” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เอวาไม่สนใจท่าทีนั้น เอ่ยปากถามต่อในทันที

“เพราะอะไร......”

“ดูนิ่งกว่าที่คิดอีกนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยความสนใจ เอวาใช้ความเงียบเป็นคำตอบให้แทน

“.....”

“เอาเถอะ บอกให้เอาบุญแล้วกัน” สิ้นเสียงนั้นประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับใครบางคนที่เข้ามาภายใน ใครคนนั้นขยับเข้ามายืนเคียงข้างกันกับชายหนุ่มตรงหน้า วางมือลงบนบ่าแกร่ง ในขณะที่อีกฝ่ายก็หันไปกดจูบหลังฝ่ามือนั้นเบาๆ

“เพราะมันขวางทางยังไงล่ะ ถึงต้องทำแบบนี้” เอวาเหลือบสายตามองคนมาใหม่ เอ่ยถามด้วยความสงบนิ่ง

“เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่.....”

“5 ปีก่อนละมั้ง” คนมาใหม่เอ่ยปากยิ้มๆ ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติที่เปลี่ยนไปของเอวาเลยแม้แต่น้อย

“หมดเวลาแล้ว เอาตัวไป” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมๆ กับหันไปหาคนข้างกาย คนๆ นั้นขยับเข้ามาใกล้ ฉุดลากเอวาให้ลุกขึ้นจากพื้น โดยมีปืนจี้หลังคอยคุมอยู่อีกที ในขณะที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั้นแยกไปอีกทาง

เอวาเดินไปตามทางอย่างว่าง่าย ดวงตาไล่มองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง เหมือนว่าเอวาจะถูกพามาที่อาคารแห่งหนึ่งที่ทั้งเก่าและทรุดโทรม ภายในนั้นมีห้องกว้างและหน้าต่างที่แตกกระจายเป็นจำนวนมาก คล้ายกับตึกร้างกระไรอย่างนั้น จากการมองดูคร่าวๆ ดูเหมือนว่าตึกนี้จะเป็นรูปตัวยู มีทางเข้าจากใจกลางของตึกและที่ปลายทางทั้งสองข้าง สรุปก็คือมี 3 ประตูหน้า ส่วนประตูหนีไฟนั้นมีจำนวนเท่ากัน เอวาถูกพามาที่ปีกฝั่งซ้าย ในขณะที่ชายคนนั้นไปที่ตึกฝั่งขวา

เอวาถูกพามาที่ห้องๆ หนึ่ง ภายในห้องนั้นมีแสงสลัวส่องผ่านหน้าต่างที่ปิดทึบ ก่อนที่เด็กน้อยจะถูกเตะตัดขา ทำให้ทรุดตัวนั่งลงกองกับพื้น

“อะ!” เอวาหันไปมองผู้กระทำด้วยความบึ้งตึง หากแต่คนๆ นั้น กลับแสยะยิ้มส่งให้ ควงปืนในมือไปมาอย่างนึกสนุก

“มาดูกันว่าไมเคิลมันจะหานายเจอภายในกี่นาที” อีกฝ่ายพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก เอวานั่งเม้มปากเอาไว้แน่นอย่างอดทน มองจ้องคนตรงข้ามไม่กะพริบ หากแต่ปลายนิ้วมือกลับขยับเขยื้อนทำบางสิ่งอย่างลับๆ

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนได้ยินเสียงของสรรพสิ่งรอบข้างร่วมถึงเสียงลมหายใจของคนร่วมห้อง เอวาไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่อย่างนั้นกี่นาที แต่ในท้ายที่สุดแล้วก็ได้พบกับแสงไฟที่สาดส่องมาทางหน้าต่างจำนวนมากจนแสบตาไปหมด ทำให้ทั้งเอวาและคนๆ นั้น หันไปมองพร้อมกัน

“มากันแล้ว” อีกฝ่ายพูดขึ้นพร้อมยกยิ้มชอบใจ กวาดสายตามองรถยนต์จำนวนมากที่รายล้อมรอบตึก เปิดไฟสว่างจ้าส่องผ่านทั่วทุกพื้นที่ พร้อมกับใครบางคนที่ก้าวเท้าลงมาอย่างมั่นคง ก็ยิ่งยกยิ้มเปรมปรีดิ์ เอ่ยปากอย่างตื่นเต้น

“พวกมันทั้งหมดจะได้ตายที่นี่ คิกคิก”

“ใครกันแน่ที่จะตายที่นี่.....”

“อึก!”

“พี่ซี.....” น้ำเสียงเย็นชามาดร้ายดังขึ้นข้างใบหู พร้อมกับบางสิ่งที่พันรัดรอบคอแน่นหนา แม้ว่าในมือจะมีปืนกำเอาไว้อยู่ กลับไม่สามารถยกขึ้นยิงได้ดั่งใจ แขนและขาถูกพันธนาการด้วยบางสิ่งที่ไม่อาจมองเห็น แลดูคล้ายกับเวทมนตร์

“หนูคงคิดถึงพี่......”

“แก!”

“และหนูเสียใจมากที่ต้องฆ่าพี่แบบนี้.....” น้ำเสียงเนิบช้าดุจพญามัจจุราชดังขึ้นข้างใบหู มาพร้อมกับแรงตรึงรั้งที่เพิ่มมากขึ้น จนบางสิ่งนั้นบาดลึกลงที่ลำคอระหงของอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น ซีนอนพยายามที่จะยกมือขึ้นสูงเพื่อยับยั้งบางสิ่งที่พันรอบคอของตน มันมีขนาดเล็กกว่าเชือก และไม่แข็งกระด้างพอที่จะเป็นขดลวด

เส้นเอ็น......

อาวุธที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองทำให้ซีนอนเหลือบตาลงมือข้อมือของตนเอง เมื่อไล่ตามแสงไฟที่อาบไล้ไปก็พบว่าภายในห้องแห่งนี้ถูกเส้นเอ็นบางใส่แต่เหนียวแน่นพันวนรอบไปทั่วห้อง

“ฉันจะฆ่าแกก่อนแน่ไอ้เด็กสารเลว!” ซีนอนกัดฟันพูดเสียงเหี้ยม จนเอวาเลิกคิ้วมอง

“ใครที่จะตายก่อนกันแน่พี่ซี หึหึ”

“อึก!” ซีนอนที่ได้แต่ยืนเป็นเป้านิ่งให้เอวาเล่นงานไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการกลอกกลิ้งดวงตาไปมา หาทางรอดให้ตัวเอง

“พี่คิดว่าหนูเป็นน้องชายของใครกัน..... สุนัขรับใช้องค์ราชินี.... ชื่อนี้ก็บอกอยู่ว่าคนรอบกายมีอันตรายมากแค่ไหน เผลอๆ จะมากกว่าคนที่เป็นสุนัขตัวที่ว่าเสียอีกนะ” สิ้นคำ เอวาก็รัดตรึงเส้นเอ็นขึ้นอีกหน จนหยาดโลหิตไหลซึมออกจากบาดแผล ไหลลงเป็นทางยาว

“อั่ก!” ซีนอนเริ่มดิ้นรนเอาชีวิตรอด จนข้อมือทั้งสองข้างถูกเส้นเอ็นบาดลึกเข้าเนื้อกลายเป็นแผลเหวะหวะ ไม่ต่างกันกับข้อเท้า ปลีกน่อง และต้นขาที่ถูกพันเอาไว้แน่น

“หนูให้พี่เลือกนะพี่ซี...... ว่าอยากตายเพราะเส้นเอ็นหรือใบมีด.... แต่บอกก่อนนะว่ามีดมันเล็ก หนูจับไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ หึหึ”

“แก!!”

เพล้ง!!!

“อ่า หมดเวลาแล้วสิ” เอวาพูดขึ้นเมื่อบุคคลที่ด้านนอกเริ่มทำการบุกเข้ามาภายในตัวอาคาร

“หนูรักพี่นะพี่ซี และหนูเสียใจที่พี่ทำแบบนี้ แต่หนูทำใจได้แล้วล่ะ....”

“อึก! แฮ่ก แฮ่ก”

“ฝันดีนะ อาจจะเจ็บมากสักหน่อย.....”

กึก! กึก! กึก!

“อะ อั่ก! อึก!” ซีนอนพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เส้นเอ็นสีใสเริ่มบาดลึกลงในลำคอมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของซีนอนเขียวคล้ำไม่น่าดู ใบหูแดงก่ำ ดวงตาแดงฉาน เต็มไปด้วยเส้นเลือด ความทรมานปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างไม่ปิดบัง พยายามดิ้นทุรนทุราย เยื้อเอาลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก่อนที่จะแน่นิ่งไป.....

“หนูรักพี่นะพี่ซี.....” เอวาพูดพร้อมกับปล่อยมือออกจากเส้นเอ็นช้าๆ แต่ร่างของซีนอนยังคงถูกตรึงรั้งไว้กับที่ มีเพียงช่วงศีรษะไปจนถึงลำคอที่ตกห้อยลงบ่งบอกถึงความไร้ชีวิตใด หยาดเลือดอาบย้อมเสื้อผ้าของซีนอนจนแดงฉาน มองไม่เห็นสีเดิม

เอวามองจ้องใบมีดโกนอันเล็กในมือที่เหลืออีก 2 ใบ และม้วนเส้นเอ็นอีกหนึ่งมัด พลางคิดว่าต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม เด็กน้อยลอบออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ดวงตาที่แข็งกร้าวเย็นชาอาฆาตมาดร้าย แปรเปลี่ยนเป็นดวงตากลมโตสดใสแวววาวราวกับคนละคน.....

เอวาไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่ใครหลายคนคิด แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ใช่การเสแสร้งเช่นกัน เด็กน้อยเลือกที่จะใช้มันให้เหมาะกับคนมากกว่า เอวาได้ฝึกการใช้อาวุธหลากหลายรูปแบบ คนที่สอนนั้นไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นผู้ช่วยคนสนิทของพี่ชายตนเอง

ในคราแรกเด็กตัวน้อยก็ไม่ได้รู้มากมายขนาดนั้น แต่เมื่อนิโคลัส ผู้เป็นบิดาของพี่ชายตายจากไป ไมเคิลก็ต้องกลายมาเป็นผู้นำตระกูล หลายครั้งหลายคราที่ต้องนำตัวคนร้ายกลับมาจัดการภายในที่ลับ และเอวาก็ได้เห็นพี่ชายของตนฆ่าคนด้วยตาตนเองตอนอายุ 10 ปี และในครั้งนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาของโรมีโอไปได้ ดังนั้นแล้วหลังจากที่เอวาได้เห็นไมเคิลยิงคนทิ้งด้วยความเลือดเย็น เด็กน้อยที่ได้สบตากับโรมีโอก็ตกใจกลัวและรีบวิ่งหนีเข้าห้องของตนเอง

โรมีโอตามขึ้นมาพูดคุยทีหลัง พร้อมอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าของเอวาที่กำลังตัวสั่นระริกอยู่บนเตียง เอ่ยปากเสียงเนิบช้า ฟังสบายนุ่มทุ้มให้ได้ยิน

“บอสเป็นสุนัขรับใช้องค์ราชินี”

“สุนัขรับใช้?” เอวาขมวดคิ้วมอง ไม่ชอบใจกับคำเรียกนั้นที่เปรียบพี่ชายของตนเป็นสัตว์เดรัจฉาน

“ครับ หมายถึง มีหน้าที่คอยดูแลสอดส่องและยื่นมือเข้ามาจัดการกับคนที่เป็นภัยของราชวงศ์” โรมีโอเอ่ยปากด้วยรอยยิ้มเล็กๆ บางเบา

“ทำไมต้องเป็นพี่จ๋า” เอวาในวัย 10 ปี ขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ โรมีโอก็ใจดี อธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น

“เพราะคุณไมเคิลมีสายเลือดเป็นเชื้อพระวงศ์ครับ”

“เพราะงั้นถึงต้องปกป้องราชวงศ์....”

“ใช่ครับ และเพราะแบบนั้นทำให้บุคคลรอบข้างมักจะโดนเพ่งเล็ง ดังนั้นแล้วบอสจึงเก็บคุณหนูไว้ในคฤหาสน์ เหมือนนกน้อยในกรงทอง เป็นโชคดีของบอสที่คุณหนูของผมน่ารัก เชื่อฟังเป็นอย่างดี ทำให้บอสไม่ต้องกังวลใจมากนัก” โรมีโอพูดพร้อมกับยกมือขึ้นบีบจมูกรั้นเบาๆ อย่างมันเขี้ยว

“หนูเป็นเด็กดี!” เอวาร้องออกมาเสียงดัง ทำให้โรมีโอหัวเราะกับถ้อยคำน่ารักนั้น

“ครับ และเพราะแบบนั้น เราต้องไม่เป็นภาระให้กับบอสกันนะครับ”

“แล้วหนูจะต้องทำยังไง?” เอวาเอียงคอมอง กะพริบตาปริบๆ

“คุณหนูก็ต้องออกกำลังกาย ให้ร่างกายแข็งแรง ต้องปกป้องตัวเองได้..... แต่เรื่องนี้ให้เป็นความลับระหว่างเรานะครับ หากบอสรู้ว่าคุณหนูต้องมาเจ็บตัวจากการฝึกซ้อมพวกนี้บอสต้องไม่ชอบใจแน่”

“อื้อ! ความลับ!” เอวารับคำอย่างหนักแน่น มาพร้อมกับโรมีโอที่ส่งยิ้มบาง ยกมือลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

และนั่นเป็นเรื่องราวที่เป็นจุดเริ่มต้น เอวาได้อาศัยช่วงที่ไมเคิลต้องทำงานในห้องเพียงลำพัง หรือต้องเดินทางไปไหนมาไหนด้วยตัวคนเดียว เพื่อที่จะเรียนรู้การใช้อาวุธและการป้องกันตัวจากโรมีโอ และการฝึกสอนนั้นจะใช้หุ่นทดลองแทนการใช้คนจริงๆ บางครั้งเอวาก็ได้รับบาดเจ็บจากการฝึกซ้อมพวกนั้น หรืออาจเกิดบาดแผล โรมีโอก็จะทาครีมรองพื้นปกปิดเอาไว้ให้ เพื่อไม่ให้ไมเคิลสังเกตเห็น นอกจากนี้แล้วยังมีอีก......

“คุณหนู ทำแบบนี้ไม่ดีนะครับ” เป็นอีกครั้งที่โรมีโอเดินเข้ามาในห้อง ตอนที่เอวากำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว

“เขาทำหนูก่อน!!” เอวาหันไปบอกเสียงกร้าว ใบหน้าบึ้งตึง คราบเลือดติดอยู่บนใบหน้า ลำคอ และฝ่ามือเล็กทั้งสองข้าง โรมีโอขยับเข้าไปช่วยเด็กน้อยถอดชุดออกจากตัว

“ผมทราบครับ แต่แบบนี้จะยิ่งทำให้บอสสงสัย อีกอย่าง มือน้อยๆ คู่นี้ต้องออกแรงมากเพียงใดในการกดคมมีดไปแต่ละที” โรมีโอพูดพร้อมกับหงายฝ่ามือเล็กขึ้นดู เห็นรอยแดงเป็นปื้นยิ่งนึกเสียใจ แล้วจึงเอ่ยปากอีกครั้ง

“ไว้ผมจะสอนอาวุธอื่นที่น้ำหนักเบาและไม่ต้องลงแรงเยอะให้นะครับ ผมไม่อยากให้คุณหนูเจ็บตัว ส่วนชุดนี่ผมจัดการให้เองครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับรวบเสื้อผ้าสีดำสนิททั้งตัวไปจัดการเผาไฟ ดันหลังเด็กน้อยให้เข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายก่อนที่บอสใหญ่จะกลับเข้ามา

คืนนั้นเป็นคืนที่อลิซ่าตาย.....

ด้วยมือน้อยๆ ของเอวาคู่นี้.....

เพราะหญิงสาวเย้ยหยันตนอยู่เสมอ ทำให้แต่เดิมก็ไม่ชอบหน้า จวบจนกระทั่งงานฉลองวันเกิดของไมเคิลที่ถึงกับสาดน้ำใส่เจ้าของงาน ทำให้ความอดทนของเอวาหมดสิ้นลง อาศัยช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างที่โรมีโอพาตนมาส่งในห้องนอน จัดการเปลี่ยนชุดแล้วรีบมุ่งตรงไปที่ห้องคุมขังด้านล่าง

เมื่อได้มาอยู่ห้องนั้น อย่างไรก็คงต้องตาย แต่จะดีกว่าหากเอวาทำมันด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็ไม่ทรมานเท่าให้ไมเคิลเป็นผู้ลงมือ นั่นคือความใจดีที่สุดแล้วที่เด็กน้อยมอบให้ หลังจากนั้นโรมีโอก็สอนวิชาปามีดและการใช้เส้นเอ็น หรือเส้นลวด ซึ่งเอวาก็นำมาพลิกแพลงเอาเอง ดังนั้นเด็กน้อยจึงสามารถใช้อาวุธได้ทุกชนิด และมีวิธีพลิกแพลงจนมีฝีมือเทียบเท่านักฆ่าได้เลยเสียด้วยซ้ำ

นอกจากนี้แล้วตอนที่บารอนจับตัวเอวาไป ในชั่วแว๊บหนึ่งเอวาคิดที่จะฆ่าบารอนจริงๆ คิดที่จะสลัดคราบเด็กน้อยไร้เดียงสาแล้วกลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็น ในตอนที่ต่อสู้กันในป่าและบารอนก็ตามมาจับกุมตัว ในตอนที่เด็กน้อยกำลังจะปักมีดลงทะลุอก กลับได้พบดวงตาของความลุแก่โทษ ความรู้สึกและความเสียใจเปี่ยมล้นอยู่ในนั้น ทำให้เอวาเลือกที่จะยั้งมือ คนที่คิดจะฆ่ากัน ไม่มีทางมีแววตาแบบนั้นได้หรอก......

เอวาคิดถึงตอนของซีนอน คนๆ นั้น ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังไม่มีปกปิด ความกระหายอยากฆ่าให้ตายทั้งพี่ทั้งน้อง แม้จะชั่วครู่ แต่เอวาก็มั่นใจว่าตนมองไม่ผิด หลังจากที่พี่ชายของตนกรีดใบหน้าของซีนอนไป หลังจากกลับมาในช่วงแรกๆ ซีนอนมีท่าทีแข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด แต่เพียงไม่นานมันก็เบาบางลง ตอนแรกเอวาคิดว่าตนเองตาฝาดจึงได้ปล่อยไป แต่เมื่อมาคราวนี้ก็รับรู้แล้วว่าไม่ใช่ และไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ เหลืออยู่ในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว เอวาจึงฆ่าได้อย่างไม่ลังเล

การฆ่าซีนอนนั้นเอวาก็อาศัยจังหวะที่นั่งจ้องหน้ากัน มือก็แอบพันเส้นเอ็นไว้กับใบมีด เส้นเอ็นถูกซ่อนไว้ตามตัว ต้นขา ถุงเท้า ชั้นใน ในขณะที่ใบมีดจะอยู่ที่พื้นรองเท้าแทน เมื่อใบมีดโกนที่ถูกติดกับปลายเส้นเอ็น บวกกับวิชาปามีด มันก็กลายเป็นค่ายกลตรึงรั้งร่างกาย และเอวาก็อาศัยช่วงจังหวะที่ซีนอนละความสนใจ ลอบปามีดและเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไร้เสียง เมื่อซีนอนหันกลับมาอีกครั้งตรงหน้าจึงว่างเปล่าไร้ร่างของเด็กน้อยอยู่ตรงหน้า แต่กลับไปโผล่ที่ด้านหลังแทน และจัดการสังหารคนทรยศลงในที่สุด

“พี่จ๋า......” เอวาครางในลำคอ เมื่อมองไปที่ด้านหน้า ก็เห็นแผ่นหลังของคนเป็นพี่ที่เดินเข้าไปในตึกอีกฝั่งผ่านกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

.

.

.

Michael Part

ตลอดการเดินทาง ไมเคิลได้เอ่ยปากถามเรื่องราวกับโรมีโอเสียงเข้ม ถึงเรื่องที่สัญญาณชีพของเอวาหายไป ซึ่งโรมีโอก็เอ่ยปากยอมรับโดยไม่บิดพลิ้ว และอธิบายเพิ่มเติมว่า สัญญาณชีพของเอวาหายไปเกือบ 1 ชั่วโมง หลังจากนั้นโอเว่นก็เจาะระบบ เข้าไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั่วทุกพื้นที่ในรัศมี 500 เมตรจากจุดที่น้องน้อยหายไป พยายามหาว่ามีรถคันใดบ้างที่ขับออกมาจากสถานที่แห่งนั้น โชคดีที่มีเพียงไม่กี่คัน ทำให้ต้องตามแกะรอยไปอีกว่ารถคันนั้นไปจบลงตรงที่ใด

มีรถ 2 คันที่มุ่งตรงเข้าบ้านหลังหนึ่ง กับคอนโดแห่งหนึ่ง ในขณะที่อีกคันนั้นมุ่งตรงมาที่ตึกร้าง โอเว่นจึงลงความเห็นว่าน่าจะเป็นที่นี่ เพราะอีกฝ่ายชะล่าใจว่าเอาเครื่องติดตามออกแล้วจะแกะรอยไม่ได้ แต่การแกะรอยจากกล้องวงจรปิดหรือสัญญาณโทรศัพท์ก็ยังเป็นวิธีพื้นฐานในการแกะรอยอยู่ดี

ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ไมเคิลออกคำสั่งให้โรมีโอคอยอยู่บัญชาการที่ด้านนอก ในขณะที่ตนเองกับบารอนจะเข้าไปตามเอวาข้างใน โดยพาคนของตัวเองไปด้วยจำนวนหนึ่ง ไมเคิลกับบารอนตกลงกันว่าจะเข้าไปดูกันคนละฝั่ง และมาบรรจบกับที่ตรงกลางของตึก ตึกนี้มีทั้งหมด 3 ชั้น และคงต้องไล่ดูให้ครบทุกห้อง จึงใช้เวลาพอสมควร ดังนั้นจึงมีการกระจายกำลังจากทางด้านบนช่วยด้วยอีกแรง โดยการนำเฮลิคอปเตอร์เข้ามาใช้งาน และหน่วยสวาทเข้าทะลุทะลวงในแต่ละชั้นของตึก

ไมเคิลเดินเข้ามาภายในตึกด้วยความระมัดระวัง ตัวของไมเคิลนั้นได้เข้ามาดูทางปีกขวา ส่วนบารอนไปดูที่ปีกซ้าย หากใครพบเอวาก่อนให้พาตัวออกไปได้เลยพร้อมกับการจุดพลุแจ้งเพื่อถอนกำลังพล ฝีเท้าแผ่วเบาดุจขนนกของไมเคิลก้าวย่างอย่างเชื่องช้าด้วยท่าทีระแวดระวัง ระดับ S ที่ติดตามมากระจายกำลังตามความสามารถของตน และเป็นหนึ่งในทีมค้นหาที่กระจายตัวกันไป ชายหนุ่มก้าวเท้าอย่างหนักแน่นและระวังตัวเป็นที่สุด ปืนถูกยกขึ้นพร้อมเล็งตลอดเวลา เปิดประตูเข้าไปดูทุกห้องอย่างเงียบเชียบ

ในที่สุดความพยายามก็เป็นผล.....

หลังจากที่ไมเคิลเปิดประตูห้องไม่ต่ำกว่า 10 ห้อง ในที่สุดก็พบคนๆ หนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ประสานมืออยู่บนโต๊ะ นั่งหันหลังให้กับแสงจันทร์ที่สาดส่องมาจนเกิดเป็นเงาดำทะมึน ไมเคิลก็ยกปืนขึ้นเล็งอย่างไม่ลังเล เอ่ยปากเสียงกดต่ำเนิบช้าเย็นยะเยือกดุจภูเขาน้ำแข็ง

“เอวาอยู่ที่ไหน.....”

“ในตึกนี้แหละ หาสิ หึหึ”

“......”

“รีบหน่อยนะ ก่อนที่มันจะหมดโอกาส”

แกร็ก!

ชายคนนั้นพูดพร้อมกับโยนบางสิ่งหล่นมากระทบแทบเท้าของไมเคิล มันคือหน้าจอบอกเวลา เพียงเท่านั้นนัยน์ตาสองสีก็พลันเรืองรอง เขารู้จักและคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ดี ไอ้บ้านี่มันติดตั้งระเบิดเอาไว้! ไมเคิลกัดฟันกรอก ยกมือขึ้นเสยผมตนเอง เปิดเผยใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งที่ถูกบากลงมาเป็นทางยาว

“แกจะไม่ได้ตายดี.....” อีกฝ่ายยักไหล่ เอ่ยปากหยอกเย้า

“แต่แกน่าจะตายก่อนนะไมค์ ทั้งแกและคนของแก”

กรอดดดดด

“อ้อ ขอบใจนะที่ส่งสุดที่รักของฉันไปทำหน้ามาใหม่ แต่แผลใจมันหายไปหรอกนะ ฮะฮะ”

“ไม่เป็นไร.... แค่เศษเงิน.....” ไมเคิลพูดอย่างไม่ยี่หระ มองจ้องคนตรงหน้าราวกับอยากจะฆ่าให้ตาย

ชายหนุ่มได้ให้คนสืบมาหมดแล้วสำหรับคนทรยศนั่น คนๆ นั้นก็คือซีนอนที่เป็นถึงระดับ S ขององค์กร สาเหตุนั้นคงเพราะเมื่อครั้งในอดีต ครอบครัวของซีนอนหวังจะรวยทางลัด ด้วยการค้าอวัยวะมนุษย์ ลวงคนมาฆ่าเป็นว่าเล่น ทำให้ไมเคิลต้องตามไปกวาดล้าง สองสามีภรรยาใจเหี้ยม ภายในห้องใต้ดินของบ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยซากศพสิ่งกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง โดยที่จงใจละเว้นบุตรชายของครอบครัวนั้นที่ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นและอาศัยอยู่ในโรงเรียนประจำ เพราะคิดว่าพ่อแม่ทำผิด ลูกไม่ผิด จึงตั้งใจไว้ชีวิต ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งจะไม่รู้สำนึกและหันกลับมาแว้งกัดเช่นนี้

“ตอนนั้นน่ะแฟนฉันโกรธนายมากเลยนะ แต่เพราะฉันช่วยพูดให้หรอกเขาถึงได้อยู่อย่างสงบเสงี่ยม”

“อยากได้คำขอบคุณ? .....” ไมเคิลเอ่ยถามเสียงเนิบช้า ในขณะที่อีกฝ่ายยกมือขึ้นปัดไปมา

“ไม่ต้องเกรงใจๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“......”

“แต่ว่านะ เพราะนายมาขวางทางฉันไงล่ะ เขาถึงได้แค้นขนาดนั้น ฆ่าพ่อแม่เขาตายกว่าจะทำใจได้ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วนายยังมาขวางทางฉันอีก..... ตอนแรกก็แค่จะเข้าไปสอดแนมจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ถูก ไม่มีใครอยากปะทะกับพระนางหรอกน่า แต่เพราะนายทำให้เขาเสียโฉมไงล่ะ เขาถึงได้เร่งแผนการขนาดนั้น”

“นั่นเพราะนายลักลอบขนของในพระคลังไปขายไม่ใช่รึไง.... มิเกล.......” ไมเคิลพูดด้วยความเฉยชา กับมิเกลคนนี้เรียกได้ว่าไม้เบื่อไม้เมา เพราะอีกฝ่ายไม่เคยออกหน้าเอง ไมเคิลจึงจับได้แต่พวกปลาซิวปลาสร้อย สิ่งที่คนๆ นี้ทำก็คือลักลอบค้าอาวุธเถื่อน.... แต่อาวุธที่ว่ากลับมาจากพระคลังของราชวงศ์ เหอะ จะไม่ได้ตามล่าตัวได้อย่างไร คิดพลางนึกถึงเมื่อครั้งนั้น ที่มีคำสั่งให้กวาดล้างเส้นทาง สงสัยว่าจะยังมีบางคนเล็ดลอดไปได้ จึงเกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้

“เอาล่ะ หมดเวลาสนทนาพาทีกันแล้วไมค์ รีบไปสิ เวลาไม่คอยใครนะ” อีกฝ่ายพูดพร้อมขยิบตา และมันมาพร้อมกับบางสิ่ง!

ฉึก!!

ไมเคิลเอียงศีรษะเล็กน้อยหลบทิศทางปลายมีด จนมันเฉียดแก้มไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตร เกิดเป็นรอยเลือดไหลอาบเป็นทางยาว

“โอ้! ยอดเยี่ยมๆ” อีกฝ่ายปรบมือแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจ ก่อนที่จะคว้าปืนออกมาอย่างรวดเร็วแล้วมุ่งตรงไปหาไมเคิลในทันที

ปัง! ปัง! ปัง!

เพล้ง!!!!

เสียงยิงปืนสามนัดติดๆ กัน ทำให้ไมเคิลต้องกลิ้งตัวหาที่หลบ ในตอนที่กำลังจะหันไปยิงสวนอีกฝ่าย ก็พบว่ามิเกลทะลุหน้าต่าง ตั้งท่าจะหลบหนีไปเสียแล้ว ไมเคิลผุดตัวลุกขึ้น ออกมาจากที่ซ่อน เผยรอยยิ้มหยัน และหัวเราะขึ้นจมูกอย่างดูแคลน

“หึ.... โง่.....” เพราะทันทีที่ก้าวเท้าออกจากตึกแห่งนี้ ปืนนับสิบกระบอกก็จะเจาะร่างจนพรุนในทันที คิดยังไม่ทันเสร็จ ร่างของมิเกลก็ทรุดลงกับพื้น พร้อมริมฝีปากที่พึมพำเสียงแผ่ว

“เป็นไป อึก! ไม่ได้....”

“มันเป็นไปได้.... และเป็นไปแล้ว....” ไมเคิลพูดพร้อมกับกระโดดออกมาทางหน้าต่างของห้อง เดินไปหยุดอยู่ที่ตรงหน้ามิเกล แล้วลั่นไกปืนเจาะเข้าที่ศีรษะอย่างไม่มีการประนีประนอม

“โรม.... หาเอวา...”

[ครับ บอส] โรมีโอตอบกลับมาในทันที ไมเคิลใช้เท้าเขี่ยร่างไร้ชีวิตของมิเกล คงคิดว่าตัวเองวางแผนมาดี คิดจะหนีทางหน้าต่างพร้อมเฮลิคอปเตอร์ที่ตนเตรียมไว้ หารู้ไม่ว่าโดนสอยร่วงไปตั้งแต่เข้าเขต 1 กิโลเมตรนี้แล้ว ตอนนี้คงกำลังลุกไหม้อยู่กลางป่าที่ตั้งไม่ไกลจากที่นี่อย่างไม่ต้องสงสัย ไหนจะยังมีคนที่สุ่มยิงคล้ายกับการปิดประตูตีแมว น่าขันนักที่คิดได้แค่มุกตื้นๆ คิดว่าเขาจะไม่เตรียมวิธีรับมือหรืออย่างไร ไม่อย่างนั้นคนที่มากฝีมือเช่นโรมีโอคงจะได้เข้ามาด้วยกันไปแล้ว

คิดพลางส่ายหน้าไปมา เดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบตัวตั้งเวลาออกมาดู ก่อนที่นัยน์ตาสองสีจะเบิกกว้าง ร้องสบถออกมาเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์

“เวรเอ๊ย!! เอวา!!

ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!!

โครม!!!

ไมเคิลร้องได้เพียงเท่านั้น ร่างทั้งร่างก็ถูกแรงอัดมหาศาลพัดจนร่างกระเด็น ปลิวออกมานอกห้อง ตกกระทบพื้นอย่างรุนแรง และมันหนักหนาจนถึงขนาดที่ทำให้ชายหนุ่มหมดสติไปในทันที......