บทที่ 23 สร้างการเปลี่ยนแปลง.......

“นั่ง......” น้ำเสียงดุดันเอ่ยออกมาเรียบนิ่งดุจคลื่นยักษ์ใต้มหาสมุทรกว้าง เอวากัดริมฝีปากอย่างกังวล ขยับจะไปนั่งบนโซฟาข้างๆ พี่ชายอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ที่พื้น....” น้ำเสียงทรงอำนาจของไมเคิลทำให้เอวาชะงัก เงยหน้ามองคนเป็นพี่ด้วยความน้อยใจ หากแต่เห็นเพียงความเงียบนิ่งไร้แววใดปรากฏ

เอวาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างช้าๆ โดยที่มีโรมีโอมองตามไม่ละสายตาจากทางด้านหลังคนที่เป็นเจ้านาย

จนเมื่อเอวานั่งเรียบร้อยแล้ว ไมเคิลก็โน้มตัวมาข้างหน้า ใช้มือจับปลายคางเล็กให้เงยหน้าขึ้น มองจ้องนิ่งๆ ไม่ปริปากพูดคำใด

ความอึดอัดแผ่กระจายไปทั่ว จนเอวากลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัว พลางคิดไปถึงชั่วโมงก่อนหน้า ระหว่างเดินทางกลับบ้านของตน......

บนรถที่วิ่งด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ความเงียบครอบงำจนน่าอึดอัดใจ โรมีโอเหลือบสายตามองเจ้านายทั้งสองคนที่ด้านหลังอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไรออกมา ไมเคิลนั่งไขว่ห้างกอดอก ดวงตามองตรงไม่แม้จะสนใจเด็กน้อยที่นั่งข้าง ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากคนเป็นพี่ ทำให้เอวาไม่กล้าคุยเล่นหยอกด้วยเหมือนแต่ก่อน ทำได้เพียงนั่งชิดติดประตูฝั่งหนึ่ง พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อไม่ให้คนพี่ขุ่นเคืองใจไปมากกว่าเดิม

ทำให้บรรยากาศที่เคยผ่อนคลายสดใสยามสองพี่น้องอยู่ด้วยกันกลับกลายเป็นภูเขาน้ำแข็งที่ถูกโอบล้อมไปด้วยมหาสมุทรยากแท้หยั่งถึง ดังนั้นเอวาจึงนั่งปิดปากเงียบจนกระทั่งมาถึงบ้าน เดินตามคนเป็นพี่ต้อยๆ ด้วยท่าทีหงอยเหงา

“นี่คือของขวัญต้อนรับกลับบ้านใช่ไหม?” ไมเคิลถามเสียงนิ่ง เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง มองจ้องดวงตากลมโตที่เริ่มมีรอยแดงเรื่อ

“ของขวัญต้อนรับกลับบ้านของพี่คือการที่รู้ว่าเราไปกินนอนกับมัน.....” ฝ่ามือใหญ่บีบคางเล็กแรงขึ้นอีกจนเกิดรอยแดงช้ำ เอวายกมือขึ้นจับมือพี่ชาย พยายามที่จะดันออก เอ่ยปากเสียงเบา

“หนะ หนูเจ็บ”

“จะได้จำ.....” ไม่พูดเปล่า ยังเพิ่มแรงมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นรอยสีกุหลาบที่ลำคอขาวผ่อง

“ฮึก” เสียงสะอื้นดังมาเบาๆ โรมีโอขยับเท้าขึ้นมาข้างหน้าอีกนิด ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยท่าทีไม่เห็นด้วยกับการกระทำนี้

“บอสครับ คุณหนูเจ็บ” ชายหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลเป็นยวงพูดพร้อมขมวดคิ้วมอง ทำให้ไมเคิลหันมาตวัดสายตามองอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะยอมปล่อยมือออกในที่สุด

“ฮึก ฮือออ” เอวาร้องสะอื้นออกมาในทันทีที่เป็นอิสระ ก่อนก็ต้องพยายามกลั้นสะอื้นทันทีเมื่อเสียงเฉียบขาดดังขึ้น

“เงียบ.....” ไมเคิลพูดพร้อมกับถอยหลังออก กลับไปนั่งอยู่ที่จุดเดิม นั่งมองเด็กน้อยที่ปาดน้ำตาปรอยๆ อยู่เงียบๆ

“ชอบมัน?” ไมเคิลถามเสียงนิ่ง คนฟังอย่างโรมีโอถึงกับกลั้นหายใจ ด้วยกลัวอารมณ์เจ้านายของตัวเองในตอนนี้ หากแต่เด็กตัวเล็กที่นั่งกับพื้นเบื้องหน้ากลับไม่ได้รับรู้ด้วยแม้แต่น้อย พยักหน้าหงึกๆ รับทั้งคราบน้ำตา ดวงตาสีทองเรืองรองวาวโรจน์ ดวงไฟแผดเผาอยู่ภายในจนเห็นประกายสั่นไหวระริกเต้นเร้า

ไมเคิลกัดฟันเอาไว้แน่น ซ่อนความคลุ้มคลั่งไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเฉย แต่มือนั้นกำแน่นจนสั่นสะท้าน กัดฟันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งยากที่จะควบคุม

“ตัวเล็กป่วย.....” เอวาขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่ด้วยความไม่เข้าใจ

“สต็อกโฮล์ม ซินโดรม อาการของคนที่เห็นใจผู้ร้ายหลังการถูกจับตัว......” ไมเคิลปรายสายตามองเด็กตัวเล็กที่ยังคงนั่งปาดน้ำตาเงียบๆ ก่อนจะออกคำสั่งด้วยเสียงเด็ดขาดและหนักแน่น

“กักบริเวณ.... ห้ามออกจากบ้านโดยเด็ดขาดถ้าพี่ไม่อนุญาต” พูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟา ต่างจากเอวาที่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

“บะ บาร์ค.... บาร์คจ๋ารอหนูอยู่......” เมื่อตั้งสติได้ เสียงของเด็กน้อยที่เจือสะอื้นก็ร้อนรนร้องบอกก่อนที่ไมเคิลจะเดินขึ้นบันไดไป และนั่นทำให้ไมเคิลชะงัก หันกลับมามองเอวาที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยแววตาเรียบนิ่ง ไม่มีความยินดียินร้ายอยู่ภายใน

“ห้าม.... อย่าลองดีกับพี่ เอวา.....” พูดจบก็หมุนตัวขึ้นบันไดบ้านไปทันที ทิ้งเด็กน้อยที่ส่งเสียงร้องไห้จ้าไว้เบื้องหลัง

โรมีโอขยับเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงข้างๆ ดึงคุณหนูของตนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ลูบศีรษะเล็กไปพลาง ใช้อกของตนต่างผ้าซับน้ำตา

“ฮึก ฮืออออ โรมจ๋า ฮือออ พี่จ๋าใจร้าย ฮือออ” เอวาร้องไห้กับอกของโรมีโอเป็นระยะเวลายาวนานจนตาบวมช้ำ จนเมื่อหยาดน้ำตาเหือดแห้ง เหลือเพียงการสะอื้นเป็นพักๆ โรมีโอก็เอ่ยชวนเสียงนุ่ม

“ขึ้นไปนอนพักสักหน่อยนะครับ” เอวาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากเหม่อมองนิ่งๆ กอดโรมีโอเอาไว้แน่น จนกระทั่งชายหนุ่มดึงเด็กตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากพื้น แต่เอวาก็ยังคงนั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหน โรมีโอทอดสายตามองด้วยความสงสาร ก่อนจะยกยิ้มอ่อนโยน ลูบศีรษะเล็ก ถ่ายทอดความรู้สึกส่งไปผ่านฝ่ามือของตน

ก่อนจะโน้มตัวลง อุ้มเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เอวาซบหน้าลงที่อกซึ่งเปียกชื้น ร้องไห้เงียบๆ ไร้เสียง ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บหน่วงอยู่ในอก เมื่อคนที่ตนเอ็นดูและรักมากมายนั้นกำลังร้องไห้ด้วยความรวดร้าว ก่อนจะพาขึ้นบนห้องนอนของเด็กน้อย จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้อย่างชำนาญ ก่อนจะมานอนกล่อมบนเตียงใหญ่ ฝ่ามือนั้นตบอกเล็กเบาๆ เป็นการกล่อมนอน พร้อมกับร้องบทเพลงไปพลาง

เอวาหลับไปพร้อมกับการสะอื้นไห้ หยาดน้ำตายังคงเกาะพราวอยู่บนใบหน้า แพขนตางามงอนเปียกชื้น ยิ่งทำให้ใจคนมองยิ่งปวดร้าว โรมีโอนอนอยู่ข้างๆ จนมั่นใจว่าคุณหนูของตนหลับไปแล้ว จึงขยับตัวออกช้าๆ ก้าวขาลงจากเตียงแผ่วเบา แล้วเปิดประตูออกไป

โรมีโอพบกับใครบางคนที่ยืนพิงกำแพงข้างประตูเงียบๆ ในมือคีบบุหรี่เอาไว้ และที่โต๊ะตัวเล็กซึ่งใช้ตั้งกระถางต้นไม้เต็มไปด้วยก้นบุหรี่ที่ถูกบี้ทิ้งไปเป็นจำนวนมาก

ไมเคิลปรายสายตามองคนที่ออกมาจากห้อง ส่งสายตากดดันแทนคำถาม ทำให้โรมีโอถึงกับอ่อนใจและเหนื่อยใจไปในคราวเดียวกัน

“ร้องไห้จนหลับไปแล้วครับ อาการค่อนข้างหนัก คิดว่าพรุ่งนี้คงไข้ขึ้นหรือไม่ก็อาจจะปวดหัว” แววความเป็นห่วงปรากฏขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ไมเคิลยกมือขึ้นเสยเส้นผมของตนอย่างหงุดหงิดใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องของตนเอง ทิ้งให้ผู้ช่วยคนสนิทมองตามหลังด้วยความเป็นกังวล

.

.

.

Michael Part

ไมเคิลจัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ดวงตาสองสียังคงเปิดขึ้นเหม่อมองเพดานห้องที่ถูกตกแต่งเป็นลวดลายสวยงามและนอนมองแชนเดอเรียท่ามกลางความมืด

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึก จากตอนแรกที่รู้สึกดีเพราะจัดการภาระหน้าที่ต่างๆ เสร็จสิ้น หวังว่าจะได้รับกำลังใจดีๆ รอยยิ้มหวานๆ ท่าทางออดอ้อนและเสียงใสที่เจื้อยแจ้ว เขากลับพบความผิดหวังแทนเมื่อเข้าบ้านมาแล้วทราบว่าเด็กน้อยไม่ได้กลับเข้าบ้านมาเลยแม้แต่ครั้งเดียวนับตั้งแต่วันที่เขาผละจากไปทำงาน

ในตอนนั้นไมเคิลยังคงพอใจเย็นได้บ้าง เพราะตนก็คอยสอดส่องดูน้องน้อยอยู่ตลอดเวลา จึงเอ่ยปากบอกกับโรมีโอให้ไปที่โรงพยาบาล เพื่อรับน้องน้อยกลับบ้านเสียที คิดเอาไว้ว่าเมื่อไปถึงเจ้าตัวเล็กคงจะรีบวิ่งเข้ามากอดด้วยความดีใจ และความคิดนั้นก็ทำให้ไมเคิลยกยิ้มที่มุมปากบางเบา

แต่เมื่อไปถึงกลับไม่เป็นอย่างที่คิด........

ภาพของเด็กตัวน้อยที่นั่งคร่อมทับตักของชายคนหนึ่งปรากฏอยู่ในสายตา ริมฝีปากของคนทั้งคู่แนบชิดสนิทกันจนไร้ช่องว่าง ฝ่ามือใหญ่ของไอ้คนสารเลวนั้นบีบคลึงไปตามเนื้อตัวและบั้นท้ายแถมยังจับเอวเล็กให้ขยับโยกกายราวกับกำลังร่วมรัก และนั่นทำให้ความอดทนของไมเคิลขาดผึง

ผู้ช่วยคนสนิทร้องออกมาอย่างตกอกตกใจเมื่อเห็นภาพนั้น ทำให้คนทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว ไมเคิลมือกำแน่นด้วยความโมโหจนสั่นระริก เอ่ยปากเสียงนิ่งเฉียบขาดและดุดัน เอวาจึงค่อยๆ ลงมาจากเตียงช้าๆ แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้ความกรุ่นโกรธของเขาลดลงแม้แต่น้อย

จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน ก็มีคำสั่งกักบริเวณออกไป พร้อมกับเสียงราวจะขาดใจของเด็กตัวเล็ก เสียงนั้นมันกรีดหัวใจของเขาเสียจนยับเยิน รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไม่ต่างจากคนที่ต้องร่ำไห้เสียน้ำตา และเรื่องราวเหล่านั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ไมเคิลนอนไม่หลับในตอนนี้

แม้นาฬิกาจะบอกเวลาว่าล่วงเข้าสู่วันใหม่เรียบร้อยแล้วและเลยผ่านมาหลายชั่วโมง หากแต่ไมเคิลไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ยังคงนอนลืมตาอยู่เงียบๆ บนเตียงนั้น มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นวางพาดบนหน้าผากอย่างคนที่มีเรื่องคิดไม่ตก

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นแผ่วเบา ทำให้ไมเคิลหลับตาลง ปรับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ คล้ายกับกำลังนอนหลับพักผ่อน หลังจากนั้นไม่นานก็รับรู้ได้ว่ามีคนมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง ด้วยการก้าวเดินอย่างไร้เสียง ก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดตัวลงนั่งที่ด้านข้าง ฝ่ามือที่วางราบไปกับที่นอนข้างหนึ่งถูกมือเล็กที่อบอุ่นกอบกุมกระชับไว้

“ฮึก พี่จ๋า ฮึก หนูขอโทษ ฮืออออ” เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากริมฝีปากของผู้บุกรุก แต่ไมเคิลก็ยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ตอบรับหรือดึงมือหนี เอวาทรุดตัวนั่งร้องไห้ที่ข้างเตียงของคนเป็นพี่ มือเล็กๆ นั้นก็ยังคงกอบกุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ไมเคิลปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งเสียงร่ำไห้นั้นเงียบลงในที่สุด พร้อมๆ กับแรงจับที่เกาะกุมอยู่เริ่มคลายลง ชายหนุ่มก็เปิดดวงตาขึ้นอีกครั้ง เหลือบสายตามองเด็กน้อยที่ฟุ้บหลับอยู่ข้างเตียง ค่อยๆ ดึงมือออกแผ่วเบาแล้วยันกายลุกขึ้น

ฝ่ามือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มมือที่ถูกตัดสั้น แววตานั้นทอแววอ่อนโยนและรักใคร่ ในขณะเดียวกันก็ปะปนไปกับความเศร้า เสียใจ และเจ็บปวด

ไมเคิลลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆ ขยับไปยืนข้างตัวเด็กน้อยแล้วช้อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแผ่วเบา ก่อนจะวางลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล จัดการห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ลูบศีรษะเล็กนั้นไปมา ก่อนจะโน้มใบหน้าลง กดจูบที่หน้าผากเล็กแคบเนิ่นนาน แล้วจึงผละออก

ปลายนิ้วมือเรียวของชายหนุ่มไล้เกลี่ยผิวแก้มที่สากระคายจากการป้ายเช็ดน้ำตาที่หลั่งไหลตลอดเวลาตั้งแต่ตอนที่คุยกันครั้งล่าสุด ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ความกังวลและเจ็บปวดรวดร้าวอัดแน่นอยู่ภายในอก แล้วจึงโน้มตัวลงอีกครั้ง กดจูบที่ขมับ ผิวแก้ม และจบลงที่ริมฝีปากบางเบา พร้อมกระซิบถ้อยคำที่ข้างใบหูเล็ก

“พี่รักตัวเล็กมากนะคะ...... รักมาก..... จนเสียไปไม่ได้......” พูดจบก็ผุดลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องไปในที่สุด

ไมเคิลเดินออกจากบ้าน มุ่งตรงไปที่ด้านหลัง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ดุร้าย แต่กลับยอมสยบให้กับคนไม่กี่คน

ไมเคิลเปิดประตูลูกกรงเข้าไปภายใน เสือตัวใหญ่พุ่งตรงมาหาอย่างรวดเร็วแล้วกระโจนเข้าใส่อย่างไม่ออมแรง ไมเคิลกางขาออกเล็กน้อย อยู่ในท่าเตรียมการตั้งรับ ก่อนที่เสือขาวตัวใหญ่จะพุ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน จนไมเคิลหงายหลังล้มลง มิลาด้าสะบัดหางยาวนั้นไปมา สลับกับการแลบเลียใบหน้าของไมเคิลไปด้วยจนเปียกชื้น

“หยุด....” เพียงพูดเบาๆ เท่านั้น เจ้าเสือร้ายกลับหยุดได้ดั่งใจสั่ง ขยับลงไปนั่งอย่างสงบเสงี่ยมตรงหน้า ไมเคิลยันตัวขึ้นจากพื้น เท้ามือไปทางด้านหลัง ชันขาขึ้นข้างหนึ่ง

“ไปเล่นไป”

กรรรรร

ไมเคิลเอ่ยปากบอก พร้อมกับปาลูกบอลให้ขยับออกไปไกล มิลาด้ารับคำแล้ววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว ไมเคิลขยับไปนั่งพิงลูกกรงเอาไว้ เหยียดขาข้างหนึ่ง อีกข้างตั้งชันขึ้นสูง ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้า หวังที่จะเห็นดวงสักดวง เพื่อบรรเทาความรู้สึกให้ดีขึ้นบ้าง

แต่สิ่งที่พบนั้นกลับกลายเป็นแผ่นฟ้าที่ไร้แสงใด ไม่มีทั้งแสงดาวและแสงเดือน มีเพียงเมฆทึบทะมึนลอยต่ำและแสงจากสายฟ้าฟาดปรากฏให้เห็นเป็นระยะ

เปาะ…….

แปะ…….

เปาะ…….

แปะ…….

หยาดน้ำจากฟากฟ้าเริ่มไหลลงมาทีละหยด แต่ไมเคิลยังคงปักหลักนั่งนิ่งไม่ไหวติง จนกระทั่งมิลาด้ากลับมาพร้อมกับลูกบอลที่คาบอยู่ในปาก คายลงบนตักของชายหนุ่ม ไมเคิลก็หยิบขึ้นมาอีกครั้ง แล้วปาออกไปไกล เจ้าเสือขาวตัวใหญ่ก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เป็นอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนมิลาด้าคร้านจะออกวิ่ง จึงคาบกลับมา ทิ้งตัวลงนั่งข้างเจ้านายหนุ่ม ปล่อยลูกบอลออกจากปาก แล้วทรุดตัวลงนอนเกยคางกับตักแกร่งที่เปียกชื้น ไมเคิลยกมือลูบศีรษะของมันเบาๆ ปล่อยให้หยาดน้ำไหลอาบใบหน้าและร่างกาย เงยหน้ารับหยาดน้ำนั้นด้วยความเศร้าสร้อย

ต้องสร้างการเปลี่ยนแปลง.......

ต้องทำอะไรสักอย่าง......

ก่อนที่จะเสียแก้วตาดวงใจ.......

.

.

.

Romeo Part

ชายหนุ่มหลับไม่สบายเท่าไหร่นัก เมื่อเจ้านายทั้งสองของตนปั้นปึ่งต่อกัน ยากที่จะหันหน้าพูดคุย ทำให้วันนี้เขาตื่นขึ้นมาก่อนเวลาเล็กน้อย เพราะหลับๆ ตื่นๆ มาตลอดทั้งคืน ทันทีที่ลุกจากเตียงมาก็หันไปมองที่หน้าต่างด้านข้าง พายุโหมกระหน่ำรุนแรงที่ด้านนอกนั้น ทำให้อากาศกดต่ำและเย็นชื้น บรรยากาศในตอนนี้ขุ่นมัวไม่ต่างจากความรู้สึกของคนทั้งคฤหาสน์ที่กำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้

โรมีโอถอนหายใจแล้วจึงขยับตัวลงจากเตียง ในตอนนั้นเองที่ชะงัก จนต้องหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ใครบางคนนั่งอยู่ภายในกรงของมิลาด้าท่ามกลางสายฝน คนๆ นั้นสวมใส่เสื้อนอนสีขาว กางเกงขายาวสีดำ แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นเคยจนต้องขมวดคิ้วมอง เมื่อมั่นใจริมฝีปากบางจึงเอ่ยถ้อยคำออกมาแผ่วเบา

“บอส.....” โรมีโอครางเสียงแผ่ว รีบหุนหันลงจากเตียง หยิบเอาเสื้อคลุมสีแดงของตนขึ้นมาสวมใส่ มุ่งตรงออกจากห้องพร้อมกับห่อผ้าและร่วมคันใหญ่คันหนึ่ง

โรมีโอย่ำเท้าลงบนพื้นที่ชื้นแฉะ สลิปเปอร์ที่สวมใส่เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนตม จนมีสภาพไม่น่าดู ขากางเกงเปียกชื้น แต่กระนั้นสองขาก็ยังไม่หยุดก้าวเดิน มุ่งตรงไปอย่างแน่วแน่และรวดเร็ว จนเมื่อมาถึงหน้ากรงของมิลาด้าก็ไม่รอช้าที่จะเปิดเข้าไป มุ่งไปหาเจ้านายของตน

ชายหนุ่มยื่นร่มให้ไปบดบังสายฝนที่กระหน่ำสาดแทงใส่เจ้านายของตนอย่างไม่ลังเล แม้ว่าตนนั้นจะเปียกฝนไปด้วยก็ตาม ไมเคิลชะงักเมื่อมีคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า จึงเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ เห็นว่าเป็นผู้ช่วยคนสนิทกำลังหอบหายใจรุนแรง หยาดน้ำฝนเริ่มตกลงที่ศีรษะและร่างกาย ในอ้อมแขนมีผ้าขนหนูผืนใหญ่ ไมเคิลจึงเลื่อนสายตากลับไปมองสบคนตรงหน้าอีกครั้ง

โรมีโอทรุดตัวนั่งลง จับมือของบอสใหญ่ให้อ้าออกมาถือร่มไว้แทนตน แล้วจึงเริ่มบ่นด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“บอสทำอะไรครับ! แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี! ไม่ได้มีแต่คุณหนูที่จะเป็นห่วงนะครับ ยังมีผมด้วยอีกคน ไหนจะเหล่าเมดกับคนอื่นๆ ในบ้านอีก! รีบถอดออกมาเดี๋ยวนี้ครับ!” โรมีโอพูดพร้อมกับดึงกระชากเสื้อนอนสีขาวที่เปียกชื้นชุ่มน้ำออกอย่างรวดเร็ว พยายามดึงทึ้งออกจากกายใหญ่ เมื่อได้แล้วก็โยนทิ้งไปไม่ไยดี แล้วนำผ้าขนหนูในอ้อมแขนห่อหุ้มตัวบอสใหญ่ ใช้เช็ดศีรษะที่เปียกชื้นแล้วนำมาคลุมตัวเอาไว้ให้ พร้อมกับฉุดให้ลุกขึ้นในทันที

“รีบเข้าบ้านกันเถอะครับ” ไมเคิลยอมลุกขึ้นจากพื้นอย่างว่าง่าย มือข้างหนึ่งถูกจับกุมไว้โดยผู้ช่วยคนสนิท ส่วนอีกข้างถือร่มไว้ป้องกันตนเอง มองตามหลังคนที่สวมใส่เสื้อคลุมสีแดง เส้นผมเริ่มเปียกชื้นไม่ต่างกัน

หลังจากที่เข้าบ้านมาได้ โรมีโอก็พาบอสใหญ่ของตนขึ้นไปที่ชั้นบน ตั้งใจจะดันให้เข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว แต่เมื่อถึงหน้าห้องคิง ไมเคิลกลับขืนตัวเอาไว้ บอกเบาๆ ด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ตัวเล็กนอนอยู่.......” โรมีโอชะงัก ยืนตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ เพราะบอสใหญ่สามารถอาบน้ำในห้องควีนได้ แต่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ยกเว้นชุดคลุมอาบน้ำ เพราะคุณหนูของตนตัวเล็กกว่ามาก ดังนั้นโรมีโอจึงพาบอสใหญ่ไปที่ห้องอัศวิน....

ห้องนอนของตนเอง.....

หลังจากที่เข้ามาแล้วก็ดันให้ไมเคิลเข้าห้องน้ำไป ในขณะที่ตนเองวิ่งวุ่นตระเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ แล้วยังวิ่งหาหยูกยาที่จำเป็นเพื่อป้องกันไว้ก่อน ก่อนจะมาทรุดตัวนั่งลงบนเตียง

ในตอนนั้นเองที่พึ่งนึกได้ ว่าตนเองก็ตัวเปียกเช่นกัน ทำให้บนเตียงนอนนั้นเปียกชื้นเป็นดวงๆ จึงถอดเสื้อผ้าออกจากตัว สวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำ ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องน้ำอย่างตัดสินใจ

เขากำลังจะสาย.... ไม่ว่าจะเป็นการตระเตรียมเสื้อผ้าหรือข้าวปลาอาหารที่ต้องรอให้เขาเป็นคนลงไปสั่งการ ชายหนุ่มถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะบอกกับตัวเองเสียงแผ่ว

“ใช่ว่าไม่เคยเห็นเสียหน่อย.....” พูดแล้วก็ขยับเข้าไปเคาะประตูห้องน้ำ ร้องบอกคนภายใน

“บอสครับ ผมขอเข้าไปหน่อยครับ”

“......” มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา โรมีโอจึงเคาะอีกครั้ง แต่คำตอบยังเป็นเช่นเดิม จึงขยับมือเอื้อมไปลองเปิดประตูดู พบว่าไม่ได้ล็อกไว้ จึงเปิดเข้าไปช้าๆ แรกเริ่มเดิมทีโรมีโอตั้งใจจะเข้ามาเอาของบางอย่างเท่านั้น แล้วจะไปขออาศัยห้องอาบน้ำจากห้องอื่นๆ แทน แต่สิ่งที่พบกลับทำให้ตนชะงัก และเปลี่ยนความคิด เมื่อบอสของตนยืนอยู่ตรงกลางห้องนั้น ลำตัวท่อนบนเปลือยเปล่า ที่เอวยังคงมีกางเกงนอนสวมใส่ไว้อยู่ และน้ำไหลเป็นทางออกมาจากกางเกงที่เปียกชื้นนั้น

โรมีโอลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้ จับจูงบอสของตนไปยืนอยู่ที่ใต้ฝักบัว จัดการถอดกางเกงออกจากกายใหญ่ให้อย่างไม่ลังเลและไร้ความเขินอาย

“ยกขาครับ”

“....”

“บอส ยกขาครับ” ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงยอมทำตามในที่สุด โรมีโอจัดการถอดเสื้อผ้าของบอสใหญ่ออกจนหมด วางกองไว้ที่ฝั่งหนึ่ง แล้วจึงถอดเสื้อคลุมของตนออกตาม ก่อนจะเปิดฝักบัว แล้วเริ่มต้นอาบน้ำให้บอสใหญ่อย่างชำนาญ คล้ายกับคนร่างสูงเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ เหมือนอย่างที่เคยทำให้คุณหนูของตน

โรมีโอเขย่งเท้าเล็กน้อยเมื่อบอสใหญ่ไม่ให้ความร่วมมือในการสระผม ทำเพียงยืนตรงหลับตานิ่งๆ จนโรมีโออดที่จะมองค้อนไม่ได้

“บอสครับ ก้มลงหน่อยครับ” ไมเคิลลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะโน้มตัวมาที่ด้านหน้า ทิ้งศีรษะลงที่ไหล่บางของผู้ช่วยคนสนิท โรมีโอชะงักไปชั่วครู่ แล้วสระผมต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นจึงเปิดน้ำล้างเส้นผม ในตอนนั้นเองที่ความรู้สึกบางอย่างทำให้ต้องชะงักนิ่ง เมื่อรู้สึกถึงหยาดน้ำอุ่นร้อนปะปนมากับสายน้ำที่ตกกระทบไหล่ จนต้องขมวดคิ้ว

เมื่อสระเสร็จแล้วก็บอกให้ไมเคิลยืนตัวตรงตามเดิม เพื่อฟอกสบู่ ขณะนั้นก็ลอบสังเกตไปด้วย แต่ไม่พบความผิดปกติใดจากดวงตานั้น จึงยอมปล่อยผ่านในที่สุด

ใช้เวลาไม่นานนักโรมีโอก็อาบน้ำให้บอสใหญ่ของตนเสร็จเรียบร้อย จึงสวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำให้เป็นอย่างสุดท้าย ดันให้ออกจากห้องน้ำพร้อมร้องบอก

“ผมเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วครับ” ว่าจบก็ปิดประตูลง หันกลับมาอาบน้ำให้ตนเองบ้าง ใช้เวลาอย่างรวดเร็วในการอาบน้ำสระผม เมื่อออกมาอีกครั้งก็ยังคงเห็นบอสของตนยืนอยู่เช่นเดิม โรมีโอถอนหายใจ เปิดปากบ่น

“บอสครับ.... ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะครับ...”

“.....”

“ทำไมถึงดื้อนักนะ” เพียงเท่านั้นดวงตาคมกล้าก็ตวัดหันมามองอย่างดุดันเมื่อโดนดุ จนโรมีโอส่ายหัวไปมากับท่าทีเด็กๆ นั้น อย่างอ่อนใจ แต่สองขากลับขยับก้าวไปใกล้ จับชายหนุ่มแต่งตัวราวกับเป็นตุ๊กตา จนเมื่อเสร็จเรียบร้อยดีก็เอ่ยบอกเสียงเบา

“ยาครับ” ไมเคิลรับไปกินอย่างว่าง่ายไม่มีอิดออด เมื่อดื่มน้ำเสร็จก็ส่งแก้วคืนให้โรมีโอ ชายหนุ่มรับมาถือไว้ วางลงที่ข้างเตียง แล้วร้องบอกอีกครั้ง

“บอสไปรอที่โต๊ะอาหารนะครับ ผมขอเวลาสักครู่ครับ” พูดจบก็ผลุบเข้าไปแต่งตัว ก่อนจะออกจากห้องมาอีกครั้งด้วยความเร่งรีบ ชายหนุ่มมุ่งตรงเข้าห้องครัว สั่งการอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งสั่งให้คนเสิร์ฟกาแฟและขนมให้เจ้านายของตนรองท้องระหว่างรอทานอาหาร และสั่งให้เมดสาวบางส่วนไปเช็ดคราบน้ำและดินโคลนตั้งแต่ประตูด้านหลังไปจนถึงในห้องนอนของเขา

แล้วจึงผละไปจัดการตระเตรียมเสื้อผ้าให้คุณหนูของตน มุ่งตรงไปที่ห้องคิง เคาะเบาๆ เพียงสองสามครั้งแล้วเปิดเข้าไป ชายหนุ่มกวาดสายตามอง ไม่พบคุณหนูของตนอยู่ภายใน จึงคิดเอาเองว่าคงจะตื่นแล้วและกลับห้องตนเองแล้ว จึงเข้าไปดูที่ห้องควีน และจริงดังคาด เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล

โรมีโอจึงแขวนชุดเอาไว้ให้ แล้วเริ่มต้นเก็บเตียงนอน จนกระทั่งเอวาออกมาจากห้องน้ำ ดวงตายังคงบวมช้ำแดงเรื่อ จนคนมองสงสารจับใจ แต่กระนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป นอกจากช่วยแต่งตัวและพาลงไปที่ห้องรับประทานอาหาร เห็นบอสใหญ่ของตนนั่งนิ่งๆ ไม่ได้แตะต้องอาหารอะไร

โรมีโอส่งสัญญาณให้เมดสาวเริ่มเสิร์ฟอาหาร ในขณะที่ตนเองขยับไปยืนอยู่ทางด้านหลัง มองเจ้านายทั้งสองคนนั่งทานอาหารเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุยใดดังลอดออกจากริมฝีปาก

ไมเคิลนั่งมองเอวา ส่วนเอวานั้นนั่งก้มหน้าชิดอกไม่สบสายตาใคร โรมีโออดที่จะสงสารบุคคลทั้งคู่ไม่ได้ และคิดว่าเมดสาวที่คอยรับใช้และเห็นภาพดังกล่าวก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

จนเมื่อกระทั่งทานเสร็จ ไมเคิลก็ร้องเรียกหาผู้ช่วยคนสนิทเสียงนิ่ง

“โรม.....”

“ครับบอส” โรมีโอขานรับพร้อมขยับกายเข้าไปใกล้ โน้มตัวลงเพื่อฟังคำสั่ง

“เรียกคนมาฝังชิพให้เอวาด้วย.....”

“ได้ครับ” โรมีโอตอบรับในทันที ไมเคิลลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอ่ยปากบอกอีกหน

“วันนี้....”

“แต่-” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไป ไม่รอฟังว่าคนน้องกำลังจะแย้งว่าอย่างไร ชายหนุ่มก็ไม่อยู่ฟังเสียแล้ว.......