บทที่ 21 รัก..... เหมือนที่พี่รัก......

Michael Part

เป็นเวลากว่า 1 สัปดาห์แล้วที่ไมเคิลออกเดินทางมาจัดการธุระของตน ชายหนุ่มกำลังนั่งกอดอกมองหน้าจอมอนิเตอร์ที่รายล้อมตัวด้วยสีหน้านิ่งๆ โรมีโอวางแก้วชาหอมกรุ่นลงตรงหน้า พร้อมกับแก้วทรงสวยที่ใส่พานาค้อตต้าและขนมทีรามิสุไว้คู่กัน

ไมเคิลปรายตามองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านั้น ดวงตาสีเฮเซลนัทเลื่อนกลับไปมองที่หน้าจออีกครั้ง มองหน้าจอที่ขึ้นกะพริบเป็นดวงๆ กระจายกันไปอย่างครุ่นคิด

สาเหตุที่เขาต้องมาอยู่ตรงนี้เพราะองค์ราชินีทรงโปรดให้เข้าเฝ้า ทำให้ไมเคิลต้องตัดใจออกจากห้องของน้องน้อยที่ตนเก็บตัวเงียบมาหลายวัน แล้วแต่งชุดประจำกายพร้อมประดับยศเพื่อเข้าเฝ้าพระนาง

จากการพูดคุยครั้งก่อนหน้าที่ถูกขัดจังหวะเพราะเด็กน้อยหายตัวไป ทำให้ไมเคิลละทิ้งหน้าที่มาออกตามหาดวงใจของตน พระองค์ไม่ได้รับสั่งตำหนิอะไร ทั้งยังพูดอย่างเข้าอกเข้าใจ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ลุกลามไปจนยากเกินแก้ ถึงได้มีคำสั่งให้ไมเคิลลงมาดูด้วยตนเอง และนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องจากมาทั้งที่ไม่เต็มใจ แต่หน้าที่ค้ำคอไว้ยากที่จะปฏิเสธ

“สืบได้รึยัง.......” ไมเคิลเอ่ยถามกับคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเสียงนิ่ง โรมีโอขยับตัวเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเอ่ยตอบเจ้านายของตน

“ตอนนี้.... ยังครับ.....” คำตอบนั้นทำให้ไมเคิลเลื่อนสายตามองอย่างดูแคลน

“ส่งซีนอนเข้าไป..... ตามเบลซกลับมา...... ไปเอาตัวอย่างมาให้ได้” ไมเคิลออกคำสั่งเสียงเฉียบขาด โรมีโอค้อมกายเล็กน้อย ก่อนจะผละไปจัดการตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

“โอเว่น......” เจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัว ค่อยๆ หันหน้าไปมองเจ้านายของตน เอ่ยปากตอบรับแผ่วเบา

“ครับบอส”

“เร่งมือ......” พูดเพียงแค่นั้น แต่คนฟังสะท้านเฮือก รัวมือเป็นประวิง สืบหาข้อมูลขององค์กรนั้นอย่างไม่ลดละ

สาเหตุที่ทำให้ไมเคิลต้องมาอยู่ที่ตรงนี้เพราะองค์ราชินีทรงทราบว่าเกิดสงครามขึ้นที่ทางตอนเหนือของอาณาจักร จากแรกเริ่มที่มาจากการทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ ขององค์กรหนึ่งกับประชาชนในพื้นที่ เพราะต้องการพื้นที่จำนวนหนึ่งในการทำวิจัย แต่ชาวบ้านไม่ยินยอมและขับไล่ ก่อให้เกิดการชุมนุมและก่อจลาจลในเวลาถัดมา ปกติแล้วเรื่องพวกนี้ไมเคิลจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง อาจมีบ้างที่พระองค์มีพระประสงค์ให้เข้าพบเพื่อปรึกษาหารือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น

แต่ในครั้งนี้แตกต่าง.....

อาวุธจากฝ่ายหนึ่งเป็นหนึ่งในผลิตภัณฑ์ที่อยู่ในความดูแลของไมเคิล ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งใช้อาวุธชีวภาพที่มาจากองค์กรของเขาเช่นกัน ซึ่งผลของมันเลวร้ายกว่ามาก และเป็นหน้าที่ของไมเคิลที่ต้องสืบหาตัวคนที่อยู่เบื้องหลังของทั้งสองฝ่ายและจัดการให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้ปัญหาลุกลามมากไปกว่าเดิม

ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์......

“พักหน่อยดีไหมครับ”

โรมีโอขยับเข้ามาใกล้ หลังจากจัดการเรื่องที่ได้รับคำสั่งเรียบร้อยแล้ว ไมเคิลเหลือบสายตามอง ก่อนจะถอนกลับไปมองตรงเช่นเดิม การนิ่งเงียบเช่นนี้ชัดเจนแล้วว่าปฏิเสธ โรมีโอถอนหายใจมองหน้าเจ้านายของตนอย่างอ่อนใจแล้วเดินผละจากไป ลงไปบัญชาการแทนเจ้านายของตนที่นั่งชมอยู่เงียบๆ

ไมเคิลมองตามคนที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกำลังชี้นิ้วสั่งการ และยืนมองหน้าจอเขม็งเพื่อหาความผิดปกติและควบคุมการปฏิบัติการ ที่จอข้างๆ กันนั้นเป็นหน้าตาของอาวุธชีวภาพที่ถูกนำกลับมาได้โดยเบลซและซีนอนที่ถูกส่งตัวเข้าไปก่อนหน้า ก่อนจะหันมาบอกกับเจ้านายของตนหลังจากที่ผลวิเคราะห์ได้บทสรุปออกมาในที่สุด

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนเก่าของเรานะครับ” ไมเคิลเลิกคิ้วส่งให้ สนใจฟังเพิ่มมากขึ้น ทำให้โรมีโอพยักหน้าให้กับทีมงาน แล้วเปิดภาพของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาและที่ด้านข้างก็เป็นเอกสารหรือรูปถ่ายต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง ก่อนจะอธิบายคร่าวๆ ให้ฟัง

“เธอเป็นคนค้นคว้าเกี่ยวกับเชื้อชนิดนี้ครับ และผลงานที่เธอทำก็เป็นหนึ่งในสินค้าที่เราทำการซื้อขาย เพียงแต่ครั้งนี้เธอไปเข้าร่วมกับอีกฝ่าย และปรับปรุงพัฒนาขึ้นจากงานวิจัยเดิมที่เธอมีอยู่ในมือ” ไมเคิลได้ฟังก็ขมวดคิ้ว

“ข้อมูลหลุดไปได้ยังไง.....” โรมีโอส่ายหน้าส่งให้ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไม่ได้หลุดครับ แต่เป็นความสามารถของเธอเองที่จดจำเรื่องราวเกี่ยวกับเชื้อชนิดนี้ได้ และเริ่มเขียนงานวิจัยขึ้นใหม่ ทำให้อาวุธชีวภาพที่องค์กรนั้นใช้แตกต่างจากของเราอยู่เล็กน้อยแต่ผลของมันรุนแรงกว่ามาก”

“งั้นก็แสดงว่าไม่ได้เกี่ยวกับเรา......”

“จะว่าเช่นนั้นก็คงไม่ถูกนัก.... เธอยังอยู่ในสังกัดของเราครับ” ใบหน้าไมเคิลพลันถมึงทึง ตวัดสายตามอง เอ่ยเสียงลอดไรฟัน

“อย่างนั้นนายก็ไม่ควรพูดว่าเพื่อนเก่า....” โรมีโอแสดงสีหน้าลุแก่โทษ ก่อนจะเอ่ยย้ำแสดงความรู้สึก

“ขอโทษครับ...” ไมเคิลพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามองโรมีโอสลับกับรูปภาพของหญิงสาว บ่งบอกถึงความต้องการ

“ตามล่าตัวมา......” โรมีโอแสดงสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก

“คือ..... เรายังหาตัวไม่พบครับ” ไมเคิลใบหน้าเย็นชาขึ้นกว่าเดิมจนดูราวกับรูปสลักน้ำแข็ง ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาแต่สีหน้ายังคงเรียบนิ่งจนยากจะคาดเดา ยกเว้นก็แต่โรมีโอที่อยู่รับใช้มานานจนเดาอารมณ์ของเจ้านายของตนออก จึงเอ่ยถึงอีกเรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกัน

“เธอเป็นคนรักของแกนนำฝั่งองค์กร” โรมีโอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ

“เพราะงานวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ของเธอถูกระงับเงินทุนจากเรา เนื่องจากเราได้ผลลัพธ์ที่ต้องการแล้ว แต่เธอยังกระหายที่จะศึกษาวิจัยต่อ หลังจากที่โครงการของเธอถูกระงับไป เธอก็ได้พบรักกับนักธุรกิจคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็ต้องการสร้างห้องวิจัยเอาไว้ให้เธอ

แต่ผลปรากฏว่าไม่ผ่านมาตรฐานการตรวจสอบ เพราะการวิจัยของเธอเข้าข่ายเรื่องผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตประชาชน แต่ถึงกระนั้นทางองค์กรก็พยายามดิ้นรนที่จะสร้างห้องวิจัยให้ได้ และทำได้สำเร็จเสียด้วย ในตอนที่กำลังเริ่มก่อสร้างประชาชนออกมาประท้วงและสุดท้ายจึงเกิดเป็นการจลาจลครับ”

“สืบหาตัวมาให้ได้.... ให้ทีมของเราหาวัคซีนแก้โรคไว้ด้วย....” ไมเคิลพูดจบก็ยันกายขึ้นจากโซฟา เดินกลับเข้าห้องรับรองขนาดเล็กในความรู้สึก แต่ก็เป็นห้องที่ดีที่สุดแล้วสำหรับสถานที่แห่งนี้

ชายหนุ่มเดินไปที่ริมหน้าต่าง จุดบุหรี่ขึ้นจรดริมฝีปาก ผ่อนคลายความตึงเครียดที่สะสมมาตลอด 2 สัปดาห์ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจผ่อนคลายได้ทั้งหมด.....

ไมเคิลก้มลงมองหน้าจอแม็คบุ๊คในมือ ภายในปรากฏภาพตามห้องต่างๆ ให้เห็นแบบเรียลไทม์ ไม่ว่าจะเป็นห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องครัว หรือห้องน้ำ ทุกห้องล้วนว่างเปล่า ไม่มีเงาร่างของคนที่ตนคิดถึงปรากฏให้เห็น.......

ไมเคิลเบือนสายตาออกไปไกลแสนไกลในขณะที่สูบบุหรี่เข้าไปจนเต็มปอกแล้วผ่อนออกช้าๆ แววตาเฉยชาเรียบนิ่ง อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มเยาะให้ตัวเอง

ตั้งแต่วันที่ตนจากมา รวมแล้วก็ราว 2 สัปดาห์ แต่คนที่เอ่ยปากขอว่าคืนนี้ขอไปนอนเฝ้าเจ้าคนชั่วนั่นก็ยังไม่กลับเข้าบ้านมาเลยแม้แต่น้อย ในทุกๆ วันสิ่งที่ไมเคิลทำมีเพียงการนั่งมองหน้าจอมอนิเตอร์ คอยฟังผลรายงาน และตามแก้ไขในแต่ละจุด ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะรีบจัดการแก้ไขปัญหาให้จบโดยเร็ว ไม่ความเร่งรีบในการทำงาน เมื่อตนได้รับรู้ว่าถึงจะรีบไปยังไง คนที่ตนอยากจะพบก็คงไม่มีทางได้เจอ......

แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังคงได้รับรายงานจากลูกน้องที่ส่งไปติดตามคนตัวเล็กในทุกๆ วัน ไม่เคยขาดแม้แต่น้อย ได้รู้ว่าวันนี้ไอ้เวรนั่นอาละวาดและพยายามจะทำร้ายเด็กน้อย แต่เพราะบอดี้การ์ดเข้าไปช่วยกันท่าเอาไว้ได้ทัน ได้รู้ว่าน้องน้อยของเขานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงแถมยังจับกุมมือที่น่ารังเกียจนั่นอยู่ไม่ห่าง ได้รู้ว่าเด็กน้อยของเขายิ้มแย้มแจ่มใสพูดคุยกับไอ้สารเลวนั่นได้เป็นอย่างดี

แม้จะมีบ้างบางช่วงเวลาที่เด็กน้อยทำหน้าหงอยเหงาและนั่งมองโทรศัพท์มือถือ แต่ถึงกระนั้นเบอร์โทรที่ตนจำได้ขึ้นใจก็ไม่เคยปรากฏให้เห็น ไม่เคยมีสายเรียกเข้าถ้าเขาไม่ได้โทรไป.......

ไมเคิลปล่อยให้ควันสีขาวนวลลอยอ้อยอิ่งก่อนจะจางหายไปกับสายลมที่พัดผ่าน ถ้อยคำรำพึงรำพันฝากไปถึงใครอีกคนที่อยู่ไกลห่าง ด้วยความอยากรู้สุดใจยากจะหยั่งถึง

“ตัวเล็กรักพี่บ้างไหมคะ.......”

“รัก..... เหมือนที่พี่รัก......”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มละความสนใจ หันไปตอบรับเบาๆ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงที่โซฟากว้าง

“พักสักหน่อยเถอะครับ” โรมีโอเอ่ยกับเขาเป็นครั้งที่สองของวัน ถอนหายใจออกมาอีกหน ก่อนจะพูดต่อ

“บอสไม่กินไม่นอนมาหลายวันแล้วนะครับ ขืนกลับไปทั้งแบบนี้คุณหนูคงตกใจแย่”

“ตัวเล็กคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันกลับไปแล้ว....” โรมีโอชะงักให้กับถ้อยคำนั้น ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนบางระคนขบขัน เอ่ยหยอกไปอีกสักประโยค

“ประชดหรือน้อยใจกันครับ” ไมเคิลหน้าตึงเมื่อได้ยิน ตวัดสายตาคมกริบไปมอง ทำให้โรมีโอหัวเราะในลำคอเบาๆ อีกหน ก่อนจะเอ่ยชวน

“ไปอาบน้ำสักหน่อยเถอะครับ ผมจะโกนหนวดให้” ชายหนุ่มผมยาวพูดพร้อมกับผุดตัวลุกขึ้น ถอดเสื้อสูทออกจากตัวช้าๆ ปลดกระดุมคอออกสองสามเม็ด เปิดเผยเรือนร่างสมชายชาตรี แผงอกที่แข็งแกร่ง กล้ามท้องเป็นลอนสวยที่เห็นเพียงรำไรยั่วยวนและกระตุ้นอารมณ์คนมองได้มาก หลังจากนั้นก็เดินไปพลางพับแขนเสื้อไปพลาง มุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำรองไว้ในอ่างอย่างที่เคยทำ หยิบจับสิ่งของต่างๆ ภายในห้องนั้นอย่างคุ้นเคย

ไมเคิลมองตามการเคลื่อนไหวนั้น ก่อนจะผุดลุกขึ้นจากโซฟา ถอดเสื้อสูทออกไปพลางและปล่อยมันลงกับพื้นอย่างไม่สนใจ ตามมาติดๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว และเข็มขัดเป็นลำดับสุดท้าย ชายหนุ่มเดินเปลือยท่อนบนเข้าไปภายในห้องนั้น ไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกเงา จัดการล้างหน้าของตัวเองให้สะอาด และรับผ้าขนหนูจากโรมีโอมาซับน้ำออกไปพลาง

“นั่งสิครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับกดจูบแผ่วเบาที่ลำแขนแกร่งของผู้เป็นนาย ไมเคิลหันหน้ากลับมาและยันตัวขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์ อ้าขาออกกว้างโดยไม่ได้พูดอะไร

“ขออนุญาตครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับขยับเข้าไปยืนกลางหว่างขา และเสยเส้นผมสีดำนุ่มมือขึ้นอย่างช้าๆ เปิดเผยใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งที่ถูกปกปิดเอาไว้เพราะรอยแผลขนาดใหญ่ มองสบตาสองสีที่มองจ้องมาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะดึงเอาหนังยางมัดผมสีขาวของตนขึ้นมามัดผมเจ้านายหนุ่มให้เป็นจุกเอาไว้ที่ด้านบนศีรษะ

ก่อนจะละเลงครีมโกนหนวดสีขาวนุ่มมือไปตามสันกรามและข้างแก้ม ไม่หลงลืมที่จะทาบริเวณปลายคางและต่ำลงมาอีกเล็กน้อย ก่อนจะใช้มีดโกนหนวดไล้ปาดครีมขาวออกแผ่วเบาและนุ่มนวล

เสียงครืดคราดของมีดโกนที่บาดลงบนไรหนวดรอบริมฝีปากทำให้ภายในห้องน้ำแห่งนี้ไม่เงียบเหงาเกินไปนัก ไมเคิลมองหน้าคนที่กำลังโกนหนวดให้อย่างตั้งอกตั้งใจด้วยแววตาเรียบนิ่ง โรมีโอเองก็ไม่ได้มีท่าทีขัดเขินแต่อย่างใดเมื่อถูกจ้องมอง ราวกับว่าชินชาเสียแล้วที่เจ้านายหนุ่มจะสำรวจใบหน้าของเขาขณะโกนหนวดให้เช่นนี้

“กินให้เยอะหน่อย.....” โรมีโอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม แต่ไม่ได้ละสายตาไปมองคนพูดแต่อย่างใด

“เดี๋ยวใครจะหาว่าฉันดูแลไม่ดี.....” โรมีโอเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะตอบกลับไป

“ช่วงนี้มีเรื่องเข้ามาค่อนข้างมาก แต่ผมจะพยายามทานให้เยอะขึ้นครับ”

“ดี....” ไมเคิลตอบกลับไปแค่นั้น แต่โรมีโอกลับไม่จบแค่นั้น

“อยากให้ผมทานให้มากหน่อย บอสเองก็ต้องทานด้วยเช่นกันนะครับ” เพียงเท่านั้นคิ้วคู่คมก็ขมวดเข้าหากัน ใบหน้าเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

“เมื่อนายมีเรื่องทุกข์ใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ผมที่เป็นบ่าวจะกินอิ่มนอนหลับได้ยังไงครับ” โรมีโอละมือออกช้าๆ พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ใช้ผ้าขนหนูผืนนิ่มยกขึ้นซับคราบครีมขาวที่ยังคงมีอยู่บ้างประปราย ก่อนจะลดผ้าในมือลงช้าๆ แกะจุกมัดผมที่ด้านบนออก แล้วเลื่อนใบหน้าขยับเข้าไปกดจูบที่ริมฝีปากเบาๆ เป็นการขอค่าตอบแทน โดยที่ไมเคิลไม่ได้มีปฏิกิริยาใดตอบรับกับการกระทำนั้น

โรมีโอขยับไปที่อ่างน้ำอีกครั้ง และใช้มือตีน้ำเล็กน้อยให้เกิดฟองขาว ในขณะที่ไมเคิลถอดกางเกงอยู่ที่ด้านหลัง

ไมเคิลเดินมาทิ้งตัวลงในอ่างน้ำทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า เอนศีรษะลงที่ขอบอ่าง โรมีโอเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะใช้ฝักบัวลูบไล้ไปตามเส้นผมสีดำสนิท แล้วเทยาสระผมออก กดปลายนิ้วไปตามหนังศีรษะและนวดคลึงเบาๆ

“อืม....” ไมเคิลครางในลำคออย่างพึงพอใจ เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนฟังเผยรอยยิ้มออกมากกว่าเดิม

“นายว่าตัวเล็กรักฉันบ้างรึเปล่า....” ชายหนุ่มผู้มีรอยสักมังกรคำรามเปรยถามขึ้นขณะที่ดวงตาจ้องมองแชนเดอเรียที่แขวนอยู่ด้านบนตาไม่กะพริบ

“คุณหนูยังเด็กครับ”

“.......”

“บางที..... คุณหนูอาจจะยังมองว่าเป็นเรื่องไกลตัว”

“หึ.... ถ้าไกลตัวจริง คงไม่นอนเฝ้าขนาดนั้น....”

“คุณหนูป่วยครับ จึงอาจเป็นผลที่ทำให้คุณหนูรู้สึกอย่างนั้น”

“ฉันแยกมันออกไม่ได้......” ดวงตาสีทองเรืองรองวาววับ บ่งบอกถึงความเจ็บใจที่มี แม้จะแยกตัวเล็กออกมาจากบารอน แต่ความดันแตกเสียก่อนที่อะไรๆ จะคลี่คลาย

หมอสาวที่ไมเคิลรับออกมาจากห้องวิจัยนั้นมีดีมากกว่าที่คิด แต่เธอถูกจับเพราะได้ชื่อว่าเป็นฆาตกร ที่วางยาฆ่าคนไข้ของเธอเอง ซึ่งนั่นเป็นเรื่องจริง.... เพราะคนไข้ที่ว่านั้นคือสามีของเธอที่ชอบทำร้ายร่างกายจนเธอต้องไปฝึกวิชาป้องกันตัว หลังจากนั้นคือความหลงใหล

หญิงสาวตอบเขาว่าเวลาเท่านั้นที่รักษาอาการของน้องน้อยได้ เพราะฉะนั้นเขาก็จะให้เวลาให้มากเท่าที่มากได้ แต่ต้องไม่มีไอ้คนสารเลวนั่นเข้ามาพัวพัน.....

คงจะดีกว่าหากเขาตัดใจฆ่ามันทิ้งไปเสีย.....

แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนที่ยังคงเหลืออยู่น้อยนิด แทนที่คิดจะปลิดชีวิตจึงลดเหลือเพียงการกักขัง และกันให้ออกห่าง ใครเลยจะรู้ว่าเด็กน้อยของเขาจะมีฝีเท้าย่องเบาที่เบายิ่งกว่าแมวขโมย....

ไมเคิลหลับตาลงช้าๆ จัดระบบความคิดที่วิ่งวนวุ่นวายอยู่ภายในหัวสมอง ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อสายน้ำรินรดบนศีรษะ โรมีโอใช้มือป้องดวงตาของบอสหนุ่มเอาไว้ขณะล้างผมให้อย่างเอาใจใส่ เส้นผมสีน้ำตาลยาวเป็นยวงตกกระทบลงกับใบหน้า ระไปกับข้างแก้ม

ชายหนุ่มยกมือขึ้นสูง จับกดบังคับศีรษะของคนด้านบนให้โน้มลงต่ำ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปทาบทับ แล้วดึงให้โรมีโอลงมาในอ่างน้ำทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมใส่ติดกายอยู่ตลอดเปียกลู่แนบตามเนื้อตัว แต่ไม่อาจทำให้ทั้งสองคนผละริมฝีปากออกจากกันได้

สายน้ำที่ชุ่มฉ่ำเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนระอุตามแรงส่งและห้วงอารมณ์ที่ซาบซ่าน น้ำกระฉอกออกจากอ่างไปมากกว่าครึ่งแต่กลับไม่มีใครสนใจ ยังคงจ้วงกายเข้าหากัน สอดแทรก ตอกลึก เรียกเสียงครางหวานหูให้เร่งเร้ามากยิ่งขึ้นจวบจนกระทั่งฟ้าสางและแสงแห่งวันใหม่สอดส่องมาให้เห็นเพียงรำไร.....

.

.

.

Ava Part

“ทำไมไม่โทรไปละคะ” บารอนพูดขณะมองหน้าคนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่างไปไหน

“พี่จ๋าไม่ว่าง.....”

“ไม่ลองโทรแล้วจะรู้หรอคะ” บารอนพูดอย่างใจดี เด็กน้อยข้างเตียงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น ครุ่นคิดตัดสินใจ แต่แล้วก็ละมือออกช้าๆ แล้ววางมันลงที่เดิม ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา

“พี่จ๋าทำงาน....” บารอนพยักหน้ารับ อย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยบอก ชักชวนให้คิดถึงเรื่องอื่นแทน

“อยากทานคุณกระต่ายจังค่ะ” เอวาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการปอกแอปเปิลให้ตามคำขออย่างกระตือรือร้น

บารอนนอนมองภาพของเด็กน้อยที่ตั้งอกตั้งใจแกะสลักให้ได้ดั่งใจ สลับกับการดูคลิปไปพลาง

เอวามานอนเฝ้าบารอนได้สองสัปดาห์แล้ว ในช่วงแรกนั้นบารอนจัดการยากเอาเรื่อง เพราะอาละวาดเต็มที่ ไม่สนใจว่าจะทำร้ายใครไปบ้าง ร้องหาแต่ยานั่นที่เอวาเองก็ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร และหมอสาวเองก็ไม่ได้บอก ชายหนุ่มคลุ้มคลั่งรุนแรง ดวงตาแข็งกร้าว ถ้อยคำหยาบคายถูกพ่นออกมาไม่หยุด พยายามที่จะดึงรั้งให้หลุดจากการตรึงรั้งของแถบผ้าที่ข้อมือและข้อเท้า จนผ้าเหล่านั้นบาดลึกเข้าผิวจนได้มีแผลเพิ่มขึ้น

และแผลตามตัวเองก็ยังไม่หายดี ยังคงมีเลือดซึมออกมาให้เห็นและเปรอะเปื้อนที่นอนอยู่ตลอดเวลา สองอาทิตย์ที่ผ่านมาแผลที่เป็นอยู่นั้นดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างการตกสะเก็ด แต่ก็ยังคงความเจ็บช้ำไว้ทั่วกายอยู่ดี และอาการอยากยาของบารอนก็ยังไม่หายไปซะทั้งหมด หมอแอลต้องคอยให้ยาขับสารเสพติดอยู่ตลอดในทุกๆ วัน

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเรียกได้ว่ามีพัฒนาการเพิ่มขึ้นมาก จากวันแรกๆ เพราะบารอนนั้นอยากที่จะทานน้ำหวานอยู่ตลอดเวลาจนผิดวิสัย ซึ่งหมอแอลก็ให้คำแนะนำว่าทานหวานและทานเปรี้ยวพอจะช่วยบรรเทาอาการได้ เอวาจึงคอยทำน้ำผลไม้นั่นนู่นนี่ให้ดื่มอยู่เสมอ และในบางครั้งยังเตรียมมะนาวฝานคลุกเกลือไว้ให้ด้วยเพื่อช่วยบรรเทา และไม่อยากให้ทานหวานมากนัก

คนตัวเล็กแทบจะกินนอนอยู่ที่นี่ เพราะไม่ได้กลับบ้านเลยแม้แต่วันเดียว ผูกติดอยู่กับบารอนในห้องแคบๆ แต่กลับรู้สึกสุขใจที่เห็นอีกฝ่ายดีขึ้นเรื่อยๆ

แรกเริ่มเดิมทีเด็กน้อยยังคงเป็นกังวลอยู่บ้าง ว่าบารอนจะอึดอัด หรืออาจจะอยากได้เวลาส่วนตัวบ้าง เด็กน้อยจึงเตรียมข้าวของมาไม่มากมายนัก แต่บารอนกลับเอ่ยปากว่าอยากให้นอนเฝ้าในทุกๆ คืน อยากให้อยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา พอเด็กน้อยถามออกไปว่าจะไม่อึดอัดหรืออย่างไร บารอนก็หันมายิ้มส่งให้ และเอ่ยตอบด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“เพราะมีตัวเล็กอยู่ข้างๆ พี่ถึงมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไงคะ”

เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็หน้าแดง ยอมรับว่าพ่ายแพ้อย่างหมดท่า ยอมอยู่ต่อโดยไม่พูดอะไรอีก และให้คนจัดเตรียมเสื้อผ้าเอามาเพิ่มให้ ก่อนที่จะฝังตัวกินนอนที่นี่ และไม่ลืมที่จะไปเยี่ยมเยียนบิดาของอีกฝ่ายด้วย ซึ่งสภาพในตอนนี้ก็ไม่ต่างกันมากนัก เพียงแต่อ่อนระโหยโรยแรงมากกว่าเพราะช่วงวัยที่มากขึ้น แต่กระนั้นเด็กน้อยก็ยังคงดูแลอย่างดี และช่วยพูดให้กับพี่ชายของตนอีกด้วย

คนหนึ่งนอนพักอยู่บนเตียง ขณะที่อีกคนยืนอยู่ที่ด้านข้าง มองจ้องหน้ากันเงียบๆ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ว่าสาเหตุความเป็นมาคืออะไร

“ลูกลุงผิด เขาสมควรได้รับผลตอบแทนของการกระทำนั้น” เอวาใจชื้นยิ่งขึ้น แต่ต่อมาก็ต้องหน้าเจื่อนขึ้นอีกหนเมื่ออีกฝ่ายเปิดปากพูดต่อ

“แต่ลุงไม่ผิด.... และพี่ชายของเราทำเกินกว่าเหตุ.....”

“คือ-”

“บริษัทในเครือบาลักซ์ จะถอนหุ้นทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับวัลโด้”

“คุณลุง!” เอวาร้องออกมาอย่างตกใจ ในขณะที่เจ้าของร่างเพียงปรายตาหันมามอง

“ถ้ามีลุงอยู่ บาลักซ์จะไม่ร่วมหุ้นใดๆ ที่เกี่ยวกับวัลโด้ แต่ถ้าเจ้าบารอนมันอยาก ก็รอให้มันขึ้นมานั่งที่ตำแหน่งนี้เอง” เอวาถึงกับพูดไม่ออกกับการตัดสินใจนั้น ตนไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องราวจะร้ายแรงถึงเพียงนี้

“เราออกไปเถอะ ลุงอยากพัก” แม้จะพลิกตัวหนีไม่ได้ แต่ก็หันหน้าหนีได้ เอวายืนนิ่งมองคนที่หันหนีไปอีกทาง ริมฝีปากบางเม้มเอาไว้แน่น ก่อนจะยอมก้าวเท้าออกจากห้องด้วยใจที่เลื่อนลอย ใบหน้าซีดเผือดไร้สี เมื่อกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง บารอนก็สังเกตเห็นและไถ่ถามเรื่องราว ก่อนจะได้ข้อสรุปออกมาในที่สุด

“ตัวเล็กไม่ต้องคิดมากค่ะ มันแค่แผนของตาแก่เท่านั้นเอง”

“แผน?”

“แผนที่จะให้พี่ไปรับตำแหน่งแทนไงคะ” เอวาได้ฟังก็พลันส่ายหน้าไปมา ร้องแย้งออกไปทันควัน

“แต่บาร์คจ๋าอยากเป็นสถาปนิก......”

“ถ้ามันทำให้ได้ตัวเล็กมาครอง พี่ก็จะทำค่ะ” บารอนส่งยิ้มกลับมาให้แทนคำตอบ ก่อนจะเอ่ยย้ำไปอีกประโยคเพื่อคลายความกังวลใจให้เด็กน้อยตรงหน้า

“อีกอย่างสถาปนิก พี่เอาไว้ทำเป็นงานอดิเรกก็ได้ค่ะ ไม่ต้องคิดมาก”

“ถึงจะพูดแบบนั้น.... แต่หนูทำให้พี่จ๋าเดือดร้อน....”

“งั้นก็โทรไปเลยค่ะ ถ้าตัวเล็กคิดว่านี่คือเรื่องใหญ่ ก็โทรไปหาไมค์เลย บอกให้เขารู้” เอวาชั่งใจอีกครั้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถือไว้ กำมันเอาไว้แน่น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ยังคงเห็นบารอนส่งยิ้มมอบกำลังใจให้อยู่ตลอดเวลา ทำให้เด็กน้อยสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมกำลังใจ ก่อนจะกดนิ้วมือลงบนตัวเลขที่จำได้ขึ้นใจ

รอสายเพียงไม่นาน อีกฝ่ายก็มีการตอบรับ เด็กน้อยจึงเปิดลำโพงขึ้นให้บารอนได้ฟังด้วยกัน

[ตัวเล็ก.....] เสียงที่ได้ยินทำให้ทำนบน้ำตาพรั่งพรู

“พี่จ๋า...... ฮึก!”

[เป็นอะไรคะ!] น้ำเสียงปลายสายเริ่มร้อนรน ก่อนจะถามคำถามออกมาอีกคำ

[ใครทำอะไรหนูคะ บอกพี่นะคนดี]

“ฮึก! หนะ หนูทำให้พี่จ๋าเดือดร้อน ฮือออ” บารอนมองภาพเด็กน้อยที่นั่งร้องไห้ปาดน้ำตาปอยๆ ก็ปวดร้าวอยู่ในอก อยากจะดึงเข้ามากอดแต่ทะว่าสองมือยังคงถูกผูกมัดทำให้ไม่สามารถทำได้ดั่งใจ

[เรื่องอะไรคะตัวเล็ก]

“ฮึก ลุงบาร็อค ฮึก บอกว่าจะถอนหุ้มทั้งหมดของบาลักซ์ออกจากวัลโด้ สาเหตุนั้นมันเป็นเพราะหนู ฮือออ”

[ช่างมันสิคะ..... ไม่ร้องนะคะเด็กดี]

“ฮึก ฮือออ หนูทำให้พี่จ๋าเดือดร้อน ฮือออ” เอวาร้องไห้หนัก

[ไม่เลยค่ะ พี่คิดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่เศษเงินค่ะตัวเล็ก ไม่ต้องร้องนะคะ] บารอนถึงกับสะอึก เมื่อไมเคิลบอกว่าเงินกว่า สามพันล้านเหรียญเป็นแค่เศษเงิน

“ฮืออออออ”

[พี่กอดปลอบตัวเล็กไม่ได้ ไม่ต้องร้องนะคะ]

“ฮือออ จะไม่เป็นไรจริงๆ หรอ ฮึก” เอวากัดริมฝีปาก กลั้นเสียงสะอื้น

[ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไม่ต้องคิดมากนะคะ] เอวาพยักหน้าหงึกๆ ตอบรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ รีบส่งเสียงกลับไป

“อื้อ!”

“ฮึๆๆ” บารอนหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่กับความน่าเอ็นดูนั้น ทำให้เอวาชะงัก ใบหน้าแดงซ่านปะปนไปกับคราบน้ำตา เด็กน้อยเช็ดน้ำตาปอยๆ ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องคาใจ

[…….]

“เมื่อไหร่พี่จ๋าจะกลับมา”

[ยัง..... ยังไม่มีกำหนดค่ะ] เอวาแสดงสีหน้าหงอยเหงาออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบครางรับแผ่วเบาในลำคอ

“อื้อ...”

[ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ ทานข้าวให้ครบ พักผ่อนเยอะๆ และอย่า....]

“อย่า?” เอวาทวนคำเอียงคอมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงตัวเลขเวลาที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ด้วยใจจดใจจ่อ

[อย่าให้ตัวเองเจ็บป่วยนะคะ]

“อื้อ! หนูอยู่ใกล้หมอนะ” เอวาพูดด้วยเสียงร่าเริง ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะต้องยิ้มค้างเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของพี่ชาย

[แต่จะดีกว่าถ้าไม่ไปอยู่ที่นั่น.... โดยเฉพาะตอนที่ไม่ได้ป่วย....] เอวาหน้าเจื่อน เหลือบสายตามองบารอนที่ส่งยิ้มให้กำลังใจ พร้อมส่ายศีรษะไปมาไม่ให้คิดมาก

“คือ.....”

[เอาเถอะค่ะ ถ้าหนูต้องการ พี่ไม่ขัด..... (บอส) ] เสียงของโรมีโอแทรกเข้ามาในสาย ทำให้เด็กน้อยรู้ตัวว่าเวลาใกล้หมดลงแล้ว ทำให้รีบร้อนเรียกออกไป

“พี่จ๋า-”

[แค่นี้ก่อนนะคะ]

ติ๊ด!

“หนูคิดถึง......” เอวาพูดกับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียง แต่ไม่มีปลายสาย ถ้อยคำว่าคิดถึงแต่ส่งไปไม่ถึงอีกคนที่ตนต้องการ บารอนอ้าแขนออกกว้างก่อนจะเอ่ยบอก

“มาให้พี่กอดนะคะ” เอวายอมคลานขึ้นเตียงมาอย่างว่าง่าย ฝังใบหน้าลงกับอกอุ่นด้วยอาการเหงาหงอยและปะปนไปกับความเสียใจ

ที่อีกด้านหนึ่ง......

“ถ้าไม่ชอบทำไมไม่บอกตรงๆ ล่ะครับ” โรมีโอเอ่ยถามขณะนอนตะแคงมองเจ้านายของตนอยู่บนเตียง

“ไร้สาระ.....”

“ทั้งที่ตอนคุณหนูโทรมาดีใจขนาดนั้นแท้ๆ” ชายหนุ่มผมยาวส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ ก่อนจะดึงกายขึ้นจากเตียง ไม่วายเอ่ยทิ้งไว้อีกคำให้บอสหนุ่มโมโหเล่น

“ใครจะรู้ว่าบอสหน้านิ่งก็มีอารมณ์หึงหวงเหมือนเด็กๆ เป็น ฮึฮึ” โรมีโอพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่สนใจคนที่ส่งสายตาคมกริบราวกับใบมีดที่จะใช้แล่เนื้อเถือหนังคนพูดแต่อย่างใด