บทที่ 19 ถึงเวลาที่ต้องหยุด

ดวงตากลมโตที่บวมช้ำทอดมองคนบนเตียงที่ยังคงหายใจเข้าออกสงบนิ่ง แผ่นอกกระเพื่อมไหวตามจังหวะการหายใจ ฝ่ามือใหญ่ถูกเกาะกุมไว้ด้วยมือเล็กที่จับกระชับเอาไว้มั่น เรือนผมสีแดงของชายหนุ่มระไปกับหมอน ใบหน้าทรุดโทรมหมองคล้ำ ร่างกายซูบผอมจนเห็นซี่โครงได้อย่างชัดเจน ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผลอยู่หลายแห่ง ที่ข้อแขนมีสายน้ำเกลือถูกเสียบคาไว้

เอวานั่งมองคนบนเตียงอย่างเหม่อลอย เมื่อได้ฟังคำเฉลยที่มาจากผู้ช่วยคนสนิทของพี่ชายที่เผยออกมาจนหมดเปลือก

“บอสฉีดยาที่มาจากสารสกัดของคลอสตริเดียมให้กับคุณบารอนครับ ส่งผลให้เป็นอัมพาตชั่วคราว แม้ว่าจะใช้เพียงน้อยนิดก็ตาม หลังจากนั้นก็ส่งคุณบารอนไปรอคุณหนูที่ห้องดับจิตในสภาพที่เย็นจัดครับ....”

เอวาได้ยินก็ถึงกับหลั่งน้ำตา ความสงสารก่อเกิดภายในจิตใจ

หลังจากที่ไมเคิลหันหลังเดินจากไป และเอวาก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แต่ถึงกระนั้นเด็กน้อยก็ใช้เวลาไม่นานนักในการตั้งสติ และออกคำสั่งให้โรมีโอปล่อยคนทั้งคู่ออกมา หากแต่ชายหนุ่มกลับทำมากกว่านั้น ด้วยการประสานงานกับทีมแพทย์และรายการสภาวะต่างๆ ของคนทั้งคู่ให้ฟังอย่างละเอียด ร่วมถึงปริมาณในการได้รับสารเสพติดและยาชนิดอื่นๆ ที่ใช้ ทั้งหมดนั้นถูกควบคุมดูแลด้วยคนของไมเคิลเองทั้งสิ้น

การดูแลรักษาอาการทั้งหมดตกอยู่ภายใต้การดูแลของแอล หมอสาวประจำองค์กรที่ทำงานอยู่ภายในโรงพยาบาลในเครือของไมเคิล ทำให้ทุกการรักษาถูกปกปิดเป็นความลับ และมีการดูแลแขก VIP นี้เป็นอย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง และยิ่งมีคุณหนูเล็กของบ้านอยู่ด้วยแล้วการดูแลรักษาความปลอดภัยก็ยิ่งเข้มงวด

เอวารู้สึกตัวเมื่อมีใครบางคนขยับเข้ามายืนข้างกาย ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง และได้เห็นว่าเป็นหมอสาวที่เป็นแพทย์ประจำตัวของบารอน เข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อย หมอหญิงส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยบอก

“พี่ชื่อแอลนะคะ บอสพึ่งจะโอนย้ายตัวเล็กให้มาอยู่ในการดูแลของพี่”

“ครับ.....” เอวาตอบรับกลับไปแผ่วเบาโดยไม่ได้พูดอะไร

“พี่ตรวจสอบประวัติของตัวเล็กแล้วนะคะ พบว่าจากเรื่องครั้งก่อนมีการเบิกเลือดในคลังไปใช้ ตัวเล็กต้องหาเวลาเข้ามาบริจาคเก็บไว้ด้วยนะคะ”

“ตอนนี้เลยได้ไหมครับ” เอวาเอ่ยถามพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง แอลยกมือขึ้นลูบดวงตากลมโตเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

“จะบริจาคเลือดได้สุขภาพร่างกายต้องพร้อมนะคะ ดูซิ ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว หน้าซีดแถมดวงตายังช้ำอีก เอาไว้พร้อมแล้วค่อยมานะคะ” พูดพร้อมลูบศีรษะเล็กไปพลาง เอวาจึงพยักหน้ารับและหันกลับไปมองทางเดิม กัดริมฝีปากเล็กน้อยอย่างกังวลใจ

“เขา.... เป็นยังไงบ้างครับ.....”

“อาการตอนนี้ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ แต่ยังคงให้ทานอาหารไม่ได้ ต้องค่อยๆ ปรับสภาพภายในก่อน แถมยังต้องคอยระวังเรื่องอาการอยากยาอีกด้วย คิดว่าถ้าตื่นขึ้นมาคงอาละวาดน่าดูเลยค่ะ” เอวาได้ยินแบบนั้นก็หน้าเศร้าลง

“เพราะพี่จ๋า......” หมอสาวหันมองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

“บอสเขาทำไปเพราะเขารักนะคะ ถึงวิธีการของเขาจะไม่ถูกก็เถอะ.....”

“.....”

“ไม่เป็นไรนะคะ อีกไม่นานน่าจะฟื้นแล้วค่ะ” เอวาพยักหน้ารับ หลังจากนั้นหญิงสาวจึงขอตัวไปดูชายชราที่ห้องข้างๆ กันเป็นลำดับถัดไป เอวานั่งอยู่ในห้องนั้นเงียบๆ เพียงลำพัง มีแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของตนเองและคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เวลาผ่านไปเชื่องช้าจากเมื่อคืนนี้ล่วงเข้าสู่เช้าวันใหม่ และวกกลับมาที่ตอนกลางคืนอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น

ในระหว่างวันนั้นโรมีโอสั่งให้บอดี้การ์ดคอยดูแลเขาไม่ให้คลาดสายตา และคอยรายงานความคืบหน้าทุกๆ 1 ชั่วโมง ในขณะที่โรมีโอเข้าบริษัทไปจัดการงานต่างๆ แทนไมเคิลที่เก็บตัวเงียบ ขังตัวเองไว้ในห้องนอน

เอวาอยากจะกลับบ้านไปหาพี่ชายของตนเพื่อขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป แต่ความเป็นห่วงคนที่นอนหลับอยู่นี้ก็มีมากเช่นกัน ความเป็นตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม ขอเพียงให้อีกฝ่ายฟื้นขึ้นจากนิทรา สามารถพูดคุยและรับรู้เรื่องราวต่างๆ รอบกายได้เป็นปกติ เอวาจะรีบมุ่งตรงกลับบ้านทันที

จวบจนกระทั่งยามค่ำคืนมาถึง โรมีโอมาหาเด็กน้อยที่โรงพยาบาล และหมายมั่นว่าจะต้องรับกลับบ้านไปด้วยกัน หากแต่เอวายืนยันที่จะนอนค้างที่นี่ และไม่ยอมกลับจนกว่าบารอนจะฟื้น แม้จะถกเถียงอยู่นาน แต่สุดท้ายเอวาก็เป็นฝ่ายชนะ โรมีโอสั่งให้คนนำข้าวของเครื่องใช้จำเป็นต่างๆ ของคนตัวเล็กมาตระเตรียมเอาไว้ให้พร้อมสรรพ รออยู่จนกระทั่งถึงเวลาเข้านอนของคุณหนูของตน จึงยอมล่าถอยกลับไป

เอวาที่นอนพักอยู่บนเตียงนอนของผู้เฝ้าไข้ ขยับตัวอย่างอัดอึดหลังจากหลับลงไปได้ไม่นาน จนต้องส่งเสียงครางด้วยความรำคาญใจพร้อมกับพลิกตัวหนี

“อื้อออออ” เด็กน้อยขมวดคิ้วหมุน แม้จะนอนกับไมเคิลมาหลายครั้ง แต่คนเป็นพี่ไม่เคยยุ่งวุ่นวายมากถึงเพียงนี้ มีบ้างที่หอมแก้ม กดจูบตามเนื้อตัว แต่ก็ไม่เคยหนักถึงขนาดรบกวนการพักผ่อน เอวาปรือตาขึ้นช้าๆ ส่งเสียงครางแผ่ว

“พี่จ๋า... อย่าแกล้งหนู....” พูดจบก็หลับลงไปอีกครั้ง แต่ก็ถูกฉุดรั้งด้วยเสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคย

“ตัวเล็ก......” เอวาลืมตาเบิกโพลง หันไปมองคนที่คร่อมทับกาย เห็นเรือนผมสีน้ำตาลแดงกำลังซุกไซร้อยู่ที่แผ่นอก

“อ๊ะ!” เอวาผวาเฮือก เมื่อปลายลิ้นอุ่นร้อนไล้เลียยอดอกสีหวาน ตวัดลิ้นวนเลียไปมาอย่างหิวกระหาย เอวาเผลอตัวแอ่นอกเข้าหาและบิดกายด้วยความเสียวซ่านที่ปะทุกะทันหัน

“ตัวเล็ก ตัวเล็ก อ่า..... ตัวเล็ก....” บารอนบีบขย้ำเนื้อตัวของเด็กน้อยไปทั่วกายจนขึ้นรอยแดง ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียไปทั่วทุกพื้นที่ กางเกงนอนที่สวมใส่ถูกดึงรั้งออกไปตอนไหนไม่อาจรู้ได้ ปลายนิ้วสอดแทรกเข้าสู่ช่องทางที่ฝืดเคือง จนเด็กน้อยดิ้นเร้าไปมาด้วยความทรมาน

“จะ เจ็บ ฮึก! หนูเจ็บ” เอวาพูดพร้อมกับสะบัดหน้าไปมาอย่างทรมาน สองมือน้อยถูกยกขึ้นจิกกำกับบ่ากว้าง บารอนกระซิบเสียงพร่าข้างใบหู

“พี่จะไปช้าๆ นะคะ” พูดพร้อมประพรมจูบไปทั่วใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม เอวาพยักหน้าหงึกๆ รับ ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกายตนเอง เด็กน้อยช้อนสายตาขึ้นมอง เห็นดวงตาสีน้ำตาลแดงมองสบมายังตน เห็นใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้ซูบซีดไม่เหลือเค้าเดิม ไหนจะบาดแผลที่มีอยู่ตามเนื้อตัวนั่นอีก เพราะการขยับตัวของอีกฝ่ายทำให้แผลปริแตก และเกิดรอยเลือดซึมให้เห็น

เอวาดิ้นรนหนีออกจากปลายนิ้วร้ายที่กำลังรุกล้ำร่างกายอย่างถือสิทธิ์ ใช้มือยันแผงอกกว้างเอาไว้แทน แต่ไม่ลงแรงมากนัก เพราะกลัวจะไปกดทับแผลที่เป็นอยู่ในตอนนี้ บารอนขมวดคิ้วหมุนอย่างขัดใจ ขยับตัวตามมาติดๆ แต่เอวาก็ถอยหนีอีกเช่นกัน

“ไม่!!!” เด็กน้อยร้องปฏิเสธเสียงดัง ทำให้บารอนชะงัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณหนูครับ เรียบร้อยดีไหมครับ” เสียงของบอดี้การ์ดหน้าห้องขยับเข้ามาเคาะประตูถามในทันทีที่เด็กน้อยแผดเสียงร้องตะโกน เอวาหันไปมองที่บานประตูด้วยท่าทีตกอกตกใจ ก่อนจะร้องกลับไปพร้อมๆ กับปัดป้องมือปลาหมึกไปด้วย

“ไม่มีอะไรครับ!” เอวาหันมาถลึงตามองคนที่กำลังยิ้มพราย ไล้หลังมือไปตามแผ่นอกเล็กที่มีเสื้อนอนคาอยู่ที่ด้านบน ส่งนิ้วโป้งไปหยอกล้อกับยอดอกสีหวานจนเอวาสะท้านเฮือก

“ไม่เอาหรอคะ หื้ม?” บารอนถามพร้อมกับนวดเฟ้นไปตามเนื้อตัว ปลุกปั่นอารมณ์หวามให้กลับมาโหมกระพือ เอวาไล่ตามจับมือซุกซนนั้นเป็นว่าเล่น จนในที่สุดก็สามารถจับคว้าเอาไว้ได้ แล้วเอ่ยปากบอกด้วยเสียงจริงจัง

“หยุดขยับนะบาร์ค..... เดี๋ยวแผลก็ปริหรอก” ว่าพร้อมทำหน้ายู่แก้มพองลมอย่างน่าเอ็นดู บารอนก้มลงมองดูตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยที่นอนอยู่ใต้ร่างในท่วงท่าที่ยั่วยวนเซ็กซี่จนเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

เพี้ยะ!

เอวายกมือขึ้นตะปบสองแก้มของชายหนุ่ม เอ่ยปากสั่งด้วยเสียงจริงจังแน่วแน่

“กลับไปนอนพักเลยนะ ไม่งั้นหนูจะฟ้องพี่หมอ!” บารอนก้มมองคนตัวเล็ก เสื้อนอนสีขาวไปกองอยู่ที่ลำคอ เปิดเผยตุ่มไตสีชมพู หน้าท้องเรียบเนียนไร้กล้ามและไขมัน ต่ำลงมาอีกนิดคือกลางกายที่โป่งพองในกางเกงในตัวจิ๋วสีขาวสะอาดเช่นกัน

บารอนวางมือทาบทับที่ส่วนนั้นแล้วขยับบดคลึงไปมา เรียกให้เสียงหวานครางกระเส่ารับอย่างไม่อาจควบคุม

“อ้ะ! บาร์ค! ไม่เอาไง!” เอวามองตาดุ เอ่ยปากสั่งเสียงเบาราวกระซิบ แต่ดวงตานั้นจ้องเขม็งไม่ยอมแพ้ ก่อนจะยื่นคำขาดออกมาในที่สุด

“ถ้ายังไม่หยุดหนูจะกลับบ้านแล้ว!” เพราะแบบนั้นเองทำให้มือปลาหมึกรีบเก็บมือเก็บไม้เก็บหนวดยุบยับของตัวเอง ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วจัดการแต่งตัวให้เสร็จสรรพ ปล่อยให้เอวามองตามการกระทำนั้นตาปริบๆ

“ไปนอนกันค่ะ” บารอนพูดพร้อมกับจับจูงฉุดเอวาขึ้นจากเตียงคนเฝ้าไข้ แล้วไปทิ้งกายนอนลงบนเตียงใหญ่สำหรับผู้ป่วยแทนเสียอย่างนั้น

เอวานอนกะพริบตาปริบๆ ตามเรื่องราวไม่ทัน ว่าท้ายที่สุดแล้วตนมานอนอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของชายผมแดงได้ยังไง แถมเจ้าตัวยังแสดงท่าทางสบายอกสบายใจครางเสียงแผ่วในลำคออย่างพึงพอใจ และขยับปรับท่านอนอย่างเป็นสุข

ท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้น ในที่สุดเด็กน้อยก็ทนสงสัยไม่ไหว จำต้องเอ่ยปากถามออกไปในที่สุด

“บาร์คจ๋ารอดมาได้ยังไง” บารอนลืมตาขึ้นมอง วางเกยคางที่ศีรษะเล็ก ยกมือขึ้นลูบแผ่วเบา

“ไมค์ไม่ได้คิดจะฆ่าละมั้ง?”

“ยังไง?” เอวาถามพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ก็หนูเห็นกับตาว่าพี่จ๋ายิงตรงนี้....” เอวาพูดพร้อมกับวางมือลงบนอกกว้าง ที่มีรอยแผลปรากฏอยู่ ลูบไล้มันแผ่วเบา

“อืม..... ไมค์ยิงเหนือหัวใจขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง มือแม่นชะมัด ถ้าต่ำกว่านี้อีกหน่อยพี่คงไปโลกหน้าแล้ว”

“แล้วรอดมาได้ยังไง?”

“อันนี้ก็ไม่รู้นะคะ แต่จำได้รางๆ ว่าตื่นในห้องผ่าตัด ก่อนจะหลับไปอีกหน แล้วก็รู้สึกว่าถูกพาไปอยู่ในที่ๆ เย็นมากๆ แต่ขยับตัวไม่ได้เลย” เอวามองแผ่งอกที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า อย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามคำถามต่อไปที่คาใจตนมากที่สุด

“บาร์คชอบพี่จ๋าใช่ไหม แล้วทำไม.......”

“ทำไมถึงมานอนกอดตัวเล็กแบบนี้น่ะหรอคะ” เอวากดหน้ารับอย่างช้าๆ ไม่แน่ใจในคำตอบนั้น แต่ก็ยังอยากฟังความรู้สึกของชายหนุ่มที่เกิดขึ้นในตอนนี้

เด็กน้อยเองก็ไม่แน่ใจว่าตนรู้สึกยังไงกับเจ้าของอ้อมกอดนี้กันแน่ กับพี่จ๋าเองก็ยกให้เป็นคนสำคัญ เรื่องอะไรนั้นพี่จ๋ามาก่อนเสมอ ลำดับรองลงมาคือโรมีโอที่คอยอยู่ข้างกายไม่ห่าง และอันดับสามก็คือบารอนที่ตนสนิทด้วยมากที่สุด เพราะไปมาหาสู่กันบ่อยครั้ง

บารอนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเนิบช้าราวกับกำลังใช้ความคิดไปด้วย

“การวิ่งตามคนที่เขาไม่เคยคิดจะรักมันเหนื่อยนะคะ......” บารอนก้มลงมองคนในอ้อมแขน ส่งยิ้มให้บางเบาแล้วจึงเอ่ยต่อ

“อย่างที่ตัวเล็กรู้ สิ่งที่พี่ได้จากไมค์เป็นแค่ความใคร่ ไม่ใช่ความรัก ไม่ว่าพี่จะพยายามทำแบบไหน ยังไง เขาก็ไม่หันกลับมามองพี่อยู่ดี..... สิ่งที่พี่กำลังทำอยู่ในตอนนี้คือการชดใช้ความผิดค่ะ” เอวาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ บารอนหัวเราะให้กับท่าทางนั้น อดใจไม่ไหวที่จะกดจูบลงไปเบาๆ หนึ่งทีที่ริมฝีปากเล็กๆ นั้น

“พี่ทำผิดต่อตัวเล็ก และพี่จะชดใช้ความผิดนั้น ไหนจะเรื่องที่ตัวเล็กช่วยพี่ออกมา เท่านี้ก็บอกได้แล้วไม่ใช่หรอคะว่าใครที่เป็นห่วงพี่จริงๆ ...... คนที่พี่มอบใจให้เขา และมองว่าพี่เป็นเพื่อนกลับมองไม่เห็นค่าของพี่เลย มันก็ควรจะถึงเวลาที่พี่ต้องหยุดเสียที.....”

“หนูไม่อยากให้บาร์คมาผูกติดอยู่กับหนูเพราะความรู้สึกผิดหรือว่าต้องชดใช้บุญคุณอะไรนะ แบบนั้นหนูไม่เอา” เอวาปฏิเสธจริงจังขึงขัง ทำให้บารอนยกยิ้มบางเบา

“พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ ตัวเล็กให้อภัยพี่ได้ไหมคะ”

“หนูให้อภัย แต่พี่จ๋าคง......”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะทำให้ไมค์ยอมรับให้ได้ ขอแค่ตัวเล็กยืนยันที่จะอยู่กับพี่ พี่ก็จะทำทุกทางค่ะ” เอวากัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด บารอนยกมือขึ้นลูบริมฝีปากนั้นแผ่วเบา กดให้มันคลายออก ก่อนจะขยับเลื่อนไปลูบไล้ดวงตาที่บวมช้ำ

“ครั้งหนึ่งพี่เคยทำให้ดวงตาคู่นี้มีน้ำตา แต่ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ” พูดพร้อมกดประทับริมฝีปากที่เปลือกตาสีมุกหนักแน่น ก่อนจะกระชับวงแขน ลูบแผ่นหลังเล็กไปพลาง

“นอนกันนะคะ ตาโหลเชียว ไม่ได้นอนขนาดไหนแล้ว”

“อื้มมม 2 วัน” เอวาชู 2 นิ้วขึ้นสูง บารอนหัวเราะให้กับท่าทีนั้น กล่อมเด็กน้อยให้เข้านอน ผ่านไปชั่วครู่ เอวาก็จมดิ่งลงในห้วงนิทรา เพราะความอ่อนล้าที่สะสมมาหลายวัน ต่างจากบารอนที่ยังคงลืมตาตื่น ฝ่ามือใหญ่ลูบเส้นผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ เอ่ยปากพึมพำแผ่วเบา

“เพื่อนก็เพื่อนไมค์..... เพื่อนที่เป็นผัวของน้องนาย หึ” บารอนยกยิ้ม ก่อนจะก้มลงกดจูบที่หน้าผากเล็กแคบ แล้วหลับตาลงพักผ่อน จมลงสู่ห้วงนิทราไปติดๆ

.

.

.

Romeo Part

ตอนนี้โรมีโอกำลังยืนทำใจหน้าห้องของบอสใหญ่ที่แผ่ไอดำทะมึนแม้จะปิดประตูลงกลอนสนิทดีทุกอย่าง แต่บรรยากาศที่แผ่ขยายออกมาทำให้ ชายหนุ่มไม่อยากก้าวเท้าเข้าไป แต่อย่างไรหน้าที่ก็จำเป็นต้องทำ เพราะบอสของตนในยามปกติก็ว่ามองหน้าได้ยากแล้ว ในยามที่มีเรื่องของคุณหนูเข้ามากลับยากยิ่งกว่า

ในอ้อมแขนของโรมีโอมีแฟ้มเอกสารราว 4-5 ฉบับ ชายหนุ่มสูดหายใจเข้า ก่อนจะลงมือเคาะประตูลงไปแผ่วเบา แล้วจึงเปิดเข้าไปภายใน

เคร้ง!

เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็เตะเข้ากับขวดแก้วที่ว่างเปล่า พอก้มมองดูผ่านแสงไฟจากด้านนอกก็แสดงให้เห็นว่าเป็นเหล้ารัมรสชาติดีราคาแพง นอกจากนี้ยังมีเหล้าอื่นๆ อีกมากกองระเกะระกะไปทั่วทุกพื้นที่ ราวกับเจ้าของห้องขนเหล้าออกมาจากบาร์จนหมดเกลี้ยง

โรมีโอยืนทำใจอยู่สักพัก เพราะในยามที่เจ้านายของตนเมามาย อะไรก็จะไม่เอาทั้งสิ้น ไม่เมาแล้วหลับ ไม่เมาแล้วเรื้อน แต่เมาแล้วอยู่นิ่งดั่งรูปสลัก แต่กลับโหดกว่ามากเมื่อจะพูดจาหรือจะกระทำการอะไรสักอย่างหนึ่ง เรียกได้ว่าปกติก็นิ่งอยู่แล้ว แต่ถ้าเมาเมื่อไหร่ก็บวกเพิ่มไปอีก 10 เท่าได้เลย

ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วเดินไปตามทางที่คุ้นเคย พยายามหลบเลี่ยงไม่เตะขวดเหล้าที่ว่างเปล่าพวกนั้นอีก ยิ่งเข้าไปใกล้เจ้านายของตนก็ยิ่งได้กลิ่นฉุนกึกขึ้นจมูก ปะปนไปกับกลิ่นบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากบ่น

“ทั้งกินทั้งสูบระวังจะตายไวเอานะครับ”

“หุบปาก......” โรมีโอส่ายหน้าไปมาอย่างระอา กวาดขวดเหล้าและซองบุหรี่ที่ว่างเปล่าลงจากโต๊ะ วางแฟ้มเอกสารลงไปแทนที่ แล้วเอ่ยปากบอก

“ลงนามครับ”

เคร้ง!

“ไสหัวไป......” ตราประทับอันทรงเกียรติและมีคุณค่าถูกโยนมาอย่างไร้ค่าไร้ราคา ตกลงมาบนโต๊ะที่ใช้กางเอกสารอยู่ในขณะนี้

“บอสต้องลงนามครับ” โรมีโอย้ำอีกครั้ง ก่อนจะปรบมือสองที เป็นการสั่งการให้ไฟเปิดขึ้นในทันที ไมเคิลตวัดสายตาดุดันมามองจ้องอย่างเอาเรื่อง ทำให้โรมีโอเห็นว่าเจ้านายของตนยังอยู่ในชุดเดิมตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ดวงตาแข็งกร้าวไม่ยอมใครแดงก่ำเพราะความมึนเมาและอดหลับอดนอน

“ถ้าคุณหนูมาเห็นจะว่ายังไงครับ? จะเป็นไอ้ขี้เมาแบบนี้หรอ?” ไมเคิลชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับมาพร้อมลุกขึ้นจากโซฟา

“อาบน้ำให้ฉัน.....” โรมีโอหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง จัดการถอดเสื้อสูทสีดำออกจากตัว แล้วดึงหนังยางมัดผมที่มีติดข้อมืออยู่ตลอดเวลาขึ้นมามัดผมลวกๆ ทำให้ปอยผมสีน้ำตาลบางส่วนหลุดร่วงระกับใบหน้า ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นเป็นลำดับถัดมา แล้วจึงมุ่งตรงเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มเปิดน้ำใส่อ่าง และเทฟองสบู่ลงไป ตีให้ขึ้นฟองเล็กน้อย หยดกลิ่นอโรม่าไปสองสามหยด

เพียงไม่นานนัก ไมเคิลก็เดินตามเข้ามาใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีดำสนิท ก่อนจะถอดมันทิ้งไว้ที่ข้างอ่าง ก้าวเท้าลงแช่น้ำที่ถูกเตรียมไว้ โรมีโอจัดการทาน้ำมันนวดลงที่บ่ากว้าง แล้วเริ่มต้นนวดบ่าที่แข็งเกร็งนั้นอย่างช้าๆ รู้ทั้งจังหวะและน้ำหนักมือที่เหมาะสมแบบที่เจ้านายของตนชอบ จนเกิดเสียงครางแผ่วในลำคอ มาพร้อมกับคำเชยชม

“ดี.....” โรมีโอแอบกลอกตาใส่ อยากจะเถียงกลับไปใจจะขาดว่านวดมาไม่รู้กี่ครั้ง ถ้ามันไม่ดีก็ไปโดดตึกฆ่าตัวตายเสียเถอะ แต่กระนั้นสิ่งที่ทำคือความนิ่งเงียบ แล้วทำหน้าที่ของตนต่อไป หลังจากนั้นจึงเริ่มสระผมให้ นวดศีรษะช่วยผ่อนคลาย และช่วยขัดตัวเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะให้ไมเคิลไปล้างตัวใต้ฝักบัว ในขณะที่ตัวเองปล่อยน้ำและล้างอ่าง จวบจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยดี จึงหันมาบอกกับเจ้านายของตนเบาๆ

“ผมจะให้เมดเข้ามาทำความสะอาดนะครับ ส่วนเอกสารผมขอวันพรุ่งนี้เช้าครับ ราตรีสวัสดิ์” โรมีโอค้อมตัวลงเล็กน้อย แล้วตั้งท่าจะเดินออกไป หากแต่ไมเคิลกลับเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“วันนี้ตัวเล็กทำอะไร.......”

“นั่งเฝ้าคุณบารอนทั้งวันครับ ทานอาหารเหมือนแมวดมและนั่งร้องไห้”

“อืม.....” ในดวงตาของไมเคิลทอดมองไปยังที่ไกลแสนไกลหาจุดโฟกัสไม่เจอ ก่อนจะปัดมือไล่ให้โรมีโอออกไปจากห้อง ในขณะที่ตัวเองเดินไปเซ็นเอกสาร วางไว้บนโต๊ะตัวเดิม และเดินไปที่ห้องควีนของน้องน้อย ทิ้งตัวลงบนเตียง สูดดมกลิ่นกายหอมที่ติดอยู่กับหมอนและผ้าห่ม เอ่ยปากขึ้นมาแผ่วเบา

“ตัวเล็กโกรธพี่มากเลยหรอคะ.........” คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบดังท่ามกลางความเงียบ และถูกกลืนหายไปในยามค่ำคืนพร้อมกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่จมลงสู่ห้วงนิทรา......