บทที่ 18 พี่ตามใจตัวเล็กเสมอ

Michael Part

ตึก

ตึก

ตึก

เสียงรองเท้าคัทชูสีดำเงาวับดังสะท้อนก้องไปทั่วพื้นที่ท่ามกลางความมืดมิดที่มีแสงจันทร์และแสงดาวรำไร

ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินนำทางอยู่ด้านหน้า ที่ด้านหลังมีเจ้านายหนุ่มเดินตามมาเงียบๆ เงาดำทะมึนแผ่ขยายไปทั่วจนคนนำทางเหลือบมองเล็กน้อยอย่างกังวลใจ โรมีโอนำทางไมเคิลไปที่ชั้นดาดฟ้าที่ถูกตกแต่งใหม่ตามคำสั่งของไมเคิล

ที่ด้านบนของคฤหาสน์ชั้นดาดฟ้า มีการสร้างกำแพงล้อมรอบเอาไว้ด้วยอิฐสีดำสนิท ทำให้กลางวันดูดความร้อนจนอบอ้าวคล้ายเตาอบขนาดใหญ่ กลางคืนก็หนาวเย็นเกินจะต้านทาน ที่ด้านบนเป็นลูกกรงขนาดใหญ่ซึ่งมีกระจกกันกระสุนแบบสั่งทำพิเศษถูกติดตั้งไว้ นอกจากนี้แล้วยังเป็นจุดรวมแสงยิ่งทำให้แผดเผาจนอาจก่อให้เกิดประกายความร้อน

โรมีโอไขกุญแจที่สั่งทำพิเศษเพื่อใช้กับห้องนี้โดยเฉพาะและเปิดเข้าไปช้าๆ เผยให้เห็นร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังถูกตรึงรั้งด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่ห้อยลงจากจุดกึ่งกลางของลูกกรง และนอกจากนี้ที่ด้านข้างกำแพงยังมีชายอีกคนที่ถูกบังคับให้นั่งลงข้างๆ หันมองคนที่กึ่งกลางห้องนั้นอย่างบังคับอยู่ในที เพราะมีสายรัดล็อกศีรษะ บังคับไม่ให้หันหน้าหนีไปทางอื่น

ไมเคิลเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำทองตัดกันอย่างลงตัว เอนหลังพิงพนักพิงนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ มองดูคนที่ถูกแขวนตรึงรั้งที่กลางห้องนั้น ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองชายที่นั่งมองดูอยู่ที่ด้านข้างโดยไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะสายรัดที่ครอบริมฝีปากปิดกั้นการพูดคุย

“สวัสดียามค่ำ..... บาร็อค......” ไมเคิลปรายสายตามอง เอ่ยปากด้วยเสียงเนิบช้า หากแต่ได้รับสายตาอาฆาตแค้นเคืองกลับมา ไมเคิลไม่ได้ให้ความสนใจมากเท่าไหร่นัก เหลือบตามองโรมีโอที่เสิร์ฟไวน์องุ่นรสชาติดีให้กับนายของตน และจัดวางมันลงที่บนโต๊ะด้านข้าง พร้อมทั้งวางอุปกรณ์บางอย่างเอาไว้ให้ ไมเคิลดึงสายตากลับมาหาคนที่ถูกจับแขวนเอาไว้อยู่ด้วยความเฉยชา ยกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยชมจากใจจริง

“อดทนได้ดี.....” ชายคนนั้นลืมตามองด้วยความอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรงที่จะปริปากพูด ไมเคิลคิ้วกระตุกเล็กน้อย หันไปบอกกับคนข้างกายเสียงเย็น

“โรม.... เรียกสติสิ....”

“ครับ บอส” โรมีโอหยิบของบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะสะบัดมันลงพื้นหนึ่งทีเพื่อนเป็นการคลายปม

เพี้ยะ!!

โรมีโอเดินขยับเข้าไปใกล้ช้าๆ แล้วสะบัดแส้อันยาวไปกระทบที่สีข้างของชายหนุ่มที่ถูกจับแขวนไว้อย่างรวดเร็วและรุนแรง

เพี้ยะ!!

“อ๊าก!!” ชายคนนั้นสะท้านเฮือก เมื่อแส้เส้นยาวแตะกระทบผิวกาย มันไม่ใช่แส้ธรรมดา แต่มันกลับมีแง่งหนามเสียบอยู่ทั่วทุกช่องว่างที่เกิดขึ้นจากการถักทอ ทำให้แส้นั้นมีน้ำหนักมากและสร้างความเจ็บปวดได้มหาศาล หยาดโลหิตไหลซึมไปทั่วร่าง ไมเคิลจุดบุหรี่ขึ้นสูบช้าๆ เอ่ยปากพูดเสียงเย็น

“ให้ตายเถอะ..... ฉันอยากฆ่านายชะมัด.....” ไมเคิลพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก เสยผมขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจ เปิดเผยใบหน้าอีกครึ่งที่มีรอยบากเป็นทางยาว และดวงตาสีฟ้าเรืองรอง ดวงตาคู่นั้นวาวแววและคลุ้มคลั่ง มองจ้องกดดันราวกับจะฆ่าให้ตายดั่งปากว่า

“นายน่าจะตายไปจริงๆ นะ..... แบบนั้นฉันจะดีใจมาก......” พูดแล้วก็ปรายตามองไปหาใครอีกคนที่ถูกบังคับให้นั่งมองอยู่เงียบๆ ก่อนจะถอนสายตากลับมาอีก พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นายทำร้ายเขา.... ตัวเล็กที่น่ารักของฉัน......”

“.......”

“เขาไม่ควรต้องเจอแบบนั้น...... เขาควรจะมีความสุข..... และนายทำมันพัง...... นายทำมันพัง!!!”

โครม!!!!

ไมเคิลตะโกนออกมาพร้อมทั้งใช้เท้าเตะโต๊ะตัวเล็กที่ทำจากไม้สลักลายสวยงามจนเคลื่อนล้มลงไปบนพื้น ดวงตานั้นวาววับราวกับจะสังหารคนตรงหน้าให้ตายคาที่ ไมเคิลยกบุหรี่ขึ้นจรดลงที่ริมฝีปาก สูดนิโคตินเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะปล่อยออกมาช้าๆ คล้ายกับการระงับอารมณ์ ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียวสักพัก ก็เงยหน้าขึ้นมอง แสยะยิ้มส่งให้อย่างมาดร้าย

“นายทำร้ายตัวเล็กเพราะฉันใช่ไหม......” ไมเคิลหันไปหาโรมีโอ กระดิกนิ้วเรียกเบาๆ ชายหนุ่มก็จัดการเก็บแส้ที่ถืออยู่ในมือ แล้วขยับเดินมาที่ด้านข้าง โน้มตัวลงตั้งใจฟังคำสั่งจากเจ้านายของตน

อย่างไม่ทันรู้ตัว ไมเคิลก็จับคว้าคอของโรมีโอให้โน้มลงต่ำ กดกระทบริมฝีปากอย่างรุนแรง ทำการดูดกลืนอย่างหิวกระหาย ภายในโพรงปากมีรสชาติของไวน์องุ่นและหอมกรุ่นกลิ่นบุหรี่บางเบา ทั้งสองแลกลิ้นกันไปมาจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบ

บาร็อคมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง หากแต่ไม่สามารถหันหนีหรือพูดอะไรออกมาได้ ส่วนชายอีกคนที่ถูกจับแขวนไว้มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตนควรจะรู้สึกอย่างไรกับภาพที่เห็นในตอนนี้

จนกระทั่งพอใจ ไมเคิลก็ผละริมฝีปากออกจากโรมีโอ ยกนิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปาก ไล้ปาดหยาดน้ำออกจากริมฝีปากของตน เอ่ยด้วยเสียงเย้ยหยันเมื่อพบใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่าย แม้จะฉายแววอ่อนล้าก็ตามที

“ยังไม่ถูกใจสินะ.....”

“.....” ชายคนนั้นมองสบตากับไมเคิลด้วยความไม่เข้าใจ

“โรม.....”

“ครับบอส”

“ติดกล้องให้ทั่วทุกมุมที่เอวาอยู่ ฉายภาพจอมอนิเตอร์ภายในห้องนี้....”

“ได้ครับ”

“อ้อ..... นายใช้ยาด้วยนี่......” ไมเคิลแสยะยิ้มส่งให้ ก่อนจะรับเอาเข็มฉีดยามา 2 หลอดจากโรมีโอ

“ยาปลุก.....กับยาไฮ (คล้ายยาไอซ์แต่รุนแรงกว่ามากและเป็นแบบฉีดเข้ากระแสเลือด) ..... อันไหนดี....” ไมเคิลพูดพร้อมชูเข็มฉีดยาในมือไปมา เคาะนิ้วลงกับหลังมือเบาๆ อย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเย็น

“ทั้งคู่แล้วกัน...... ทั้งยา.... ทั้งนาย” ไมเคิลพูดพร้อมกับมองเลยไปหาบาร็อคที่ยังคงนั่งมองอยู่ โรมีโอค้อมตัวลงเล็กน้อย รวบเอายาทั้งสองนั้นเดินไปหาคนที่กลางห้อง ฉีดยาเข้าที่ท้องแขนที่ถูกตรึงรั้งไว้ด้านบน ก่อนจะขยับไปทำแบบเดียวกันกับบาร็อค โดยมีไมเคิลมองตามไม่ละสายตา

“โรม.....” ไมเคิลพูดพร้อมส่งสายตามองจ้อง โรมีโอขยับเดินกลับมาหาเจ้านายของตน ใช้สายตาในการบ่งบอก โรมีโอขยับไปทิ้งตัวคุกเข่าลงตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของตนด้วยท่วงท่าสง่างาม ไมเคิลใช้ปลายนิ้วเชิดปลายคางนั้นให้เงยหน้าขึ้น ไล้ปลายนิ้วเกลี่ยใบหน้างดงามนั้นแผ่วเบา

“จัดการสิ..... แล้วฉันจะให้รางวัล.....” ไมเคิลกระตุกยิ้มมุมปาก พึงพอใจที่เห็นโรมีโอขยับกายเข้ามาหา วางมือลงบนตักแล้วเงยหน้าขึ้นกดจูบที่ลำคอตรงรูปรอยสักมังกรแผ่วเบา ก่อนจะส่งปลายลิ้นไปตวัดเลยดั่งใจอยาก แล้วเริ่มต้นระเริงรักโดยที่มีผู้ชมสองคนคอยช่วยเร้าอารมณ์

ไมเคิลจับให้โรมีโอหันหน้าออกไปมองผู้ชมทั้งสองนั้น ขณะที่โรมีโอโถมกายขึ้นลงรุนแรงบนตักแกร่งจนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มสะบัดไหว ไมเคิลแสยะยิ้มมุมปากส่งให้คนที่มองตาแข็งค้าง เหงื่อเริ่มผุดที่ใบหน้าอย่างไม่อาจควบคุม ยากระตุ้นทำให้โลหิตภายในกายเดือดพล่าน แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงการบิดเร้ากายไปมาและเริ่มขยับสะโพกเข้าออกกับภาพมายาที่ถูกยาสร้างขึ้น

ชายคนนั้นพึมพำชื่อหนึ่งออกมาแผ่วเบา หากแต่ไม่มีใครสนใจจะฟังเพราะห้วงตัณหาเข้าครอบงำจิตใจ

“ตัวเล็ก.....”

.

.

.

Ava Part

เอวาหรี่ตามองโรมีโออยู่บ่อยครั้งด้วยความแปลกใจ เพราะเห็นชายหนุ่มที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านหลังยกมือขึ้นปิดปากหาวอยู่บ่อยครั้ง จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องแปลกที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก

เอวาหันหน้าไปหาพี่ชายของตนที่นั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ ที่ด้านข้าง พบว่าหน้าของพี่ชายผุดผ่องเป็นยองใยไร้อาการง่วงงุนอย่างที่เลขาคนสนิทเป็น ดังนั้นแล้วเด็กน้อยก็เข้าใจได้ในทันที จึงทำหน้ายู่มุ่ยปากส่งให้คนพี่พร้อมบ่นอุบอิบ

“พี่จ๋าใช้งานโรมจ๋าหนักไปแล้ว” ไมเคิลเลิกคิ้วมอง แล้วเหลือบสายตามองไปทางโรมีโอ ก่อนจะดึงสายตากลับมาอีกครั้ง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังอยู่ในที

“พี่ทำอะไรคะ”

“ก็พี่จ๋าใช้งานโรมหนัก ในขณะที่พี่จ๋าหนีไปนอน” เอวาทำแก้มพองลมอย่างน่ามันเขี้ยว ไมเคิลหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกหน

“พี่เองก็ทำงานหนักเหมือนกันค่ะ หนักกว่าโรมเสียอีกนะคะ”

“ไม่จริง ถ้าพี่จ๋าทำงานหนักกว่าโรมจ๋า ทำไมไม่เห็นหน้าโทรมเหมือนโรมจ๋าเลยล่ะ” ไมเคิลเหลือบตามองคนที่เป็นประเด็นในหัวข้อสนทนา เอ่ยด้วยเสียงหยอกเย้า

“เพราะพี่จ๋ามียาดีค่ะ” ว่าแล้วก็กดจมูกลงที่แก้มนุ่มอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะกลับไปนั่งจิบกาแฟและทานอาหารเช้าพร้อมเช็คข่าวสารในแม็คบุ๊คไปพลาง เอวาไม่ปริปากบ่นอะไรอีก นั่งทานอาหารของตนไปเงียบๆ ไมเคิลก็เปรยขึ้นเบาๆ

“ตัวเล็กฝังชิพดีไหมคะ?”

“ชิพ?”

“ค่ะ” ไมเคิลพูดพร้อมกับลูบศีรษะเล็กไปพลาง ดวงตาทอดมองด้วยความอ่อนโยน ความรักความห่วงหาปรากฏอยู่ภายใน

“พี่กลัวว่าตัวเล็กจะหายไปอีก ตัวเล็กฝังชิพให้พี่ได้ไหมคะ” เอวานิ่งไปชั่วครู่ ภายในหัวสมองวิ่งเร็วจี๋เพื่อประมวลผล ก่อนจะอ้อมแอ้มถามด้วยความไม่แน่ใจ

“มันจะเจ็บไหมอ่า”

“เจ็บค่ะ” เอวาพลันหน้าเผือดสี ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมจิตใจ ไมเคิลเลื่อนมือลงไปกอบกุมกระชับฝ่ามือเล็กเอาไว้มั่น

“แต่พี่จะอยู่ด้วยค่ะ แล้วก็จะฉีดยาชาให้ด้วย ตัวเล็กโอเคไหมคะ” เอวากัดปากด้วยความกังวลใจ ก้มหน้าลงต่ำ แต่น้ำหนักที่มาจากฝ่ามือใหญ่กำลังลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวระต้นคอแผ่วเบา เอ่ยบอกด้วยความเข้าใจ

“พี่ไม่บังคับค่ะ พี่ให้ตัวเล็กเลือก” เอวาเงยหน้าขึ้นมอง เห็นความรักเต็มเปี่ยมอยู่ภายในดวงตาของคนเป็นพี่ เด็กน้อยเลื่อนสายตาไปอีกนิด เห็นโรมีโอพยักหน้าให้หนึ่งครั้งแสดงออกถึงความเห็นด้วย เอวาจึงกลับมามองพี่ชายของตน แล้วพยักหน้ารับเช่นกัน

“ก็ได้.... หนูจะฝังชิพ เพราะพี่จ๋าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เสมอ” พูดแล้วก็ฉีกยิ้มหวานสิ่งให้ ไมเคิลยิ้มมุมปากตาม ก่อนจะหันไปสั่งงานกับโรมีโอให้ดำเนินการโดยเร็ว แล้วหันมาบอกกับเด็กน้อยต่อ

“จะฝังไว้ที่ข้อมือนะคะ เพื่อวัดอัตราการเต้นของหัวใจด้วยค่ะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องต่อไปในทันที

“พี่จ๋า.... บาร์คเขา-”

“ยังไม่มีกำหนดค่ะ” ไมเคิลพูดขึ้นมาก่อนที่เอวาจะพูดจบ ใบหน้าที่เคยเผยรอยยิ้มน้อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งเยือกเย็นราวกับไม่อยากได้ยินชื่อนี้ เอวาจึงต้องสงบเสงี่ยมแล้วนั่งทานอาหารต่อไปเงียบๆ แทน

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไมเคิลทำงานในยามกลางวัน และกลับมานอนกอดเอวาในตอนกลางคืน มีบ้างบางครั้งที่ต้องออกเดินทางไปที่อื่น แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กน้อยรู้สึกผิดปกติเพราะไมเคิลมักจะเดินออกจากห้องในตอนกลางคืนไปอย่างเงียบเชียบทุกๆ ครั้งที่เอวาหลับ

เพราะเด็กน้อยบางครั้งก็สะดุ้งตื่น บางครั้งก็ลุกมาเข้าห้องน้ำ หรือบางครั้งก็กระหายน้ำในตอนกลางคืน ทำให้เห็นว่าพี่ชายของตนหายไปจากเตียงทุกครั้ง และมักจะกลับมานอนกอดในตอนเช้าที่แสงแห่งรุ่งอรุณสาดส่อง

และในวันนี้เองที่เด็กตัวน้อยหมายมั่นปั้นมือ ว่าจะต้องติดตามไปให้รู้ให้ได้ว่าพี่ชายของตนหายไปไหนในทุกๆ ค่ำคืน.....

วันนี้เอวาและไมเคิลก็ยังคงอาบน้ำด้วยกันเหมือนปกติ และเข้านอนพร้อมกันเฉกเช่นทุกๆ วัน เอวานอนหลับตา ผ่อนลมหายใจเข้าออก ซุกตัวลงกับอกคนพี่ด้วยความสบายใจ

30 นาทีผ่านไป.....

1 ชั่วโมงผ่านไป....

2 ชั่วโมงผ่านไป....

3 ชั่วโมง.......

ไมเคิลค่อยๆ แกะมือของเด็กน้อยที่ขยุ้มอยู่ที่เสื้อของตนออกอย่างช้าๆ ขยับกายลุกขึ้นจากเตียงแผ่วเบา ลูบศีรษะเล็กไปมาก่อนจะโน้มใบหน้าลง แตะริมฝีปากที่หน้าผากเล็กแคบ ก่อนจะผุดตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตูห้อง และเปิดออกไปอย่างเงียบเชียบ

เอวาหรี่ตามองตาม แสงไฟที่ลอดผ่านประตูทำให้เห็นเงาของคน 2 คน คนหนึ่งยืนรออยู่หน้าห้อง และอีกคนหนึ่งคือไมเคิลเอง

เอวาค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงหลังจากที่ประตูปิดสนิทลง ขยับกายไปที่ประตูและเปิดออกช้าๆ รู้สึกใจเต้นเหมือนเล่นเกมซ่อนแอบหรือลักลอบทำความผิด ก่อนจะหัวเราะคิกคักให้ตัวเอง เมื่อตนกำลังทำผิดอยู่จริงๆ

แต่กระนั้นเด็กน้อยก็ไม่สนใจ เปิดประตูออกไป เห็นหลังของไมเคิลไวๆ เดินไปที่บันไดและก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบน เอวาขมวดคิ้วหมุนด้วยความแปลกใจ เอ่ยปากพึมพำแผ่วเบา

“ข้างบน..... ไม่ใช่ข้างล่าง?” เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็ก้าวเท้าแผ่วเบา แต่เพราะสลิปเปอร์ที่สวมใส่อยู่ทำให้เกิดเสียงยามก้าวเดิน เด็กน้อยตัดสินใจถอดรองเท้าออก วางแอบไว้ที่มุมกำแพง ตัวสั่นเล็กน้อยให้กับความเย็นที่รู้สึกใต้ฝ่าเท้า ก่อนจะเดินตามไปติดๆ ด้วยฝีเท้าแผ่วเบาราวกับแมวขโมย

เอวาเดินตามหลังไมเคิลมาเรื่อยๆ อย่างเว้นระยะ แต่ก็ไม่ยอมให้คลาดสายตา แต่เหมือนว่าไมเคิลจะจับความรู้สึกนั้นได้ จึงหันมามองบ่อยครั้งจนโรมีโอเอ่ยปากถาม

“มีอะไรรึเปล่าครับ”

“.....”

“?”

“เปล่า.... เป็นยังไงบ้าง.....”

“อยากยา....”

“ดี..... ฉันจะทำให้มันตกนรกทั้งเป็น หึหึหึ” เอวาขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ชาย มันเป็นไปด้วยความอำมหิตและสาแก่ใจ จนทำให้เด็กน้อยสงสัยแล้วเริ่มตามให้เร็วขึ้น

จนกระทั่งมาถึงชั้นดาดฟ้าที่ด้านบน เอวากะพริบตาปริบๆ มองศาลาทรงแปดเหลี่ยมที่ปิดทึบทุกด้านอย่างงุนงง เด็กน้อยรู้ว่าพี่ชายสั่งคนมาทำห้องรับแขกใหม่บนนี้แต่ตนไม่คิดจะสนใจมาดู ด้วยคิดว่าคงเป็นศาลา สวนดอกไม้ หรือไม่ก็ตกแต่งเป็นโดมแก้วเพาะปลูก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นศาลาที่ปิดทึบทุกด้านไปหมดแบบนี้ หากแต่ด้านบนเป็นหลังคาสีใส เอวาเข้าใจว่าคงเอาไว้นอนดูดาว และเพื่อเพิ่มบรรยากาศจึงต้องปิดทึบทุกด้านเช่นนี้เอง

เอวาเดินตามหลังไมเคิลไปติดๆ พยายามไม่ไปเหยียบอะไรให้เกิดเสียง ตอนนี้ฝ่าเท้าของเด็กน้อยเริ่มชาหนึบจนเกิดปื้นแดงจากความเย็นของพื้นหินอ่อนที่วางเรียงราย

“แอบหนีมาดูดาวกันนี่เอง” เด็กน้อยทำแก้มพองลม ก่อนจะเลิกทำการซ่อนแอบ เดินเข้าไปตรงๆ พร้อมร้องทัก

“พี่จ๋า”

แกร๊ก!

ทั้งไมเคิลและโรมีโอหันมามองเด็กน้อยเป็นตาเดียวกัน หากแต่มือที่เปิดประตูค้างไว้ ทำให้เอวาเห็นบางสิ่งที่ภายใน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมาแผ่วเบา.......

“บารอน......”

เอวาวิ่งเข้าไปภายในห้องนั้น ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผมแดง มองสำรวจไปอย่างถ้วนทั่ว เด็กน้อยเห็นคนที่เคยแข็งแรงดีบัดนี้ลำตัวซูบผอมไม่เหมือนบารอนคนเก่า ดวงตาของชายหนุ่มลอยค้าง รอบดวงตาเป็นหลุมลึก ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผลกระจายอยู่ทั่ว ถูกแขวนไว้และมัดตรึงขึงไว้กับโซ่เส้นใหญ่ที่ด้านบน

เอวาหันมองข้างกายมีชายอีกคนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน แต่อ่อนแอกว่ามาด้วยวัยที่เพิ่มสูงขึ้น ก่อนจะหันมามองคนเป็นพี่ชายทั้งน้ำตา

“พี่ทำได้ยังไง...... ไหนบอกว่าเขาตายไปแล้ว ฮึก พี่จ๋าโกหกหนูทำไม!!!” ใบหน้าของไมเคิลในตอนนี้เย็นเหยียบและนิ่งเฉย แต่ประกายคมกล้าอย่างเอาเรื่องนั้นทำให้ดวงตาสีเฮเซลนัทเรืองรอง

“ไหนพี่บอกว่าเขาตายไปแล้ว... พี่จ๋าบอกหนูว่าเขาตายไปแล้ว ฮือออออ แล้วนี่มันอะไร.... นี่มันอะไร!!!” ไมเคิลยืนอยู่ที่หน้าประตู ยกมือขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่โรมีโอสังเกตเห็นว่าภายในกางเกงนั้นคนเป็นนายกำหมัดแน่นขนาดไหน และบัดนี้เจ้านายของตนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ยังคงใบหน้าไร้อารมณ์เอาไว้ เอ่ยปากเนิบช้าไร้ความรู้สึก

“ก็แค่ใช้ยา....” ไมเคิลแสยะยิ้มมุมปาก เอวาส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ หันมาออกคำสั่งเสียงแข็งกระด้าง

“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้.... ปล่อยเขานะ!!!”

“ไม่!!!” น้ำเสียงทุ้มต่ำตวาดก้องไปทั่วทั้งห้องแปดเหลี่ยมจนเอวาสะดุ้งสุดตัว เปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ไมเคิลก้าวเท้าเข้ามาหาเด็กน้อยด้วยท่าทีดุดัน ยกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วเริ่มต้นระบายอารมณ์

“จำได้ไหมว่ามันทำอะไรกับเราไว้บ้าง!!! จำได้ไหมว่ามันทำร้ายเราแค่ไหน!! จำได้ไหมว่าใครเป็นห่วงจนแทบบ้า!!! จำได้บ้างไหม!!!” ไมเคิลพูดพร้อมกับเขย่าตัวเด็กน้อยไปพลางจนเอวาหัวสั่นหัวคลอน เอวาทนไม่ไหวกับการกระทำนั้น แผดเสียงก้องพร้อมกับปัดป้อง ปกป้องตนเองจากการกระทำนั้น

“หยุดนะ!!!”

เพี้ยะ!!!

ไมเคิลหน้าหันสะบัดไปตามแรง ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น เอวาเองก็ไม่ต่างกัน.....

โรมีโอและเอวาดวงตาเบิกกว้าง เมื่อการปัดป้องของเด็กน้อยนั้นทำให้ฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าของคนพี่ไปเต็มๆ จนหยาดโลหิตไหลซึมที่มุมปาก ไมเคิลดึงตัวเองให้หันกลับมาทางเดิม ใช้ปลายลิ้นดุนดันแผลนั้น ดวงตาเรืองรองเป็นประกายเมื่อโทสะปะทุโหมกระหน่ำรุนแรง ก่อนที่ใบหน้านั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม เงื้อมือขึ้นสูงและหวดลงมาอย่างรวดเร็ว!!

เอวาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เกร็งตัวรอรับความเจ็บที่จะเกิดขึ้น แต่สิ่งที่รับรู้คือสายลมแผ่วเบาที่ปะทะผิวแก้ม.....

เด็กน้อยลืมตาขึ้นมองอย่างช้าๆ เห็นไมเคิลมองตรงมาอย่างแน่วแน่ ฝ่ามือใหญ่อยู่ห่างจากผิวแก้มเพียงไม่กี่มิลลิเมตร เอวาเลื่อนสายตากลับไปมองคนเป็นพี่อีกครั้ง คราวนี้มองเห็นความเสียใจอย่างที่สุดจนดูคล้ายว่าดวงตานั้นฉาบเคลือบไปด้วยหยาดน้ำตา

ไมเคิลแตะมือลงที่ผิวแก้มแผ่วเบา เอวาสะดุ้งเฮือกแล้วหลับตาปี๋อีกครั้งด้วยความกลัว ก่อนจะต้องลืมตาขึ้นมาใหม่เมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งดังมาจากคนตรงข้าม

“พี่จะทำได้ยังไงคะ...... พี่จะทำร้ายตัวเล็กลงได้ยังไง.....” ไมเคิลพูดพร้อมเกลี่ยผิวแก้มแผ่วเบา

“........” เอวาได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในดวงตาแสดงถึงความเสียใจในสิ่งที่ตนกระทำลงไป

“ฮึ ขนาดตีหนูสักครั้งพี่ยังไม่เคย...... พี่จะกล้าตบหนูได้ยังไง......” ไมเคิลส่งยิ้มอ่อนล้าไปให้คนตัวเล็ก ก่อนจะหมุนกายหันหลังอย่างรวดเร็ว แต่ถึงกระนั้น เอวาก็ยังคงทันเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาหนึ่งหยดนั้นได้อย่างชัดเจน

“ปล่อยมัน.....” โรมีโอที่ยืนลูบอกตัวเองด้วยความตกใจ กลัวว่าบอสจะทำร้ายคุณหนูเล็กของบ้าน หันไปร้องถามด้วยความแปลกใจในเวลาถัดมาจนงุนงงต่อห้วงอารมณ์ของตัวเอง

“ปล่อยไปหรือครับ?”

“ใช่.... ปล่อยมัน....” ไมเคิลพูดพร้อมหันมาอีกครั้ง และครั้งนี้ชายหนุ่มยกยิ้มอ่อนบาง แต่บาดใจคนมองเมื่อมันเป็นการฝืนยิ้มที่เจ็บปวดที่สุด

“พี่ตามใจตัวเล็กเสมอค่ะ......” พูดจบก็หมุนกายหันหลัง เดินลงบันไดไป ปล่อยให้เอวาทรุดตัวนั่งร้องไห้ แผดเสียงร้องไห้จ้าด้วยความเสียใจ โดยที่มีโรมีโอถลาเข้าไปกอดปลอบใจอยู่ไม่ห่าง......