บทที่ 17 ศิลปะการป้องกันตัว

“โรม......”

“ครับ”

“ลากตัวมันไป..... จัดการให้เรียบร้อย.......”

“เยส มายลอร์ด”

.

.

.

ตอนนี้ไมเคิลกำลังนั่งมองเด็กน้อยที่เดินไปเดินมาภายในห้องนอน หยิบจับนั่นนู่นนี่อย่างชินมือ ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ บ่งบอกว่าพร้อมแล้ว

ไมเคิลหลับตาลงช้าๆ ลอบถอนหายใจ แล้วจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผุดลุกขึ้นจากโซฟา เดินก้าวเท้าเข้าไปหาน้องน้อยอย่างมั่นคง ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา

“แน่ใจนะคะ?”

“.....”

“ตัวเล็ก?” ไมเคิลมองจ้องเด็กน้อยที่ยืนกำชายเสื้อเอาไว้แน่น ริมฝีปากถูกขบเม้มอย่างชั่งใจ แต่ในท้ายที่สุดแล้ว น้องน้อยก็พยักหน้ารับ เอ่ยถ้อยคำออกมาแผ่วเบา

“หนูจะไป....” ดังนั้นแล้วไมเคิลจึงจับจูงเด็กน้อยให้ออกจากห้อง เดินไปตามทางที่คุ้นเคย สองมือยังคงกอบกุมกันไว้แน่นไม่ยอมให้ห่างจากตัว

หลังจากที่เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ เอวาก็รักษาตัวเองจนหายเป็นปลิดทิ้ง ร่างเล็กที่เคยผายผอมกลับมามีน้ำมีนวลเนื้อตัวนุ่มนิ่มดั่งเดิมจากการประโคมข้าวปลาอาหาร ขนมและน้ำหวานเป็นการเอาใจ จากชายหนุ่มทั้งสองคนคือไมเคิลและโรมีโอ

ส่วนทีมระดับ S ที่ถูกเรียกตัวกลับมานั้นได้กระจัดกระจายไปตามมุมต่างๆ ทั่วโลก หลังจากที่ตามหาเด็กน้อยผู้ครอบครัวดวงใจมังกรพบแล้ว และแต่ละคนก็ไม่ลืมที่จะเข้ามาหาเด็กน้อย พูดคุยหยอกล้อให้คลายความกังวลเรื่องบารอนลงบ้าง หลังจากนั้นจึงแยกย้ายกันไปทำงานของตน

ไมเคิลเปิดประตูให้เอวาก้าวเท้าขึ้นรถไปก่อน ในขณะที่ตนเหลือบสายตามองโรมีโอ ซึ่งอีกฝ่ายทำเพียงค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม เพียงเท่านั้นไมเคิลก็วางใจ แล้วก้าวเท้าตามขึ้นรถไปติดๆ เมื่อขึ้นรถมาได้แล้วไมเคิลก็นั่งกุมมือเล็กเอาไว้แน่น เอวาเองก็จับกระชับกลับมาเช่นกัน

โรมีโอเข้าประจำตำแหน่งสารถี แล้วเริ่มเคลื่อนพลช้าๆ รถของไมเคิลถูกขับตามประกบทั้งหน้าและหลังอย่างละ 2 คัน ไมเคิลปรายตามองเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม......”

“ครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้วครับ” โรมีโอเองก็ตอบกลับมาเสียงนุ่มทุ้มสุภาพอย่างเคย มีเพียงเอวาที่กะพริบตาปริบๆ เอียงคอเล็กๆ อย่างงุนงง

“ไม่มีอะไรค่ะ” ไมเคิลพูดพร้อมกับลูบศีรษะเล็กไปพลาง แล้วกลับไปมองตรงเช่นเดิม มือยังคงกุมกระชับมือของเอวาเอาไว้เช่นเดิมไม่ยอมปล่อยไปไหน

จวบจนกระทั่งมาถึงที่หมาย เอวาก้าวเท้าลงจากรถ เงยหน้าขึ้นมองตึกสูงระฟ้าขนาดใหญ่ ที่ด้านบนติดป้ายเอาไว้บ่งบอกว่าเป็นโรงพยาบาลของเอกชน เด็กน้อยพลันใจชื้นเพิ่มมากขึ้น จนรอยยิ้มถูกจุดประกายอยู่ที่ริมฝีปาก

ไมเคิลพาเอวาเดินเข้าไปภายในโรงพยาบาล ซึ่งมีคุณหมอคนหนึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้ว และโรมีโอก็ปลีกตัวเข้าไปพูดคุยด้วย ทั้งสองคนยืนพูดคุยและทักทายกายเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตามามองเด็กตัวเล็กที่อยู่ข้างกายของไมเคิล ชี้มือชี้ไม้อยู่ชั่วครู่ แล้วจึงขยับก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้

“เธอจะนำทางให้เราครับ” ไมเคิลพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร ต่างจากเอวาที่จับมือไมเคิลเอาไว้แน่น หัวใจเริ่มเต้นเร็วระรัวไม่อาจควบคุม ความตื่นเต้นนั้นทำให้มือน้อยชื้นเหงื่อ ไมเคิลเพียงปรายตามอง ลอบยกยิ้มมุมปากหลังจากนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

เอวาหันมองรอบกายด้วยความแปลกใจ เพราะตนคิดเอาไว้ว่าบารอนอาจจะได้นอนพักในห้อง VIP ของโรงพยาบาล ไม่มีทางที่บาร็อคจะปล่อยให้ลูกชายอยู่อย่างลำบากลำบนเป็นแน่ แต่สุดท้ายแล้วคิ้วคู่สวยก็เริ่มขมวดหมุนอย่างช้าๆ

ไมเคิลลอบถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทางนั้น ยิ่งจับมือกระชับแน่นจนเอวาเจ็บไปหมด เด็กน้อยเงยหน้ามองคนพี่ด้วยความสงสัย เห็นเพียงใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกปรากฏอยู่ ก่อนจะต้องหยุดชะงักการก้าวเดินเมื่อจู่ๆ ไมเคิลก็หยุดอยู่กับที่

เอวามองไปรอบๆ ตัว เห็นว่าสถานที่แห่งนี้เงียบสงบ ไร้ผู้คน และอ้างว้าง ก่อนจะถอนสายตากลับคืนมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองป้ายที่ติดอยู่หน้าประตู

‘ห้องดับจิต’

เอวาตัวชาวาบเมื่อได้ทำความเข้าใจ ยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ ไมเคิลจูงน้องน้อยที่เดินตัวลอยเข้ามาภายในห้องดับจิต คล้ายกับคนยังไม่ได้สติดีนัก จนกระทั่งหมอสาวที่เป็นผู้นำทางเดินไปเปิดประตูตู้อันหนึ่ง แล้วดึงลากเลื่อนออกมาจากช่อง

บนนั้นมีร่างหนึ่งกำลังนอนนิ่งอยู่ ผ้าคลุมหน้าสีขาวที่ปกปิดเอาไว้ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าคนๆ นี้คือใคร แต่ไม่ต้องให้ใครมาบอก เอวาก็สามารถรับรู้ได้ด้วยตนเอง

เด็กน้อยเดินตัวสั่นเข้าไปใกล้ร่างนั้น โรมีโอถอนหายใจเล็กน้อย เหลือบตามองไมเคิลที่ยังคงยืนนิ่ง มองดูเงียบๆ อยู่ที่ด้านหลัง โรมีโอหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง แล้วเปิดผ้าคลุมออกช้าๆ

“!!!!” เอวาดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครที่นอนอยู่บนนั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยนอนสงบนิ่ง สีผิวซีดจางไร้สีเลือด ริมฝีปากแห้งแตกระแหง เพียงเท่านั้นเอวาก็ซวนเซล้มลงกับพื้น เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดกลั้น

“ฮือออออออออ” ไมเคิลขยับเข้าไปช่วยประคอง คุกเข่าลงกับพื้น และกกกอดน้องน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน ลูบศีรษะเล็กไปพลาง

“ร้องออกมาค่ะ” พูดพร้อมกับกอดเอาไว้แน่น

“ฮือ! บาร์ค…. บาร์ค ฮืออออออ” เอวาขยุ้มเสื้อของไมเคิลจนเป็นรอยยับย่น หากแต่ชายหนุ่มไม่สนใจ ลูบศีรษะเล็กหวังช่วยปลอบประโลม

“บาร์ค ฮึก บาร์คเขาดูแลหนู ฮึก ฮือออ ตอนที่หนูป่วย เขาก็ยังทำข้าวมาให้ ฮืออออ แล้ว แล้วยังคอยทายา ฮึก เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮึก ถึงเขาจะทำร้าย แต่ แต่เขาก็คอยดูแลหนูอยู่ตลอด ฮึก เพราะพี่จ๋า.... เป็นเพราะพี่จ๋า ฮืออออ คนใจร้าย ฮืออออออ” เอวาร่ำไห้ออกมาแล้วเริ่มทุบลงที่อกคนเป็นพี่อย่างอดกลั้นไว้ไม่ไหว เสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจของน้องน้อยยิ่งทำให้ไมเคิลรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งดวงใจ

“ฮืออออออ”

“ตัวเล็กคะ บารอนทำร้ายหนูค่ะ และพี่ทนไม่ได้ที่เห็นหนูเจ็บ.....”

“ฮือออ แต่ตอนนี้หนูเจ็บตรงนี้” เอวาพูดพร้อมใช้มือกุมที่หัวใจ สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม

“หนูเจ็บตรงนี้.... และพี่จ๋าเป็นคนทำ......” ไมเคิลชะงักนิ่งกับคำพูดนั้น ลำตัวแข็งค้างเมื่อรับรู้ว่าตนสร้างความเจ็บปวดให้กับน้องน้อยไว้มากขนาดไหน ก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วเบาแทบไร้เสียง

“ที่พี่ทำเพราะพี่รักตัวเล็ก.......”

“แต่ความรักของพี่จ๋ากำลังฆ่าหนูทั้งเป็น ฮึก.....” เอวาพูดพร้อมหันหน้าหนี เสียงสะอื้นยังคงแว่วมาให้ได้ยิน ไมเคิลรู้สึกลำคอแห้งผากราวกับกลืนทรายไปเป็นกำ

“ตัวเล็ก......” ไมเคิลเอ่ยเรียกด้วยเสียงแหบแห้งอ่อนล้า ยื่นมือออกไปช้าๆ หวังจะสัมผัสตัวเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า แต่เอวากลับขยับกายหนี ทำให้ไมเคิลยกมือขึ้นชะงักค้างเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น แล้วแปรเปลี่ยนเป็นการกำมือแน่น

“โรมจ๋า..... ฮึก..... หนูอยากกลับบ้าน ฮือออออ” โรมีโอขยับกายเข้ามาหาอย่างรวดเร็วเมื่อเอวาส่งเสียงเรียก ยิ่งเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตายิ่งทำให้ใจคนมองเจ็บปวดรวดร้าว จนส่งสายตาขุ่นเคืองให้กับคนที่เป็นสาเหตุ ก่อนก้มลงอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน เอวาตวัดแขนโอบล้อมรอบคอของโรมีโอในทันที ซุกหน้าร้องไห้กระซิกๆ อยู่ที่ซอกคอจนสูทตัวสวยเปรอะเปื้อน หากแต่โรมีโอไม่สนใจ ทิ้งให้ไมเคิลนั่งนิ่งอยู่กับที่ โดยมีคุณหมอสาวผู้นำทางและร่างของบารอนนอนอยู่บนโต๊ะเหล็กลากเลื่อน

“ดูเหมือนว่าน้องจะเป็นสต๊อกโฮล์มนะคะ”

“หมายความว่ายังไง.....” ไมเคิลผุดลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ จัดเสื้อสูทให้เข้าที่เข้าทาง ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยดังเดิม

“สต๊อกโฮล์ม ซินโดรม เป็นอาการทางจิตที่มักจะเกิดขึ้นกับเหยื่อที่ถูกจับตัวไป หากได้รับการดูแลที่ดีพอจากผู้ร้าย แทนที่จะโกรธแค้น กลับกลายเป็นเข้าข้าง สงสาร และเห็นพ้องไปด้วยกัน ซึ่งอาการของน้องเข้าข่ายที่ว่ามานั้น เพราะจากที่แอลฟังเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าน้องจะเป็นสต๊อกโฮล์มค่ะบอส”

“การรักษา......” หมอสาวถอนหายใจเฮือก ก่อนจะส่ายหน้าไปมา

“ยังไม่แน่ชัดค่ะบอส นอกจากเวลา......” ไมเคิลหลับตาลงช้าๆ นิ่งไปชั่วครู่ แล้วจึงลืมตาขึ้นมาใหม่ พยักหน้าส่งให้ พยักพเยิดไปทางชายอีกคนที่นอนสงบนิ่งอยู่

“จัดการให้เรียบร้อย.....”

“เยส มายลอร์ด.......”

ไมเคิลเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง พบว่ารถที่ตนนั่งมาถูกโรมีโอขับกลับบ้านไปก่อนแล้ว ตนจึงต้องขึ้นรถคุ้มกันที่เหลืออยู่อีก 3 คันนั้นแทน เพราะโรมีโอดึงไปช่วยคุ้มกันให้เอวาคันหนึ่ง ไมเคิลถอนหายใจแล้วก้าวเท้าขึ้นรถ ในหัวสมองครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับเด็กน้อยที่กำลังบึ้งตึงต่อตนเองดี

จวบจนกระทั่งมาถึงบ้าน ชายหนุ่มถามหาเด็กน้อยเจ้าของดวงใจ ได้ใจความว่าเดินร้องไห้เข้าไปในห้องนอน ไมเคิลพยักหน้ารับ กำลังจะเดินตามขึ้นไป กลับถูกหยุดยั้งไว้ด้วยร่างของคนๆ หนึ่ง นั่นก็คือโรมีโอที่ในมือกำของบางอย่างเอาไว้ ยื่นส่งให้

“นี่คือของๆ คุณบารอนครับ” ไมเคิลขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมอง โรมีโอใบหน้าเรียบนิ่งสนิท แต่ในดวงตากลับมีประกายคุกรุ่นปรากฏอยู่จางๆ

“ผมได้มันมาตอนที่กลับจากโรงพยาบาล”

“อืม” ไมเคิลรับเอาของมาถือไว้ เปิดออกดูเล็กน้อย เห็นว่าส่วนใหญ่เป็นข้าวของส่วนตัวของบารอน แต่อะไรก็ไม่สะดุดตาเท่าตุ๊กตาเสือสีน้ำตาลตัวหนึ่งที่อยู่ด้านใน ไมเคิลลวงมือเข้าหยิบออกมาดูช้าๆ ยิ่งมองก็ยิ่งเข้าใจว่าของสิ่งนี้ไม่ใช่ของบารอน

ในตอนนั้นเองที่นึกถึงคำพูดของลูกน้องที่ตามดูแลเอวาในวันนั้น วันที่บารอนจับตัวเอวาไป จำได้รางๆ ว่าซื้อตุ๊กตาให้ตัวหนึ่ง......

ไมเคิลยืนนิ่งอยู่กับที่ กำลังชั่งใจคิดว่าจะเอาไปเผาทิ้ง หรือจะยอมปล่อยมันคืนสู่เจ้าของ แต่เมื่อนึกถึงสีหน้า แววตา และท่าทางของน้องน้อย ก็ต้องยอมหักใจ ถือตุ๊กตาตัวนั้นเข้าไปในห้องที่ปิดสนิท เสียงร่ำไห้ยังคงได้ยินอยู่อย่างต่อเนื่อง เอวาขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ในผ้าห่ม ไมเคิลขยับเข้าไปใกล้ ทิ้งตัวลงบนเตียง เอ่ยเรียกด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“ตัวเล็ก.....”

“ฮืออออ หนูยังไม่อยากคุยกับพี่จ๋า ฮืออออ” ไมเคิลแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“ดูสิคะ พี่พาใครมา” พูดพร้อมกับวางเจ้าเสือน้อยไว้ตรงหน้า ทำให้เอวาค่อยๆ โผล่หน้าออกมาดู ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ไมเคิลวางมือลงบนศีรษะนั้นลูบไล้มันแผ่วเบา

“ตัวเล็กรู้ไหมคะว่าตอนที่พี่รู้ว่าหนูหายไป พี่เจ็บแค่ไหน.....”

“ฮืออออ”

“หนูรู้ไหมคะว่าพี่ห่วงจนแทบบ้าเพราะใคร......”

“ฮึก!”

“หนูรู้ไหมคะว่าพี่กลัวแค่ไหน...... พี่กลัวว่าจะไม่ได้เจอตัวเล็กของพี่อีก.... พี่กลัวว่าพี่จะได้พบร่างแต่ไร้ลมหายใจ.... พี่กลัวว่าบาร์คจะพาตัวเล็กหนีไปไกลจากพี่.....”

“ฮือออออ”

“ตัวเล็กจะให้พี่จัดการกับความรู้สึกนั้นยังไงคะ จะให้พี่ทำยังไง...... ให้พี่เดินเข้าไปหาและบอกขอบคุณที่มันดูแลตัวเล็กให้พี่งั้นหรอคะ หรือว่าจะให้พี่เดินเข้าไปแล้วคุกเข่าขอบคุณที่มันยอมไว้ชีวิตตัวเล็กหรือเปล่า.....”

“ฮือออ พี่จ๋า.....”

“ยิ่งตอนที่มันส่งคลิปของตัวเล็กมาให้พี่ดู พี่ร้อนรนจนแทบบ้า พี่เห็นตัวเล็กกรีดร้องอย่างทรมาน ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และยิ่งเห็นมันล่วงเกินตัวเล็กของพี่ที่เฝ้าถนอม หัวใจพี่แหลกสลาย...... ตัวเล็กจะให้พี่ทำยังไงคะ......”

“ฮึก! พี่จ๋า!!” เอวาสะบัดผ้าห่มออกไปจากตัว พุ่งเข้าใส่ไมเคิลในทันที สองมือเล็กเกลี่ยไล้น้ำตาออกไปจากใบหน้าหล่อเหลางดงามของคนเป็นพี่

แม้หยาดน้ำตาเพียงหยดเดียวที่ไหลริน กลับทำให้เอวารู้สึกเจ็บเป็นร้อยเท่าพันทวี พี่ชายของตนคนนี้แข็งแกร่งเสมอ ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครง่ายๆ แม้กระทั่งงานศพของบิดาตัวเองก็ยังไม่มีน้ำตาหลั่งให้ บัดนี้กลับน้ำตาไหลเพราะความอัดอั้นแทบระเบิดจากความเป็นห่วง ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นจากการกระทำของบารอน และยังมีตนตอกย้ำความเจ็บปวดนั้นด้วยการปฏิเสธสัมผัส ปฏิเสธการพูดคุยหรือแม้แต่การมองหน้าของคนที่ดูแลตนมาทั้งชีวิต

“ฮืออออออ พี่จ๋า! หนูขอโทษ! ฮือออออ หนูขอโทษ” เอวากอดคอไมเคิลเอาไว้แน่น ไมเคิลกดจมูกลงกับกลุ่มผมนุ่ม แล้วขยับไปกดจูบหนักๆ ที่ขมับ

“พี่รักหนูนะคะตัวเล็ก...... หนูคือคนๆ เดียวที่สำคัญกับพี่..... แค่หนูเท่านั้นค่ะ” ไมเคิลกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น ถ่ายทอดทุกความรู้สึกผ่านอ้อมกอด เอวาซุกหน้าลงร้องไห้ เฝ้าพร่ำคำขอโทษเป็นร้อยๆ ครั้ง และไมเคิลเองก็กระซิบคำว่าไม่เป็นไรกลับไปเป็นร้อยๆ ครั้งเช่นกัน

ไมเคิลปลอบเอวาอยู่อย่างนั้นนานนับชั่วโมง จนในที่สุดเด็กน้อยก็หมดแรงแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ไมเคิลจัดท่าทางให้เด็กน้อยอย่างเอาใจใส่ ลูบศีรษะเล็กกล่อมนอนไปพลาง จนเมื่อมั่นใจว่าเอวาหลับไปแล้วจึงออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ

ทันทีที่ประตูปิดลง ไมเคิลก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปรายสายตามองโรมีโอที่ยืนอยู่ตรงหน้า มองเจ้านายของตนด้วยความตกใจ

“มีอะไร......”

“นี่บอส.... ร้องไห้?”

“เหลวไหล..... สติโรมีโอ.....” ไมเคิลเอ่ยปากพูดเสียงเย็น ต่างจากโรมีโอที่ยังคงทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ยอมปล่อยผ่านแต่โดยดี แล้วเอ่ยธุระสำคัญขึ้นมาแทน

“เรื่องที่บอสสั่งไว้ ตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ”

“ดี...”

“บอสจะไปตอนนี้เลยไหมครับ?” ไมเคิลนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา เอ่ยปากพูดเสียงเนิบช้า

“ยังก่อน.... ตอนนี้.... ไปรอฉันที่ห้องโพธิ์แดง....” พูดจบก็หมุนกายหันหลัง โรมีโอค้อมกายเล็กน้อยคล้ายการคำนับ แล้วหมุนตัวเดินจากไป มุ่งตรงเข้าห้องของตัวเอง พึมพำพูดแผ่วเบาเพียงลำพัง

“ห้องโพธิ์แดง.......”

.

.

.

Ava Part

เช้าวันถัดมา

เอวาขยับตัวอย่างอึดอัดเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าตนไม่สามารถขยับไปไหนได้จึงลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือแผงอกแน่นๆ ของคนที่ตนคุ้นเคย มองเลยขึ้นไปอีกเล็กน้อยก็จะเห็นรอยสักลายมังกรที่ขดกันเป็นก้อนกลมตั้งแต่ลำคอไปจนถึงแผงอกกว้าง

เอวามองใบหน้าของคนเป็นพี่ และก็ซุกกายเข้าหาขออุ่นไอ ภาพของไมเคิลที่น้ำตาไหลยังคงติดตรึง ไม่อาจสะบัดหลุดได้โดยง่าย ทำให้เอวาหงอยเหงา ที่สาเหตุของน้ำตานั้นมาจากตน จนคล้ายว่าได้เห็นภาพมายาของลูกหมาตัวน้อยที่หางลู่หูตกอย่างน่ารักน่าชังในสายตาคนมอง

“เป็นอะไรคะ” ไมเคิลถามเสียงนุ่มทุ้มเฉกเช่นทุกที แต่ทำให้เอวาเงยหน้าขึ้นมอง ความแปลกใจเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่และจางหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะไมเคิลเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ชอบแอบเข้ามานอนกอดในห้อง แถมยังเป็นคนที่ความรู้สึกไวมากๆ อีกด้วย เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อย ไมเคิลก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว

“หนูทำพี่จ๋าร้องไห้.....”

“ใช่ค่ะ” เอวาหน้าเหวอ ด้วยไม่คิดว่าไมเคิลจะยอมรับอย่างง่ายดาย จากนั้นใบหน้าก็เริ่มเหงาหงอยลงตามลำดับ

“หนูขอ-”

จุ๊บ!

“พูดอีกพี่จะจุ๊บซ้ำนะคะ” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ริมฝีปากเจือด้วยรอยยิ้มบางเบา เอวากะพริบตาปริบๆ เงยหน้ามองด้วยความงุนงง

“หึหึ ไปค่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัว พี่จะพาไปออกกำลังกาย”

“อื้อ” เอวาตอบรับกลับมาเบาๆ แล้วจึงค่อยๆ กระดึ๊บลงจากเตียง ไมเคิลเองก็ลุกตามไปติดๆ ถอดเสื้อผ้าของตนทิ้งไว้ตามรายทาง แล้วเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เห็นน้องน้อยกำลังยืนถูตัวอยู่ในหมอกหนา เห็นเงาเลือนรางยั่วยวนให้เกิดอารมณ์

ไมเคิลก้าวเท้าเข้าไปยืนซ้อนที่ด้านหลัง จับดึงเอวบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กระซิบเสียงพร่าข้างใบหูเล็ก และแย่งใยขัดตัวมาถือเอาไว้เอง

“พี่ช่วยค่ะ” ไมเคิลใช้ใยขัดตัวนั้นลูบไล้ไปทั่วเรือนกายของน้องน้อย อดไม่ไหวที่จะคลอเคลียไปพลางด้วยการกดจูบที่ลำคอและผิวแก้ม

“อื้อ” เอวาส่งเสียงในลำคอเล็กน้อยเมื่อรู้สึกจั๊กจี้ ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อ บางอย่าง ทิ่มแทงที่ต้นขาด้านใน เสียงลมหายใจหอบกระเส่าเคล้าคลออยู่ที่ข้างหู

“อะ อ่อ... พี่จ๋า...”

“ขา” ไมเคิลครางรับพร้อมกับประพรมจูบไปตามเนื้อตัวที่ชุ่มน้ำแผ่วเบา เอวาขบริมฝีปากเอาไว้แน่นอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยปากบอกออกไปในที่สุด

“เจ้านั่นมันทิ่มหนู.....” พูดแล้วก็ปิดหน้าเอียงอาย เมื่อตนใช้นิ้วชี้ไปที่ส่วนนั้นของคนเป็นพี่ ไมเคิลมองท่าทางนั้นแล้วหลุดหัวเราะออกมา จนมันดังก้องไปทั่วห้องน้ำที่เกิดไอหมอกคุกรุ่น

“ปกติค่ะ มันเป็นทุกเช้า” ไมเคิลพูดพร้อมกับรูดสาวกลางกายต่อหน้าเด็กน้อยไปพลาง เอวาที่ลอบมองผ่านช่องของนิ้วมือดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าแดงก่ำอย่างไม่อาจควบคุม และสุดท้ายก็ต้องหันหนีออกไปอีกทาง ไม่กล้าหันกลับไปมาซ้ำอีก

“ของหนูก็เป็นนะคะ......” ไมเคิลขยับเข้ามาพูดข้างใบหู ก่อนจะจับลงที่กลางกายขนาดน่ารักสีชมพูอ่อน แล้วเริ่มต้นรูดรั้งไปมาจนเอวาบิดตัวเร้า

“อะ อื้ออ พี่จ๋า หยะ หยุด อ้ะ”

“ไม่อยากให้พี่ช่วยหรอคะ” ไมเคิลถามอย่างเย้าหยอก ถูปลายนิ้วมือเข้ากับส่วนปลายฉ่ำน้ำไปมา แต่ไม่ยอมขยับฝ่ามือ

“อ้ะ อื้อออ พี่จ๋า.....”

“ตัวเล็กรู้สึกยังไงคะ ดีรึเปล่า”

“อื้อออ ดี อะ พี่จ๋า... หนูเสียว อืออออ” เอวาบิดตัวไปมา และขยับบดสะโพกเข้าที่ท้องน้อยของไมเคิลไปมา ชายหนุ่มก้มลงมองช่องทางสีหวานฉ่ำที่อ้าขยายออกเล็กน้อย ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม ความรุ่นโกรธเริ่มปะทุ ขยับมือแรงขึ้น หนักขึ้น จนเด็กน้อยดิ้นเร้าคล้ายคนจะขาดใจ

จนสุดท้ายเอวาก็ปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่ เอนตัวหอบหายใจพิงอกคนเป็นพี่ ไมเคิลคลอเคลียไม่ห่างจุ๊บลงที่ข้างแก้ม จัดการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้น้องน้อยอย่างตั้งใจ แล้วดันให้ออกจากห้องน้ำ เอ่ยปากบอกเสียงนุ่มทุ้ม

“ไปแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวพี่ตามออกไป” เอวาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะวิ่งฉิวออกจากห้องน้ำไป ไมเคิลเก็บคืนใบหน้าอ่อนโยนราวเทพบุตร แปรเปลี่ยนเป็นความกรุ่นโกรธคั่งแค้นคล้ายซาตานลงมาจุติ ซัดหลังมือชกลงที่กำแพงสุดแรงจนหยาดโลหิตไหลออกมาเป็นทาง

“บารอน.......” ไมเคิลกัดฟันข่มอารมณ์ ความวาบหวามที่เกิดขึ้นกับน้องน้อยเมื่อครู่อันตรธานหายไป เหลือเพียงไฟแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกหาทางระบายออกไม่ได้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมสติและอารมณ์ของตนเองให้กลับมาสงบเรียบนิ่ง

ไมเคิลจัดการอาบน้ำด้วยความเร่งรีบ และออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมของเอวา เห็นเด็กน้อยกำลังใช้สายสีขาวมารัดเข้าที่เอวจึงขยับเข้าไปช่วยและสอนผู้ให้ จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยดี จึงผุดลุกขึ้น ยีศีรษะเล็กนั้นเบาๆ

“รอพี่ก่อนนะคะ” เอวาพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย จับชุดของตนพลิกไปพลิกมาอย่างสนใจ ไมเคิลยกยิ้มมุมปาก เดินกลับเข้าห้องของตน สวมใส่ชุดแบบเดียวกัน แต่สายคาดเอวนั้นเป็นสีดำสนิททั้งแถบ ก่อนจะเดินออกมาหาน้องน้อย จับจูงมือเล็กแล้วพากันลงไปที่ด้านล่าง เข้าไปทานอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้

หลังจากทานเสร็จจึงพากันเดินไปที่สวนหลังบ้านอันเป็นสนามหญ้ากลางแจ้ง เมื่อมาถึงก็เห็นว่าโรมีโอเองก็สวมใส่ชุดแบบเดียวกัน ที่พื้นมีการปูฟูกนุ่มนิ่มรอไว้ รอบกายรายล้อมด้วยบอดี้การ์ดชุดดำที่รายล้อมตัว ไมเคิลขยับไปยืนอยู่ตรงกลาง ส่งยิ้มให้น้องน้อย พยักหน้าเรียกเบาๆ

“ออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายก่อนนะคะ” ไมเคิลพูดด้วยรอยยิ้ม หันไปทางโรมีโอ มองสบตากันเพียงชั่วครู่ โรมีโอก็ขยับมายืนข้างกาย ของเด็กน้อย ทำให้เอวาไม่รู้สึกเขินอายมากนัก ไมเคิลเป็นคนนำทีมในการออกกำลังกาย ทำการยืดเส้นยืดสายเรียกเหงื่อ หลังจากนั้นจึงเอ่ยปากอธิบายให้น้องน้อยเข้าใจถึงการกระทำ

“พี่จะสอนตัวเล็กเรียนศิลปะการป้องกันตัวค่ะ จากเรื่องที่บา..... จากเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้พี่กลัวมากค่ะ อย่างน้อยๆ พี่อยากให้ตัวเล็กเอาตัวรอดได้ในยามที่สถานการณ์คับขัน อดทนหน่อยนะคะ”

“อื้อ” เอวาตอบรับอย่างว่าง่าย โรมีโอหันมามองเล็กน้อยเผยรอยยิ้มบางเบาแววตาประกายอ่อนโยน

หลังจากนั้นไมเคิลจึงสอนท่าพื้นฐานในการป้องกันตัวให้น้องน้อยก่อน เช่นการบิดข้อมือเมื่อยามที่ถูกจับข้อมือโดยไม่เต็มใจ การป้องกันตัวเมื่อถูกโอบไหล่หรือจิกกระชากเส้นผม และท่าที่สำคัญที่ขาดไม่ได้คือท่าที่โดนคนร้ายนอนทับและบีบคอหรือจับตามเนื้อตัวส่วนบน

กว่าที่เอวาจะสอบได้ในแต่ละท่า ทำเอาโรมีโอเหงื่อตกไปเยอะ ใบหน้าดูซีดเซียวอ่อนแรง เหงื่อกาฬไหลโซมกาย จนเอวาต้องหันมาร้องถามด้วยความเป็นห่วงว่าชายหนุ่มไหวหรือไม่ อีกทั้งเอวาเองยังงอแงเล็กๆ ว่าไม่อยากฝึกแล้ว ทั้งเหนื่อยและร้อน แต่ไมเคิลยังคงยืนยันคำเดิมในการฝึกฝน ที่ทำทั้งหมดนั้นก็เพื่อความปลอดภัยของน้องน้อยเอง

ทำให้เอวาปิดปากฉับ เดินไปตบไหล่โรมีโอแปะๆ อย่างเข้าอกเข้าใจถึงความเหนื่อยล้า โรมีโอเพียงส่งยิ้มมาให้ แต่ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรออกไปสักคำ

จนกระทั่งเอวาสอบผ่านท่านพื้นฐานในการป้องกันตัวก็เป็นเวลาสายของวัน ไมเคิลอนุญาตให้ทานขนมหวานรองท้องขณะรอทานอาหารเที่ยง แล้วจึงให้ไปอาบน้ำใหม่อีกครั้งล้างคราบเหงื่อไคล ทำให้เด็กน้อยหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง นั่งทานขนมอยู่ที่ด้านข้างของคนพี่อย่างสบายอกสบายใจ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ไมเคิลมองท่าทางนั้นด้วยความแปลกใจ หรี่ตามองจ้องก่อนจะเอ่ยถ้อยคำออกไป

“เป็นอะไรไปคะตัวเล็ก”

“พี่จ๋า..... บาร์คเขา.... จัดงานศพวันไหนหรอ” ไมเคิลกับโรมีโอพากันชะงักไปทั้งคู่ ไมเคิลแสดงสีหน้าครุ่นคิด เอ่ยตอบอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก

“พี่ก็ไม่แน่ใจค่ะ ไม่รู้ว่าทางนั้นเขาคิดจะจัดเมื่อไหร่ คงแล้วแต่บาร็อคน่ะค่ะ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ เอ่ยบอกเสียงอ่อย

“หนูอยากไปงานเขา....... ได้ไหม.....” ไมเคิลนิ่งไปเมื่อได้ยินคำขอนั้น เอวาช้อนสายตาขึ้นมองแล้วเอ่ยออกมาเพียงหนึ่งคำ

“นะ....”

“ค่ะ.... ไว้พี่รู้แล้วพี่จะบอกนะคะ”

“อื้อ” เอวาระบายยิ้มบางๆ ขณะคิดถึงใครอีกคน คนที่ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว...