บทที่ 15 หนูทำอะไรผิด....

ดวงตากลมโตที่บวมช้ำค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ แพขนตางามงอนกะพริบถี่ๆ อยู่หลายครั้งเพื่อปรับสายตา ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่เคยเห็นจนชินตามาตลอด 3 วัน บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนไป กลับกลายเป็นห้องขนาดกลางที่มีเฟอร์นิเจอร์เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม อย่างโต๊ะเครื่องแป้งและชั้นวางทีวี หากแต่ห้องที่อยู่อาศัยในตอนนี้เก่ากว่ามาก คล้ายกับห้องร้างที่ไร้ซึ่งคนอยู่อาศัย

“แค่กๆ” เด็กน้อยไอออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกลำคอแห้งผากและคัดจมูก เนื่องจากฝุ่นที่จับตัวหนาอยู่ทั่วทุกพื้นที่ แถมยังรู้สึกแสบผิวและคันคะเยอไปหมด เนื่องจากนอนทับฝุ่นคละคลุ้ง นอกจากนี้แล้วเอวายังพบว่าตนสวมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น แม้ว่าเนื้อผ้าจะไม่ได้ดีมากนักและขนาดก็โอเวอร์ไซส์ไปเยอะ แต่ก็ยังดีกว่ากายเปลือยเปล่าล่อนจ้อน

“อึก!” เอวาร้องครางออกมาเบาๆ เมื่อความปวดเมื่อยแล่นไปตามเนื้อตัวอย่างรวดเร็ว

ฟ่อ!

เสียงบางอย่างทำให้เอวาหยุดขยับตัว แล้วหันไปมองทางต้นเสียงอย่างช้าๆ พบว่าที่ปลายเท้าของตนมีงูตัวหนึ่งกำลังนอนขดอยู่ และตอนนี้มันก็กำลังผงกหัวขึ้นชูคอสูงจากฟูกนอน เด็กน้อยหน้าเผือดสี ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ ไม่รู้แน่ชัดว่างูตรงหน้านี้มีพิษหรือไม่

ในขณะที่หนึ่งคนหนึ่งสัตว์กำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่นั้น บางสิ่งบางอย่างก็ตวัดวาดผ่านใบหน้า ตัดฉับเข้าที่ศีรษะของงูตัวนั้นจนเลือดสาดกระจาย เอวาสะดุ้งหลับตาปี๋เมื่อหยาดเลือดนั้นกระเด็นมาโดนใบหน้า จนเมื่อเสียงทุกอย่างเงียบลง จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือบารอนที่ถือมีดทำครัวด้ามหนึ่งเอาไว้แน่น ที่ปลายเท้าของเอวาคือซากงูที่เคยชูคอขึ้นสูง บัดนี้ตัวและศีรษะขาดออกจากกัน บารอนหันหน้ามามองช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง

“โดนกัดรึเปล่า” เอวาส่ายหน้าเบาๆ เชิงปฏิเสธ บารอนพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยปากบอก

“ห้องน้ำอยู่นั่น เสื้อผ้าอยู่ในตู้ ส่วนนั่นก็อาหาร” ปลายนิ้วมือของชายหนุ่มไล่ชี้ไปแต่ละจุดพร้อมอธิบาย ทำให้เอวามองตามไปหน้าเลิ่กลั่ก ว่าจบก็เดินออกจากห้องไป

เอวาได้แต่กะพริบตาปริบๆ กับท่าทางนั้น แล้วใช้มือปาดหยาดเลือดออกไปช้าๆ ดวงตากลมโตเริ่มหันมาสำรวจรอบกายอีกครั้ง จึงพบว่าที่โต๊ะตัวเล็กข้างเตียงสำหรับวางตั้งโคมไฟเก่าๆ นั้นมีถาดอาหาร แผงยา แก้วน้ำ และเข็มฉีดยาใช้แล้ววางกองไว้อยู่ นอกจากนี้ยังมียาทาภายนอกที่ช่วยบรรเทารอยแผลวางอยู่คู่กันอีกด้วย

เอวาลองขยับตัวอีกครั้ง พบว่าตอนนี้ตามร่างกายหลงเหลือเพียงความปวดเมื่อย แม้ว่าช่องทางด้านหลังจะยังเจ็บหน่วง แต่ก็ไม่เท่าช่วงแรกๆ ที่ได้รับการสอดใส่กระแทกกระทั้น

จากสถานการณ์ในตอนนี้บอกได้อย่างเดียวว่าตนไม่สบายและมีผู้ชายใจร้ายคนนั้นคอยดูแล แม้จะไม่รู้ว่าเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม เอวาค่อยๆ ใช้เท้าเขี่ยซากงูให้ลงไปจากเตียงอย่างขยะแขยง แล้วจึงผุดลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า

เด็กน้อยพบว่าตอนนี้ตนไม่ได้ถูกจับมัดหรือถูกตรึงรั้งด้วยโซ่เส้นใหญ่อีกต่อไป สามารถเดินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ ในตอนนั้นเองประกายความหวังบางอย่างก็ประกายวาบอยู่ในดวงตา ความหวังที่จะหนีจากผู้ชายใจร้ายคนนั้นมีเค้าลางของความเป็นไปได้อยู่ใกล้แค่เอื้อม

เด็กน้อยอมยิ้มบางเบา แล้วพาร่างกายที่บอบช้ำไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอุ่นสบายของสายน้ำทำให้เด็กน้อยหลับตาพริ้ม เงยหน้ารับอย่างผ่อนคลาย หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็พาร่างออกจากห้องน้ำด้วยตัวที่เปลือยเปล่า ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นบารอนมายืนกอดอกรออยู่ที่หน้าประตู สองมือน้อยๆ ยกขึ้นปกปิดเรือนกายของตน ริมฝีปากเม้มแน่น ตัวเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงระเรื่อ

ชายหนุ่มเพียงปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจะโยนหลอดยาบางอย่างมาให้ เอวาไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ แต่กลับปล่อยให้มันตกลงที่ข้างตัวแทน บารอนเอ่ยบอกเสียงราบเรียบ

“ยาแก้แพ้” พูดจบก็หมุนตัวหันหลังกลับไป เด็กน้อยมองตามแผ่นหลังใหญ่ที่เดินออกไปจากห้องด้วยความไม่เข้าใจ ท่าทีของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปไม่เป็นเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ว่าบารอนคนที่คลุ้มคลั่งคนนั้นหายไปไหนแล้ว และหลงเหลือเพียงชายที่เย็นชาคนนั้นไว้ได้อย่างไร

เอวายืนรอจนกระทั่งประตูปิดลง ก้มลงเก็บหลอดยา แล้วชโลมทายาไปตามเนื้อตัวที่ขึ้นผื่นแดง จากนั้นจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดประตูออกกว้าง กวาดสายตามองพบว่ามีชุดแขวนอยู่ไม่กี่ชุด เด็กน้อยเลือกเอาเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า ขนาดของมันใหญ่มากจนเหมือนกับเอาเสื้อพ่อมาสวมใส่ แขนเสื้อทั้งสองข้างเลยกว่าฝ่ามือไปเป็นคืบ ส่วนกางเกงนั้นไม่ต้องพูดถึง หลวมยิ่งกว่าหลวม จนสุดท้ายแล้วเอวาก็ตัดสินใจผูกปมเสื้อและมัดขอบกางเกงเป็นจุกไว้ที่ฝั่งหนึ่ง

แขนเสื้อและขากางเกงถูกพับขึ้นให้มีขนาดพอดีตัว แต่อะไรบางอย่างที่สะกิดใจของเด็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นที่หลงเหลืออยู่ หรือขนาดเสื้อที่คุ้นเคย แถมยังเป็นผ้าเนื้อดี ไม่เหมือนกับชุดก่อนหน้าที่ได้สวมใส่ ติดตรงที่ว่าชุดนี้มีกลิ่นอับผสมอยู่ทำให้เด็กน้อยเผลอจามออกมาอีกครั้ง แล้วจึงเดินออกไปนอกห้อง พบกับชายคนหนึ่งที่นั่งมองเหม่อ ในมือถือของบางอย่างเอาไว้นิ่งๆ

“อ่อ.....” เด็กน้อยยืนอ้ำอึ้งอยู่ที่หน้าประตู ไม่กล้าขยับตัว แต่การส่งเสียงนั้นก็ทำให้บารอนเลือนสายตาหันมามองได้อย่างง่ายดาย

“คือ... หนูอยากจะทำความสะอาด.....”

“ทำทำไม” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามพร้อมถอนสายตากลับคืน กลับไปนั่งจ้องของในมือนั้นนิ่งๆ เอวากัดริมฝีปากไวเบาๆ ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

“หนะ... หนูแพ้....” บารอนพยักหน้ารับ แล้วชี้นิ้วไปทางห้องๆ หนึ่ง

“ในนั้น...” พูดจบก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก กลับไปจมอยู่ในโลกของตัวเอง เอวาค่อยๆ เดินผ่านไปอย่างแผ่วเบา พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้อง

บ้านหลังนี้ถูกตกแต่งไว้อย่างดี ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ มีอยู่ครบครัน เหมือนบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง มีห้องนั่งเล่นตรงกลาง มีระเบียงที่ยื่นออกไปด้านนอก มีมุมนั่งเล่นอ่านหนังสือ ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องออกกำลังกายล้วนอยู่แยกกัน แต่ละห้องเน้นโทนสีเข้มสไตล์โมเดิร์น เช่นสีดำ สีเทา สีขาว และน้ำเงิน ซึ่งเป็นการตกแต่งผสมผสานกันอย่างลงตัว

เอวาเดินเข้าไปในห้องเก็บของ ลากเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาถือไว้ แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนที่ตนพึ่งจากมา เด็กน้อยรู้ว่าบารอนไม่มีทางปล่อยตนไปอยู่แล้ว และไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่ อย่างน้อยๆ ก็ขอทำความสะอาดไม่ให้มันมีฝุ่นคลุ้งเกินไปนัก

คิดได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงเริ่มค่อยๆ ทำความสะอาดไปทั่วห้อง หยิบจับข้าวของปัดฝุ่นไปพลาง สลับกับการไอค๊อกแค๊กไปตลอดการทำความสะอาด บารอนมองตามร่างเล็กที่ขยับเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้อง ภายในหัวสมองครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้....

.

.

.

Baron Part

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 วันที่ผ่านมา บารอนพาร่างเล็กที่สลบไสลเข้าไปในบ้านกลางป่าหลังหนึ่ง บ้านที่ครั้งหนึ่งเขากับไมเคิลเคยมาเที่ยวเล่นด้วยกัน....

ในสมัยที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่น วัยอยากรู้อยากลอง เขาและไมเคิลชอบพากันออกไปผจญภัย ไม่ว่าจะเป็นการตั้งแคมป์ริมชายหาด หรือการตั้งเต็นท์กลางป่าเขา บ้านพักหลังเก่าที่บารอนเข้าพักคือบ้านเช่าราคาถูกที่เขา ไมเคิล โรม และเอวา เข้าพักด้วยกันและอยู่กันเองเป็นระยะเวลาสั้นๆ หน้าที่การทำความสะอาดและการตระเตรียมอาหารเป็นหน้าที่ของโรมีโอ ในขณะที่เขาและไมเคิลออกไปนอนเล่นพักผ่อนที่ชายหาด เอวานั่งเล่นกองทรายอยู่ที่ด้านข้างของเก้าอี้

หรือแม้แต่บ้านกลางป่าหลังนี้ที่เป็นหนึ่งในบ้านพักตากอากาศของไมเคิล สถานที่แห่งนี้หรูหราครบครันขึ้นมาอีกหน่อย เพราะการหนีเที่ยวกันของเด็กวัยรุ่นทั้ง 3 คนและเด็กเล็กอีกหนึ่ง ทำให้นิโคลัสหรือพ่อของไมเคิลลงทุนซื้อบ้านเอาไว้ให้ และให้ทำอะไรให้อยู่ในสายตา แม้จะแลกมาด้วยการถูกตบหน้าสั่งสอนไปสองทีของไมเคิลก็ตาม

ในตอนนั้นเอวาเองก็ติดตามมาด้วยเช่นกัน แต่เพราะยังเด็กและไม่รู้ความ จึงไม่แปลกที่เจ้าตัวจะจดจำรายละเอียดได้ไม่มากนัก

ช่วงเวลานั้นที่ได้อยู่ด้วยกันเต็มไปด้วยความสุข เอวามีโรมีโอคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ในขณะที่เขาตัวติดหนึบกับไมเคิลเป็นตังเม แม้ว่าอีกฝ่ายจะเพียงนั่งฟังนิ่งๆ ยักยิ้มมุมปาก และตอบรับแผ่วเบาในลำคอก็ตามที แต่ไมเคิลไม่เคยดูถูกความใฝ่ฝันของเขาที่คาดหวังไว้ว่าจะทำ ไมเคิลเพียงรับฟังอยู่เงียบๆ กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์

‘ก็ดีนี่..... เหมาะกับนายดี......’

แม้การพูดจาจะเนิบช้าเรียบนิ่งตามนิสัย แต่หากทำให้คนฟังใจเต้นแรง ภาพจำนั้นสลักลงภายในจิตใจฝั่งแน่นติดตรึง

เขาอยากเป็นสถาปนิก แต่ธุรกิจของครอบครัวทำให้เขาต้องจับสิ่งที่ดำมืด อยู่ระหว่างสีขาวและสีดำ กลายเป็นสีเทาที่ค่อนไปทางสีดำสนิท เขาได้จับอาวุธมากกว่ากระดาษ ได้จับเหรียญชิปคาสิโนมากกว่าปากกา ได้จับยามากกว่าไม้สเกล สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาอึดอัดและเริ่มวาดฝันที่ตนอยากจะเป็นให้กับไมเคิลได้ฟัง และนั่นคือคำตอบรับที่เขาได้รับมา.....

บารอนเบนสายตากลับไปมองเด็กตัวเล็กที่นอนหายใจรวยรินบนเตียงที่เต็มไปด้วยฝุ่น บ้านหลังนี้ไม่มีแม่บ้านมาคอยทำความสะอาด เมื่อไหร่ที่ไมเคิลจะมาพักผ่อนจะมีการแจ้งล่วงหน้าเพื่อส่งคนมาทำความสะอาดให้เรียบร้อย ดังนั้นตอนนี้บ้านทั้งหลังจึงไม่ต่างอะไรกับบ้านร้างที่ไร้คนอยู่อาศัย

บารอนเดินไปกระชากแขนของเด็กตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากเตียง ร่างนั้นลอยตามแรงมาอย่างง่ายดาย ไอร้อนแผ่ออกมาจากร่างกายบารอนก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด และกำลังจะเริ่มต้นพันธนาการเด็กน้อยอีกครั้งเหมือนที่ทำกับบ้านหลังเก่า

เอวาที่รับรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ตัวและจับนั่นแตะนี่ไม่หยุด ก็คิดไปว่าเป็นคนที่ตนถวิลหา โผเข้ากอดที่รอบเอวสอบของชายหนุ่ม ซุกใบหน้าลงกับหน้าท้องแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ปากพึมพำเรียกเสียงแผ่ว

“พี่จ๋า.....” ใบหน้าของบารอนยิ่งมืดครึ้มเมื่อได้ฟัง ก่อนจะจับโยนเด็กตัวเล็กลงไปบนเตียงอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น หากแต่เอวากลับผวาเฮือกแล้วเด้งตัวเข้าสวมกอดไว้ที่เอวอีกครั้งและเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

“พี่จ๋า.... ฮืออออ” บารอนทำเพียงปรายตามองเงียบๆ ไม่แสดงความรู้สึกใด และไม่แม้แต่ปัดป้อง

“พี่จ๋าช่วยหนูด้วย ฮึก ฮึก หนูเจ็บ.....” ดวงหน้าหวานล้ำบิดเบ้ร่ำไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ก่อนจะพร่ำคำในใจออกมาจนหมด

“ฮึก หนูทำอะไรผิด ฮือออ ทำไมบาร์คทำร้ายหนู ฮึก ฮืออออ” คำพูดนั้นทำให้บารอนชะงักนิ่ง ในขณะที่เด็กตัวเล็กพร่ำร่ำไห้กับหน้าท้องเป็นลอนกล้ามของตน

“หนูทำอะไรให้ ฮืออออ หนูไม่เข้าใจ ฮือออ” บารอนยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ผลักไสหรือทำการปลอบโยน สิ่งที่ทำมีเพียงการยืนนิ่งๆ และฟังคำถามที่พรั่งพรูออกมาจากร่างเล็กอยู่ไม่ขาด

‘ทำไม?’

‘เพราะอะไร?’

‘ไปทำอะไรให้?’

‘ทำไมถึงใจร้าย?’

และอีกมากมายนับไม่ถ้วน ทำให้บารอนนิ่งคิด......

บารอนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเด็กตัวเล็กที่กอดเอวร้องไห้นั้นเงียบเสียงไป จึงก้มมองดูและพบว่าหลับลงไปแล้วด้วยพิษไข้ เนื้อตัวร้อนผะผ่าว ริมฝีปากซีดจาง ลมหายใจร้อนระอุ เนื้อตัวอ่อนเปลี้ยไร้แรง

บารอนยืนมองนิ่งๆ อยู่อีกชั่วครู่ คำถามมากมายที่เด็กน้อยเอ่ยถามออกมาอย่างไม่ต้องการคำตอบ ทำให้บารอนเริ่มรู้สึกลังเล

จนท้ายที่สุดก็เหมือนว่าจะตัดสินใจได้ ชายหนุ่มจึงวางร่างเล็กลงบนเตียงอีกครั้ง แล้วหุนหันออกไปจากห้อง ปิดบ้านให้สนิทเรียบร้อย แล้วขึ้นรถมุ่งตรงออกสู่ถนนใหญ่ บารอนใช้เวลาขับรถอยู่พักใหญ่กว่าจะพ้นเขตป่าออกมาได้ และหลังจากนั้นก็ตระเวนหาร้านขายยา

เพราะไม่มีเงินสดติดตัวและไม่อยากกดเงินให้ไมเคิลตามมาเจอ ดังนั้นแล้วบารอนจึงต้องแลกสิ่งของบางสิ่งในร่างกายเพื่อเป็นค่ายา ชายหนุ่มจึงต้องหาร้านรับแลกเงินกับสิ่งของ และต้องถอดนาฬิกาเรือนหรูออกจากข้อมือนั้นอย่างจำใจ

เครื่องประดับบนกายทุกชิ้นที่สวมใส่นั้นมาจากไมเคิลเป็นผู้มอบให้ตามแต่โอกาส สร้อยคอเส้นใหญ่เมื่อตอนรับตำแหน่ง นาฬิกาข้อมือตอนวันเกิด ต่างหูคู่เล็กเมื่อเปิดบริษัท บารอนเลือกสิ่งที่มีมูลค่าน้อยที่สุดอย่างต่างหู แต่เพราะมีเพียงข้างเดียวแต่คนรับแลกกลับปฏิเสธของชิ้นนี้

ดังนั้นแล้วเขาจึงต้องจำใจกัดฟันกรอด ถอดนาฬิกาออกจากข้อมือ พร้อมชี้หน้าคนขายเอาไว้อย่างหมายหัว และบอกว่าจะมาไถ่คืนในภายหลัง คนรับแลกถึงกับหัวเราะและไล่ออกจากร้านอย่างไม่สนใจ พร้อมเอ่ยถ้อยคำจิกกัดให้เจ็บปวดเล็กๆ ไล่หลังมาอย่างคำที่ว่า

‘ถังแตกเอาของมาแลกเงินจะมีปัญญามาไถ่คืนได้อย่างไร’

และนั่นทำให้บารอนกัดฟันกรอด ก่อนจะกลั้นใจเดินออกจากร้าน แต่ภายในใจมาดหมายเอาไว้ว่าต้องมาชำระแค้นคนนี้ๆ ให้ได้

บารอนวนกลับไปที่ร้านขายยาอีกครั้ง บอกอาการที่เด็กตัวเล็กเป็นอยู่ในตอนนี้ ทั้งอาการไข้ขึ้นสูงจากการมีเซ็กส์ครั้งแรกที่รุนแรง จนได้รับสายตามองแรงจากคนขาย และแจ้งว่าต้องอาศัยอยู่ในป่าเพราะมาเที่ยวพักผ่อน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ได้ยาที่จำเป็นมาเต็มกำมือ

คนขายจัดการอธิบายวิธีใช้ยาแต่ละชนิด และชี้แจงให้รู้ว่าต้องทำอะไร ยังไง แบบไหน ในการดูแลผู้ป่วย บารอนพยักหน้ารับแล้วจ่ายเงินให้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินไปหาซื้อของใช้จำเป็น อย่างอาหาร น้ำ และเสื้อผ้า ก่อนจะหอบหิ้วข้าวของมากมายกลับไปที่บ้านพักกลางป่าหลังนั้น

ทันทีที่กลับมาถึงอาการของเอวาก็เริ่มทรุดหนักจนถึงขั้นชัก จนในที่สุดแล้วบารอนต้องใช้เข็มฉีดยาเข้าช่วย คอยดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวป้อนข้าวป้อนน้ำและทายา กว่าจะจัดการเด็กตัวเล็กให้สงบลงได้ก็เล่นเอาบารอนเหนื่อยหอบจนหมดแรง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น

บารอนขยับเข้าไปหยิบจับอุปกรณ์ทำความสะอาด ตั้งใจจะปัดกวาดเช็ดถูกไล่ฝุ่นละอองที่อยู่ภายในห้อง แต่กลับพบว่ายิ่งทำยิ่งส่งผลตรงกันข้าม ข้าวของเละเทะกระจัดกระจาย เพราะไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เอง จนสุดท้ายก็ยอมแพ้แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา และใช้ที่นั่นเป็นที่หลับนอน

บารอนดูแลเอวามาตลอด 2 วันที่ผ่านมา อาการของเด็กน้อยดีขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะหายเป็นปกติ ในขณะที่บารอนเริ่มเข้าสู่ภวังค์ความคิด ในมือถือรูปของเขากับไมเคิลที่มีเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์และมองจ้องมันนิ่งๆ

เริ่มถามคำถามกับตัวเองซ้ำๆ ว่าสิ่งที่ตนรู้สึกนั้นใช่รักจริงๆ หรือไม่? หรือเพียงอิจฉาริษยาและอยากครอบครอง และจุดเริ่มต้นที่เขาลากเด็กไม่บรรลุนิติภาวะคนหนึ่งเข้ามาสู่ความเลวทรามนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากที่ใด

“ฮึก หนูทำอะไรผิด ฮือออ ทำไมบาร์คทำร้ายหนู ฮึก ฮืออออ”

นั่นน่ะสิ..... เด็กคนนี้ทำอะไรผิด เขาถึงต้องกระทำการโหดร้ายทารุณ......

สิ่งที่เด็กคนนี้ทำคือการได้รับความรักจากไมเคิลอย่างนั้นหรือ? แล้วจะเรียกว่านี่เป็นความผิดของเด็กคนนี้ได้อย่างไร? ในเมื่อไมเคิลเป็นผู้มอบให้เองด้วยความเต็มใจไม่ใช่การร้องขอ

บารอนนั่งวนเวียนคิดเรื่องเดิมซ้ำๆ กว่าจะรู้ว่าตนทำผิดพลาดนั้นก็สายไปเสียแล้ว....

ความรัก ความลุ่มหลง ความอิจฉาริษยา และความอยากครอบครอง ทำให้เขาทำเรื่องขาดสติลงไปโดยไม่สนใจผลกระทบที่จะตามมา เพราะคิดเพียงว่าสุดท้ายแล้วก็คงต้องตายอยู่ดี

บัดนี้สติกลับคืนมาอย่างช้าๆ จากคำถามที่ออกมาจากริมฝีปากเล็กของเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ทำให้บารอนเริ่มได้สติ ว่าสิ่งที่ทำลงไปถูกต้องหรือไม่

ดวงตาคมกล้าเหม่อมองตามร่างเล็กที่อยู่ในชุดแปลกตา เสื้อผ้าแขนขายาวเกินจากตัว มัดจุกเข้าเอวทั้งบนและล่างจนดูน่าตลก แต่กลับยังฝืนทำความสะอาดทั้งที่ใบหน้าซีดเซียวไร้สี

ภาพจำในอดีตเริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง เด็กคนนี้.... คนที่เขารู้จักมาค่อนชีวิต มักจะมีรอยยิ้มสดใสส่องประกายเจิดจ้า เหมือนดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่บริสุทธิ์และเปล่งแสงท่ามกลางความมืดของคนที่รายล้อมรอบกาย คนที่ส่งยิ้มให้และเรียกขานคนอื่นด้วยคำว่า จ๋า ทุกครั้งที่ได้พูดคุย

พี่จ๋า….

โรมจ๋า…..

บาร์คจ๋า…..

บารอนเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น แล้วจึงผุดลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างช้าๆ ขยับเท้าก้าวเดินเข้าไปใกล้ และแย่งของในมือของเด็กน้อยมาถือไว้เสียเอง

“บอกมาว่าต้องทำยังไง” เอวากะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง ก่อนที่แววตานั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นการตื่นตระหนกและเจือด้วยความหวาดกลัว ค่อยๆ ถอยหลังหนีอย่างระแวดระวัง

“พูด” บารอนเอ่ยคำย้ำอีกครั้ง เอวากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ยิ่งได้มองจ้องใบหน้าเรียบนิ่งก็ยิ่งวิตก จนกระทั่งบารอนทนไม่ไหวกับท่าทีนั้น ก้าวเท้าเร็วๆ เข้ามาหา เด็กน้อยก็หวีดร้องลั่นพร้อมยกมือขึ้นป้องกันตัว

“ไม่!!!” เพียงแค่แตะสัมผัส เด็กน้อยก็สะบัดหนีพร้อมออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปที่ห้องครัว ในขณะที่บารอนยังคงงุนงงอยู่ และเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยหยิบอะไรขึ้นมา บารอนก็รีบก้าวเท้าวิ่งตามไปติดๆ

“เอวา!! วางมันลงเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงทุ้มต่ำตวาดก้องไปทั่วห้องครัวใหญ่ที่มีข้าวของครบครัน ใบหน้าของบารอนมืดครึ้มดำทะมึน ต่างจากเด็กน้อยที่มีหยาดน้ำตานองหน้าจนมีสภาพไม่น่าดู เด็กน้อยแผดเสียงร้องดังชัดถ้อยชัดคำดังก้องไปทั่วพื้นที่

“ไม่!!”