บทที่ 13 บาร์คจ๋า NC+++

**คำเตือน**

ฉากต่อไปนี้มีความรุนแรง ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน และห้ามลอกเลียนแบบโดยเด็ดขาด!!!

Micheal Part

“อะไรนะ? ......” น้ำเสียงกดต่ำมาพร้อมใบหน้าที่เครียดขึ้ง ไมเคิลหันไปมองหน้าผู้ช่วยคนสนิท ข่มความโมโหที่พลันปะทุขึ้นในอก กัดฟันพูดเสียงต่ำในลำคอ

“เกิดขึ้นได้ยังไง.......”

“........”

“เกิดขึ้นได้ยัง!!!!”

เพล้ง!!!!

เสียงตวาดมาพร้อมกับการยกกำปั้นขึ้นทุบโต๊ะที่อยู่ตรงกลางระหว่างบุคคลทั้ง 3 จนมันแตกกระจายพังลงตรงหน้า นั่นทำให้บุคคลในบริเวณโดยรอบพากันก้มหน้าหลบสายตา กันนาร์ขยับเข้ามาปกป้องคนที่มีศักดิ์เป็นองค์ราชินี ในขณะที่โรมีโอทำเพียงมองจ้องนายของตนเงียบๆ

“หาให้เจอ...... ตามหาเอวาให้เจอ!!!!” คำสั่งนั้นมาพร้อมกับการผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไมเคิลก้าวเท้ายาวๆ เดินกลับไปที่รถ ความเป็นห่วงสุมอยู่เต็มอกจนหลงลืมการทำความเคารพองค์ราชินี กันนาร์ขยับกายเข้ามาหาชายหนุ่ม หมายจะบังคับให้ทูลลาตามกฎเสียก่อน แต่หญิงสาวเพียงคนเดียวในที่นี้ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ พร้อมถ้อยคำแผ่วเบาอย่างเข้าอกเข้าใจ

“ปล่อยเขาไป”

ไมเคิลขึ้นมานั่งบนรถตรงที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็ว โรมีโอที่วิ่งตามมาเห็นรถเริ่มกระชากตัวออกก็รีบเร่งฝีเท้าขยับเข้าไปเปิดประตูออกแล้วกระโดดขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” โรมีโอหายใจหอบรุนแรงเมื่อต้องวิ่งตามรถที่ความเร็วเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไมเคิลทำเพียงปรายสายตามองก่อนจะหันกลับไปขับรถจนเรียกได้ว่าเต็มอัตรากำลัง สั่งการด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดในทันที

“ลากตัวมันมาให้ฉัน..... ลากไอ้เวรนั่นมาให้ฉัน!!” เสียงทุ้มต่ำตะโกนลั่นรถที่กำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็ว ฝ่ามือของชายหนุ่มจิกเกร็งเข้ากับพวงมาลัย ดวงตามีประกายโทสะแผดเผา โรมีโอสูดลมหายใจเข้าออก แล้วจัดการต่อสายอย่างรวดเร็ว

ผู้ช่วยคนสนิทได้พูดคุยกับปลายยิ่งฟังใบหน้ายิ่งเครียดเขม็งขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากสั่งการลงไปอย่างรวดเร็วและวางสายลงพร้อมรายงานให้บอสใหญ่ของตนรับทราบ

“คุณบารอนเป็นคนลักพาตัวคุณหนูไปครับ”

กึก!

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด

เพียงได้ฟัง หัวรถก็หันเปลี่ยนทิศทาง ไมเคิลกลับรถในทันทีที่ทราบจุดหมายปลายทาง จุดที่มุ่งไปคือบ้านหลังใหญ่อันเป็นที่อยู่อาศัยของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทในทันที โรมีโอหาที่จับยึดเมื่อจู่ๆ เจ้านายของตนก็กลับรถกลางถนนโดยไม่สนใจเลยว่าจะวิ่งตรงมาด้วยความเร็วเท่าไหร่ และจะชนกับรถคันอื่นหรือไม่ หลังจากที่ได้หายใจหายคอเรียบร้อยแล้ว โรมีโอก็เปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในทันที

“วันนี้คุณบารอนไปหาคุณหนูที่บ้านครับ โดยบอกว่าได้รับคำสั่งมาจากบอสให้ไปดูแลให้ชั่วคราว หลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารเที่ยงเสร็จก็พากันออกไปเที่ยวข้างนอก ผมจึงสั่งให้บอดี้การ์ดติดตามไปด้วยจำนวนหนึ่ง

เหตุการณ์เกิดขึ้นในช่วงเย็นครับ ทั้งคู่แวะนั่งพักที่สวนสาธารณะแล้วนั่งคุยกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะพากันกลับขึ้นรถ หลังจากนั้นคุณบารอนก็ขับรถหนีจากการติดตามของทีม ซึ่งพวกเราเองก็ตาม GPS ของคุณหนูไป แต่พบว่าเครื่องติดตามทั้งหมดถูกโยนทิ้งที่กลางถนนและไม่สามารถติดต่อได้อีกครับ ตอนนี้พวกเราบางส่วนไปรอบอสอยู่ที่บ้านของคุณบารอนแล้วครับ”

“รอทำไม...... รอให้มันทำร้ายตัวเล็กก่อนรึไง!!!” ไมเคิลถลึงตามองโรมีโอที่สั่งการไม่เข้าท่า ซึ่งผู้ช่วยคนสนิทก็รีบตอบรับกลับมาทันทีเช่นกัน

“ตอนนี้คนของเราบุกเข้าไปคุมสถานการณ์แล้วครับ และคุมตัวคุณบาร็อคไว้ได้ แต่ไม่พบคุณบารอนและคุณหนูครับ”

“หึ ใครมันจะโง่ให้ไปลากตัวที่บ้านของมันกัน ไปหามาให้ได้ว่ามันมีบ้านพักอยู่กี่ที่ มีคอนโดกี่แห่ง หาให้หมดและส่งคนเข้าไป ถ้ามันไกลมากนักก็เอาเครื่องบินออก ฉันต้องได้รู้ผลภายใน 2 ชั่วโมง!!!” ไมเคิลกระทืบเท้าเหยียบคันเร่งเข้าไปอีก โรมีโอได้แต่ทำตามคำสั่งนั้นอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงบ้านหลังใหญ่อันเป็นที่อยู่อาศัยของบาร็อคและบารอน ไมเคิลจอดรถด้วยความรวดเร็วและกระแทกกระทั้น ก่อนจะก้าวเท้าเดินอาดๆ เข้าสู่ตัวบ้านที่มีชายชุดดำรายล้อม ทันทีที่เดินเข้าไปก็เห็นชายสูงอายุคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่ายกมือขึ้นวางบนศีรษะ รอบกายนั้นมีชายชุดดำยกปืนขึ้นจ่อนับสิบคน

ไมเคิลเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ายกปืนขึ้นจ่อที่หน้าผาก ใบหน้าเหี้ยมเกรียมดุดัน เอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างอดทน

“มันอยู่ไหน..... ไอ้สารเลวนั่นอยู่ไหน!!!”

“นายพูดเรื่องอะไรไมเคิล” บาร็อคพูดด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วคู่คมขมวดเข้าหากันแน่น น้ำเสียงทุ้มต่ำตวาดลั่นพร้อมกับแนบกดปลายกระบอกปืน

“ใจเย็นก่อนไมเคิล” โรมีโอพูดด้วยความจริงจัง ยกมือขึ้นแตะปลายกระบอกปืนเพื่อหันเปลี่ยนทิศทาง

“เย็นหรอ..... ใจเย็นหรอ..... ฉันจะยังใจเย็นอยู่ได้ยังไง!!” ไมเคิลตวัดสายตาขุ่นเคืองหันไปมองโรมีโอ ทำให้อีกฝ่ายยอมล่าถอยไปอย่างช้าๆ แล้วขยับไปยืนสงบเสงี่ยมอยู่ที่ด้านหลัง

“หาทางลากตัวลูกชายคุณออกมาให้ได้ ลากตัวมันมาให้ได้!!!” ไมเคิลพูดบอก

“ถ้าไม่อยากให้มันตาย.... ลากมันมาให้ผม!!!” ไมเคิลพูดบอกก่อนจะใช้ปืนตบลงที่ใบหน้าของชายชรา จนใบหน้าสะบัดหันไปอีกทาง ก่อนจะถอนกำลังออกไปบางส่วนและทิ้งบางส่วนเอาไว้ให้ตามงาน

“เรียกระดับ S กลับมาทั้งหมด ภารกิจในมือส่งคนอื่นไปทำแทน”

“ครับ” โรมีโอตอบรับเสียงเครียด แล้วจึงต่อสายเรียกระดับ S กลับมา แจกแจงงานต่างๆ ที่ต้องไปทำ ใช้ความสามารถของทีมจนถึงระดับสูงสุด

ไมเคิลกลับไปที่บ้านพัก แล้วเรียกบุคคลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องออกมา โรมีโอมองภาพความรุนแรงตรงหน้าด้วยความเฉยชา น้อยครั้งมากที่จะเห็นบอสใหญ่ของตนสติหลุดได้มากขนาดนี้ เส้นผมสีดำสนิทชื้นเหงื่อ สองมือเต็มไปด้วยรอยเลือดทั้งของตนเองและเหล่าบอดี้การ์ดที่ตามปกป้องคุ้มครองเด็กตัวเล็กของบ้าน ไมเคิลหอบหายใจอย่างหนักหน่วง นัยน์ตาสีทองเข้มขึ้นตามแรงอารมณ์ที่โหมปะทุ

ไมเคิลยกมือขึ้นเสยเส้นผมสีดำชื้นเหงื่อของตน เปิดเผยใบหน้าดั่งรูปปั้นสลักลายแม้ในยามที่กรุ่นโกรธจนถึงขีดสุด ใบหน้านั้นก็ยังคงงดงามอย่างน่าจับตามอง หากแต่ตอนนี้ดวงตาสีทองและสีฟ้าสดใสไม่ได้ทำให้คนมองรู้สึกดี

ทุกคนต่างพยายามถอยห่างชายหนุ่มในเวลานี้ที่เหมือนคนสติหลุดใกล้บ้าไปเสียทุกที ทุกการกระทำโหดเหี้ยมทารุณไร้ความปรานี ดวงตาสองสีเหลือบมองเหล่าชายฉกรรจ์ที่นอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น ทั่วทั้งลำตัวเต็มไปด้วยเลือด ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งย่องๆ จับดึงกระชากศีรษะของคนที่เป็นหัวหน้าทีมขึ้นอย่างรุนแรง แต่ไร้เสียงใดออกจากริมฝีปาก เพราะความเจ็บรวดร้าวและเลือดที่ไหลบ่าราวน้ำตก ทำให้สติค่อยๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ

ไมเคิลกดมีดลงที่บนบ่าแกร่งนั้นจนมิดด้าม แล้วดึงกรีดลงมาอย่างช้าๆ กดทับกับกระดูกไหปลาร้าสร้างความเจ็บปวดเกินจะกล่าวให้กับผู้ได้รับ

“น้องอยู่..... มึงอยู่..... น้องตาย.... มึงตาย.....” น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยบอก นัยน์ตาสีทองและสีฟ้าเปล่งประกาย แต่อะไรก็ไม่เท่ากับรอยบากอันใหญ่บนใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้เส้นผมสีดำสนิท โรมีโอหลับตาลงช้าๆ น้อยครั้งที่เจ้านายหนุ่มจะเผยด้านดำมืดออกมาให้เห็น

ฉัวะ!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” โรมีโอเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าที่ไมเคิลกดมีดลงอย่างรุนแรงจนใบมีดนั้นตัดกระดูกไหปลาร้าผ่านลงมาจนขาดสะบั้นออกจากกัน และหยุดลงที่ตำแหน่งเหนือหัวใจเพียงไม่กี่มิลก่อนจะดึงกระชากมีดออกมาอย่างรุนแรง

ชายผู้โชคร้ายนั้นตัวกระตุกคล้ายกับวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึง โรมหันไปพยักหน้าให้คนที่อยู่รอบๆ เข้ามาลากตัวชายคนนี้ไปรักษา

“โธ่เว้ย!!!!”

ฉึก!!

ไมเคิลปามีดลงที่กำแพงอย่างระบายอารมณ์ แล้วยืนกำหมัดเอาไว้แน่น หายใจเข้าออกรุนแรงจนอกกระเพื่อมไหว

“หาให้เจอ..... ต้องหาให้เจอ.... ตามหาให้เจอ!!!” สุ้มเสียงทุ้มต่ำตะโกนก้องไปทั่วคฤหาสน์หลังงาม ก่อนจะหมุนกายหันหลังแล้วกลับเข้าห้องของตน โรมีโอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วหันไปออกปากสั่งการอย่างรวดเร็ว

ไม่ค่อยมีใครกล้ากระตุกหนวดมังกร ยิ่งมังกรตัวนี้มีความดุร้ายและไม่ยอมลงให้ใคร คนที่กล้าแหย็มมักจะไม่ตายดี ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลเป็นยวงถอนหายใจออกมา เมื่อมองตามหลังของคนที่เดินเข้าห้องไป

.

.

.

Ava Part

เด็กตัวเล็กปรือตาขึ้นมองอย่างุนงง ตั้งใจจะยกมือขึ้นขยี้ตาเพื่อปรับโฟกัส เสียงของโลหะที่กระทบกันเบาๆ และความเย็นเฉียบที่โอบล้อมอยู่รอบข้อมือ ทำให้เด็กน้อยต้องหันไปมองด้วยความตกใจ สิ่งที่ปรากฏอยู่ในดวงตาคือกุญแจมือแบบโลหะที่พันธนาการตนเอาไว้และถูกล่ามโซ่ไว้ที่หัวเตียง

“อื้อ!” เพียงแค่เปล่งเสียงก็พลันเกิดเสียงอื้ออึง เพราะบนริมฝีปากถูกคาดปิดด้วยผ้าผืนหนึ่ง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบกายอย่างตื่นตระหนก ทำให้เห็นว่าที่ข้อเท้าทั้งสองข้างก็ถูกล่ามโซ่ไว้ด้วยเช่นกัน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เอวาถูกพันธนาการทั้งข้อมือและข้อเท้า รวมถึงไม่สามารถแม้แต่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ

เด็กน้อยกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เห็นเพียงห้องธรรมดาๆ ห้องหนึ่ง ที่ข้างเตียงมีโต๊ะตัวเล็กและโคมไฟวางตั้งอยู่ ที่ปลายเท้าเป็นตู้เสื้อผ้า ข้างๆ กันนั้นเป็นฮีตเตอร์ ตรงกลางห้องเป็นดวงไฟแบบกลมติดบนเพดาน ที่มุมประตูเป็นอุปกรณ์ทำความสะอาดอีกเล็กน้อย

เมื่อรู้ว่าตนไม่ได้อยู่ในสถานที่ๆ คุ้นเคย เด็กน้อยก็พยายามดิ้นรนแม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ จนเกิดเสียงของโซ่กระทบกันอยู่ตลอดเวลา ข้อมือและข้อเท้าถูกบาดลึกเป็นรอยแผลอย่างช่วยไม่ได้ หยาดโลหิตเหนียวหนืดไหลรินลงมาอย่างช้าๆ

แกร๊ก!

ประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง พร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้อง ในมือถืออาหารอย่างง่ายที่ใช้ของเพียงไม่กี่อย่าง ชายคนนั้นจุดรอยยิ้มบางบนริมฝีปากแต่ดวงตากลับฉายแววอาฆาตอำมหิต เดินลงมาทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างเตียงของเด็กน้อย วางถาดอาหารลงที่ด้านข้าง แล้วเริ่มคนซุปอย่างช้าๆ ให้คลายร้อน

ควันสีขาวคลุ้งลอยขึ้นทันทีที่ถูกกวาดคนไปมา บ่งบอกให้รู้ว่าอาหารจานนี้พึ่งจะสดใหม่ หอมกรุ่นร้อนๆ จากเตา เอวาหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความกลัว หยุดการดิ้นรนขัดขืน แล้วเริ่มสะอึกสะอื้น ในตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มอีกคนเริ่มเปิดปาก

“ไมค์คงร้อนใจมาก.....”

“ฮึก!”

“ตามหาตัวเล็กอย่างกับหมาบ้า......”

“ฮืออ”

“ก็อย่างว่า.... หมอนั่นมันสุนัขรับใช้ของราชินี” บารอนพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม หันมาหาเด็กน้อยที่กำลังนอนร้องไห้ สะอื้นตัวโยน บารอนขยับมือเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วปาดน้ำตาลของเด็กน้อยออกไป ก่อนจะเอ่ยปาก

“ตัวเล็กไม่ต้องร้องนะคะ พี่ไม่ฆ่าตัวเล็กหรอกค่ะ......”

“ฮืออออ”

“การเห็นหมอนั่นสติแตกสนุกกว่ากันเยอะ”

“ฮึก ฮืออออ”

“และคงจะดีกว่าหากมันคลุ้มคลั่ง หึหึหึ” บารอนหัวเราะเสียงเหี้ยมในลำคอ ไล้ปลายนิ้วมือไปตามใบหน้าและลำคอของคนตัวเล็กไปพลาง

“ตัวเล็กว่าแบบไหนจะทำให้มันเจ็บปวดได้มากกว่ากันคะ?”

“ฮึก ฮึก” เอวาสะอื้นอย่างต่อเนื่อง หยาดน้ำตาเอ่อคลองบนดวงหน้าอย่างไม่อาจควบคุม ไหล่เล็กบางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้นไห้

“ระหว่างการที่ตัวเล็กหายไปตามหาไม่เจอ..... หรือ... การที่ของรักของหวงของมันถูกทำลาย.... หึหึ ฮะฮะฮ่า” บารอนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะสงบนิ่งลงโดยมีเด็กน้อยที่ร่ำไห้เป็นฉากหลัง

“เพื่อนก็เพื่อน.......”

“ฮึก ฮึก”

“เพื่อนก็เพื่อนไมค์..... นายให้ฉันเป็นแค่เพื่อน....” บารอนพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่แม้แต่จะป้อนข้าวป้อนน้ำตามที่ตัวเองตั้งใจนำมาในตอนแรก

เอวานอนสะอื้นอยู่บนเตียง ภายในใจเฝ้าเพรียกหาคนที่ตนรักสุดหัวใจ

พี่จ๋า.....

ที่อีกด้านหนึ่งนอกห้องนอนเล็กนั้น บารอนกำลังนั่งนิ่งๆ บนโซฟา ดวงตามองจ้องไปที่ประตูไม้ซึ่งปิดสนิท แว่วเสียงสะอื้นไห้ของเด็กน้อยดังมาเป็นระยะ สองมือประสานเข้าหากันแน่น ดวงตานั้นเหม่อลอย คิดหวนคำนึงถึงถ้อยคำที่ไมเคิลได้บอกเอาไว้

“ฉันเห็นนายเป็นเพื่อน.......”

“ได้ ไมเคิล..... เพื่อนก็เพื่อน แต่ฉันจะเป็นเพื่อนที่เป็นผัวน้องของนาย! ฉันจะบดขยี้ความรักของนายเหมือนที่นายทำกับฉัน!!” บารอนคำรามในลำคอ ก่อนจะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบของที่ต้องการ แล้ววนกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้งหลังจากผ่านมาเนิ่นนาน

แกร๊ก!

เอวาหันมองตามเสียงนั้น หยาดน้ำตาที่ตกกระทบผิวแก้มถูกบารอนที่เดินมาทรุดตัวนั่งลงไล้ปาดออกไปเบาๆ

“หิวรึเปล่า” ถามพร้อมกับมองไปทางถ้วยซุปที่ถูกวางไว้ทิ้งจนเย็นชืด เอวามองคนถามนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก่อนที่บารอนจะแกะผ้าปิดปากออก เผยรอยยิ้มบาง

“ทำตัวดีๆ นะคะตัวเล็ก” บารอนพูดยิ้มๆ หันไปเทบางอย่างลงในถ้วยซุปต่อหน้าต่อตาของเด็กน้อย คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันในทันที ความหวาดระแวงปรากฏขึ้นภายในดวงตา และยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อมันถูกยกขึ้นจดจ่อริมฝีปาก เอวาก็เม้มปากแน่นเพื่อเป็นการป้องกันตัว

“พี่บอกให้ทำตัวดีๆ ไงคะ” บารอนพูดยิ้มๆ แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม เมื่อฝ่ามือใหญ่จับเข้าที่ใบหน้าของเด็กน้อย บีบบังคับให้เปิดปากอ้ารับอาหารที่ตนป้อนให้ แต่เมื่อไม่เป็นผล บารอนก็ปาช้อนทิ้งไปด้วยความหงุดหงิดใจ

เคร้ง!

“ไม่ยอมกินใช่ไหมคะ ได้ค่ะตัวเล็ก.....”

“ฮึก ฮืออออ พี่จ๋า.....” ใบหน้าของบารอนกลับกลายเป็นเหี้ยมเกรียมทันทีที่ริมฝีปากเล็กร้องหาคนที่รัก เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

“กินเข้าไปซะ! กิน!!!!” สุ้มเสียงทุ้มต่ำดังลั่นไปทั่วห้องนอนเล็ก บารอนใช้ฝ่ามือใหญ่บีบจมูกของเด็กน้อยเอาไว้แน่นจนมันขึ้นสีแดงก่ำในเวลาไม่นาน เอวาที่ถูกปิดกั้นลมหายใจทำให้ต้องอ้าปากงับกอบโกยอากาศสุดความสามารถ เมื่อตนไม่อาจดิ้นรนขัดขืนได้

เพียงแค่เปิดปาก ซุปรสชาติดีก็ไหลลงสู่ลำคอ เอวาสะบัดหน้าหนีอย่างร้อนรน เห็นๆ กันอยู่ว่าชายหนุ่มใส่อะไรบางอย่างลงไป และร้อยทั้งร้อยเชื่อได้ว่านั่นไม่ใช่ยาบำรุงแน่ๆ ดังนั้นแล้วเด็กตัวเล็กจนพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง

“อื้อ!! แค่กๆ อึก อื้ออออ” ซุปรสชาติดีเปรอะเปื้อนไปตามลำคอและใบหน้าของเอวา จวบจนกระทั่งมันหมดถ้วย บารอนก็ปามันทิ้งไปจนเกิดเสียงดัง

“หึหึหึ ฮะฮะฮ่า!” บารอนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เอวามองคนตรงหน้าด้วยหยาดน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนจะต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มพุ่งเข้ามาใกล้ และฉีกกระชากเสื้อผ้าเนื้อดีที่ตนสวมใส่ออกอย่างรุนแรงจนมันขาดออกจากกัน

บารอนกระชากมันจนกลางเป็นเศษผ้าขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะนำมันมาเช็ดทั่วใบหน้าและลำคอของเด็กน้อยอย่างรุนแรง แล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

“พี่อยากรู้จังค่ะ ถ้าตัวเล็กมีตำหนิ มันจะยังรักลงอยู่ไหม......” บารอนเผยยิ้มร้าย ขณะที่ปลายนิ้วมือลูบไล้อยู่ที่ใบหน้าและลำคอ

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” เอวาหอบหายใจรุนแรง เนื้อตัวร้อนผะผ่าว ความต้องการบางอย่างพลันปะทุ ลำคอแห้งผากราวคนขาดน้ำ รู้สึกอึดอัดจนแทบคลั่งและลำตัวที่สั่นระริก

“อยากแล้วหรอคะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงหวานอ่อนนุ่ม ใช้ปลายนิ้วมือสะกิดที่ยอดอกสีจางนั้นแผ่วๆ ก็พลันแข็งเป็นตุ่มไต และเด็กน้อยก็พยายามดิ้นรน เสียดสียอดอกกับปลายนิ้วมือนั้นแม้ว่าแขนและขาจะถูกตรึงรั้งไม่สามารถขยับตัวได้มากนัก

“อื้อออ ช่วย... ช่วยด้วย ฮึก พี่จ๋า.... ช่วยหนูด้วย ฮึก” เอวาร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร รู้เพียงแค่มันทรมานแทบขาดใจ ทั่วทั้งกายร้อนรุ่ม หัวใจเต้นเร็วถี่ระรัว และรู้สึกดีเมื่อยามที่ถูกสัมผัส.....

“ร้องหาพี่สิครับ แล้วพี่จะช่วย” บารอนพูดขณะที่ขยับไปตั้งกล้องโทรศัพท์มือถือ จดจ่อให้มันฉายชัดอยู่บนเตียงซึ่งมีเด็กน้อยที่บิดกายเร้าด้วยความทรมาน

เอวานัยน์ตาฉ่ำปรือ ใบหน้าสีแดงระเรื่อ บิดกายไปมาด้วยความทรมาน ปากพร่ำหาแต่คนเป็นที่รัก

“พี่จ๋า.... พี่จ๋า.... ฮึก พี่จ๋าช่วยหนูด้วย ฮืออออ” บารอนใบหน้าเรียบตึงเมื่อคนตัวเล็กร้องหาแต่คนที่เขาไม่อาจเอื้อมถึง จึงขยับเข้าไปใกล้ แล้วใช้นิ้วจิกเข้าที่ยอดอกจนเด็กน้อยร้องลั่น

“อ๊า! ไม่! ฮื้ออ ไม่!” บารอนผุดรอยยิ้มบนริมฝีปาก แล้วจึงขยับมือลงไปปลดกระดุมของเด็กน้อยออกจากตัว แล้วดึงรั้งจนมากองอยู่ที่ข้อเท้า ทันทีที่กางเกงถูกดึงออก ตัวตนขนาดเล็กก็ดีดออกมาทันที ที่ปลายยอดนั้นมีสีชมพูระเรื่อ และมีหยาดน้ำฉ่ำใสไหลเยิ้ม บ่งบอกอารมณ์ในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี บารอนแสยะยิ้มพึงพอใจ ใช้มือสัมผัสตัวตนนั้นแผ่วเบา

“บอกพี่สิครับคนสวย..... อยากได้อะไร”

“ฮึก! ไม่รู้ ฮือออ หนูไม่รู้ ฮืออ พี่จ๋า พี่จ๋า” ริมฝีปากเล็กร้องเรียกหาแต่คนเป็นพี่ บารอนจึงขยับออกห่าง ถอดเสื้อออกจากตัวแล้วเขวี้ยงทิ้งไปอย่างไร้ทิศทาง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปลดเข็มขัดและรูดซิปอย่างช้าๆ แก่นกายขนาดใหญ่เผยออกมาให้เห็น บารอนจัดการชักรูดเพื่อเตรียมความพร้อม

แม้เวลาจะผ่านไปสักพักแล้ว แต่กลางกายยังคงสงบนิ่ง จนบารอนต้องเดินไปหาถ้วยซุปที่เหลือเพียงก้นถ้วยนั้น แล้วยกขึ้นจรดริมฝีปากขณะมองเด็กน้อยบิดกายไปมาบนเตียงเล็กแคบ ถูกไถตัวอย่างร้อนรน เบียดเสียดขาเข้าหากันหวังบรรเทาอาการ

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสมเพชเด็กตัวเล็กที่ทำได้เพียงเสือกไสกายเข้าหาความว่างเปล่าอย่างทุกข์ทรมาน ก่อนจะขยับเข้าไปหาเมื่อรู้สึกว่ากลางกายของตนร้อนผะผ่าวและแข็งขืน บารอนขยับไปคร่อมทับเด็กตัวเล็กเอาไว้ จับให้พลิกกายหันหลัง ก่อนจะหันไปมองที่กล้องจากโทรศัพท์มือถือซึ่งถูกวางตั้งไว้

“เตรียมรับความหรรษาที่จะทำให้ขาดใจได้เลยค่ะคนสวย...... มีอะไรอยากฝากถึงไมเคิลไหมคะ” บารอนพูดพร้อมจับใบหน้าของเด็กน้อยให้เงยขึ้น บังคับให้มองไปทางกล้องซึ่งถูกวางตั้งอยู่

“ฮึก พี่จ๋า.... ช่วยหนูด้วย อะ อ่า.....” เอวาบิดกายเข้าหาความรุ่มร้อนจากผิวเนื้อที่ด้านหลังอย่างร้อนรน บารอนแสยะยิ้มให้กับท่าทางนั้น ก่อนจะส่งนิ้วมือเข้าปากของเด็กตัวเล็ก เอวาเองก็ตวัดลิ้นเลียตอบอย่างเงอะงะ จนหยาดน้ำสีใสไหลออกจากริมฝีปาก ดวงตาลอยคว้างเต็มไปด้วยความปรารถนา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอารมณ์ของกามารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า

“หึหึ พี่ช่วยเองค่ะ” ไม่พูดเปล่า บารอนยังส่งฝ่ามือใหญ่ไปตบกระทบกับแก้มก้นนุ่มนิ่มสีขาวนวล แล้วฟอนเฟ้นมันไปมาอย่างแรงจนขึ้นรอยนิ้วมือ ก่อนที่จะจับจดแก่นกายของตนเข้าสู่ช่องทางซึ่งปิดสนิท บารอนเหลือบตามองกล้องที่วางตั้งไว้ ก่อนจะดันทีเดียวมิดด้ามอย่างไร้ความปรานี!!!

พรวด!!

“อ๊ากกกกกกกกก”

“อืม.....” เสียงหวีดร้องดังลั่นทั่วห้องนอนเล็ก เอวาน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด รู้สึกราวกับร่างจะแหลกสลายแตกออกเป็นเสี่ยง เด็กน้อยสะอื้นฮักๆ รับรู้ถึงความปวดหนึบและคับแน่นจนอึดอัดที่ช่องท้อง ความเหนอะหนะที่ต้นขาทำให้รู้ว่ามีเลือดไหลซึมออกมา

บารอนไม่รอให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว ขยับโจนจ้วงอย่างรุนแรงและกระแทกกระทั้นตามใจตน สองมือจับกระชับเอวบางเอาไว้แน่น ตอกอัดกลางกายเข้าหาอย่างรวดเร็วจนช่องทางร้อนฉ่า

เอวานอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างอดสู น้ำตาไหลพรากแต่ริมฝีกลับอ้าออกเปล่งเสียงร้องครางหวานหู มาพร้อมกับช่องทางด้านหลังที่ตอดหนึบจนบารอนคำรามในลำคอเสียงทุ้มต่ำ กระแทกสะโพกเข้าหารัวๆ ไม่ปล่อยให้พักหายใจ เอวาสะบัดใบหน้าไปมาบนที่นอน ร่ำร้องอย่างทรมานปนเสียวซ่านสุดใจ สองมือจับดึงกระชากโซ่เอาไว้แน่น

“อยากจูบรึเปล่า....”

“บาร์ค บาร์คจ๋า อึก จูบนะ จูบหนู....” เอวาร้องขอเสียงพร่าตาเยิ้ม แม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ไม่ว่ามันเป็นอะไร เด็กน้อยก็ต้องการทั้งนั้น ต้องการสัมผัสที่ร้อนแรงของคนด้านหลัง

“บาร์คจ๋า เอาอีก อื้อออ เอาแบบนั้นอีก แรงๆๆ อื้อออ” เอวาร้องขออย่างลืมอาย แม้น้ำตาจะรินไหล แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าร้องเพราะเสียใจหรือมีความสุขมากเกินไปกันแน่

“หึ.... ฝันไปเถอะ” บารอนพูดเสียงเย็นเนิบช้า ต่างกับเอวสอบที่ขยันตอกอัดจนร่างเล็กหัวสั่นหัวคลอน ขยับโจนจ้วงอย่างรุนแรง

“อ่า ไม่แหกไม่เลิกนะคะตัวเล็ก” เสียงหวานพูดน่าฟัง แต่ถ้อยคำกลับหยาบโลน แต่กระนั้นเอวาก็ไม่มีสติมากพอจะจับใจความ พยักหน้ารับทุกอย่างที่ชายหนุ่มต้องการไม่มีอิดออด

“อื้อออ บาร์คจ๋า บาร์ค.....” บารอนเหยียดยิ้มบนริมฝีปาก ตั้งใจหมายมั่นว่าจะต้องบดขยี้ความงดงามของเด็กแรกแย้มนี่ให้แหลกสลาย ให้สาสมกับใจเขาที่พังทลายลง!

สามวันถัดมา......

“อะ อะ พอ.... พอที” เสียงครางแหบแห้งของเด็กตัวเล็กดังออกจากริมฝีปาก บัดนี้สองมือและสองเท้าถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่เอวากลับไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ร่างเล็กอ่อนแรงถึงขีดสุด ข้าวและน้ำไม่มีตกถึงท้อง น้ำที่ตนได้ดื่มกิน มีเพียงน้ำกามสีขุ่นที่บารอนบังคับให้ดูดอมทำความสะอาด

ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยห้วงราคะร้อนแรง กลิ่นกามคละคลุ้ง บนเตียงมีสภาพไม่น่าดู เต็มไปด้วยคราบต่างๆ นานามากมาย

เด็กน้อยดวงตาเหม่อลอย ร่างกายขยับขึ้นลงเสียดสีกับฟูกนอนรุนแรง ช่องทางด้านล่างชาหนึบจนไร้ความรู้สึก น้ำตาไหลรินบนดวงหน้าไม่ขาดสาย

“ซี้ดดดด อ่า....” เสียงครางทุ้มข้างใบหูไม่ได้เรียกให้สติที่หลุดลอยกลับคืนมา ก่อนที่ภายในกายจะรับรู้ถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นรดเข้าไปภายในและแก่นกายที่กระตุกถี่ๆ

“หึ” บารอนหัวเราะเย้ยหยันออกมาหนึ่งคำ เสยเส้นผมชื้นเหงื่อของตนขึ้น แล้วจึงเดินออกจากห้องไป

เอวาพลิกตัวนอนตะแคง น้ำตาไหลออกจากดวงตา ริมฝีปากพึมพำเรียกหาคนที่รักเพียงหนึ่งเดียวด้วยความทรมานใจ

“พี่จ๋า.....” เด็กน้อยจำได้ดีว่าตนถูกพามาที่นี่ในยามเย็นของเมื่อ 3 วันก่อน หลังจากที่บารอนให้ตนกินซุปถ้วยนั้นซึ่งผสมยาบางอย่างลงไป และตอนนี้เอวาก็รู้แล้วว่ามันคือยาปลุกเซ็กส์ ทำให้ร่างกายร้อนผ่าว อยากปลดปล่อยอยู่ตลอดเวลา ซึ่งบารอนเองก็กินมันไม่ต่างกัน แต่ปริมาณที่ได้รับน้อยกว่ามาก กว่าที่ยาจะหมดฤทธิ์ก็เกือบเช้าของวัน

แต่แทนที่ขุมนรกจะจบลงแค่นั้น......

มันกลับถูกกระทำอย่างต่อเนื่องจากชายคนหนึ่งที่ยังคงโจนจ้วงและตักตวงอย่างคนไม่รู้จักพอ ยิ่งนานยิ่งเจ็บปวด จากเจ็บปวดกลายเป็นด้านชาและไร้ความรู้สึก แขนขาคล้ายกับจะเป็นอัมพาต ขยับไม่ได้ดั่งใจคิด แม้แต่เสียงก็ยังแหบแห้งอ่อนล้า

เอวายกยิ้มสมเพชตนเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ชั่วขณะหนึ่งดวงตาของเด็กน้อยที่เคยสดใสเป็นประกายกลับฉายแววเหี้ยมเกรียมอาฆาต ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

บารอนเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมน้ำขวดหนึ่ง โยนมันลงบนเตียงอย่างไม่สนใจว่าจะโดนที่ร่างกายส่วนไหนของเด็กน้อย ในขณะที่ตัวเองก็ยกอีกขวดขึ้นดื่ม มองจุดที่เคยมีโทรศัพท์ว่างตั้งอยู่ ก็ยกยิ้มอย่างสาสมใจ

หยิบโทรศัพท์นั้นมาถือไว้ จัดการเปิดเครื่องและต่ออินเทอร์เน็ต ก่อนจะเลื่อนนิ้วหาคลิปแรกของการบันทึก จัดการส่งข้อมูลคลิปทั้งหมดไปที่คลาว์ดของตัวเอง และไม่ลืมที่จะฝากคลิปแรกนั้นให้กับใครบางคน

“ไมค์จะเป็นยังไงบ้างนะ อยากเห็นจัง......” บารอนพูดด้วยรอยยิ้ม เอวาที่พึ่งยันตัวขึ้นนั่งได้ก็เปิดขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างหิวกระหาย ริมฝีปากแห้งแตกจนเจ็บไปหมดเมื่อสัมผัสกับขอบขวดน้ำ

บารอนจัดการปิดเครื่องอีกครั้ง เดินออกไปนอกห้อง แล้วจัดการโยนโทรศัพท์เครื่องหรูลงน้ำทะเลไปอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินกลับบ้านมาอีกครั้งด้วยความเร่งรีบ หยิบของใช้จำเป็น และลากร่างกายของเด็กน้อยที่อ่อนเปลี้ยออกมาจากห้อง มุ่งตรงไปที่รถกระบะเก่าๆ คันหนึ่ง

“อื้อ.... อะ อ่า.... บาร์คจ๋า.....” เสียงหวานเริ่มร้องครางอีกครั้ง บารอนแสยะยิ้มชอบใจ ก่อนจะจับยัดเด็กตัวเล็กเข้าไปภายในรถ แล้วตัวเองตามเข้าไปติดๆ

เอวาหอบหายใจรุนแรง ร้อนไปทั่วสรรพางค์กายความรู้สึกคุ้นเคยจู่โจมอย่างรุนแรง ฝ่ามือเริ่มลูบไล้เนื้อตัวของตน บีบบี้ยอดอกอย่างกระสันสร้าง และเหมือนว่ามันจะยังไม่เพียงพอ เด็กน้อยถึงได้ดึงรั้งกางเกงออกจากตัว ขยับรูดรั้งกลางกายขนาดน่ารักรัวเร็ว

“หิวน้ำไหมคะ” บารอนพูดว่าพร้อมลูบเป้ากางเกงของตัวเองไปพลาง เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็พุ่งเข้าใส่ ไม่สนใจว่าชายหนุ่มกำลังขับรถอยู่ ลนลานปลดกระดุมออกมือไม้สั่นอย่างไม่อาจห้าม ทันทีที่ความแข็งขืนปรากฏ ริมฝีปากบางก็อ้าออกครอบงับพร้อมดูดดุนอย่างตะกรุมตะกราม นอกจากนี้ยังสอดแทรกนิ้วมือไปที่ช่องทางด้านหลัง และกดแทรกปลายนิ้วมือเข้าออกรัวแรง

“หึหึ ฮะฮะฮ่า ไอ้เด็กร่าน.....” บารอนแสยะยิ้มพร้อมปรายสายตามองรถหรูสีดำจำนวนหนึ่งที่ขับสวนไปก็ยิ่งหัวเราะลั่นอย่างอารมณ์ดี

“เพื่อนก็เพื่อนไมค์..... ฉันตามใจนายอยู่แล้ว..... ฮ่าฮ่าฮ่า”