บทที่ 12 เพื่อนก็เพื่อน.....

บรรยากาศระหว่างไมเคิลและโรมยังคงเป็นไปอย่างอึมครึมเช่นเดิม จนตอนนี้ก็ผ่านเลยไปเกือบสัปดาห์แล้ว แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆ

ไมเคิลมองตามคนที่เดินไปเดินมาภายในห้องไม่ละสายตา ตั้งแต่เดินไปชงชา จัดเตรียมขนม นำมาวางลงตรงหน้า แล้วขยับไปจัดเอกสาร หยิบเอาแฟ้มที่ต้องการออกไป เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง แล้วผุดลุกขึ้นมาอีกครั้ง ขยับไปที่ตู้เอกสาร หยิบแฟ้มออกมาหนึ่งเล่ม และเดินกลับมาที่เดิม

การทำงานทุกอย่างยังคงเป็นไปเช่นเดิม ไม่มีอะไรติดขัด ทั้งคู่ยังคงทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ไม่เหมือนเดิม

แต่เดิมโรมีโอก็ไม่ใช่คนช่างพูดอยู่แล้ว อีกฝ่ายจะพูดเมื่อจำเป็น ไม่ทำอะไรที่เป็นการขัดใจเขา ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ติดอยู่ตรงที่ว่ารอยยิ้มที่เคยมีติดอยู่บนใบหน้าเป็นนิจได้เลือนหายไป......

กึก!

ไมเคิลหยุดมือที่กำลังขยับเซ็นชื่อบนเอกสาร เงยหน้ามองคนที่หยุดอยู่ตรงข้าม เห็นผู้ช่วยคนสนิทวางเอกสารลงตรงหน้า พร้อมเอ่ยปากอธิบาย

“งานสุดท้ายของวันนี้ครับ”

“อืม....” ไมเคิลครางรับในลำคอแผ่วเบา และเลื่อนเอกสารเข้ามาดูใกล้ๆ

“พรุ่งนี้บอสมีเข้าพบพระนางตอน 9 โมงเช้าครับ” ไมเคิลพยักหน้ารับ โรมีโอจึงผละออกไปช้าๆ และเปิดประตูออกจากห้องไป ไมเคิลจัดการงานที่ค้างบนโต๊ะให้เสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นจึงนั่งเอนหลังลงกับเบาะนุ่มและหลับตานิ่งๆ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ วางสองมือลงบนบ่าของชายหนุ่มแล้วเริ่มต้นขยับนวดไปพลาง

“อื้มมม” เสียงครางในลำคอแผ่วๆ ทำให้คนนวดยิ้มออกได้ และไมเคิลเองก็จุดรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจับคว้ามือนั้นเอาไว้และกดจูบกลางฝ่ามือ เอ่ยถามเสียงหวานหยดย้อย

“ไปเรียนมาจากไหนคะ”

“โรมสอนหนูมา พี่จ๋าชอบไหม?” เอวาถามพร้อมกับโน้มตัวลง ยืนกอดคอชายหนุ่มจากทางด้านหลัง ถูไถใบหน้าคลอเคลีย

“โรมจ๋าบอกว่าพี่จ๋าเหนื่อย หนูเลยให้โรมช่วยสอนวิธีนวดให้ แต่โรมนวดแล้วจั๊กจี้มากเลยยยย” ไมเคิลยิ้มให้กับถ้อยคำนั้น ก่อนจะจับดึงเด็กน้อยให้ขยับมานั่งตัก พบว่าเอวาสวมใส่เสื้อแขนยาวโอเวอร์ไซส์สีเทาอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีดำ เปิดเผยต้นขาอ่อนสีขาวนวล

ไมเคิลวางมือลงบนต้นขานั้นแล้วลูบไล้ไปมาอย่างเพลิดเพลิน แต่ก็อดที่จะเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่หนาวหรอคะ หื้ม” ถามอย่างเดียวไม่พอ ยังคงถูไถจมูกไปตามใบหน้าและลำคอ สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ติดตัวเด็กน้อยอย่างหลงใหล

“อื้มมมม นิดหนึ่ง” เด็กน้อยร้องบอกพร้อมกับโอบกอดคนพี่เอาไว้แน่น ถูไถใบหน้าลงกับอกแกร่งเหมือนลูกแมวที่ออดอ้อนเจ้าของ ไมเคิลกระซิบเสียงพร่าข้างใบหูอย่างคนอดใจไม่ไหว

“พี่ทำให้ร้อนขึ้นดีไหมคะ” ไม่พูดเปล่า ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วโคนขาสลับกับการบีบคลึงไปมา ทำให้ความร้อนผะผ่าวไล้ผ่านผิวเนื้อที่เปิดเปลือย จนเด็กน้อยส่งเสียงครางออกมาเบาๆ

“อื้ออ พี่จ๋า.... มันแปลกๆ”

“แปลกยังไงคะ” ถามพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นสูงเรื่อยๆ ปัดผ่านเนินเนื้อที่เริ่มนูนเป็นสัน เข้าไปลูบไล้หน้าท้องนุ่มนิ่มไร้ลอนกล้ามแต่ก็ไม่ถึงกับขนาดลงพุง ไมเคิลกดจูบไปตามลำคอของเด็กน้อย ดูดดุนให้พอขึ้นสีรักจางๆ ใช้ปลายลิ้นปัดผ่านแผ่วเบาไปมา

กว่าที่เด็กน้อยจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อร่างกายถูกจับให้นอนทอดกายบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ นัยน์ตาหวานฉ่ำชื้นไปด้วยห้วงอารมณ์ปรารถนาที่ตนไม่รู้จัก ท่าทางของเด็กน้อยยิ่งทำให้ไมเคิลลุ่มหลงมัวเมา กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกหิวกระหายจนริมฝีปากแห้งผาก

“ตัวเล็ก.....”

“พี่จ๋า....”

“หนูน่ากินมาก รู้ตัวไหมคะ” ไมเคิลหอบหายใจแรง ก่อนเอนตัวไปที่ด้านหน้า วางศีรษะของตนลงบนแผ่นอกเล็กบาง นอนฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ดังถี่รัว โดยไม่ทิ้งน้ำหนักมากไปนัก

ไมเคิลกดจูบลงที่ตำแหน่งหัวใจย้ำๆ ซ้ำๆ มือเริ่มเลื้อยสูงขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสกับผิวเนื้อเนียนนุ่มมืออย่างหลงใหล และขยับไปเตะสัมผัสกับยอดอกเม็ดเล็กที่แข็งเป็นตุ่มไต

“อ๊ะ!!” เสียงร้องดังพร้อมกับการสะดุ้งสุดตัว เพียงแตะสัมผัสแค่ปลายนิ้ว เด็กน้อยก็บิดกายไปมาอย่างทรมาน ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหอมหวานของฟีโรโมนที่ถูกเด็กน้อยปล่อยออกมาลอยคลุ้งอยู่ภายในห้องทำงาน จนชายหนุ่มไม่อยากทนอีกต่อไป อยากจะเสือกไสกายเข้าหาแล้วกระแทกกระทั้นโหมกระหน่ำรุนแรงจนร่างเล็กแหลกเหลวลงไปกับมือ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แต่แล้วทุกอย่างก็แตกกระเจิงไปเพราะเสียงเคาะประตูเบาๆ ที่ดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง และคนที่เปิดออกมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นผู้ช่วยคนสนิทนั่นเอง

ทันทีที่โรมีโอเห็นสภาพคุณหนูของตนที่นอนทอดกายบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเจือด้วยอารมณ์หวาม ใบหน้าที่เฉยชาก็พลันเรียบตึงยิ่งกว่าเดิม ตวัดสายตาขึ้นมองเจ้านายของตนอย่างไม่เกรงกลัว ในขณะที่ไมเคิลมีร่องรอยของความหงุดหงิดปรากฏอยู่ในดวงตาภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้น ทั้งคู่สบสายตากันนิ่งๆ ก่อนที่โรมีโอจะเอ่ยปากด้วยเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง

“คุณหนูครับ อาหารเย็นพร้อมแล้วครับ” เอวาที่หันหน้ามามอง พยักหน้าหงึกๆ อย่างว่าง่าย ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วกระโดดลงจากโต๊ะ บางสิ่งบางอย่างดันขึ้นรูปจนเห็นชัด เด็กตัวเล็กหน้าแดงวาบ ใช้สองมือกุมที่ส่วนนั้นแล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไป โรมีโอยังคงยืนนิ่ง มองจ้องเจ้านายไม่ละสายตา พูดด้วยเสียงเนิบช้าท่าทีเย็นชาอย่างที่สุด

“คุณหนูยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้น..... โปรดระวังด้วยครับ” พูดจบก็ค้อมตัวน้อยๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ไมเคิลคิ้วกระตุกกับคำพูดนั้นเพียงลำพัง

ไมเคิลเดินออกจากห้องทำงานตามไป และทันได้เห็นโรมีโอที่ผลุบหายเข้าไปในห้องนอนของเด็กน้อยของเขา เขาเชื่อว่าโรมีโอมีวิธีการจัดการอารมณ์ของน้องน้อยที่พลุ่งพล่านได้ดีกว่าให้เขาเป็นคนทำ เพราะหากเขาได้เป็นคนสอน มันคงไม่หยุดที่แค่นั้น.....

ไมเคิลสูดลมหายใจลึกๆ และลงไปรอที่ห้องรับประทานอาหาร ที่บนโต๊ะนั้นมีซีนอนนั่งอยู่เพียงลำพัง เพราะคนอื่นๆ ต่างพากันออกไปปฏิบัติหน้าที่กันหมดแล้ว และซีนอนเองจะออกปฏิบัติภารกิจในวันพรุ่งนี้เช่นกัน ก่อนหน้านี้ยังมีเรนเดลที่จะออกทำภารกิจในอีก 1 สัปดาห์ให้หลัง แต่เพราะมีงานด่วนเข้ามาเจ้าตัวจึงต้องไปก่อนกำหนด ทำให้บ้านทั้งหลังเหลือเพียงซีนอนเป็นคนสุดท้าย

ไมเคิลทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะอาหาร ซีนอนเงยหน้ามองเล็กน้อย แล้วหันกลับไปสนใจเกมในโทรศัพท์มือถือต่อ อีก 10 นาทีต่อมา เอวาก็เดินตัวหอมฉุยในชุดนอนมาทิ้งตัวลงที่ประจำ เส้นผมสีดำเปียกชื้นเล็กน้อย ทำให้ไมเคิลเดาเรื่องราวออกได้ในทันที ว่าวิธีที่โรมีโอใช้บรรเทาอาการอึดอัดที่เด็กน้อยเป็นคือการลงแช่น้ำอุ่นๆ ให้สบายตัว

“ทำไมไม่เป่าผมก่อนครับ” ถามพร้อมวางมือบนศีรษะเล็ก ยีผมเล็กน้อยด้วยความมันเขี้ยว

“หนูกลัวพี่จ๋ารอนาน” ไมเคิลยกยิ้มให้กับคำพูดนั้น แล้วผละมืออก โรมีโอทิ้งตัวลงนั่งข้างกายของเด็กน้อย แล้วจัดแจงตักอาหารใส่จานให้ พูดด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“ทานเยอะๆ นะครับ” เอวาส่งยิ้มให้คนพูด ก่อนจะตักอาหารเข้าปากคำโต เคี้ยวหมุบหมับเหมือนหนูแฮมเตอร์

ในค่ำคืนนั้นก็เป็นอีกวันที่เอวาเข้านอนพร้อมกับไมเคิล แม้จะถูกคนพี่รังแกพอหอมปากหอมคอ แต่สุดท้ายมันก็จบลงที่ทั้งคู่นอนกอดกันเอาไว้ และในอ้อมแขนของเอวาก็มีเจ้าตุ๊กตาเสือขาวมิลาอยู่ในอ้อมแขน โรมีโอเดินเข้ามาดูความเรียบร้อย ก่อนจะจัดการห่มผ้าห่มให้กับคุณหนูเล็กของบ้านอย่างเอาใจใส่

ไมเคิลแกล้งขยับตัวเล็กน้อย ทำให้ผ้าห่มเลื่อนออกจากตัว ไปกองอยู่ที่ข้างตัวของน้องน้อย ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงเล็กน้อย ไมเคิลก็ลอบยิ้มมุมปากด้วยความสมใจทั้งที่ยังคงหลับตา แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็กลับกลายเป็นการยิ้มค้าง เพราะแทนที่โรมีโอจะจัดผ้าห่มมาคลุมตัวให้เหมือนที่ทำกับตัวเล็ก กลับกลายเป็นว่าจัดแจงผ้าห่มให้คลุมตัวน้องน้อยและเก็บชายผ้าให้อย่างเรียบร้อย ทิ้งให้ไมเคิลนอนหนาวโดยไร้ผ้าห่มในยามค่ำคืน ก่อนจะออกจากห้องไป

ไมเคิลลืมตาขึ้นพร้อมจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด แล้วจึงขยับกายเข้าไปหาเด็กน้อยจนแผ่นหลังเล็กแนบนาบไปกับแผ่นอกแข็งแกร่ง กดจูบลงที่ต้นคอของเด็กน้อยซ้ำๆ ย้ำๆ ระบายความหงุดหงิดที่ถูกมองเมินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเมื่ออารมณ์สงบลงจากกลิ่นกายหอมกรุ่นของเด็กน้อยในอ้อมแขนจึงได้ยอมปิดตาลงในที่สุด

ในเช้าวันถัดมาไมเคิลตื่นขึ้นในเวลาปกติ จัดการอาบน้ำแต่งตัวสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกจัดเตรียมอย่างประณีตมากกว่าทุกวัน บนบ่าถูกประดับด้วยตราสัญลักษณ์ประจำตระกูล แล้วจึงไปหาน้องน้อยที่ห้องข้างๆ เห็นว่าโรมีโอกำลังยิ้มแย้มพูดคุยกับน้องน้อยและกำลังทำผมให้อยู่ ซึ่งเป็นการถักเปียพันรอบศีรษะเล็กแซมด้วยริบบิ้นสีขาวอันใหญ่เพิ่มความสวยงาม ไมเคิลยืนทิ้งสะโพกที่ด้านข้างของโต๊ะเครื่องแป้ง มองโรมีโอทำผมจนเสร็จ แล้วจึงจับมือน้องน้อย ฉุดให้ลุกขึ้นเบาๆ แล้วพากันเดินออกจากห้อง ลงไปทานอาหารเช้า

หลังจากทานอาหารเสร็จ ไมเคิลก็ออกจากบ้านพร้อมโรมีโอซึ่งทำหน้าที่ขับรถให้ รถบริวารทั้ง 4 ก็ยังคงขับตามประกบทั้งหน้าและหลัง โดยที่ทิ้งให้น้องน้อยอยู่บ้านเพียงลำพัง เพราะซีนอนเองก็ออกจากบ้านไปแล้วเช่นกัน

รถที่โรมีโอขับมาหยุดลงที่หน้าพระราชวังอันใหญ่โต ไมเคิลเดินก้าวเท้าไปตามทางอย่างคุ้นเคย เอ่ยถามกับสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังยกชุดกาน้ำชาเข้าไปในสวน จนได้ความว่าพระนางกำลังพักผ่อนอยู่ในสวนด้านหลัง ทำให้ไมเคิลเดินตามหลังไป และมีโรมีโอเดินตามมาด้วย

จนกระทั่งเข้าไปในสวนซึ่งถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นกำจรไปทั่วทิศ และศาลาสีขาวที่มีดอกไม้พันเลื้อยไปตามเสาทั้ง 8 มุมอย่างสวยสดงดงาม ที่ตรงกลางศาลานั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่

ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นทาบทับแผ่นอกด้วยท่าทีองอาจสง่างาม ค้อมหัวลงต่ำพร้อมเอ่ยคำ

“ขอพระนางทรงพระเจริญ....”

“ลุกขึ้นเถอะหลานชาย” สุรเสียงอ่อนหวานดังออกจากริมฝีปาก ก่อนที่ไมเคิลจะลุกขึ้นนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ข้างหลังมีโรมีโอและกันนาร์ยืนอยู่คู่กันคอยดูแลรักษาความปลอดภัย

“ย่าได้ยินมาว่าทางตอนเหนือมีเรื่องไม่ค่อยดี........” หญิงสาวฝั่งตรงข้ามพูดพร้อมถอนหายใจ ก่อนเรื่องราวบางอย่างจะไหลออกจากริมฝีปากบางที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนระเรื่อนั้นอย่างช้าๆ โดยที่มีไมเคิลนั่งฟังอย่างใจเย็น และเสนอความคิดเห็นบ้างในบางครั้ง ทั้งคู่ปรึกษาหารือกันตลอดทั้งวันถึงวิธีการแก้ไขปัญหาทั้งเฉพาะหน้าและระยะยาว

จวบจนกระทั่งยามเย็น การพูดคุยของบุคคลทั้งสองก็ถูกขัดจังหวะจากโรมีโอที่เดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มหน้าตาตื่น

“พระนาง.... ข้าน้อยขออภัยขอรับ”

“เชิญเถอะโรมีโอ” หญิงชราที่ไม่ยอมแก่ชราตามวัยที่ล่วงเลยเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ เมื่อเห็นหน้าตาตื่นตระหนกของผู้ช่วยหนุ่มของหลานชาย ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงขยับเท้าเข้าไปหาเจ้านายของตนที่กำลังขมวดคิ้วมองอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปในที่สุด

“คุณหนูหายตัวไปครับ”

.

.

.

Ava Part

ตอนนี้เด็กตัวเล็กกำลังนอนสลบไสลอยู่บนรถซูเปอร์คาร์ที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มกำลังอัตราศึก คนขับเหลือบตามองเพียงเล็กน้อย แล้วกลับไปตั้งใจขับรถอีกครั้ง จุดหมายปลายทางเป็นสถานที่ซึ่งเป็นความลับของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

เครื่องประดับและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ติดตัวมากับเด็กน้อยถูกรวบรวมและโยนทิ้งไว้กลางถนน ไม่ต้องสืบเลยว่าป่านนี้สภาพของมันจะเป็นเช่นไร....

คงจะถูกรถคันอื่นทับบี้แบนจนมองไม่เค้าลางเดิมอีกต่อไปแล้ว......

ย้อนกลับไปตอนก่อนหน้าหลังจากที่ไมเคิลออกจากบ้านไปแล้ว เอวาก็กลับเข้าห้องของตนและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดที่กระชับพอดีตัว ก่อนจะเดินไปที่ห้องๆ หนึ่งและเริ่มต้นออกกำลังกายอย่างที่ทำเป็นประจำเวลาที่พี่ชายของตนไม่อยู่ด้วย

เด็กน้อยใช้เวลาขลุกอยู่ในห้องนั้นจนเหงื่อโซมกาย แล้วจึงกลับออกมาอีกครั้งในช่วงเวลารับประทานอาหารเที่ยง เอวาใช้เวลาอีกเล็กน้อยในการอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ ล้างคราบเหงื่อไคลออกจากตัวจากสะอาดสะอ้านตัวหอมฉุยเดินออกมาจากห้อง

เด็กน้อยเดินตามทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องรับประทานอาหาร ก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ภายในนั้น จนอดที่จะแสดงสีหน้าแปลกใจออกมาไม่ได้

“บาร์ค....” เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่ก็เรียกให้เจ้าของชื่อหันหน้ามามองได้อย่างง่ายดาย บารอนเผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไมเคิลให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อน” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เหล่าเมดสาวพากันจัดข้าวปลาอาหารขึ้นโต๊ะให้กับเด็กน้อย บารอนกวาดสายตาไปมองรอบห้องอย่างแปลกใจ แล้วเอ่ยถามด้วยความฉงน

“คนอื่นๆ ล่ะ?”

“พวกพี่ๆ เขากลับไปทำงานแล้วครับ” เอวาพูดพร้อมกับใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ก่อนจะนำเข้าปาก บารอนทำเพียงพยักหน้ารับ แล้วตักสเต๊กเนื้อใส่จานให้อย่างเอาใจใส่ เอวาเม้มปากเล็กน้อย ความประหม่าจากเรื่องเดิมนั้นยังคงติดอยู่ในใจ แม้ว่าอีกฝ่าจะเข้ามาพูดคุยกับตนแล้วก็ตาม

“ไมค์รักตัวเล็กมากเลยนะ”

เสียงของบารอนร้องบอกกับเอวาเมื่อตอนที่ขอคุยด้วยเป็นการส่วนตัวยังคงติดอยู่ในความทรงจำ

“น่าอิจฉาจังเลยน้า ใครๆ ก็รักตัวเล็ก”

ถ้อยคำนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนบาง เอวาทำเพียงยืนมองอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความประหม่า

“ไมค์มาคุยกับพี่แล้วล่ะ บอกว่าหลังจากนี้ให้เป็นเพื่อนกัน......”

ท้ายเสียงของคนพูดนั้นแหบพร่าเจือด้วยรอยสะอื้น บารอนหันกลับมายกยิ้มให้จนตาปิด แล้วจึงหมุนตัวหันหลัง เอ่ยย้ำอีกครั้งถึงความสัมพันธ์

“เพื่อนก็เพื่อน......”

ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินจากไป มุ่งตรงกลับเข้าห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เอวาเดินตามหลังมาอย่างไม่เข้าใจนัก เหมือนว่าการพูดคุยครั้งนี้จะยังคงไม่มีความชัดเจนใดๆ นอกจากการบอกเพียงว่าได้คุยกับไมเคิลแล้ว และความสัมพันธ์จะหยุดอยู่ที่เพื่อน แต่นั่นดูเหมือนจะยังไม่ใช่สิ่งที่ใจดวงน้อยนี้ต้องการ

เอวาเม้มริมฝีปากพร้อมกับการทานอาหารไปพลาง โดยที่มีบารอนคอยลอบมองเห็นระยะ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด อย่างยากจะอธิบาย

จวบจนกระทั่งเอวาและบารอนทานอาหารเสร็จ เมดสาวก็เดินมาเก็บจานออกไปจากโต๊ะ บารอนที่มองจ้องเด็กน้อยอยู่ก็เอ่ยปากชวน

“ไปเที่ยวกันไหมคะคนสวย” เด็กน้อยหันไปกะพริบตาปริบๆ เอียงคอเล็กน้อย ท่าทางปกติธรรมดากลับดูน่ารักน่าชัง บารอนเผยยิ้มออกมาพร้อมเอ่ยชวนอีกครั้ง

“ไปเที่ยวกันค่ะ” ว่าจบก็จับมือเล็ก แล้วออกแรงดึงลากให้เดินตามไป

“ดะ เดี๋ยว หนูยังไม่ได้หยิบของ....”

“ไปกับพี่ หนูไม่ต้องใช้หรอกค่ะ ใช้ของพี่ก็ได้” บารอนว่าอย่างใจดี แล้วจึงพากันออกจากบ้าน โดยบอกคนรับใช้เอาไว้ว่าจะพาเด็กน้อยไปเที่ยว แต่ยังระบุไม่ได้ว่าเป็นที่ใด

ก่อนที่บารอนจะพาเอวาออกไปท่ามกลางความงุนงงของบุคคลภายในบ้าน แต่กระนั้นก็ยังไม่ลืมหน้าที่ บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งขับรถตามไปติดๆ เพื่อคอยดูแลและคุ้มกัน ในขณะที่เมดสาวนั้นจัดการต่อสายหาเจ้านายของตนผ่านเลขคนสนิท

เอวาถูกบารอนพามาที่ห้างแห่งหนึ่ง ทั้งคู่เดินเล่นกันไปตามรายทาง เอวาหันมองรอบตัวอย่างสนใจ เพราะไม่ค่อยได้มีโอกาสออกมาเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่นัก ยิ่งเจ้าตัวเล็กเห็นของเล่นน่ารักกุ๊กกิ๊กดวงตาสีฟ้าสดใสก็ยิ่งเป็นประกายเจิดจ้าง บนใบหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม

เด็กตัวเล็กขยับเข้าไปดูตุ๊กตาเสือที่มีขนาดพอๆ กันกับมิลาที่บ้านอย่างชอบใจ คิดเป็นตุเป็นตะว่าอยากให้มิลามีเพื่อน แต่ตัวเองไม่มีเงินติดตัวมา จึงทำได้เพียงมองตุ๊กตาตาละห้อยอย่างน่าสงสาร บารอนหลุดหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางนั้น แล้วขยับไปหยิบคว้าเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นมาถือไว้เสียเอง จัดการจ่ายเงินให้เสร็จสรรพ และยื่นให้กับเด็กน้อย

“พี่ให้ค่ะ” เอวาลังเลที่จะรับ แต่อีกฝ่ายคะยั้นคะยอจนยอมยื่นมือออกไปรับในที่สุด ไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณเบาๆ ให้กับอีกฝ่าย

บารอนและเอวาใช้เวลาอยู่ในห้างใหญ่นั้นราว 3 ชั่วโมง พากันเดินซื้อข้าวของทั้งของใช้จำเป็น ของที่อยากได้ รวมถึงของน่ารักกุ๊กกิ๊ก จนเต็มไม้เต็มมือ ความอึดอัดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ และพร่างพราวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ในยามเย็นของวัน บารอนพาเอวามานั่งพักที่สวนสาธารณะที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยสีเขียวชอุ่ม ทั้งคู่นั่งชมบรรยากาศกันเงียบๆ ความเงียบเข้าโอบล้อมรอบกาย จนในที่สุดบารอนก็ยอมเปิดปาก

“รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยังคะ” ความรู้สึกในที่นี้หมาถึงความรู้สึกของเด็กน้อยที่มีต่อบารอน เด็กตัวเล็กเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ

“ดีแล้วค่ะ พี่จะได้ไม่รู้สึกผิดมาก” บารอนพูดออกมาอีกครั้งก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักพิง เอ่ยปากออกมาเสียงเนิบช้า

“พี่กับไมค์เราเป็นเพื่อนกันมานานมากค่ะ เวลาที่พี่ลำบากก็จะมีไมค์คอยอยู่ข้างๆ ตลอด จนพี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปรักเขาตอนไหน พอรู้ตัวอีกทีก็รักเขาไปแล้ว” บารอนพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ หันมองเล็กน้อยแล้วกลับไปมองทางเดิม พร้อมกับพูดต่อ

“พี่รู้ค่ะว่าไมค์รักตัวเล็กมาก ตอนแรกพี่เข้าใจว่าเพราะตัวเล็กเป็นน้อง แต่ยิ่งนานวันเข้ามันก็ยิ่งชัดเจนว่าไม่ใช่.....”

“....”

“พี่อิจฉาตัวเล็กมากเลยนะคะ จนถึงกับที่เคยคิดว่า ถ้าไม่มีตัวเล็กขึ้นมา ไมค์จะหันมองพี่บ้างไหม” คำพูดนั้นทำให้เอวาหันไปมองด้วยความไม่เข้าใจ ความหวาดหวั่นเริ่มย้อนกลับมาอีกครั้ง บารอนเห็นท่าทางนั้นของเด็กน้อยก็ส่งยิ้มอ่อนบ้าง แล้วจึงชวนกลับ

“กลับกันเถอะค่ะ ออกมานานแล้ว” พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่รถ เอวามองตามหลังเล็กน้อยด้วยความระแวดระวัง แต่สุดท้ายแล้วก็ยอมก้าวเท้าขึ้นรถเมื่อบารอนเปิดประตูรอไว้ให้

เด็กน้อยก้าวขาขึ้นรถ บารอนก็โน้มตัวลงต่ำ จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ให้ หันมาพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้มต่ำ

“นอนพักสักหน่อยนะคะ”

“แต่หนู- อื้อ!!” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินก็ถูกกดลงที่บริเวณจมูก สองมือที่พยายามปัดป่ายถูกจับรวบเอาไว้แน่น การดิ้นรนขัดขืนเป็นไปอย่างยากลำบาก

“นอนพักก่อนค่ะ พี่จะพาไปเที่ยว.....” ถ้อยคำนั้นมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า แต่แววตากลับไม่ยิ้มด้วย มันเต็มไปด้วยความเย็นชาและโทสะที่สุมอยู่ในอก จนกระทั่งร่างเล็กนั้นแน่นิ่งไป ผล็อยหลับในที่สุด

“หึ..... เพื่อนก็เพื่อน.......”