บทที่ 11 ไม่ได้รัก

Romeo Part

“ฮือออ โรมจ๋า โรม....” เด็กน้อยสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของชายคนหนึ่งที่ตนยกให้เป็นเสมือนพี่ชายอีกคน โรมีโอถอนหายใจแผ่วเบา สองมือคอยโอบอุ้มประคองและลูบไล้แผ่นหลังเล็กบางนั้นอยู่ตลอดเวลา

เวลาผ่านไปเนินนานกว่าที่เสียงร่ำไห้นั้นจะหยุดลง โรมีโอก้มลงมองคนในอ้อมแขน พบว่าคุณหนูของบ้านร้องไห้หนักจนผล็อยหลับไปเสียแล้ว

ดังนั้นแล้วผู้ช่วยหนุ่มจึงค่อยๆ จับร่างเล็กให้เอนตัวลงนอน ขยับเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าผืนเล็กและกะละมังออกมา ผ้าขนหนูนุ่มนิ่มลูบไล้ไปทั่วกายบาง แววตาที่ชายหนุ่มทอดมองเต็มไปด้วยความอาทรใจ ปลายนิ้วเกลี่ยแพขนตางอนไปมา แล้วเช็ดตัวจนเสร็จเรียบร้อย ผลัดเปลี่ยนเสื้อให้เป็นชุดสำหรับใส่นอนสบายตัว แล้วทิ้งตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างๆ ฝ่ามือลูบไล้ศีรษะและใบหน้าหวานไปมา ราวกับจะช่วยกล่อมนอนให้นอนหลับฝันดี

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นแผ่วเบา แต่กระนั้น ก็ไม่ได้ทำให้โรมีโอหันไปสนใจมอง ใครบางคนเดินเข้ามาใกล้และหยุดลงที่ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง น้ำเสียงที่เคยทรงพลังเปี่ยมไปด้วยอำนาจแหบพร่าไร้เสียง

“ออกไป.....”

“ไม่” เสียงตอบปฏิเสธดังกลับมาในทันที ทำให้คนที่มีดวงตาสีทองเรืองรองเข้มขึ้น กดเสียงลงต่ำจนคล้ายกับเสียงคำรามในลำคอ

“ฉันบอก... ให้ออกไป!” เสียงนั้นคล้ายกับการตวาด แต่มันกลับแผ่วเบากว่านั้นมากนัก โรมีโอเลื่อนสายตาขึ้นมองสบ จ้องตาไม่ลดละ ไม่ยอมแพ้ เอ่ยตอบกลับมาด้วยเสียงเย็นชา

“คุณต่างหากที่ต้องออกไป” น้ำเสียงที่แสดงถึงความเหินห่างและไร้ซึ่งความเกรงกลัวอย่างที่เคยเป็นดังออกจากริมฝีปาก ทำให้ไมเคิลกัดฟันแน่น กดเสียงลงต่ำจนเกือบจะกลายเป็นการคำรามในลำคอ

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า โรมีโอ.....” ชื่อเต็มของชายหนุ่มถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปาก โรมีโอเองก็มองจ้องสบมาไม่ลดล่ะ

“ถ้าคุณกล้าก็ทำเลยไมเคิล.....” ถ้อยคำที่น้อยครั้งนักจะได้ยินการท้าทายอำนาจของชายหนุ่ม ทำให้ไมเคิลยืนนิ่ง กำหมัดเอาไว้แน่น ทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และสุดท้ายก็เป็นโรมีโอที่ละสายตาออกไปก่อน แต่สายตานั้นกลับย้อนไปมองจ้องน้องน้อยที่กำลังนอนหลับซุกตัวอยู่ในอ้อมอก

และท่าทีที่ไม่สนใจคนเป็นนายนั้นทำให้ไมเคิลคลายมือออกจากการกำหมัดเอาไว้แน่น ขยับกายเข้าใกล้และทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ของน้องน้อย กลายเป็นว่าบุคคลทั้ง 3 นอนเบียดกันอยู่บนเตียงกว้าง โดยมีเด็กน้อยนอนคั่นอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน

ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่กลับไม่มีใครนอนหลับลงยกเว้นก็เพียงแต่เด็กน้อยที่นอนอยู่ตรงกลางที่ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย .....

“ฮึก” เสียงสะอื้นเบาๆ ในลำคอ เกิดขึ้นในตอนเช้าที่แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ทำให้ทั้งโรมีโอและไมเคิลขยับตัวลุกขึ้นในทันที ศีรษะของทั้งคู่ชนกันเบาๆ จึงทำให้ต้องเงยหน้ามอง โรมีโอชะงักนิ่งไปชั่วครู่ แล้วจึงขยับออกถอยห่างอย่างช้าๆ วงแขนที่โอบกอดมาทั้งคืนเริ่มคลายออกอย่างนุ่มนวล

เด็กน้อยผู้เป็นที่รักของคนทั้งบ้านปรือตาฉ่ำวาวขึ้นอย่างช้าๆ ครางเสียงแหบแห้งร้องเรียกคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้

“ฮึก พี่จ๋า......”

“ตัวเล็ก......” ไมเคิลครางรับกลับไป ขยับตัวเข้าไปคร่อมเด็กน้อยเอาไว้ ยกมือขึ้นลูบไล้ปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าที่แดงก่ำอย่างอ่อนโยน

“พี่ขอโทษนะคะ.....”

“ฮึก พี่จ๋า....”

“พี่ขอโทษค่ะ ตัวเล็ก.....” พูดบอกพร้อมกดริมฝีปากที่ขมับและข้างแก้ม เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็ตวัดวงแขนโอบกอดรอบคอของคนเป็นพี่ ซุกหน้าร้องไห้อยู่ที่ซอกคอ ไมเคิลใช้ฝ่ามือลูบเส้นผมนุ่มมือไปมา โรมีโอที่นั่งมองภาพนั้นอยู่ยอมตัดใจเดินออกจากห้องมาเงียบๆ และผละไปจัดการงานต่างๆ ที่ตนดูแลรับผิดชอบ และกลับเข้าห้องควีนมาอีกครั้งเมื่อตระเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้น เห็นว่าสองพี่น้องนอนกอดกันกลม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกได้ว่าทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว โรมีโอจึงปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้บุคคลทั้งสองได้นอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วผละไปจัดการงานในส่วนของไมเคิลแทน

หลังจากปิดประตูลงโรมีโอก็ลอบถอนหายใจออกมาช้าๆ หวังเพียงว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องยุ่งวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นอีก......

.

.

.

Michael Part

ไมเคิลที่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มลืมตาขึ้นช้าๆ บนอกของตนรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากศีรษะเล็กที่กำลังนอนซุกซบ รอยยิ้มแต่งแต้มขึ้นบางเบาที่มุมปาก ก่อนจะกระชับวงแขนให้โอบกอดเด็กตัวเล็กแนบแน่นขึ้น ถูไถจมูกและซุกไซร้ไปมา กดจูบหนักๆ ที่ขมับ บ่งบอกถึงความรักใคร่

ภายในหัวสมองครุ่นคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น.....

หลังจากที่ไล่บารอนกลับไปแล้ว ไมเคิลก็เดินเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ หวังให้สายน้ำเย็นๆ ช่วยดับความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้น เนิ่นนานนับชั่วโมงที่ชายหนุ่มยืนนิ่งๆ ใต้สายน้ำนั้น ก่อนจะขยับมือไปหมุนปิดสายน้ำที่กำลังไหล จัดการอาบน้ำแต่งตัวและเดินออกจากห้อง

ในตอนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องของน้องน้อยกลับต้องชะงักลง เพราะเสียงร้องสะอื้นไห้ของเด็กน้อยยังคงลอดออกมาให้ได้ยิน ไมเคิลยืนหันหลังพิงประตู หยิบบุหรี่ขึ้นออกมาสูบเพียงลำพังเงียบๆ คนเดียว

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า

จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นทำให้เลื่อนสายตาไปมองที่มาของเสียงนั้น เห็นโอเว่นถือแฮมเบอร์เกอร์เข้ามาใกล้และเดินกินไปพลาง

“บอสทำไร” เสียงทักมาพร้อมกับกระพุ้งแก้มที่บวมตุ่ย ไมเคิลไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากยืนสูบบุหรี่เงียบๆ โอเว่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกหน

“ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ?” ไมเคิลเลื่อนสายตามองบานประตูที่ตนยืนพิงอยู่ พึ่งรู้ในตอนนี้เองว่าเสียงร้องไห้เงียบลงไปแล้ว เพราะจมอยู่กับความคิดของตนเองจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ดังนั้นไมเคิลจึงดับบุหรี่ลง แล้วเดินเข้าห้องไปในที่สุด ทิ้งให้โอเว่นยืนเกาหัวแล้วหยักไหล่อย่างไม่สนใจ ใช้นิ้วดันแว่นขึ้นเล็กน้อย แล้วออกตัวเดินกลับห้องต่อ

เข้ามาแล้วใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่าย ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทำให้ผู้ช่วยคนสนิทโกรธไปด้วย จนถึงขั้นฝ่าฝืนคำสั่ง และไม่ยอมปล่อยเด็กน้อยให้เขาได้เข้าใกล้ แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับไมเคิล เพราะน้องน้อยสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ดังนั้นแล้วจึงทิ้งตัวลงนอนกอดเด็กน้อยจากทางด้านหลัง กดริมฝีปากลงที่ต้นคออยู่บ่อยครั้ง และดูดดุนฝากฝังรอยรักให้ขึ้นสีจาง

จวบจนกระทั่งยามเช้ามาถึง เด็กน้อยที่นอนสะอื้นมาทั้งคืนก็ตื่นขึ้นจากนิทราด้วยดวงตาที่เปียกชื้น เอวานอนร้องไห้ซุกกับบ่าของเขาเนิ่นนาน จนกระทั่งสงบลง น้ำเสียงแหบพร่าสั่นเครือก็ทำเอาใจคนฟังสะท้านไหว

“พี่จ๋ารักบาร์คหรอ.......”

“ไม่ค่ะ พี่ไม่ได้รัก” พูดพร้อมวางคางเกยบนศีรษะ เอวาสูดน้ำมูก ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“แต่พี่จ๋ากับบาร์ค.....”

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ พี่ไม่ได้รักบาร์ค แต่พี่รักตัวเล็ก หนูรู้ใช่ไหมคะ” แววตาของเด็กน้อยที่กำลังซุกอกเงยขึ้นมองสบ เห็นความเสียใจและความหวาดหวั่นปรากฏขึ้นภายในดวงตา จนไมเคิลกดจูบลงไปบนริมฝีปากเล็กบางนั้นเบาๆ

“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ เชื่อใจพี่นะ” เอวาใช้มือขยุ้มเสื้อของคนพี่เอาไว้แน่น นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง เพียงเท่านั้นก็ทำให้ไมเคิลยิ้มออก ใช้วงแขนกอดกระชับเด็กน้อยให้กายแนบแน่น ถูไถจมูกไปตามดวงหน้าอย่างลุ่มหลง

“นอนกับพี่ก่อนนะคะ”

“แต่หนูไม่ง่วง.....”

“นอนกับพี่นะ... นะคะตัวเล็ก” เพียงเอ่ยคำอ้อนวอน ใบหน้าจิ้มลิ้มก็กดรับพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วใช้มือลูบเส้นผมของคนพี่ไปมาแผ่วเบา ช่วยกล่อมให้เข้าสู่นิทรา จนเมื่อเป็นที่พอใจของคนพี่ ไมเคิลก็จับคว้ามือเล็กเอาไว้ จับอย่างทะนุถนอม กดจูบลงไปหนักแน่น แล้วนอนกุมมือเอาไว้ ก่อนที่เปลือกตาจะปิดพับลง เอวาที่นอนนิ่งๆ มาพักใหญ่ก็หลับลงไปอีกครั้งเช่นกัน

และตอนนี้ไมเคิลก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความปลอดโปร่ง นอนคลอเคลียกับเด็กน้อยด้วยความสุขใจ จนกระทั่งเอวาตื่นขึ้นเพราะถูกรบกวน ไมเคิลจึงยอมหยุดมือ แล้วชักชวนให้อาบน้ำด้วยกัน ซึ่งเด็กน้อยก็ยอมตามเข้ามาในห้องน้ำไม่อิดออด

บุคคลทั้งสองนอนอิงแอบแนบชิดกันในอ่างน้ำขนาดใหญ่ พูดคุยเล่นกันไปมาถึงกิจกรรมที่จะทำในวันนี้ อย่างการเข้าครัวทำอาหารและการแวะเข้าไปหามิลาด้าเจ้าเสือขาวตัวโต หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไมเคิลก็พาเอวาลงมาทานอาหารเช้าในตอนเที่ยงวัน

ซึ่งโรมีโอนั้นจัดการตระเตรียมข้าวปลาอาหารขึ้นโต๊ะเอาไว้ให้ และนั่งลงรับประทานอาหารร่วมกัน โดยที่ดูแลเอาใจใส่น้องน้อยเป็นพิเศษ และเลือกที่จะเมินเฉยกับเจ้านายของตนอย่างผิดวิสัย ไมเคิลได้แต่ลอบมองใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิทที่ไม่แม้แต่จะชายตาแลมองคนเป็นนาย

จนกระทั่งสบโอกาส ตอนที่น้องน้อยลุกขึ้นเอาจานอาหารไปเก็บในห้องครัวและทำอาหารไว้ปิกนิกต่อทันที ไมเคิลก็พูดขึ้นลอยๆ ให้พอได้ยินกันสองคน

“อย่าคิดว่าฉันจะง้อนาย โรม..... นายไม่ได้สำคัญขนาดนั้น......” คำพูดนั้นทำให้โรมีโอที่กำลังจะลุกขึ้นเอาจานไปเก็บในห้องครัวตามคุณหนูของบ้านหยุดชะงัก หันกลับมามองและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใคร่จะสนใจนัก

“ผมไม่ได้อยากให้คุณมาง้อผมไมค์ สิ่งที่ผมรู้คือคุณทำให้คุณหนูของผมเสียใจกับเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“แม้ว่านายจะเป็นหนึ่งในบุคคลเหล่านั้นน่ะหรอ?” ไมเคิลถามพร้อมกับตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะรวบช้อน เงยหน้าขึ้นมองสบตาผู้ช่วยคนสนิท

“ใช่ แต่ผมไม่เคยทำให้คุณหนูต้องร้องไห้เสียใจ.... ไม่เคยเลยสักครั้ง....” สิ้นคำพูดนั้นชายหนุ่มก็เดินสะบัดผมจากไป ทิ้งให้ไมเคิลครุ่นคิดตามคำพูดนั้น และจริงดังว่า จนอดที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ เมื่อสาเหตุของหยาดน้ำตาของยอดดวงใจล้วนมาจากเขาทั้งสิ้น

ในวันนั้นไมเคิลผูกติดกับน้องน้อยทั้งวัน เข้าครัวทำอาหารปิกนิกด้วยกัน แวะไปหามิลาด้าและนั่งเล่นกับเจ้าเสือขาวโดยที่มีโรมีโอยืนดูความเรียบร้อยที่ด้านหลังอย่างเช่นทุกที หลังจากใช้เวลาด้วยกันกับมิลาด้าจนค่ำ บุคคลทั้งหมดก็กลับเข้ามาในบ้าน และได้เห็นว่ามีใครบางคนกำลังนั่งรออยู่กับทีมระดับ S ของเขา และกำลังพูดคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน

“บาร์ค....” เสียงหวานใสของเอวาครางชื่อออกมาแผ่วเบา ในขณะที่ไมเคิลหน้าตาเคร่งขรึมและตึงเครียด เอ่ยปากบอกเสียงเข้ม

“ไปคุยกับฉันที่ห้องบาร์ค......” พูดจบก็เดินนำออกไป ก่อนจะหยุดชะงัก แล้วหันมาพูดให้ชัดเจนอีกหน

“ห้องทำงาน....” สิ้นคำนั้นก็ออกตัวเดินต่อโดยมีบารอนเดินตามไปติดๆ ทิ้งให้เอวาและโรมีโอมองตามหลังรวมถึงสมาชิกคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องนั้นด้วย

ไมเคิลเดินนำบารอนมาที่ห้องทำงาน ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตัว หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบและคาบไว้บนริมฝีปาก ในขณะที่บารอนเดินมาทิ้งสะโพกพิงโต๊ะทำงาน

“เรื่องของเรา-”

“ฉันรู้” ยังไม่ทันที่ไมเคิลจะพูดจบ บารอนก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน ก่อนจะดึงเอาบุหรี่ที่ไมเคิลคาบอยู่บนริมฝีปากเอาไปสูบแทน

“........”

“ฉันรู้มาตั้งนานแล้วไมค์ สำหรับเรามันแค่เซ็กส์ ไม่ใช่รัก เพราะนายไม่เคยจูบฉันเลย..... และฉันคิดว่ากับคนอื่นนายก็คงไม่จูบเหมือนกัน”

“........”

“จะเอายังไงต่อ?” บารอนถามพร้อมเอี้ยวตัวหันมาหา เลิกคิ้วขึ้นมอง

“ฉันเห็นนายเป็นเพื่อนบาร์ค ไม่มีมากกว่านี้.....”

“โอเค เพื่อนก็เพื่อน” พูดพร้อมปล่อยควันสีขาวออกจากริมฝีปาก

“ขอโทษ....” บารอนโบกมือไปมา ก่อนจะตอบกลับไป

“เพราะเราสองคนต่างรู้อยู่แล้วไมค์ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ต่อจากนี้หากฉันไปนอนกับใครนายห้ามมาหึงหวงฉันแล้วกัน”

“หึ ไม่มีวัน....”

“เฮ้ มันเจ็บนะ” บารอนพูดพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะขยี้บุหรี่ลงในถาดรอง

“เพื่อนก็เพื่อน.....” บารอนพูดย้ำไว้เพียงเท่านั้นแล้วเดินออกจากห้องไป ไมเคิลเอนหลังลงกับพนักพิง หลับตาลงช้าๆ ให้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขารู้ว่าบารอนเสียใจ แต่เก็บซ่อนอาการไว้ไม่แสดงออกมาให้เขาเห็น

ไมเคิลมองงานที่กองอยู่บนโต๊ะในขณะนี้ถูกจัดเก็บและคัดแยกอย่างเป็นระเบียบโดยผู้ช่วยคนสนิท เอกสารจำเป็นและเร่งด่วนถูกเขาเซ็นอนุมัติให้โดยไม่ต้องมีการอ่านทวนซ้ำอีกครั้ง เพราะมั่นใจและไว้ใจในฝีมือของลูกน้องคนสนิทคนนี้ที่ทำงานร่วมกันมานาน

ไมเคิลใช้เวลาอีกครู่หนึ่งในการเคลียร์งานที่คั่งค้างบนโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อยดี จึงออกจากห้องทำงานและเดินกลับเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เห็นโรมีโอนั่งร่วมกลุ่มอยู่ด้วย ด้วยท่าทีที่สบายๆ อย่างการนั่งไขว่ห้าง ในมือถือแก้วไวน์โคลงไปมาเล็กน้อย

“เอกสารฉันเซ็นแล้ว ดำเนินการได้เลย....” คำพูดนั้นบอกกับผู้ช่วยคนสนิท ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวสีแดงสดที่นุ่มฟู โรมีโอทำเพียงปรายสายตามองและพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะเบนทิศทางไป

ท่าทีนั้นทำให้ไมเคิลคิ้วกระตุก ท่าทีไม่ใส่ใจที่ได้รับนั้นทำให้เกิดอารมณ์คุกรุ่นอยู่ในอก แต่สิ่งที่ทำมีเพียงการเก็บซ่อนความรู้สึกภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยไร้ความรู้สึก และเอ่ยถามถึงใครอีกคนแทน

“ตัวเล็กล่ะ......”

“บาร์คมีเรื่องอยากคุยด้วย” ซีนอนเป็นคนตอบให้แทน ก่อนจะเบนความสนใจไปหาเรื่องที่คุยค้างไว้ บุคคลทั้งหมดรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ต่างจากปกติระหว่างเจ้านายและลูกน้องอย่างไมเคิลและโรมีโอ เพราะคนหนึ่งนั่งพูดคุยหัวเราะกับคนอื่นเป็นปกติ แต่บอสใหญ่กลับมองจ้องไม่ละสายตาและมีความกดดันกลายๆ ปรากฏอยู่ แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้โรมีโอหันไปสนใจได้เลยแม้แต่น้อย

จนในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อบารอนเดินกลับมาที่เดิมและมีเอวาเดินตามมาด้วย ไมเคิลหรี่ตามองจ้อง หาความผิดปกติของน้องน้อย แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากการส่งยิ้มมาให้อย่างทุกที จึงทำให้ไมเคิลพอวางใจได้บ้าง

ไมเคิลดึงน้องน้อยให้มาทรุดตัวนั่งลงบนตัก และไม่มีใครสนใจแต่อย่างใดเนื่องจากเห็นจนชินตา แต่กลับมีสายตาสองคู่ที่ลอบมองมาเป็นระยะพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้