บทที่ 10 ปวดที่ใจ

“พี่จ๋า”

“.....”

“พี่จ๋าาาาา” ไมเคิลยกยิ้มมุมปากให้เสียงงุ้งงิ้งข้างหูที่มาพร้อมแรงเขย่าเบาๆ ที่แขนข้างหนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นเด็กน้อยเจ้าของดวงใจนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่ข้างเตียง ในมือถือเค้กชิ้นเล็กที่เจ้าตัวตั้งใจทำมาเป็นอย่างดียกขึ้นสูง

ไมเคิลยันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วขวักมือเรียกน้องน้อยให้เข้ามาหาก่อนจะตบปุๆ ลงบนเตียง ในจุดที่ตนอยากให้ตัวเล็กขยับขึ้นมานั่ง เอวาขยับตัวตามมาอย่างว่าง่าย ทรุดตัวนั่งลงตรงหว่างขา ก่อนจะยื่นส่งกล่องไม้ขีดไฟให้กับไมเคิล ไมเคิลรับเอามาถือไว้ก่อนจะจุดไฟที่ปลายหัวไม้ขีด ไม่ลืมที่จะหยอกเย้าน้องน้อยด้วยความบันเทิงใจ

“เลยวันเกิดพี่มาแล้วครับ” เด็กน้อยทำหน้าหงอยใส่ ช้อนสายตาขึ้นมอง

“หนะ หนูตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ” เด็กน้อยพยายามสรรหาเหตุผลต่างๆ นานามาโน้มน้าวคนพี่สุดความสามารถ ไมเคิลหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มใสไปมาแผ่วเบา

“งั้นให้เป็นวันเกิดของตัวเล็กแทนได้ไหมคะ”

“วันเกิดหนูหรอ?” เด็กน้อยถามพร้อมกับเอียงคอมอง ไมเคิลจึงหัวเราะหึหึในลำคอ แล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

“หึหึ ใช่ค่ะ วันเกิดครบอายุ 18 ของหนูไงคะ” เอวามุ่ยหน้าบึนปากใส่ ก่อนจะตอบออกมา

“วันเกิดหนูอีกตั้งนานกว่าจะถึง”

“แต่พี่จ๋าอยากให้หนูอายุ 18 เร็วๆ จังเลยค่ะ”

“ทำไมหรอ?” เด็กน้อยร้องถามกะพริบตาปริบๆ รอฟังอย่างตั้งใจ ไมเคิลเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เห็น ตอบแบบกำกวม

“พี่มีของขวัญเซอร์ไพรส์ค่ะ” เอวาตาวาว รีบตอบรับเสียงใส

“งั้นหนูอายุ 18 วันนี้เลย!!”

“ฮึฮึ” ไมเคิลหัวเราะในลำคอก่อนจะดีดนิ้วลงที่หน้าผากเล็กแคบของเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“เสียดายจังค่ะ ของขวัญของหนูต้องรอให้อายุ 18 จริงๆ ก่อน ถึงจะใช้ได้” พูดว่าพร้อมส่งสายตาวาววับ ปลายนิ้วมือเกี่ยวม้วนเส้นผมสีดำสนิทของเอวาเล่นไปมา ลอบเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหาย แต่ติดตรงที่ว่าเด็กน้อยกลับเห็นมันอย่างชัดเจนเสียนี่

“พี่จ๋าหิวแล้วหรอ”

“หิวมากเลยค่ะ” ไมเคิลตอบรับเสียงแหบพร่ามองจ้องเด็กน้อยไม่ละสายตา คิดไปถึงยามที่ได้กลืนกินเด็กน้อยเข้าไปทั้งตัว ทำให้ดิ้นพล่านราวกับจะขาดใจ อยากทำให้ร่ำไห้ด้วยความเสียวซ่านสุดทน เพียงแค่คิด ส่วนกลางกายก็พองขยายคับแน่นไปหมด

“งั้นรีบเป่าเค้กเร็ว จะได้หม่ำๆ กันนะ”

“ค่ะ พี่จะหม่ำไม่ให้เหลือเลย” พูดบอก แต่ดวงตาไม่ได้มองขนมหวาน แต่กลับมองคนหน้าหวานอย่างสื่อความออกมาแทน แต่เด็กน้อยก็ใสซื่อเกินกว่าจะเข้าใจ เสียงหวานจึงเริ่มต้นร้องเพลงออกมาแผ่วเบา

“Happy birthday to you~~” เด็กน้อยร้องพลางส่งยิ้มให้ตลอดเวลาการขับร้อง จวบจนกระทั่งเสียงเพลงนั้นเงียบลง ไมเคิลก็ขยับเข้าไปใกล้ หมายจะเป่าเค้ก แต่เด็กน้อยกลับชักมือหนี มองคนพี่ด้วยตาดุๆ เท่าที่ตัวเองจะทำได้

“อธิษฐานก่อนจิ!” ไมเคิลเผยรอยยิ้มบาง ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กไปมาแผ่วเบา

“พี่รักหนูมาก หนูรู้ใช่ไหมคะ”

“อื้อ!”

“เพราะงั้นสิ่งที่พี่จะขอ คือขอให้หนูมีความสุขค่ะ” พูดจบก็เป่าเทียนให้ดับลง เอวามุ่ยหน้าส่งให้ แล้วอุบอิบพูดเสียงเบา

“พี่จ๋าต้องขอให้ตัวเองจิ” ไมเคิลยิ้มรับคำพูดนั้น กดจมูกลงที่แก้มนุ่มนิ่มของน้องน้อยอย่างอดใจไว้ไม่ไหว

“สิ่งที่พี่ต้องการคือหนูมีความสุขค่ะตัวเล็ก” ไมเคิลถูไถใบหน้าของตนลงกับแก้มนุ่มไปมา จนเอวาหัวเราะคิกคัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงัก แล้วหันหน้าไปมองชายผู้มาใหม่ ในมือถือชุดของน้องน้อยที่ต้องสวมใส่ในวันนี้อย่างถนอม สายตาทอดมองด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน

จุ๊บ!

“สุขสันต์วันเกิดนะพี่จ๋า” เอวาขยับเข้ามากดจูบที่ข้างแก้มเร็วๆ อีกหนึ่งครั้ง พูดบอกพร้อมกับผละลงจากเตียง ส่งเค้กให้คนเป็นพี่ชาย แล้วจึงวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าห้องน้ำไป โรมีโอเดินก้าวเท้าเข้ามาหาอย่างช้าๆ จัดการตระเตรียมเสื้อผ้าจนเสร็จสรรพ แล้วจึงหันมาหานายของตนที่ถือถาดขนมเค้กเอาไว้ในมือ ยื่นมืออกไปรับอย่างรู้หน้าที่ พร้อมบอกถึงสิ่งที่จะทำให้นายของตนรับทราบ

“ผมจะนำขึ้นโต๊ะให้ครับ” ไมเคิลทำเพียงพยักหน้ารับ แล้วจึงขยับลงจากเตียง โรมีโอเดินตามมาติดๆ อธิบายตารางงานวันนี้ไปพลาง

“พวกระดับเอสกลับมาหมดแล้วครับ ทุกคนรอบอสอยู่ที่ห้องโพธิ์ดำครับ” เป็นอีกครั้งที่ไมเคิลพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ทีมระดับเอสของไมเคิลมีด้วยกันทั้งหมด 8 คน แต่ละคนมีความสามารถโดดเด่นที่ต่างกัน และเหตุผลที่ทำให้บุคคลทั้งหมดนี้มาอยู่พร้อมหน้ากันได้ก็เพราะเมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของบอสใหญ่ ที่ทุกคนเข้าใจดีว่าบอสจะยุ่งมากแค่ไหน และเพราะใบหน้ารวมถึงสถานะที่แท้จริงของบุคคลทั้ง 8 ไม่สามารถเปิดเผยได้ต่อหน้าสาธารณชน ดังนั้นแล้วทั้งหมดจึงตกลงกันไว้ว่าจะมาเข้าพบและอวยพรให้บอสใหญ่ 1 วันให้หลัง หลังจากวันเกิดที่แสนวุ่นวายผ่านพ้นไปแล้ว

การจัดทีมของไมเคิลยึดเอาเกมกระดานหมากรุกมาใช้ ซึ่งจะประกอบไปด้วย คิง, ควีน,อัศวิน,บิชอป,เรือ และเบี้ย บุคคลระดับเอสทั้ง 8 ถูกจัดให้เป็นเบี้ย คอยเป็นมือเป็นเท้าและจัดการงานต่างๆ ให้ ในขณะเดียวกัน เมื่อไหร่ที่รวมตัวกันครบ 4 คนขึ้นไปจะกลายเป็นเรือรบเพราะขีดความสามารถที่ผลักดันให้ทำงานเป็นทีม ยิ่งคนเยอะมากเท่าไหร่ เรือรบยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ส่วนบิชอปและอัศวินนั้นเบ็ดเสร็จในตัวคนๆ เดียว นั่นก็คือโรมีโอ ชายผู้เป็นทั้งมันสมองและพละกำลังที่คอยตามติดประกบชิดอยู่ข้างกาย

ส่วนห้องพักภายในจะถูกแบ่งตามไพ่ ซึ่งประกอบไปด้วย คิง ควีน แจ็ค ข้าวหลามตัด ดอกจิก โพธิ์แดง โพธิ์ดำ และโจ๊กเกอร์ ซึ่งแต่ละห้องก็จะมีจุดประสงค์ที่แตกต่างกันออกไป แต่ห้องทั้งหมดอยู่ในชั้นเดียวกัน ส่วนนอกเหนือจากนั้นก็จะเป็นห้องปกติธรรมดา

ไมเคิลจัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยดี จึงก้าวเท้าออกจากห้องในที่สุด เดินมุ่งตรงไปที่ห้องโพธิ์ดำ และทันทีที่เปิดเข้าไปก็พบกับบุคคลทั้ง 8 ที่นอนระเกะระกะอยู่ภายในห้อง คนหนึ่งนอนพาดยาวอยู่บนโซฟา คนหนึ่งยึดโซฟาเดี่ยวเป็นที่นอน ในขณะที่บางคนก็ตั้งหน้าตั้งตารัวนิ้วมือบนคอม ส่วนคนอื่นๆ กระจายไปแต่ละจุดทั่วห้อง

ไมเคิลปรายสายตามองเล็กน้อย แล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานซึ่งถูกเว้นว่างไว้ไม่โดนรุกราน ส่วนคนอื่นๆ นั้นก็พากันปลุกคนที่นอนหลับพักผ่อนให้ตื่นขึ้นจากนิทรา แล้วมายืนเรียงแถวหน้ากระดานตรงหน้าไมเคิลอย่างพร้อมเพรียง

บนโต๊ะมีเอกสารวางอยู่ทั้งหมด 8 ฉบับ ซึ่งถูกระบุว่าภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ซึ่งเป็นระดับ S จนถึง SSR ไม่มีต่ำกว่านี้แต่อย่างใด ไมเคิลเงยหน้าขึ้นมอง เผยรอยยิ้มมุมปากออกมาบางเบา

“ดี....”

“Happy birthday to you~~” ไมเคิลพูดได้เพียงแค่นั้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยบทเพลงที่ประสานเสียงกัน ชายหนุ่มทำหน้าเอือมระอาเกินจะกล่าว กลอกตาไปมาพร้อมกับการทอดถอนหายใจ ยกมือขึ้นนวดขมับอย่างเหลือทน จนในที่สุดบทเพลงที่ถูกขับร้องอยู่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของคนๆ หนึ่ง

“Happy birth- โหย! บอสทำหน้าให้มันดีๆ ได้ป้ะ หน้าแบบว่าปลื้มปริ่มไรงี้!”

“เออ นั่นดิ ทำหน้าดีๆ เหมือนตอนคุณหนูร้องให้ฟังไม่ได้ไง๊” ไมเคิลเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบเย็นชา จนคนฟังถึงกับสะอึก

“คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลย? .....”

“บ๊อสสสสส” เสียงหวีดร้องประสานเสียงกัน จนไมเคิลถึงกับสั่นศีรษะ

“พวกมึงก็ช่างเปรียบเทียบเน๊อะ ก็รู้อยู่ว่าสู้คุณหนูไม่ได้อยู่แล้ว ยังจะเทียบให้มันเจ็บเล่นๆ อีก” เสียงบ่นว่ามาพร้อมกับการตบศีรษะของเพื่อนที่ยืนข้างก่อนไปหนึ่งที แล้วขยับเดินมาที่ด้านหน้า วางของขวัญลงบนโต๊ะ

“สุขสันต์วันเกิดบอส” ซีนอนพูดพร้อมกับวางกล่องที่มีลวดลายสวยงามลงบนโต๊ะ ไมเคิลขยับมือไปเปิดออกดู จึงได้พบกับมีดคู่สีเงินตัวด้ามเป็นสีเงินลายฟ้าเป็นมันเงา ตัวมีดสลักลายมังกรเลื้อยแทนการทำร่องเลือดไปจนสุดปลายมีด ซีนอนขยับเข้ามาใกล้ ใช้มือกดที่จุดหมุนของมีด เปิดให้เห็นช่องขนาดเล็กที่ถูกบรรจุน้ำสีใสไว้ด้านใน

“มีดอาบยาพิษครับ มันจะทำงานเมื่อมีดถูกกดลึก หมายถึงใช้สร้างรอยแผลได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เป็นการแท่งทะลุ มันถึงจะปล่อยพิษออกมา”

“ขอบใจ...” พูดเพียงเท่านั้นใครอีกคนก็ตามมาติดๆ วางกล่องกำมะหยี่สีดำลงตรงหน้า

“สร้อยคอของคุณไมอาร์ครับบอส” ไมเคิลทอดมองสิ่งของนั้นนิ่งงัน เผยรอยยิ้มออกมาบางเบา ใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปที่ตัวสร้อย ต่างหู และกำไล ที่ถูกจัดวางอย่างสวยงามบนแท่นนั้น พิงค์ไดม่อนที่หายไปของมารดาเขา.....

“หามาจากที่ไหน...”

“งานประมูลกลางทะเลครับ แต่ผมไม่ได้ประมูลมาหรอกนะ ฮะๆ” คนตรงหน้าเผยรอยยิ้มขี้เล่นออกมา

“ขอบใจเบลซ์”

หลังจากนั้น บุคคลที่เหลือต่างพากันเอาของมาวางลงตรงหน้าพร้อมเอ่ยคำอวยพร ไมเคิลมองดูแต่ละคนด้วยแววตาชื่นชมและภาคภูมิใจ จนเกิดรอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปากสีซีดอย่างที่น้อยนักจะได้เห็น เพราะคำอวยพรที่จริงใจและออกมาจากใจจริงๆ จนคนฟังรู้สึกได้ ทำให้ไมเคิลรู้สึกดีได้มากกว่าคำพูดจอมปลอมที่ได้รับมาตลอดทั้งคืน

ทีมที่ทรงพลังของไมเคิลประกอบด้วยบุรุษทั้ง 8 ได้แก่

ซีนอน ชายผู้มีใบหน้างดงามไม่ต่างจากหญิงสาว ใบหน้าเล็กน่ารักจิ้มลิ้มจนเรียกได้ว่าใกล้เคียงกับเอวา แต่ดูซุกซนและเจ้าเล่ห์เจ้ากลกว่ามาก ความสามารถของซีนอนที่โดดเด่นคือการแฝงตัว ทำให้ฝีไม้ลายมือเรื่องการแต่งหน้าทำผมและปลอมตัวเป็นเลิศ สืบหาข่าวคราวได้ง่าย

โคลด์ ชายที่มีร่างกายแข็งแรงบึกบึน เหมาะการทำงานที่ต้องบุกป่าฝ่าดง เพราะความชำนิชำนาญจากการเป็นทหารเก่าในหน่วยรบพิเศษ ทำให้ได้รับงานที่ทรหดอดทนกว่าคนอื่นๆ แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบใจ เพราะชายคนนี้ชอบการผจญภัยเป็นที่สุด

เซราฟ ลักษณะนิสัยค่อนข้างนิ่งเงียบแต่ทำงานเฉียบขาด เป็นมือซุ่มยิงให้กับทีม ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ไม่เคยพลาดเป้าสักครั้ง อุปกรณ์ที่จำเป็นต่อการทำงานถูกดัดแปลงให้เข้ากับตนเอง ใช้เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ ได้ราวกับเป็นแขนขาของตนเอง ในขณะเดียวกันก็ใช่ว่าจะยิงปืนแม่นอย่างเดียว ทักษะการต่อสู้ก็ดีเลิศไม่แพ้กัน

เบลซ เก่งในเรื่องการลักขโมย ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะถูกป้องกันไว้อย่างแน่นหนาแค่ไหน คนๆ นี้ก็สามารถปลดล็อกสลักได้ และได้ของที่ต้องการมาครอบครอง นิสัยติดซุกซนเล็กๆ ชอบพูดจาเหย้าแย่ แต่มีความจริงและจี้ใจดำไปถึงแปดส่วน

ออสการ์ มีลักษณะนิสัยขี้เล่นไปสักหน่อย ชอบที่จะหาอะไรทำสนุกๆ เพราะงั้นงานของหมอนี่คือการปั่นป่วนชาวบ้านไปทั่ว เอาให้ปวดหัวจนต้องร้องคำรามลั่นสลับกับการดึงทึ้งศีรษะของตัวเอง ไม่ได้พูดเกินจริง เพราะมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ความถนัดส่วนตัวก็คือมีด ไม่ว่าจะได้รับมีดหรือดาบแบบไหนมา หากอยู่ในมือของชายคนนี้ก็จะดึงเอาศักยภาพของมีดนั้นออกมาจนสุด เรียกได้ว่ามีดหักพังกันไปข้าง ดังนั้นจึงใช้มีดได้เปลืองที่สุดจนต้องสั่งทำพิเศษเอาไว้ให้

โอเว่น หน่วยไอทีของทีม มือนั้นรัวนิ้วบนจอคอมที่ไหลตัวเลขเป็นพรืดด้วยความรวดเร็ว อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับอุปกรณ์ไอที สามารถแฮคได้ทั้งนั้น เก่งในเรื่องการเขียนโค๊ดและเจาะลึกข้อมูล แต่เรื่องการต่อสู้ไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่นัก แต่ก็ใช่ว่าจะอ่อนปวกเปียก

มอร์แกน มือระเบิด... อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับดอกไม้ไฟ ไม่ว่าจะเล็ก จะใหญ่ พลังทำลายรุนแรงแค่ไหน คนๆ นี้ก็สามารถสร้างสรรค์และมีความสุขกับการใช้มันได้ตามใจอยาก ยิ่งระเบิดนั้นสร้างความเสียหายและเป็นข่าวครึกโครมมากเท่าไหร่ เจ้าหมอนี่ก็ยิ่งยกยิ้มชอบใจโห่ร้องยินดี

เรนเดล มันสมองของกลุ่ม ถนัดเรื่องการวางแผน หาแนวป้องกัน ทั้งแผนเชิงรุกและเชิงรับ ดึงเอาขีดความสามารถของแต่ละคนมาใช้งานได้เต็มประสิทธิภาพ ถ้าพูดถึงความสามารถเฉพาะตัวก็คงจะเป็นการผสมสารเคมี และเป็นหนึ่งในทีมค้นคว้าวิจัย อย่างยาสกัดจากดอกวิสเทอร์เรียก็เป็นหนึ่งในการค้นคว้า ที่เจ้าตัวคิดขึ้นมาเล่นๆ แต่ใช้ได้จริง และคอยดูแลอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ เพราะมีงานวิจัยอื่นที่น่าสนใจและทำรายได้ ได้มากกว่า

ไมเคิลใช้เวลาอีกครู่หนึ่งในการถามถึงความเป็นไปและงานต่างๆ ที่แต่ละคนได้รับมอบหมาย ก่อนที่ทั้งหมดนั้นจะเคลื่อนพลไปที่ห้องรับประทานอาหาร ซึ่งมีน้องน้อยนั่งคออยู่ก่อนแล้ว

“พี่ราฟ!!!” เสียงใสร้องดัง ก่อนจะวิ่งไปโถมกายเข้าใส่คนที่ตนเองเห็นเป็นคนแรก เซราฟยืนตั้งหลักเอาไว้มั่น อ้าแขนรองรับร่างเล็กที่พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว

เซราฟราวกับได้รับสายตาทิ่มแทงคมกริบจนแผ่นหลังอาบไปด้วยเลือด ใครคนหนึ่งเดินผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ปรายสายตามองจ้องดุดันและคมกริบคล้ายใบมีด ก่อนจะเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ

“พี่ราฟจะมากี่วันหรอ” เด็กน้อยที่ถูกไถใบหน้าเข้ากับแผ่นอกแบนราบของเซราฟเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋ว ร้องถามเสียงใสเจือแววออดอ้อน

“เซราฟมีงานที่ต้องทำค่ะตัวเล็ก ทานอาหารเสร็จเขาก็จะไปแล้ว”

“แต่บอส ผมไม่-”

“โรม...” เพียงเท่านั้นโรมีโอก็ขยับมายืนข้างกาย ยื่นส่งเอกสารบางอย่างให้กับเซราฟ ที่บนหน้ากระดาษประทับตรา SSR เอาไว้ให้ เซราฟกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ โรมีโอจึงโน้มกายเข้ามาหา เอ่ยปากบอกแผ่วเบาราวกระซิบ

“รับไปเถอะครับ และผมแนะนำให้คุณปล่อยคุณหนูออกเสียก่อน ก่อนที่มันจะมีภารกิจงอกขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง” เซราฟรีบปล่อยมือออกราวกับโดนของร้อน แล้วละล่ำละลักบอกอย่างร้อนรน

“ผมอยู่ไม่นานครับคุณหนู ตามที่บอสว่าเลยครับ” ตอบกลับพร้อมเอื้อมมือรับเอกสารนั้นมาอย่างจำใจ

“หึ....” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นในลำคอ เอวาหันมองอย่างงงๆ กว่าจะรู้ตัว ก็พบว่าพี่ๆ คนอื่นๆ ต่างพากันก้มหน้าก้มตา ยกมือขึ้นปิดหน้า ไม่ยอมสบตากับเด็กน้อย แล้วเดินก้าวเท้าเร็วๆ ไปนั่งที่ของตน และมีบางคนที่ตบไหล่ของเซราฟปุๆ เชิงให้กำลังใจ

เอวามองดูคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความงุนงง จนไมเคิลต้องเอ่ยปากเรียกถึงยอมขยับกายออกจากหน้าประตูห้องรับประทานอาหาร

“ตัวเล็ก มานั่งครับ” ดังนั้นแล้วเอวาจึงวิ่งดุ๊กดิ๊กไปนั่งลงที่ประจำของตน และบุคคลทั้งหมดจึงเริ่มต้นทานอาหารร่วมกัน

“เดี๋ยวนะ ทำไมของบอสมีเจ้านั่นกันล่ะ” ออสการ์พูดพร้อมกับชี้มือไปที่ขนมเค้กซึ่งถูกวางตั้งอยู่ข้างกาย ในดวงตานั้นเป็นประกายแวววาวปรารถนาอยากได้ ไมเคิลกดมุมปากกลายเป็นรอยยิ้มน้อยๆ สายตาแสดงถึงความเหนือกว่าอย่างที่ไม่มีใครได้รับ ก่อนจะใช้ส้อมนั้นจิ้มลงที่ขนมเค้ก แล้วตักเข้าปากต่อหน้าต่อตาออสการ์ในทันที

ชายหนุ่มผมสีส้มประกายเหลือบแดงใบหน้าตกกระเล็กน้อยริมฝีปากสั่นระริก มองท่าทางเย้ายวนในการทานเค้กของบอสหนุ่มอย่างยากที่จะหักห้ามใจ กลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“บอสต้องบลัฟผมขนาดนี้ไหม” ไมเคิลกดยิ้มร้าย แล้วหันไปเอ่ยชมกับเด็กน้อยเสียงอ่อนเสียงหวาน จนคนฟังยิ้มแก้มปริหน้าบานเป็นกระด้ง

“อร่อยมากครับตัวเล็ก ขอบคุณครับ” พูดอย่างเดียวไม่พอ ฝังจมูกโด่งเป็นสันลงที่แก้มนุ่ม จนเด็กน้อยหัวเราะคิกคัก แล้วจึงหันมาส่งยิ้มหวานส่งให้

เคร้ง!

“อาหารวันนี้มันเลี่ยนมากจริงๆ” ซีนอนวางส้อมและมีดลงในจานจนเกิดเสียงดัง พูดพร้อมเบ้ปากมองสองพี่น้องที่สวีทหวานราวกับอยู่ในโลกสีชมพูกันสองคน เอวาก้มลงมองจานอาหารที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก กะพริบตาปริบๆ

“แต่วันนี้เป็นสเต๊กเนื้อนะพี่ซี”

“ฮึฮึ” เซราฟส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่โรมอมยิ้มน้อยๆ ให้กับท่าทางนั้น และไมเคิลที่ทำเพียงปรายสายตามอง เอ่ยปากเสียงเนิบช้าเย็นเฉียบ

“ไม่กินก็ออกไป.....” ซีนอนพองลมแก้ม แล้วจับส้อมขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่ๆ จะอยู่กันกี่วันหรอ” เด็กน้อยดวงตาเป็นประกาย มาดหมายว่าจะมีเพื่อนเล่นเพิ่มมากขึ้นอีก คฤหาสน์แห่งนี้จะได้ไม่เงียบเหงาเกินไปนัก

แต่ละคนบอกตัวเลขที่จะพักอยู่ที่นี่มาทีละคน มีตั้งแต่ 1 วันไปจนถึง 2 สัปดาห์ แต่คนที่ต้องรีบไปมากกว่าใครเพื่อนคือเซราฟ ทำให้หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เอวาก็มายืนส่งชายหนุ่มที่หน้าประตูบ้าน

“พี่เซราฟ แล้วเรื่องนั้นล่ะ พี่ไม่อยู่แล้วหนูจะทำยังไง”

“เดี๋ยวพี่บอกซีนอนเอาไว้ให้” พูดพร้อมลูบเส้นผมบนศีรษะเด็กน้อยแผ่วเบา จนกระทั่งได้รับเสียงกระแอมไอ จึงยอมละมือลงในสายตามองเห็นบอสของตนขยับเดินเข้ามาใกล้ และหยุดลงที่ข้างตัวน้องน้อย วางมือลงบนบ่าคล้ายการโอบกอดกลายๆ

“รีบไปได้แล้ว.....” เซราฟกลอกตาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ แล้วจึงกล่าวคำลา แต่แล้วไมเคิลก็ยื่นส่งของบางอย่างให้ก่อนไป ซึ่งเป็นกล่องสีดำขนาดใหญ่ประมาณหนึ่ง

“คนเดียว....” เพียงเท่านั้นก็เข้าใจความหมาย ชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับ กล่าวลาอีกครั้ง หมุนตัวเดินไปขึ้นรถของตน เมื่อเข้ามาอยู่ในรถแล้วก็เปิดกล่องออกดู เห็นว่าเป็นปืนไรเฟิลรุ่นล่าสุดที่ถูกดัดแปลงใหม่ ทำให้ชายหนุ่มดวงตาเป็นประกายด้วยความชอบใจ แล้วจึงเก็บลงกล่องตามเดิม ขับออกไปช้าๆ ด้วยความอารมณ์ดี

ในตอนที่สองพี่น้องกำลังจะเดินเข้าบ้าน ก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาพอดี ทำให้ไมเคิลต้องหันกลับไปมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ดวงตาสีทองก็เรืองรองเข้มขึ้นและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีไมค์”

“อืม.....” ไมเคิลตอบรับในลำคอกลับไปแผ่วเบา บารอนขยับเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับยื่นของบางอย่างมาตรงหน้า

“ตาแก่นั่นฝากของขวัญมาให้นาย เขารู้ว่าเมื่อวานเป็นงานเลี้ยงวันเกิดนายแต่ติดงานเลยมาไม่ได้ เขาฝากให้ฉันเอามาให้แทน อ้ะ ฝากการ์ดมาด้วย” ไมเคิลมองขวดไวน์ราคาแพงในมือของเพื่อนสนิท ก่อนจะพยักหน้ารับและยื่นมือออกไปรับไว้

“เข้ามาสิ”

“เข้าแน่นอนอยู่แล้ว” บารอนพูดพร้อมยักไหล่ และเบนเข็มหันไปหาเด็กน้อยข้างตัวแทน

“สวัสดีค่ะคนสวย งานเลี้ยงเมื่อวานสนุกไหมคะ” บารอนพูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานฉอเลาะ พร้อมดวงตาเป็นประกายแพรวพราว

“สนุ- อ่า... อื้ออ สนุกครับ” คำที่กำลังจะเปล่งออกจากริมฝีปากชะงักไปชั่วครู่ เพราะคิดถึงหญิงสาวที่มาทักทายเมื่อคืนนี้ แต่เพียงไม่นานก็ส่งรอยยิ้มสดใส เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไมเคิลอยู่ข้างกายด้วยตลอดเวลา

เมื่อคืนนี้บารอนก็ได้เข้าร่วมงานด้วยเช่นกัน แต่ทำได้เพียงการทักทายเพียงเล็กน้อยกับเพื่อนสนิท หลังจากนั้นจึงเป็นการกระชับสัมพันธ์เพื่อธุรกิจล้วนๆ ทำให้ไม่ค่อยได้เข้ามาพูดคุยด้วยเท่าไหร่นัก

บารอนใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่คฤหาสน์กับไมเคิลและเอวา ได้พบเจอกับทีมระดับ S ทั้ง 8 ของไมเคิลและพูดคุยกันอย่างถูกคอ เพราะได้พบหน้าค่าตากันบ่อยครั้งจนกลายเป็นเพื่อนสนิทไปโดยปริยาย

ตอนนี้เอวากำลังนั่งสัปหงกอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มหลายคนที่ล้อมวงเล่นไพ่ร่วมกัน ไม่เว้นแม้แต่ไมเคิลก็ยังเข้าร่วมด้วย ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงตกกระทบซบลงที่บนบ่า เมื่อหันหน้าไปมองก็พบว่าน้องน้อยหลับคอพับคออ่อน จึงเอ่ยปากเสียงเบาราวกระซิบ

“99...” หลังจากสิ้นคำนั้น ทุกคนก็ต่างวางไพ่ในมือลงด้วยท่าทางเซ็งสุดขีด ไพ่ที่พวกเขาเล่นกันอยู่ในตอนนี้คือ เกม 99 หมายถึงการสะสมตัวเลขไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้ครบ 99 แล้วจึงจบเกม โดยที่วางเงินเป็นเดิมพัน

“ฉันจะพาตัวเล็กไปนอน....” พูดพร้อมกับวางไพ่ลงบนโต๊ะ หมุนกายไปหาเด็กน้อย จัดท่าทางแล้วอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง เดินออกจากห้องไปช้าๆ โดยมีโรมีโอเปิดประตูอำนวยความสะดวกให้ บารอนทำท่าบิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นปิดปากหาวเบาๆ เอ่ยบ่นออกมา

“ฉันเองก็ไปนอนบ้างดีกว่า ยังไม่ได้นอนเลยเนี้ย” พูดจบก็วางไพ่และลุกออกไปทันที ทำให้บุคคลทั้งหมดที่ล้อมวงไพ่อยู่พากันเลิกเล่นและกลับเข้าห้องใครห้องมัน โรมีโอบิดลำคอไล่ความเมื่อยขบ แล้วจึงเดินกลับห้องของตัวเองที่อยู่ถัดจากห้องโพธิ์แดง แต่แล้วสองขาก็มีอันต้องชะงัก เพราะเห็นคนที่ขอตัวออกมาก่อนวงแตกอย่างบารอนเอื้อมมือคว้าประตูลูกบิดหน้าห้องคิงและเปิดเข้าไป โรมีโอยกมือขึ้นลูบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คืนนี้บอสของเขาคงมีคนคอยดูแลแล้ว และไม่จำเป็นต้องมีเขาเพิ่มเข้าไปอีก......

โรมีโอเดินผ่านประตูห้องคิงไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งไปหยุดลงที่ห้องของตนเอง และในตอนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป ประตูห้องอีกห้องหนึ่งก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของใครบางคน ทำให้โรมีโอหันกลับไปสนใจมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เผยรอยยิ้มบาง ก่อนที่จะเดินย้อนกลับไปหา ส่วนคนๆ นั้นก็ขยับเข้ามาใกล้เช่นกัน

“นอนไม่หลับหรอครับ”

“อื้อ พี่จ๋ากวนหนู” ว่าพร้อมบึนปากส่งให้อย่าแง่งอน จนโรมีโอยกยิ้มขบขัน วางมือลงบนศีรษะเล็กและยีไปมาเบาๆ

“น่าจะชินได้แล้วนะครับ” เด็กน้อยทำปากจู๋มุ่ยหน้าใส่

“ใครจะไปชินกันเล่าโรม” เพราะคำนั้นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆ ในลำคอ

กึ่ง!!

เสียงที่ดังขึ้นจากในห้องด้านข้างทำให้เอวาหันไปมอง ดวงตามีความสงสัยใคร่รู้ปะปนอยู่หลายส่วน ก่อนจะขยับเท้าเข้าไปใกล้ ทำท่าจะเปิดประตูห้องดู

“คุณหนูครับ เราปล่อยให้บอสพักผ่อนกันดีไหมครับ” พูดเสียงนุ่มพร้อมยกมือขึ้นกันอย่างสุภาพ

“อ่า อื้อ พี่จ๋าเหนื่อย” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ กำลังจะหมุนตัวหันหลัง เสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

กึ่ง!!

และครั้งนี้ทำให้คิ้วคู่เรียวสวยขมวดเข้าหากัน

“พี่จ๋า เป็นอะไรรึเปล่านะ?” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา ในขณะที่โรมีโอเหงื่อซึมที่ขมับและไรผม หัวใจเต้นโครมคราม

“ไม่น่ามีอะไรหรอกครับ เรารีบไปกันดีกว่าครับคุณหนู”

กึ่ง! กึ่ง! กึ่ง!

เสียงที่ดังติดต่อกันถี่ๆ ทำให้เด็กน้อยทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว มือขาวนวลจึงเอื้อมคว้าประตูลูกบิดแล้วกระชากเปิดออกทันทีด้วยความร้อนใจ ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะทำให้ชะงักนิ่งไป รู้สึกร่างกายไร้ความรู้สึกจนด้านชา

“นี่มัน..... อะไร....” ภาพตรงหน้าคือภาพของบารอนที่อยู่ในท่าโก่งโค้ง สองมือจับขอบประตูพยุงตัว ร่างกายเกือบจะเปลือยเปล่าและมีร่องรอยฉีกทึ้งของเสื้อผ้าปรากฏให้เห็น ในขณะที่ไมเคิลยืนนิ่งซ้อนทับอยู่ที่ทางด้านหลังและมองเห็นใบหน้าของน้องน้อยได้อย่างชัดเจน

“อ่า..... รักฉันแรงๆ ไมค์” เสียงแหบห้าวครางกระเส่าออกมาให้ได้ยิน ขณะที่ขยับกายไปมาเพื่อให้สิ่งที่เติมเต็มช่องทางขยับเข้าออก ไมเคิลยืนนิ่งเป็นหิน ลำตัวแข็งค้าง แต่เพราะความบีบรัดที่อุ่นร้อนโอบล้อมเอาไว้แน่นจนต้องกัดริมฝีปากครางออกมาเสียงต่ำในลำคอ

“อ่า เร็วที่รัก เอาฉันแรงๆ” บารอนพูดพร้อมขยับตัวหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น สายตาปรายมองเด็กน้อยที่ยืนนิ่งเป็นหินอย่างพึงพอใจแกมเยาะเย้ย และเหมือนว่าโรมีโอจะทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นปิดดวงตาที่กำลังเบิกกว้าง ใจพลันกระตุกไหววูบเมื่อรู้สึกถึงความฉ่ำชื้นภายใต้ฝ่ามือ

“นี่มันอะไร!!!” เอวากระชากมือของโรมีโอให้หลุดออกจากใบหน้า แผดเสียงดังลั่นพร้อมกับการร้องไห้สะอึกสะอื้น โรมีโอจับดึงเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด สายตาตวัดไปมองจ้องบารอนและนายของตนอย่างดุดัน ความไม่ชอบใจปรากฏขึ้นมาเด่นชัดอย่างไม่มีการปกปิด เอ่ยปากเสียงเย็นดุจน้ำแข็งในห้วงมหาสมุทร

“คุณควรจะละอายใจบ้างที่ทำให้เด็กคนหนึ่งต้องเห็นภาพอุจาดตาแบบนี้.... คุณทั้งคู่....”

“ฮืออออ โรม ฮือ โรม” เอวาร้องไห้ซุกหน้าลงกับอกของชายหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ภาพที่เห็นอยู่นี่ไม่ใช่ว่าไม่รู้จักว่ามันคืออะไร เพราะวัยที่เพิ่มมากขึ้นทำให้รับรู้อะไรหลายๆ อย่างเพิ่มขึ้นไปด้วย

ทั้งคู่กำลังร่วมรัก......

ถ้อยคำที่มีคำว่ารักอยู่ในประโยคซึ่งเปล่งออกจากริมฝีปากของบารอนเด็กน้อยจำมันได้ดี และได้ยินชัดทั้งสองรูหู ความเจ็บปวดเข้าแทรกซึมภายในใจ จนกลั่นเป็นหยาดน้ำตา หมุนกายหันหลังให้ตามการชักนำโดยที่มีโรมีโอพาเด็กน้อยกลับเข้าห้องไป

ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ไมเคิลก็ใช้มือผลักตัวบารอนออกห่างอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากสั่งการและสวมใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง

“ออกไป......”

“แต่ไมค์ นายยังไม่ได้ปล่อ-”

“ไสหัวไป!!!”

เพล้ง!!!!!

เสียงตวาดดังลั่นออกมาจากห้องพร้อมกับวงแขนแกร่งที่กวาดเอาสิ่งของจากชั้นวางของใกล้ตัวลงมาแตกกระจัดกระจาย บารอนอมยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด แถมยังใจกล้าขยับเท้าเข้าไปใกล้ โถมตัวเข้ากอดและขยับมือรูดรังลำกายที่แข็งขืนเป็นหินร้อนเผาไฟไว้ในฝ่ามือ

“ไม่เอาน่าไมค์ ฉันรู้จักนายดี”

“ไสหัวออกไปซะบารอน ก่อนที่ฉันจะฆ่านายตรงนี้.....” น้ำเสียงเย็นยะเยือกมาพร้อมสัมผัสที่เย็นชา เมื่อในมือของไมเคิลตอนนี้มีมีดเล่มหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหนกำลังยกขึ้นและแทงหลังมือของบารอนเป็นการบังคับกลายๆ ให้หยุดการกระทำ

บารอนเหลือบมองมีดที่ปักอยู่บนมือของตน หยาดโลหิตเริ่มรินไหลออกมาอย่างช้าๆ จนในที่สุดชายหนุ่มก็ถอนหายใจ ดึงมือออกไปและยอมแพ้ในที่สุด

“โอเคๆๆ ฉันกลับก่อนก็ได้ แต่ถ้าเจ้าหนูนั่นไม่เข้าใจ จะให้ฉันมาช่วยอธิบายก็ได้นะ” พูดด้วยเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ ก่อนจะกดจูบลงที่บ่ากว้างไปเสียหนึ่งที แล้วจึงขยับเดินไปแต่งตัว ไมเคิลยืนรออยู่นิ่งๆ จวบจนกระทั่งบารอนก้าวเท้าออกจากห้องไป ชายหนุ่มก็โยนมีดทิ้งอย่างไม่ไยดีว่าราคาของมันมีมูลค่ามากแค่ไหน

เคร้ง!

“โธ่เว้ย!!! ” เสียงสบถดังลั่นพร้อมกับการยีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ เขามั่นใจมากๆ ว่าน้องน้อยหลับไปแล้วในตอนที่ตนออกจากห้องควีนมา แต่อะไรที่ทำให้เด็กน้อยตื่นขึ้นระหว่างกลางดึกแบบนี้ หรือเพราะเขาจะเสียงดังเกินไป ทั้งๆ ที่ยกมือปิดปากบารอนเอาไว้แล้วแท้ๆ

ไมเคิลปวดที่ใจเมื่อตนเป็นต้นเหตุของหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ.........