บทที่ 7 สุนัขรับใช้

Ava Part

“อย่ามายุ่งนะ!” เสียงใสร้องดังขึ้น สองมือก็เอื้อมคว้า พยายามหยิบของที่ถูกฉกชิงไปกลับคืนอย่างสุดความสามารถ

“แค่การ์ดต้องตั้งใจขนาดนี้ไหม?” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเบ้ปากใส่พร้อมกับยื่นส่งการ์ดใบเล็กกลับคืน เอวาทำหน้ามุ่ยแล้วรีบคว้าการ์ดนั้นมาไว้ในมือ ทำแก้มพองลมอย่างน่ารักน่าชัง

“ตั้งใจสิ! อันนี้เอาไว้ให้พี่จ๋านะ!” ว่าพร้อมเชิดหน้าขึ้น คนฟังกลอกตาใส่อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะนั่งเท้าคางมองเด็กตัวเล็กที่อายุไม่น้อยนั่งทำการ์ดแนบกับของขวัญอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะโคลงหัวไปมา แล้วเอื้อมคว้าอีกครั้ง

“อย่าจับนะ!!” เสียงใสร้องแว๊ดเข้าให้อีกหน ใช้สองแขนกวาดต้อนข้าวของทั้งหมดที่กองบนโต๊ะไปไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสขึ้งใส่มองแรง แต่กลับดูน่ารักน่าชังเหมือนลูกแมวขู่ฟ่อกระไรอย่างนั้น

“ก็ฉันเบื่อนี่!!” ซีนอนพูดอย่างมีน้ำโห ท่านั่งแปรเปลี่ยนเป็นการนั่งกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน

“มีงานก็ไปทำจิ! จะมาเฝ้าหนูทำไม!” ซีนอนเบ้ปากใส่อีกหน ก่อนจะพึมพำออกมา

“ก็นั่งมองเด็กมันคืองานของฉันนี่!”

“พี่ซีว่าอะไรนะ?” เอวาถามพร้อมเอียงคอมองอย่างสงสัย ซีนอนโบกมือไปมากลางอากาศ เป็นการตัดบทสนทนา ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเบื่อหน่าย เอวามองจ้องอีกฝ่ายอยู่ชั่วครู่ จนเมื่อมั่นใจแล้วว่าจะไม่ถูกแย่งงานอีก จึงค่อยๆ ปล่อยอุปกรณ์ในอ้อมแขนลง แล้วฮัมเพลงควบคู่ไปกับการทำการ์ดใบสวยด้วยความอารมณ์ดี

อีกไม่นานจะถึงวันเกิดของพี่จ๋า......

เด็กน้อยนั่งคิดพร้อมกับยกยิ้ม ดวงตากลมโตเหลือบมองของขวัญที่ตนตั้งใจทำ ถูกวางตั้งอยู่ข้างๆ ไม่ห่างกาย เด็กน้อยตั้งใจทำเป็นระยะเวลายาวนาน ถึงจะไม่สวยเท่าที่มีขายตามร้าน แต่มันเป็นความตั้งใจทั้งหมดที่ตัวเล็กใส่ลงไปในผลงานชิ้นนี้ ดังนั้นไม่ว่าใครจะมองมันอย่างไร คนตัวเล็กก็ภูมิใจกับมัน

เอวาคิดพร้อมกับใช้มือเสยผมขึ้นไปพลาง เพราะเส้นผมสีดำสนิทร่วงหล่นระกับใบหน้า ทำให้ทำงานตรงหน้าไม่ถนัดนัก จนซีนอนที่นั่งมองอยู่ทนไม่ไหว ผุดลุกขึ้นจากโซฟาฝั่งตรงข้าม เดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง แล้วใช้มือรวบเส้นผมสีดำนุ่มหนาขึ้นมาในทันทีพร้อมเอ่ยปากบ่น

“จะไว้ยาวทำไมก็ไม่รู้ ไม่รำคาญรึไง” พูดบ่นเล็กๆ เพราะหงุดหงิดแทนคนตัวเล็กที่ต้องคอยสะบัดผมไปมา

“อ๊ะ! อย่านะ! พี่จ๋าหวง!” เอวาร้องเสียงดังพร้อมกับพยายามดึงผมออกจากการเกาะกุม แต่ซีนอนก็ไม่ยอมเช่นกัน

“อยู่เฉยๆ บอสไม่อยู่ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” ว่าเสียงดุ ก่อนจะทำการมวยผมแล้วใช้ปากกาเสียบลงไปแทนปิ่นปักผม เด็กตัวน้อยได้แต่นั่งพองลมแก้ม ปากบ่นขมุบขมิบไม่ขาด

“เอ้า! หายรึยัง” เอวาลองสะบัดผมไปมา ไม่มีเส้นผมคลอเคลียเกะกะการทำงานอีกต่อไป จึงหันไปส่งยิ้มหวานส่งให้กับซีนอนพร้อมร้องบอกเสียงใส

“ขอบคุณนะพี่ซีนอน!”

“เออ” ว่าจบก็ผลักหัวน้องไปเบาๆ หนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะพาร่างตัวเองกลับไปนั่งที่เดิม

“ว่าก็ว่า ทำไมต้องไว้ผมยาวด้วย ชอบหรอเรา” เอวาเงยหน้าขึ้นมองคนถามตาแป๋ว

“หนูเปล่าชอบ”

“อ้าว” เสียงอุทานด้วยความแปลกใจดังขึ้นเบาๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงใสก็ร้องบอกออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

“แต่พี่จ๋าชอบบบบบ” ซีนอนที่ทำหน้าแปลกใจในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นอาการเหม็นเบื่อในทันที

“เบื่อคนอวยผะ- แค่กๆ พี่... เบื่อคนอวยพี่จริงๆ” ว่าแล้วก็เอื้อมมือหยิบคว้านิตยสารขึ้นมาอ่านเกี่ยวกับแฟชั่นที่กำลังมาแรง ในขณะที่เอวาก็นั่งทำการ์ดของตัวเองต่อไปอย่างตั้งอกตั้งใจ คนที่ตอบคำถามเรื่องนี้ได้คงจะมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้น.....

ในตลอดทั้งวันเอวาเอาแต่นั่งทำการ์ดไปเรื่อยๆ กว่าจะรู้ตัวก็เป็นเวลายามเย็น เมื่อตอนที่เมดของบ้านเดินมาบอกว่าอาหารพร้อมแล้วนั่นล่ะ เด็กน้อยถึงได้ละมือออกพร้อมๆ กับงานที่เสร็จสมบูรณ์ เด็กน้อยหยิบยกชิ้นงานขึ้นมาดูอย่างพึงพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร ไม่ลืมที่จะปลุกให้ซีนอนมาด้วยกัน เพราะอีกฝ่ายเผลอหลับไปตอนอ่านนิตยสารแฟชั่น

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยก็เดินมาเก็บข้าวของต่างๆ ที่จำเป็นต้องใช้ อย่างการ์ดใบสวยและกล่องของขวัญทำมือ ก่อนจะกวาดเอาขยะต่างๆ ไปทิ้งด้วยตนเอง การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ทำให้เหล่าแม่บ้านหลงคุณหนูของบ้านหัวปักหัวปำ เพราะคุณหนูของพวกเธอไม่เคยเล่นอะไรเลอะเทอะให้พวกเธอต้องตามเก็บแม้แต่น้อย

ไม่มีการกรีดร้องโวยวายเมื่อไม่ได้ดังใจ มีเพียงการทำหน้าหงอยๆ ส่งให้ เท่านั้นก็พากันใจอ่อนไปหมดตั้งแต่ลูกน้องยันเจ้านาย เช่นบอสใหญ่เป็นต้น แถมยังรู้จักใช้ลูกอ้อน ขออะไรก็มีคนตามใจไปซะหมด ยังไม่รวมความน่ารักสดใสตามวัย ยิ่งทำให้ใครหลายๆ คนเอ็นดูมากขึ้นไปอีก

เมื่อเด็กน้อยเก็บข้าวของเสร็จแล้วก็ถือของทั้งสองสิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างถนอม ตรงเข้าห้องควีนอย่างเช่นทุกที ในใจของเด็กน้อยนั้นอยากจะโทรหาพี่ชายของตัวเองมากขนาดไหนก็ต้องหักห้ามใจ เพราะงานของคนพี่อันตรายมาก ทำให้เอวาไม่กล้าโทรหาสุ่มสี่สุ่มห้า หากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนจริงๆ

เด็กน้อยมุ่ยปากมองโทรศัพท์ที่ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ก่อนจะที่ขยับไปหยิบเอาเสื้อผ้ามาเตรียมไว้ ในตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเด็กน้อยก็พุ่งตัวไปรับด้วยความรวดเร็ว

“พี่จ๋า!!”

[ฮึ ว่าไงครับตัวเล็ก อ่า... คิดถึงพี่รึเปล่า?] เสียงใสร้องเรียกอย่างยินดี ทำให้ปลายสายหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“คิดถึงจิ!”

[พี่ก็คิดถึงตัวเล็กครับ อืม..]

“งานเยอะหรอ” เพราะปลายสายส่งเสียงงึมงำเหมือนคนกำลังใช้ความคิด ทำให้เด็กน้องเอ่ยปากถามด้วยความเกรงใจ ก่อนจะสำทับไปอีกหนึ่งคำรบ

“ถ้าพี่จ๋าไม่ว่าง หนูวางก็ได้นะ”

[เปล่าครับตัวเล็ก พี่แค่ทำอะไรนิดหน่อย]

“อื้อ! อ้ะ พี่จ๋า”

[ว่าไงครับ?]

“วันนี้พี่ซีถามหนูล่ะว่าทำไมถึงไว้ผมยาว หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่พี่จ๋าชอบ”

[หึหึ ครับ พี่ชอบ]

“เพราะอะไรอ่า?”

[…..]

“พี่จ๋า?”

[เพราะหนูเป็นเทพธิดาตัวน้อยของพี่ครับ] เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความนุ่มทุ้ม เจือกระแสความอ่อนโยน

[ตัวเล็ก ขยับออกหน่อยครับ] พอปลายสายว่ามาแบบนั้น ทำให้เอวาขยับโทรศัพท์ออกจากใบหูเล็ก ก้มหน้าลงมองเล็กน้อยและเห็นว่าหน้าจอนั้นแปรเปลี่ยนจากการโทรธรรมดา เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่ตนคุ้นเคยกำลังนั่งประสานมืออยู่บนโต๊ะ ที่ตัวยังคงสวมใส่ชุดสูทเต็มยศบนเก้าอี้ตัวใหญ่หนานุ่ม เด็กน้อยส่งยิ้มหวานไปให้ ในขณะที่ไมเคิลยกยิ้มมุมปากเพียงบางเบา

[ทำไมยังไม่อาบน้ำอีกครับ?]

“หนูกำลังจะไป!” เอวาร้องอย่างตกใจ พร้อมกับก้มมองดูตัวเอง ไมเคิลเอ่ยปากดุออกมาเบาๆ

[ไม่รีบอาบเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ]

“อื้อๆๆ หนูไปเดี๋ยวนี้เลยยยย” ว่าจบเจ้าตัวก็ถือทั้งโทรศัพท์และเสื้อผ้าที่เตรียมไว้มาอยู่ในอ้อมแขน แล้วแล่นฉิวเข้าห้องน้ำ จัดการตั้งโทรศัพท์เอาไว้พร้อมกับร้องบอกคนพี่ไปพลาง

“หนูอาบน้ำแล้ว! พี่จ๋าเห็นหนูไหม?”

[ครับ.... อึก พี่เห็นแล้วครับ]

“อื้อ! พี่จ๋ารอหนูแป๊บเดียวนะ!” ว่าจบก็ผลุบหายไปหลังประตูกระจก และถูกแทนที่ด้วยสายน้ำและกรุ่นไอร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วห้อง ไมเคิลลมหายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เอ่ยปากบอกคนน้องเสียงสั่นพร่าอย่างยากต่อการควบคุม

[ตัวเล็ก พี่ต้องไปแล้วครับ]

“พี่จ๋าจะไปแล้วหรอ?” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดถูกส่งมาพร้อมกับร่างบางที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาคุยด้วยทั้งที่ฟองสบู่สีขาวนุ่มติดอยู่ตามตัว

[อ่า.... ตัวเล็ก.... อึก พี่ต้องไปแล้วจริงๆ ครับ พี่รักหนูนะคะ]

“อื้อ! หนูก็รักพี่จ๋า!” ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี สายก็ถูกตัดไปเสียก่อน เอวามองจ้องโทรศัพท์อยู่อีกชั่วครู่ แล้วผลุบหายเข้าไปอาบน้ำต่อด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายกว่าเดิม เพราะไม่ต้องเร่งรีบแถมยังฮัมเพลงไปด้วยเบาๆ ตลอดการอาบน้ำอีกด้วย

.

.

.

Michael Part

ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ไปให้พ้นทางเมื่อได้ฟังคำว่ารักจากริมฝีปากเล็ก ก่อนจะขยับตัวออกเล็กน้อย เผยให้เห็นว่าที่ใต้โต๊ะใหญ่ภายในห้องนั้น กำลังมีชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลเข้มขยับศีรษะเข้าออกพร้อมกับการกลืนกินแก่นกายใหญ่อย่างต่อเนื่อง ไม่มีขาดตกบกพร่อง

ไมเคิลใช้มือข้างหนึ่งดึงกระชากเส้นผมนุ่มมือเอาไว้เต็มกำมือ ก่อนจะจับดึงขึ้นให้มานอนคว่ำหน้าบนโต๊ะตัวใหญ่ แล้วจึงดึงรั้งกางเกงของอีกฝ่ายออกไปอย่างรวดเร็ว จนเปิดเผยผิวเนื้อขาวเนียนละเอียดให้เห็นอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มไม่รอช้า จับกลางกายใหญ่จดจ่อเข้าที่ช่องทาง เมื่อมั่นใจว่าไม่พลาดเป้าก็กระทุ้งเข้าไปเต็มแรง

ตั๊บ!

“อึก!” เสียงครางนุ่มทุ้มในลำคอดังขึ้น แต่ชายหนุ่มไม่คิดจะใส่ใจ ใช้มือดึงทั้งเส้นผมของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้น แล้วส่งปลายลิ้นไปตวัดเลียที่ลำคออย่างหิวกระหาย ไม่วายสร้างรอยตีตราตามเนื้อตัวโดยที่สะโพกสอบไม่ลดแรงกระแทกกระทั้น จนอีกฝ่ายนั้นตัวสั่นตัวคลอน

“อ่า ซี้ด.... ตัวเล็กครับ......” ชื่อที่ชายหนุ่มครวญครางออกมาเป็นชื่อของคนที่ได้ครอบครองดวงใจ ยิ่งคิดถึงร่างขาวภายใต้กลุ่มควันนั้นมากเท่าไหร่ สะโพกยิ่งอัดกระแทกไม่มียั้ง ราวกับจะบดขยี้ให้บอบช้ำแหลกเหลวกันไปข้าง

“ซี้ด ตัวเล็กของพี่... อ่า... แม่ง!” เสียงสบถอีกมากมายดังลอยมาตลอดการบรรเลงบทเพลงที่เร่าร้อน......

เวลาไหลผ่านไปนานนับชั่วโมง กว่าที่การตอกอัดประสานกายจะสิ้นสุดลง ไมเคิลปล่อยร่างของคนที่นอนอ่อนเปลี้ยเพราะรับแรงกระแทกมาทั้งคืนทิ้งอย่างไม่ไยดี จนคนถูกกระทำค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นแม้จะสั่นสะท้านไปทั้งตัวก็ตามที

ไมเคิลเดินออกจากห้องไป มุ่งตรงไปที่ห้องนอนของตน เมื่อเปิดเข้าไปแล้วก็จัดการจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ผ่อนคลายอารมณ์หลังเสร็จกิจ ดวงตาสีทองเหม่อมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง ปล่อยให้ควันสีขาวลอยคลุ้ง ภายในหัวสมองครุ่นคิดไปถึงสาเหตุที่อยากให้น้องน้อยไว้ผมยาวเหมือนผู้หญิงอย่างช้าๆ

.

.

.

“คุณหนูคะ ชุดพวกนี้คุณหนูเอวาใส่ไม่ได้นะคะ”

“ทำไม?” น้ำเสียงติดทุ้มเล็กน้อยของเด็กหนุ่มหันมองอย่างไม่เข้าใจ เขามั่นใจว่าเสื้อผ้าที่ตนซื้อมา เด็กน้อยในปกครองต้องใส่ได้แน่ เพราะวัดขนาดตัวแล้วไม่น่าจะผิดพลาด เขาแค่เลือดชุดที่ดูจะเข้ากับเจ้าตัวมากที่สุดมาให้เท่านั้นเอง

“น้องเป็นผู้ชายนะคะ จะให้ใส่ชุดผู้หญิงมันไม่ได้ เวลาที่น้องเข้าห้องน้ำมันจะไม่สะดวกนะคะ”

“ไม่เห็นยาก ก็ถอดซะสิ” ไมเคิลยังคงพูดอย่างไม่ยอมแพ้ ปรายสายตามองเมดรับใช้คนหนึ่งที่กำลังแสดงสีหน้าลำบากใจ

“อ่อ....”

“ตัวเล็ก ไปลองชุดกับพี่เขานะครับ” ไมเคิลพูดด้วยเสียงอ่อนหวานนุ่มทุ้ม พร้อมกับยื่นชุดในมือส่งให้กับเด็กน้อย เอวาฉีกยิ้มหวานส่งให้ พยักหน้าหงึกๆ อย่างว่าง่าย พร้อมตอบรับด้วยการร้อง อื้อ! เบาๆ แล้วจึงขยับเข้าไปจูงมือของเมดสาวเพื่อพากันไปลองชุด

ไมเคิลยืนหลังพิงกำแพงพร้อมกอดอกรออย่างใจเย็น ที่ข้างกายมีเด็กผู้ชายที่อายุเท่ากันยืนอยู่ด้วยเช่นกันเยื้องไปทางด้านหลังเล็กน้อยอย่างนอบน้อม สองมือประสานกุมกันเอาไว้แน่นด้วยท่าทีสุภาพ

“พี่จ๋า!” เอวาเดินยิ้มหน้าแป้นเข้ามาหา ทำให้ไมเคิลเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ก่อนจะพบเด็กน้อยตัวขาวในชุดเอี๊ยมยีนขาสั้นกับเสื้อสีขาวลวดลายการ์ตูนน่ารัก ซึ่งไมเคิลก็ไม่รู้ว่าคือตัวอะไร พร้อมรองเท้าผ้าใบคู่เล็กน่ารัก เส้นผมสีดำสนิทของเด็กน้อยถูกรวบมัดไว้ที่ด้านบน เป็นมวยผมเล็กๆ ที่ดูยุ่งเหยิงจากการเล่นสนุกมาทั้งวัน ทำให้มีปอยผมหลุดร่วงออกมาเล็กน้อย

เนื่องจากเด็กน้อยไม่มีเวลาได้ออกไปไหน และไมเคิลก็ไม่กล้าตัดผมน้องด้วยตนเอง แถมยังไม่ยินยอมให้ใครได้แตะต้องน้องน้อยเกินความจำเป็น จนท้ายที่สุดแล้วเส้นผมก็ยาวประบ่า และเจ้าตัวเล็กก็รำคาญจนเขาต้องมัดผมเอาไว้ให้

“อ๊ะ” อย่างไม่ทันรู้ตัว จู่ๆ หนังยางที่ใช้มัดผมมาตลอดทั้งวันก็พลันขาดลง ทำให้มวยผมนั้นคลายออกช้าๆ เจ้าตัวเล็กสะบัดศีรษะไปมาเมื่อผมเริ่มปรกหน้าปรกตา จนในที่สุดเส้นผมสีดำก็แผ่ขยายไปทั่วคลอเคลียบ่าเล็ก และล้อมกรอบใบหน้าเล็กๆ จิ้มลิ้มของเจ้าตัว

เทพธิดา......

ตึกตัก.....

คำๆ นี้ผุดขึ้นในความคิด และทำให้ไมเคิลหลงใหลในตัวเด็กน้อยมากขึ้นไปอีก ไมเคิลรับรู้ได้ว่าหัวใจของตนเต้นแรงขึ้นอย่างผิดปกติ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเผยรอยยิ้มบนดวงหน้า และขยับเข้าไปลูบศีรษะเล็กๆ นั้น

“ตัวเล็กน่ารักมากครับ ลองอีกนะ” ว่าพร้อมกับชูชุดถัดไปที่อยู่ในมือ และเอวาก็พยักหน้ารับเช่นเดิมไม่มีอิดออด

และในวันนั้นตลอดทั้งวัน เอวาก็ถูกจับใส่ชุดของเด็กผู้หญิงจนเหนื่อยหอบ ผิวแก้มแดงปลั่งไปทั่วทั้งใบหน้า ยิ่งได้ลองยิ่งรู้ว่าตัวเล็กของเขาน่าหลงใหลมากแค่ไหน.....

.

.

.

“บอสครับ มาถึงแล้วครับ” ไมเคิลดึงสายตากลับคืนจากภาพตรงหน้า ดึงบุหรี่ออกจากริมฝีปากแล้วกดขยี้มันลงกับขอบหน้าต่าง จนคนมองอดที่จะบ่นไม่ได้

“บอสครับ ไม้มันแพงนะครับ” ไมเคิลเหลือบมองรอยไหม้จางๆ ที่ปรากฏอยู่บนขอบหน้าต่าง ก่อนจะเอ่ยปากด้วยเสียงเนิบช้าไร้ความรู้สึก

“ไม่เท่าไหร่.... อีกอย่าง เป็นหน้าที่ของนายไม่ใช่หรือไง.....” โรมถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่กล้ำกลืนความรู้สึกว่า ไม่ยุติธรรม ที่เกิดขึ้นภายในใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำใจเหมือนเช่นที่ผ่านๆ มา

“ครับ บอส.... ผมจะรีบจัดการให้ครับ” ไมเคิลพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แล้วเดินจากไปช้าๆ ถึงเวลางานที่น่าเบื่อ ชายหนุ่มได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าทำไปตามหน้าที่ของตน

ไมเคิลเดินก้าวเท้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องทำงานของตน ทันทีที่เปิดเข้าไป มีดตัดซองจดหมายก็ถูกยกขึ้นจ่อลำคอในทันที ชายหนุ่มเพียงหยุดการก้าวเท้าลง ปรายตามองต่ำส่งให้กับคนที่หาญกล้านำมีดขึ้นมาจ่อลำคอของตน

คนที่อยู่ตรงหน้าคือหญิงสาวคนหนึ่งที่มีนัยน์ตาสีฟ้าและเส้นผมสีดำสนิท กำลังมองจ้องชายหนุ่มราวกับพบศัตรูคู่อาฆาต ไมเคิลเอ่ยปากเนิบช้า น้ำเสียงเย็นเหยียบจับขั้วหัวใจ

“อย่าลองดี.....”

“ทำไม จะฆ่าฉันรึไง หึ พวกแกมันเศษสวะ โสโครกยิ่งกว่าไอ้ขี้คุกบางคนซะอีก!”

“ระวังปากดีกว่านะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของโรมีโอดังขึ้นพร้อมกับปลายกระบอกปืนที่จดจ่ออยู่ที่หน้าผากแคบโหนกนูน หญิงสาวปรายสายตามองผู้มาใหม่ ก่อนจะดึงสายตากลับมาอีกครั้งแล้วก็ต้องผงะ เมื่อคนที่ตนใช้มีดจ่อเข้าที่ลำคอกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไร้สุ้มเสียง

แต่แล้วเธอก็ต้องตัวชาวาบ เมื่อโลหะเย็นจัดแนบนาบเข้าที่ผิวแก้ม สะกิดเพียงแผ่วเบาและลากผ่านช้าๆ เท่านั้น แต่กลับบาดลึกลงไปในผิวเนื้อ จนหยาดโลหิตไหลซึมลงมาเป็นทาง

“อย่าคิดจะลองดี...... เพราะเธอไม่ได้มีค่าขนาดนั้น.....” หญิงสาวตัวสั่นสะท้านไปทั้งกายให้กับคำพูดที่ถูกกระซิบอยู่ข้างใบหู เหงื่อกาฬไหลซึมตามร่มผ้าและไรผม ราวกับเสียงของยมทูตมาพูดอยู่ข้างหู ว่าพร้อมที่จะฉุดกระชากดวงวิญญาณของเธอไปได้ทุกเมื่อหากไม่เชื่อฟัง

ไมเคิลละมีดออกจากใบหน้านวลช้าๆ เมื่ออีกฝ่ายนิ่งงันไป ชายหนุ่มรับเอาผ้าแพรสีแดงสดมาจากผู้ช่วยคนสนิท ใช้มันเช็ดปลายมีดแผ่วเบา ก่อนจะเดินกลับไปนั่งลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ด้วยท่วงท่าที่สง่างาม แผ่นหลังเหยียดตรงดูน่าเกรงขาม

“เอกสาร....” พูดเพียงเท่านั้น โรมีโอก็วางเอกสารฉบับหนึ่งลงตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม ส่วนอีกฉบับวางลงตรงหน้าหญิงสาวที่เดินตามหลังมาและทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามในที่สุด ไมเคิลตวัดปากกาเซ็นชื่อของตนลงไป พร้อมเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“เท่าไหร่.....”

“.......”

“เท่าไหร่.....” คำถามเดิมถูกเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง และครั้งนี้น้ำเสียงก็เข้มขึ้นอีกเล็กน้อย ทำให้โรมีโอต้องขยับกายเข้าไปใกล้ โน้มตัวลงกระซิบแผ่วเบาให้พอได้ยิน

“บอสถามว่าคุณต้องการเงินเดือนเท่าไหร่น่ะครับ” หญิงสาวกะพริบตาปริบ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างไม่ไว้วางใจ

“ให้ฉันทำงานอะไร”

ปึก!

“โรม.......” เสียงว่าปากกาลงอย่างหนักหน่วงมาพร้อมน้ำเสียงกดต่ำเจือกระแสความไม่สบอารมณ์เอาไว้บางเบา

“ผมจัดการให้ครับบอส” โรมีโอพูดเสียงนุ่มทุ้ม ในขณะที่ไมเคิลพยักหน้ารับ ขยับมือไม้หยิบเอกสารมาทำรอไปพลาง

“คืออย่างนี้นะครับ ตอนนี้บอสรับคุณเข้าทำงานเพราะเห็นความสามารถของคุณเมื่อนตอนที่อยู่ในห้องนั้น และบอสมีความต้องการที่จะว่าจ้างคุณ ขอให้คุณเรียกเงินเดือนที่ต้องการได้เลยครับ”

“ฉันต้องทำงานอะไร” หญิงสาวเงยหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ คิ้วขมวดหมุนเป็นปม

“ทำตามคำสั่งครับ คุณต้องพร้อมทำตามคำสั่งทุกวันและทุกเวลา คุณจะไม่มีวันหยุดประจำปีเหมือนพนักงานบริษัท คุณจะไม่ได้โบนัสประจำปี ถ้าบอสไม่ได้ให้ คุณจะต้องอยู่อย่างไร้ตัวตน”

“อะไรนะ?” หญิงสาวทวนคำอย่างไม่เชื่อหู มองหน้าอย่างเอาเรื่องในทันที โรมีโอแสดงสีหน้าเห็นใจออกมา แต่มันกลับเต็มไปด้วยความเสแสร้งที่ใครๆ ต่างก็ดูออก

“ตามนั้นครับ ตอนนี้ทางเราได้แจ้งกับผู้คุมขังและครอบครัวของคุณแล้วว่าเกิดเหตุทะเลาะวิวาทภายในห้องขังและท้ายที่สุดคือคุณเสียชีวิต และตอนนี้ที่บ้านของคุณคงกำลังจะงานศพให้คุณกันอยู่ ดังนั้น ทางเลือกของคุณมีแค่ 2 ทางคือ รับทำงานนี้กับเรา หรือ...... หายไปเฉยๆ อย่างไร้ร่องรอย” หญิงสาวตัวสั่นสะท้านมือกำหมัดแน่น

“โรม.... อย่านานนัก......” ไมเคิลพูดขึ้นแม้ว่าตาจะมองเอกสาร มือจะเซ็นลงนาม แต่หูก็ยังคงฟังการพูดคุยไปพลางไม่มีตกหล่น

“ครับบอส ดังนั้น งานของคุณคือทำตามคำสั่ง บอสสั่งให้ฆ่าก็ต้องฆ่า บอสสั่งให้ปล้นก็ต้องปล้น บอสสั่งให้แฝงตัวคุณก็ต้องทำ แต่ถ้าบอสได้เลือกแล้ว จะไม่มีคำสั่งให้คุณไปตายแน่นอนครับ นอกจากคุณจะมีฝีมือไม่ถึงเอง แน่นอนว่าค่าตอบแทนของมันก็จะสูงขึ้นไปด้วย

หากคุณเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติการ ทางเราจะทำการโอนเงินจำนวน 10 ล้านดอลล์เข้าบัญชีของคนที่คุณระบุไว้ในหนังสือสัญญาฉบับนี้ แน่นอนครับ ขอให้คุณวางใจ เราจะไม่ส่งใครไปสุ่มสี่สุ่มห้า หากไม่มีการฝึกฝนก่อน ดังนั้นตอนนี้ขอให้คุณเรียกเงินได้เท่าที่คุณต้องการเลยครับ” พูดจบก็ขยับออกไปยื่นที่ด้านข้าง ทำให้เห็นว่าคนเป็นนายกำลังนั่งไขว่ห้าง มือประสานกันบนตัก ลำตัวเหยียดตรง สายตามองนิ่ง พร้อมกับหนังสือสัญญาที่เปิดอ้ารอจำนวนเงิน

“คุณ.... คุณทำงานอะไรกันแน่....” ไมเคิลกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยเสียงเนิบช้าอยู่ในที

“สุนัขรับใช้ราชินี.......”