บทที่15.เดินทางสู่ทะเล

แต่ในอีกโลกหนึ่ง ของสาวผู้โดดเดี่ยว เธอยืนนิ่งบนระเบียงของคอนโดสูงที่มองเห็นเมืองทั้งเมืองจากมุมมองอันกว้างใหญ่ ชุดนอนสีขาวที่เธอสวมดูเรียบง่าย ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ตกกระทบบนผิวผมยาวสลวยของเธอ ราวกับตัวเธอกลมกลืนไปกับความสงบของราตรี

สายตาของเธอทอดลงไปยังพื้นเบื้องล่าง ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาจากไฟถนนและแสงสะท้อนจากหน้าต่างนับไม่ถ้วนของอาคารใกล้เคียง แม้ความเคลื่อนไหวของเมืองจะเต็มไปด้วยพลัง แต่ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดสามารถรบกวนภวังค์ในจิตใจของเธอได้

แก้ววิสกี้ในมือของฮันน่าสั่นไหวขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นดื่มมันจนหมดในอึกเดียว รสขมของแอลกอฮอล์ไหลลงสู่ลำคอ แต่กลับไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจเธอได้ ความทรงจำที่ตามหลอกหลอนมานับสิบปีกัดกินจิตใจของเธอราวกับเปลวไฟที่ไม่มีวันดับ

เธอยืนหลับตาอยู่อย่างนั้น สายลมแห่งรัตติกาลพัดผ่านใบหน้าของเธอ แต่แล้วความเงียบเหงานั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ เธอสะดุ้งก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู

หน้าจอที่ส่องแสงในความมืดแสดงชื่อหนึ่งขึ้นมาน้ำหนักของชื่อบนหน้าจอนั้นทำให้เธอหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกแช่แข็งในช่วงวินาทีที่ยาวนาน เธอจ้องมองชื่อนั้นบอกตัวเองให้เผชิญกับความจริง

"ค่ะ..คุณหญิง." เสียงของเธอเปล่งออกมาช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนล้า ราวกับว่าแต่ละคำที่พูดต้องดึงพลังทั้งหมดที่เธอเหลืออยู่ เธอหายใจเข้าอย่างยากลำบากเพื่อรวบรวมความกล้าต่อประโยคถัดไป

"เดี๋ยวขอเวลา...หนูหน่อยนะคะ..." คำพูดของเธอสั่นเครือ ราวกับสะท้อนความเจ็บปวดในใจที่ทับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

"ฮันน่า...เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบการรอ?"

เสียงนี้เหมือนกับแรงกดดันที่เพิ่มทับลงไปบนความเจ็บปวดของฮันน่า เธอกำโทรศัพท์แน่น ความรู้สึกที่อัดอั้นพลุ่งพล่านในใจจนเกือบจะล้นทะลักออกมา

"ค่ะ หนู...ทราบค่ะ" เธอตอบเสียงเบาหวิว น้ำเสียงของเธอเหมือนคนกำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายที่พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อ

 หัวใจเธอเหมือนจะแตกสลาย ขณะที่ภาพความล้มเหลวจากธุรกิจขายเสื้อผ้าที่เธอทุ่มเททุกอย่างกลับมาหลอกหลอน เสียงสะอื้นเงียบๆ หลุดออกมาขณะที่เธอพูดต่อ

"เดี๋ยวหนูย้ายออก...แล้วจะเคลียร์เงินที่ค้างค่ะ..." คำว่า "เคลียร์" ดูหนักแน่นสำหรับเธอ แต่ก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอพยายามปกปิดความกลัวและความอับอายไว้เบื้องหลังถ้อยคำที่ดูสุภาพนั้น ทว่าความอ่อนแอในน้ำเสียงของเธอกลับเป็นสิ่งที่ยากจะซ่อน น้ำตายังคงไหลเป็นสาย ขณะที่เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นราวกับมันคือสิ่งสุดท้ายที่เธอพอจะพึ่งพิงได้ในวินาทีที่ทุกอย่างพังทลาย.

เธอวางสายอย่างแผ่วเบา ราวกับปลายนิ้วหมดเรี่ยวแรงจะยื้ออะไรอีกต่อไป เสียงโทรศัพท์กระทบโต๊ะกระจกเบาๆ สะท้อนกับความเงียบรอบตัวเธอหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง หายใจลึกและช้า ก่อนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างคนที่พยายามหาคำปลอบโยนในความว่างเปล่า แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับเป็นเพียงเมฆหมอกหนาทึบที่บดบังดวงดาว เสมือนความหวังที่เลือนลางหายไป

เธอหันกลับเข้ามาในห้อง ก้าวเท้าที่ดูเหมือนไม่เต็มใจขยับไปยังตู้เก็บยา มือสั่นเล็กน้อยขณะเปิดมันออก เธอหยิบขวดยา ที่บรรจุยารักษาใจ แอนตี้ดิเพรสชั่น ออกมา นิ้วเธอเปิดขวดนั้นเบาๆราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่เพื่อยึดเหนี่ยวความรู้สึกเอาไว้ เธอจับมันไว้แน่นแล้ว สูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง พยายามบังคับตัวเองให้สงบและพักจากความคิดที่วนเวียนเหมือนเกลียวคลื่นไร้สิ้นสุด แล้วเคลื่อนร่างอันบอบบางไปนั่งลงบนเตียงปล่อยให้ค่ำคืนที่ เงียบเหงาผ่านไปอีกคืน

……..

แสงแรกของวันได้พาดผ่านขอบฟ้า  ทว่าในสายตาของเธอ มันกลับดูเหมือนภาพวาดเก่าที่ไร้ชีวิตชีวา เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยที่ฝังลึกจากค่ำคืนที่หลับไม่สนิทในหัวเต็มไปด้วยความคิดวุ่นวาย  แต่สุดท้าย เธอเลือกที่จะออกเดินทางเพื่อเคลียเรื่องที่ยังคั้งค้าง

…….

การเดินทางจากเมืองกรุงมาสู่เมืองชายทะเลใช้เวลาเพียงสองชั่วโมง แต่สำหรับฮันน่า มันคือสองชั่วโมงที่ความคิดในหัววนเวียนไม่หยุดราวกับฟิล์มภาพยนตร์ที่ถูกฉายซ้ำไปมาเสียงเครื่องยนต์ของรถทัวร์กลายเป็นเสียงพื้นหลังเบาๆ ปล่อยให้ความทรงจำดังกว่าทุกสิ่ง เธอเห็นภาพของตัวเองในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความลังเล ความผิดหวัง และความหวังที่ยังไม่เคยถูกเติมเต็ม

เมื่อเสียงเครื่องยนต์ดับสนิท เธอก้าวลงจากรถ ลมอ่อนพัดเอากลิ่นน้ำเค็มเข้ามาทักทาย เป็นสัญญาณว่าทะเลอยู่ใกล้เพียงปลายสายตา 

ถนนเล็กๆ ริมชายหาดทอดยาวไปข้างหน้า ปูด้วยเงาของต้นมะพร้าวที่ลู่ลมในยามเช้า แสงแดดยามเช้าทาบไล้ลงบนผืนน้ำที่สะท้อนระยิบระยับ เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเบาๆ คล้ายจะปลอบประโลม แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเสียงสะท้อนของความว่างเปล่าเธอก้าวเดินไปบนทางที่เคยคุ้น ถนนเส้นนี้เป็นเหมือนสายใยที่เชื่อมโยงกับอดีต

อดีตที่เธอพยายามจะปล่อยวาง แต่ยังไม่เคยทำสำเร็จ บ้านหลังหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า บ้านที่ครั้งหนึ่งเคยอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ  วันนี้มันดูเหมือนเงาที่เหลือไว้ของสิ่งที่เธอเคยมี

เธอยืนอยู่หน้าประตู สูดลมหายใจลึกเพื่อสะกดความสั่นไหวในใจ มือของเธอยกขึ้นอย่างลังเลก่อนจะเคาะประตู

ก๊อก  ก๊อก

  เสียงเคาะดังสะท้อนในความเงียบราวกับกำลังเรียกความทรงจำที่หลับใหลกลับมา  เธอยืนรอใจจดจ่อหน้าประตูเปิด

เพียงไม่นาน เสียงบานพับแหลมเล็กทำลายความเงียบงันที่กดทับบรรยากาศ ปรากฎเป็นหญิงสาวสวยในชุดนอนบางจนมองเห็นสะรีระชวนหลงใหล กลิ่นน้ำหอมจางๆของชายที่เคยคบเตะเข้าจมูกของฮันน่า ใบหน้าของเธอดูสงบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยแววตาที่เธอไม่อาจอ่านออก

เธอไม่รู้จักหญิงสาวคนนี้ แต่พอเดาได้ว่าเป็นแฟนใหม่ของชายคนที่เธอเคยคบ คนที่เข้ามาแทนที่ในชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ

หญิงสาวคนนั้นยืนนิ่ง มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับมองผ่านความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของความเห็นใจหรือการยินดีในสายตาคู่นั้น สิ่งเดียวที่แฝงอยู่คือความไม่ต้องการให้เธอยืนอยู่ตรงนี้

หล่อนไม่พูดอะไร หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เธอได้ยินเสียงเปิดตู้ เสียงข้าวของถูกลากออกมาจากที่เก็บ และเพียงไม่กี่อึดใจ ข้าวของของเธอก็ถูกโยนออกมาทีละชิ้นเหมือนไม่มีค่า เสื้อผ้าของเธอร่วงกระจัดกระจายอยู่บนพื้น หนังสือที่เธอเคยอ่านกระเป๋าที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน ทุกอย่างถูกกองรวมกันราวกับเป็นขยะ

เธอยืนอยู่ตรงนั้น แข็งค้างเหมือนร่างกายถูกตรึงไว้ เธอไม่ได้แม้แต่ก้าวเข้าไปในบ้าน

บ้านที่เคยอบอุ่นด้วยความทรงจำ แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงพื้นที่ที่ปฏิเสธการมีอยู่ของเธอ

"นี่คือทั้งหมดที่เป็นของเธอ" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ใบหน้าของเธอไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ นอกจากความเยือกเย็นและความเหนือกว่า ประตูปิดลงด้วยเสียงดังปัง ราวกับตอกย้ำว่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอกับที่นี่ได้จบลงแล้ว

ลมทะเลพัดผ่านตัวเธอ ข้าวของเหล่านั้นนอนนิ่งอยู่บนพื้น ราวกับเป็นซากปรักหักพังของชีวิตในอดีตที่เธอไม่อาจฟื้นคืนมาได้ เธอยืนนิ่ง ปล่อยให้ความเจ็บปวดไหลซึมลึกลงในใจโดยไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว หัวใจที่เคยพยายามเข้มแข็งพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี ทุกสิ่งที่กองอยู่ตรงหน้าเสื้อผ้าที่เคยสวมใส่ในวันธรรมดา หนังสือที่เคยอ่านพร้อมเสียงหัวเราะ ข้าวของที่เต็มไปด้วยเศษเสี้ยวความทรงจำตอนนี้กลับดูราวกับซากปรักหักพังของชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยมีความหมาย

เธอหลับตาลง หวังว่าความมืดจะช่วยปลดปล่อยเธอจากความเจ็บปวด แต่มันกลับทำให้ภาพในหัวชัดเจนขึ้นช่วงเวลาที่เคยมีความสุขที่ตอนนี้ไม่ต่างจากควันบางๆ ที่จางหายไปในอากาศ

ความโดดเดี่ยวแผ่ซ่านในอกเหมือนเกลียวคลื่นที่กัดเซาะชายฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่า เธอสูดลมหายใจลึก ทว่ามันกลับเหมือนการพยายามกลืนก้อนหินที่จุกแน่นในลำคอ ไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ มีเพียงเธอกับเศษซากความทรงจำที่หลอกหลอน และความเงียบงันที่ไม่อาจหนีไปไหนได้เลย