บทที่33.ริมฝั่งทะเลและคำสัญญา

อาดัมเชื่อว่า...

อาการป่วยของฮันน่าไม่สามารถรักษาได้ด้วยยาเพียงอย่างเดียว มันต้องการบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น คือ ความรัก และ หัวใจ

เขาเชื่ออย่างยิ่งว่าเขาจะเป็นคนที่เยียวยาเธอได้ ไม่ใช่ด้วยคำพูดหวานหูหรือคำสัญญาที่เลื่อนลอย แต่ด้วยการอยู่เคียงข้างเธอทุกวัน ทุกวินาที คอยประคองเธอขึ้นจากความเจ็บปวด ให้เธอเห็นว่าโลกใบนี้ยังมีที่ให้เธอยืนอยู่ได้

……………..

แสงแรกของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามา กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกวางรออยู่กลางห้อง รอคอยการเดินทางครั้งสำคัญที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แต่ก่อนที่พวกเขาจะก้าวออกไปจากที่นี่ ฮันน่ามีบางสิ่งที่ต้องเผชิญ บางสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ

ประตูห้องน้ำเปิดกว้าง...

ฮันน่ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ขวดยาในมือถูกกำไว้แน่นจนฝ่ามือสั่นระริก เธอค่อยๆ เปิดฝาขวด

เทเม็ดยาสีขาวจำนวนมากลงบนมือ เธอจ้องมันนิ่งงัน หัวใจเต้นแรง ความลังเลและความกลัวตีตื้นขึ้นมา

นี่คือสิ่งที่เธอพึ่งพามาตลอด… สิ่งที่ช่วยให้เธอหลับในคืนที่ฝันร้าย สิ่งที่กดเสียงในหัวให้เงียบลง

แต่วันนี้ เธอจะปล่อยมันไป

เธอหันมองอาดัม เขายืนอยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาส่งผ่านความมั่นใจและความเข้าใจ ไม่มีคำพูด ไม่มีแรงกดดัน มีเพียงการพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณว่า เขาเชื่อในตัวเธอ

เธอสูดหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจ…

โยนยาทั้งหมดลงไปในชักโครก

"เปาะ... เปาะ..."เสียงเม็ดยากระทบกับน้ำเบาๆ ดังก้องอยู่ในความเงียบของห้องน้ำ ราวกับเวลาหยุดนิ่งชั่วขณะ เแต่แล้ว—

"โครก... ฟลัช!"

เสียงน้ำหมุนวนดังขึ้นอย่างหนักแน่น เธอมองดูมันถูกพัดพาหายไป ราวกับมันไม่เคยมีอยู่.. เธอยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ หัวใจยังคงเต้นแรง แต่มันไม่ใช่ความกลัวอีกแล้ว มันคือความรู้สึกที่เธอไม่ได้สัมผัสมานาน ความหวัง

อาดัมยิ้มให้เธอ ยื่นมือออกมาอย่างที่เขาทำมาตลอด

เธอเอื้อมมือไปจับเขาไว้แน่น แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกัน

อดีตถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง และข้างหน้าคือชีวิตใหม่... ที่เธอจะเริ่มต้นไปกับเขา

การเดินทางครั้งใหม่เริ่มต้นขึ้น...

รถทัวร์แล่นไปตามถนนสายยาว ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดยามค่ำคืน แสงไฟริมทางทอดเงาลางๆ บนหน้าต่าง กระทบกับใบหน้าของฮันน่าที่ทอดสายตาออกไปด้านนอก เธอมองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ มืดมิดแต่ยังคงมีดาวระยิบระยับอยู่ไกลๆ

ครั้งหนึ่ง เธอเคยคิดว่าไม่มีวันได้เดินทางออกจากจุดที่เคยยืนอยู่ ไม่มีวันหนีพ้นจากอดีตอันหนักอึ้ง แต่วันนี้ ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป

เพราะครั้งนี้... เธอไม่ได้เดินทางเพียงลำพัง

อาดัมนั่งอยู่ข้างๆ มือของเขาวางอยู่ใกล้ๆ ราวกับพร้อมจะยื่นมาจับมือเธอไว้เสมอ ฮันน่าเหลือบมองเขา เห็นเขานั่งเงียบๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความมั่นคงและความหวัง

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอนศีรษะพิงกระจก หลับตาลงเป็นครั้งแรกโดยไม่มีความกลัวตามหลอกหลอน

ปลายทางข้างหน้าคือดินแดนที่เขาทั้งสองจะเริ่มต้นใหม่ ดินแดนที่เต็มไปด้วยโอกาส ดินแดนที่เธออาจจะได้พบตัวเองอีกครั้ง

และบางที... มันอาจจะเป็นบ้านของเธอและเขาตลอดไปนั่นคือการเริ่มต้นชีวิตคู่

แล้ววันนี้ก็มาถึง...

เพียง สี่เดือน เท่านั้น นับตั้งแต่วันที่เธอก้าวออกจากโรงพยาบาล ไปพร้อมกับอาดัม วันที่เธอยังอ่อนแอ เปราะบาง และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่วันนี้... เธอยืนอยู่ตรงนี้ ท่ามกลางสายลมทะเลและแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่แต่งแต้มท้องฟ้ายามเย็น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ราวกับทุกความเจ็บปวดในอดีตถูกพัดพาไปพร้อมกับสายลมแห่งการเริ่มต้นใหม่

งานแต่งงานของพวกเขาเรียบง่าย ไม่มีความหรูหรา ไม่มีพิธีรีตองที่ยิ่งใหญ่ มีเพียงเสียงคลื่นกระทบชายฝั่งและแสงแดดยามเย็นที่แต่งแต้มขอบฟ้าเป็นสีส้มทอง

ฮันน่า สวมชุดแต่งงานยาวสีขาว พลิ้วไหวไปตามแรงลม เธอยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยขาที่ยังไม่มั่นคงนัก ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของความเจ็บปวดในอดีต แต่เธอไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว

เพราะอาดัมยืนอยู่ข้างเธอ

เขาคือคนที่ประคองเธอทุกครั้งที่เธออ่อนแอ คือคนที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอแม้ในคืนที่มืดมนที่สุด

และที่สำคัญที่สุด... เขาคือคนที่เยียวยาและชนะใจเธอ

เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าฝั่งเบาๆ เป็นสักขีพยานให้กับความรักของพวกเขา ท่ามกลางเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนที่มาร่วมยินดี

ฮันน่าหันมองอาดัม แววตาของเธอไม่ได้มีเพียงความอ่อนล้าอีกต่อไป หากแต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและความสุขที่แท้จริง

เธอพบแล้ว... บ้านที่แท้จริงของเธอ

และมันคือที่ที่เขาอยู่ด้วยกันกับเธอ

ท้องฟ้ายามเย็นทอดเงาสะท้อนลงบนผืนน้ำ เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สายลมพัดเอื่อยพาไอเย็นจากทะเลเข้ามาโอบล้อมพวกเขาไว้

ฮันน่าและอาดัม ยืนอยู่ริมชายหาดด้วยกัน

เธอมองออกไปยังเส้นขอบฟ้า ที่ซึ่งแสงสุดท้ายของวันค่อยๆ จางหายไป เหมือนอดีตที่เธอกำลังปล่อยวาง ทิ้งมันไว้ให้เป็นเพียงเงาในความทรงจำ

อาดัมหันมามองเธอ ดวงตาเขาสะท้อนประกายอ่อนโยน

"คุณเชื่อในพระเจ้าไหม?" เขาถามเสียงนุ่ม

ฮันน่าหลุบตาลง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น

"ฉันเชื่อในคำอธิษฐาน"

อาดัมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามต่อ

"แล้วคุณเชื่อในความรักไหม?"

ฮันน่าหันมองเขา รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

"ค่ะ ฉันเชื่อในพลังแห่งความรักแท้และจริงใจ"

อาดัมยิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นมือไปหาเธอ

"นั่นแหละ... นั่นคือคุณเชื่อในพระเจ้า เพราะพระเจ้าคือความรัก และความรักจะเยียวยาทุกอย่าง ฮันน่า"

เธอจ้องมองฝ่ามือของเขาที่ยื่นมา สัมผัสที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความมั่นคง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น

"หลับตา แล้วอธิษฐานไปกับผม ฮันน่า"

ทั้งสองคนยืนเงียบๆ หลับตาลง ปล่อยให้สายลมแห่งพลบค่ำพาความรู้สึกของพวกเขาขึ้นไปสู่ฟากฟ้า

เสียงกระซิบแห่งคำอธิษฐานดังขึ้นแผ่วเบา ท่ามกลางสายลมและเสียงคลื่น

แล้วเมื่อพวกเขาลืมตาขึ้นพร้อมกัน คำพูดสุดท้ายก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากของทั้งสองคน

"อาเมน"

ฮันน่าเริ่มต้นชีวิตใหม่กับอาดัม ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ชายที่ช่วยเธอไว้ แต่ในฐานะ ความรักแท้เพียงหนึ่งเดียว ที่เขามอบให้โดยไม่มีเงื่อนไข

เขาอยู่เคียงข้างเธอในวันที่เธอล้ม ในวันที่เธอหมดหวัง จนกระทั่งวันหนึ่ง... เธอสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าได้อีกครั้ง ไม่ใช่เพียงร่างกายที่หายดี แต่หัวใจของเธอกลับมาเข้มแข็งกว่าเดิม

เธอเคยโหยหา...

เธอเคยต้องการใครสักคนที่จะ "อยู่ตรงนี้จริงๆ" ไม่ใช่แค่ผ่านมาแล้วจากไป

แล้ววันนี้ เธอได้พบแล้วเพื่อนแท้ ผู้เดินเคียงข้าง และรักแท้ที่ไม่มีวันแปรเปลี่ยน

นั่นคือ "คำอธิษฐาน" ที่เธอเคยขอไว้ใต้ต้นไม้เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก

วันนี้ เธอได้เริ่มต้นใหม่บนถนนแห่ง ความรัก ความเชื่อ และศรัทธา

และเธอจะไม่มีวันเดินลำพังอีกต่อไป...เพราะนี่คือคำสัญญา