บทที่4.ปลาน้อยในลำคลอง

7 ปีผ่านไป…

ฮันน่าโตเป็นสาวน้อยวัยรุ่นที่มีชีวิตเรียบง่ายในชนบท เธอใช้วันหยุดเสาร์อาทิตย์ช่วยปู่ย่าทำไร่ไถนาตามประสาคนในครอบครัวที่หาเช้ากินค่ำ แต่เมื่อกลับมาบ้าน เธอมักจะแอบหลบอยู่ในห้องนอนเล็กๆ ของตัวเอง โลกส่วนตัวที่เธอสร้างขึ้นยังคงเต็มไปด้วยการขีดเขียนนิยายน้ำเน่าเล่มแล้วเล่มเล่าลงบนสมุดเก่าๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของเจ้าชาย เจ้าหญิง หรือชีวิตแสนสุขที่เธอจินตนาการขึ้นเพื่อหลีกหนีจากความเหงาและความโดดเดี่ยวที่เกาะกินใจ

ในห้องเล็กๆ นั้น เธอรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเองจากโลกภายนอก มีเพียงแต่เสียงดินสอขูดขีดบนกระดาษและเรื่องราวในหัวของเธอคือสิ่งเดียวที่ทำให้วันเวลาผ่านไปอย่างมีความหมาย

แต่แล้ว เสียงของหญิงชราก็ดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง "ฮันน่า ได้เวลาออกจากห้องแล้วนะ" เสียงนั้นเข้มงวด เรียกให้เธอออกมาจากโลกส่วนตัว เสียงฝีเท้าของหญิงชราดังชัดเจนขึ้นเมื่อเธอเดินมาเคาะประตูซ้ำ

ฮันน่าเงยหน้าขึ้นจากสมุดที่เธอกำลังเขียน นิ้วเล็กๆ ของเธอยังคงจับดินสอแน่น เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยรอยขูดขีด เธอเดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าเก่าๆ ที่มีกลิ่นอายของบ้านไร่ติดตัว

"ไปหาปูหาปลากันเถอะ" ย่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและเหนื่อยล้า ราวกับคนที่ใช้แรงกายและใจในแต่ละวันจนแทบหมดสิ้นในแต่ละวัน

ฮันน่าเดินตามย่าไปอย่างเงียบๆ ผ่านทุ่งนา เส้นทางที่นำไปสู่คลอง น้ำในคลองสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ เสียงน้ำไหลเบาๆ คล้ายกับเพลงที่กล่อมให้ใจสงบฮันน่ามองไปยังน้ำในคลอง รู้สึกเหมือนความฝันในหัวของเธอไหลไปกับกระแสน้ำนั้น เธอแอบหวังว่า วันหนึ่ง ชีวิตของเธออาจจะได้หลุดพ้นจากความซ้ำซากและโลกแคบๆ นี้ไปสู่ที่ที่ใหญ่กว่า…

ช่วงปิดเทอม ชีวิตของฮันน่ายังคงดำเนินไปในวงจรเดิมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมากนัก เธอก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในไร่ในสวนหาปูหาปลาตามลำห้วยและหนองน้ำ

ฮันน่าก้มตัวลงใกล้ผืนน้ำตื้นๆ ของหนองน้ำเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยหญ้ารกและต้นไม้น้อยใหญ่ เสียงแซะไม้ไผ่กับพื้นดินเลนดัง "แกรกๆ " สลับกับเสียงน้ำกระเพื่อมเบาๆ ทุกครั้งที่เธอดันไม้ไปด้านหน้าเพื่อไล่ปลาเล็กปลาน้อยให้เข้าไปในมุมที่ติดอยู่ในเลน

ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ผิวน้ำที่สั่นไหวสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ ปลาตัวเล็กๆ ว่ายผ่านไปอย่างรวดเร็วในขณะที่เธอพยายามเคลื่อนแซะไม้ไผ่อย่างระมัดระวัง "วอนเถอะนะ ขอให้มีปลาเยอะๆ หน่อย" เธอพึมพำในใจเหมือนกำลังพูดคุยกับหนองน้ำ หวังว่าโชคจะเข้าข้างในวันนั้นหลังจากพยายามอยู่นาน เธอเริ่มเห็นปลาตัวเล็กๆ กระโดดพล่านขึ้นมาบนแซะไม้ไผ่ที่เธอค่อยๆ ยกขึ้นจากน้ำ "ได้แล้ว!" ฮันน่าอุทานเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น เธอเก็บปลาตัวเล็กๆ ลงในถังเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ อย่างประณีต ปลาบางตัวดิ้นไปมาเบาๆ ในถังน้ำ ทำให้เธอรู้สึกมีความหวังขึ้นเล็กน้อยแม้ว่าปลาที่จับได้จะไม่ใช่ปลาตัวใหญ่หรือจำนวนมากมายแต่ทุกตัวที่ได้มานั้นมีความหมายสำหรับเธอ

เปิดเทอมภาคเรียนปีสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นเหมือนกับภาคเรียนอื่นๆ แต่สำหรับฮันน่า ความรู้สึกที่เคยสดใสเหมือนทุกครั้งกลับหายไป ความกดดันจากการถูกจับตามองเพราะเป็นนักเรียนทุนและเสียงลือเสียงเล่าอ้างจากเหตุการณ์ในอดีตยังคงหลอกหลอนเธอ แม้เธอจะพยายามตั้งใจเรียนและทำให้ดีที่สุด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอาจารย์ห้องปกครองดูเหมือนจะเปราะบางขึ้นเรื่อยๆ

เพียงไม่กี่เดือนหลังจากเปิดเทอม ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป อาจเพราะการตัดสินใจเล็กๆ ในช่วงเวลาที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้าหรือท้อแท้กับชีวิต ฮันน่าเริ่มพลาดในการปฏิบัติตามกฎระเบียบอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงการนั่งเล่นกับเพื่อนๆ ตามคลองหรือหนองน้ำ แต่เป็นการขาดเรียนบ่อยครั้งและหลบไปอยู่ในโลกส่วนตัวของเธอเลือกที่จะเพ้อฝันและเขียนนิยายน้ำเน่าในมุมเงียบๆ มากกว่าจะเผชิญหน้ากับความจริงในห้องเรียน

ครูที่เคยเป็นที่ปรึกษาเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวฮันน่า และพยายามดึงเธอกลับมาสู่เส้นทางที่ควรจะเป็น แต่ดูเหมือนทุกคำพูดจะไปไม่ถึงใจเธออีกต่อไป ความโดดเดี่ยวที่ฝังลึกและความรู้สึกว่างเปล่ากลายเป็นสิ่งที่ฮันน่าไม่สามารถหลุดพ้นได้ "ฮันน่า เธอต้องกลับมามุ่งมั่นให้ได้นะ เทอมนี้สำคัญที่สุดในชีวิตเธอ" ครูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่น้ำเสียงนั้นเหมือนลอยผ่านตัวเธอไป ฮันน่าเพียงพยักหน้ารับ แต่ในใจของเธอกลับว่างเปล่า

เมื่อฮันน่ากลับถึงบ้านหลังเลิกเรียน เธอวางกระเป๋าใบเล็กลงข้างประตูไม้ที่เริ่มผุพังจากกาลเวลาเดินช้าๆ ไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ติดกับห้องครัว เสียงของปู่ดังขึ้นลอดผ่านฝาไม้เก่าๆ ที่มีรอยแตก เธอหยุดนิ่ง ไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่คำพูดที่ลอดผ่านมาทำให้เธอหยุดฟังด้วยความรู้สึกถอดใจ

“เราไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าเรียนของฮันน่าแล้วนะแม้ค่าใช้จ่ายจะไม่มาก” ปู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยสะท้อนถึงความเหนื่อยล้าจากชีวิตที่ต้องดิ้นรนในทุกวัน “ทุนการศึกษาที่รัฐบาลให้มาก็ช่วยได้แค่บางส่วน แต่แค่นั้นมันไม่พอ… พรุ่งนี้ก็ไม่รู้จะมีอะไรกิน แต่ละมื้อ แต่ละวัน ก็ยากลำบากเหลือเกิน” น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับคนที่หมดหนทาง แต่ก็ยังพยายามรักษาความเข้มแข็งไว้เพื่อครอบครัว

คำพูดของปู่เกิดขึ้นหลังจากที่เขาถูกเรียกเข้าพบครูใหญ่ในห้องผู้ปกครอง ข่าวที่ฮันน่าถูกเตือนเรื่องการทำผิดกฎในฐานะนักเรียนทุนทำให้หัวใจของชายชราเต้นแรงด้วยความกังวล เธอถูกจับได้หลายครั้งว่าไปนั่งจับกลุ่มเล่นกับเพื่อนๆ ตามห้วยหนองคลองบึงแทนที่จะตั้งใจเรียนและเป็นตัวอย่างที่ดีตามที่โรงเรียนคาดหวัง แต่เด็กวัยรุ่นบ้านนอกที่ไม่มีทางเลือกมากนักมักหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในสิ่งรอบตัว แต่สำหรับระบบการศึกษาที่เข้มงวดในสมัยนั้น การเบี่ยงเบนไปจากเส้นทางที่กำหนดไว้ถือเป็นเรื่องใหญ่โต