บทที่7.ความฝัน

กลางกรุงที่พลุกพล่าน ท้องฟ้าสีครามถูกขับเน้นด้วยเส้นขอบฟ้าของตึกสูงรายรอบเสียงรถยนต์และฝูงชนที่เดินขวักไขว่สร้างบรรยากาศที่เต็มไปด้วยพลังของเมืองหลวง ใจกลางความวุ่นวาย สองพ่อลูกยืนอยู่ริมฟุตาบาธในเสื้อผ้าที่เรียบง่าย ฝุ่นจับรองเท้าสะพายกีต้าร์คู่ใจข้างหลัง

ดวงตาของอาดัมเปี่ยมไปด้วยความหวัง ลึกซึ้งและสุกใส ราวกับแสงประกายเล็กๆ ที่ส่องผ่านม่านเมฆหมอกแต่เขามองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ตึกกระจกสูงระฟ้าที่สะท้อนแสงแดดยามบ่ายดูเหมือนจะเป็นมากกว่าอาคารมันเป็นเป้าหมาย เป็นปลายทางของความฝันที่เขาและพ่อร่วมกันสร้าง ดวงตาคู่นั้นไม่เพียงสะท้อนภาพความทะเยอทะยาน แต่ยังแฝงไว้ด้วยความเชื่อมั่นในพลังของเสียงเพลงและอนาคตที่ยังไม่ถูกกำหนด

อาดัมและพ่อก้าวเข้าไปในตึกสูงตระหง่าน ประตูอัตโนมัติเปิดออก ล็อบบี้กว้างขวางที่ปูด้วยหินอ่อนเงาวับ แสงไฟนีออนสาดส่องให้ทุกอย่างดูหรูหราและเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม เสียงรองเท้าของพวกเขากระทบพื้นดังกังวานในพื้นที่ที่ดูจะกว้างใหญ่เกินกว่าที่คุ้นเคย อาดัมเหลือบมองรอบตัวด้วยความตื่นเต้น ขณะที่พ่อมองตรงไปยังแผงปุ่มเรียกลิฟต์ ด้วยใบหน้าที่แฝงความมุ่งมั่น

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก พวกเขาก้าวเข้าไปในพื้นที่โลหะขัดมันที่สะท้อนเงาเลือนรางของทั้งคู่ อาดัมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกวินาที ขณะที่พ่อกดปุ่มไปยังชั้นบนสุด เสียง "ติ๊ง" เบาๆ ตามมาด้วยการเคลื่อนตัวของลิฟต์ขึ้นไปสู่อากาศด้านบน ดวงตาของอาดัมมองตัวเลขที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปบนจอไฟดิจิทัล เขากำมือที่ถือเคสกีต้าร์แน่น ราวกับกอดความฝันไว้ไม่ให้หลุดมือ

ลมหายใจค่อยๆ หนักแน่นขึ้นในความเงียบของลิฟต์ ก่อนที่พ่อจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่มั่นใจ "พร้อมหรือยังลูก?" อาดัมหันมองพ่อ ก่อนพยักหน้าช้าๆ พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมาย "พร้อมครับ"

ติ้ง !

เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อประตูเปิดออกสู่ชั้นบนสุด จุดหมายที่เต็มไปด้วยความฝันและโอกาสรออยู่เบื้องหน้า

ส่งถึงห้องออดิชั้น..ห้องนั้นเรียบง่ายแต่ทรงพลัง ผนังสีขาวสะอาดล้อมรอบด้วยแผ่นกันเสียงสีเทาอ่อน บนผนังมีโลโก้ค่ายเพลงใหญ่ติดอยู่เด่นชัดเหมือนเครื่องหมายแห่งความฝัน โต๊ะยาวตั้งอยู่ด้านหน้า มีผู้บริหารและทีมงานนั่งเรียงกันอยู่ สายตาแต่ละคู่ดูนิ่งแต่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และแฝงความกดดันที่ยากจะอธิบาย

พื้นห้องปูด้วยพรมสีเข้มซึ่งช่วยซับเสียง กึ่งกลางห้องมีไมโครโฟนตั้งอยู่เดี่ยวๆ พร้อมกับขาตั้งกีตาร์ที่ดูเหมือนจะรอคอยให้เสียงเพลงมาปลดปล่อยความเงียบ ห้องถูกส่องด้วยแสงไฟสีขาวนวลที่ทำให้ทุกอย่างดูชัดเจนจนไม่มีที่ให้หลบซ่อน

เสียงแอร์ที่ทำงานเบาๆ กลายเป็นเสียงพื้นหลังเดียวในขณะที่อาดัมและพ่อยืนอยู่ตรงกลางห้อง พื้นที่นั้นให้ความรู้สึกทั้งเปิดโล่งและโดดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน อาดัมเหลือบมองผู้ฟังทุกคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้า มือของเขาจับกีตาร์แน่นก่อนจะสูดลมหายใจลึก พ่อเอื้อมมือตบไหล่เบาๆ เหมือนจะส่งสัญญาณว่า นี่คือช่วงเวลาที่เรารอคอย

บรรยากาศในห้องนั้นหนักอึ้ง แต่เต็มไปด้วยศักยภาพ ทุกโน้ตและทุกคำร้องที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเป็นตัวตัดสินชะตาของพวกเขาในเสี้ยวนาทีนี้

“พร้อมหรือยังครับ? ถ้าพร้อมแล้ว เริ่มเลย” เสียงของชายใบหน้าเคร่งขรึมที่นั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะเปล่งออกมา เสียงนั้นต่ำลึกและมั่นคง แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้อาดัมรู้สึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ เขาไม่แม้แต่จะกระพริบตาเมื่อมองอาดัมและพ่อ ราวกับกำลังประเมินทุกอณูของพวกเขาในขณะนั้น

อาดัมเผลอกลืนน้ำลาย ขณะที่ห้องทั้งห้องดูเงียบงันจนเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นชัดเจน พ่อยิ้มบางๆ และพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณให้เริ่ม อาดัมสูดลมหายใจลึก สัมผัสที่นิ้วมือจับกีตาร์แน่นขึ้น เขามองตรงไปข้างหน้า ดวงตาของเขาพบกับสายตาของชายคนนั้น—สายตาที่เฉียบคมแต่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เสียงแรกจากกีตาร์ดังขึ้น ทำลายความเงียบในทันที เสียงเพลงที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และความหวังเริ่มไหลลื่นในอากาศ ทุกสายตาจับจ้องไปยังพวกเขา ราวกับว่าทุกโน้ตและทุกคำร้องกำลังถูกวัดผล

เสียงเพลงไหลลื่นเป็นจังหวะ อาดัมร้องด้วยพลังที่สะสมมาทั้งชีวิต น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอารมณ์และความเชื่อมั่น ในขณะที่พ่อส่งสายตาให้กำลังใจและดีดกีตาร์ช่วยประสาน เสียงเพลงค่อยๆ ครอบคลุมทั้งห้อง ทุกโน้ต ทุกคำร้องส่งต่อเรื่องราวที่ลึกซึ้ง สะกดให้ทุกสายตาของผู้บริหารจ้องมองโดยไม่ละสายตา

เมื่อเสียงเพลงสุดท้ายจบลง ห้องออดิชั่นกลับมาเงียบงันอีกครั้ง เสียงกีตาร์ที่เคยก้องกังวานกลายเป็นเพียงความทรงจำในอากาศ อาดัม พยายามเก็บความตื่นเต้นและความกดดันที่ยังหลงเหลืออยู่ในอก เขาเหลือบมองผู้ตัดสินที่ยังคงนั่งนิ่ง เคร่งขรึม ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากพวกเขา มีเพียงสายตาที่เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักและวิเคราะห์ทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ชายใบหน้าเคร่งขรึมลุกขึ้นจากโต๊ะ ส่งสัญญาณให้ทีมงานคนอื่นลุกตาม พวกเขาก้าวออกจากห้องไปทางประตูอีกด้านหนึ่ง เสียงรองเท้ากระทบพื้นเงียบแต่หนักแน่น พวกเขาหายเข้าไปในห้องประชุมที่อยู่ไม่ไกล ประตูปิดลงช้าๆ ทิ้งให้ห้องออดิชั่นเต็มไปด้วยความเงียบที่แทบได้ยินเสียงลมหายใจของอาดัมและพ่อ

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เสียงพูดคุยเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากห้องประชุมเหมือนเสียงกระซิบที่จับใจความไม่ได้ อาดัมเหลือบมองพ่อ ซึ่งพยายามยิ้มให้กำลังใจ แม้แววตาจะดูไม่ต่างจากเขากังวลและเต็มไปด้วยคำถาม

เสียงนาฬิกาในห้องดัง "ติ๊ก ติ๊ก" ในความเงียบชวนให้อดคิดไม่ได้ว่าผลลัพธ์ที่รออยู่อีกฟากประตูจะเป็นอย่างไร ทุกวินาทีรู้สึกเหมือนยาวนานกว่าปกติ พวกเขารู้ดีว่าคำตัดสินนี้อาจเปลี่ยนชีวิตไปตลอดแต่ก็ต้องรออย่างอดทน

ดวงตาของอาดัมจับจ้องไปที่ประตูที่ดูเหมือนเป็นตัวกั้นระหว่างโลกสองใบ โลกที่เขาอยู่ตอนนี้ กับโลกที่กำลังรออยู่หลังบานนั้น ทุกอย่างเงียบสงัดแม้กระทั่งเสียงนาฬิกาที่เคยดัง "ติ๊ก ติ๊ก" ก็เหมือนจะช้าลง หรืออาจจะหยุดไปในความรู้สึกของเขา

ประตูค่อยๆ แง้มออก เสียงบานพับที่ดังเบาๆ กลับฟังชัดในความเงียบของห้องเล็กๆ ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ประตู ท่าทางสุขุม ดวงตาของเขามองตรงมายังอาดัม พร้อมเสียงเรียกที่สั้น กระชับ แต่แฝงด้วยน้ำหนัก

“อาดัม เข้ามา”

อาดัมหันไปมองพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ ดวงตาของพ่อเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะมีร่องรอยความกังวลซ่อนอยู่ลึกๆ แต่รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้ากลับเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นในตัวเขา พ่อยื่นมือออกมาแตะที่มือของอาดัม บีบเบาๆ เพื่อส่งผ่านกำลังใจ

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อภูมิใจในตัวลูกเสมอ" คำพูดของพ่อทำให้อาดัมรู้สึกถึงความหนักแน่นที่เริ่มกลับมาหาเขา เขาสูดลมหายใจลึก ปล่อยให้ความกลัวละลายไปในสายสัมผัสของพ่อ

เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน มุ่งหน้าไปยังประตูที่เปิดรอเหมือนเวทีที่เขาต้องแสดงตัวเป็นตัวเอก ชายที่ยืนรออยู่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่ถอยหลบเพื่อเปิดทางให้เขาก้าวเข้าไป