บทที่25.การเช็กอินที่ตึงเครียด

บรรยากาศที่เปิดโล่งของล็อบบี้รีสอร์ตกลางสวนปาล์ม สียงคลื่นกระทบฝั่งดังแว่วมาไกลๆราวกับคำทักทายของมหาสมุทร  เสียงลมพัดผ่านกิ่งใบของต้นไม้เกิดเป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบา คล้ายดนตรีธรรมชาติที่บรรเลงประสานกันอย่างลงตัว

แสงแดดอุ่นยามสายลอดผ่านเพดานกระจกใสด้านบน สาดส่องลงมา ทอดเงาเป็นลวดลายอ่อนช้อยบนพื้นหินขัดสีเทาที่เปี่ยมด้วยความประณีต

เฟอร์นิเจอร์ไม้สีน้ำตาลถูกจัดวางไว้อย่างมีสไตล์และลงตัว ที่สะท้อนถึงความกลมกลืนระหว่างธรรมชาติและความทันสมัย

เสียงรองเท้าของฮันน่ากระทบพื้นเบาๆ ในจังหวะที่มั่นคง ตรงไปยังที่เคาน์เตอร์รับรองกลางล็อบบี้ พนักงานสาวสวมเสื้อสูทสีขาวสะอาดทับเสื้อเชิ้ตเนื้อเบาสีฟ้าอ่อน ใบหน้าผ่องใสถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มต้อนรับอย่างอ่อนน้อม เธอยืนสง่างามหลังเคาน์เตอร์ไม้เรียบหรู มือวางพร้อมบริการ

ฮันน่าหยุดอยู่ด้านหน้าเค้าน์เตอร์ สูดลมหายใจลึกเพื่อรวบรวมสมาธิ ขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจแต่ยังแฝงด้วยความตื่นเต้น

“สวัสดีค่ะ ฉันฮันน่าเข้าเช็กอินค่ะ”

“สักครู่นะคะ” เสียงของเธอราวกับสายลมเย็นที่พัดผ่านกลางฤดูร้อน ก่อนหยิบเอกสารเช็กอินมาตรวจสอบอย่างตั้งใจ

“ขอไอดีการ์ดหรือพาสปอร์ตของคุณผู้หญิงด้วยค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นพลางหน้ามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมืออาชีพและสุภาพ ทำให้ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างฮันน่าอดไม่ได้ที่จะพยายามรวบรวมสมาธิของตัวเองให้นิ่ง แล้ว ก้มค้นหาเอกสารในกระเป๋าแต่เธอก็ไม่อาจต้านทานสายที่ตื่นตัวด้วยการเหลือบตามองสถาณการณ์รอบตัวได้

ทันใดนั้นสายตาของเธอสะดุดเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดนอกเครื่องแบบที่ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ราชการ พวกเขามีกัน 4-5 คนยืนสนทนาอยู่ด้านหน้า ท่าทางที่เคร่งขรึมและจริงจัง พลันหัวใจของฮันน่าหล่นล่วงไปที่ตาตุ่มเมื่อสายตาของชายหนึ่งในนั้นมองตรงมายังเธอ แม้เพียงเสี้ยวที่เขามองมา  ความตื่นตระหนกวิ่งเข้าครอบงำจนเธอต้องรีบเบนสายตากลับมาที่พนักงานตรงหน้า แล้วพยายามยื่นเอกสารในมืออย่างมั่นคงที่สุด

“รอสักครู่นะคะ” คำพูดของพนักงานทำให้เวลาหยุดหมุนชั่วขณะ เพราะสำหรับฮันน่าแล้ว ช่วงเวลานี้ยาวนานเหมือนชั่วกัลปาวสาน ขาซ้ายสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้ทำให้เธอต้องจิกตัวเอง เพื่อควบคุมสติของตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้ความวิตกกังวลเผยออกมา

ในที่สุด เพียงอึดใจ พนักงานสาวส่งมอบคีย์การ์ดห้องให้พร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้โล่งใจ

“เรียบร้อยค่ะ นี่กุญแจห้องของคุณผู้หญิงนะคะ ห้องลูกค้าอยู่ชั้น1ค่ะติดทะเลค่ะ เลี้ยวขวาไปทางนี้นะคะ”

ฮันน่ารับคีย์การ์ดมาด้วยมือที่ชื้นเล็กน้อย เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะรีบเดินไปตามทางที่พนักงานบอก ก้าวเท้าของเธอดูมั่นคงในสายตาคนอื่น แต่ในใจกลับร้อนรุ่ม  ราวกับทุกย่างก้าวเหมือนมีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้อง

ทันทีที่ประตูห้องพักปิดลง ฮันน่าปลดกระเป๋าถือจากบ่าแล้ววางลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนหายใจยาวราวกับต้องการระบายความอึดอัดที่สะสมมาทั้งวัน ลมจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องเย็นจับผิว แต่ภายในใจเธอกลับรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ตริ้ง ตริ้ง ตริ้ง เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ ในกระเป๋า ฮันน่าเหลือบมองหน้าจอ ชื่อที่ปรากฏขึ้นทำให้เธอชะงัก:

“ลินลี่”

เธอหยิบขึ้นมาแล้วเลื่อนปลดล็อกหน้าจออย่างช้าๆ ใจหนึ่งรู้สึกหวั่น อีกใจก็อยากรู้ว่าข้อความจะเขียนว่าอย่างไร

“ฮันน่า สถานที่เธอต้องเอากระเป๋าไปส่ง โลเคชั่นตามนี้นะ”

ฮันน่าถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหมดแรง สมองของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่สับสนและเสียงที่คอยถามซ้ำๆ

“ฉันกำลังทำอะไรอยู่?”

“มาถึงจุดนี้ได้ยังไง?”

ฮันน่ากวาดสายตาไปมารอบห้อง แล้วหยุดมองกระเป๋าหรูใบหนึ่งที่วางอยู่กลางห้อง กระเป๋าที่ลินลี่ฝากฝังเธอให้เอาไปส่งปลายทางและย้ำนักหนาว่า ห้ามเปิด และ เธอไม่เคยถามว่าอะไรอยู่ในนั้น และไม่คิดว่าคำตอบจะสำคัญ...จนกระทั่งตอนนี้

เธอก้าวไปหยุดตรงหน้ากระเป๋า จ้องมองมันด้วยความรู้สึกอึดอัดในอกที่ทวีความรุนแรงราวกับภูเขาไฟที่พร้อมปะทุ และเธอก็ยังไม่รู้ว่าข้างในคืออะไรแต่ความอยากรู้ ก็กัดกินความคิดจนเธอต้านทานไม่ไหว

เธอตัดสินใจเลื่อนปลายนิ้ว คลายล็อกซิปกระเป๋า เสียงซิปถูกดึงดังขึ้นในความเงียบของห้อง สองมือขยับปากกระเป๋าทันใดนั้นสิ่งที่เห็นอยู่ข้างในนั้น แทบไม่เชื่อสายตา นั่นคือแพ็กมาลีฮวนน่า (กัญชา) อัดแน่นอยู่ในกระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ ราวกับทุกอย่างถูกจัดเตรียมมาอย่างดี เธอทรุดไปนั่งกองกับพื้น

หัวใจเธอเต้นแรงจนจะหลุดออกมาจากอก ภาพที่เห็นทำให้ความสับสนในหัวของเธอเพิ่มพูนจนแทบระเบิด ในขณะที่เธอยังนิ่งอึ้ง เสียงข้อความจากลินลี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มีรายละเอียดชัดเจนยิ่งกว่าเดิมถึงสถานที่และการนัดหมาย

“นี่ฉันกำลังทำผิดร้ายแรงภายใต้กฎหมาย...” ฮันน่าพึมพำกับตัวเอง ด้วยน้ำเสียงของเธอสั่นไหว

คำถามและความคิดถาโถมใส่เธอเหมือนคลื่นลูกใหญ่

“ถ้าถูกจับแล้วจะทำยังไง? ทำไมฉันถึงทำแบบนี้? ฉันหน้ามืดเพราะเงินแค่นั้นเหรอ?” ทุกอย่างปั่นป่วนราวกับพายุหมุน เธอเดินวนไปมาภายในห้อง ก่อนจะคว้ากระเป๋านั้นปิดลง แล้วเดินออกไปยังระเบียงก้าวสัมผัสบนหาดทราย สายลมริมทะเลเย็นสบายพัดผ่าน แต่ในใจของฮันน่ากลับร้อนรุ่มไม่ต่างจากเปลวไฟ

เธอแหงนมองท้องฟ้าที่มีเมฆสีเทาปกคลุมบดปังแสงพระอาทิตย์ ราวกับหวังว่าคำตอบของเธอจะซ่อนอยู่ในหมู่เมฆนั้น

“ฉันควรทำยังไงดี.. ?” เธอพึมพำอีกครั้ง น้ำเสียงอ้อนวอนราวกับจะพูดกับพระเจ้าที่เธอไม่แน่ใจว่ากำลังฟังอยู่หรือไม่

หัวใจของเธอเหมือนหม้อต้มที่เดือดพล่าน และตอนนี้เธอรู้ดีว่าการไปต่อในเส้นทางนี้เปรียบเหมือนการเดินเข้าสู่กองไฟ เธอ เลื่อนดวงตามองมหาสุทรที่ไกลสุดสายตา ราวกับกำลังหาคำตอบที่ไกลเกินเอื้อมถึง

  เสียงคลื่นดังกระทบฝั่งเป็นจังหวะเหมือนกำลังเตือนเธอถึงบางสิ่งแต่ตอนนี้เธอกลับมืดมนไร้ซึ่งหนทาง.. และคำตอบ

และที่สำคัญเธอมีเวลาคิดจนถึงคืนนี้เท่านั้น…