บทที่31.มือนำทาง

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดแผ่วเบาลอดผ่านหน้าต่างห้องของอาดัม เขายืนถือโทรศัพท์ไว้แนบหู ปลายสายนั้นคือวิน เพื่อนสนิทที่โทรมาจากต่างแดน  เพราะหลังจากเหตุการ์ณ์ที่เกาะทองคำวันนั้นวินได้บินกลับไปอย่างกระทันหัน

"นายแน่ใจเหรอ...อาดัม?" เสียงของวินชัดเจนผ่านใบหูของอาดัมในขณะที่ทั้งสองได้คุยกันมาได้สักพักแล้วจนมาถึงช่วงสุดท้ายก่อนจะวางสายลง 

“แน่ใจสิ…”อาดัมตอบกลับด้วยความมั่นใจขณะที่ดวงตาคมกริบของเขาฉายแววความแน่วแน่มั่นคง ถึงแม้เขาจะรู้จักเธอแค่เพียงหนึ่งสัปดาห์ก็ตาม  แต่บางอย่างในตัวเธอทำให้เขาตัดสินใจได้โดยไม่ลังเล เมื่อวินได้ยินคำตอบที่ราวกลั่นออกมาจากหัวใจของอาดัมแล้ว เขาก็เอ่ยด้วยด้วยน้ำเสียงแห่งความยินดี

“เมื่อนายมั่นใจและเชื่อมั่นแล้ว ฉันก็เชื่อในตัวนายเช่นกันว่านายนั้นทำได้ดี” วินตอบกลับแล้วหันมองดูเวลาบนข้อมือที่ใกล้เข้ากะทำงานไปทุกที

“ ไว้คุยกันใหม่ ฉันต้องเข้าทำงานแล้ว ขอพระเจ้าอวยพร นายกับฮันน่า นะ" 

“ขอบใจมากเพื่อน ..วิน! แล้วเจอกัน ” .. ตุ๊ด.. ตุ๊ด.. ตุ๊ด..

………….

เมื่อวางสายไปแล้ว  อาดัมถอนหายใจออกมาช้าๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามราตรี แสงดาวระยิบระยับสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา หนึ่งสัปดาห์อาจดูสั้นเกินไปสำหรับบางคน แต่สำหรับเขา มันมากพอที่จะรู้ว่าเธอมีค่าพอให้เขาเสี่ยง

ทุกเหตุการณ์ ทุกการสัมผัส  ล้วนสร้างบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาในใจ เขาหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ความรู้สึกหลั่งไหลไปกับสายลมที่พัดผ่าน เขาไม่อาจรู้ได้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร อาจเต็มไปด้วยอุปสรรค อาจมีความไม่แน่นอนรออยู่

แต่สิ่งเดียวที่เขามั่นใจเขาจะไม่ปล่อยมือจากเธอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม...

“..................”

เช้าวันใหม่ หน้าโรงพยาบาลที่วุ่นวาย

เสียงจอแจของผู้คนและรถพยาบาลที่แล่นเข้าออกดังระงมไปทั่วบริเวณ ฮันน่า นั่งอยู่บนรถเข็น แสงแดดยามเช้าส่องกระทบใบหน้าของเธอ เธอยกมือขึ้นบังแสงแดดทีกระทบ ขณะที่อาดัมยืนอยู่ด้านหลัง มือทั้งสองจับที่ด้ามจับรถเข็นก่อนจะค่อยๆ เข็นเธอออกมาจากโรงพยาบาล

"คุณไปอยู่ที่บ้านผมก่อนก็ได้ครับ... จนกว่าคุณจะหายดี"

น้ำเสียงของอาดัมฟังดูหนักแน่น ทว่าอบอุ่น ฮันน่าหันไปมองเขา ดวงตาของเธอมีแววลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ

อาดัมพาฮันน่ากลับมาที่บ้านพักของเขา บ้านหลังเดิมที่เงียบสงบ ทว่าวันนี้ดูแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย เพราะพ่อและแม่ของเขาได้เดินทางกลับไปกรุงเทพฯ แล้วเพื่อทำงาน เหลือเพียงเขาและเธอ...

ฮันน่ามองรอบๆ บ้านพักหลังนี้ บรรยากาศเงียบสงบ แตกต่างจากความวุ่นวายในโรงพยาบาลที่เธอเพิ่งจากมา เธอถอนหายใจเบาๆ รู้ดีว่า… จากนี้ไป ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปอีกขั้น

เธอเหลือบมองอาดัม ชายที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่กลับเสนอตัวเข้ามาดูแลเธอโดยไม่มีข้ออ้าง ไม่มีเงื่อนไขใดๆ เขากำลังจัดเตรียมที่นอนให้เธอ ท่าทางของเขาสงบนิ่ง อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความตั้งใจ

"ทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนี้?"

คำถามนั้นผุดขึ้นในใจ เธอรู้สึกซาบซึ้ง แต่ลึกๆ แล้วยังมีข้อโต้แย้งมากมายในความคิดของเธอเอง เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ผ่านมาในชีวิตเธอชั่วครู่… แล้วอะไรทำให้เขาเลือกจะอยู่ตรงนี้?

ทุกค่ำคืนที่เงียบเหงาในช่วงหนึ่งเดือนแรก- 

ทุกค่ำคืนในช่วงเดือนแรกผ่านไปอย่างเชื่องช้า อาดัมออกไปทำงาน ร้องเพลงตามตารางของเขา และเธอ... ต้องเผชิญกับความเงียบงันเพียงลำพัง

ไม้เท้าพยุงร่างกายของเธอให้ขยับจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง แต่แม้เพียงไม่กี่ก้าวก็ช่างลำบากยิ่งนัก แค่เดินไปเข้าห้องน้ำ หรือหยิบน้ำดื่ม ก็ต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี

เธอลองลุกขึ้นยืนหลายครั้ง ใช้ไม้พยุงเป็นหลักช่วยพยุงตัวเอง แต่ขาที่เต็มไปด้วยรอยเย็บ กลับไม่อำนวย ความเจ็บปวดแล่นผ่านเข้ามาอย่างรุนแรงทันทีที่ออกแรง

“อึก…!”

เสียงโอดครวญของเธอดังขึ้น ก่อนที่ร่างกายจะทรุดลงกับพื้น ความปวดแล่นเข้าสู่กระดูกอย่างรุนแรงจนแทบทนไม่ไหว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความท้อแท้สะท้อนแสงไฟสลัวในห้อง ฮันน่ากำมือแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

"ทำไมถึงยังอ่อนแอขนาดนี้..."

เธอกัดริมฝีปากแน่น จ้องไปยังไม้พยุงตรงหน้า มันเป็นเพียงเครื่องมือที่ช่วยให้เธอยืนขึ้นได้ แต่กลับไม่อาจพยุงหัวใจที่กำลังอ่อนล้าและแตกร้าวของเธอได้เลย

น้ำตาไหลอาบแก้ม ความเจ็บปวดทางกายอาจรุนแรง แต่สิ่งที่กัดกินหัวใจเธอมากกว่ากลับเป็นความกลัว... ความหวาดระแวง... และคำถามที่ไม่มีคำตอบ

เธอนั่งทรุดลงกับพื้น แสงไฟในห้องดูหม่นลง ราวกับสะท้อนสภาพจิตใจของเธอเอง ความเงียบงันปกคลุมทุกสิ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจสะอื้นแผ่วเบาที่ดังขึ้นในห้องกว้าง

ทันใดนั้น—

เสียงประตูเปิดออก อาดัมก้าวเข้ามาหลังจากกลับจากที่ทำงาน เมื่อสายตาของเขาสบเข้ากับภาพตรงหน้า หัวใจของเขาก็เหมือนถูกบีบรัด

ฮันน่านั่งอยู่กับพื้น ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย น้ำตายังไหลอาบแก้ม

"ฮันน่า..."

อาดัมรีบตรงเข้ามาหา เขาค่อยๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะประคองร่างเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน ความอ่อนแอที่เขาสัมผัสได้จากร่างเล็กๆ ในอ้อมแขน ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังหลงทางจมอยู่ในวังวนของความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง

"ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่..."

เสียงของเขาอบอุ่นและมั่นคง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย เขารู้ว่าเธอกำลังต่อสู้ ไม่ใช่แค่กับร่างกายของตัวเอง แต่กับหัวใจที่แตกสลายด้วย...

อาดัมกระชับมือเธอแน่น เป็นการกระทำเรียบง่าย แต่เปี่ยมไปด้วยความหมาย นี่คือสิ่งเดียวที่เขาทำมาตลอดอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าทุกอย่างจะยากเย็นแค่ไหน

และเขาจะยังคงนำทางเธอต่อไป

"คุณหลับตานะ..เราจะอธิษฐานด้วยกัน."

เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่ามั่นคง ขณะที่มือของเขายังคงกอบกุมมือเธอไว้แน่น ฮันน่าค่อยๆ หลับตาลงอย่างเชื่องช้า ปล่อยให้ความอบอุ่นจากมือของเขาห่อหุ้มเธอ

อาดัมหลับตาลงตาม สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ยคำอธิษฐานด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยศรัทธา

"ขอพระเจ้าช่วยให้ฮันน่าหายจากความเจ็บปวด ขอให้เธอเข้มแข็งขึ้น ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่ผมยังได้ดูแลเธอในวันนี้... อาเมน"

เมื่อคำพูดสุดท้ายของอาดัมสิ้นสุดลง ฮันน่าค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้น มองเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาที่อยู่เบื้องหน้า

ห้องที่เคยอบอวลไปด้วยความเศร้า ความสิ้นหวัง และความเจ็บปวด ค่อยๆ สงบลง ราวกับคำอธิษฐานของเขาได้ปลอบประโลมหัวใจที่บอบช้ำของเธอ

เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านผ่านมือของเขามั่นคง จริงใจ และเต็มไปด้วยความหวัง มันเป็นเพียงสัมผัสเล็กๆ แต่กลับมีพลังมากพอจะช่วยเธอให้ผ่านพ้นวันอันยากเย็นไปได้อีกวัน