บทที่ 1.โลกที่ไม่ใจดีกับฮันน่า

ปี 1985

“ฮันน่า..ฮันน่า!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อเด็กน้อยดังลอยมาจากในบ้านแต่ฮันน่ายังคงก้มหน้าก้มตาเล่นของเล่นอยู่บนพื้นดินหน้าบ้านอย่างไม่สนใจ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความสุขและจินตนาการที่ไร้ขอบเขตในโลกส่วนตัวของเธอเองตามประสาเด็กอายุ 4 ปี

เดือน ลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่าฮันน่าหลายปีปลุกเธอจากความสนุกเล็กๆ น้อยๆ นั้น "ฮันน่า แม่เรียกแล้วนะ" ฮันน่าหันไปมองยังไม่ทันขานรับเสียงใดๆ ทันใด หญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงมาด้วยท่าทางมั่นใจอายุราว 20 ปีแต่งตัวด้วยเสื้อตัวใหม่สีสดใส ชายเสื้อถูกเก็บเข้าในกางเกงยีนเอวสูงอย่างเนี้ยบ ริมปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดใบหน้าของเธอเรียบเฉยจนแทบจะไร้อารมณ์ ท่าทางของเธอดูเคร่งขรึมและจริงจัง และนั่นก็คือ จูเลีย แม่ของฮันน่า

“ไปกันได้แล้วนะ ฮันน่า ไหนชิ้นไหนของลูก เอาไปเล่นที่นู่นด้วยนะ”จูเลีย พูดพลางหยิบของเล่นที่ฮันน่าถืออยู่ในมือเก็บใส่ลงกระเป๋าข้างในนั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของลูกสาวที่พับอย่างระมัดระวังแล้ว เธอจูงมือเล็กๆ ของลูกสาวออกไปด้วยสายตาเย็นชา

"แต๊ก... แต๊ก... แต๊ก..." เสียงมอไซค์คันเก่า เสียงนั้นดังสนั่นเหมือนเสียงคำรามที่แทรกผ่านความเงียบในทุ่งนากว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยสีเขียวของต้นข้าว และกลิ่นหอมของดินที่เพิ่งรดน้ำใหม่ เสียงรถดังไปถึงหัวบ้านจนใคร ๆ ในหมู่บ้านก็หันมามองตามเป็นตาเดียว เสียงนั้นดังก้องไปถึงท้ายบ้าน กระทั่งรถหยุดลงตรงหน้าบ้านไม้เก่า ๆ หลังหนึ่ง

เจ้าของบ้านต่างยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างและประตูที่เปิดค้างไว้ตามเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ดังมา ใบหน้าทั้งคู่แก่ชราเสื้อผ้าของพวกท่านเป็นเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ดูอ่อนล้าไปตามกาลเวลา หยาดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นตามหน้าผากของยาย ขณะที่ตายืนจมอยู่ในความคิดของตัวเองไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ "กลับมาอีกแล้วสินะ..." เสียงนั้นเบาหวิวราวกับสะท้อนจากอดีตที่ยังไม่เคยเลือนหายไปจากใจ

จูเลีย รีบยกกระเป๋าลงจากที่แขวนหน้ารถแล้วทิ้งประโยคสั้นๆ ว่า “ อยู่กับพ่อนะฮันน่า ” จูเลียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแห้งแล้ง ไร้อารมณ์อย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงนั้นแทบจะเหมือนไม่มีความหมายอะไรเลย เธอหมุนตัวไปพร้อมกับเสียงเกียร์รถที่ดังขึ้นเสียงเครื่องยนต์เริ่มทำงานและเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อย ก่อนที่ล้อของมันจะหมุนพาเธอออกไปจากที่ตรงนั้น เสียงนั้นค่อย ๆ ลดลงจนสุดท้ายก็หายไปจนเงียบงัน.. ทิ้งลูกสาวของเธอให้ยืนตัวสั่นด้วยน้ำตาคลอ …

ฮันน่ายืนนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้านข้อมือเธอกำแน่นที่ขอบกระเป๋า เธอมองไปยังผู้คนที่เธอไม่เคยรู้จัก ราวกับพวกเขาคือคนจากโลกอีกใบหนึ่ง การเริ่มต้นใหม่ที่เธอไม่เคยตั้งตัวพร้อมกับครอบครัวที่ไม่คุ้นเคย ครอบครัวของบิดาที่เธอไม่เคยเห็นหน้าและนี่คือปู่ย่า ที่เธอต้องมาอาศัยอยู่

5 ปีผ่านไป

"แม่มันไม่เคยส่งข่าวคราวมาเลยตั้งแต่วันนั้น... ผู้หญิงใจดำ เงินก็ไม่เคยส่งเสียลูก" คำพูดนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของฮันน่าเสมอ แม้แต่ในยามที่เธอพยายามที่จะปล่อยให้มันหลุดไปจากใจ แต่เสียงนั้นก็กลับมาดังก้องในหัวเหมือนกับเสียงสะท้อนที่ไม่มีวันสิ้นสุด อาจเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายปี ทั้งภาระที่แบกรับแต่เพียงลำพัง และฐานะที่ฝืดเคืองจนแทบจะหายใจไม่ออก

การจากไปของปีเตอร์ยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีกเพราะปีเตอร์คือ พ่อของฮันน่าเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุจากการทำงานเป็นช่างก่อสร้างในเมืองกรุงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว และแม้ว่าความเสียใจจะเจือปนไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง แต่ความรู้สึกว่างเปล่าก็ยิ่งลึกลงไปในใจจนเธอแทบไม่รู้ว่าจะหันไปพึ่งใคร

ทุกวันเสาร์และอาทิตย์ฮันน่าและครอบครัวต้องช่วยกันทำงานหนักในไร่ ข้าวโพดที่เก็บเกี่ยวจากทุ่งกว้างถูกนำมาเก็บในโรงเก็บของหลังบ้าน ข้าวโพดบางส่วนถูกส่งไปขายเพื่อให้ได้เงินมาหมุนเวียนในบ้านที่ฝืดเคือง ส่วนการทำไร่ทำสวนก็เป็นกิจวัตรที่ต้องทำในวันหยุด เพราะพวกเขารู้ดีว่าไม่มีเวลาหยุดพัก หากไม่ทำงานหนักทุกวัน ก็จะไม่มีพอกิน ไม่มีพอใช้

แต่สำหรับฮันน่าแล้ว วันเสาร์อาทิตย์ที่ดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาผ่อนคลายกลับไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นเลย เมื่อการทำไร่ทำสวนเสร็จสิ้น การทำงานกลับเข้ามาแทนที่ด้วยการช่วยเหลือคนอื่นในบ้าน แม้จะมีช่วงเวลาที่สามารถนั่งดูรายการทีวีบ้าง หรือเล่นตามประสาเด็กบ้านนอก แต่สิ่งที่เธอเลือกจะทำจริงๆ คือการอยู่เงียบๆ อยู่ลำพัง เธอไม่ค่อยชอบที่จะรวมกลุ่มกับคนอื่น

เธอเลือกที่จะเงียบและใช้เวลาว่างเขียนนิทานในสมุดเล่มเก่าๆ ที่เธอขูดขีดด้วยดินสอ ในโลกของนิทานที่ฮันน่าสร้างขึ้น เธอได้เป็นตัวละครที่เธออยากเป็นไม่ใช่เด็กสาวที่ต้องทำงานหนักในไร่ แต่เป็นเจ้าหญิงที่มีอำนาจและอิสระ เป็นคนที่สามารถหลีกหนีจากโลกที่โหดร้ายนี้ได้ ทุกเรื่องราวที่เธอเขียนมักจะเต็มไปด้วยฝันและความหวัง เรื่องราวที่ไม่เคยเป็นจริงแต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่บนโลกใบนี้