บทที่5.คำพิพากษาในห้องสี่เหลี่ยม

แล้ววันนี้ก็มาถึง

ครูใหญ่ผู้เข้มงวดนั่งประจำโต๊ะในห้องปกครอง ใบหน้าดุดันและสายตาเย็นชา จับจ้องไปที่ฮันน่า ราวกับทุกคำพูดเป็นคำพิพากษา

"เราจะไม่สามารถเก็บเธอไว้ในระบบทุนได้อีกต่อไป" ครูใหญ่พูดเสียงหนักแน่น "การไม่ปฏิบัติตามกฎและความประพฤติที่ไม่เหมาะสมไม่เป็นที่ยอมรับ เธอต้องเข้าใจว่าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัว แต่เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ของโรงเรียน"

ฮันน่าก้มหน้าลง น้ำตาไหลเงียบๆ ลงบนมือที่วางอยู่บนตัก เสียงของครูใหญ่ที่กล่าวคำตัดสินดังก้องในหูของเธอ ราวกับเสียงฟ้าผ่าที่ทำลายทุกความหวังในใจลงในพริบตา "เราจะไม่สามารถอนุญาตให้ฮันน่าเรียนต่อได้อีก..." คำพูดนั้นจบลง แต่ความหนักหนาของมันยังคงกดทับเธอไว้

เธอพยายามจะกลั้นน้ำตา แต่ความเสียใจที่ท่วมท้นเกินจะทนก็ทำให้ไหลพรั่งพรูออกมา ใบหน้าของเธอก้มต่ำ มองเห็นเพียงเงาของตัวเองที่สะท้อนกับพื้นห้อง เงานั้นดูสั่นไหวและพร่าเลือนราวกับสะท้อนถึงหัวใจที่แตกสลาย ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคลื่นลูกใหญ่ เธอไม่รู้ว่าจะลุกขึ้นจากความรู้สึกนี้ได้อย่างไร เสียงสะอื้นที่เธอพยายามกลั้นไว้กลับหลุดออกมาเป็นระยะ ความรู้สึกอับอาย ผิดหวัง และเสียใจเข้าครอบงำจนเธอแทบไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองโลกภายนอกได้อีก เธอนั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนจะพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบใจ แม้จะรู้ว่าความเจ็บปวดในตอนนี้จะไม่หายไปในทันที แต่เธอก็ต้องหาวิธีเดินหน้าต่อไป แม้ว่าเท้าของเธอจะหนักหน่วงเพียงใดก็ตาม... ขณะที่ฮันน่าก้าวออกจากห้องผู้ปกครอง ประตูไม้เก่าๆ ที่ถูกเปิดออกส่งเสียงดัง เอี๊ยด เพียงเบาๆ แต่สำหรับเธอ มันกลับดังเหมือนเสียงประกาศคำตัดสินลงทัณฑ์ที่เธอไม่สามารถหนีไปได้เหล่าผองเพื่อนของเธอยืนเรียงอยู่หน้าห้อง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและแววตาเศร้าสลด ดวงตาทุกคู่นั้นเหมือนสะท้อนความรู้สึกผิดแทนที่พวกเขารู้ว่าไม่อาจช่วยอะไรเธอได้เลย

เมื่อเธอเดินพ้นประตูห้องนั้นแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความเงียบงันในระหว่างทางกลับบ้านราวกับว่ามันเป็นเส้นทางที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ฮันน่าก้มหน้ามองพื้น ฝีเท้าของเธอช้าลงในทุกก้าวราวกับอยากยืดเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด แต่สุดท้ายเธอก็รู้ว่า หนีไปก็ไม่มีประโยชน์ ความจริงยังคงอยู่ที่นั่น

ในเย็นวันนั้น หลังจากวันอันหนักหน่วงผ่านไป ฮันน่ารวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่ในตัว เดินเข้าไปหาปู่ที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน เขากำลังเหลาไม้ไผ่ด้วยมีดเก่าๆ เสียงครูดของมีดกับเนื้อไม้ดังเป็นจังหวะในความเงียบ

ฮันน่ายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ “ปู่…” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

ปู่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและคำถาม “ว่าไง?”

ฮันน่ากัดริมฝีปากพยายามสะกดกลั้นน้ำตา เธอหลบสายตาของปู่ “หนู…หนูไม่ได้เรียนแล้วนะคะ”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดบาดลึกในใจเธอ เธอไม่กล้าสบตาปู่ เธอกลัวจะเห็นแววตาผิดหวังที่เธอไม่อยากเผชิญเสียงของเธอแผ่วเบา แต่ชัดเจนพอที่จะทำให้ปู่เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววเหนื่อยล้าและอ่อนล้าลึกๆ

ปู่จ้องมองหลานสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและราบเรียบ “ปู่รู้แล้ว...” เขากล่าว ราวกับทำใจยอมรับความจริงนี้ได้ตั้งแต่ก่อนจะได้ยินคำพูดนั้น

“เราไม่มีเงินพอที่จะหาที่ใหม่ให้หนูหรอกนะ ฮันน่า” เสียงเขาเรียบง่าย แต่หนักอึ้งเหมือนกำลังพูดกับตัวเองมากกว่าหลานสาวปู่ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เดินผ่านฮันน่าไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เสียงฝีเท้าหนักแน่นบนพื้นไม้ดังสะท้อนในบ้าน ราวกับทุกการก้าวเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาพยายามเก็บไว้ในใจฮันน่ามองตามหลังปู่ที่เดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ เธอรู้ว่าปู่ไม่ได้โกรธ แต่ความผิดหวังที่ฉายชัดในท่าทางของเขาทำให้เธอเจ็บลึกในหัวใจ เธอยืนอยู่ตรงนั้นนานหลายวินาที ก่อนจะเช็ดน้ำตาและก้าวเข้าไปในบ้านพร้อมกับความรู้สึกที่หนักหนาในใจ...

หลังจากวันนั้น ฮันน่าไม่ได้กลับไปโรงเรียนอีกเลย บ้านหลังเล็กๆ ที่เธอเคยใช้เป็นที่พักใจกลายเป็นทั้งกรงขังและที่หลบภัย เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานในไร่และอยู่ในโลกส่วนตัวที่เธอสร้างขึ้น เธอยังคงเขียนนิยายที่ไม่มีใครได้อ่าน และบรรจุความฝันเล็กๆ ของเธอลงในกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษรที่สะท้อนความรู้สึกโดดเดี่ยว

ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านทางไปโรงเรียนเก่า ฮันน่าจะหยุดยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ มองดูรั้วไม้เก่าที่เธอเคยเดินผ่านในช่วงเวลาที่มีความฝันและความหวัง แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงความทรงจำที่ทำให้เธอเจ็บปวด เธอก้มหน้าลง สูดลมหายใจลึกๆ และเดินต่อไป รู้ดีว่าชีวิตต้องเดินหน้าต่อ แม้ว่าความฝันที่เคยมีจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังก็ตาม