บทที่13.การกลับมาครั้งสุดท้าย

ฮันน่าก้าวลงจากรถทัวร์พร้อมกระเป๋าใบเดิม สายลมจากท้องทุ่งนาที่โอบล้อมด้วยภูเขาอันคุ้นตาพัดผ่านใบหน้า ราวกับต้อนรับการกลับมาของเธอ แต่ความรู้สึกในใจกลับแตกต่าง เธอเร่งรีบเดินตามถนนเส้นเล็กที่ทอดยาวไปยังบ้านไม้หลังเก่าที่เคยอาศัย หวังเพียงจะได้เห็นหน้าปู่เป็นครั้งสุดท้าย แต่เมื่อมาถึง เสียงพระสวดเบา ๆ จากในบ้านกลับทำให้เธอรู้ว่า เธอมาช้าเกินไป

ในบ้านที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความอาลัย ฮันน่าก้าวเข้ามาท่ามกลางญาติพี่น้องที่นั่งกันเงียบ ๆ ทุกคนมองมาที่เธอด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจและเห็นอกเห็นใจ แต่ในใจของเธอ ทุกอย่างกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

เท้าของเธอเหมือนถูกโซ่ล่ามไว้ แต่สุดท้าย ฮันน่าก็พาตัวเองเดินไปจนถึงหน้าโลงศพ ภาพถ่ายของปู่ในกรอบไม้เรียบง่ายตั้งตระหง่านอยู่ด้านบน รอยยิ้มในภาพนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงปลอบโยนเธอในวินาทีนี้ ฮันน่าค่อย ๆ ก้มลงพนมมือ น้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดทางไหลรินลงอาบแก้มอย่างไม่อาจห้ามได้

เธอพึมพำแผ่วเบาราวกับปู่จะได้ยิน "หนูกลับมาแล้วนะปู่ ขอให้ปู่หลับให้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้ว" เสียงของเธอสั่นเครือ แต่เปี่ยมไปด้วยความอาลัยในพระคุณของปู่ที่ได้เลี้ยงเธอมา

หลังจากงานศพของปู่ผ่านพ้นไป ฮันน่ายังคงเลือกที่จะอยู่ต่อที่บ้านหลังเก่าอีกสักพัก แม้บ้านจะเต็มไปด้วยความเงียบเหงาและไร้ชีวิตชีวา เมื่อไร่สวนที่เคยเป็นแหล่งชีวิตของครอบครัวได้ถูกขายไปหมด เธอรู้สึกเหมือนไม่เหลืออะไรให้ทำอีก แต่ในบางวัน เธอยังคงแอบกลับไปยังที่เดิม ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยแอบมานั่งเล่น ทว่าผืนนานั้น บัดนี้ไม่ใช่ของครอบครัวเธออีกต่อไป ตอนนี้กลายเป็นทรัพย์สินของคนแปลกหน้า

ฮันน่ายืนมองต้นไม้ใหญ่อย่างเงียบๆเธอสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในทุกอณูของสิ่งรอบตัว แต่หัวใจของเธอยังยึดโยงอยู่กับความทรงจำที่เคยงดงามในสถานที่แห่งนี้

ความสูญเสียไม่ได้จบลงเพียงแค่ปู่ ย่าที่เคยเป็นดั่งที่พึ่งพิงในช่วงเวลายากลำบากของชีวิต ล้มป่วยด้วยความตรอมใจจากการสูญเสียคู่ชีวิตที่อยู่เคียงข้างกันมาทั้งชีวิต ฮันน่าพยายามทำทุกอย่างเพื่อดูแลย่าในช่วงเวลาสุดท้ายแต่โรคภัยและความเศร้ากลับเป็นสิ่งที่ยากจะต้านทาน ย่าของเธอจากไปในเวลาไม่นาน ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีสิ่งใดสามารถเติมเต็ม

ฮันน่ารู้สึกโดดเดี่ยวการสูญเสียทั้งปู่และย่าในเวลาใกล้เคียงกันเป็นเหมือนบททดสอบที่โหดร้ายแม้เธอจะผ่านการทอดทิ้งและสูญเสียซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฮันน่าเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความทรงจำที่หล่นหายและเงียบเหงา เธอหยุดยืนในห้องเล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่หลับนอนของเธอเมื่อยังเด็ก ผนังไม้ที่เริ่มซีดจางปรากฏร่องรอยขีดเขียนที่เธอเคยวาดเล่นในวัยเยาว์ แม้เส้นเหล่านั้นจะจางไปตามกาลเวลา แต่ก็ยังคงชัดเจนในความทรงจำ

เธอยื่นมือแตะไปบนลายเส้นเหล่านั้น ราวกับจะสัมผัสถึงตัวตนในอดีตของตัวเอง ภาพในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความฝันและความไร้เดียงสาแวบเข้ามาในหัว น้ำตาเอ่อคลอเมื่อคิดได้ว่า ณ ช่วงเวลานั้น เธอเคยรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นไปได้ และโลกนี้ยังมีความหวัง

สายตาของฮันน่ามองไปที่มุมโต๊ะไม้เก่าในห้องเล็ก ๆสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น ปกสมุดขาดรุ่งริ่งตามกาลเวลา แต่เธอจำได้ดีว่ามันคือสมุดเล่มเก่าที่เธอเคยใช้เขียนบันทึกความฝันและวาดภาพเล่นในวัยเด็ก เธอเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา พลิกเปิดดูหน้ากระดาษที่ทีละหน้าลายมืออันคุ้นตาที่เคยสะกดร้อยเรื่องราวและจินตนาการในวัยเยาว์ก็ชวนให้ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาเหมือนน้ำพุแห่งความคิดถึง ทุกตัวอักษรและเส้นภาพในสมุดดูเหมือนจะสะท้อนเสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยมีหัวใจเต็มไปด้วยฝัน ความหวัง และความเชื่อในโลกที่เธอสร้างขึ้นเอง

เมื่อฮันน่ากอดสมุดเล่มนั้นไว้แนบอก น้ำตาเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันไม่ได้เป็นเพียงแค่สมุดเก่าๆ แต่เป็นส่วนหนึ่งของเธอที่ยังคงอยู่แม้เวลาจะผ่านไป เธอรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่เชื่อมโยงระหว่างปัจจุบันกับอดีต สมุดเล่มนั้นเหมือนเป็นสะพานที่พาเธอกลับไปยังโลกของเด็กหญิงผู้เต็มเปี่ยมด้วยความฝัน

หัวใจของเธอเธอเคยเชื่อว่าการกลับมาบ้านจะช่วยเยียวยาหัวใจและนำพาความสุขคืนมาให้เธอ แต่บ้านที่เคยเป็นที่หลบภัยในวัยเด็ก  บัดนี้เหลือเพียงโครงสร้างที่ไร้ชีวิตชีวา

เธอเดินวนรอบบ้านเป็นครั้งสุดท้าย ทุกซอกมุมที่เคยคุ้นตาไม่อาจทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยได้อีกแล้ว น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้หลั่งรินอีกครั้งขณะที่เธอก้าวออกมาจากบ้านไม้หลังนั้น พร้อมกระเป๋าใบเดิม ด้วยความเศร้า

ฮันน่าเดินอย่างมั่นคงไปตามถนนที่ทอดยาว ความเงียบรอบตัวขับให้เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในใจ ทุกย่างก้าวเหมือนย้ำเตือนว่า เธอกำลังเดินออกจากอดีตที่เคยยึดถือ และครั้งนี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หันหลังกลับมา

การกลับมาบ้านครั้งนี้ไม่ได้รักษาบาดแผลหัวใจอย่างที่เธอหวังไว้ หากแต่ทำให้เธอได้เผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย บ้านไม้หลังเก่า บัดนี้กลายเป็นเพียงซากความทรงจำ และผู้คนที่เคยอยู่เคียงข้างอย่างปู่และย่า ก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ การสูญเสียที่เกิดขึ้นสอนให้เธอเข้าใจว่า บางครั้งการปล่อยวางคือสิ่งเดียวที่เธอทำได้

เมื่อมาถึงปลายถนน ฮันน่าหยุดยืนเป็นครั้งสุดท้าย เธอหันกลับมามองบ้านหลังเก่าในระยะไกล แสงแดดอัสดงสาดส่องให้เห็นเงาของบ้านที่ทอดยาวราวกับกำลังโบกมือลา น้ำตาคลอเบ้า แต่เธอยังคงยืนอยู่อย่างมั่นคง เธอกระซิบในใจ “ลาก่อน” เสียงนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับก้องสะท้อนอยู่ในความคิดของเธอ

จากนี้ไป เธอตัดสินใจแล้วว่าจะมุ่งหน้าเข้าสู่ชีวิตแสงสีในเมืองกรุง เมืองที่เต็มไปด้วยโอกาสเธอรู้ว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอาจไม่ได้ง่ายดาย แต่อย่างน้อยมันก็เป็นเส้นทางที่เธอเลือกด้วยตัวเอง แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ย้อมถนนสายนี้ให้เป็นสีทอง เธอหยุดยืนมองถนนเส้นเดิมที่เจ็บปวดก่อนจะเดินหันหลังให้แล้วเดินบนถนนสายใหม่ที่เธอเลือกเอง.....