บทที่20.การเจอกันครั้งที่สอง

ฮันน่าก้าวออกจากซอยแห่งแสงสีและความลับ เธอรู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากความอึดอัดบางอย่าง แต่ภายในใจยังวุ่นวายคิดเรื่องงานของลินลี่ที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า

…..

เธอก้าวเดินไปบนถนนริมชายหาดอย่างเชื้องช้าให้สายลมเย็นจากทะเลพัดผ่านใบหน้า เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังแผ่วเบาเป็นฉากหลังในความมืดที่กระซิบปลอบประโลมในคืนที่เดียวดาย

เธอสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบใจ แต่กลับรู้สึกว่าความกดดันในใจยิ่งเพิ่มขึ้น เธอพยายามตั้งสติ ดึงตัวเองเข้าสู่เส้นทางที่กำลังเดินไปข้างหน้าที่มี แสงไฟจากผับและบาร์ที่เรียงรายเป็นทางยาวส่องแสงนวลใต้ดวงไฟที่กระพริบ เหมือนเป็นสัญญาณเรียกร้องให้เธอและผู้คนเข้ามาสัมผัสค่ำคืนของเมืองแห่งนี้ทุกมุมถนนเต็มไปด้วยสีสัน เสียงหัวเราะ และดนตรีที่ผสมผสานกันเป็นดั่งเสียงเรียกของค่ำคืนที่ยาวนาน

เธอเดินทอดน่องไปบนไหล่ทางริมต้นมะพร้าว เรียงยาวเป็นเงาสลัว ความกดดันและความเหนื่อยล้าภายในหลอมรวมเป็นความอึดอัด คงจะมีเพียงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่สามารถทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและช่วยให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปเร็วขึ้น…..

เสียงเพลงบรรเลงจากลานบาร์ของโรงแรมห้าดาวดังขึ้นมาจากระยะไกล้ ท่วงทำนองนั้นนุ่มนวลและทรงพลัง ราวกับเป็นเสียงปลอบโยนในคืนที่เงียบเหงาของเธอ ฮันน่าชะงัก ราวกับเสียงเพลงนั้นกระซิบบางสิ่งให้เธอรับรู้ มันไม่ใช่แค่เสียงดนตรีธรรมดา แต่มันมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เธอหยุดมอง

ตรงนั้น โรงแรม Azure Horizon Hotel สถาปัตยกรรมที่ส่องประกายภายใต้แสงไฟในยามค่ำคืน แสงที่สะท้อนจากกระจกและเสียงเพลงที่ลอยมาจากลานบาร์ดึงดูดสายตาของเธออย่างไม่อาจต้านทานได้ ฮันน่ายืนมองไปที่โรงแรมฝั่งตรงข้าม ดวงตาจับจ้องไปที่ต้นกำเนิดของแสงและเสียง ในขณะที่ขาก้าวเข้าไปยังที่บาร์แห่งนั้นราวถูกต้องมนต์

  ทันใดเสียงดัง เอี๊ยดด! เสียงเบรกรถกระทันหันของรถส่งผู้โดยสารรอบเมือง ร่างของเธอชะงักในวินาทีที่รถสองแถวเกือบเฉียดร่าง ชายคนขับลดกระจกลงพร้อมตะโกนเสียงดัง

“เดินไม่มองรถหรือไง!”

ฮันน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หัวใจเธอเต้นถี่จนแทบหลุดออกจากอก ร่างกายแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้ทันที แต่เสียงโวยวายของคนขับรถสองแถวยังดังลั่นต่อเนื่อง

“เดินไม่มองทาง! จะให้ชนหรือไงหา!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

ในบาร์แห่งนั้นอาดัมกำลังดีดกีตาร์เล่นเพลงสุดท้ายของค่ำคืนนี้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย เสียงโวยวายจากถนนด้านนอกทำให้เขาเผลอเหลือบตามองออกไป แต่แสงไฟที่สลัวและฝูงชนที่เคลื่อนไหวทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ได้ชัดเจน….

เสียงชายในเสื้อเชิิ้ตสีฟ้านั้น ยังคงรุนแรงด้วยน้ำโห เธอได้แต่ก้มหน้าพยักศีรษะ ตามสัญชาตญาณ เธอไม่กล้าสบสายตากับใครในตอนนั้น รู้สึกเหมือนทุกสายตาบนถนนมุ่งมาที่เธอ เสียงบ่นยังดังอยู่เบื้องหลัง เธอรีบตัดสินใจรีบก้าวข้ามฝั่งไป ทิ้งความวุ่นวายอยู่เบื้องหลังทันที

…..

“ขอบคุณสำหรับค่ำคืนนี้นะครับ แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้” อาดัมกล่าวผ่านไมโครโฟนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่เปี่ยมด้วยความจริงใจ รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้า เสียงปรบมือจากผู้ฟังดังกึกก้องในลานบาร์ 

เขาค่อย ๆ ยืดตัวตรงหลังจากก้มตัวเล่นกีตาร์มาทั้งคืน เก็บกีตาร์ใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปหาวินเพื่อนสนิท ที่มานั่งรอฟังอยู่หน้าเวที

วินส่งยิ้มพร้อมตบบ่าเบา ๆ “สุดยอดเหมือนเดิม คนดูชอบกันใหญ่เลย”

ทันทีที่ฮันน่าก้าวเข้ามาในบาร์ของโรงแรม Azure Horizon Hotel เธอยังคงสั่นเล็กน้อยจากเหตุการณ์เฉียดอันตรายที่เพิ่งเกิดขึ้น หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอหย่อนตัวลงบนเก้าอี้บาร์

และทันทีที่เครื่องดื่มถูกเสิร์ฟ เธอยกมันขึ้นดื่มอย่างรวเร็วราวกับต้องการดับความกดดันในใจโดยไม่ได้คิดถึงเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เธอเข้ามาที่นี่

เธอวางแก้วลงหลังน้ำเมรัยหมดไป เหลือเพียงน้ำแข็งที่ละลายช้า ๆ ฮันน่านั่งนิ่ง มองแก้วตรงหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น มองไปรอบ ๆ บาร์เป็นครั้งแรก เสียงพูดคุยเบา ๆ ของผู้คน บรรยากาศอบอุ่นจากแสงไฟนวลตา และกลิ่นหอมของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทำให้เธอเริ่มผ่อนคลาย

พลันสายตาของเธอหยุดที่มุมเล็ก ๆหน้าเวที อาดัมเพิ่งก้าวลงมาจากการแสดง เขาเก็บกีตาร์และเดินตรงไปหาวินเพื่อพูดคุยอะไรบางอย่าง

แล้วอาดัมเผลอมองไปรอบๆ ร้าน และในจังหวะนั้นดวงตาของอาดัม สบเข้ากับฮันน่าที่กำลังจ้องมาที่เขาเช่นกัน

เป็นเพียงชั่วครู่ที่สองตาประสานกัน เหมือนมีบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้เกิดขึ้น ราวกับความรู้สึกบางอย่างที่เพิ่งเริ่มต้น แม้จะไร้คำพูด แต่บรรยากาศรอบข้างดูเหมือนเงียบลงเพียงเพื่อให้พวกเขาสองคนได้สัมผัสถึงสิ่งนั้น

“เดี๋ยวเราไปต่อกันอีกที่นึง” วินพูดขึ้น ทำลายความคิดของอาดัม พร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ให้พนักงานเสิร์ฟที่นำบิลมาให้ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย วินพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้อาดัมเตรียมตัว

อาดัมสะพายกระเป๋ากีตาร์ไว้บนไหล่ ขณะที่ก้าวออกจากบาร์ เขาหันกลับไปมองฮันน่าอีกครั้ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวซึ่งยังคงก้มหน้าลงมองแก้วน้ำแข็งในมือ ท่าทางของเธอดูเงียบเหงา แต่กลับดึงดูดความสนใจของเขาโดยไม่รู้ตัว

แม้ไม่ได้พูดคุยหรือเข้าใกล้เธอ แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจของอาดัมยังคงค้างคาอยู่ ราวกับว่าเธอเป็นปริศนาที่เขาอยากไขให้กระจ่าง ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาสงสัย ทั้งท่าทางและแววตาที่ดูเศร้าสร้อยเหมือนแบกความทุกข์บางอย่างไว้ในใจ

………………..

หลังจากดื่มพอให้รู้สึกมึนเล็กน้อย ฮันน่าก็กลับมายังที่พัก โรงแรมเล็ก ๆ ที่เธอพักอยู่ดูเรียบง่าย แต่เป็นที่หลบภัยที่เธอพอจะพักพิงได้ในช่วงเวลานี้ เธอนำเงินบางส่วนที่เบิกมาจากลินลี่ ชำระค่าที่พัก

“ขอชำระที่พักล่วงหน้าประมาณหนึ่งเดือนค่ะ” ฮันน่าพูดกับพนักงานต้อนรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ยินดีค่ะ คุณผู้หญิง” พนักงานตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เธอยื่นเงินให้พร้อมเซ็นเอกสารที่จำเป็น ใจของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เงินของลินลี่ที่เธอใช้ไปบางส่วนทำให้เธอยิ่งรู้สึกกดดัน งานที่เธอรับไว้ แม้เธอจะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่มีพื้นที่สำหรับข้ออ้างหรือการหลีกเลี่ยงอีกต่อไป