บทที่23.รอยต่อแห่งท้องทะเล

บรรยากาศในบ้านอาดัมเริ่มเงียบสงบลง หลังจากเสียงหัวเราะและความสนุกสนานของปาร์ตี้วันขอบคุณพระเจ้าค่อยๆ จางหายไป กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาหารที่ยังหลงเหลือในอากาศผสมกับความอบอุ่นจากแสงไฟในบ้าน เพื่อนๆ หลายคนทยอยกันกลับ บางคนช่วยคุณแม่ของอาดัมเก็บจานชาม บางคนกวาดบ้านพร้อมพูดคุยเรื่องราวในค่ำคืนที่เพิ่งผ่านไป

วิน เพื่อนสนิทของอาดัม เดินเข้ามาพร้อมหยิบเสื้อคลุมที่วางพาดเก้าอี้ขึ้นมา ก่อนจะหันไปพูดกับอาดัมด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่แฝงด้วยความคาดหวัง

"อาดัม พรุ่งนี้นายว่างไหม? เราข้ามเกาะไปเที่ยวที่เกาะทองกันสักคืนดีไหม? ฉันอยากรำลึกถึงวันเก่าๆ เพราะเดี๋ยวอีกสองสามวันฉันต้องกลับแล้ว"

อาดัมที่กำลังเก็บกีตาร์ใส่กระเป๋าหยุดมือชั่วครู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองวินด้วยรอยยิ้มกว้าง แววตาฉายชัดถึงความยินดีที่เพื่อนสนิทเอ่ยปากชวน

"ได้สิเพื่อน วิน ฉันว่างอยู่ งั้นเราขึ้นเรือรอบแรกกันเลยไหม? รอบ 8 โมงเช้า เจอกันที่ท่าเรือ"

วินหัวเราะเบาๆ ขณะสวมเสื้อคลุม "ตกลง งั้นเจอกันพรุ่งนี้!" เขายื่นมือไปหาอาดัม ทั้งสองยกมือประกบกันอย่างแน่นหนา ก่อนที่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพวกเขาจะเติมเต็มห้องที่เงียบสงบ

"งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน!" วินพูดพลางโบกมือลาขณะที่เดินออกไป

"เจอกัน!" อาดัมตอบรับด้วยน้ำเสียงสดใส เขาเดินไปส่งวินถึงหน้าประตู ก่อนจะยืนมองเพื่อนสนิทเดินหายไปในความมืดที่ถูกตัดด้วยแสงไฟจากถนน

ค่ำคืนนี้ค่อยๆ เงียบสงบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงลมหายใจของบ้านที่กลับคืนสู่ความสงบ บรรยากาศอบอุ่นยังคงหลงเหลือเป็นร่องรอยของมิตรภาพ

..………………………………………

7.45 Am

"แค้ววว"    "แค้ววว" เสียงนกทะเลดังแทรกกับเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะ ราวกับบรรเลงดนตรีธรรมชาติที่สงบและผ่อนคลายในยามเช้า แสงแดดอ่อนๆ สาดกระทบผืนน้ำทะเลใสสะท้อนประกายระยิบระยับเหมือนเกล็ดทอง ผู้คนต่างขวักไขว่ ทั้งนักเดินทางที่ถือกระเป๋าใบใหญ่และชาวประมงที่เตรียมตัวออกเรือ

กลิ่นไอทะเลที่สดชื่นแตะแก้มและลมหายใจ อากาศเต็มไปด้วยความรู้สึกของการเริ่มต้นใหม่ ขณะที่เรือเฟอร์รี่ลำใหญ่จอดเทียบท่า เสียงเครื่องยนต์ที่เตรียมพร้อมจะพาผู้โดยสารข้ามฟากดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ

เด็กเล็กวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ มือของพ่อแม่ที่คอยจูงไว้ไม่ห่าง เสียงหัวเราะและการสนทนาของผู้คนรอบข้างสร้างบรรยากาศที่คึกคักและมีชีวิตชีวา แม้จะมีความเร่งรีบของบางคนที่รีบจัดการสัมภาระ แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปตามจังหวะของมัน

บนผืนน้ำกว้างไกล เส้นขอบฟ้าดูเหมือนหลอมรวมทะเลและฟ้าให้กลายเป็นผืนเดียว เป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสงบ แต่ในความสงบนั้นก็แฝงด้วยความตื่นเต้นสำหรับการเดินทางที่กำลังจะเริ่มต้น

ฮันน่าเดินทางมาถึงท่าเรือก่อนเวลาเรือเฟอร์รี่จะออกเพียง 15 นาที แม้ว่าบรรยากาศรอบตัวจะดูปกติ ผู้คนเดินสวนกันไปมาท่ามกลางเสียงนกทะเลและเสียงคลื่นกระทบฝั่ง แต่สำหรับเธอ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

หมวกปีกกว้างของเธอปกปิดใบหน้าได้เกือบทั้งหมด ขณะที่แว่นกันแดดสีเข้มซ่อนดวงตาที่ฉายแววลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความคิด เธอพยายามรักษาท่าทางให้สงบนิ่ง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกดดันและความสงสัย

กระเป๋าสีน้ำตาลใบใหญ่ที่สะพายอยู่บนไหล่ขวาของเธอรู้สึกหนักราวกับภูเขาทั้งลูก ความหนักนั้นไม่ได้มาจากสิ่งของข้างในเพียงอย่างเดียว แต่มันสะท้อนถึงภาระบางอย่างที่เธอเองยังไม่เข้าใจ ความคิดต่างๆ ตีวนอยู่ในหัวของเธอ ฮันน่าก้าวเดินช้าๆ ไปยังจุดต่อแถวขึ้นเรือ มือของเธอกุมสายกระเป๋าไว้แน่น ราวกับมันคือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้ในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

สายตาของเธอกวาดไปทั่วบริเวณ เธอมองหาสิ่งผิดปกติบางอย่างที่อาจเป็นสัญญาณเตือนถึงอันตราย หรือใครบางคนที่อาจจับจ้องมาที่เธอ

แต่ไม่มีใครดูเหมือนสนใจเธอเป็นพิเศษ ทุกคนยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง มีเพียงเสียงประกาศจากลำโพงของท่าเรือที่ดึงสติของเธอ

"เรือเฟอร์รี่หมายเลข 7 พร้อมออกเดินทางในอีก 10 นาที ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเตรียมตัว"

การเดินทางสู่เกาะทองคำเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์เรือเฟอร์รี่ที่ดังกระหึ่ม ตัดกับเสียงคลื่นทะเลที่กระแทกตัวเรือ ฮันน่ากระชับสายกระเป๋าสีน้ำตาลแน่นขึ้นทุกครั้งที่ความหวาดระแวงในใจเพิ่มขึ้น เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะเลือกหามุมสงบในเรือเพื่อนั่งพัก

ทว่าความสงบของเธอไม่ได้ยืนยาว สายตาของเธอหันไปสบเข้ากับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงมุมเรือ ท่าทางเรียบง่ายและไร้พิรุธของเขาอาจทำให้ใครๆ คิดว่าเขาเป็นเพียงผู้โดยสารธรรมดา แต่สำหรับฮันน่า เธอรู้ดีกว่านั้น

ร่างในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสีเข้มของเขา ทำให้เธอจำได้ทันที ความทรงจำที่เคยเจอชายคนนี้ที่ บาร์ลินลี่ สถานที่ซึ่งไม่เหมาะสำหรับการมาเที่ยวเล่น พุ่งเข้ามาในหัว ความจริงนั้นชัดเจนเกินไป

"ลูกน้องของลินลี่…" เธอพึมพำเบาๆ ในลำคอ

เวลาบนเรือดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างเชื่องช้า แม้ว่าการเดินเรือจะใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง แต่สำหรับฮันน่า มันกลับรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ เธอหลบสายตาชายคนนั้น พลางพยายามตั้งสมาธิ แต่มันยากเหลือเกินเมื่อรู้ว่าเขากำลังจับจ้องเธอเป็นระยะ

ความอึดอัดในใจเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เธอเหลือบมอง และเห็นสายตาที่เหมือนกำลังเฝ้าสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

แม้ทะเลยังคงกว้างใหญ่ แต่ความกดดันในใจของเธอเหมือนจะโอบล้อมแคบลงทุกที

ในขณะที่อาดัมนั่งซ้อนท้ายวินมอเตอร์ไซค์ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบ มือหนึ่งจับสายกระเป๋าที่สะพายอยู่แน่น อีกมือถือโทรศัพท์แนบหู พลางกดโทรหาวินเพื่อนสนิทหลายครั้ง แต่เสียงสัญญาณดังต่อเนื่องโดยไม่มีการตอบรับ

เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์คำรามก้องถนนที่ทอดยาว ขณะที่ลมตีหน้าอาดัมจนผมกระเซิง เขาเหลือบมองนาฬิกาอย่างกังวลใจ หวังว่าจะมาทันเรือรอบเช้า

ทันใดนั้น เสียงเบรกของมอเตอร์ไซค์ดัง "เอี้ยด" เมื่อถึงจุดหมาย

“จอดตรงนี้ละครับ” อาดัมรีบบอกคนขับวินมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะล้วงเงินจ่ายอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของเขากลับมุ่งตรงไปยังเรือที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากท่าในระยะไกล

เขามองเรือด้วยความผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะกดโทรศัพท์หาวินอีกครั้ง เสียงสัญญาณยังดังต่อเนื่องเหมือนเดิม

"รับสายหน่อยสิ..." อาดัมพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด พลางกดโทรศัพท์ซ้ำอีกครั้ง

ทันใดนั้น เสียงของวินดังขึ้นจากปลายสาย "ฉันกำลังไป!"

“รอบ8โมงไม่ทัน ไปรอบ 9 โมงเลยเพื่อน ซื้อตั๋วรอฉันเลย ฉันกำลังออกไป” วินพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรต้องกังวล ขณะมืออีกข้างยกขึ้นโบกลาให้หญิงสาวที่ส่งเขาอยู่หน้าโรงแรม

“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” อาดัมตอบกลับทางโทรศัพท์ พร้อมถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าแผนสำหรับวันนี้ยังสามารถดำเนินต่อไปได้

เขาเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ เวลายังเหลือพอสมควรก่อนเรือรอบ 9 โมงจะออก อาดัมยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองแล้วเดินไปซื้อตั๋ว จากนั้นเขาเลือกหามุมเงียบๆ เพื่อรอเวลา

บรรยากาศของท่าเรือเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลาย บางคนเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังตั้งตารอการผจญภัยบนเกาะ บางคนเป็นชาวบ้านที่กำลังขนส่งสินค้า เสียงนกทะเลร้องคลอเคล้ากับเสียงคลื่นกระทบฝั่งสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

อย่างไรก็ตาม ในใจของอาดัม ความตื่นเต้นยังคงปะทุอยู่ แม้จะเริ่มต้นเช้าวันนี้ด้วยความลุ้นระทึกเล็กๆ แต่การเดินทางที่กำลังจะเกิดขึ้นยังคงเป็นสิ่งที่เขาเฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ