บทที่22.เดิมพันใต้ควันวิสกี้

ในยามหัวค่ำ ย่านท่องเที่ยวของถนนริมทะเล ร้านค้าบาร์และสถานบันเทิงแต่งแต้มด้วยไฟนีออนหลากสีส่องแสงระยิบระยับ เสียงเพลงและเสียงหัวเราะของผู้คนดังคลออยู่ในอากาศ หญิงสาวในชุดสะดุดตายืนเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน เผยรอยยิ้มที่ถูกฝึกมาเพื่อดึงดูดสายตา

ฮันน่าเดินลัดเลาะไปบนถนนที่เปียกชื้นเพื่อไปยังซอยลับที่ทอดตัวเงียบงันในย่านที่วุ่นวาย ที่ตั้งของ บาร์ลินลี่ สถานที่นัดหมาย

เสียงเพลงแผ่วเบาดังออกมาจากบาร์ แม้ประตูจะปิดสนิท กลิ่นบุหรี่และกลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ ประสานกับเสียงกระดิ่งเฉลิมฉลองวันขอบคุณพระเจ้าดังกังวานเป็นจังหวะเหมือนบทเพลงต้อนรับแขก หรืออาจเป็นสัญญาณเตือนใจสำหรับผู้ที่กล้าก้าวเข้ามา

ทันใดนั้น เสียง เพล้ง! ขวดกระแทกพื้นดังสะท้อนก้องไปทั่วซอย  ฮันน่าหยุดชะงัก ร่างของเธอนิ่งสนิทในชั่วขณะ ก่อนจะหันมองไปยังต้นเสียงด้วยนัยน์ตาตื่นตัว

ที่ด้านหน้าบาร์แห่งหนึ่ง ชายสองคนในสภาพเมาหนักกำลังโวยวายใส่กันอย่างไม่ลดละ เสียงตะโกนหยาบคายและการแกว่งมือไปมาของพวกเขาดูเหมือนพร้อมจะปะทะได้ทุกเมื่อ ใบหน้าของทั้งคู่แดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

พลันประตูบาร์เปิดออกอย่างแรง ชายร่างใหญ่สองคนที่ดูเหมือนเป็นการ์ดของร้านเดินออกมา พวกเขาจับแขนชายเมาทั้งสองคน ลากออกไปจากบริเวณหน้าประตู  เสียงร้องโวยวายของนักท่องเที่ยวยังคงดังอยู่ แต่ค่อยๆ จางหายไปเมื่อพวกเขาถูกพาออกไป

ฮันน่าจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ปล่อยให้ความวุ่นวายนั้นอยู่ห่างจากเส้นทางของเธอ ก่อนจะเบนสายตากลับมาเดินต่อไปยังจุดหมาย ..จนมาถึง

“บาร์ลินลี่” ฮันน่าเงยหน้าขึ้น มองป้ายไฟนีออนที่แขวนอยู่เหนือประตูของบาร์ ตัวอักษรสีแดงสว่างเรือง เปล่งประกายเย้ายวนกลางความมืดของซอย

การ์ดสองคนในชุดดำยืนประจำตำแหน่ง ใบหน้าของพวกเขาไร้อารมณ์ ท่าทางนิ่งขรึมและทรงพลัง แววตาคมกริบที่จ้องมองเธอ บรรยากาศนั้นทำให้ฮันน่ารู้สึกเหมือนกับถูกจับตามองตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในซอย ราวกับพวกเขารู้ล่วงหน้าว่าเธอจะมาถึง ฮันน่ายืดตัวตรง สายจ้องตากับพวกเขาโดยไม่หลบเลี่ยง

"เชิญครับ คุณลินลี่รออยู่ด้านใน" หนึ่งในการ์ดพูดขึ้น พร้อมเปิดประตูให้เธอเข้าไป

บรรยากาศช่วงหัวค่ำยังคงเงียบ มีเพียงเสียงเพลงเบาๆ ที่ลอยคลอเป็นฉากหลัง ไฟสลัวในโทนสีแดงและทองแต่งร้านให้ดูเย้ายวน ลุกค้ายังมีน้อย ส่วนใหญ่เป็นชายวัยกลางคนที่นั่งกระจัดกระจายตามโต๊ะ หญิงสาวในชุดวาบหวิวเดินสวนไปมาระหว่างโต๊ะพร้อมถือถาดเครื่องดื่ม

ฮันน่าเดินตามการ์ดไปยังประตูอีกบานที่ตั้งอยู่ท้ายร้าน  เธอยืนรอหน้าประตูอย่างสงบนิ่ง การ์ดคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างประตูยกมือขึ้นเคาะเบาๆ

ก๊อก ก๊อก

"คุณฮันน่ามาแล้วครับ"การ์ดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนพลางเปิดประตูให้ฮันน่าก้าวเข้าไปเพียงลำพังแล้ว ปล่อยให้ประตูปิดลงช้าๆ ด้านหลัง..

ภายในห้องมีแสงไฟอบอุ่น   ลินลี่ หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางในชุดเดรสกำมะหยี่สีแดง กำลังยืนพูดคุยกับชายฉกรรจ์สองคน เธอหันหลังให้ประตู แต่เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอหยุดสนทนา และหมุนตัวกลับมา เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และรอยยิ้มที่ดูเย็นชาแต่ทรงพลัง  ดวงตาของเธอจับจ้องฮันน่าอย่างสงบนิ่ง แต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจและความมั่นใจ

"สวัสดี ฮันน่า"

"ตรงเวลาเหมือนเดิมนะฮันน่า" เธอพูดต่อ พร้อมยกยิ้มมุมปาก

ฮันน่ายืนนิ่ง สายตาจ้องตรงไปยังลินลี่ บรรยากาศในห้องดูตึงเครียดเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความคาดหมายที่ไม่มีใครพูดออกมา

ลินลี่เอ่ยเสียงนุ่มแต่หนักแน่น “นั่งลงสิ”

ฮันน่าทำตามอย่างระมัดระวัง สายตาของเธอเหลือบไปยังชายฉกรรจ์ในชุดดำสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังลินลี่ พวกเขาดูเหมือนเงาที่พร้อมจะขยับตัวทันทีเมื่อได้รับคำสั่ง

“ไม่ต้องตกใจหรอกฮันน่า” ลินลี่เอ่ยพลางยกยิ้มบางๆ

“พวกเขาเป็นลูกน้องของสามีฉันเอง”

ลินลี่ขยับร่างลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามฮันน่า ท่าทางของเธอดูสง่างามราวกับผู้ควบคุมทุกอย่างในห้องนี้ เธอหยิบกระเป๋าหนังแบรนด์เนมหรูออกมา เปิดซิปด้วยความนุ่มนวล ก่อนจะดึงซองบุหรี่ออกมาอย่างมีจังหวะ

ลินลี่หยิบหนึ่งมวนขึ้นมาคาบไว้ที่ริมฝีปากเรียวสวย แล้วหยิบบุหรี่อีกมวนหนึ่งยื่นส่งให้ฮันน่า

“เธอสูบบุหรี่ไหม ฮันน่า?” เธอถาม น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนโยนคล้ายไม่ใส่ใจคำตอบ

ฮันน่ามองบุหรี่ที่ยื่นมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่ละ ขอบคุณ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น

ลินลี่เพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะหันกลับไป จุดไฟให้บุหรี่ของตัวเอง เปลวไฟจากไฟแช็กสะท้อนในดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอสูดควันเข้าไปอย่างช้าๆ แล้วพ่นมันออกมาเป็นสายยาว ควันสีขาวขุ่นลอยวนในอากาศราวกับกำแพงบางๆ ที่กั้นกลางระหว่างเธอกับฮันน่า

ฮันน่านั่งนิ่ง มองการกระทำของลินลี่ด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัย ทุกการเคลื่อนไหวของลินลี่ดูเหมือนมีความหมายที่แฝงเร้น บรรยากาศในห้องอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ฮันน่ายังคงสงบเสงี่ยม รอคำพูดถัดไปของหญิงตรงหน้า

“ฮันน่า เธอจะต้องข้ามเกาะ นำของที่อยู่ในกระเป๋าใบนี้ไปส่งให้ลูกค้า”

แล้วลินลี่ก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้ชายคนหนึ่งหยิบกระเป๋าใบตุงมาวางไว้ตรงหน้าฮันน่า กระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบหรูหราโดดเด่นบนโต๊ะ แต่กลับเต็มไปด้วยความลึกลับ

“ระหว่างนี้ ห้ามเปิดกระเป๋าเด็ดขาด” ลินลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ฮันน่าจ้องมองกระเป๋าเบื้องหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองลินลี่

“ทำไมต้องเป็นฉัน ลินลี่?” เธอถามเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ

ลินลี่หัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเอนตัวพิงโซฟา สายตาของเธอแฝงความเจ้าเล่ห์

“เพราะฉันต้องการคนที่สามารถเบนความสนใจได้ และแผนของเราต้องเปลี่ยนกระทันหัน เธอเหมาะสมที่สุด ฮันน่า”

ฮันน่ายังคงนิ่ง เธอรู้ว่าการปฏิเสธจะไม่ง่าย และผลลัพธ์อาจเลวร้ายเกินไป

ลินลี่พ่นควันอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ

“พรุ่งนี้เช้า เรือจะออกจากท่าเวลา 8 โมง เธอจะต้องเดินทางไปพร้อมกระเป๋าใบนี้ และเมื่อถึงฝั่งของเกาะทองคำ จะมีคนมารับที่ท่าเรือไปยังที่พัก แล้วฉันจะแจ้งสถานที่ส่งมอบของให้เธออีกครั้ง”

เธอหยุดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ที่สำคัญ จะมีคนของฉันเฝ้าดูและคุ้มกันเธออยู่ห่างๆ”

ลินลี่โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงเข้มขึ้น “งานสำเร็จ เงินที่เหลือจะโอนเข้าบัญชีเธอทันที แต่ถ้าไม่สำเร็จ…” เธอหยุดนิ่ง ดวงตาคมกริบจ้องฮันน่า

“…เธอจะต้องชดใช้ทุกบาท พร้อมดอกเบี้ย”

คำพูดนั้นทำให้ฮันน่ารู้สึกเหมือนเธอกำลังถูกผลักให้แบกรับภาระหนักเท่าภูเขา เธอจ้องมองกระเป๋าใบนั้นด้วยความมุ่งมั่น ความลังเลที่มีถูกกลบด้วยความจำเป็นที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตัดสินใจในที่สุด

“ตกลง ลินลี่” ฮันน่าพูดเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักแน่น

ลินลี่แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอหยิบแก้ววิสกี้ที่อยู่ใกล้มือ และเลื่อนมันไปตรงหน้าฮันน่า

“ดีมาก ฮันน่า” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มเจือเย็นชา

“ดื่มฉลองวันสำคัญนี้กันหน่อย”

ฮันน่ามองแก้ววิสกี้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร เธอเงยหน้ากระดกมันรวดเดียว ความร้อนจากของเหลวในแก้วแผ่ซ่านลงไปถึงอก แต่ฮันน่าไม่แสดงอาการใดๆ 

ลินลี่หัวเราะในลำคอเบาๆ ขณะมองดูฮันน่าวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ

“ฉันรู้ว่าเธอทำได้” ลินลี่พูดเสียงแผ่ว ท่าทางของเธอดูมั่นใจในตัวฮันน่า

ริมปากของฮันน่ายังคงปิดสนิท แต่สายตาที่แน่วแน่ของเธอนั้นกลับจ้องไปยังลินลี่ เพราะเมื่อเธอก้าวออกจากประตูนี้ไปพร้อมกระเป๋าใบนี้แล้ว เธอจะไม่มีทางถอยกลับได้อีก..