บทที่30.แสงแห่งคำอธิษฐาน

ยามหัวค่ำในห้องพักฟื้น อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศแผ่ซ่านลึกเข้าไปถึงกระดูก  ฮันน่า นอนนิ่งอยู่บนเตียง แม้ร่างกายยังคงเจ็บปวดจากบาดแผลที่ยังไม่หายดี แต่ถึงกระนั้นความเจ็บปวดจากร่างกายนั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่กัดกินเธออยู่ภายในความกลัว ที่เหมือนเงาดำซึ่งคืบคลานเข้ามารัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

เธอรู้ดีว่าการหนีจาก ลินลี่ ไม่ใช่เรื่องง่าย... ไม่สิ มันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคนอย่างเธอ นี่คือเมืองที่ลินลี่ครอบครองทุกสิ่งหญิงผู้มีอิทธิพล ผู้ทรงพลังยิ่งกว่ากฎหมายและความยุติธรรม ไม่มีมุมใดของเมืองนี้ที่จะหลบพ้นสายตาของเธอได้

หัวใจของฮันน่าเต้นแรงในอก ดวงตาจ้องมองเงาตรงประตูหน้าห้องที่ดูเหมือนจะขยับเคลื่อนไหวตามเสียงฝีเท้าในจินตนาการของเธอ ทุกวินาทีราวกับกำลังรอคอยหายนะที่จะมาถึงโดยไม่มีวันเลี่ยงได้

เธอไม่ได้หวังปาฏิหาริย์อีกต่อไป... ในเมืองของลินลี่ คนที่หนีไปได้ มีเพียงเงา หรือซากศพ

ตึก... ตึก...ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงดังสะท้อนก้องมาตามทางเดินยาวนอกห้อง ทุกก้าวการเดินนั้นราวกับกำลังย้ำเตือนถึงชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง

ทุกก้าว ยิ่งกระชั้นชิด เสมือนเสียงของนาฬิกาเรือนใหญ่ที่นับถอยหลัง  หัวใจของฮันน่าเต้นโครมคราม สัมผัสได้ถึงแรงบีบอัดที่ใกล้ระเบิด เธอพยายามลุกขึ้นแต่ทว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลทำให้ร่างกายทรยศความตั้งใจ ไปให้ไกลจากที่นี่ ไปให้พ้นจากเงามืดนั้น เป็นเพียงความคิดที่ไร้หนทางสู่ความจริง ณ เวลานี้ ฮันน่า สบถขึ้นมาเบาๆด้วยความขุ่นเคืองตัวเองเล็กน้อย

“แมร่ง เอ้ย”  

ทันใดนั้นเสียงเสียงรองเท้า ก็หยุดลงที่หน้าประตู ฮันน่าหันสายตา มอง ทันทีเมื่อเวลามาถึง แล้วอุทานในลำคอ

“ลินลี่”  เธอสวมชุดเดรสสีดำสนิทที่ตัดกับผิวขาว สวมเสื้อโค้ทยาวที่พลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว ดวงตาคมกริบ จ้องมายังฮันน่าไม่ลดละ ราวกับนักล่าจ้องเหยื่อ ที่กำลังจนมุม

ลินลี่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ทว่าทุกย่างก้าวกลับเปี่ยมด้วยอำนาจ ขณะรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า รอยยิ้มที่ทำให้อากาศรอบตัวเย็นลงราวกับน้ำแข็งแผ่ขยายจากจุดที่เธอยืนอยู่

“ฉันบอกแล้ว... ฮันน่า” ลินลี่เอ่ยเสียงแผ่ว นุ่มนวลแต่เย็นเยียบ ราวกับใบมีดบางคมกริบที่กรีดผิวโดยไม่ทันตั้งตัว

“ว่าเธอหนีฉันไม่พ้นหรอก”

“ดูสภาพเธอสิ ฮันน่า…” เธอหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะที่แผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของฮันน่ากระตุกวูบ

“คิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะหนีฉันได้?”

ฮันน่าตัวแข็งทื่อ ร่างกายไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกหนี หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอพยายามขยับตัวหนีไปชิดหัวเตียง แต่ขาทั้งสองข้างเหมือนถูกตรึงไว้ ลมหายใจเริ่มติดขัด ความหวาดกลัวโอบรัดเธอไว้ทุกทิศทาง

ลินลี่ก้าวเข้ามาใกล้ เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังก้องกังวานในความเงียบ

“เธอ ต้องการอะไร ลินลี่” ฮันน่าเอ่ยด้คืนนั้น ฮันน่าจมอยู่ในความคิดวนเวียน ทางเดียวที่เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของลินลี่ได้คือหนีไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หนีจากอดีตและสิ่งที่ตามหลอกหลอน แต่มันไม่ง่ายเลย  แต่ด้วยฤทธิ์ยา เธอสลบไป

วยน้ำเสียงที่หวาดหวั่นต่ออำนาจมืดของลินลี่

“เธอทำให้ฉันเสียหาย ทำให้งานของฉันพัง… คิดเหรอว่าจะปล่อยให้มันจบง่ายๆ แบบนี้?” ลินลี่โน้มตัวลง จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของฮันน่า เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยอำนาจ

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอเลือกผิดเอง”

ปลายนิ้วของลินลี่แตะเบาๆ บนคางของฮันน่า ยกมันขึ้นให้สบตากับเธอโดยตรง น้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยอันตราย

“เธอต้องชดใช้ ฮันน่า…”ลินลี่ก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด ปลายนิ้วแตะลงบนผ้าห่ม ที่คลุมร่างฮันน่าเบาๆ ก่อนจะลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ไม่มีใครหนีความผิดได้... โดยไม่ต้องจ่ายราคา” เธอเอ่ยช้าๆ เน้นย้ำทุกคำ ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้ฮันน่าน่าเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจของเธออาบไล้ด้วยอำนาจและการคุกคาม

“และเธอจะต้องจ่ายคืนทุกอย่าง”

ฮันน่าหายใจสะดุด หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับระเบิดเวลา เธอรับรู้ได้ว่าความสิ้นหวังได้ครอบคลุมทุกอย่างแล้ว ไม่มีทางหนี ไม่มีทางรอดอีกต่อไป

ทันใดนั้น เสียงประตูเปิดออก พยาบาลสาวก้าวเข้ามา รอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้า ราวกับแสงสว่างเดียวในห้องที่เต็มไปด้วยความเย็นเยือก

“สวัสดีค่ะ” พยาบาลทักเบาๆ พร้อมเดินตรงมาที่เตียง “ให้คนไข้ได้ทานยาและพักผ่อนนะคะ คุณผู้หญิง”

ลินลี่หันไปมองพยาบาล ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติในพริบตา เธอยกยิ้มอย่างนุ่มนวล—ยิ้มที่ซ่อนความอำมหิตอะไรไว้เบื้องหลัง

“เสร็จแล้วค่ะ” ลินลี่ตอบเรียบง่าย ก่อนจะหมุนตัวออกไป ปล่อยรอยยิ้มเย้ยหยันกับสายตาเชือดเฉือนให้ฮันน่าเป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย

เมื่อประตูปิดลง ความกดดันในห้องก็คลายตัวลง แต่ภายในจิตใจกลับปั่นป่วนไม่หยุด เธอรู้ดีว่า ลินลี่จะกลับมา และครั้งต่อไปอาจไม่มีใครเข้ามาช่วยเธออีกแล้ว

คืนนั้น ฮันน่าจมอยู่ในความคิดวนเวียน ราวกับเกลียวคลื่นโหมกระหน่ำในจิตใจ ทางเดียวที่เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของลินลี่ได้ คือหนีไปให้ไกลที่สุด หนีจากเงามืดที่ไม่มีวันปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

ความคิดของเธอยิ่งทบทวน ยิ่งหนักหน่วง จนร่างกายที่อ่อนล้าทนไม่ไหว... ฤทธิ์ยาค่อยๆ กล่อมให้เธอสลบไป ดวงตาที่เคยเบิกโพลงค่อยๆ ปิดลง โลกทั้งใบมืดสนิท ทิ้งเธอไว้ในห้วงฝันอันลึกสุด

แต่ในความมืดนั้น... ภาพหนึ่งปรากฏขึ้น

ต้นไม้ใหญ่...กลางไร่สวน.. แสงแดดอ่อนๆ สาดลงมาบนดวงหน้าไร้เดียงสาของเด็กหญิงตัวน้อย

เธอนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมอ่อนพัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงแผ่วเบา ราวกับกำลังปลอบประโลม ดวงตาเล็กๆ ของเด็กหญิงจ้องมองท้องฟ้าสีคราม มือเล็กทั้งสองประสานกันแน่น ขณะที่เธอกำลังพึมพำคำอธิษฐาน  ปลายฟ้าส่องแสงสว่างจ้า แสงสีขาวค่อยๆ แผ่กว้างออกไปจนกลืนท้องฟ้า เสียงอ่อนโยนแว่วมาไกลๆ แทรกเข้ามาในความเงียบ

“ฮันน่า... ฮันน่า...”

เสียงนั้นค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในหูของเธอ ฮันน่าพยายามขยับเปลือกตาอย่างเชื่องช้า ภาพเลือนรางตรงหน้าค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ จนโลกแห่งความจริงเริ่มคืนกลับมาอีกครั้ง...

อาดัม ชายหนุ่มผู้มีดวงตาอ่อนโยน กำลังยืนอยู่ข้างเตียง เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใยและข้างกายเขา คุณหมอเจ้าของไข้ยืนอย่างผ่อนคลาย

“คุณ ตื่นแล้วนะครับ !” หมอพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ “อาการของคุณดีขึ้นตามลำดับแล้วนะครับ ตอนนี้คุณสามารถกลับไปพักฟื้นร่างกายที่บ้านได้แล้วครับ แต่ต้องมาพบแพทย์ตามนัด อีกไม่นานคุณก็จะกลับไปเดินได้อีกครั้ง… แต่ต้องใช้ไม้เท้าพยุงช่วงแรก สู้ๆ นะครับ”

ฮันน่ามองทั้งสองคนอย่างเงียบๆ แม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังดูปลอบโยน แต่ลึกลงไป เธอกลับรู้สึกว่างเปล่า เพราะความจริงที่หลอกหลอนเธอมาตลอดยังไม่หายไปไหน

เธอไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีที่ไหนรอคอย ไม่มีใครที่จะคอยดูแล

และที่สำคัญที่สุด... ลินลี่ไม่เคยปล่อยให้เหยื่อหนีรอด

แม้เธอจะปลอดภัยในวันนี้ แต่ในหัวของฮันน่ารู้ดีว่า เธอต้องหาทางหลบหนีอีกครั้ง